คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #7: i realize your laugh is the best sound i have ever heard
“อี ฮยอกแจ!!!!”
เสียงตะโกนของเฮนรี่ดังสนั่นหูคนนั่งเหมอ ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัวก่อนหันส่งค้อนใส่เพื่อนตัวดีที่ยืนตีหน้าล้อเลียน มือเล็กง้างขึ้นหมายฟาดให้หายโมโห หากแต่จำต้องหยุดชะงัก
“มึงอะมึงอะ ไวไฟนักนะ!”
ฮยอกแจลดมือลง ขมวดคิ้วมองคนถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไวไฟเหี้ยไร”
“ก็ฮยอกแจเข้ามาเรียนไม่นานดันมีคนมาจีบซะแล้วนี่ แถมยังเป็นหนุ่มฮอตของคณะซะด้วยสิ น่าอิจฉาจังเลยน่า~ ”
คราวนี้เป็นซองมินที่เสริมขึ้น ดวงตากลมมองหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วเข้าใจได้ในทันทีว่ากำลังกล่าวถึงเรื่องอะไร ส่วนคนถูกถามก็ได้แต่แสร้งเบะปากคว่ำไม่พอใจแล้วเบือนหน้าหนี
ทั้งๆ ที่หัวใจกำลังดังประท้วงจนแทบบ้าแล้วก็ตาม
“ใคร๊ ใครจะจีบกู๊”
“แล้วผู้ชายที่ชื่ออีทงเฮนี่คือพระเจ้าอะไรครับคุณมึง มีโปรโมชั่นดี๊ดีเป็นเดือนๆ ”
ดวงตากลมหันกลับมามองเพื่อนสนิท ก่อนหลุบต่ำมองมือตัวเองที่บีบแน่นบนตัก แววตาใสสั่นไหวเพียงน้อยนิดเมื่อคำถามนั้นเขาเองก็ยังไม่รู้คำตอบ ไม่เข้าใจว่าทำไมทงเฮถึงต้องเข้ามาสร้างความผูกพันในชีวิต มีความหมายแอบแฝงอะไรอยู่หรือเปล่า
...เขากำลังจีบผมอยู่จริงๆ ใช่มั้ย?
หรือมีแค่ผม... ที่คิดไปเองฝ่ายเดียว
------------ My fairy ----------
“ชาวบ้านเขารอมึงอยู่คนเดียวเนี่ย!”
เสียงทั่งดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ทำให้เขาต้องดึงออกชั่วขณะ คนที่ชอบตะโกนโวกเวกแบบนี้มีคนเดียวนั่นแหละ
อีพี่รหัสเวร -_-
“เออเนี่ยถึงแล้ว วางแล้วนะ”
กดวางพร้อมตรงดิ่งไปยังโต๊ะประจำกลางโรงอาหาร ทว่าขาที่กำลังเดินกลับเขวเพียงนิด เมื่อเห็นคนคุ้นตานั่งหัวเราะข้างกายพี่รหัส
...อีทงเฮ
แล้วมานั่งอะไรกับอีพี่เยซอง ...
-_______-
“กว่าท่านฮยอกแจจะเสด็จถึงได้นะพระเจ้าค่ะ”
เมื่อเดินมาถึง เยซองก็ออกโรงกวนประสาทน้องรหัสทันที ฮยอกแจส่งค้อนให้แล้วแสร้งทำเป็นไม่สนใจเสียงหัวเราะแหลมๆ ของพี่รหัส
เครียดกับมันจริงๆ ครับ
ฮยอกแจหย่อนสะโพกนั่งข้างกายทงเฮเมื่ออีกคนเขยิบที่ให้ ทันใดนั้น ทุกสายตาก็หันมามองหน้าเขาเป็นตาเดียว ก่อนจะหันกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ คิ้วเล็กเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ
ผม ... ลืมรูดซิปกางเกงหรือไร ?
...ก็ไม่นะ J
“แล้วเรียกกันมาทำไมเยอะแยะ”
หันไปถามเยซองที่ไม่รู้เรียกรวมพลใครต่อใครมามากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็หน้าเดิมๆ พวกคนรู้จักที่เคยเจอบ่อยๆ ในร้านเหล้านั่นแหละ
“อีกสองอาทิตย์วันเกิดไอ้ซองมิน เห็นว่าจะนัดไปเที่ยวกัน”
ฮยอกแจพยักหน้า ก่อนหันไปมองคนข้างกายที่สะกิดแขนเขายิกๆ
... ก็จะใครที่ไหนละ
หันไปมองทงเฮพลางเลิกขึ้นสูงเชิงถาม อีกฝ่ายยื่นซองขนมที่แกะแล้วและเจ้าตัวก็กำลังนั่งเคี้ยวหงุบหงับในปาก ฮยอกแจยิ้มพร้อมล้วงขนมที่อยู่ในมือใหญ่เข้าปากเช่นกัน ทว่าเมื่อหันหน้ากลับมาก็พบกับสายตาทุกคู่ที่จ้องมายังเขาและทงเฮตาไม่กระพริบ...
...มองอะไรกันเหรอ? อยากกินขนมบ้างเหรอ?
ท่าทีสงสัยของฮยอกแจที่ทำให้ทงเฮต้องยกมือหยิกแก้มอูมนั้นเบาๆ โดยที่ปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำแก้มนั้นอย่างไม่สนใจอะไร
และนั่นก็ยิ่งเรียกความสงสัยจากทุกสายตามากกว่าเดิม
“พวกแก... มองอะไรกันวะ” ในที่สุดเสียงหวานก็โพล่งถามขึ้น คิ้วเล็กขมวดแน่นอย่างไม่เข้าใจ แตกต่างจากทงเฮที่ขยับยิ้มมุมปาก
“กูถามจริงๆ เลยนะ”
และเป็นเฮนรี่ทำลายความเงียบ ก่อนยิ่งคำถามอย่างที่ทำเอาคนถูกถามสำลัก
“มึงกับไอ้ทงเฮขั้นไหนกันแล้ววะ”
ฮยอกแจไอสำลักขนมยกใหญ่จนทงเฮต้องยกมือลูบหลังพร้อมส่งแก้วน้ำยกจรดกลีบปากอีกคน ท่าทีห่วงใยที่ทำเอาเรียกเสียงโห่แซวลั่น
ฉ่า...
ดวงหน้าสวยก้มงุด หลบหลีกสายตาล้อเลียนเมื่อรู้ดีว่าไม่สามารถทานทนต่อแววตาเหล่านั้นได้ หากแต่น่าแปลกที่ในเวลานี้กลับไม่ได้ยินเสียงโห่แซวใดๆ ก็เพราะเสียงหัวใจน่ะสิ
มันเต้นดังเสียจนกลบเสียงรอบข้างไปหมด
พรึบ
ในที่สุดคนเขินอายก็ไม่อาจทานทน ผลุดกายลุกขึ้นยืนโดยเรียกความตกใจปนสงสัยจากหลายคน ดวงหน้าหวานก้มงุดซ่อนใบหน้าแดงๆ ของตัวเอง หากแต่เพียงเสี้ยววินาทีที่ดวงตาดันดื้อรั้นหันไปมองข้างๆ
หางตาเหลือบมองคนตัวโตที่นั่งท้าวคางอย่างไม่รู้สึกสะท้านต่อคำแซวใดๆ ทงเฮยังคงมีสีหน้าปกติอย่างที่เคยเห็นเป็นประจำ หากแต่สิ่งหนึ่งมีสิ่งหนึ่งที่แน่ชัด ผู้ชายคนนั้น... กำลังนั่งอมยิ้มพร้อมมองมาทางเขา
... พระเจ้าครับ ใจของผมมันเต้นแรงเสียจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว
“เดี๋ยวมา เข้าห้องน้ำ”
รัวลิ้นแล้วหมุนกายก้าวเดินออกมาจากบริเวณนั้นโดยเร็ว ทว่าขาเล็กกลับหยุดลงที่มุมเสาเล็กๆ ไม่ไกลจากโต๊ะตัวนั้น ยืนหลบเพื่อให้หัวใจดื้อดึงสงบลง ร่างเล็กถอนหายใจยาวพร้อมยกมือปิดแก้มแดงๆ ของตัวเอง
ให้ตายสิ ผมกำลังรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นทุกที...
ดวงหน้าหวานแหงนขึ้นฟ้าพร้อมเลื่อนมือกุมหัวใจที่ยังกระหน่ำเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง พยายามสูดลมหายใจลึกเข้าออกอยู่อย่างนั้นเพื่อทำให้ร่างกายเป็นปกติ แม้ลึกๆ จะยังหวั่นไหวไปกับสายตาอ่อนโยนของทงเฮก็ตามแต่...
และเมื่อเริ่มความเขินจัดปลิวหายไป ขาเรียวก็หมายขยับก้าวออกจากมุมหลบภัยนั้น ทว่าจำต้องกลับไปแนบแผ่นหลังกับหลังเสาเหมือนเดิม พยายามเอี้ยวหูไปทางโต๊ะเพื่อแอบฟังบทสนทนา ฮยอกแจจะคิดแอบ หากไม่ได้มีชื่อของเขาในบทสนทนานั้น
บทสนทนาของทงเฮที่มีชื่อเขาอยู่ด้วย...
“ไอ้ทงเฮ มึงตอบแบบลูกผู้ชายมาเลย มึงชอบฮยอกแจใช่มั้ยวะ”
คำถามที่เหมือนขยี้หัวใจของฮยอกแจ นึกอยากชะโงกหน้ามองสีหน้าของคนถูกถามในเวลานี้ อยากรู้ว่าแววตาและสีหน้าของทงเฮเป็นเช่นไร หัวใจดวงน้อยใจจดใจจ่อเฝ้ารอคำตอบด้วยความหวัง หากแต่ความเงียบที่กลืนกินเป็นเวลานานก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยฟ่อลงช้าๆ
ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีต่อมา หัวใจที่ฟ่อลงก็กลับมาชุ่มช่ำอีกครั้งราวได้รับหยาดน้ำทิพย์ ดวงตากลมขยายกว้างพร้อมยกมือบีบหน้าอกตัวเองแน่น
“ตอนแรกอะ”
“...”
“ไม่ได้จีบหรอก ก็แค่อยากรู้จักกันให้มากกว่านี้”
“...”
“แต่ตอนนี้ กูเริ่มไม่แน่ใจ”
“...”
“กูรู้แค่อยากมีฮยอกแจ เป็นคนเดินข้างๆ ”
“...”
“คนที่เดินข้างกูทุกวัน”
แล้วคุณ... คิดว่าตอนนี้อีฮยอกแจจะเขินมากขนาดไหน ....
______________________________
TBC
( อยากมีฮยอกแจเป็นคนเดินข้างๆ ♥ - )
ขอพักการรีไรท์แปบนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาอีกทีวันศุกร์ อาทิตย์นี้ติดสอบมิดเทอมค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และยังจำได้นะคะ ขอบคุณค่ะ :)
ความคิดเห็น