- honey caramel ♡ hunhan ft.krisbaek -

ลำดับตอนที่ #13 : - 9 - ( 100 % )

 

9

                ในห้องแลปคณะแพทยศาสตร์ร่างสูงโปร่งของโอเซฮุนกำลังนั่งปิดเปลือกตาลงอย่างต้องการหยุดความคิดด้านลบที่แล่นจู่โจมตีเข้าในหัวสมองไม่หยุด คิ้วเรียวขมวดขึ้นเป็นปมแน่นเมื่อในหัวยังคงมีแต่คำพูดของแบคฮยอนลอยวนไปวนมา

            “รุ่นพี่ซูโฮ เป็นรุ่นพี่ที่ไอ้ลู่มันแอบชอบตั้งแต่ตอนมอปลายอะดิ!!!”

            “พี่เขาหล่อขึ้นเยอะเลย เรียนก็เก่ง บ้านก็รวย แถมยังเป็นคนดีอีกตั้งหาก ตอนมอปลายก่อนที่พี่ซูโฮจะได้ทุนนี่ดูแลไอ้ลู่มันดีมากๆเลยนะ ยังกับเจ้าชายแหนะ !!!”

            “เนี่ย ดูดิเมื่อวานเพิ่งถ่ายรูปคู่มา หล่อใช่ไหมละ ฉันยังเผลอแอบไปปิ้งพี่เขาเลย!!!!”

                ฝ่ามือหนากำเข้าหากันด้วยแรงอารมณ์จนเส้นเลือดปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ขบฟันกรามแน่นอย่างต้องการหาที่พึ่งระบายอารมณ์ ยิ่งคิดยิ่งพาลแต่จะหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงยิ่งพาลแต่จะสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง 

                ยิ่งคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาร่างสูงไม่เคยรู้เลยแม้กระทั่งว่าลู่หานแอบชอบรุ่นพี่ตอนอยู่มอปลายก็ยิ่งรู้สึกฉุนเฉียว เหมือนลำตัวกำลังถูกพันธนาการไปด้วยบ่วง ไม่ว่าจะก้าวไปทางไหน คิดไปด้านใด ความกลัวมักจะเกาะติดไปด้วยทุกที่ ความกลัวที่ว่าสักวันหนึ่งลู่หานจะหนีออกจากอ้อมกอดที่เขาคอยประคับประคองนี้ ความกลัวที่ว่าในวันถัดไปลู่หานจะไม่อยู่ข้างกายอีกแล้ว

                “โถ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!”

                ปั๊ก !!!!

                “นักศึกษาโอเซฮุน!!! ถ้าเธอไม่มีสมาธิในการเรียนเธอควรออกไปสงบจิตสงบใจนอกห้องเรียนเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอยังไม่สามารถแยกแยะเรื่องการเรียนกับเรื่องส่วนตัวได้ เธอไม่มีทางที่จะเป็นหมอได้อย่างสมเกียติหรอกนะ!!”

                “ขอโทษครับ ผมจะแยกแยะให้ออก”

                เซฮุนโค้งหัวลงก่อนจะก้มลงฟังอาจารย์บรรยายวิชาแพทย์อีกครั้ง ถึงแม้ใบหน้าจะจดจ่อกับหนังสือ ข้อมือจะจดข้อความตามคำบรรยายก็ตาม แต่ทำไมในห้วงความคิดมันถึงยังจดจ่ออยู่กับเรื่องเดิมๆ เรื่องที่เขาคิดยังไงก็หาทางแก้ปัญหาเหล่านี้ไม่ได้เสียที

                ผมจะสามารถเป็นหมออย่างสมเกียติได้ยังไง

                ก็ในเมื่อแค่อาการของตัวเอง ผมยังหาวิธีรักษามันไม่ได้เลย ...

            “มึงไปพักก่อนไหม” เซฮุนเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่เดินมาแตะมือลงบนไหล่ ร่างสูงพยักหน้าตอบกลับเมื่อคิดว่าบางทีเขาควรพักกับเรื่องราวเหล่านี้ ยิ่งเรียนก็เหมือนว่ามันจะไม่เข้าหัวเสียเลย

                เซฮุนและไคเดินผลักประตูร้านกาแฟร้านประจำที่เขามาใช้บริการอยู่บ่อยครั้ง บรรยากาศธรรมชาติเงียบสงบซึ่งเหมาะแก่การพักผ่อนและอ่านหนังสือ ลมเย็นที่โชยพัดผ่านใบหน้าคมทำให้คิ้วที่ขมวดตั้งแต่เช้าเริ่มผ่อนลง

                “อเมริกาโน่ได้แล้วครับ”

                เซฮุนถือแก้วกาแฟที่สั่งก้าวเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงด้านในมุมสุดของร้าน เอนแผ่นหลังพิงเก้าอี้สูดดมกลิ่นอายความหอมของกาแฟเพื่อช่วยคลายความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นในจิตใจ ก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามถูกจับจอง

                “มึงเครียดอะไร” ไคเปิดประเด็นถามเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้ามเซฮุน

                “มึงรู้จักรุ่นพี่ซูโฮไหม”

                “ที่อยู่โรงเรียนเรานะหรอ ? ”

                “อื้ม”

                “รู้ดิ เห็นว่าได้ทุนไปเรียนต่อทันตะที่ลอนดอน แม่งคนอะไรเก่งฉิบหาย” ไคว่าพลางสาธยายให้เซฮุนฟัง คนฟังเพียงแค่ยกคิ้วขึ้นขมวดอีกครั้ง

                “ทำไมกูไม่รู้จัก”

                “มึงเคยสนใจคนรอบตัวด้วยรึไง” เซฮุนถอนหายใจพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเมื่อเขาถูกเพื่อนสนิทต่อว่า และก่อนที่นัยน์ตาจะต้องหรี่ลงส่งสายตาเรียบนิ่งจดจ้องไปที่บานประตูเมื่อมันถูกเปิดออกโดยคนสองคนที่ลอยวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เช้า ฉับพลันพายุแห่งอารมณ์ก็ถูกก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

                ลู่หานและซูโฮ

                ลู่หานนั่งถอนหายใจทิ้งอยู่ภายในห้องเรียน สมาธิลอยออกไปด้านนอกห้องไม่ได้จดจ่ออยู่กับอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ตรงหน้า นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่ยังจำได้ดี สายตาคมที่จู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นแววตาวาวโรจน์การกระทำที่ดูแน่นิ่งไปกะทันหัน คนตัวเล็กไม่ชอบที่เซฮุนดูเมินเขา กลัวว่าอีกคนจะคิดมากเรื่องความสัมพันธ์ของเขาและพี่ซูโฮแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องเริ่มอธิบายเรื่องราวเหล่านี้ยังไง ในเมื่อมันผ่านมาสองปี และในเวลาสองปีเขาก็ต้องเจออะไรมามากจนลืมเรื่องพี่ซูโฮไปหมดแล้ว และที่สำคัญเขาแค่ปลื้ม ไม่ได้ชอบอย่างที่แบคฮยอนมันใส่ไฟสักหน่อย !!!

                แล้วทำไมกูต้องมาคิดหาคำอธิบายเรื่องพันนี้ให้เซฮุนฟังด้วยละ !!!!!!!

                ปวดหัวโว้ยยยยยย #โขกโต๊ะ T____T

                เมื่อถึงเวลาพักขาเล็กของลู่หานพาร่างเดินออกจากห้องก้าวได้ไม่นานก็ต้องชะงักลงเมื่อสบตาเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมา

                “พี่ซูโฮ!!!”

                “ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเรา” ซูโฮมองเด็กตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ระยะเวลาสองปีที่เขาได้ไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ แม้จะเป็นเวลานานที่ไม่ได้เห็นหน้าแต่ว่าเด็กคนนี้ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเสมอ

                “พี่สบายดีนะ เรียนเป็นยังไงบ้าง พี่ยังเหมือนเดิมเลยอะ พี่กินข้าวยัง” ซูโฮปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเมื่อคนตรงหน้ายิงคำถามใส่รัวแบบไม่หยุดหายใจ

                “ทีละคำถามสิ ไปหาอะไรกินด้วยกันไหม”

                ทั้งคู่เดินเข้ามาในร้านกาแฟประจำมหาลัย เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อมือคู่เล็กผลักบานประตูเข้าไป ยืนเลือกเมนูอยู่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะหันใบหน้ามองหาที่นั่ง ทันใดนั้นสายตาคู่เรียวก็บังเอิญไปสบเข้ากับนัยน์ตาคู่คมที่กำลังจ้องมองมาทางเขาอยู่ ก่อนที่ดวงตาใสจะเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจเมื่อประจักษ์แก่สายตาว่าคนที่กำลังนั่งจ้องหน้าเขาอย่างคาดโทษอยู่นั้นเป็นใคร

ไอ้เหี้ย นั่นมันเซฮุนนิ =[]=!!!

นรกมาเยือนแล้วไงมึงอีลู่ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก TTOTT

โปรดพากูไปสะเดาะเคราะห์ทีเถอะครับT_T !!!!!!!!!!!

ลู่หานเลือกนั่งหันหลังให้เซฮุน ร่างบางยังไม่อยากจะต่อกรกับสายตาคมคู่นั้นที่จ้องเขม็งพร้อมจะฉีกเนื้อเขาอยู่ตลอดเวลาหรอก ซูโฮหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้ามลู่หานโดยไม่ได้รู้สึกถึงความเกร็งที่แผ่กระจายออกมาจากตัวลู่หาน เขาชวนคนตัวเล็กคุยและเล่าประสบการณ์ต่างๆที่ได้พบในลอนดอนให้คนตรงหน้าฟังอย่างสนุกสนานตามประสาคนไม่ได้พบเจอกันนาน

แม้จะนั่งหันหลังให้เซฮุนแต่ลู่หานกลับรู้สึกได้ดีถึงสายตาที่จ้องเขม็งมาทางแผ่นหลังตลอดเวลา เขาไม่รู้ว่าตอนนี้แววตาของเซฮุนจะเต็มไปด้วยอารมณ์ไหน แต่ก็ยังไม่อยากจะหันหลังไปจะเอ๋กับสายตาคมกริบคู่นั้นเหมือนกัน ถ้าเปรียบสายตาของเซฮุนเป็นใบมีด หลังเขาคงเละไม่มีชิ้นดีแล้วละ T____T

ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอพี่ซูโฮนิน่า มาคุยกับรุ่นพี่นี่ผิดมากหรอ ( .__. )

                สองปีเลยนะสองปีที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าพี่ชายเขาไปติดแหม่มที่นู้นบ้างรึเปล่า !!!

                “เออลู่หานพี่มีของมาฝากด้วยนะ” ซูโฮว่าพลางยื่นกล่องช็อกโกแลตไปตรงหน้า ลู่หานตาเป็นประกายเมื่อเห็นว่าเป็นช็อกโกแลตจากลอนดอนยี่ห้อโปรด

                “พี่ซูโฮ !! โอ้ยยยยย ลู่กำลังอยากกินพอดีเลยอ้ะ ขอบคุณมากๆนะฮะ! ” ลู่หานถือกล่องช็อกโกแลตมากอดไว้อ้อมแขนด้วยสายตาวิ้งวับ

น้ำหนักกูไม่ยุ่ง กูยุ่งแต่ช็อกโกแลต ฮริ้ง ( \* w */) 

ซูโฮระบายยิ้มเมื่อของฝากที่เขาเลือกมานั้นถูกใจคนตัวเล็ก นัยน์ตาคมทอแสงอ่อนลงยามได้มองคนตรงหน้ากำลังมีความสุขกับของที่เขาให้ น้องชายคนสนิทของเขาน่ารักเสมอตั้งแต่รู้จักกันครั้งแรกยันตอนนี้ ก่อนจะเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะเกิดสั่นสะเทือนขึ้น

ผลั๊ก !!!!!

“โอะ! ขอโทษครับ พอดีว่าโลกมันเอียงนะ”
                เอียงพร่องมึงเส่ =O=!!!

ลู่หานเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณีที่เดินไม่ดูทางชนโต๊ะที่เขานั่งอยู่เข้าอย่างแรงจนแก้วน้ำที่วางอยู่สะเทือนเล็กน้อยก่อนที่จะต้องเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อพบว่าเป็นเซฮุน มองนัยน์ตาคู่คมที่ไม่ได้มองเขาแต่กลับจ้องไปทางรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทน แววตาคู่คมที่เต็มไปด้วยโทสะจนเขาสัมผัสได้ ...

“ไม่เป็นไรครับ” ซูโฮว่าอย่างคนไม่คิดอะไรตามประสาคนจิตใจดี แต่ลู่หานที่รู้ดีว่าการกระทำของเซฮุนนั่นคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก

บังเอิญบ้าอะไรแก้วแทบคว่ำวะ ถ้าจงใจโต๊ะคงหักสองท่อนเลยปะ ฮื้อ T____T

เซฮุนเดินออกจากร้านไปทันทีพร้อมกับเพื่อนของเขาที่ชื่อว่าไค ลู่หานมองตามแผ่นหลังที่ก้าวเดินออกจากร้าน โดยไม่ได้สนใจฟังคำพูดของซูโฮเลยแม้แต่น้อย เมื่อแผ่นหลังกว้างลับสายตาคนตัวเล็กถึงเพิ่งตระหนักคิดได้ว่าควรไปพูดกับเซฮุนให้เข้าใจถึงเรื่องนี้

แต่ไว้ค่อยตอนเย็นละกันเนอะ ( .___. )

เมื่อทั้งคู่พูดคุยกันเสร็จลู่หานและซูโฮแยกกันหน้าร้านกาแฟ ร่างบางเดินอย่างเหม่อลอยกลับคณะของตัวเอง ในหัวสมองคิดวนเวียนแต่คำพูดที่จะอธิบายให้เซฮุนฟัง ฉับพลันข้อมือบางก็ถูกกระชากเข้าอย่างแรงดันแผ่นหลังบางให้แนบชิดกับกำแพงตรึงข้อมือบางเข้ากับผนังทั้งสองข้างอย่างไร้หนทางหนี นัยน์ตาใสเบิกโพลงขึ้นเมื่อพบว่าเซฮุนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยแววตาของคนที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อตลอดเวลาดุจดั่งแววตาของราชสีห์

สงสัยมึงคงไม่ต้องรอถึงตอนเย็นแล้วละอีลู่ T_______T



                #ช่วยกันสวดมนต์ภาวนาให้กูปลอดภัยกันด้วยนะครับT[]T




 

“อะเอ่อ สวัสดีเซฮุน”คนตัวเล็กทำใจกล้าทักทายคู่หมั้นเสียงสั่นฉีกยิ้มแหยๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเซฮุนนิ่งเรียบไร้อารมณ์ยิ่งแววตาที่จ้องมองอยู่นั้นก็พบเพียงแต่ความเดือดดาล

ขากูสั่นพับๆแล้วครับ TOT

“กาแฟอร่อยไหม” ร่างสูงว่าพลางจ้องใบหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตานิ่งเฉย ดั่งคลื่นทะเลนิ่งสงบรอพายุลูกใหญ่ที่กำลังจะพัดผ่านเข้ามา

โห มีประชด สงสัยอัพเวลมาเยอะ T_T

“อร่อยที่ไหน ขมจะตาย ^O^” ลู่หานแกล้งทำยิ้มทำกลบเกลื่อนอาการสั่นที่เกิดจากความหวั่นกลัวคนตรงหน้าหวังให้อีกคนอารมณ์เย็นลงบ้าง แต่ใบหน้าหล่อเหลายังคงเมินเฉยเช่นเดิม

“หึ ช็อกโกแลตงั้นหรอ” คนตัวสูงเมินเฉยต่ออาการกลบเกลื่อนของคนตรงหน้า เลื่อนสายตาคมมองกล่องช็อกโกแลตที่อยู่ในอุ้งมือเล็กพลางคว้ามาถือพิจารณาอย่างหน้าตาเฉย ลู่หานมองตามการกระทำของเซฮุนอย่างคนไร้การต่อกร ได้แต่นึกประท้วงอยู่ในใจเพราะยังคงหวั่นเกรงแรงอารมณ์ของคู่หมั้น

“ช็อกโกแลตแฮร์รี่สั่งทำพิเศษซะด้วยนะ” เซฮุนกำช็อกโกแลตในมือแน่นผละออกจากร่างบางก่อนจะหันไปด้านหลังเมื่อสังเกตเห็นกล่องใสที่ตั้งวางอยู่ไม่ไกล อ่านข้อความที่แปะอยู่ด้านหน้าเขียนว่ากล่องรับบริจาคแก่เด็กด้อยโอกาสในชายแดน ฝ่ามือหนาหย่อนกล่องช็อกโกแลตลงไปด้านในก่อนจะกระตุกยิ้มบางเบา

ลู่หานที่ยืนมองการกระทำของเซฮุนเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นคู่หมั้นนำช็อกโกแลตของโปรดใส่ลงไปในกล่องบริจาค

ช็อก โก แลต ของ กูวววววว T [] T!!!!!!!

เมด ฟอม ลอน ดอน ตอนนี้โกทู ชาย แดน แล้ว !!!!!!!!!!!!!

 มันจะเกินไปแล้วนะ 
 

“เซฮุน นั่นมันของฉันนะ!!!!!!!!!!!” คนตัวเล็กตวาดดังลั่นอย่างเหลืออดกับความเอาแต่ใจของคู่หมั้น

“อ่อ วันหลังก็ไม่ต้องไปคุยกับมันแล้วนะ ไม่ต้องเข้าใกล้ได้ยิ่งดี”

เซฮุนว่าพลางก้าวฝีเท้าเข้าประชิดคนตัวเล็กอีกครั้ง เดินต้อนร่างบางที่กำลังตื่นตระหนกเพราะกลัวแววตาดุดันของเขาจนแผ่นหลังบางแนบชิดเข้ากับกำแพงอีกครา

“แต่เขาเป็นรุ่นพี่ฉัน” คนตัวเล็กเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้ดวงหน้าน่ารักที่พยายามถอยหนีอย่างไร้ทางสู้ “นายควรจะเชื่อฟังฉันมากกว่านะ”

“แต่นายก็ควรจะฟังฉันบ้าง ไม่ใช่เอาแต่สั่งๆแบบนี้!!!!!”

“แล้วฉันไม่ฟังนายตรงไหนละเสี่ยวลู่หาน!!!!!”

ลู่หานกัดริมฝีปากแน่นอย่างคนสุดจะกลั้น ซูโฮเป็นรุ่นพี่ที่คอยดูและเขามาเสมอตั้งแต่ขึ้นมอปลาย และที่สำคัญเขากับซูโฮก็สนิทกัน แต่ต้องมาไม่คุยกันเพียงเพราะคำสั่งและความต้องการที่ไร้เหตุผลของเซฮุนเท่านั้นนะหรอ

                ไม่มีทางหรอก

“เลิกเอาแต่ใจได้แล้ว หยุดไร้เหตุผลสักทีโอเซฮุน!!!!!!!”

นัยน์ตาคมกระตุกวาวโรจน์ขึ้นจับข้อมือเล็กตรึงกับกำแพงแน่น บีบอย่างคนเกรี้ยวกราด “แล้วถ้าฉันไม่สั่ง นายก็จะไปไหนมาไหนกับรุ่นพี่ของนายนะหรอ คิดว่าฉันจะยอมรึไง ฉันเป็นถึงคู่หมั้นนายนะ!!!!!!”

“นายเป็นแค่คู่หมั้นไม่ใช่พ่อฉัน อ๊ะ! “

แก้มใสถูกมือแกร่งประครองก่อนที่ริมฝีปากจะถูกประกบลงมาอย่างจาบจ้วง ร่างสูงจงใจขบกัดริมฝีปากบางอย่างรุนแรงลงโทษคนตัวเล็กที่บังอาจใช้คำพูดขัดหู ไร้การสอดแทรกมีเพียงแค่ริมฝีปากที่บดขยี้เท่านั้น จูบที่รุนแรงขึ้นตามอารมณ์น้ำโหของคนร่างสูงจนได้กลิ่นเลือดคลุ้ง ริมฝีปากหนายังคงสั่งสอนคนตัวเล็กในอ้อมกอดตามพายุอารมณ์ที่กระพือแรงขึ้นเรื่อย

จนในที่สุดพายุอารมณ์อ่อนกำลังลงจากจูบที่รุนแรงกลับผันแปรเป็นความนุ่มนวล  ร่างสูงดูดซึมซับกลิ่นคราวของเลือดให้มลายหายไป หลงเหลือไว้แต่ความอ่อนหวาน ใบหน้าคมผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่งมองริมฝีปากบางที่บวมช้ำมีเลือดซิบออกเล็กน้อย ฝ่ามือหนาเลื่อนสัมผัสกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา ความวูบไหวพัดกระหน่ำเข้าสู่นัยน์ตาใสยามที่สบเข้ากับดวงตาคมที่จ้องลึกลงมายังดวงตากลม อัตราการเต้นจังหวะหัวใจถี่รัวขึ้นจนรู้สึกหวั่นกลัว

“อย่าพูดคำนั้นให้ได้ยินอีกเด็ดขาด”

“ฉะ.. ฉัน”

“อย่าพูดว่าฉันเป็นเพียงแค่คู่หมั้นนาย”

“เซฮุน...”

“เพราะฉันเป็นถึงคู่หมั้นนาย เป็นคนที่จะเดินเคียงข้างนายในอนาคต”

...ดั่งความสั่นไหวสาดกระหน่ำเข้ามาไม่มีหยุดยามที่ดวงตาทั้งสองจ้องมองกัน

“ฉันโมโห.. โมโหจนแทบบ้าจริงๆ”

“นี่นาย ..”

.. จริงจังกับคำว่าคู่หมั้นขนาดนี้เลยหรอ

“ฉันพูดไม่ได้หรอกว่าจะไม่เข้าใกล้พี่ซูโฮ เพราะฉันสนิทกับพี่เขามากจริงๆ แต่ฉันจะคุยกับเขาให้น้อยลง” ลู่หานว่าพลางก้มใบหน้าลง เซฮุนกระตุกยิ้มออกมาเมื่อเขาได้ฟังคำที่พึงพอใจ ผละใบหน้าจ้องมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าจนแทบชิดอก

“อ่อ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองละ ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายหรอกนะ คุณคู่หมั้น” คนตัวเล็กตะเบ่งเสียงออกมาเงยหน้ามองอีกคนเมื่อเขาเห็นใบหน้าคมประดับรอยยิ้มไว้อย่างน่าหมั้นไส้ยิ่งมองใบหน้าคมที่ชิดใกล้ตอนนี้ยิ่งรู้สึกอยากเอื้อมฝ่ามือไปตบหัวแรงๆ สักทีสองทีข้อหายิ้มไม่หยุด

“หึ J”

และก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะได้เอื้อมไปปะทุร้ายร่างกายอีกคน

ก็ถูกฝ่ามือใหญ่โอบอุ้มหายเข้าไปในห้วงแห่งความอบอุ่นเสียแล้วละ

 

- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -

ฝาก ฟิค เรื่อง ใหม่ http://writer.dek-d.com/gingggg/story/view.php?id=1056456  (ฟิคเรื่องรอง)
ให้ความสนับสนุนฟิคอีกเรื่องของเราเหมือนที่สนับสนุนฮันนี่คาราเมลด้วยนะคะ ^^
 

 { - AS FOR TALK & 
THE WRITER TO ALL MY READERs ♣
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้วนะ มาลงให้แล้วโอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาอย่างเร่งรีบ 55555555555555 ตามสัญญาเลย ฮื้ออออออ
ความจริงก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะลงวันอาทิตย์ แต่คือเล่นๆไง ตั้งว่าเม้นครบ500จะลงนะ
เออก็ไม่คิดว่าจะถึง T_T เลยรีบปั่นการบ้านแล้วมาลงให้เลย แต่ปั่นเสร็จก็แก้ฟิคอีก
เลยได้ลงตอนดึกอีกแย้ว T_T แต่ไม่เป็นไรเนอะ ยังไงก็ลง 555555555555555555555
สำหรับสเปฮุนนี่กับคุณลู่เดี๋ยวจัดให้ตามคำขอนะคะ ปีหน้านะๆ ขอปีหน้า
เพราะปีนี้มีสเปคริสมาสต์จองรอคิวละ เดี๋ยวอัดไปเราแต่งไม่ทัน มึนกันพอดี T333T
คือวันนี้นั่งฮามาก เข้าไปอ่านใน #ฮนครม ตกใจแปบ ทวงฟิค 555555555555 นัดกันมาเปล่าไม่รู้
แต่ก็ขอบคุณนะคะ ที่ยังนึกถึงฟิคฮันนี่คาราเมลกัน TvT
เหมือนแอบเห็นมีคนพูดว่าฟิคฮันนี่คาราเมลกำลังหน่วง !!! อะไรนะ !!! ให้พูดอีกที 555555555555
บอกแล้วว่าฟิคเรื่องนี้ไม่ดราม่าหรอก (มั้ง) 55555555555555555555
ความจริงแล้วเซฮุนเขาหึงลู่หานนั่นแหละ แล้วลู่เขาก็แคร์ความรู้สึกเซฮุน 
แต่ก็นะอย่างว่า ตามสไตล์คู่นี้ ปากแข็งกันมากกกกกกก รอไปเถอะ คงไม่ง้างปากกันง่ายๆหรอก


>> สำ หรับ คน ที่ รอ คริส แบค!!!!!! ตอน10เจอแน่ๆคะ ขอบอกว่าเด็ด !!!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าอ่านก็รีบเม้นนะคะ เม้นเร็วฟิคลงเร็ว ... 55555555555555555555
แต่ตอนหน้าก็ยังมีฮุนฮานนะไม่ต้องน้อยใจ ฮุนฮานนี่เรื่องซูโฮยังเคลียร์ไม่จบมันคงไม่หมดง่ายๆ 55555555555

สุดท้ายยยยยยยยยยยยยย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจกันอย่างล้นลาม ถึงงานข่อยจะเยอะข่อยก็ไม่ทิ้งง่ายๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยนะคะ อ่านแล้วยิ้มไปทุกอันเลย ^^ 
ขอบคุณสำหรับยอดวิว ยอดโหวต และก็#ฮนครม
เราอยากให้ทุกคนมาพูดกันเยอะๆๆๆ (อยากสนิทกับรีดเยอะๆๆๆ) มาทักทายพูดกับเราได้จริงๆนะ!!!
โอเค รักรีดทุกคนนะคะ ฝันดีกับฮันนี่คาราเมลจ้า <3
อย่าลืมว่าเม้นเร็ว มาต่อให้เร็วนะ !

 

 

MARUKO &