คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : - 14 - ( 100% )
14
내맘 훔친 넌 너무 좋아 니가 너무 좋아
내맘 가진 넌사랑해
คุณขโมยหัวใจฉันไปแล้ว, ฉันชอบคุณมากเลยนะ มากที่สุดเลย
คุณมีหัวใจของฉัน, ฉันรักคุณนะ
เช้าวันใหม่มาถึง ร่างของลู่หานซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างหลีกเลี่ยงแสงดวงตะวันยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาอย่างคนขี้เซา ลาดไหล่เปลือยเปล่าโผล่ออกมานอกเสื้อนอนตัวโคล่งที่หยิบยืมเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเซฮุนใส่คลุมกาย เสื้อเชิ้ตที่เต็มไปด้วยกลิ่นฮอร์โมนชายหนุ่มลอยตลบอบอวล
คิคิ ได้ใส่เสื้อคุณเนื้อคู่นอนด้วยแยะ (*//∇//*) #ไม่ต้องอิจฉากู
ความรู้สึกที่ไม่ต่างจากถูกกายแกร่งโอบกอดอยู่ตลอดเวลาทำให้ลู่หานอดอมยิ้มนอนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวไม่ได้ในเมื่อความฟินมันพุ่งสูงจนฉุดไม่อยู่
หากแต่ร่างสวยนอนพรรณนาได้ไม่นานก็จำต้องปรือตาลืมขึ้นเมื่อถูกสะกิดจากด้านหลัง
“อะอื้อ…”
“ลู่หานตื่นได้แล้ว ต้องรีบไปอาบน้ำนะ ลุกไหวไหม”นัยน์ตาสวยปรือมองเซฮุนที่เพิ่งก้าวออกจากห้องน้ำด้วยผ้าพันท่อนล่างผืนเดียวโชว์กล้ามหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำเกาะพราวอย่างเซ็กซี่
ไอ้เหี้ยว่าจะแกล้งหลับเจอแบบนี้กูตื่นเต็มตาเลยไอ้สัด!! O,.O
ซิกแพ็คของนุ้งลู่วววววววว มาม๊ะ มาให้นุ้งลู่วเลียเร้ววววววววววววววว \(T////∇////T)\ #แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เช้าวันแรกของการเป็นดัชเชสเริ่มขึ้น เตียงแปลกตา ห้องแปลกตา และคนร่วมห้องแปลกตา ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายเปลี่ยนไปเพียงข้ามคืน แต่ถึงจะเปลี่ยนไปลู่หานก็ชอบใจในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้อยู่ดี
เหมือนกูเป็นซินเดอเรลล่าเลยอะ นางซินลู่คนงามคริ ไหนขอรองเท้าแก้วหน่อยสิ #เชิด #โถะอีห่า-_-
“อ๊ะ! อื้มก็ไหวอยู่นะ” แกล้งสำออยเล็กน้อยตามฉบับลู่หานคนใษแล้วค่อยผุดกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้าง
#กูแรดแบบสวยๆเก็ทปะ
“ถ้างั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวฉันต้องไปชิมอาหารช่วงเช้าก่อน”
ลู่หานพยักหน้ารับเมื่อจำได้ว่านี่เป็นกฎอีกข้อของผู้ปกครองเฮเลเนี่ยนที่ว่าดยุคจำเป็นต้องชิมอาหารในช่วงเช้าทุกวันเพื่อทำการทดสอบรสชาติก่อนใครแล้วค่อยให้นักเรียนในเฮเลเนี่ยนได้ทานในแต่ละวัน
ดวงตาสวยมองเซฮุนที่มีท่าทีรีบเร่งตวัดเสื้อเชิ้ตขาวคลุมตัวก่อนติดกระดุม ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันก่อนผุดกายลุกขึ้นยืนเดินเข้าใกล้ชายตัวสูงกว่าดันฝ่ามือหนาออกแล้วติดกระดุมให้แทนด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เหมือนภรรยากำลังดูแลสามีเลยอะ โอ้ยเขินจุงเบย (.////////.)
เซฮุนหลุดยิ้มมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าก้มตาทุ่มสมาธิกับการติดกระดุมอย่างเอ็นดู ก่อนที่ดวงตาคมจะไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าของลู่หานที่อยู่ในชุดนอนตัวโคล่งเผยให้เห็นรอยแดงบนซอกคอขาวและต้นขาเล็กที่ถูไถไปมา
เสื้อสีเข้มรัตติกาลยาวปิดแค่สะโพกมน แขนเสื้อยาวเสียจนปิดฝ่ามือเล็กมิดชิด ผิวขาวผ่องดุจหิมะตัดกับเนื้อผ้าสีเข้มสะดุดตา เรือนผมสีคาราเมลยุ่งเหยิงรับกับใบหน้าสวยจนยากนักจะละสายตาออกห่าง กลิ่นหอมยามเช้าที่ยากนักจะหักห้ามใจ
…นางฟ้าตกสวรรค์มีอยู่จริงสินะ
…นางฟ้าตัวเล็กกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่ไง…
ฝ่ามือหนาลูบไล้สัมผัสต้นขาขาวบีบเค้นกับความละเอียดของผิวเนื้ออย่างลืมตัว ดวงตาคมจับจ้องกลีบปากเล็กก่อนขยับใบหน้าเข้าใกล้ คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่คิดทักท้วงยืนกลัดกระดุมให้คนตัวสูงต่อไป
ลูบขึ้นมาสิ ลูบขึ้นมาสูงๆ อย่างงั้นแหละ กูไม่ได้ใส่กางเกงในนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!
กูไม่ได้คิดอะไรเลยนะ นี่กูไม่ได้คิดอะไรเล้ยยยยยยยยย (>_< )( >_<)(>_< )( >_<)
เกือบถึงละ เกือบถึงละ อีกนิ๊ดดดดดดดดดดดดด #ระเบิด
ดวงตาสวยขยับขึ้นสบผลึกตาสีเฮเซลที่เลื่อนเข้าใกล้จนเห็นเงาสะท้อนในลูกแก้ว จมูกโด่งคลอเคลียจมูกเล็กแลกเปลี่ยนลมหายใจกันและกัน ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นจากต้นขาขาวประคองเอวบาง เปลือกตาสวยปิดลงแหงนใบหน้าขึ้นรอรับจุมพิตยามเช้าด้วยหัวใจที่สั่นระรัว
และวินาทีที่สองริมฝีปากแตะสัมผัสกัน…
ก๊อกก๊อกก๊อก
“ท่านดยุคครับได้เวลาแล้วครับ”
อี – ตัว – ขัด – จัง – หวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เซฮุนผละใบหน้าออกตอบรับเสียงชานยอลที่ดังมาจากหน้าห้อง ผลึกตาสีเฮเซลเบนกลับมามองใบหน้าสวยที่บึ้งตึงแล้วต้องหลุดยิ้มขำออกมา ฝ่ามือหนายกขึ้นวางแหมะลงบนเรือนผมสีคาราเมลก่อนยีไปมาด้วยรอยยิ้มละมุน
ดัชเชสคนขี้งอน
“รีบไปอาบน้ำนะรู้เปล่า”
“รู้แล้วน่า”
เซฮุนหลุดยิ้มขำอีกครั้งเมื่อเสียงใสแข็งขึ้นอย่างไม่พอใจ ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้ประทับริมฝีปากดูดเม้มแรงๆ ชั่วอึดใจก่อนผละออกจ้องใบหน้าสวยที่ยืนนิ่งหน้าแดงก่ำเบิกดวงตาโพลงมองอย่างตื่นตกใจ
นอกจากจะขึ้งอนแล้วยังน่ารักอีก ดัชเชสใครก็ไม่รู้สิน่า J
เซฮุนหลุดยิ้มอีกครั้งก่อนก้มลงไปฉกแก้มสีฟาดของลู่หานเลื่อนใบหน้าคมเข้ากระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วหมุนกายเดินออกมาอย่างคนอารมณ์ดี
“อรุณสวัสดิ์ครับดัชเชสของฉัน ”
ฝ่ามือเรียวคล้ายไม่มีแรงยกขึ้นกุมแก้มใสที่โดนคนปากไวขโมยหอมแก้มไปเมื่อครู่ ดวงตาสวยกระพริบปริบๆมองตามหลังแกร่งของดยุคที่ก้าวเดินออกไปทิ้งไว้แต่เสียงหัวใจที่กระหน่ำเต้นถี่รัว
ดะดัชเชสของฉัน…
ของฉันอะมึงของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ป๊าจ๋าม๊าจ๋าอิลู่เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนน #ฟ้อง \(T////////∇////////T)\
ขาเรียวก้าวพาร่างเข้าสู่ห้องน้ำอันกว้างขว้าง ทันทีที่ได้เข้ามายังด้านในนัยน์ตาสวยก็เบิกออกกว้างตะลึงกับความหรูหราทันที
“ไอ้เหี้ยห้องน้ำมีทีวีด้วยอะ!!”
มือเล็กควานหารีโมททีวีก่อนกดเปิดแล้วยกยิ้มอย่างชอบใจ ใบหน้าสวยหันมองไปยังด้านหลังก็พบกับอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ที่สามารถแช่ได้ถึงสองคน ดวงตาสวยหันกลับมามองจอทีวีติดผนังปั่นสีหน้าครุ่นคิด
“ถ้ากูเอาหน้าโป๊มาเปิดตอนอาบน้ำกับคุณเนื้อคู่ละ…”
จากุชชี่ได้แตกเป็นสองท่อนแน่ละมึงเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย \(///∇///)\
พร่ำเพ้ออยู่นานกว่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วย่างกายเข้าห้องรับประทานอาหารก็เกือบสายเสียแล้ว เมื่อก้าวเข้ามาสิ่งแรกที่รู้สึกได้นั่นก็คือสายตาแรกกดดันก็ถูกส่งมาโดยร่างที่ยืนอยู่ริมโต๊ะอย่างคิมจงแด ทันใดนั้นขนแขนก็พร้อมใจสแตนอัพขึ้นทันที
มองกูแบบนี้จับกูแดกเถอะครับ
เซฮุนที่มองเห็นว่าดัชเชสเดินเข้ามาก็ก้าวขาดุ่มๆเข้าไปช่วยประคองอย่างเป็นห่วงเป็นใยทันที การกระทำที่ชวนให้ใครในห้องเครื่องชิมอาหารหน้าแดงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
คุณเนื้อคู่คนบ้าทำแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดหรอกว่าลู่หานไม่ซิงแล้ว (.////////.)
“ค่อยๆ เดินนะ นั่งลงตรงนี้ก่อน” เซฮุนพาลู่หานมานั่งที่เก้าอี้หัวมุมโต๊ะอาหารอีกฝั่ง ดวงตาใสเลื่อนสบดวงตาคมอย่างออดอ้อนจนชายหนุ่มยกยิ้มตาม
“คุณเนื้อคู่~”
“ครับดัชเชส ^-^”
กูอยากจะกรี๊ดให้โลกแตก แม่งเรียกกูดัชเชสด้วยอะ #อวด
“ลู่เจ็บเอวอะ...”
เคยเห็นแมวน้อยเวอร์ชั่นลู่หานปะ *^*
เซฮุนหลุดหัวเราะกับแววตาออดอ้อนของลู่หานที่นับวันยิ่งแสดงให้เห็นความน่ารักมากขึ้นจนชายหนุ่มนึกอยากจับมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวแต่ต้องอดใจไว้เมื่อในที่นี้มีสายตาอยู่นับหลายคู่
ขยันทำให้ฉันคลั่งจริงๆสินะลู่หาน
“วันหลังจะไม่ทำท่ายืนอีกแล้วนายจะได้ไม่เจ็บอีก”
“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นกับคุณเนื้อคู่ลู่ยอมทุกท่าเลย >O<”
เขาขอมาก็จัดให้แบบสวยๆ ถ้ามัวแต่เล่นตัวชาตินี้มึงก็ไม่มีผัวหรอก
“โอเซฮุน” เจ้าของชื่อหันไปมองด้านหลังเมื่อถูกน้ำเสียงเย็นยะเยือกเรียกก่อนหลุดยิ้มอย่างขำขันกับคิมจงแดผู้ที่หัวโบราณยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
“ฮึ ไปก่อนนะ”
จุ้บ
ริมฝีปากหยักขยับกดจูบกลุ่มเรือนผมนิ่มอย่างแผ่วเบาแล้วยืดตัวขึ้นยืนหันใบหน้าหาที่ปรึกษาที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ด้านหลังด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วก้าวเดินออกไปหาจงแดที่รออยู่อีกฝั่ง
“แบคฮยอนดูแลลู่หานด้วยนะ”
“ครับท่านดยุค”
คนรับคำสั่งยืนก้มหน้านิ่งรอให้ผู้มากอำนาจเดินผ่านพ้นไปถึงยอมเงยใบหน้าขึ้น หากแต่เมื่อเงยใบหน้ามาก็จำต้องหันหนีไปทางอื่นกับสายตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขององครักษ์ที่กำลังก้าวเดินตรงมาและผ่านพ้นตามท่านดยุคออกไป
“ฮึ”
ปรางแก้มใสร้อนฉ่ากับเสียงหัวเราะส่งท้ายขององครักษ์ที่เพิ่งเดินเฉียดผ่านเมื่อครู่ ความร้อนระอุตรงดิ่งไปยังหัวใจที่กระหน่ำเต้นถี่ดังก้องรัวจนรู้สึกหวั่นวิตก ดวงตาสวยสั่นไหวกับความเขินอายและความรู้สึกแปลกๆที่ปะทุเกิดขึ้นโดยไม่รู้ที่มา หากจะรู้ก็รู้เพียงแค่มันเริ่มต้นจากบทสนทนาชวนคิดลึกของดยุคและดัชเชสหน้าใหม่
เป็นบ้าอะไรแบคฮยอน
ได้แต่ขบคิดกับตัวเอง นึกอยากยกมือขึ้นเขกมะเหงกลงบนหัวตัวเองที่ช่วงนี้ขยันรู้สึกแปลกประหลาดบ่อยเสียใจน่าหวั่นเกรง อากัปกิริยาคุ้นเคยที่แปลกประหลาดของแบคฮยอนไม่รอดพ้นจากสายตาคมเฉียบของดัชเชสหน้าใหม่ในที่แห่งนี้จนคนขี้สงสัยต้องเอ่ยถาม
“แบคฮยอนมึงเขินอะไร”
และเมื่อดั่งคำถามจี้จุด กายเล็กของที่ปรึกษาสะดุ้งแกล้งเฉไฉไม่สนใจกับคำถามนั้น
“อะเอ่อ…ดะดัชเชสมีอะไรหรือครับ”
“เราอยู่กันสองคนไม่ต้องทางการนักหรอกน่า -_-”
แบคฮยอนอ้ำอึ้งก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสิ่งที่คาใจอยู่ในเบื้องลึก
“มะมึง… กล้าพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง!!! เมื่อกี้ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะ!!!!!!!!!!”
“หืม แบบนั้นนี่แบบไหนอ่อ (‘ ‘)”
ลู่หานตีหน้าสงสัยก่อนตอบออกไปด้วยดวงตาที่เป็นประกาย อย่าคิดว่าลู่หานคนนี้โง่นะ เมื่อกี้ใช่ว่าจะไม่เห็นนะของดีน่ะ…
“กะก็เจ็บเอวของมึงนั่นไง! มึงไม่รู้สึกเขินบ้างเลยรึไง!!!” เสียงกระฟัดกระเฟียดดูเป็นเดือดเป็นร้อนทำให้ลู่หานลอบกระตุกยิ้มมุมปาก
“เห? ทำไมต้องเขินอะ ก็คนมันเคยๆกันแล้วนี่ เมื่อคืนไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย”
“อะไรนะ มะไม่ใช่ครั้งแรก… อย่าบอกนะว่ามึงกับท่านดยุค…”
“แหมไม่อยากจะพูดเลย… กูเสร็จเขาตั้งแต่ตอนไปญี่ปุ่นด้วยกันแล้ว”
ดีนะที่พูดให้เพื่อนฟัง ถ้าพูดให้คนอื่นฟังต้องโดนด่าว่าแรดแน่ๆเลย ลู่รับไม่ล่ายยยยย ~
“มะมึงนี่มัน…”
น่ารัก #กูเติมเอง
“โถ่มึงถ้าชอบเขาแล้วไม่ลุยมัวแต่กระเดียกอายชาตินี้มึงก็ไม่ได้เขามาเป็นแฟนหรอก ก็ทำได้แค่มองนั่นแหละ!!!”
ลู่หานพูดออกมาอย่างไม่สนใจ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นทิ่มแทงแบคฮยอนเข้าอย่างจัง…
“กะก็กู…” เสียงอึกอักของแบคฮยอนทำให้ลู่หานพ่นลมหายใจออกมาก่อนเดินเข้าไปล็อคคอเพื่อนกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์พูดกรอกหู
“ถ้าชอบก็เข้าไปบอกสิ! อย่ามัวแต่แอบมองเหมือนหมาขี้แพ้อยู่แบบนี้!!! มัวแต่ชักช้าเดี๋ยวโดนคาบไปแดกจะมานั่งเสียใจทีหลังไม่ได้หรอกนะ เวลามันไม่เคยเดินถอยหลังและไม่เคยรอใคร เกิดมาแค่ครั้งเดียวในชีวิตมีความรักก็ครั้งเดียวในชีวิตชอบเขาก็รุกจีบเลยดิวะ!!!”
“มะมึงระรู้หรอ…”
“แหมอีแบคมึงคิดว่าสายตามึงปกปิดมิดชิดมากเลยงั้นดิ เขารู้กันทั้งเมืองแล้ว”
“จะจริงหรอ กูไม่เห็นรู้เลย (.////////.)”
แหมอีตอแหลมองเขาตาเยิ้มนี่ถ้าไม่ชอบอยากได้เป็นแฟนแล้วอยากได้พ่อหรอ
“มึงชอบชานยอลมากไหมบอกกูมาตรงๆเลยดีกว่า” ลู่หานว่าพลางยืนจ้องหน้าเพื่อนสนิท
คนถูกคาดคั้นเม้มริมฝีปากอย่างเขินอายก่อนพยักหน้ารัวทำให้ลู่หานยกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
“กูสอนให้เอาไหม…”
“ห๊ะ สะสอนอะไร”
“วิธีที่มึงจะได้คว้าปาร์คชานยอลพ่อองรักษ์หน้ามนมาเป็นแฟนไง”
อุวะฮ่าๆ มึงเสร็จกูแล้ว หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ -,.-
“ละแล้วกูต้องทำยังไง…”
“อันดับแรกมึงต้องอ่อยให้เป็น”
“ห๊ะ อ่อย?”
“กูจะสอนเคล็ดลับวิชาที่ทำให้มึงมีแฟนเอง!!!!!”
แบคฮยอนมองมือของลู่หานที่ชูขึ้นฟ้าด้วยทีท่ามั่นใจพลางต้องกลืนน้ำลายลงคอดังอึ๊ก วิชาที่ทำให้มีแฟนงั้นหรอ… วิชาของมึงเนี่ยนะ!!!!!
ชีวิตกูได้เวลาพังพินาศแล้วสินะ…
“การอ่อยพื้นฐานมึงต้องเริ่มจากที่ดวงตา ตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ มึงต้องมองตาเขาแล้วปาความรักเข้าใส่”
ตาบ้านพ่อมึงปาหัวใจได้ด้วยหรอม
“เมื่อตามึงล็อคเป้าหมายเสร็จก็กระโจนวิ่งเข้าใส่กะจังหวะดีๆแล้วแกล้งล้มให้ตกลงไปในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขา แล้วเขาก็จะถามมึงว่าเจ็บตรงไหม จังหวะนั้นแหละเพื่อน!!!!!” ลู่หานใส่ซาวด์เอฟเฟ็คที่ออกมาพร้อมน้ำลายกระจายทั่ว “มึงก็ช้อนสายตาหวานฉ่ำขึ้นสบดวงตาของเขา… มึงจ้องตาเขาแล้วค่อยห่อปากเล็กน้อยให้ดูเซ็กซี่แล้วค่อยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ฉันไม่เป็นอะไร… อย่าห่วงเลย ฉันสบายดี”
เหยดเข้ นี่คือวิธีที่ทำให้มึงโดนเสียตัวสินะ
“มันจะใช้ได้ผลหรอ…”
“ได้ผลสิดูกูนี่อ่อยจนได้เป็นดัชเชสมาแล้ว!!!!”
กูว่าแล้วไง -_-
“แล้วกูจะรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดแบบเดียวกับกู”
“มึงไม่ต้องสนว่าเขาคิดยังไง มึงสนแค่หัวใจตัวเองก็พอว่าคิดอะไร ถ้ามึงไม่กล้าแล้วจะมีทำไมความรักน่ะ! อย่ายอมเป็นไอ้ขี้แพ้ดิวะ!!!”
นั่นสินะ ถ้าไม่กล้าบอกเขา แล้วจะมีทำไมความรัก
“โอเคกูจะลุย!!!!!!”
“ต้องอย่างนี้สิลูกศิษย์กู! อย่าลืมวิธีที่กูสอนละ!!!!!!!!”
ลู่หานผลักร่างของแบคฮยอนเข้าไปยังห้องอีกด้านที่มีร่างของชานยอลอยู่ก่อนหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวอย่างรอฟังข่าวดีจากเพื่อนเกลอ อยากตามเข้าไปดูผลงานอยู่อะนะ แต่อย่าดีกว่า ให้เขาอะจึ๋ยๆกันสองคนดีกว่าเนอะ -,.-
“แบคฮยอนมึงได้เสร็จก็วันนี้แหละหึๆ”
แต่กระนั้นเอง เสียงอ่อนหวานที่ดังขึ้นชิดริมใบหูจำต้องทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน
“หัวเราะอะไรอยู่เด็กทะลึ่ง”
ต่อ
ใบหน้าใสหันไปยังด้านหลังก็พบกับคนที่ไม่น่าจะโผล่มาได้ยืนอยู่ ถึงจะฉงนแต่ก็มีเรื่องใหม่ให้ลุ้นกว่า
“ก็แบคฮยอนกำลังไปรบน่ะสิ”
คิ้วเรียวขมวดขึ้นอย่างสงสัยแต่ก็ไม่คิดเอ๊ะใจอะไร มือหนายื่นไปด้านหน้าหมายจะดันบานประตูที่เพิ่งดูดกลืนร่างของแบคฮยอนเปิดออกหากแต่มือเรียวของลู่หานกลับขวางไว้
“อย่านะคุณเนื้อคู่อย่าเข้าไปข้างในนะ!!!”
“ทำไม?”
“คุณเนื้อคู่จะเข้าไปขัดขวางการสารภาพรักของแบคฮยอนไม่ได้นะ!” ลู่หานกางแขนปกป้องบานประตูที่เชื่อมกับห้องทำงานของตนจนเซฮุนสงสัยหนักกว่าเดิม
“หมายความว่ายังไง? ฉันจะไปขัดขวางความรักของใครกัน”
“นี่มันความลับขั้นสุดยอดเชียวนะ เอาหูมานี่สิ” ชายหนุ่มหลุดขำกับท่าทีใหญ่โตของลู่หานก่อนเอียงหูเข้าใกล้ฟังความลับขั้นสุดยอดจากอีกคนที่ยกมือขึ้นป้องปากรอ
หากแต่เมื่อดยุคผู้กุมอำนาจใหญ่แห่งเฮเลเนี่ยนได้ฟังความลับขั้นสุดยอดกลับต้องระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเดือดร้อนดัชเชสผู้เป็นอาจารย์เผยแพร่สูตรลับต้องกุลีกุจอยกมือขึ้นอุดปากชายหนุ่มแน่น
มันน่าขำตรงไหน!! คนเขากำลังบอกรักกันอยู่นะ!!!! -^-
“ลู่หานนายจะไปจุ้นจ้านกับสองคนนั้นทำไมหืม” เซฮุนแกะฝ่ามือเล็กออกก่อนมองอีกคนด้วยแววตาขำขัน
“ป่าวนะ! ก็แค่อยากช่วยเพื่อนให้สมหวังเท่านั้นเอง!!”
ทำไมถึงมองความหวังดีของลู่หานเป็นเรื่องจุ้นจ้านไปได้ละ ไอ้คุณเนื้อคู่นี่นิ TOT
“นายคงไม่รู้สินะ ว่าสองคนนั้นเขาก็ชอบกันอยู่แล้วไม่ต้องไปยุยงอะไรให้มากความหรอก”
“ห๊ะจริงหรอ!”
แล้วที่กูทำไปทั้งหมดนี่เพื่ออะไร พังพินาศศศศศศศศศศศ
“สองคนนั้นเค้าแอบชอบกันมาตั้งนานแล้ว แค่ไม่มีใครกล้าบอกก็เท่านั้นเอง” เซฮุนมองคนตัวเล็กที่สีหน้าหงอลงอย่างผิดหวังพลางต้องหลุดยิ้มออกมา ขายาวเดินเข้าไปใกล้ต้อนคนตัวเล็กจนแผ่นหลังชิดกำแพง
“ถ้ารู้งี้น่าจะเสี้ยมสอนชานยอลด้วยอีกคน นี่นึกว่ามีแต่แบคฮยอนเท่านั้นนะเนี่ย!”
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก ยุ่งเรื่องของตัวเองดีกว่า” แขนเรียวยกขึ้นกั้นร่างเล็กภายในอ้อมแขนดวงตาคมประกายแววเจ้าเล่ห์ซุกซนที่หากสาวไหนได้เห็นเป็นต้องพลีกายอ่อนระทวยไปทุกราย
“เรื่องของตัวเอง?” นัยน์ตาสวยเลื่อนสบแววตาคมที่มองมาอย่างสงสัย
“ก็เรื่องของตัวเอง… เรื่องของฉันกับนายไง” ริมฝีปากหยักกดยิ้มมุมปากอย่างเล่ห์เหลี่ยมสื่อไปถึงร่างเล็กอีกคนให้เข้าใจถึงความนัย
“เรื่องของตัวเอง…”
ราวกับเข้าใจความหมาย‘เรื่องของตัวเอง’ที่อีกคนสื่อ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มโน้มใบหน้าคมประกบจูบกลีบปากสวยอย่างเย้าแหย่
สองริมฝีปากคลอเคลียหยอกล้ออย่างสุขสมในอารมณ์ ริมฝีปากดูดคลึงราวกับลิ้มรสลูกอมหวานฉ่ำ ลิ้นเล็กยื่นส่งมาแตะเลียกลีบปากหยักอย่างยั่วยวนในอารมณ์ใคร่รักจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวส่งมือสอดเข้าไปยังภายในเสื้อตัวบางลูบไล้เอวคอดกิ่วบรรเลงรสจูบร้อนแรงอย่างจัวหวะดนตรีที่หนักหน่วง
ราวกับหนูติดจั่นที่ทำได้เพียงแค่วิ่งวนในกรงล้อของมัน…
…วิ่งวนภายในวงกลมที่ไม่สามารถหลีกหนีไปยังทิศทางใดอื่นได้…
สองหัวใจที่กำลังวิ่งวนภายในก้อนเนื้ออกข้างซ้ายของกันและกัน
“อื้อ~”
เป็นเวลานานนับหลายนาทีกว่าที่ทั้งคู่จะผละริมฝีปากออกจากกัน ในเมื่ออีกฝ่ายทั้งหอมหวานและเย้ายวนให้ลุ่มหลงเสียจนยากนักจะหักห้ามใจ ริมฝีปากหยักก้มลงส่งลิ้นชื้นเลียกลีบปากเล็กที่บวมแดงอย่างเอาใจก่อนเม้มครั้งสุดท้ายอย่างหนักหน่วงส่งลา
“ฉันแทบทนไม่ไหว…”
“หืม…”
“ฉันอยากอุ้มนายแล้วพาเข้าห้องเสียตอนนี้ถ้าไม่ติดว่ายังมีงานมากมายที่ต้องสะสาง”
พูดแบบนี้จัดในห้องทำงานเลยไหมละแหมตาบ้า (>//∇//<)
“อดใจไว้นะ เดี๋ยวตอนกลางคืนก็ได้เจอกันแล้ว”
“ฉันอยากทำตอนนี้จริงๆนะลู่หาน…” ชายหนุ่มว่าพลางซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอขาว ถูไถไรหนวดอ่อนเข้ากับผิวเนื้อจนกายเล็กขนลุกซู่
กูอยากจะวิ่งไปกรี๊ดในโอ่งดังๆไอ้เหี้ย ร้อนแรงสาดดดดดดดดดดดด!
“แต่คุณเนื้อคู่ต้องไปทำงานนะ”
“ถ้าเราสองคนไปทำงานสายหน่อยละ…”
นี่เอ๊ะอะก็จะเอาก็จะเอาอย่างเดียวเลยนะคนบ้า!
“ไม่ได้นะ คุณเนื้อคู่เป็นดยุคจะสายได้ยังไง ต้องตรงต่อเวลาสิ”
โยนรางวัลนายเอกดีเด่นมาให้กู!!!
“แต่ฉันเป็นดยุคนะ”
“ฉันก็เป็นดัชเชสนะ”
“ลู่หาน”
“เซฮุน”
“นี่-_-”
“นี่-_-”
“เดี๋ยวนี้หัดยอกย้อนฉันหรอห๊ะ” ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่ริมฝีปากหยักกลับเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กกล้าต่อปากต่อคำกับเขามากขึ้น
“เอาน่า… ทนเอาหน่อยเนอะ” เสียงใสว่าอย่างขำขันกับใบหน้าเบื่อโลกของอีกคน มือเล็กยกขึ้นไล้แก้มสากเบาๆอย่างยั่วยวน ช้อนสายตาที่เคลือบน้ำใสสบผลึกตาสีเฮเซลที่จ้องมาราวกับจะกลืนกิน
สักนิดคงจะไม่เป็นไรหรอก…มั้ง
กายแกร่งนิ่งค้างมองคนตัวเล็กที่เบียดกายเข้าหา ใบหน้าสวยขบกัดริทฝีปากล่างยกฝ่ามือลูบไล้ใบหน้าหยอกล้อใบหูพลางต้องข่มใจไม่ให้คว้าร่างเล็กอุ้มเข้าห้อง
“เซฮุนของฉัน…” เสียงหวานใสแหบพร่ากระซิบแผ่วข้างหูยิ่งทำให้กายแกร่งลุกเป็นไฟ ยิ่งนิ้วมือเล็กที่เคยลูบวนเย้าแหย่ติ่งหูเปลี่ยนเป็นลิ้นเล็กชายหนุ่มยิ่งรู้สึกสายตาพร่ามัวเผลอครางต่ำในลำคออย่างลืมตัว
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเลื่อนนิ้วมือเล็กลูบไล้จากลำคอแกร่งลากลงมายังยอดอกสีเข้มภายใต้เนื้อผ้าบางเขี่ยบดขยี้จนชายหนุ่มสั่นผวาอย่างเสียวซ่าน ริมฝีปากเล็กไม่ปล่อยว่างซุกไซ้ส่งลิ้นเล็กลากเลียลำคอแกร่งวนเลียไปยังกกหูยิ่งทำให้ชายหนุ่มร้อนรุ่มตึงแน่นไปยังส่วนที่หลับใหล
“ตื่นตัวหรอ…” กระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหูยามนิ้วมือเล็กแกล้งปัดป่ายลูบไล้ส่วนล่างที่โหนกนูนสู้มือสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตที่สั่นระริกอยากเข้ามาเล่นซุกซนกับฝ่ามือของเขา ริมฝีปากเล็กกรีดรอยยิ้มลึกก่อนฝังจมูกลงแก้มสากแล้วผละออกมาทิ้งระยะห่างไม่ให้มือยาวเอื้อมคว้าตัว
จุ้บ
“ค่อยเจอกันคืนนี้นะตั้งใจทำงานละรู้ปะ! คิกคิก” ลู่หานหัวเราะเสียงใสหมุนตัววิ่งปรู๊ดออกมาโดยทิ้งเซฮุนที่ยืนส่ายหน้าให้กับความแสบซ่าของร่างเล็กก่อนก้มมองฮุนน้อยที่โปร่งพองถายใต้กางเกงแล้วได้แต่คาดโทษเจ้าตัวดีที่ชิ่งหนีไป
“คืนนี้เจอหนักแน่ลู่หานตัวแสบ”
สงสัยว่าท่านดยุคคงจะได้เข้าทำงานสายจริงๆซะแล้วสิ
ลู่หานอมยิ้มเดินกระโดดไปมาตามทางอย่างอารมณ์ดี เท้าเล็กก้าวพาร่างบอบบางมุ่งตรงสู่เขตตะวันออกที่เป็นศูนย์ที่ตั้งของคณะกรรมการคุมกฎที่วันนี้ลู่หานยังคงต้องไปร่ำเรียนกฎระเบียบต่างๆเพิ่มอีกก่อนเข้าทำงานของจริง
เส้นทางอีกซีกหนึ่งโรงเรียนที่ลู่หานไม่เคยเดินผ่าน นัยน์ตาเรียวสวยกวาดมองรอบพื้นที่อย่างตื่นเต้นเมื่อสถาปัตยกรรมและการตกแต่งทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนนี้นั้นสวยงามเสียจนอดชื่นชมไม่ได้ หากแต่พื้นที่เขตโรงเรียนนี้ก็ช่างกว้างขวางซึ่งเจ้าตัวก็ยังไม่ได้เชยชมทั่วจนครบเสียที
ขาที่กำลังก้าวเดินอยู่นั้นเกิดชะงักขึ้นเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นสวนดอกไม้ด้านข้างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าภายในโรงเรียนจะมีที่แบบนี้ด้วย โดยไม่รีรอขายาวก้าวเดินดุ่มๆเข้าไปดูใกล้ๆทันที
กลิ่นหอมของสวนดอกไม้สีฟ้าอ่อนลอยเข้าจมูกจนทำให้เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาสวยกวาดมองทั่วสวนพลางต้องขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ทำไมถึงปลูกแต่ดอกไม่พรรณนี้กันนะ”
ถึงแม้สวนแห่งนี้จะกว้างขวางและดูสวยน่าชมมากเพียงใดแต่น่าแปลกที่ในส่วนลึกกลับรู้สึกไม่ชอบใจ ทั้งๆที่ดอกไม้ชนิดนี้ดูงดงามแต่ทำไมถึงรู้สึกไม่อยากแม้แต่จะเยียดมอง
“เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ…”
มือเรียวเอื้อมเด็ดดอกไม้สีฟ้าอ่อนขึ้นมาดูหมุนวนก้านในมืออย่างใช้ความคิดทว่าคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเสียที และเพียงแค่สายลมพัดผ่านนัยน์ตาสวยก็จำต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อนึกได้ว่าเคยเห็นเจ้าดอกไม้ที่รู้สึกขัดใจนี้ที่ไหน
ไม่ผิด… ไม่ผิดแน่ๆ
ที่แจกันบนโต๊ะนั่น…
ยืนคิดจนกระทั่งเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังทำให้กายเล็กสะดุ้งดวงตาสวยฉายแววฉงนปนแปลกใจ
“ดอกไฮเดรนเยียดอกไม้แห่งความเย็นชายังไงละ”
เสียง…ของใครกัน
( "เซฮุนของฉัน" - Said by Duchess Luhan❤️ )
แชพเตอร์ที่สิบสี่ 100% #ฟองดูฮุนฮาน
Fonduehunhan
เปิดโอน + จอง #ฟองดูฮุนฮาน vol.1
รายละเอียด v
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1094220&chapter=16
********************
มาแย้วววววววววววววววววววว
รอเรานานม้อยย 5555555555555555555555555
ขอโทษที่ช่วงนี้อัพช้านะคะ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวจริงๆ T_T
ตอนนี้พี่ลู่ยั่วจนเซฮุนต้องไปทำงานสาย เออดี นังนี่เอาใหญ่ละ 55555555555555
ส่วนเสียงนั้นเสียงของใครกันนะ เอ๋ จะใช่คนที่ทุกคนคิดอยู่รึเปล่า คิคิ
เดากันไปเนอะๆๆ
เออใครที่ยังไม่มีแท่งไฟไปคอนเอ็กโซกันยานี้เราขายอยู่นะ
เข้าไปดูในไอจี @G_preoder ขอขายของนิดนึง 555555555555555555555
เดี๋ยวจะต้องไปอัพอัลมอนด์ ฟิคที่เราเกือบทิ้งอีกเรื่องฮอลลล
สู้ต่อไปคาเคชิ!!!!! ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณคอมเม้นต์ คอนมคุณ #ฟองดูฮุนฮาน ในทวิต
ขอบคุณทุกกำลังใจ รักคนอ่านเสมอนะคะ จ้วย <3
ความคิดเห็น