คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : - special chapter; Christmas Day - ( 100% )
Special Chapter HUNHAN ft.KRISBAEK
; CHRISTMAS DAY
Seoul Square
ในปลายเดือนธันวาอากาศที่หนาวจัดหิมะที่ตกลงมาโปรยปรายทำให้ผู้คนที่เดินอยู่ต้องสวมเสื้อโค้ทหลายชั้น เทศกาลคริสต์มาสทำให้พื้นที่ในบริเวณใจกลางกรุงโซลแห่งนี้แออัดเป็นพิเศษ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางกองหิมะกระชับผ้าพันคอผืนใหญ่ที่สวมอยู่เพิ่มความอุ่นให้ร่างกาย ใบหน้าหล่อเหลาดั่งนายแบบที่บัดนี้กำลังประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบาเมื่อเขากำลังเฝ้ารอการมาถึงของใครบางคน
“พี่หมอ! รอนานไหม พอดีรถมันติดมากๆเลยแบคขอโทษนะ!”คนตัวเล็กวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดลงตรงหน้าคนตัวสูงพลางหอบหายใจจนตัวโยน คริสมองร่างบางด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมา
“พี่ก็เพิ่งมาถึงไม่นาน เรานั่นแหละไหวไหมหอบขนาดนี้”คริสพูดพลางหัวเราะออกมา แบคฮยอนที่เริ่มหายใจเป็นปกติมองหน้าอีกคนพลางยู่ปากลงเล็กน้อย
“ไหวสิ! เราไปกันเถอะยืนอยู่ตรงนี้นานๆ มันหนาว~”
วันนี้แบคฮยอนเอ่ยชวนหมอหนุ่มให้ออกมาซื้อของเป็นเพื่อนเขาสำหรับการจัดเทศกาลคริสต์มาสที่บ้าน ซึ่งคริสเองก็ตอบตกลงและเป็นคนนัดสถานที่และเวลาเองเรียบร้อย แบคฮยอนรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อยที่การชวนคริสออกมาในช่วงเทศกาลคริสต์มาสนี้ประสบผลความสำเร็จ ถึงจะแค่ออกมาซื้อของเป็นเพื่อนก็เถอะ ก็นั่นนะ... มันแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ
เพราะความจริงจุดประสงค์หลักไม่ใช่แค่ชวนให้มาซื้อของเป็นเพื่อนอย่างเดียวนะสิ !!!
เดทอะเดท!!! เดทในวันคริสมาสต์โรแมนซ์สุดๆ ไปเลยใช่ไหมละ ฮอลลลลลลล TvT
#แผนนี้ใช้เวลาร่างเป็นเดือนๆ เลยนะ =^=!!
“พี่หมอ เราเข้าไปหาอะไรอุ่นๆทานกันก่อนเถอะ” แบคฮยอนกระตุกชายแขนเสื้อหมอหนุ่มเบาๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านกาแฟหอมกรุ่นชื่อดัง ทั้งสองสั่งกาแฟและขนมก่อนจะเดินเข้าไปหาที่นั่งด้านใน
เมื่อกาแฟร้อนๆพร้อมเค้กมาเสิร์ฟลงตรงหน้าคนตัวเล็กก็ตาลุกวาวทันที คริสที่นั่งไขว่ห้างมองท่าทีอีกคนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาจนคนตัวเล็กต้องส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้
มาหัวเราะกันทำไม เดี๋ยวจับกินตับซะหรอก TvT!!
ตับตับตับตับนะ -,.-
ส้อมถูกยกขึ้นมาหั่นเนื้อเค้กจิ้มเข้าปากเล็กไม่หยุดจนแก้มใสอูมขึ้น นัยน์ตาเรียวสุกใสขึ้นอย่างคนกำลังมีความสุขทีได้ทานของที่ตัวเองชอบ
และยิ่งมากินกับคนที่ชอบแบบนี้อีแบคยิ่งรู้สึกปริ่ม! T///v///T #กระซวกเค้ก
“กินเยอะแบบนี้เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” มือเล็กที่กำลังจิ้มเค้กเข้าปากหยุดชะงักทันที เงยใบหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าที่ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สาบานต่อพระเจ้าเลยว่าถ้าเป็นคนอื่นมาปากเสียใส่แบบนี้ถาดเค้กได้ลอยไปโปะหน้าแมงแล้ว แต่ดูนี่ใครห๊ะ นี่ใครรรรรรร !!!
ก็เพราะเป็นพี่หมอนะสิ เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม แต่เป็นกูนี่แหละที่ต้องยอม TOT!!!!! #โหยหวน
คริสมองท่าทางเด็กตรงหน้าที่หงอลงอย่างนึกขำ ใบหน้าน่ารักที่มุ่ยลงเพราะคำพูดของเขา หยิบทิชชู่เอื้อมไปเช็ดริมฝีปากอีกคนอย่างแผ่วเบา ฉับพลันใบหน้าน่ารักที่กำลังบูดบึ้งก็เปลี่ยนเป็นขึ้นสีชมพูอย่างน่ารักจนหมอหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว
“อ้วนยังไงก็น่ารักนะ”
อ้วนยังไงก็น่ารักนะ
อ้วนยังไงก็น่ารักนะ
อ้วนยังไงก็น่ารักนะ
อ้วนยังไงก็น่ารักนะ
แล้วทำไมไม่รักไปสักทีละ ชาวบ้านเขาจะได้ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนนนนนน T///∇///T
แบคฮยอนกัดริมฝีปากฉับก้มหน้างุดจากกะเพราะที่ร้องโครกครากเพราะอยากกินเค้กกลับกินไม่ลงกะทันหัน จู่ๆก็รู้สึกอิ่มตื้อตึงไปหมดหลังจากที่ได้ยินคำพูดของหมอหนุ่มเมื่อครู่นี้
อิ่มอกอิ่มใจอะรู้จักเป่า T////////////T #บิด
เมื่อทานอาหารเสร็จคนทั้งคู่ก็ออกเดินหาซื้อของตามที่ต้องการต่อ แต่ไม่รู้ว่ากำลังเดินตามหาของหรือกำลังเดินไปเรื่อยๆกันแน่เพราะทั้งสองคนเจอร้านไหนแทบหยุดแวะทุกร้าน ในช่วงเทศกาลคริสต์มาสแบบนี้จุดเด่นที่พบเห็นได้บ่อยก็คือร้านขายชุดซานต้าชุดแฟนตาซีหมวกของเล่นต่างๆที่เกี่ยวกับเทศกาล
แบคฮยอนจูงมือหมอหนุ่มเข้าร้านของเล่นพลางหยิบเลือกหน้ากากและแว่นตาแปลกๆให้ชายหนุ่มได้ลองใส่ คริสเองก็ไม่น้อยหน้าหยิบหูมิกกี้เม้าส์และแว่นทรงประหลาดใส่ให้อีกคน ทั้งคู่มองผลงานของตัวเองที่เนรมิตอีกฝ่ายด้วยของเล่นแฟนตาซีแล้วต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างคนกำลังมีความสุข
... ความสุขที่กำลังโอบล้อมอยู่รอบกายพวกเขาทั้งคู่
แบคฮยอนจำได้ดีว่าแม่ของเขาสั่งให้ซื้อขนมคุกกี้และพุดดิ้งที่จะใช้จัดในอาหารค่ำวันนี้ที่บ้านเพื่อฉลองเทศกาลคริสต์มาสกับครอบครัว แต่ไฉนถุงแต่ละอย่างที่ถือติดมือมาจึงมีแต่ของเล่นและของตกแต่งอย่างอื่นเสียมากกว่า ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากคริสเช่นกัน
“โอ๊ะ! พี่หมอดูนั่นดิ ลูกหมานิน่า~” แบคฮยอนชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อตนเจอร้านเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง ไม่รอช้าอาการรักสัตว์ของเจ้าตัวก็กำเริบทันทีนำพาให้ฝ่าเท้าเล็กก้าวเข้าไปด้านในเสียแล้ว
นัยน์ตาใสกวาดมองรอบร้านอย่างตื่นเต้น ที่ร้านแห่งนี้ขายสัตว์เลี้ยงหลายชนิดและยังมีอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยงอีกตังหากไม่รอช้าฝ่าเท้าเล็กก็เดินไปยันมุมเสื้อผ้าสัตว์เลี้ยงหยิบชุดซานตาครอสสำหรับสุนัขขึ้นมาก่อนจะเดินไปชำระเงิน
เมื่อจ่ายเงินเสร็จคนตัวเล็กก็เดินกลับมาหาหมอหนุ่มที่กำลังโคลงตัวลงแหย่นิ้วเข้าไปเล่นกับลูกสุนัขในกรง ชายหนุ่มที่กำลังย่นใบหน้าทำจมูกมู่ทู่แหย่ลูกสุนัขตัวนั้นอย่างคนขี้เล่นทำให้ใบหน้าน่ารักต้องฉีกยิ้มออกมากับภาพที่เห็น
ให้ตายเถอะซาร่า! หล่อก็หล่อ แล้วยังรักสัตว์อีก!! นี่มันสเปคชัดช๊าดดดดด T////////T
“พี่หมอครับ”คริสเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้างก่อนจะยิ้มออกมา
“ดูท่าทางมันจะขี้เล่นนะ”คริสพูดพลางแหย่นิ้วเข้าไปเล่นกับลูกสุนัขในกรงต่อไป แบคฮยอนยิ้มกว้างออกมาก่อนจะย่อตัวลงแล้วแหย่นิ้วเข้าไปในกรงเพื่อเล่นกับลูกสุนัขบ้าง แต่ทว่า...
เจ้าลูกสุนัขตัวนี้กลับไม่สนใจที่จะเล่นกับแบคฮยอนเลยแม้แต่นิด มันเอาแต่ส่งเสียงครางงุ้งงิ้งเล่นกับนิ้วหมอหนุ่มเท่านั้น อาการแบบนี้ใช่อาการที่เรียกว่าถูกหมาเมินรึเปล่า ...
นี่มึงกล้าไม่สนใจกูหรอ =[]=!!!!
แบคฮยอนจ้องเจ้าลูกหมาตัวนั้นที่ยังคงเล่นกับคริสจนหมอหนุ่มหัวเราะออกมา คนตัวเล็กขบฟันแน่นมองลูกหมาตัวนั้นอย่างนึกหมั่นไส้
มึงเมินกูแต่ไปออเซาะกับพี่หมอของกูเนี่ยนะ !!!
หน็อยอีหมาแรด! อีหมาดัดจริต! อีหมามีนอ!!!! -_-+++
แบคฮยอนถลึงตาใส่ลูกหมาที่เล่นกับคริสโดยไม่สนใจเขาเลยอย่างนึกโมโห อยากจะทุ่มกรงลูกสุนัขกรงนี้ลงกับพื้นอยู่รอมร่อ แต่เกรงว่าภาพพจน์เด็กดีที่สร้างมาให้พี่หมอดูจะพังหมด อุตส่าห์แอ๊บเป็นเด็กน่ารักตั้งนานแต่ต้องมาพังเพราะอีลูกหมาแรดตัวเดียวแบคไม่ยอมหรอกนะโว้ย =[]=!!!
คอยดูเถอะมึงอีหมาเวรกูจะเอาเนื้อมึงไปทำตุ๋นยาจีน !!!!!!
ชิ้งชิ้งชิ้ง -_-++++
แบคฮยอนยังคงจ้องลูกสุนัขตัวนั้นต่อไปแต่ก็ไร้วี่แววว่ามันจะสนใจยังคงเล่นกับหมอหนุ่มที่หัวเราะต่อกระซิกอยู่อย่างรู้สึกขวางหูขวางตา นั่น! มึงแลบลิ้นเลียนิ้วพี่หมอหรอ !!!!
อีหมาโสโครก !!!!!!!!!!!!!
“พี่หมอ!!! เราไปกันดีกว่าอย่ามัวแต่มานั่งเล่นลูกหมาอะไรนี่อยู่เลย” แบคฮยอนลากแขนหมอหนุ่มออกจากร้านทันทีอย่างรวดเร็ว คริสมองคนตัวเล็กที่เดินจูงมือเขาอยู่ด้านหน้าฉับๆด้วยความงงงวยก่อนจะร้องอ๋อเมื่อเขาเห็นว่าคนตัวเล็กหันไปแลบลิ้นใส่กรงหมาที่เขาเพิ่งเล่นด้วยเมื่อครู่นี้ ส่ายหัวออกมาเล็กน้อยเมื่อเขาสามารถคาดเดาอารมณ์ของแบคฮยอนออกในเวลานี้
แม้กระทั่งลูกหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ...
บยอนแบคฮยอนนี่จริงๆเลยนะ J
คนทั้งคู่ยังคงเดินเคียงข้างกันไปตามถนนเรื่อยๆ จนเจอเข้ากับขบวนพาเหรดคริสต์มาสในถนนโซล ขบวนพาเหรดที่ยาวเหยียดโดยกลุ่มคนในขบวนต่างแต่งตัวแฟนซีแปลกๆ ผู้คนมากมายต่างหยุดยืนดูขบวนเหล่านี้รวมถึงพวกเขาด้วย
ด้วยหุ่นที่สูงของหมอหนุ่มเพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆก็ได้เห็นขบวนนี้ทั้งหมดแล้ว ซึ่งต่างจากแบคฮยอนที่สูงเพียงแค่คอของหมอหนุ่มพยายามเขย่งกระโดดจึ๋งๆก็ยังเห็นแค่นิดเดียวจนคนตัวเล็กชัดหงุดหงิด
คริสมองเด็กข้างกายที่ชะเง้อคอกระโดดไปมาอย่างนึกขำและเพิ่งได้เข้าใจว่าความสูงของเขาก็มีประโยชน์ในวันนี้นี่เอง คริสสะกิดแบคฮยอนก่อนจะย่อตัวลงกับพื้นตบที่หลังตัวเองเบาๆ บอกเป็นนัยว่าให้เจ้าตัวขึ้นขี่หลัง แบคฮยอนเบิกดวงตาโพลงด้วยความตกใจส่ายหน้ารัวพลางเม้มริมฝีปากแน่น
จะให้กูขี่หลังพี่หมอหรอ !!!!
ไม่นะม่ายยยย เดี๋ยวพี่หมอรู้หมดว่ากูเก็บซ่อนไขมันไว้ใต้ร่มผ้า น่าขายหน้าตายห่า T_____T
“มาเถอะ” คริสคะยั้นคะยอคนตัวเล็กแต่เจ้าตัวก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น
“ไม่เอาหรอกแบคตัวหนักนะ”
“ไม่อยากดูพาเหรดหรอกหรอ”เพราะคำว่าพาเหรดนี้ทำให้แบคฮยอนหยุดคิดไปชั่วครู่ใจหนึ่งก็อยากดูพาเหรดใจหนึ่งก็กลัวพี่หมอต้องมาหนักเพราะแบกรับน้ำหนักตัวเอง
กูต้องไดเอทแล้วสินะ #พรากกกก T______T
“ขบวนจะจบลงแล้วนะ”หมอหนุ่มพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อแบคฮยอนเดินอ้อมไปด้านหลังเขาแล้วทิ้งตัวลงบนแผ่นหลัง คริสสอดแขนรอดใต้ขาคนตัวเล็กก่อนจะยันกายลุกขึ้นยืน แบคฮยอนตัวเกร็งไปชั่วขณะหลับตาปี๋เมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังอยู่ในที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือเล็กคล้องรัดคอชายหนุ่มไว้แน่น
คริสรู้สึกได้ถึงความเกร็งของคนตัวเล็กจึงเรียกให้แบคฮยอนสนใจขบวนพาเหรดตรงหน้าแทน
“แบคฮยอนดูนั่นสิ”
แบคฮยอนลืมตาขึ้นดูพาเหรดตรงหน้าตามคำพูดของหมอหนุ่มพลันต้องเผยรอยยิ้มกว้างออกมาเมื่อในตอนนี้เขาอยู่ในที่ที่สูงจนสามารถมองเห็นขบวนพาเหรดทั้งหมดพลอยทำให้คนที่รับน้ำหนักอยู่ด้านล่างนั้นยิ้มไปด้วย
ภาพคนตัวเล็กใบหน้าน่ารักที่กำลังขี่อยู่บนหลังชายหนุ่มสวมเสื้อกราวน์นั้นเป็นภาพที่ใครหลายคนเห็นก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อทั้งสองคนในเวลานี้ดูน่ารักจนน่าอิจฉาเมื่อคนตัวเล็กบนหลังคอยส่งเสียงเจื้อยแจ้วชี้นิ้วไปทางนู้นทางนี้ตลอดเวลาและหมอหนุ่มเองก็ยิ้มตอบกลับเสียงใสนั่น
หมอหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างง่ายดายเพียงเพราะแบคฮยอนที่อยู่บนหลังเขาชี้นู้นชี้นี่จนมั่วซั้วไปหมด แต่ถึงอย่างไรก็ตามบนใบหน้าหล่อคมนั่นก็ยังประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
นัยน์ตาใสของแบคฮยอนลุกวาวเมื่อได้มองเห็นขบวนพาเหรดนี้ทั้งหมดยกมือขึ้นปรบกันไปมาอย่างสนุก ร่างบางอมยิ้มออกมาพลางกอดคอคริสให้กระชับขึ้นเมื่อในเวลานี้คือช่วงเวลาแห่งความทรงจำที่ดีที่สุดที่เขาได้ใกล้ชิดคนที่ชอบ การได้ขี่หลังคริสนั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่คนตัวเล็กไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าสักวันหนึ่งจะเกิดขึ้น เพียงแค่คิดแบคฮยอนยังไม่กล้าเลย ...
เมื่อลมพัดกลิ่นหอมของแชมพูที่ชายหนุ่มใช้ก็ลอยเข้าจมูกทำให้คนตัวเล็กที่อยู่บนหลังเกิดอาการหน้าแดงเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างคนรู้สึกประหม่า ขบวนพาเหรดตรงหน้าที่เคยเรียกความสนใจกลับถูกพับเก็บกะทันหัน จ้องมองเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของหมอหนุ่มอยู่อย่างนั้นจดจำทุกรายละเอียดและทุกวินาทีในช่วงเวลาที่ได้ชิดใกล้คนที่ชอบ
ถ้าเป็นไปได้ ถ้าซานตาครอสมีตัวตนอยู่จริง ...
... ช่วยส่งความรักของผมที่มันล้นใจไปหาเขาที
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงร้านขนมชื่อดังก็เดินถือถาดเลือกขนมกันทันที แบคฮยอนหยิบขนมทุกชนิดที่เจ้าตัวชอบจนแทบล้นออกนอกถาด จนคริสที่เดินตามต้องลอบยิ้มขำออกมา ในถามเต็มไปด้วยคุกกี้รูปตุ๊กตายิ้มสองสามตัว คริสต์มาสพุดดิ้ง พายไส้ผลไม้ คริสต์มาสเค้กขอนไม้ และขนมอีกมากมายที่หาทานได้แค่ในเทศกาลคริสต์มาสเท่านั้น
“นี่ ที่บ้านมีเด็กไม่ใช่หรอ เอาทีรามิสุไปแบบนี้จะดีรึไง” คริสแย้งขึ้นเมื่อเขาเห็นในถาดขนมของคนตัวเล็กมีเค้กทีรามิสุวางอยู่สามก้อนซึ่งเป็นเค้กที่มีส่วนผสมของเหล้า
“เออนั่นสิ แฮ่ๆ” แบคฮยอนยิ้มเจื่อนๆ รีบเก็บเค้กทีรามิสุเข้าชั้นเหมือนเดิมเมื่อเพิ่งตระหนักได้ว่าวันนี้ที่บ้านจะมีหลานมาร่วมทานอาหารด้วยที่บ้าน
รอบคอบแบบนี้สนใจมาเป็นพ่อที่บ้านไหม พ่อทูนหัวอะนะ ฮิ้วววว -.,-
ไม่กล้าพูดออกไปหรอกได้แต่เต๊าะอยู่ในใจ ก็บั่บว่าเขิน .____.
เมื่อแบคฮยอนคิดเงินค่าขนมเสร็จก็เดินออกมานอกร้าน บรรยากาศในตอนเย็นลมหนาวพัดผ่านใบหน้าทำให้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวชาเล็กน้อย จนยกมือขึ้นมาถูกันเบาๆเรียกความอุ่น
“พี่หมอหนาวไหม”
“ไม่เท่าเราหรอก ไหวไหม? รีบกลับบ้านเถอะก่อนที่อากาศมันจะหนาวกว่านี้”
ฮอลลล พี่หมอเป็นห่วงใช่ไหม T//////T #มโนแลนด์ฮอลฮอลฮอลลลล
“เอ่อคือว่า...” คนตัวเล็กมีท่าทีกระอึกกระอักเล็กน้อย คริสมองท่าทางอีกคนด้วยความสงสัยก่อนจะต้องยิ้มกว้างออกมากับคำพูดและการกระทำถัดมาของแบคฮยอน
แบคฮยอนถอดผ้าพันคอที่ใช้พันคอตัวเองออกก่อนจะทำใจกล้าเขย่งฝ่าเท้าขึ้นไปพันผ้าพันคอผืนนั้นรอบลำคอของหมอหนุ่มทั้งๆที่ใบหน้าแดงเถือก เสียงใสเปล่งออกมาอู้อี้ “แบคไม่ได้ถักเองหรอกนะบอกไว้ก่อน”
“แต่แบคตั้งใจเลือกให้พี่หมอนะ แบคใส่มันในวันนี้เพราะอยากให้มันมีกลิ่นของแบคติดอยู่ พี่หมอดมมันได้นะถ้าคิดถึงแบค โอ้ยเขินจัง” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดใบหน้าที่แดงกล่ำของตัวเองทันทีที่พูดจบไม่กล้าแม้กระทั่งจะเงยหน้าขึ้นดูปฎิกิริยาของชายหนุ่มในเวลานี้เพราะต้องต่อสู้กับหัวใจตัวเองที่มันดังตุบตับจนแทบเด้งออกมานอกอกแล้วนะสิ
ถ้าระเบิดได้ป่านนี้บยอนแบคฮยอนคงเละไปแล้วแน่ๆ …
คริสหลุดยิ้มกว้างออกมาอย่างคนไม่สามารถหักห้ามได้ คนตัวเล็กตรงหน้านี้มักมีอะไรที่น่ารักๆมาทำให้เขาประหลาดใจและรู้สึกชอบใจอยู่เสมอ อาจเป็นเพราะบยอนแบคฮยอนน่ารักขนาดนี้เขาถึงไม่สามารถปล่อยสายตาให้มองไปทางอื่นได้อีกเลย ไม่สามารถเลยจริงๆ... เด็กคนเดียวที่สามารถตาตรึงสายตาของเขาไว้ได้ ...
คริสกระชับผ้าพันคอที่คนตัวเล็กใส่ให้ก่อนจะแกะผ้าพันคอที่เขาพันมาก่อนหน้านี้แล้วของตัวเองออกก่อนจะพันผ้าพันคอที่ผืนใหญ่และยาวกว่ามากลงบนลำคอคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน เพราะเจ้าของผ้าพันคอที่แท้จริงอย่างคริสมีรูปร่างที่สูงโปร่งพอได้มาอยู่บนร่างของแบคฮยอนผ้าพันคอผืนนี้กลับดูใหญ่ไปถนัดตา เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างนิ่มนวลนัยน์ตาคมที่จ้องมองคนตัวเล็กด้วยแววตาทอแสงอบอุ่น
“ผ้าผืนนี้แม่พี่ถักให้เมื่อนานมาแล้ว พี่ให้เราก็แล้วกันนะ”
แบคฮยอนก้มใบหน้าที่แดงกล่ำลงแทบชิดคางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าที่เขาชอบมองนักมองหนา เขาไม่กล้าเงยขึ้นไปหรอก.. ก็มันใกล้ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่าย และมันใกล้เสียจนหวั่นว่าอีกคนจะได้ยินเสียงประท้วงของหัวใจตัวเองที่ดังรัว ...
“พี่ใส่มันทุกครั้งตอนหนาว... ถ้าหนาวก็หยิบมันขึ้นมาใส่นะ”
“แบคจะใส่มันทุกครั้งเลย...”
“มันจะทำให้เราอุ่นทุกครั้ง เหมือนที่พี่เคยอุ่น...”
คริสมองเด็กน้องตรงหน้าที่ยังคงก้มหน้าอยู่เหมือนเดิม ดีแล้วละที่แบคฮยอนไม่เงยหน้าขึ้นมา ดีแล้วละที่แบคฮยอนมักจะเขินอายแล้วต้องก้มหน้าทุกครั้ง เพราะไม่งั้นแบคฮยอนต้องเห็นแน่ๆ แววตาของหมอหนุ่มที่แผ่ความรักออกมาอย่างล้นหลามแววตามีความหมายที่เขาซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครได้เห็น ความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่มีให้เพียงแค่คนๆเดียว ความรู้สึกของหมอหนุ่มที่เฝ้าปกปิดมันไว้
ถึงแม้อากาศในเวลานี้จะหนาวเหน็บเพียงใด แต่หัวใจของพวกเขากลับรู้สึกอุ่นเหลือเกิน
( - honey ♡ caramel - )
เทศกาลคริสต์มาสเป็นเทศกาลที่เฉลิมฉลองเนื่องในวันคล้ายวันประสูติของพระเยซู เพราะฉะนั้นในวันนี้จึงถือเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ของคริสตชนหนึ่งวัน พิธีทางเทศกาลนี้ถูกจัดขึ้นมาเป็นเวลายาวนานหลายพันปี ในเวลาเย็นทุกครอบครัวจะมีการเฉลิมฉลองนัดรวมญาติเพื่อทานอาหารกันภายในบ้าน
ร่างสูงโปร่งของโอเซฮุนปรือตาตื่นขึ้นในยามเช้าของอากาศที่หนาวติดลบ ยันกายลุกขึ้นสาวเท้าเดินเข้าไปยืนตรงหน้าต่างเปิดแง้มผ้าม่านดูวิวด้านนอกก็พบว่าทั่วพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าลงสู่พื้นดิน
เซฮุนบิดขี้เกียจไปมาสองสามทียกฝ่ามือขยี้เส้นผมสีสว่างก่อนจะถอดเสื้อกล้ามสีดำที่ใช้เป็นเสื้อนอนออกเหลือแต่กางเกงขายาวลายทางตรง โยนเสื้อกล้ามสีดำลงตะกร้าผ้าก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดไหล่หนาที่เปลือยเปล่าก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านในห้องน้ำเพื่อชำระกาย
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเซฮุนก้าวเท้าเดินลงบันไดมุ่งเข้าสู่ห้องครัวเพื่อหากาแฟทานสักแก้วในยามเช้าที่มีอากาศหนาวเช่นนี้คงจะทำให้ร่างกายเขาอุ่นขึ้นไม่น้อย เดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาเปิดทีวีเอนหลังพิงพนักจิบกาแฟไปพลางๆ
ในวันหยุดเช่นนี้ชีวิตของชายหนุ่มคงจะไม่มีอะไรมากเพียงแค่นั่งนอนกินอ่านหนังสือเท่านั้นนัยน์ตาคมยังคงจับจ้องไปที่จอทีวีพาสม่าตรงหน้าก่อนจะหันไปหยิบไอแพดข้างกายขึ้นมาวางไว้ที่หน้าตักกดเข้าโปรแกรมแชทสุดฮิตอย่างไลน์
นิ้วมือพิมพ์ข้อความลงไปแล้วกดส่งเคาะนิ้วรอสักพักอีกฝ่ายก็ส่งตอบกลับมา
Oh sehun : ทำอะไร
Luhan : ฉันกำลังแต่งต้นคริสต์มาสที่บ้านน่ะ นายละ
Oh sehun : นั่ง
Luhan : วันนี้ที่บ้านนายจะไปกินที่ไหนเปล่า ?
Oh sehun : อากาศหนาวจัง
Luhan : ไปนั่งหน้าเตาผิงหาเสื้อโค้ทมาใส่สิ -_-
Oh sehen : อยากมีคนกอดจัง
เซฮุนหัวเราะออกมาในลำคอเมื่อข้อความที่ส่งไปล่าสุดอีกฝ่ายกดอ่านแล้วแต่ไม่ยอมตอบ ใบหน้าคมหลุดยิ้มออกมาเมื่อภาพของคู่หมั้นที่กำลังหน้าแดงเถือกลอยเข้ามาในหัว
แก้มใสๆหอมๆนั่นเวลาขึ้นสีแดงเพราะเขาแล้วมันช่าง ...
“ตาฮุน”
“ครับ?”เซฮุนเงยหน้ามองแม่ตัวเองที่เดินลงบันไดยกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อแม่ของเขาดูเหมือนกำลังออกไปข้างนอก
“แม่จะออกไปข้างนอกนะกลับมาคงดึกๆหน่อย”
“ครับระวังตัวด้วยนะครับ”เซฮุนตอบรับก้มหน้าจิบกาแฟจิ้มไอแพดต่อไปโดยไม่สนใจเซนาที่กำลังยืนมองอยู่ เธอเห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จึงแกล้งพูดลอยๆออกมาจงใจให้เซฮุนได้ยิน
“แม่จะไปบ้านเสี่ยวปิง วันนี้แม่จะไปฉลองคริสต์มาสกินไก่งวงที่นู่นซะหน่อย ~ ” เซฮุนชะงักมือที่กำลังยกถ้วยกาแฟขึ้นจ่อปากทันที เหลือบสายตาขึ้นมองแม่ตนเอง
“แล้วแม่จะไปยังไง”
“ก็ขับรถไปสิ”เซนาลอบมองสีหน้าลูกชายตัวเองที่ดูลุกลี้ลุกลนอย่างชัดเจนแล้วต้องลอบยิ้มออกมา ใช่ว่าเธอจะดูอาการของเจ้าลูกชายตัวดีไม่ออกว่ากำลังตัวสั่นริกๆอยากไปกับเธอด้วยมากแค่ไหน
มันต้องแกล้งให้เข็ด !!! >_<
“หิมะเยอะแบบนี้แม่ต้องขับลำบากแน่ๆ ให้ผมขับไปส่งดีกว่า”เซฮุนลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปแย่งกระเป๋าผู้เป็นแม่มาถือไว้เองสาวเท้าเดินออกไปทันที เซนามองตามหลังลูกชายแล้วหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“แหม อยากไปหาหนูลู่หานคิดถึงจนใจจะขาดแล้วก็บอกมาสิ คิกคิก >_<”
เซฮุนหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินเอี่ยวตัวไปด้านหลังตีสีหน้าเรียบนิ่งใส่แม่ตนเองที่กำลังหัวเราะคิกคัก
“ผมแค่เป็นห่วงแม่ตังหากขับรถทั้งที่หิมะเยอะแบบนี้มันอันตรายไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ...”
“หนูลู่หาน หนูลู่หาน >O< ~”
โอเซนาพูดแทรกขึ้นก่อนที่ลูกชายเธอจะพูดจบเดินลอยหน้าลอยตานำเซฮุนไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนกรอกสายตาขึ้นฟ้าอย่างคนทำอะไรไม่ได้เถียงอะไรไม่ถูกทำได้เพียงแค่พยายามเก๊กสีหน้านิ่งทั้งๆที่ในใจกำลังเต้นโครมครามจนหยุดไม่อยู่
ไม่ได้คิดถึงซะหน่อย …
ก็แค่อยากเห็นหน้าเท่านั้นแหละ …
เซฮุนขับรถเลี้ยวเข้าร้านขนมปังแห่งหนึ่งตามคำสั่งของแม่ตัวเอง เดินลงจากรถประกบคุณนายโอเข้าไปในร้านที่หอมกรุ่นด้วยกลิ่นอายของขนมปัง ในร้านแห่งนี้ถูกแบ่งชั้นขนมเป็นโซนๆ นัยน์ตาคมกวาดมองรอบๆร้านพลางอมยิ้มออกมาเมื่อนึกได้ว่าคู่หมั้นจะชอบมากแค่ไหนถ้าซื้อไปฝาก
ฝ่ามือหนาหยิบคุกกี้ช็อกโกแลตชิพขึ้นมาหนึ่งกล่องเมื่อรู้ดีว่าคู่หมั้นตัวเองชอบกินคุกกี้มากแค่ไหน ปรายสายตามองแม่ตัวเองที่กำลังหยิบขนมชิ้นนู้นชิ้นนี้ใส่ถาดจนไม่มีที่ว่างเหลือ คนตัวสูงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้พลางมองขนมที่อยู่ในถาดของคนเป็นแม่ก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม
“แม่”
“ตาฮุนจะกินจะซื้ออะไรก็หยิบมาเลยนะ แม่เลือกขนมไปฝากบ้านนู้นก่อน”
เซฮุนส่ายหัวออกมาก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้โอเซนาชะงักค้าง “ลู่หานไม่กินสัปปะรดแม่เอาพายสัปปะรดในถาดไปเก็บเถอะครับ”
เซนาลอบยิ้มออกมากับคำเตือนของเซฮุนในเรื่องที่ไม่เคยรู้ เธอไม่เคยรู้ว่าลู่หานไม่ทานสัปปะรดและนี่ก็ทำให้เธอได้รู้ว่าภายใต้ใบหน้าเฉยชาที่ดูเหมือนไม่แยแสนั้น ...
ความจริงแล้วใส่ใจในตัวอีกคนมากแค่ไหน
“งั้นหรอ แม่เพิ่งรู้นะเนี้ย”เซนาว่าพลางคีบพายสัปปะรดไปไว้ในช่องเดิม “แล้วหนูลู่หานกินอะไรน๊า ~ กินลูกชายของแม่แถวนี้รึเปล่านะ คิกคิก >_<”เซนาว่าพลางเดินไปบิดแก้มลูกชายของเธอที่ตีสีหน้านิ่งเฉยไปมา เซฮุนพรั่งพรูลมหายใจกับแม่ตัวเองกรอกสายตาขึ้นฟ้าอีกครั้ง
ชักจะเกลียดแม่ตัวเองขึ้นมาตงิดๆแล้วแห๊ะ -__-
โอเซนาเดินเข้ามาในตัวบ้านของเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยพร้อมกับลูกชายที่เดินตามหลังเข้ามา เมื่อเธอเห็นเพื่อนสนิทก็เดินเข้าไปกอดแน่นทันที “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะยัยเสี่ยวปิง นี่ขนมฉันกับตาฮุนแวะซื้อมาฝาก”
เมื่อฝ่าเท้าก้าวเข้ามาในบ้านนัยน์ตาคมก็กวาดมองหาตัวคู่หมั้นทันทีจนพบว่าอีกคนกำลังกำลังยืนตกแต่งต้นคริสต์มาสอยู่อีกมุมหนึ่ง เดินตรงเข้าไปประชิดหลังคู่หมั้นก่อนที่วงแขนแกร่งจะรวบเอวบางเข้ามาในอ้อมกอดทันที
ลู่หานสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเบี่ยงใบหน้าไปมองคนที่เดินเข้ามากอดเขาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียงเมื่อพบว่าเป็นคู่หมั้นตัวดีก็จัดการหยิกวงแขนหนาเข้าไปแรงๆข้อหาที่ทำให้ตกใจ
“ปล่อยนะเซฮุนเดี๋ยวคุณแม่เห็น!”
“ม่าย ~”เซฮุนพูดเสียงยานแกล้งทำหูทวนลมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นซุกใบหน้าสูดดมความหอมจากซอกคอขาวเรียกเลือดฟาดให้ขึ้นไปอยู่บนปรางแก้มใสอีกคน
นี่มันกลางบ้านนะ ประเจิดประเจ้อที่สุด!
“เซฮุนอย่ามาทำตัวเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้นะ”ลู่หานเอ่ยเสียงแข็งดุอีกคนที่ยังคงซุกใบหน้าลงกับซอกคอเขาแต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะเชื่อฟังตามเคยกลับกันเซฮุนกลับยืดตัวขึ้นสูดดมความหอมจากแก้มใสที่ขึ้นสีจนเสียงดังฟอดใหญ่
ก็ตัวลู่หานนุ่มนิ่มน่าดมขนาดนี้แล้วคนอย่างเขาจะอดใจไหวได้ไงกัน
… ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่จับจูบกลางบ้านนะ …
“เซฮุน!!!”ลู่หานร้องเสียงหลงตีแขนหนารัวที่บังอาจทำรุ่มร่ามใส่จนอดรู้สึกเขินอายไม่ได้ ก็มาขโมยหอมแก้มเสียงดังขนาดนี้ใครไม่เขินก็หน้าหนาเต็มทนแล้ว !!
“เรียกชื่อฉันจังเลยนะ รู้แล้วว่าชื่อเซฮุน”คนตัวสูงยังแกล้งทำเป็นไขสือสูดดมความหอมตามซอกคอขาวและปรางแก้มใสไปเรื่อยก่อนจะกดจูบฝังลึกที่ซอกคอด้านหลังดูดเม้มจนเกิดรอยแดงกระชับอ้อมแขนให้ร่างเล็กเข้าแนบชิดกายแกร่งมากขึ้น
“อ๊ะ ~ เซฮุน ยะอย่า”
เสียงใสที่ร้องห้ามลอยเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เซฮุนยังคงกดจูบสร้างรอยที่หลังคอขาวระหงไม่หยุดหย่อนจนคนตัวเล็กระทวยภายในอ้อมแขนแกร่งเหมือนดั่งกำลังโดนสูบพลังงานจนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทรงตัวยืนอยู่ได้หากปราศจากวงแขนของคู่หมั้น มือไม้ขาสั่นไปหมดจนคู่หมั้นต้องช่วยประคองร่างเล็กไม่ให้ล่วงลงไปกับพื้น สำหรับโอเซฮุนยิ่งสูดดมความหอมนี้มากเท่าไหร่กลับยิ่งเสพติดมากขึ้นเท่านั้น ...
“ซะเซฮุน พอแล้วอื้อ~”
ลู่หานส่งเสียงร้องห้ามตีลำแขนหนาอีกครั้ง เซฮุนพยายามอย่างหนักที่จะหักห้ามใจกับความหอมหวานที่ลอยมาแตะจมูกเขาจากกายบางในอ้อมแขน ดูดเม้มอย่างหนักหน่วงครั้งสุดท้ายก่อนผละหน้าออกจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างต้องการข่มใจ เปลี่ยนมาเกยใบหน้าลงกับไหล่เล็กแทนรัดเอวบางให้แผ่นหลังเล็กอิงแอบแผ่นอกหนา
คนตัวเล็กในอ้อมแขนแกร่งหอบหายใจจนตัวโยนกับความวาบหวามที่คู่หมั้นสร้างให้เพียงชั่วครู่ เมื่อระบบหายใจกลับมาเป็นปกติก็หยิกแขนคู่หมั้นที่ยังคงคล้องเอวอยู่เต็มแรงจนอีกฝ่ายต้องร้องซี๊ดปากออกมา
“จอมทะลึ่ง!!!”
“ใครทะลึ่งเขาเรียกว่าสร้างความอบอุ่นให้กันและกันต่างหากละ”
สะสร้างความอบอุ่น =[]=!!
สร้างความอบอุ่นบ้านไหนเขามีรอยแดงกันแบบนี้นะห๊า !!! T__T
“เซฮุนปล่อยได้แล้ว”
“ไม่เอาหนาว”
เซฮุนว่าพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมลู่หานส่ายหน้าเบาๆกับอาการเอาแต่ใจของคู่หมั้นตัวโต
“หนาวก็ไปหาอะไรร้อนๆดื่ม ไปนั่งหน้าเตาผิงนู่น”
“กินลู่หานหน้าเตาผิงได้ไหม”
“เซฮุน!!! ไอ้ลามก!!!!!” ลู่หานแผดเสียงดังลั่นก่อนจะรัวมือใส่ท่อนแขนหนาอีกครั้ง เซฮุนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นที่แกล้งคู่หมั้นได้สำเร็จก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“จัดต้นคริสต์มาสยังไม่เสร็จอีกหรอ”
“ก็ยังนะสิ”ลู่หานพูดเสียงอู้อี้ก้มใบหน้างุดจนเซฮุนต้องลอบยิ้ม
ร่างสูงเหลือบสายตามองต้นคริสต์มาสตรงหน้าที่ดูท่าจะยังไม่เสร็จง่ายๆ ต้นสนที่สูงเลยตัวเขาถูกประดับเพียงแค่หลอดไฟเล็กๆเท่านั้น มีกล่องของขวัญจิ๋วหลากสีห้อยอยู่ประปราย บนพื้นรอบด้านก็มีอุปกรณ์ตกแต่งต้นคริสต์มาสหลากชนิดวางอยู่เกลื่อนกลาด
“จะเสร็จกี่โมงเนี้ย” เซฮุนเอ่ยแซวผละจากอ้อมกอดมองดูต้นสนที่ยังต้องตกแต่งอีกเยอะ
“ไม่ช่วยก็หุบปาก” เซฮุนหลุดหัวเราะกับคำพูดของคู่หมั้น ก้มลงหยิบลูกบอลมันวาวขึ้นมาห้อยต้นคริสต์มาสในขณะที่ลู่หานเองก็ห้อยกระดิ่งกับต้นคริสต์มาสอยู่ข้างกาย
ทั้งสองคนช่วยกันตกแต่งต้นคริสต์มาสให้เสร็จสมบูรณ์ถึงแม้จะมีการถกเถียงกันบ้างตามประสาคนไม่ยอมกันก่อนจะต้องชะงักค้างกับบทสนทนาของแม่พวกเขาที่ลอยเล็ดเข้ามาให้ได้ยิน
“ขนมที่ซื้อมานี่ของโปรดลู่หานทั้งนั้นเลยนี่ ขอบคุณมากนะเซนา”
“ไม่เป็นไรแก ตาฮุนมันยืนเลือกเป็นชั่วโมง จะตีฉันตายอยู่แล้วบอกว่าขนมอันนี้ลู่หานไม่กินๆ คิกคิก”
จากมือหนาที่ตั้งใจว่าจะห้อยดาวบนต้นสนต้องเปลี่ยนมาเป็นเกาจมูกแก้เก้อหันใบหน้าคมหนีดวงตาคู่หวานที่จ้องมองมาไม่หยุดหย่อนทันที ยิ่งรอยยิ้มที่คล้ายจะล้อเลียนของคนตัวเล็กยิ่งพลอยแต่จะทำให้เซฮุนรู้สึกร้อนทั้งที่อากาศก็หนาวขนาดนี้
“แบบนี้ขนมมันต้องอร่อยมากแน่ๆเลย ~”ลู่หานแกล้งแหย่คู่หมั้นที่หลบสายตาเขาอย่างหยอกล้อก่อนจะหัวเราะออกมา เซฮุนมักจะเป็นแบบนี้เสมอแหละ ...
ปากแข็งอย่างกับอะไรดี
“กินให้หมดก็แล้วกัน”
ลู่หานหัวเราะออกมากับคำพูดของคู่หมั้นก่อนจะหยิบหมวกซานตาครอสขึ้นมาสวมให้เซฮุนที่กำลังยืดตัวติดดาวกับยอดต้นสนอยู่ “ซานต้าฮุน ~ ปีนี้จะมีของขวัญอะไรมาให้เด็กๆกันน่า ~”
“เล่นอะไรเป็นเด็ก”ถึงแม้ปากจะว่าคนตัวเล็ก แต่ใบหน้าคมกลับประดับไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มลงหยิบที่คาดผมหูกวางมาสวมให้คนตัวเล็กบ้าง
“กวางน้อย”
เซฮุนมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ ดวงตาสวยกับจมูกรั้นๆและเส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลยามได้ใส่ที่คาดผมหูกวางนั้นช่างเข้ากันและดูน่ารัก ลู่หานเอื้อมฝ่ามือแตะที่คาดผมเขากวางที่ประดับไปด้วยขนเล็กน้อยบนหัวพลางฉีกรอยยิ้มก่อนจะต้องชะงักค้างกับคำพูดถัดมาของคู่หมั้นที่ทำให้หัวใจเต้นโครมครามสั่นไหวรุนแรงอย่างน่ากลัว
“กวางน้อยของซานต้าฮุน J ”
กวางน้อยของซานตาบ้าบออะไรกัน !!
กว่าต้นคริสต์มาสจะเป็นรูปเป็นร่างก็ใช้เวลาอยู่นานโข ต้นสนต้นนี้ถูกเปลี่ยนให้เป็นต้นคริสต์มาสด้วยฝีมือของเซฮุนและลู่หานที่ช่วยกันตกแต่งถึงแม้จะล่าช้าเพราะส่วนใหญ่ยืนเถียงกันก็เถอะ
ลู่หานหยิบช่อมิสเซิลโทขึ้นมาก่อนจะเดินไปคล้องตรงประตูโค้งทางเชื่อมระหว่างห้องโถงและห้องครัว เมื่อคล้องเสร็จก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในผลงานตัวเองหันหลังกลับมาก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังมองมาที่เขาก่อนเสียงเข้มจะเอ่ยขึ้น
“รู้ไหม ว่าช่อมิสเซิลโทมีความลับซ่อนอยู่”
“ความลับอะไร ?”
“ไว้ฉันจะบอกให้ฟังทีหลัง”
เซฮุนพูดทิ้งท้ายไว้แล้วหันหลังเดินออกไปทันทีทิ้งให้คู่หมั้นยืนมองตามหลังด้วยความสงสัย ช่อมิสเซิลโทเนี้ยนะจะมีความลับซ่อนอยู่ ? ดูแฮร์รี่พอตเตอร์มากไปรึไง =_=
ในเวลายามเย็นบนโต๊ะอาหารของตระกูลเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเต็มไปด้วยอาหารและขนมนานาชนิดสำหรับเทศกาลคริสต์มาสที่ถูกจัดขึ้น ไก่งวงตัวใหญ่วางอยู่กลางโต๊ะกับอาหารอีกมากมาย โต๊ะขนาดใหญ่ที่สามารถนั่งได้หลายคนกลับถูกเติมเต็มทุกที่นั่ง
“น้องคยอง มาหาพี่ลู่เร็ว”ลู่หานย่อตัวลงตบมือเรียกหลานชายตัวเล็กให้วิ่งมาหาเขา น้องคยองเด็กชายอายุห้าขวบที่เห็นผู้เป็นพี่เรียกวางตุ๊กตาที่เพิ่งได้รับเป็นของขวัญวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดลู่หานทันที
“พี่ลู่ ~ น้องคยองอยากกินเค้กแย้ว =3=”
“เดี๋ยวค่อยกินนะ ขอพี่ลู่จัดจานเค้กให้เสร็จก่อน น้องคยองมาอยู่กับพี่ลู่ก่อนนะ ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันไปก่อนเนอะ”ลู่หานอุ้มเด็กตัวน้อยเดินเข้าครัวไปก่อนจะพบกับเซฮุนที่กำลังจัดเตรียมขนมใส่จานอยู่ในนั้นพอดี
“เหลืออีกเยอะไหม”ลู่หานเอ่ยถามคู่หมั้นที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดวางพุดดิ้งใส่จาน
“นิดเดียวเอง โอ๊ะน้องคยอง ~”เซฮุนเอ่ยตอบลู่หานก่อนจะเงยหน้ามาเห็นหลานชายคู่หมั้น ใบหน้าคมยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปหยิกแก้มอูมใสอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“งื้อ พี่ฮุนอย่าทำน้องคยองนะ ไม่งั้นน้องคยองจะฟ้องคุณม๊า >O<!! ” เซฮุนหลุดหัวเราะออกมากับคำลงท้ายของเด็กน้อยในอ้อมแขนลู่หาน
“คุณม๊าหรอ? เรียกเหมือนใครแถวนี้ก็ไม่รู้เลยน๊า ~”
“หุบปากแล้วจัดขนมไปเลย! น้องคยองไม่ต้องไปเล่นกับพี่ฮุนแล้วเนอะ มาเล่นกับพี่ลู่ดีกว่า มู้ๆๆ” เซฮุนลอบยิ้มพลางส่ายหัวเล็กน้อยให้คนตัวเล็กที่ทำปากจู๋ส่งเสียงเรียกร้องความสนใจจากหลานชาย
ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นเด็ก
“น้องคยองหิวแย้วงะพี่ลู่ =3=”
“เดี๋ยวพี่ลู่ให้คุกกี้น้องคยองกินก่อนหนึ่งชิ้นนะ อ๊ะเซฮุน!! นี่อย่ากินนะ!! กินก่อนคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง”ลู่หานที่หันไปตั้งใจจะหยิบคุกกี้ต้องเปลี่ยนเป็นดุเซฮุนแทนเมื่อเห็นคนตัวสูงกำลังหยิบคุกกี้ที่จัดไว้ในจานเข้าปาก
คนตัวสูงที่ถูกคู่หมั้นดุสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขมุบขมิบปากใส่ลู่หาน “ทีน้องคยองละยังกินได้ทำไมฉันถึงกินไม่ได้ละ”
ไอ้เซฮุน โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะ =___=
เมื่อเซฮุนและลู่หานช่วยกันจัดจานอาหารและขนมจนเสร็จก็ช่วยกันยกมาวางไว้บนโต๊ะอาหารถึงแม้จะมีตัวป่วนอย่างน้องคยองมาป่วนบ้างก็ตาม แต่ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี
บนโต๊ะอาหารถูกสร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเพราะผู้คนมากมายบนโต๊ะนี้ จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนค่ำเซฮุนที่กำลังนั่งคุยอยู่กับคริสและพ่อของคู่หมั้นตามประสาผู้ชายถึงเรื่องการงานทั่วไปลุกขึ้นขอแยกตัวเดินตามหาคู่หมั้นที่หายไปจากสายตาเขาเป็นเวลานานแล้ว
ร่างสูงของเซฮุนต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องครัว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคู่หมั้นที่กำลังนั่งยองลงกับพื้นเพื่อคุยกับน้องคยองหลานชายของเจ้าตัว เซฮุนตั้งใจฟังสิ่งที่ลู่หานกำลังคุยกับน้องคยองก็ต้องหลุดยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมเมื่อสิ่งที่เขาได้ยินนั้นคือทำนองเพลงเมอร์รี่คริสต์มาส
You better watch out You better not cry You better not pout I’m telling you why Santa Claus is comin’ to town ~
เสียงของลู่หานหวานและไพเราะจับใจมากแค่ไหน โอเซฮุนรู้ดีที่สุด
“เก่งมากๆน้องคยอง คืนนี้ซานตาต้องให้ของขวัญน้องคยองแน่ๆเลย”
“ลุงซานต้าจะให้ของขวัญน้องคยองจริงๆหรอฮะ โอ๊ะ นั่นพี่ฮุนนี่! กำลังเล่นปิดแอบอยู่หรอฮะ >_<!” น้องคยองตอบลู่หานก่อนจะร้องเสียงดังเมื่อดวงตาเล็กเหลือบไปเห็นเซฮุนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“เปล่าครับพี่มาหาพี่ลู่หาน พี่ฮุนเห็นแม่น้องคยองตามหาอยู่ที่สวนนะ ไปหาคุณแม่เร็ว”เซฮุนลูบหัวเด็กน้อยก่อนที่จะวิ่งออกไป ลู่หานยืดตัวยืนขึ้นทำท่าจะเดินออกไปบ้างแต่ก็โดนคู่หมั้นฉุดรั้งไว้ก่อน
“นี่อยากรู้ไหมว่าช่อมิสเซิลโทมีความลับอะไรซ่อนอยู่”
ลู่หานขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง เซฮุนยิ้มกริ่มออกมาก่อนจะจูงแขนคู่หมั้นให้เดินมาหยุดอยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทที่แขวนอยู่หน้าประตูโค้งเหนือหัวของพวกเขา
“เงยหน้ามองสิแล้วจะพบความลับ”
ลู่หานแหงนหน้าขึ้นมองใต้ช่อมิสเซิลโทตามที่คู่หมั้นว่าแต่ก็ไม่พบอะไรอะไรที่ผิดปกติ คิ้วเรียวขมวดขึ้นน้อยๆ ก่อนจะก้มลงมองหน้าคู่หมั้นเหมือนเดิม ฉับพลันนัยน์ตาใสต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อถูกริมฝีปากร้อนของคู่หมั้นประกบจูบลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่ดวงตาใสจะหลับพริ้มอย่างยินยอม
เซฮุนดูดเม้มริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล แทะเล็มอย่างละเอียดอ่อนก่อนจะส่งลิ้นชื้นมาแตะริมฝีปากบางเพื่อขอเปิดทาง ลู่หานเผยอปากรับลิ้นชื้นที่เข้ามาตวัดเก็บเกี่ยวความหวานในโพลงปาก สองลิ้นเกี่ยวพันไปมาอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นประคองแก้มใสมืออีกข้างจับที่เอวบางของคู่หมั้น ริมฝีปากหนายังคงกอบโกยความหวานไม่มีหยุด
ใบหน้าคมเอนเอียงปรับองศาให้รสจูบหวานล้ำยิ่งขึ้น สองลิ้นยังคงพัวพันกันอย่างลุ่มหลงและเคลิบเคลิ้มดั่งความหวานของเกสรดอกไม้ที่ไม่ว่าจะดูดดื่มกี่คราก็ไม่มีวันอิ่มกลับหิวกระหายในรสหวานนี้ยิ่งขึ้น ทั้งหอมและหวานในคราวเดียวกัน
เสียงสวบสาบดังขึ้นจากสองลิ้นที่เกี่ยวกวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงครางอื้ออึงดังมาจากลำคอร่างบางอย่างคนที่มัวเมากับรสจูบแสนหอมหวานนี้ จนในที่สุดเป็นฝ่ายคนตัวเล็กที่ยกฝ่ามือขึ้นทุบไหล่หนาของคู่หมั้นเพื่อให้หยุดมอบความร้อนแรงที่แสนหวานฉ่ำนี้ลง
เซฮุนผละริมฝีปากออกอย่างจำใจเปลี่ยนมาไล้จมูกคมที่แก้มใสที่แดงปลั่งของคนตัวเล็กที่กำลังหอบหายใจในอ้อมแขน สูดดมความหอมซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างคนลุ่มหลงก่อนจะเลื่อนมากระซิบถ้อยคำที่ชวนให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุดหย่อน
“มิสเซิลโทมีความลับว่าถ้าได้จูบกันใต้ช่อนี้”
“...”
“จะทำให้ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“..เซฮุน”
“และฉันก็อยากมีนายเป็นคู่หมั้นตลอดไป”
“เมอร์รี่คริสต์มาสครับคุณคู่หมั้น”
♥♥♥
- - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
{ - AS FOR TALK & }
กว่าจะมาลงได้คือแทบจะเป็นลม !!! ขอพื้นที่บ่นนิดๆหน่อยๆนะ
คือว่าเรากลับบ้านตอนสามทุ่มจะสี่ทุ่มเนี่ยแหละ ทีนี้ก็แก้ฟิคใช่ป้ะ แล้วก็ว่าลงเลยนั่นแหละ
ที่นี้!! จุดคายแม็กมันอยู่ตรงนี้ ล็อคอินไม่ได้ !!!! อีเด็กดีอีเด็กเลวอีสด่เ้่ร้ร่านกดเก
ก็เครียดสิ ล็อคอินไม่ได้จ้า ทำไงดีละ แก้ผิคเสร็จตอนเที่ยงคืนสี่สิบอะประมาณนั้น
แล้วดูเวลาตอนนี้!! จะตีสองแล้วคือเซ็งอยากผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกชิบหาย -_-
เอาเป็นว่ามันลงได้แล้วก็ละกันเนอะ เย้ -.-/
มาเข้าเรื่องฟิคกันดีกว่า อิอิ
ช่อมิสเซิลโทเป็นช่อที่มีใบไรสัักอย่างพันกันเป็นห่วงวงกลมและก็จะมีกระดิ่งหรือโบว์ผูกตรงกลางอะคะ
ความเชื่อเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องจริงนะคนคริสต์เขาถือกันว่าถ้าคนรักกันจูบกันใต้ช่อจะทำให้รักยืนนานอยู่ด้วยกันตลอดไปทำนองนี้
อยากหารูปเพิ่มเติมก็เข้ากูเกิลเลยค่า >w<
ตอนนี้หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ เพราะว่าเราใช้เวลากับตอนนี้เยอะมาก
เราทั้งนั่งหาข้อมูลในวันคริสต์มาส ซึ่ง!เราเป็นคนพุทธ..
นั่งหาทุกอย่างของเทศกาลนี้เลยว่าทำอะไรที่ไหนมีอะไรยังไงประวัติความสำคัญความเชื่อ
นี่ถ้าเป็นศาสนาพุทธคงเรียกว่าเรานิพพานไปละ เราแตกฉานทางด้านคริสต์มาสไปแล้วจ้า
บังเอิญเป็นคนพุทธไง เออแล้วแต่งทำไม เอ๊าอีนี่ 5555555555555555555555555555
โอเคสรุปคือหวังว่าทุกคนจะชอบคุ้มกับค่าที่เรานั่งงมอ่านเรื่องคริสต์มาสนะคะ
ทุกคนชอบเราก็แฮปปี้จ้า อิอิ \>w</
เออไปอ่านเจอมามีคนคิดว่าฟิคเราจบแล้ว จบแบบอวสานหลังnc เห้ยคือไม่ใช่ ยังนะยัง!
อย่าเพิ่งรีบไล่อีไรท์คนนี้เลยคะ ยังไม่จบคะ ยังมีต่ออีก จบที่ตอน22นะ T_T
แค่บอกว่าตอนนี้จะเป็นสเปตอนสุดท้ายส่วนสเปที่เหลือไปเจอกันในเล่มนี่ถึงกับถีบไสไล่ส่ง ...
ส่วนตอนหน้าก็เข้าตอนที่14 จะมีคริสแบคมาแย้วนะ อ่อฮุนฮานก็มีหวานกันจนต้องหาไบก้อนมาฉีดไล่มด?
โอเคสุดท้ายละ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกกำลังใจที่มีให้กิ่งเสมอมานะคะ ซึ้งใจกับคนอ่านทุกคนมากๆ -/\-
ขอบคุณยอดวิวยอดโหวตยอดทุกอย่างเลย ขอบคุณ #ฮนครม ขอบคุณที่เข้ามาเม้ามอยในทวิต
เข้ามาคุยในทวิตนี่ไม่จำเป็นต้องเรื่องฟิคนะ เดี๋ยวนะจะชอบเม้ากันเรื่องฮุนฮานมากกว่า 55555555
ขอบคุณนะคะ รักคนอ่านเสมอ อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจกันด้วย MERRY CHRISTMAS <3
ความคิดเห็น