[SF EXO] krislay story

ลำดับตอนที่ #5 : SF :: Pain 100%

              “ปะป๊าเราลำลังจะไปอยู่บ้านใหม่ใช่ไหมฮับ”  เด็กน้อยทำตาใสแป๋วดีใจที่กำลังจะได้อยู่บ้านหลังใหม่ น้องฮุนนั่งอย่บนตักมะม๊าอี้ชิงมือน้อยถือกล่องนม ถามปะป๊าที่กำลังขับรถพาครอบครัวย้ายของไปอยู่บ้านหลังใหม่

“ใช่แล้วครับน้องฮุน พวกเรากำลังจะไปอยู่บ้านหลังใหม่กัน”  คริสลูบหัวกลมของน้องฮุนเบาๆก่อนจะตั้งหน้าขับรถต่อไป กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เขาก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันสิ่งที่คริสกำลังตั้งใจจะทำให้อี้ชิงกับลูกคือทำให้ทั้งสองมีความสุขมอบความรักความอบอุ่นให้

“มะม๊าน้องฮุนดีใจจังเลย” น้องฮุนชูมือสองข้างอย่างดีใจครอบครัวที่อบอุ่นแล้วแท้จริงเด็กน้อยไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวทั้งหมด เบื้องหลังรอยยิ้มและคำบอกรักของปะป๊ามะม๊าแอบซ่อนน้ำตาเอาไว้ อี้ชิงกลั้นมันไว้สุดๆกลัวว่ามันจะไหลออกมา

ไม่นานก็ถึงบ้านหลังใหม่คริสอุ้มน้องฮุนที่นอนหลับบนตักอี้ชิงก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านมีอี้ชิงเดินตามหลังมา แม่บ้านสองคนช่วยกันยกของเข้าบ้านดีที่คริสย้ายเข้ามาไว้แล้วส่วนหนึ่งสำหรับของใช้จำเป็นที่เหลือก็ตกแต่งใหม่อยากสวยงาม

“อี้ชิงโอเคหรือเปล่า” คริสวางน้องฮุนจัดท่านอนให้ดีก่อนจะเดินมาหาอี้ชิง คริสรู้ว่าอี้ชิงไม่สบายที่ยังคงเป็นแบบนี้เรื่องทุกอย่างมันคลุมเครืออี้ชิงเองก็ยังตัดสินใจไม่ได้  และอีกเรื่องที่อี้ชิงไม่สบายใจมากที่สุดคือลู่หานเริ่มจะสงสัยกับความสัมพันธ์ของคริสกับอี้ชิงแท้จริงแล้วเกี่ยวข้องกันอย่างไร

“คริส อี้ต้องทำไงหรอ อี้ต้องทำยังไง”

“แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาอี้ไม่เคยรักคริสเลยใช่มั้ย”

“คืออี้ไม่รู้”

“ทำไมอี้ชิงพูดแบบนี้ รู้ไหมมันเสียความรู้สึกนะ”

“แล้วจะให้อี้ทำยังไง อี้รักลู่หานได้ยินไหมอี้รักลู่หาน”

“คริสรู้ รู้มาตลอดหัวใจของคริสมันเจ็บมากนะ”

“..................”

“คริสคงทำไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอกเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา อี้ชิงยังมองไม่เห็นความรักของคริสเลย คริสไม่มีสิทธ์ ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่าคริสไม่เคยแม้ที่จะมีสิทธิ์เข้าไปอยู่ในหัวใจอี้ชิงเลย”

คริสพูดออกมาด้วยความน้อยใจที่อี้ชิงไม่เคยมองเห็นความรักความห่วงใยของเขา  คริสไม่มีสิทธ์ที่จะเข้าไปอยู่ในหัวใจของอี้ชิงอยู่แล้วไม่เคยได้รับรู้ถึงความรักของอี้ชิงสักนิด หรือเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคริสหลอกตัวเองมาตลอด คิดเข้าข้างตัวเองว่าที่อี้ชิงยังอยู่ด้วยก็เพราะรักแท้จริงแล้วไม่ใช่   

อี้ชิงไม่สามารถหาคำตอบให้คริสได้ ในเมื่อหัวใจของอี้ชิงมีเพียงลู่หานเท่านั้นที่ได้ครอบครอง ถึงแม้คริสจะรักและดีกับอี้ชิงมากแค่ไหน ในเมื่อเสียงหัวใจมันเรียกร้องอีกคนที่ไม่คริส ทุกวันนี้ที่อี้ชิงทนอยู่มันก็อึดอัดมากพออยู่แล้ว อีกทั้งเด็กที่เกิดมาลืมตาดูโลกไม่ได้เกิดด้วยความรักของคนสองคน แต่เกิดมาเพราะความผิดพลาดต่างหาก

ทำไมนะ ทำไม

ร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องครัวก่อนจะออกมาพร้อมกับผลไม้ คริสเดินเข้าในห้องนั่งเล่นก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างอี้ชิง ร่างสูงไม่นั่งเปล่าจะคะยั้นคะยอให้คนตัวเล็กได้ชิมองุ่นที่เขาซื้อมา อี้ชิงชอบกินองุ่นคริสจำได้ดี ทุกอย่างที่เป็นอี้ชิงคริสรู้และเข้าใจทุกอย่าง มีเรื่องเดียวที่คริสรู้แต่ทำเป็นไม่รู้และทนมาตลอดคือเรื่องของหัวใจอี้ชิง

“กินหน่อยนะอี้ชิง มาถึงยังไม่ได้กินไรเลย”

“อี้ไม่หิว” อี้ชิงพูดก่อนจะก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ

“กินหน่อยนะ นะ”

“คริสก็กินสิ ก็อี้ไม่หิวอ่ะ” น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะรำคาญทำให้คริสเลิกคะยั้นคะยอ

ร่างสูงวางจานองุ่นไว้บนโต๊ะก่อนจะจ้องมองตรงไปที่ทีวีจอแบนขนาดใหญ่ คนตัวเล็กไม่แม้แต่จะหันมามองเลยสักนิด ทว่าอี้ชิงเองไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักอย่าง คริสไม่ชอบกินองุ่นต่างจากอี้ชิงที่ชอบกินองุ่น และคริสเองก็ชอบที่จะซื้อของที่อี้ชิงชอบมาให้เสมอ ถึงแม้บางอย่างที่เขาไม่ชอบถ้าอี้ชิงชอบคริสก็จะชอบไปด้วย

อี้ชิงวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟาก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน คริสลอบมองโทรศัพท์ของอี้ชิงถึงแม้เขาอยากที่จะเปิดอ่านแชทที่เด้งรัวๆแต่เขาก็ทำได้เพียงแค่มอง ห้าปีที่อยู่ด้วยกันมาคริสไม่เคยที่จะขอเช็คหรือเล่นโทรศัพท์ของอี้ชิงเลยสักครั้ง ต่างจากอี้ชิงที่คอยเช็คทุกวัน ที่อี้ชิงทำแบบนั้นมันคืออะไรมันทำให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าอี้ชิงรักและมีความรู้สึกดีๆให้ 

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์สั่น

สายเรียกเข้าจาก...ลู่หาน

คริสทำได้เพียงนั่งมองไม่มีสิทธิ์โกรธโมโหหรืออะไรทั้งนั้น รวมทั้งไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงคนตัวเล็กด้วยซ้ำ ทุกวันนี้คริสมันก็แค่ตัวประกอบในชีวิตของอี้ชิง ไม่ได้เป็นคนสำคัญบางครั้งก็อาจจะเป็นแค่คนที่รักอี้ชิงข้างเดียว คนที่ยอมให้อี้ชิงทำร้ายจิตใจทุกอย่าง

ลู่หานวางสายไปแล้วพร้อมกับร่างสูงที่นั่งน้ำตาเริ่มคลอ คริสเปรยตามองหันไปทางอื่นกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ถึงแม้มันจะจุกอยู่ในอกแต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดหรือทำอะไร สองมือกำหมัดแน่นเพื่อเก็บความรู้สึกเอาไว้ให้ลึกที่สุด คริสไม่อยากอ่อนแอให้อี้ชิงเห็นเพราะตอนนี้คริสเป็นหัวหน้าครอบครัว

ไม่สิ

ไม่ใช่

คริสเป็นได้แค่พ่อของเซฮุน ไม่ใช่สามีของอี้ชิง ถึงแม้คริสจะรักอี้ชิงมากแค่ไหนก็ตาม คริสก็เป็นได้เพียงแค่ตัวประกอบของอี้ชิง

ร่างบางเดินเข้ามาห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม อี้ชิงชอบบ้านหลังใหม่มากกว่าบ้านโทรมๆหลังเก่า หลังจากที่คนตัวเล็กเดินขึ้นดูแม่บ้านที่จัดของอยู่ข้างบน อี้ชิงให้แยกโทนสีเสื้อผ้าเพื่อจะได้ไม่เสียเวลาเลือกชุด ร่างบางกระโดดขึ้นนั่งบนโซฟาเหมือนเด็กจนลืมไปว่าตัวเองเลยวัยเด็กมาแล้ว  มือเรียวหยิบโทรศัพท์มาจิ้มทันที

‘สายที่ไม่ได้รับ’

อี้ชิงกลัวว่าลู่หานจะโกรธที่ไม่ได้รับสาย มือเล็กรีบจิ้มกดโทรออกทันที โดยที่ไม่ได้สนใจตนที่นั่งอยู่ข้างๆว่าตอนนี้มีสีหน้าที่เจ็บปวดเพียงใด ไม่ใช่ว่าคริสไม่เก็บอาการแต่มันเกินทน

“พี่ลู่หานโทรมามีอะไรหรือเปล่าฮะ”

“อี้ชิงอยู่ไหนครับ”  เสียงในสายเล็ดลอดออกมา ทำให้คนที่นั่งข้างๆรู้กสึกจุกอยู่ในอกจนแทบอยากหายไปจากตรงนี้ ต่อให้คริสจะอยู่ใกล้อี้ชิงมากแค่ไหนก็ตาม คนตัวเล็กก็ไม่แม้แต่จะสนใจเมื่อมีใครอีกคนโทรมา

“เอ่อ อยู่บ้าน”

“ออกมาเจอกันหน่อย เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“ที่ไหน”

“ร้านประจำของเรา”

อี้ชิงเผลอกัดปากตัวเองทันทีที่ลู่หานวางสายไป อี้ชิงมีสีหน้ากังวลจนเห็นได้ชัด น้ำเสียงของลู่หานดูเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่ลู่หานคนที่คอยอ่อนโยนกับอี้ชิง หรือว่าลู่หานจะรู้ความจริงที่ปิดบังว่าที่น้องฮุนเป็นลูกแท้ๆของเขา อี้ชิงรู้สึกตงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กไม่พูดอะไรก่อนจะรีบออกมาข้างนอกโดยไม่แม้แต่จะหันไปบอกคริส

*******************

  บรรยากาศค่อนข้างอึดอัดเมือทั้งสองนั่งมองหน้ากันโดยที่ไม่มีใครปริปากพูด ลู่หานเองก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าอี้ชิงโดยที่ไม่แม้แต่จะเอ่ยถามสักคำ อี้ชิงก็เอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบไม่กล้าสบตาไม่กล้าขยับตัว สองมือเล็กย่นเข้าหากันอี้ชิงรู้สึกอึดอัดจนอยากร้องไห้ออกมา ลู่หานไม่เคยเมินเฉยใส่นี่เป็นครั้งแรก

อาหารที่ลู่หานสั่งมาปล่อยให้มันเย็นชืดไม่มีใครแตะ ถึงแม้จะเป็นอาหารที่เขาทั้งสองชอบทานก็ตามแต่ ทว่าในตอนนี้ต่างคนต่างอึดอัดเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ ลู่หานทำได้เพียงมองอี้ชิงที่ตอนนี้ตัวเริ่มสั่น  ไม่รอช้าลู่หานเรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนจะเดินเข้ามาลากอี้ชิงออกไปคุยในรถ

“อี้บอกพี่มาสิ ว่าเรื่องทั้งหมดอี้หลอกพี่มาตลอด”

“ฮึก พี่ลู่หาน”

“บอกพี่มาอี้ชิง บอกพี่” ร่างสูงขยับตัวเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้สองมือจับคนตัวเล็กเขย่าตัวให้ได้สติ ลู่หานต้องการความจริงเขาไม่ชอบที่อี้ชิงโกหกมาตลอด

“ฮึกพี่ลู่หาน อี้เจ็บ” ลู่หานกระชากอี้ชิงให้เข้ามาใกล้ด้วยความโทสะ มือหนาบีบข้อมือเล็กราวกับจะทำให้มันแตกคามือ อี้ชิงเงียบมากเท่าไหร่แรงบีบที่ข้อมือยิ่งแรงมากขึ้น

“บอกพี่มาว่ามันคือเรื่องจริงใช่ไหม ที่อี้โกหกพี่มาตลอด ไอ้คนชื่อคริสมันไม่ใช่เพื่อนแต่เป็น ‘ผัว’ แล้วน้องที่ชื่อเซฮุนคือลูกของอี้กับคริสใช่ไหมห๊ะ ”

มือบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่อมีอาการสั่นเทาเพราะความกลัวว่าลู่หานจะรับไม่ได้ที่เขามีลูกและปิดบังมาโดยตลอด ตาคู่สวยตอนนี้เอ่อล้นไปด้วยน้ำใสที่ไหลออกมา อี้ชิงกลัวเหลือเกินว่าลู่หานจะรับไม่ได้ อี้ชิงไม่อยากเสียคนตรงหน้าไป คนที่เป็นดั่งลมหายใจ

“ถ้าไม่พูดเราจบกัน”

“ไม่นะพี่ลู่หาน ฮึก อย่าทิ้งอี้ไปนะ”

“อี้ก็บอกพี่มาสิว่าโกหกพี่ทำไม ปิดปังพี่ทำไม อี้ชิงเห็นพี่เป็นอะไร”

“ฮึก อี้ขอโทษ อี้ผิดไปแล้ว พี่ลู่หานอย่าทิ้งอี้ไปนะ ฮื่อ”

“ถ้าพี่ไม่รู้ความจริงจากปากเพื่อนของพี่ อี้ชิงจะยอมบอกพี่ตรงๆไหม ที่จริงก็สงสัยมานานแล้วแค่ไม่อยากถาม แต่พี่ทนไม่ได้ถ้าอี้ชิงจะโกหกพี่ตลอดไป มันเจ็บกันทั้งสองฝ่าย” ลู่หานพูดอย่างหัวเสียถามว่าเขารักอี้ชิงไหม เขาตอบได้เต็มปากว่ารักมาก แต่ลู่หานไม่เข้าใจทำไมที่ผ่านมาคนตัวเล็กตรงหน้าถึงไม่ยอมบอกและปิดบังเหมือนกับเขาไม่ใช่แฟน

“ตอนนี้พี่กับอี้ชิงเราเป็นอะไรกัน”

“ฟะ แฟน ฮื่อ”

“อ่องั้นไอ้คริสคงเป็นผัวสินะ ได้กับมันแล้วนี่ มีลูกกับมันมาก่อน ให้พี่คิดไงอ่ะครับ พี่ก็มีหัวใจนะ”

“พี่ลู่หานอย่าโกรธอี้เลยนะ อี้ไม่เคยรักคริส อี้พลาดเอง อี้ไม่ได้เต็มใจนะ ฮื่อ”

“แล้วทำไมปิดบังพี่มาตลอด ไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก”

“อี้กลัวว่าพี่ลู่หานจะรับอี้ไม่ได้”

“แล้วพี่ต้องรู้สึกยังไง พี่เองก็อยากจะมีครอบครัวเหมือนกัน แต่ในเมื่ออี้ชิงมีคริสกับน้องฮุนแล้ว พี่ก็คงต้องถอยออกมา”

“ไม่นะพี่ลู่หาน ไม่เอาแบบนั้นนะ อี้รักพี่ลู่หาน ถ้าไม่มีพี่อี้อยู่ไม่ได้”

“แล้วคริสกับน้องฮุนอี้จะทำไง จะปล่อยไว้แบบนั้นหรอ พี่ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว” ถึงเขาเองจะรักอี้ชิงมากแต่ถ้าทำให้ครอบครัวต้องแตกแยก เด็กที่เกิดมาต้องอยู่ในสภาพที่ครอบครัวไม่สมบูรณ์ เขาเองก็คงต้องเป็นคนถอยออกมา

“ไม่นะพี่ลู่ พี่ก็รู้อี้ขาดพี่ไม่ได้”

“อี้ชิงจะให้พี่ทำยังไง เด็กต้องการความรัก พี่ไม่อยากเห็นแก่ตัว”

เจ็บ

ลู่หานเจ็บไม่แพ้อี้ชิงความฝันทุกอย่างได้พังทลาย เขาเตรียมขออี้ชิงแต่งงานสร้างครอบครัว ฝันจะมีลูกสักสองคนไว้สืบทอดธุรกิจ แต่ทุกอย่างคงเป็นไปตามที่ฝันไม่ได้แล้ว ใช่ว่าเขาเองจะไม่เจ็บปวด และคริสเองก็คงเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“อี้เลือกพี่ลู่หานนะ”

“แล้วคริสกับลูกจะอยู่ยังไง”

“ฮึก อี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แต่อี้อยากอยู่กับพี่ลู่หาน”

“อี้ชิงต้องเลือกระหว่างพี่กับคริส แต่อี้ชิงต้องเอาเหตุผลมาตัดสินใจ ความสำคัญน้อยไปหามาก ต้องเลือกสิ่งที่สำคัญที่สุดนะ คิดให้ดีๆ” ถ้าคำตอบในใจของอี้ชิงเป็นคริสลู่หานจะไม่โกรธหรือเกลียดคนตัวเล็กตรงหน้า ลู่หานยินดีและเขาพร้อมที่จะทำใจไม่ใช่ว่าเขาเองไม่เจ็บ แต่อยากให้อี้ชิงมองถึงความสำคัญไม่ใช่รักเขาแต่ทำร้ายคนอีกสองคน

“ฮื่อ อี้ต้องทำไง ถ้าอี้เลือกพี่ลู่หาน”

“แล้วพี่สำคัญกับอี้ชิงมากแค่ไหน คริสกับน้องฮุนจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีอี้ชิง อีกอย่างน้องฮุนยังเด็ก เขาสองคนสำคัญกว่าพี่อีกนะ”  ร่างสูงเบือนหน้าหนีไม่อยากมองคนตรงหน้าที่ร้องไห้จนตัวสั่นเทา ทว่าเขาเองก็ต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา ทั้งที่ในใจเจ็บเจียนตาย

“แล้วอี้จะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่ลู่หาน” คนตัวเล็กขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะสวมกอดร่างหนา อี้ชิงแนบใบหน้าเข้ากับแพงอกกว้างได้ยินถึงเสียงหัวใจที่มันเต้นแรงยิ่งอี้ชิงกอดรัดแรงมากขึ้นเท่าไหร่ เสียงหัวใจของลู่หานยิ่งเต้นแรงมากขึ้น

ลู่หานอดที่จะหันกลับมามองไม่ได้เขารู้ดีว่าอี้ชิงรักเขามากและขาดไม่ได้ ในเมื่อสิ่งสำคัญกว่าก็คือคริสและน้องฮุน มันทำใจยากและยิ่งกว่านั้นคือมันเจ็บปวดกันทั้งสามคน ทำไมเขาไม่เจออี้ชิงให้เร็วกว่านี้ลู่หานไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ทว่าตอนนี้กลับเป็นอี้ชิงเสียมากกว่าที่เห็นแก่ตัว

“พี่ก็รักอี้ชิง พี่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเสียอี้ชิงไป  แต่พี่ก็สงสารน้องฮุนเขาต้องการความรัก”

“เพราะอี้คนเดียว อี้พลาดเอง” อี้ชิงนึกโทษตัวเองที่วันนั้นเผลอไปมีไรกับคริสจนท้องโดยที่ไม่ได้ป้องกัน อีกอย่างอี้ชิงเคยคิดจะทำแท้งแต่ก็เป็นคริสเองที่เข้ามาหาอี้ชิงและพาไปโรงพยาบาลไม่งั้นป่านนี้อี้ชิงกับน้องฮุนคงไม่ได้อยู่บนโลก แล้วทำไมตอนนี้เป็นอี้ชิงที่ใจร้ายกับคริส

“พี่ให้เวลาตัดสินใจ พี่ขอคำตอบพรุ่งนี้นะ ถ้านานกว่านี้พี่คง ฮึก” ใช่ลู่หานกำลังร้องไห้ความรู้สึกมันตีรวนไปหมด สงสารคริสกับน้องฮุนที่โชคร้ายต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ก็อดที่จะสงสารตัวเองไม่ได้ที่รักอี้ชิงจนสุดหัวใจ ทว่าคนที่กำลังกอดเขาอยู่ก็น่าสงสารที่สุดแล้วในเวลานี้

ร่างสองร่างกอดกันจนตัวเกลียวถ้าเป็นเมื่อก่อนต่างฝ่ายคงกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ต่างจากตอนนี้ที่กอดกันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ถ้าลู่หานเห็นแก่ตัวได้เขาอยากจะกอดอี้ชิงไว้แบบนี้ไม่ให้ไปไหน แต่มองกลับไปที่คริสคงต้องโดดเดียวและเจ็บปวดไม่ต่างกัน หรือต้องเป็นเขาเองที่ขอรับความเจ็บปวดเอาไว้คนเดียว

*****************

      อี้ชิงเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ถอดรองเท้าไว้บนชั้นวางก่อนจะรีบเดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่สนใจเสียงน้องฮุนที่กำลังวิ่งตามขึ้นมา อี้ชิงไม่อยากให้คริสต้องเห็นว่าร้องไห้มา อีกอย่างยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคริส

“มะม๊า รอน้องฮุนด้วย” มือเล็กถืออมยิ้มไว้เพราะกลัวว่าจะมีคนมาแย่ง สองเท้าเล็กรีบวิ่งตามมะม๊าคนสวยขึ้นไปข้างบน น้องฮุนตื่นขึ้นมาไม่เจออี้ชิงก็ร้องไห้แง ปะป๊าตัวสูงโอ๋เท่าไหร่ก็ไม่ยอมหยุดร้องจนต้องหาอมยิ้มมาให้ถึงหาย

อี้ชิงคว้ามือเล็กมาจับก่อนจะเดินขึ้นห้องไปพร้อมกัน ดูน้องฮุนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มะม๊าคนสวยก้มมองมือเล็กที่ถืออมยิ้มอดไม่ได้ที่จะดุน้องฮุน ไม่สิต้องดุปะป๊าตัวสูงที่บอกกี่ครั้งก็ไม่จำ อี้ชิงไม่ชอบให้น้องฮุนกินอมยิ้มหรือลูกอมเพราะทำให้ฟันผุ คริสชอบซื้ออะไรที่มันไร้สาระเอาใจน้องฮุนทุกอย่างจนเด็กติดนิสัย ถ้าร้องไห้งอแงต้องมีของมาให้ถึงจะหยุดร้องเป็นแบบนี้ประจำ

“น้องฮุน มะม๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้กินอมยิ้ม” ทันทีที่ถึงห้องนอนอี้ชิงอุ้มน้องฮุนให้นั่งบนเตียงก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า อดที่จะดุน้องฮุนไม่ได้ก็เพราะคริสชอบเอาใจน้องฮุนจนติดนิสัย

“ก็น้องฮุนชอบ” น้องฮุนก้มหน้าจนคางชิดอก ไม่กล้าสบตามะม๊าที่กำลังดุเหมือนยักษ์ มือเล็กกำอมยิ้มไว้แน่นกลัวว่ามะม๊าจะเอาอมยิ้มไป

“กินแล้วก็ไม่ชอบแปรงฟันก่อนนอน รอดูเดี๋ยวฟันจะเป็นสีดำๆ มีอะไรก็ไม่รู้เจาะเข้าในฟันน้องฮุน น่ากลัว มะม๊ายังกลัว” น้องฮุนกลัวมือเล็กยื่นอมยิ้มให้มะม๊าช้าๆ ถึงจะชอบกินยมยิ้มมากแค่ไหนก็ตาม แต่ด้วยความกลัวน้องฮุนไม่กินดีกว่า

“ทำไมวันนี้น้องฮุนตื่นขึ้นมาไม่เห็นมะม๊า”

“มะม๊าออกไปข้างนอกมา”

“มะม๊า น้องฮุนไม่ชอบคนที่มารับมะม๊า” น้องฮุนหน้างอกอดอกด้วยความไม่ชอบใจ ไม่ชอบที่มะม๊าไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่ปะป๊าคริส

“ต่อไปน้องฮุนห้ามพูดแบบนี้อีกนะ”

“ก็น้องฮุนไม่ชอบ”

“น้องฮุนลงไปหาปะป๊านะครับ เดี๋ยวมะม๊าตามลงไป”

“ง่ะ ก็ได้ฮับ” ความไร้เดียงสาของน้องฮุนทำให้อี้ชิงสองจิตสองใจ จะทิ้งน้องฮุนให้อยู่กับคริสสองคนอี้ชิงคงดูเป็นแม่ที่ใจร้ายและเห็นแก่ตัวเกินไป ถ้าพาน้องฮุนไปด้วยก็เกรงว่าน้องฮุนจะเข้ากลับลู่หานไม่ได้

อาหารมื้อค่ำผ่านไปก็ได้เวลาพาน้องฮุนเข้านอนโดยที่มะม๊ารออยู่บนห้อง สองทุ่มเป็นเวลาที่น้องฮุนต้องเข้านอนคริสไม่ชอบให้ลูกต้องนอนดึก ทว่าตอนนี้ปะป๊าตัวสูงจับลูกฟัดเหวี่ยงอยู่บนเตียงเล่นเป็นเด็กๆ โดยปะป๊าคริสเป็นหมาป่าน้องฮุนเป็นกระต่าย ซึ่งเป็นภาพที่ดูจะมีความสุขมากเหลือเกิน ต่างจากอี้ชิงที่มีสีหน้าอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด

“น้องฮุนนอนได้แล้วนะครับ” ปะป๊าคริสจัดท่านอนให้ลูกอยู่ในท่าที่สบายก่อนจะห่มผ้าห่มให้ น้องฮุนงอแงเล็กน้อยเพราะยังไม่อยากนอนแต่ก็ยอมนอนแต่ดดยดีเพราะอี้ชิงจะเป็นยักษ์มาดุ คนตัวเล็กรีบกลับตาปี๋

น้องฮุนไม่ยอมนอนต้องให้ปะป๊าเล่านิทานให้ฟังถึงนอนหลับ คริสเล่าสองเรื่องติดน้องฮุนถึงนอนหลับ ปะป๊าลูบหัวน้องฮุนเบาๆก่อนจะจุ้บที่หัวทุยให้น้องฮุนหลับฝันดี ก่อนจะหันไปมองที่ระเบียงอี้ชิงนั่งรอเขาก่อนอยู่แล้ว คริสรู้ดีว่าวันนี้ต้องเจอกับอะไร อี้ชิงบอกเขาตั้งแต่ตอนกินอาหารเย็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วย

แกร๊ก

 คริสเลื่อนประตูเบาๆเพราะกลัวน้องฮุนตื่นก่อนจะปิดให้สนิทด้วยความกลัวเสียงจะทำให้น้องฮุนตื่น คริสนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอี้ชิงโดยที่ไม่กล้าสบตากลวัว่าจะเผลอร้องไห้ออกมาทั้งที่ยังไม่ได้พุดคุย

“คริสอี้ขอโทษ” คำแรกที่พูดออกมาคือคำว่าขอโทษ อี้ชิงรู้สึกผิดที่ไม่เคยแม้แต่จะสนใจคริสเลย อีกทั้งยังคอยทำร้ายจิตใจคริสมาโดยตลอด

“ขอโทษทำไม อี้ชิงไม่ได้ทำไรผิด”

“คริส ฮึก อี้ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้”

“คริสเข้าใจอี้ชิงทุกอย่าง ว่ามาเลยอี้ชิงจะได้ไม่ต้องอึดอัด”

“อี้ ฮื่อ อี้ขอเลือกทางชีวิตของอี้เองได้ไหม อี้ขอไปอยู่กับลู่หาน”

ฉึก!

เหมือนอี้ชิงกำลังเอามีดมาปักตรงหัวใจราวกับจะฆ่าเขาให้ตายไปเสียอย่างนั้น ยิ่งอี้ชิงพูดเท่าไหร่คริสยิ่งเจ็บมากเท่านั้น คำพูดของคนที่เขารักมากเปรียบเหมือนดั่งของแหลมคมที่คอยทิ่มแทงให้เจ็บช้ำน้ำใจ ราวกับจะฆ่าให้ตายตรงนี้เดี๋ยวนี้ ไม่กี่ประโยคก็ทำให้คนฟังแทบหยุดหัวใจ สมองของคริสตื้อไปหมด ไม่สิหัวใจของเขาก็เหมือนแหลกละเอียดตามไป

“......”  คริสไม่พูดอะไรเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ใช่ว่าเขาทำหูทวนลมเพียงแต่มันเกินที่จะรับไหว มันเกินที่จะต้องทนเงยหน้ามองคนที่เขารักมาที่สุด ที่กำลังจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น

“อี้รู้ว่าอี้ผิด แต่อี้รักลู่หานไม่ได้รักคริส”

ฉึก!

คำพูดที่ดูเหมือนจะกรีดลงกลางใจราวกลับคนตรงหน้าต้องการจะควักหัวใจของเขาออกมากระทืบซ้ำ อี้ชิงต้องการให้เขาตายใช่ไหมอี้ชิงถึงจะพอใจ มันเจ็บเหลือเกินประโยคแรกที่ว่าเจ็บยังไม่เจ็บไม่เท่าคำว่า ‘ไม่ได้รักคริส’

เจ็บเจียนตาย

ไม่ใช่ว่าคริสเข้มแข็งมากถึงขนาดไม่มีน้ำตาสักหยุด เพียงแต่มันเจ็บเกินที่น้ำตาจะไหลออกมา เหมือนอี้ชิงได้ควักเอาหัวใจของคริสไปโยนเล่นทำเหมือนมันเป็นสิ่งไร้ค่าไปแล้ว เขาทำอะไรได้นอกจากนั่งก้มหน้าเงียบๆไม่พูดตอบ ทำได้แค่เพียงต้องยอมรับความจริง ในเมื่ออี้ชิงได้ตัดสินใจแล้วอีกอย่างคนที่อี้รักไม่ใช่เขาแต่เป็นลู่หาน

“คริสเข้าใจอี้นะ”

“คริสไม่ดีตรงไหนหรออี้ชิง คริสมีอะไรที่สู้ลู่หานไม่ได้ บอกคริสหน่อยได้ไหม”

“ฮื่อ คริส มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฮึก คริสดีกับอี้ทุกอย่างยอมอี้ทุกอย่าง คริสเป็นผู้ชายที่ดีมากๆคนหนึ่ง เป็นพ่อที่ดีของน้องฮุนได้ แต่อี้ผิดเองคริส ฮื่อ อี้รักลู่หาน”

“แล้วอี้เคยรักคริสบ้างไหม”

“อี้ขอโทษนะคริส อย่าให้อี้พูดเลยนะ ฮื่อ อี้ขอโทษคริส”

“แล้วลูกของเรา” ไม่สิลูกของเราต้องเกิดมาพร้อมกับความรักแต่ดูเหมือนจะเป็นคริสมากกว่าที่รักอยู่ฝ่ายเดียว คริสไม่อยากโทษว่ามันคือความผิดพลาด คริสมองว่ามันคือความรักน้องฮุนเกิดมาเพราะความรักของคริส

“มันคือความผิดพลาดของอี้เอง”

 “น้องฮุนไม่ใช่ความผิดพลาดของใครอี้ชิง ถ้าจะโทษให้โทษที่คริสคนเดียว น้องฮุนคือความรัก” น้ำตาไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ปล่อยให้มันไหลออกมาช้าๆ เขาเองก็มีหัวใจทำไมอี้ชิงถึงได้พูดออกมาแบบนี้ มันเจ็บแต่เจ็บมากกว่าที่อี้ชิงพูดว่าน้องฮุนคือความผิดพลาด ขนาดเขาเองยังเกินทนที่จะรับไหวถ้าลูกได้ยินคำนี้เขาคงต้องโทษตัวเองว่าไม่น่าเกิดมา ซึ่งคริสไม่มีวันยอมที่จะให้น้องฮุนต้องรู้สึกแบบนั้น

“แล้วคริสจะให้อี้ทำยังไง ในเมื่อหัวใจของอี้อยู่ที่ลู่หาน”

“อี้ชิง คริสขอถามอะไรอย่างได้ไหม อี้ชิงรักน้องฮุนบ้างไหม”

“รักสิ อี้เป็นแม่ของน้องฮุนนะคริส”

“รักแล้วทำไมอี้ชิงต้องพูดว่า น้องฮุนคือความผิดพลาดหรือไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคือความผิดพลาดให้โทษคริสคนเดียว น้องฮุนคือความรัก ฮึก”

“คริสอี้ขอโทษ”

“ถึงอี้จะรักลู่หานมากแค่ไหน คริสยอยคริสทนได้ แต่ถ้าอี้ชิงไม่รักน้องฮุนคริสยอมไม่ได้ ให้คริสหายไปจากโลกนี้ยังดีกว่า”

คริสรู้ดีต่อให้ทำเขามอบความรักให้อี้ชิงมากแค่ไหนก็ตาม ในเมื่อคนไม่รักก็คือไม่รัก เขาเองก็ต้องทำใจยอมรับมัน แต่น้องฮุนที่เกิดมาคริสไม่อยากให้โทษว่าเป็นความผิดพลาด ถ้ามันจะพลาดก็ต้องโทษทั้งสองคน แต่น้องฮุนไม่เกี่ยวในเมื่อเขาเกิดมาแล้วก็ต้องดูแลมอบความรักความอบอุ่นให้เขา เลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในเมื่อพระเจ้ามอบชีวิตให้น้องฮุนได้เกิดมาบนโลกนี้

“อี้เลือกลู่หาน ขอแค่อี้ได้อยู่กับลู่หานก็พอแล้ว อี้ไม่ต้องการอะไรอีก”

“......”

เหมือนหูมันอื้ออึงไปหมดไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น คริสเหมือนคนตายทั้งเป็นซึ่งคนที่ฆ่าก็ไม่ใช่ใครก็เป็นคนที่เขารักสุดหัวใจ โลกของคริสมันมืดมนหมดหนทางออกมองไปทางไหนก็มืดเหลือเกิน ไม่มีแม้แต่กำลังใจจะสู้ต่อ ถ้าเขาหายไปจากโลกนี้ได้ก็คงทำไปแล้วแต่คงทำได้เพียงแค่คิด ยังมีสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าหัวใจนั่นคือน้องฮุนที่จะคอยเยียวยารักษาแผลใจของคริส

“ขอคริสกอดอี้ชิงเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม” อี้ชิงไม่ได้ขัดขืนกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามากอดคริสเองเสียด้วยซ้ำ แม้จะร้องไห้ซุกอกกว้างแต่มือเล็กๆก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างสูงก็รวบรัดเอาบางกอดกระชับขึ้นถ่ายทอดความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้อีกคน

“คะ คริส อื้อ” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้หน้าเนียนก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะเลื่อนมาประกบที่ริมฝีปากแดง กดจูบซ้ำๆเก็บเกี่ยวเอาความหอมหวานเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เขาแค่อยากจะหยุดประโยคตรงหน้าก่อนที่อี้ชิงจะพูดออกมา ในเวลานี้ขอแค่ได้กอดได้จูบเป็นครั้งสุดท้าย คริสไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้ว เพราะถึงยังไงต่อให้เขารั้งเอาไว้ถ้าหัวใจของอี้ชิงไม่ใช่เขา อี้ชิงคงไม่มีความสุข คริสยอมปล่อยให้อี้ชิงไปหาลู่หานเพียงเพราะความสุขของอี้ชิงก็เหมือนความสุขของคริส

เพราะรักคือการเสียสละ

คริสยอม

ถ้ามันคือความสุขของอี้ชิง

คริสยอมให้อี้ชิงเลือกทางของตัวเองเพราะอี้ชิงก็ไม่เคยรักคริสมาตั้งแต่แรก ต่อให้เขาทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยชนะใจเลยสักครั้ง ต่างจากลู่หานที่อี้ชิงนั้นรักจนหมดใจ ถ้าเขายังยื้ออี้ชิงเอาไว้ก็ไม่ต่างจากคนเห็นแก่ตัว ทว่าเขาเองทำไมจะไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว  ในเมื่อหัวหัวใจของอี้ชิงไม่ได้รักเขารั้งไว้ก็ได้แค่ตัวหัวใจอยู่กับอีกคน มันเป็นรักสามเศร้าที่แสนทรมาน

ทรมานหัวใจเหลือเกิน

*****************************

“อี้เลือกพี่ลู่หาน”

หลังจากที่เคลียร์กันเสร็จเมื่อคืนก็เข้าใจกันแล้วว่า อี้ชิงจะไปอยู่กับลู่หานส่วนคริสขอเป็นฝ่ายเลี้ยงดูน้องฮุนไม่อยากให้ลู่หานต้องลำบากใจถ้าอี้ชิงมีลูกติดไปด้วย อีกอย่างน้องฮุนเป็นลูกของเขาคงไม่ต้องให้คนอื่นมาลำบากเลี้ยงดูแทน ทว่าอี้ชิงเองก็ยอมแต่ก็มีข้อตกลงคือถ้าคิดถึงน้องฮุนก็ขอมารับน้องฮุนไปอยู่ด้วยสักวันสองวัน

อี้ชิงขอเวลาอีกสักเดือนเพื่ออยู่กับน้องฮุนลู่หานเองก็เข้าใจ แต่หลังจากนั้นลู่หานจะมารับอี้ชิงไปอยู่ด้วยซึ่งก็เคลียร์และได้พูดคุยกับคริสเรียบร้อย เป็นฝ่ายคริสเองที่ฝากฝั่งให้ลู่หานดูแลอี้ชิงอย่างดีห้ามทำให้อี้ชิงร้องไห้ ถ้าวันไหนลู่หานผิดสัญญาคริสขอไปรับอี้ชิงกลับมาดูแลเอง

ยอมรับว่าเจ็บกันทั้งสามคนแต่ในเมื่อฟ้าลิขิตให้มันมันต้องเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นก็คงต้องยอมรับมัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคริสให้คำมั่นสัญญาและรับปากอี้ชิงว่าจะดูแลน้องฮุนอย่างดี จะไม่ทำให้น้องฮุนต้องเสียใจหรือรู้สึกโดดเดี่ยว ยอมรับว่าคริสเสียใจมากแต่เพื่อน้องฮุนแล้วคริสต้องเข้มแข็งเพราะในตอนนี้มีกันแค่สอง

1 เดือน ผ่านไป

“มะม๊า จะหา มะม๊า แง ฮื่อออออออ” น้องฮุนที่ไม่รู้เรื่องและยังเด็กเกินร้องไห้ตามมะม๊าที่เดินออกจากบ้านด้วยกระเป๋าใบใหญ่ไปขึ้นรถที่มาจอดรับอยู่หน้าบ้าน อี้ชิงยอมใจแข็งที่จะไม่ให้หันมาหาน้องฮุน เพราะอี้ชิงเลือกแล้วที่จะไปอยู่กับลู่หาน

“ไม่ร้องนะครับน้องฮุนคนเก่งของปะป๊า”

“มะม๊าไม่รักน้องฮุนแล้ว”

“มะม๊ารักน้องฮุนครับ เชื่อปะป๊านะ มะม๊าเขามีเหตุผล เดี๋ยวน้องฮุนโตขึ้น น้องฮุนจะเข้าใจเองนะครับคนเก่ง”

“ฮึก ปะป๊าฮับ มะม๊า แง ฮึก”

“เดี๋ยวมะม๊าก็มาหาน้องฮุนนะครับ ถ้าน้องฮุนเป็นเด็กดี มะม๊าจะมาหาบ่อยๆ”

ช่วงแรกอี้ชิงจะโทรหาน้องฮุนเกือบทุกวันเพราะสงสารลูกที่เอาแต่ร้องไห้ อี้ชิงยอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัวที่เลือกลู่หานและทิ้งคริสกับน้องฮุนไว้สองคน  มีบ้างที่มารับน้องฮุนไปอยู่ด้วยและแวะเวียนมาหาบ้าง แต่หลังจากน้องฮุนอายุ10ขวบ อี้ชิงต้องย้ายไปอยู่ที่ฮ่องกงกับลู่หานเป็นการถาวรนานๆครั้งจะมา น้องฮุนเองก็เริ่มที่จะทำความเข้าใจและโตขึ้นเลี้ยงง่าย

แรกๆคริสร้องไห้ตามลูกทุกวันเพราะน้องฮุนเอาแต่ถามหาอี้ชิง คริสต้องใจเย็นและมีสติคอยปลอบโยนและหาเหตุผลต่างๆนาๆให้น้องฮุน โดยที่ไม่พูดให้น้องฮุนเกลียดแม่ตัวเอง แต่กลับบอกด้วยเหตุผลตลอดมา และในตอนนี้น้องฮุนก็โตพอที่จะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างถึงแม้จะมีบ้างที่ไม่เข้าใจ คริสได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาน้องฮุน

“ปะป๊า มะม๊ามีแฟนใหม่แล้วใช่ไหมครับ”

“ครับ ไม่เป็นนะน้องฮุน ยังไงมะม๊าก็รักน้องฮุน”

“มะม๊าจะคิดถึงเราไหมครับ”

“มะม๊าก็คงคิดถึงเรา เหมือนที่เราคิดถึงมะม๊าไงครับ”

“ทำไมมะม๊าต้องทิ้งเราไปด้วย”

“มะม๊าไม่ได้ทิ้งเราไปนะครับน้องฮุน มะม๊าเขามีเหตุผลของเขา เหมือนที่ปะป๊าสอนน้องฮุนไงครับว่าทุกอย่างที่เราทำล้วนแต่มีเหตุผล เดี๋ยวน้องฮุนโตขึ้นจะเข้าใจเองนะครับคนเก่ง”

“แต่ปะป๊าเคยให้สัญญาว่าถ้าน้องฮุนสอบได้ที่1 ปะป๊าจะพาน้องฮุนไปหามะม๊า”

“ปะป๊าจำได้ครับ งั้นน้องฮุนนอนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสาย”

“รักปะป๊าคริสที่สุดในโลกเลย”

“ฝันดีนะครับคนเก่งของป๊า”

ถึง...อี้ชิง

แม้เวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ คริสคนนี้คนเดิมก็ยังคงรักอี้ชิงจนสุดหัวใจ ถึงตอนนี้เราจะอยู่ไกลกันแต่คริสอยากให้อี้ชิงรู้ว่า คริสยังคงซื้อสัตย์ในความรักที่มีต่ออี้ชิงไม่เคยลดน้อยลงเลย อยากขอบคุณทุกช่วงเวลาที่มีให้กันนะ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ ขอบคุณที่เราสองคนผ่านมันมาได้  และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกกี่ปีจะรักและดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด

********************************

จะร้องไห้ตามน้องฮุนสงสารTT  เรื่องนี้ไรท์เปิดมานานมากแต่ไม่ได้อัพสักทีต้องขอโทษด้วยนะคะ สำหรับเรื่องนี้พี่คริสดีมากกก ส่วนอี้ก็เลือกที่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง เลือกพี่ลู่หานจ้า  ยังไงไรท์ก็ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ

อ่านแล้วเม้นท์บ้างน๊า อยากอ่านเม้นท์ 55555555

บ๊ายบายเจอกันเรื่องใหม่ในเร็วๆนี้ bsp;