คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : - special chapter; Valentine's Day - ( 100 % )
;; Valentine’s Day
“วันวาเลนไทน์...”
“ทำอะไรให้พี่หมอดีน่า ~”
“เห! หรือว่าจะเสียตัวให้พี่หมอดีละ!!”
ก็วันวาเลนไทน์คือเทศกาลแห่งการเสียตัวไม่ใช่หรอ -////-
แต่เราต้องเป็นผู้ดีสิ มึงจะให้พี่หมอรู้เด็ดขาดไม่ได้ว่ามึงน่ะเป็นคนใจง่าย !!!!
แต่กูอยากโดนพี่หมอแล้วอ่า ฮ่อกๆๆๆๆๆ T__T
“แล้วจะทำอะไรดีละเห้อ ~”
แบคฮยอนพ่นลมหายใจออกมาพลางคิดไปถึงของขวัญที่จะเตรียมให้แฟนหนุ่มในวันวาเลนไทน์ไปด้วย พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้วพี่หมอก็มีงานที่ต้องทำ แล้วถ้าแบคไม่มีอะไรไปให้ละ! พี่หมอต้องเสียใจและผิดหวังในตัวแฟนคนนี้มากแน่ๆ ไม่นะ!!! แบคไม่ยอม!!!!!
แล้ว... จะเอาอะไรไปให้ละ... -_-
วาเลนไทน์ก็ต้องนึกถึงขนมหวาน ช็อกโกแลต ลูกอม ดอกไม้ โอ๊ะ!!! เค้กไง! ใช่!! มึงต้องทำเค้กให้พี่หมอสิอีแบค!!! เค้กที่ใส่ใจลงไปเวลาพี่หมอกินจะได้รักเราเยอะๆไง!!! (*////*)
แล้วถ้าใส่ไวอาก้าลงไปในเค้กจะตกเป็นของพี่หมอด้วยไหมอะ สงสัยจัง ._.
#แบคฮยอนเป็นคนใสใส ( .////.)
เมื่อคิดได้ดังนั้นแบคฮยอนก็ไม่รอช้ารีบปลีกวิเวกออกไปซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อเตรียมซื้อหาอุปกรณ์ทำเค้กช็อกโกแลตทันที นี่เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กได้มีโอกาสทำเค้กถึงแม้จะไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองนักแต่ก็อยากบอกว่าทำเต็มที่และสุดฝีมือเป็นพอ
และเมื่อซื้ออุปกรณ์มาครบคนตัวเล็กก็ไม่รีรอให้เสียเวลาลุยเข้าครัวทำขนมทันที ผ้ากันเปื้อนลายริลัคคุมะสีชมพูถูกนำมาคาดที่เอวจัดเรียงอุปกรณ์ทำเค้กแล้วถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นภาพเบื้องหลังตั้งใจว่าหลังวันวาเลนไทน์ค่อยอัพลงอินสตราแกรมเซอร์ไพรส์ทำของขวัญให้แฟนให้คนอื่นอิจฉาตาลุกวาวเล่น
ติดแฮชแท็กว่ามีแฟนดีมีชัยไปกว่าครึ่งก็เก๋ดีนะ *O*
“ไข่ไก่..สองฟอง แป้งเค้กหนึ่งถ้วย”
แบคฮยอนเริ่มตวงส่วนผสมในการทำแป้งเค้กมือบางข้างหนึ่งถือถ้วยอุปกรณ์ส่วนอีกข้างก็ถือหนังสือคู่มือควบคู่ไปด้วย รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้ายามนึกถึงหมอหนุ่มเจ้าของหัวใจที่เป็นเจ้าของเค้กก้อนนี้
ถ้าพี่หมอได้กินเค้กแบครับรองว่าจะต้องติดใจเต็มร้อย T///////T!!!!
“โอ๊ะ!”
แบคฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อกำลังตีส่วนผสมอยู่นั้นจู่ๆโทรศัพท์ก็แผดเสียงร้องดังขึ้น นึกบ่นในใจว่าใครกันที่บังอาจโทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาแต่เมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดอย่างทันที
“ฮัลโหลพี่หมอคิดถึงแบคหรอ ~”
แบคฮยอนเหน็บโทรศัพท์เข้ากับไหล่เอนศรีษะลงข้างหนึ่งเพื่อคุยโทรศัพท์ในขณะที่มือบางก็จับอุปกรณ์ตีผสมแป้งเข้าด้วยกันพลางส่งเสียงใสเจื้อยแจ้วไปถึงปลายสายเช่นกัน
[พอดีพี่เพิ่งทำเคสผ่าตัดคนไข้เสร็จนะเลยโทรมาหาเราสักหน่อย]
“โห~ ผ่านไปได้ด้วยดีไหมครับ”
[อื้มตอนนี้ปลอดภัยย้ายไปวอร์ดศัลยกรรมแล้ว]
“แฟนใครหนอเก่งจริงๆเลย เดี๋ยวต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว ~”
แบคฮยอนเอ่ยพลางเทส่วนผสมของแป้งที่ลงตัวแล้วลงในฐานพิมพ์เค้กที่เตรียมพร้อมเข้าเครื่องอบ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าอีกไม่นานเค้กชิ้นนี้คงเสร็จสมบูรณ์
[มาหาพี่ให้ชื่นใจหน่อยสิครับ พี่เพิ่งทำงานเสร็จอยากได้กำลังใจมากๆเลย]
ตายแล้วกู... ดะดะโดนพี่หมออ้อน - ////////////// -
“ไม่เอาแบคไม่ไปหรอก ค่อยไปพรุ่งนี้ดีกว่า”
แบคฮยอนหักห้ามใจไม่ให้คล้อยตามไปกับเสียงทุ้มที่กำลังออดอ้อน มือเรียวยกถาดเค้กที่เทลงแป้นพิมพ์เรียบร้อยเข้าตู้อบตั้งเวลาแล้วยิ้มร่าออกมาอย่างดีใจกับเค้กฝีมือตนเองครั้งแรก
[แบคฮยอนทำไมใจร้ายกับพี่หมอจังละครับ]
“เปล่านะ!!! แบคเนี่ยนะใจร้ายกับพี่หมอ!!!! ไม่เห็นจะจริงเลย”
[แบคฮยอนอา ~ น่านะ มาหาพี่หน่อยนะครับ]
ฮึกTvT! ไปเปิดตู้อบแล้วหยอดไวอาก้าลงไปในเค้กตอนนี้ทันไหม!!! แบคจะไม่ทน TOT!!!!!
“พี่หมออะทนหน่อยนะพรุ่งนี้เอง อีกแปบเดียวเราก็จะได้เจอกันแล้วเนอะ”
[…ก็ได้]
แบคฮยอนยิ้มออกมากับน้ำเสียงที่หงอยลงจากปลายสาย ตอนนี้นะปล่อยให้หงอไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้รับรองแบคจะทำให้พี่หมอมีความสุขเพราะเค้กแห่งเลิ้บของแบคคนนี้แน่นอน !! #ฟันธง!!!
ติ๊ง !
คนตัวเล็กเหลียวไปด้านหลังเมื่อเสียงเตือนจากเครื่องอบขนมดังขึ้น สาวเท้าเข้าไปเปิดตู้อบออกก็ต้องผุดรอยยิ้มออกมากับกลิ่นที่หอมกรุ่นของขนมเค้กที่เพิ่งอบเสร็จร้อนๆ
เหลือแต่แต่งหน้าอย่างเดียวสินะ >O<!!!
“พี่หมอครับแบคต้องไปซื้อของให้แม่ก่อนอะ เดี๋ยวเสร็จแล้วแบคไลน์ไปหานะครับ”
เมื่อจัดการวางโทรศัพท์เสร็จก็นำครีมช็อกโกแลตที่เตรียมไว้ขึ้นมาปาดหน้าเค้กจนขึ้นเป็นรูปเป็นร่างสมบูรณ์ทันที แบคฮยอนฉีกรอยยิ้มกว้างกับเค้กช็อกโกแลตของตนก่อนจะยกถาดใส่กล่องที่เตรียมพร้อมไว้แต่เนิ่นแล้วทันที
ทีนี้ก็เหลือแต่ว่าเจ้าของเขาจะอร่อยไหมก็เท่านั้นแหละ ><
14 กุมภาพันธุ์ 2014
แบคฮยอนสาวเท้าเดินเข้ามาภายในตึกโรงพยาบาลที่คุ้นเคย เดินผ่านเข้ามาในตัวตึกด้านในอย่างง่ายดายด้วยเหตุเพราะใครๆก็ต่างรู้จักดีในนามของ ‘น้องแบคของคุณหมอคริส’
ขาเล็กก้าวมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของหมอหนุ่มที่เจ้าตัวมาเยือนบ่อยครั้งยกมือเรียวขึ้นเลื่อนบานประตูออกเผยให้เห็นหมอหนุ่มที่กำลังนั่งจมกับกองแฟ้มเอกสารมากมายด้านใน
ถึงแม้ในวันนี้จะเป็นวันวาเลนไทน์แต่งานก็ยังคงเยอะอยู่เช่นเคย
“มาแล้วหรอ”
คริสวางปากกาลงเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่พร้อมรอยยิ้ม แบคฮยอนสาวเท้าเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าหมอหนุ่มก่อนจะยื่นกล่องเค้กไปตรงหน้าสร้างความประหลาดใจแก่คริสก่อนจะต้องร้องอ๋อในใจ
วันวาเลนไทน์สินะ นี่เขาทำงานจนลืมวันลืมคืนเลยหรอ ... แย่ชะมัด
“บะแบคให้พี่หมอแบคทำเองเลยนะ(./////////.)”
หมอหนุ่มฉีกยิ้มกว้างมองแก้มคนตัวเล็กที่แดงขึ้นอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะยื่นฝ่ามือเปิดฝากล่องออกเผยให้เห็นก้อนเค้กช็อกโกแลตด้านในก็ต้องนิ่งค้างไปเล็กน้อย
คริสเป็นคนไม่ชอบทานของหวานมาแต่ไหนแต่ไร ทานได้บ้างเล็กน้อยเพราะถูกคนที่บ้านที่ชอบฝึกทำขนมทำมาให้ลองชิมอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงจะอย่างไรก็เถอะเขาก็นึกขยาดของหวานอยู่ดี
เค้กช็อกโกแลต ... หวังว่าคงจะไม่หวานเกินไปหรอกนะ
คริสฉีกรอยยิ้มมองดวงตาใสของแบคฮยอนที่เปล่งประกายออกมาอย่างล้นเหลือกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆถ้าหากจะเลี่ยงไม่กินเห็นทีคงจะไม่ได้เช่นกันจึงจำใจหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มเนื้อเค้กนิ่มขึ้นมาจ่อที่ปากท่ามกลางดวงตาใสแป๋วที่จ้องมองมาอย่างรอลุ้น
“อร่อยไหมพี่หมอ >O<!!”
เลี่ยน ...
คำคำนี้ลอยเข้ามาในหัวหมอหนุ่มยามที่ลิ้นได้สัมผัสรสชาติของเนื้อเค้ก ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กเผลอทำน้ำตาลหกลงไปรึเปล่าถึงได้มีรสชาติเลี่ยนขนาดนี้
“อร่อยสิทำเก่งมากเลยนะ”
“จริงหรอแบคไม่เชื่อหรอกขอชิมหน่อยได้ปะ”
คริสหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ในเมื่อเค้กชิ้นนี้แบคฮยอนเป็นคนทำแล้วเหตุใดถึงต้องขอเขาชิมด้วยละ คริสดันกล้องเค้กหลบมือเล็กของแบคฮยอนที่ยื่นตรงมาแย่งเค้กเรียกสีหน้าขุ่นเคืองจากคนตัวเล็ก
“ทำไมอะ แบคอยากรู้ว่าอร่อยไหมนิน่า”
“เอามาให้พี่แล้วไม่ได้ชิมก่อนหรอ?”
“กะก็...แบคอยากให้พี่หมอชิมคนแรกนิน่า (._.)”
และเป็นอีกครั้งที่หมอหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมากับคำพูดแสนน่ารักนั่น หัวใจแกร่งพองโตขึ้นกับการใส่ใจเพียงเล็กน้อย หมอหนุ่มก็ยังคงไม่รู้เช่นกันว่าทำไมหัวใจดวงนี้ถึงไม่สามารถเลิกโหยหาความรักจากแบคฮยอนได้เสียที
ความรักที่เพิ่มพูนมากขึ้นทุกวันไม่มีจบสิ้น
“เค้กของแบคอร่อยจริงๆนะ”
“พี่หมออะไม่เชื่อหรอก เอามาให้แบคชิมก่อ...อ๊ะ”
เสียงใสขาดช่วงไปเมื่อใบหน้าเรียวถูกเชิดขึ้นโดนฝ่ามือหนาของหมอหนุ่มก่อนที่ริมฝีปากบางจะถูกประกบลงมา คริสบดจูบสอดแทรกลิ้นชื้นเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กป้อนความหวานของเนื้อเค้กที่ติดปลายชิ้นแก่คนที่เรียกร้องขอชิมความอร่อย แบคฮยอนเบิกดวงตาโพลงด้วยความตกใจพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นระรัวที่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยชินกับรสจูบที่แสนอ่อนโยนของหมอหนุ่มได้เลยสักหน
คริสส่งลิ้นร้อนของตนที่ยังคงความหวานเลี่ยนของเนื้อเค้กยัดเยียดเข้าใส่ลิ้นเล็กที่ฮึดสู้ตอบรับรสจูบ สองลิ้นพัวพันกันจนความหวานของเค้กช็อกโกแลตมลายหายไปหมอหนุ่มจึงถอนริมฝีปากออกมาจ้องมองดวงตาใสแป๋วของแบคฮยอนที่ทอดมองใบหน้าตนอยู่ก่อนจะส่งเสียงนุ่มทุ้มถามคนตัวเล็กเรียกเส้นเลือดฟาดบนแก้มใส
“เค้ก...อร่อยไหม”
พะพี่หมอ...ป้อนเค้กวิธีนี้หรอ ...
แบคฮยอนอยากไประเบิดตัวตาย ฮื้ออออออออ T/////////T
“ไม่เห็นจะอร่อยเลยอ๊ะ!”
เสียงใสขาดตอนลงอีกครั้งเมื่อถูกริมฝีปากร้อนของหมอหนุ่มจู่โจมเข้าอีกครา ลิ้นชื้นบดเบียดลิ้นเล็กที่พร้อมลิ้มรสรสชาติของเค้กช็อกโกแลตอีกหน ความหวานเลี่ยนของช็อกโกแลตที่หมอหนุ่มนึกขยาดแต่ทว่ายามได้แบ่งกันชิมกับคนตัวเล็กกลับรู้สึกชอบใจอย่างมหันต์ เช่นเดียวกับแบคฮยอนที่ปิดเปลือกตาพริ้มยินยอมชิมความหวานของเค้กช็อกโกแลตที่ตนเป็นคนทำ
สองลิ้นเกี่ยวพัวพันกันภายในด้วยความร้อนระอุปะปนความหอมหวานของครีมเค้กช็อกโกแลตจนในที่สุดหมอหนุ่มก็ถอนริมฝีปากออกมาอีกคราจ้องมองใบหน้าใสของแบคฮยอนที่เห่อแดงอย่างชอบใจ
“คราวนี้ตอบพี่ได้รึยังหื้ม”
“ทำไมเค้ก... มันหวานแบบนี้ละ”
เค้กหวานกว่าความรักของแบคฮยอนอีกอะ!!!!! T///∇///T
( - honey ♡ caramel - )
“อีกนานไหมเซฮุน”
[ใกล้แล้วรถมันติดมากๆเลย]
“เห้อ ฉันว่าฉันบอกนายดีแล้วนะว่าสี่โมงทำไมไม่กะเวลามาก่อนเล่า!!”
[เฮ้! อย่าโมโหไปสิ ใครจะไปรู้ละว่ารถมันติดนะ]
“เซฮุน! ฉันรอนายมาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ!!”
[ก็รถมันติดนิหว่าฉันก็ไม่ได้อยากให้นายรอนานนักหรอก]
“ฮึ้ย!นายนี่มันจริงๆเลย!!!”
[ไฟเขียวแล้วแค่นี้ก่อนนะลู่หาน]
ลู่หานหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋ายืนกระฟัดกระเหวี่ยงอย่างคนหงุดหงิดหลังจากที่เขานัดกับเซฮุนไว้แล้วว่าให้มารับที่ร้านขนมปังฮงแดแต่ปรากฏว่าคู่หมั้นตัวดีดันเลทไปเกือบสองชั่วโมงเต็ม!
ขอย้ำว่าสองชั่วโมง!!!!
มันไม่ใช่เรื่องกล้วยๆเลยจริงๆนะกับการที่ต้องมารอใครถึงสองชั่วโมงแบบนี้
แต่หากเพราะมันจำเป็นที่จะต้องรอ.. การมาร้านขนมปังฮงแดของเขาไม่ใช่มาเพื่อซื้อขนมปังทั่วไปหรอก แต่เขามาเพื่อเข้าคอร์สพิเศษทำคุกกี้วันวาเลนไทน์ตังหากละ ...
คุกกี้ช็อกโกแลตของโปรดเซฮุนที่อีกคนชื่นชอบทานคู่กับกาแฟในยามเช้าของทุกวัน และนี่ก็คือของขวัญวันวาเลนไทน์ของลู่หานที่ตั้งใจสร้างมันขึ้นมาเพื่อมอบให้คู่หมั้น กล่องคุกกี้ที่ถูกบรรจุอย่างดีอยู่ในมือของเขาแล้ว ...
“คอยดูนะเซฮุนถ้านายยังไม่มาภายในสามสิบนาทีฉันได้โยนไอ้กล่องคุกกี้นี่ลงถังขยะแน่ๆ !!”ลู่หานบ่นออกมากับตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เขาเลือกที่จะยืนรออยู่เฉยๆเพราะไม่อยากเดินไปไหนมาไหนคนเดียวมากนักในวันนี้ด้วยเหตุที่ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์
วันที่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน มองไปในทิศทางใดก็มักพบแต่คนมีคู่ ...
แล้วจะให้เขาไปเดินปล่อยอารมณ์ดาร์กคนเดียวท่ามกลางบรรยากาศสีชมพูเนี่ยนะ! ไม่เอาหรอกยืนรออยู่เฉยๆยังจะดีกว่า
จึกๆ
คนตัวเล็กหันไปด้านหลังเมื่อถูกสะกิดเข้าที่ไหล่ใบหน้าสวยฉีกรอยยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าคนที่กำลังรอคอยมาถึงแล้ว แต่ทว่าเมื่อหันกลับไปใบหน้าสวยก็ต้องมุ่ยลงอย่างกะทันหัน
มาสคอตหมีหรอกหรอ -^-
ไอ้คู่หมั้นเฮงซวยนั่นไปอยู่ที่ไหนของมันเนี่ย !!!!!!
“มี..อะไรหรอ?”
ลู่หานส่งเสียงถามมาสคอตหมีสีน้ำตาลที่ถือลูกโป่งขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นมันเอาแต่จ้องมองเขาไม่เลิกรา เจ้าหมีมาสคอตนั่นก็เอาแต่โบกมือบ้ายบายไปมาต่อหน้าเขาก่อนจะตบบ่าเขาเบาๆสองสามที
สงสัยจะรู้ว่ากำลังหงุดหงิดอยู่
“ทำไม? จะปลอบฉันสินะเจ้าหมี”
ลู่หานตัดสินใจยืนคุยกับหมีมาสคอตนั่นข้ามเวลาเป็นการรอเซฮุนไปในตัว ถึงแม้ว่าเจ้าหมีนั่นจะพูดไม่ได้ทำได้เพียงแค่โบกมือไปมาตรงหน้าเขาก็ตามเถอะ -_-
แต่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ
“วันนี้วันวาเลนไทน์นายมาตัวเดียวหรอ? ไม่มีคู่หรอ?”
เจ้าหมีที่ถูกถามส่ายหน้าเป็นคำตอบทำให้ลู่หานต้องยิ้มออกมา อย่างน้อยในเวลานี้ก็ยังมีคนไม่มีคู่เหมือนเขานั่นแหละนะ
“งั้น...เราไปเดินเล่นกันไหม?”
เป็นอีกครั้งที่ลู่หานยิ้มออกมาเพราะเจ้ามาสคอตหมีตัวนี้ก่อนจะเดินเคียงคู่กับเจ้าหมีไปตามฮงแดย่านที่เต็มไปด้วยคู่รักมากมายที่มาสวีทหวานกันในวันวาเลนไทน์ คู่รักที่ใส่เสื้อคู่กันบ้าง คู่รักที่ถือดอกกุหลาบคู่กันบ้าง คู่รักที่จูบกันบ้าง ...
ความรักทำให้มนุษย์ได้รู้จักกับความสุขที่แท้จริง ความสุขจากการให้
จึกๆ
ลู่หานหันใบหน้าไปมองหมีมาสคอตที่จิ้มลงมาที่ไหล่อีกครั้งก็ต้องตกใจเมื่อในเวลานี้มันได้ยื่นลูกโป่งฟอยล์รูปหัวใจสีแดงสดมาตรงหน้า คิ้วเรียวสวยยกขึ้นด้วยความสงสัย
“ให้ฉันหรอ?”
มาสคอตหมีพยักหน้ารัวทำให้คนตัวเล็กต้องเผยรอยยิ้มน่ารักออกมา นี่ถือเป็นของขวัญวาเลนไทน์ชิ้นแรกของวันนี้เลยนะ
“ขอบใจนะเจ้าหมีฉันไม่มีอะไรจะให้นายหรอก”
ลู่หานมองมาสคอตหมีที่พยักหน้าให้เขารัวๆแล้วยื่นมือรับลูปโป่งฟอยล์รูปหัวใจมาถือไว้ในมือและทันทีที่ลูกโป่งตกอยู่ในมือของคนตัวเล็กเจ้ามาสคอตหมีก็วิ่งดุ๊กๆออกไปทันทีโดยไม่ให้คนตัวเล็กล่ำลา
“อ้าวไปซะงั้น... แล้วฉันจะอยู่กับใครละเนี่ย”
ลู่หานยู่ปากลงเล็กน้อยอย่างขัดใจเมื่อถูกทิ้งไว้กลางฮงแดอยู่คนเดียวจึงตัดสินใจเดินกลับไปรอเซฮุนที่หน้าร้านขนมปังร้านเดิมอีกครั้ง
ตลอดเส้นทางการเดินผู้คนมากมายที่สวนลู่หานนั้นต่างเป็นคู่รักที่มาเดทกันในวันนี้ คู่รักมากมายที่เดินเกาะแขนใกล้ชิดกันอย่างน่าอิจฉา คู่รักมากมายที่แสดงความรักให้กันทำให้คนตัวเล็กอดนึกถึงคู่หมั้นตัวดีไม่ได้
วันนี้วันวาเลนไทน์นะ เขาอุตส่าห์มาทำขนมให้แล้วดันมาสายตั้งสองชั่วโมงแบบนี้เนี่ยนะ!!!
น่าหงุดหงิดชะมัด
และทันทีที่ฝ่าเท้าเล็กก้าวมาถึงหน้าร้านขนมร้านเดิมก็เห็นเซฮุนกำลังยืนรออยู่หน้าร้าน ใบหน้าคมเรียบนิ่งคิ้วเรียวขมวดเป็นปมอย่างคนไม่สบอารมณ์และทันทีที่แววตาคมเห็นคู่หมั้นตัวเล็กกำลังเดินมาขายาวก็ก้าวฉับๆเข้าประชิดตัวทันที
“ไปไหนมา!”
“เดินเล่น พอดีรอคนให้มารับนานไปหน่อย!”
ลู่หานกระแทกเสียงใสอย่างหงุดหงิดทำให้เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยกระแอมเสียงใส่อย่างคนปัดความผิดก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง
“นั่นลูกโป่งใคร? เฮ้!ใครให้นายมาตอนที่ฉันไม่อยู่งั้นหรอ? มีคนมาให้ของขวัญนายหรอ!”
“มันเรื่องของฉัน!!!!”
เป็นอีกครั้งที่ลู่หานขึ้นเสียงใสจนเซฮุนที่กำลังเปล่งเสียงต้องหุบปากฉับทันที ลู่หานตอนกำลังโมโหน่ากลัวจะตายไป ยังไม่อยากเอาชีวิตไปโยนทิ้งเล่นหรอกนะ -_-
“งั้น...กลับบ้านเถอะคุณแม่ชวนนายไปทานข้าวที่บ้านนะ”
“ก็นำไปสิ”
และเป็นอีกครั้งที่ลู่หานกระชากเสียงใส่เซฮุนจนชายหนุ่มสงสัยจึงเอ่ยถามสิ่งที่คาใจออกมา
“นี่นายหงุดหงิดฉันที่มาสายใช่ไหม?”
“จะไม่ให้ฉันหงุดหงิดได้ยังไงเล่าฉันรอนายสองชั่วโมงเลยนะไอ้คู่หมั้นเฮงซวย!!!!”ลู่หานกระแทกเสียงใส่เซฮุนพลางยกกำปั้นขึ้นทุบอกอีกคนด้วยแรงที่ไม่เบานักเพราะความหงุดหงิดที่สั่งสมมาเต็มๆ เซฮุนยกฝ่ามือขึ้นจับข้อมือเล็กที่ปะทุร้ายแล้วดึงตัวคู่หมั้นให้เข้ามาใกล้ตัว
พร้อมกับเสียงนุ่มทุ้มทรงเสน่ห์ที่กระซิบลงมาข้างใบหูอย่างแผ่วเบา…
“บางครั้งนายอาจจะโกรธฉัน แต่ฉันไม่เคยโกรธนายลง เพราะนายคือคนสำคัญของฉัน”
ลู่หานเม้มริมฝีปากแน่นอย่างเขินอายกับคำว่า ‘คนสำคัญของฉัน’ที่หาฟังได้ยากนักจากปากเซฮุนพวงแก้มใสร้อนระอุเพราะสายตาคมที่จ้องมองมา ให้ตายเถอะเขาอุตส่าห์รอมาตั้งนานรอมาสองชั่วโมงเต็มแต่พอได้ยินคำพูดหวานเลี่ยนของเซฮุนกลับใจอ่อนยวบลงไม่เป็นท่าเนี่ยนะ ?
ไม่แฟร์เลยเสี่ยวลู่หาน ...
เซฮุนจ้องมองดวงหน้าขาวใสที่อมชมพูขึ้นอย่างนึกเอ็นดู จ้องมองปรางแก้มใสที่ขึ้นสีแดงอย่างหักห้ามใจที่จะไม่ก้มลงไปฉกชิงความหอมนั่น มือเรียวของลู่หานดึงชายเสื้อเซฮุนไว้แก้เขินยิ่งทำให้ชายหนุ่มยากนักจะหักห้ามใจไหว และในวินาทีต่อมานั้นเอง ...
ฟอด
“อยากทำตัวน่ารักดีนัก”
“ไอ้คู่หมั้นจอมลวนลาม” เสียงอู้อี้เปล่งออกมาจากลำคอลู่หานที่ยืนก้มหน้างุดหลบนัยน์ตาคู่คมที่จ้องมองมา พวงแก้มใสขึ้นสีแดงเห่ออย่างน่าสงสารกัดริมฝีปากฉับอย่างคนหักห้ามหัวใจไม่ให้ส่งเสียงประท้วงเต้นแรงมากขึ้นกว่านี้ ยิ่งรู้ว่ากำลังถูกจับจ้องโดยสายตาคู่นี้มากแค่ไหนหัวใจกลับยิ่งทรยศเต้นดังมากขึ้นเท่านั้น
ไม่แฟร์อีกแล้วนะลู่หาน ...
“หึหึไปกันเถอะ”
เซฮุนหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะจูงมือของคู่หมั้นแล้วเดินนำไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกลซึ่งตลอดทางเดินชายหนุ่มที่เดินนำหน้าอยู่นั้นเผยรอยยิ้มออกมาตลอดทางและคงไม่ต่างจากคนตัวเล็กด้านหลังที่ยืนส่งสายตาสวยแป๋วจ้องมองแผ่นหลังแกร่งของคู่หมั้นที่เดินนำอยู่
แผ่นหลังที่เป็นดั่งกำบังคอยมอบความอบอุ่นแก่หัวใจของลู่หาน
“นี่ฉันทำมาให้นาย”
ลู่หานยื่นกล่องคุกกี้ไปตรงหน้าคู่หมั้นเมื่อมาถึงรถที่จอดอยู่ เซฮุนรับมาถืออย่างงงๆก่อนจะเอ่ยถาม
“อะไร?”
“คุกกี้ช็อกโกแลตของขวัญวันวาเลนไทน์จากฉัน”
เซฮุนหลุดยิ้มกว้างออกมามองกล่องคุกกี้ขนาดใหญ่ที่ถืออยู่ในมือพอจะเดาออกอยู่บ้างว่าเพิ่งผ่านการทำมาหมาดๆและคงจะเป็นฝีมือของคู่หมั้นจอมน่ารักคนนี้แน่ๆ
คงจะเป็นคุกกี้ที่อร่อยที่สุดในโลก
“ขอบคุณนะ แล้วลูกโป่งที่ถืออยู่นั่นจะเอากลับบ้านด้วยงั้นหรอ?”
เซฮุนว่าพลางชี้ไปที่ลูกโป่งฟอยล์รูปหัวใจสีแดงที่คนตัวเล็กยังคงถืออยู่ ลู่หานดึงลูปโป่งมากอดไว้อย่างหวงแหนก่อนจะเอ่ยตอบ
“แน่นอนสิ! นี่ของขวัญวันวาเลนไทน์ของฉันนะ!”
เสียงใสเอ่ยขึ้นพลางเตรียมคิดหาคำพูดเพื่อหลีกเลี่ยงคำสั่งของเซฮุนที่คนตัวเล็กรู้ดีว่าอีกคนต้องสั่งให้เขาเอาลูกโป่งไปทิ้งแน่ๆ
“งั้นก็ตามใจ”
...ผิดปกติแห๊ะ...
เซฮุนพูดพลางเข้ามานั่งในรถของตนรอคนตัวเล็กข้างกายคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยจึงสตาร์ทเครื่องออกมุ่งหน้าเข้าสู่บ้านของตน และเช่นเคยว่าวันนี้ตรงกับวันหยุดและเทศกาลวาเลนไทน์จึงทำให้การจราจรติดขัดเป็นพิเศษและยิ่งในย่านฮงแดศูนย์กลางของวัยรุ่นเกาหลีแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงสภาพการจราจรในวันนี้เลยทีเดียว
“วันนี้คนเยอะจริงๆนะ”
“ก็วันวาเลนไทน์นี่คงพากันออกมาเดทนั่นแหละ”
ลู่หานหันไปมองนอกหน้าต่างก็ยังพบกับผู้คนมากมายที่ต่างพากันจูงมือเป็นคู่กันให้ขวักไขว่ก็ได้แต่นึกอิจฉาอยู่ในใจ ก็คู่หมั้นของเขาใช่คนโรแมนติกอย่างใครเขาที่ไหนละ
โอเซฮุนนะทั้งขี้เก๊ก ปากแข็ง แล้วลู่หานจะไปหวังอะไรได้ละ
แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ....
การกระทำของเซฮุนก็ยังคงชัดเจนเสมอ
“แล้วนาย..ไม่มีอะไรให้ฉันในวาเลนไทน์มั่งหรอ?”
ลู่หานแกล้งถามลองเชิงคู่หมั้นเผื่อจะเกิดฟลุคบังเอิญว่าอีกคนก็ทำเซอร์ไพรส์เขาเช่นกัน ถึงแม้ความเป็นไปได้จะมีเปอร์เซ็นน้อยนิดนักแต่หัวใจดวงนี้ก็ยังคงแอบหวัง
“... ไม่มีอะ”
ไอ้หมอนี่มัน -_-!!!!
“เหอะ ฉันก็กะไว้แล้วนั่นแหละ”
เซฮุนลอบยิ้มออกมากับน้ำเสียงประชดประชันของคู่หมั้นพลางหมุนพวงมาลัยรถไปด้วยก่อนจะเอ่ยเสียงพูดคุยกับอีกคนที่กำลังนั่งงอนตุ้บป่องอยู่ด้านข้าง
“วันวาเลนไทน์...มันก็เป็นเพียงแค่วันธรรมดาวันหนึ่งนั่นแหละลู่หาน”
“...”
“เพราะไม่ว่าจะวันพรุ่งนี้หรือเดือนหน้าหรือปีหน้าไม่ว่าจะวันอะไรก็ตาม”
“...”
“ฉันก็ยังยืนอยู่ข้างๆนายตรงนี้...ไม่ได้หายไปไหน ”
ผมบอกแล้วว่าการกระทำของเซฮุนนะ... ชัดเจนที่สุด
เซฮุนหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าตัวบ้านหลังใหญ่เมื่อมาถึงที่หมายเปิดประตูก้าวลงจากรถเหล่มองคู่หมั้นที่กำลังเปิดประตูรถเช่นกันก่อนที่เสียงเรียบจะเอ่ยออกมานัยน์ตาคมไม่ได้มองคู่สนทนาแต่อย่างใดมัวแต่หมกมุ่นกับการล็อคประตูรถ
“นายไปหยิบของที่ท้ายรถฉันให้ที”
ลู่หานสาวเท้าเดินไปหลังรถเปิดท้ายรถเพื่อหยิบของตามคำสั่งของเซฮุนทันใดนั้นนัยน์ตาสวยก็ต้องเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจกับสิ่งของที่พบเห็นอยู่ด้านใน
ชุดมาสคอตหมี ...
ลู่หานฉีกรอยยิ้มกว้างออกมาเมื่อจำได้ดีว่าชุดมาสคอตหมีตัวนี้ที่ถูกพับอยู่ในหลังรถของเซฮุนคือตัวเดียวกันกับที่มาเล่นกับเขาระหว่างรอเซฮุนไม่ผิดแน่ งั้นก็หมายความว่าลูกโป่งฟอยล์หัวใจที่เขากำเชือกอยู่ลูกนี้ ...
โอเซฮุนคนงี่เง่า ...
ลู่หานไม่สามารถที่จะกลั้นรอยยิ้มได้แม้จะพยายามขนาดไหนก็ตามเหลือบสายตาไปมองสิ่งที่วางอยู่ด้านข้างชุดมาสคอตหมีก็ต้องหลุดยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วยหัวใจที่พองโต เสียงหัวใจแข่งกันดังตูมตามจนนึกหวั่นว่าจะเด้งออกมาด้านนอกรอมร่อ
... ช่อดอกกุหลาบสีขาวสีโปรดของลู่หานที่ถูกจัดช่อไว้อย่างสวยงาม
มือเรียวหยิบช่อดอกกุหลาบนั้นขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอมของความงามก็ต้องหลุดยิ้มออกมาอีกครา ไม่รู้เหมือนกันว่าลู่หานยิ้มออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วแต่เขาก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้เลยจริงๆ
เซฮุนเปรียบดั่งผู้สร้างรอยยิ้มให้แก่เสี่ยวลู่หาน…
นัยน์ตาเรียวใสสังเกตเห็นการ์ดแนบอยู่กับช่อดอกกุหลาบก็ต้องหยิบขึ้นมาอ่านถึงความนัยนั้นแล้วต้องหลุดยิ้มขึ้นอีกครากับเนื้อความที่ถูกเขียน
หัวใจกำลังเต้นแรงเหมือนมันจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
หยุดยิ้มได้แล้วนะ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับคู่หมั้นของโอเซฮุน J
ลู่หานพยายามกลั้นรอยยิ้มตีสีหน้านิ่งเรียบเดินไปหาคู่หมั้นตัวดีที่ยืนพิงกระโปรงรถสีดำคันหรูอย่างน่าหมั้นไส้ในสายตาของลู่หาน เดินเข้าไปใกล้พลางเอียงคอมองอีกคนเล็กน้อยเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเปล่งเสียงออกมาอย่างยียวน
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักนักหรอ”
เซฮุนมองคู่หมั้นตัวเล็กที่เดินถือช่อดอกกุหลาบสีขาวของตนที่บรรจงเลือกให้พลางหลุดหัวเราะออกมาในลำคอ ลู่หานกับดอกกุหลาบสีขาวดูเข้ากันอย่างลงตัว
ดั่งนางฟ้าตัวน้อยที่กำลังย่างกายอยู่ตรงหน้า
“พูดกับคู่หมั้นที่ตั้งใจทำให้นายแบบนี้ได้ยังไง”
“งั้นก็ไม่ต้องพูดต่อแล้วละกัน”
สิ้นเสียงของลู่หานคนตัวเล็กเขย่งกายขึ้นบรรจงกดจูบลงบนริมฝีปากหนาคล้องเรียวแขนที่ถือช่อดอกกุหลาบสีขาวโอบรอบลำคอแกร่งโน้มลำคออีกคนลงมาเพื่อบดจูบให้แนบชิดมากขึ้น นัยน์ตาคมของเซฮุนเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อยกับการจู่โจมของคนตัวเล็กที่รวดเร็วเลื่อนฝ่ามือคล้องเอวคอดอีกคนชิงรสจูบจากลู่หานเป็นฝ่ายรุกแทน
ริมฝีปากร้อนบดเบียดคลอคลึงริมฝีปากเล็กส่งลิ้นชื้นยื่นแตะเพื่อขอเปิดทางเข้าไปช่วงชิมความหอมหวานภายใน และทันทีที่ได้เข้าไปสู่ภายในลิ้นร้อนก็ไม่รอช้าเก็บเกี่ยวรสชาติความหวานล่ำดั่งน้ำผึ้งภายในทันที สองลิ้นพัวพันกันอย่างเมามันไม่มีใครยอมใคร เซฮุนพลิกร่างเล็กให้นอนราบไปกับกระโปรงรถฝ่ามือหนาลูบเอวคอดไปมาอย่างเร่าร้อน
“อื้อ~”
เสียงครางหลุดออกมาจากลำคอบางเมื่อรสจูบเร่าร้อนจากคู่หมั้นตัวสูงยังคงส่งมาไม่มีหยุด ลิ้นร้อนยังคงคอยสาดความร้อนรุ่มใส่กายเล็กที่นอนราบอยู่ใต้อาณัตินี้ คนตัวเล็กกอดลำคอแกร่งแน่นช่อดอกกุหลาบที่ถืออยู่หลุดร่วงไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ได้ อาจเป็นเพราะสมองที่ขาวโพลนจากรสจูบที่แสนเผ็ดร้อนโดยคู่หมั้นที่ไม่เห็นทีท่าว่าจะหยุดและสงบลงเสียที
ลู่หานยกฝ่ามือขึ้นทุบไหล่แกร่งของคู่หมั้นเบาๆเพื่อขอทวงสิทธิ์เรียกร้องหาอากาศคืนเซฮุนยอมถอนจูบออกมาอย่างจำยอมมองกายบางของคู่หมั้นที่แดงเห่อนอนราบกับกระโปรงรถด้วยนัยน์ตาที่สื่อความหมาย
เซฮุนกระตุกรอยยิ้มออกมาอย่างช้าๆในขณะที่มองร่างของคู่หมั้นกำลังกอบโกยอากาศหายใจเข้าปอด เลื่อนใบหน้าคมก้มลงไปข้างใบหูขาวเพื่อกระซิบถ้อยคำบอกถึงความต้องการของตัวเอง
ถ้อยคำที่เรียกเลือดให้รวมขึ้นไปกองอยู่บนแก้มใสอย่างรุนแรง ...
“ไปบนห้องฉันก่อนแล้วค่อยลงมาหาคุณแม่ด้วยกันนะ”
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
♡ สำหรับหนังสือเหลือเวลาโอนอีก9วันเท่านั้นนะคะ รีบเลย ....
... ปิดโอนหนังสือวันที่ 23 กุมภาแล้วนะ ...
รายละเอียด http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1004693&chapter=20
♡ ฟิคเรื่องใหม่ต่อจากฮันนี่คาราเมลจบมาแล้วนะ ลงอินโทรแล้วคะ
La Fondue Au Chocolate (อย่าเอาอะไรมากกับชื่อฟิค)
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1094220
{ - AS FOR TALK &
มาลงทีเดียวรวดเดียวครบ100% เลยค่า หวังว่าทุกคนจะชอบสเปวาเลนไทน์ตอนนี้นะคะ ><
ตอนคริสแบคนี่น่ารักมากๆเลย แบคก็ยังเหมือนเดิมๆ อยากเสียตัวให้พี่หมอ โถ่ 55555555555555555555555
ส่วนพี่หมอก็งานเยอะค่าไม่ว่างฮึก แต่ก็จูบน้องแบคซะ ... -//////////////-
ฮุนฮานนี่แบบ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เซฮุนทำเซอร์ไพรส์จริงๆ
เซฮุนแกล้งมาสายให้คู่หมั้นหงุดหงิด ตัวเองจะได้ใส่มาสคอตไปทำให้ให้คู่หมั้นอารมณ์ดีขึ้นแล้วก็ให้ลูกโป่งฟอยล์รูปหัวใจซะเลย -//-
แบบให้ลูปโป่งแล้วตีเนียนไปกับมาสคอต น่ารักอะ ฮื้ออออออ
แล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้บอกให้คู่หมั้นไปเปิดท้ายรถของตัวเองที่มีชุดมาสคอตกับช่อกุหลาบวางคู่กัน
ลู่หานก็รู้ทันทีว่าลูกโป่งหัวใจอันนี้เป็นของฮุน แล้วยิ่งเห็นช่อดอกกุหลาบยิ่งยิ้มแก้มปริกว่าเดิมอีกจ้า T/////T
แล้วประโยคท้ายเซฮุนคือระ? 55555555555555555555555555
ขึ้นห้องก่อนค่อยลงไปหาแม่ ไม่ต้องบอกก็รู้เนอะว่าขึ้นไปทำอะไร ... -//////////////- *ตัดฉากๆๆๆๆ*
ส่วนตัวแล้วชอบตอนนี้มากๆ งื้อหวานมากกกกกก ><
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ สุดท้ายขอบคุณสำหรับคอมเม้นขอบคุณโหวต ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณ#ฮนครม
รักคนอ่านเสมอนะคะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า <3
ความคิดเห็น