คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - 7 - ( 100%)
Sometimes I try to hide what I feel inside บางครั้งผมก็พยายามซ่อนความรู้สึกของตัวเอง
“อธิบายมาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!!!”
ดวงตาคมกรอกขึ้นฟ้าอย่างคนจนมุม เซฮุนยืนนิ่งมองท่าทีคาดคั้นของจางอี้ชิงที่ยืนกอดอกดักทางเขาไว้พลางถอนหายใจพรืดใหญ่
“อย่ามาถอนหายใจใส่ฉัน อธิบายมาเดี๋ยวนี้ โอ – เซ – ฮุน!!!”
เค้นเสียงบังคับครั้งสุดท้ายก่อนที่ความจริงจะพรั่งพรูออกมา มือเล็กกำเข้าหากันแน่นอย่างโกรธปนผิดหวัง เขาผิดเองที่ไม่ได้ดูแลเด็กคนนี้ตามคำขอของพ่อและแม่อย่างสุดกำลัง และโอเซฮุนคงโชคร้ายที่ได้พบเจอโชคชะตาเหล่านี้
แต่คงเป็นเคราะห์กรรมของลู่หานที่ถูกพายุพรหมลิขิตชักนำให้มาเจอปีศาจร้ายอย่างโอเซฮุน
เขาสงสาร… สงสารลู่หานที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่แต่ต้องมารับชะตากรรมเพียงเพราะเป็นเด็กนักเรียนทุนพิเศษ
“แล้วตอนนี้มีความสุขไหมละ?”
“หมายถึงอะไร?” เซฮุนถามอย่างไม่เข้าใจ
“มีความสุขสมใจอยากรึยังที่ทำให้เด็กคนนั้นมีสภาพเหมือนคนบ้าได้ขนาดนี้!”
เซฮุนเงียบ ที่เงียบไม่ใช่ไม่รู้คำตอบหรออะไร แต่เพราะเขารู้ดี รู้ดีเพียงแต่… ไม่กล้ายอมรับ
“ความรักสำหรับนายก็เหมือนมูมเมอแรง ยิ่งนายขว้างไปทำร้ายเขามากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งพุ่งกลับมาทำร้ายตัวนายเองมากเท่านั้น”
“…”
“ฉันก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ว่านายกำลังมีความรัก”
“ผมเนี่ยนะมีความรัก?”
“นายรักลู่หาน” กายแกร่งชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที แต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีก่อนตอบเสียงดังฟังชัด
“ผมไม่ได้รักมัน!”
“ไม่ได้รักแล้วสะเออะไปหึงเขาทำไม!!!!”
“หึง? ผมเนี่ยนะ? คนอย่างผมเนี่ยนะหึง? ตลกใหญ่แล้ว”
ราวกับคนไม่เชื่อตัวเอง ชายหนุ่มหัวเราะกับถ้อยคำจากปากจางอี้ชิง จะให้เขาหึงได้ยังไงในเมื่อเขาเกลียดมัน... เกลียดมันจะตาย
“งั้นนายก็ปล่อยลู่หานซะสิ ปล่อยให้เขาได้รักกับคนดีๆ อย่างชานยอล”
“ไม่ได้!”
“ทำไมละ?”
“ก็เพราะมันเป็นคนของผม”
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเซฮุน ตอนนี้เขาไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้ว”
ราวมีก้อนแข็งๆ มาอุดปากโอเซฮุนให้พูดอะไรไม่ได้เถียงอะไรไม่ออก ความจริงที่เขาได้ยินและยากจะยอมรับ ความจริงที่กำลังแทรกแซงเข้ามาจิกกัดก้อนเนื้อในอกให้เจ็บไปทั้งทรวง
“…”
“มันไม่มีโอกาสสำหรับนายแล้วเซฮุน เพราะที่ผ่านมาโอกาสเหล่านั้นอยู่ในกำมือนายเสมอ แต่ตอนนี้... มันไม่มีอีกแล้ว”
จางอี้ชิงเป็นใครกัน เป็นใครถึงกล้ามาตัดสินว่าโอเซฮุนไม่มีโอกาส เป็นใครถึงกล้ามาพูดว่าคนคนนั้นไม่ใช่ของเซฮุนอีกต่อไป จางอี้ชิงเป็นใครกันถึงกำลังฆ่าเขาให้ตายด้วยคำพูดแบบนี้!
แต่ในความเป็นจริงแล้ว... โอเซฮุนก็แค่ไม่อยากยอมรับความจริง
โอเซฮุนที่ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้ โอเซฮุนที่ไม่ว่าต้องการอะไรก็ต้องได้ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่กล้าขัดคำสั่งของโอเซฮุน มีเพียงสิ่งเดียวที่กล้าขัดใจโอเซฮุน
สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า... ลู่หาน
“…”
“เป็นไงเจ็บใช่ไหมละ รสชาติของพิษรัก”
“ก็ผมบอกว่าไม่ได้รักเขายังไงละ”
“แล้วตอนนี้นายเจ็บหัวใจอยู่รึเปล่าละ ถ้าใช่… นายกำลังมีความรัก”
เซฮุนนิ่ง ก้อนความเจ็บวิ่งเข้ามาจุกที่กลางอกตรงตำแหน่งหัวใจ ความเจ็บที่บีบรัดแน่นเสียจนไร้อากาศหายใจเขากำลังมีความรักอย่างนั้นจริงๆ นะหรือ เขากำลังหลงรัก... ลู่หาน
แล้วโอเซฮุนที่ไม่เคยพานพบรสรักมาก่อนจะแน่ใจได้อย่างไร
จะแน่ใจได้อย่างไรว่านั่นคือความรักไม่ใช่ความเกลียดชัง
“ไอ้ฮุนกูมีอะไรจะบอกวะ”
คนตกในห้วงภวังค์เงยหน้ามองคริสที่มีสีหน้าร้อนรนอย่างแปลกใจ
“อะไร”
“ตอนแรกกูตั้งใจว่าจะแกล้งมึง แต่กูก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะตาลปัตรไปแบบนี้”
“มึงหมายความว่ายังไง?”
“ในน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นที่ลู่หานกินไป… กูวางยาเขาวะ”
ดวงตาคมเบิกโพลง หัวใจดวงแกร่งกระตุกสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น ห้วงแห่งความกังวลตีรนขึ้นจนเสียงทุ้มเปรยสั่น
“มึง…”
“โทษทีตอนแรกกูคิดจะให้เขาอยู่กับมึง แต่กูไม่คิดว่า…”
เซฮุนยกมือห้ามเป็นเชิงให้อีกฝ่ายหยุดพูด เส้นความวิตกกระชากแรงตึงเครียดให้ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงด้านลบ ภาพของเด็กเฉิ่มที่กำลังระเริงรักบนเตียงกว้างพร้อมเพื่อนสนิททำเอามือหยาบกำหมัดแน่น เสียงแข็งกร้าวคำรามดังลั่นระบายความอัดอั้นพร้อมมือหนาที่ยกขยี้หัวอย่างคนสุดจะกลั้น
ไม่ได้ จะให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
ไอ้ตัวเชื้อโรคเป็นของเขา! เป็น – ของ - ของ - โอ - เซ - ฮุน!
“ไอ้ชานยอลอยู่ไหน!”
หัวสีบลอนด์ขาวสะบัดความวิตกออกก้าวเดินไปกระชากคอเสื้อคริสเค้นหาคำตอบ
“กูไม่รู้! มึงใจเย็นๆ ก่อนดิวะปล่อยกูก่อน” มือหนาออกแรงกดคอคริสแน่นขึ้น แรงตึงเครียดถูกส่งผ่านดวงตาแข็งกร้าว
“ไม่ปล่อย! ไอ้ชานยอลอยู่ที่ไหน!!!!”
“มันอยู่บ้าน”
ทว่าคนตอบกลับเป็นคิมจงอินที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง น้อยครั้งที่คนขี้เล่นอย่างคิมจงอินจะแสดงสีหน้านิ่งเฉยดูน่าเกรงขามอย่างเช่นตอนนี้ ในทีแรกเขาไม่มีความคิดที่จะบอกเรื่องนี้ให้เซฮุนรู้ แต่เมื่อเห็นอาการและท่าทีร้อนทุกข์ร้อนใจก็จำต้องเปลี่ยนความคิดขึ้นมากะทันหัน
บางที... นี่อาจเป็นกุญแจสำคัญที่ช่วยค้นหาคำตอบของเซฮุน
เซฮุนหันมองคิมจงอินโดยไม่ปริปากคำพูดใดๆ แต่จงอินก็รู้ดีว่าในแววตาดุดันคู่นั้นกำลังขอบคุณเขาอยู่ ขายาวหมุนเดินกลับหลังหันเตรียมพาร่างออกจากที่นี่
“จะไปไหนเซฮุน”
เสียงของจางอิ้ชิงเบรกขายาวที่กำลังก้าวเดิน กสยแกร่งหมุนหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับพี่ชายร่วมสายเลือดเพียงคนเดียวที่เขานับถือ
“ไปหาคำตอบให้ตัวเอง”
คำตอบของคำถาม…
หัวใจดวงนี้กำลังไม่มีที่ว่างให้ใครได้เข้ามาแล้วจริงๆ น่ะหรือ
“เซฮุนฉันขอร้องละ... ปล่อยลู่หานไปเถอะ... ปล่อยเด็กคนนั้นได้ไปอยู่กับคนดีๆ อย่างชานยอล”
“ทำไมต้องไอ้ชานยอล? แล้วทำไมถึงเป็นผมไม่ได้?” เสียงทุ้มกดต่ำลงอย่างไม่พอใจ “แล้วทำไมผมต้องปล่อยมันไปในเมื่อมันเป็นคนของผม!!!”
“ก็เพราะแกมันเหี้ยไงโอเซฮุน”
คนถูกตอกกลับยืนนิ่งในทันตา มือแกร่งกำเข้าหากันแน่นอย่างเก็บกลั้นอาการสั่นระริกที่มาจากความเจ็บปวด
“…”
“แกมีอะไรที่คนดีๆ อย่างลู่หานคู่ควรบ้าง? เอาใจใครก็ไม่เป็น ดีแต่ใช้กำลัง ไม่พอใจก็อาละวาด เจ้าชู้ฟันหญิงไม่เลือกหน้า มีกี่คนแล้วละที่แกทำเขาท้องแล้วไล้ไปทำแท้ง ไหนจะติดยาอีก!”
ยิ่งร่ายถึงความเลวเท่าไหร่ กายแกร่งยิ่งสั่นจนยากจะควบคุมเท่านั้น เซฮุนสูดหายใจลึกก่อนจ้องตาตอบจางอี้ชิง
“ใช่ผมมันเลว เลวจนนรกยังไม่อยากจะรับ”
“ก็รู้ตัวนิ”
“ผมไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่ที่พี่พูดมาพี่กำลังต้องการอะไรในตัวผมกันแน่”
“เหอะ”
“ใช่ผมติดยา ผมไล่ผู้หญิงไปทำแท้ง ผมชอบยกพวกชกคนอื่น ผมชอบแดกเหล้าแล้วฟันผู้หญิงเล่น”
“…”
“แต่พี่ก็ควรรู้ไว้อย่างว่าผมไม่มีทางปล่อยไอ้ตัวเชื้อโรคหน้าโง่นั่นให้ใครแน่ๆ”
“…”
“ก็เหมือนกับที่ผมเลิกยาไม่ได้”
“...”
“มันเป็นยาเสพติดของผม”
ต่อ
“อึ๊ก อ่าห์คุณชานยอล…”
เสียงหวานครางกระเส่าพร้อมกับที่รถคันหรูตีโค้งจอดเข้าประจำที่ ชานยอลดับเครื่องยนต์เดินอ้อมไปอีกฝั่งอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกแล้วเดินเข้าไปยังตัวบ้านของคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค
แกร๊ก
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องด้วยท่าทีเร่งรีบเมื่อคนในอ้อมแขนกลายร่างจากเด็กเฉิ่มเป็นลูกแมวจอมซนที่เอาแต่ครางกระเส่าลูบไล้แผ่นอกกว้างของเขาไม่หยุด
ถ้าฉันทนไม่ไหวขึ้นมานายแย่แน่ๆ ลู่หาน
“คุณชานยอลอื้อผมร้อน… อึ๊ก ช่วยผมทีอ่าห์”
คิดยังไม่ทันหลุดช่วงลูกแมวสุดเฉิ่มก็ออกลวดลายอีกครั้ง ชานยอลรีบวางร่างน้อยลงเตียงในหัวเอาแต่คิดหาวิธีดับพิษยารัก ทว่าคนที่กำลังขมวดคิ้วขบคิดอย่างเคร่งเครียดก็พลาดท่าให้แก่ลูกแมวสุดเฉิ่ดที่จู่ๆ ก็คว้าต้นคอแกร่งแล้วรั้งให้เจ้าของร่างถลากายขึ้นคร่อมตัวเอง
พับผ่าเถอะไอ้เหี้ยชานยอล!
“อึ๊ก… คุณอ๊ะอื้อชานยอล…”
ดวงหน้าหวานที่ชิดใกล้ครางกระเส่าจนคนตัวสูงกายสั่น กลิ่นกายหอมหวานเย้ายวนตีขึ้นแตะจมูกจนเผลอสูดลึก เนื้อตัวนุ่มนิ่มใต้ร่างชวนสัมผัสจนหน้าท้องแกร่งหดเกร็ง
ใครบอกลู่หานเป็นเด็กเฉิ่มสุดซื่อ… ลูกกวางแฝงยาพิษละสิไม่ว่า!
“ปล่อยก่อนลู่หาน”
“ไม่อ่าห์ มันร้อน ร้อนไปหมดอึ๊กคุณชานยอลช่วยที ผะผมอื้อรู้สึกร้อนจนแทบจะระเบิดอ่าห์”
“ตั้งสติก่อนลู่หาน”
หากแต่คำสั่งของชานยอลกลับถูกฝ่าฝืนเมื่อลู่หานกดต้นคอแกร่งโน้มลงต่ำแล้วยื่นริมฝีปากกดจูบทันที กลีบปากเล็กเม้มดูดริมฝีปากหยักของคนที่นอนคร่อมกายอย่างจาบจ้างหวังปลุกอารมณ์ดิบ หากทว่าไร้ผลเมื่อชานยอลผละหนีแล้วจ้องดวงหน้าเล็กตาเขม็ง
“นายโดนยานะตั้งสติหน่อยสิวะไอ้เหี้ย!!!”
นิสัยดิบถูกขุดขึ้นมาเมื่ออารมณ์ไม่พอใจปะทุ ใบหน้าคมจ้องคนตัวเล็กใต้ร่างกดไหล่บางแน่นให้อีกฝ่ายหยุดเล้าโลม ทว่าลูกแมวสุดเฉิ่มที่ถูกพิษยารักมีหรือจะรู้สึก มือเล็กละออกจากต้นคอแกร่งดึงแว่นเลนส์หนาโยนลงข้างเตียงแล้วเอื้อมกลับมาโอบรอบคอแกร่งอีกครั้ง ดวงตาสวยเคลือบน้ำใสรสใคร่ปรอยมองนัยน์ตาสีรัตติกาลนิ่งงันให้หลงมัวเมา
“แฮ่ก คุณชานยอลอื้อ ได้โปรดอึ๊กได้โปรดเถอะครับอ่าห์… ผม… ผมต้องการคุณชานยอล”
สิ้นประโยคกลีบปากหยักก็กดจูบตามคำร้องขอทันที มือเล็กลูบไล้ต้นคอแกร่งซอนไซกลุ่มเรือนผมสีดำมืดเย้าแหย่กองเพลิงรักให้ลุกพรือ แอ่นกายเบียดชิดกายแกร่งขยับขึ้นลงอย่างเร่าร้อนเชิญชวนให้อีกคนได้เข้ามาสัมผัส
และมีหรือที่คนถูกเชิญชวนจะปฎิเสธคำขอนั้น มือหยาบกร้านลูบไล้เอวคอดเคล้นคลึงจนกายเล็กบิดกระสันอยากร้องครางอื้ออึงไม่หยุดปาก
สองลิ้นชื้นพัวพันภายในโพลงปากปลุกระดมไฟราคะให้โชดช่วง เสียงจูบดังเป็นจังหวะพร้อมมือเล็กซุกซนแหย่เนื้อกล้ามเป็นลอนให้อีกฝ่ายปั่นป่วน
“อ๊าห์คุณชานยอล อีก ผมต้องการอึ๊กอีกอ่าห์”
ริมฝีปากหยักขบเลียใบหูขาวแหย่ตวัดลิ้นชื้นจนร่างน้อยเผลอจิกเล็บอย่างเสียวซ่าน มือเล็กไม่น้อยหน้าเล่นซนตามผิวเนื้อสีเข้มจนร่างใหญ่ชอบใจ
“อ๊าห์อีกครับอึ๊กอีก”
ไม่พอ สำหรับลู่หานแค่นี้ยังไม่พอ เขาต้องการมากกว่านี้ ร้อนกว่านี้ แรงกว่านี้ และเหมือนคนถูกขอจะกลายเป็นคนหัวอ่อนที่ยอมทำตามทุกคำเรียกร้อง ชานยอลฝังริมฝีปากลงบนเนินอกขาวแลบลิ้นเลียขึ้นสูงแตะติ่งหูเล็กจนกายบางสั่นคลอน กดจูบผิวเนื้อต้นคอลามยาวลงยังเนินอกสร้างรอยแต้มแต่งสีแดงน่ามอง
กายเล็กครางอย่างทรมานกับรสรักที่แสนรัญจวณใจ หัวสมองขาวโพลนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกเสียจากความต้องการ เขาต้องการ ต้องการอะไรสักอย่างแทรกแซงเข้ามาในกายจนแทบบ้า มือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้างระบายอารมณ์เสียวกระสันขณะที่ชานยอลสร้างรอยคิสมาร์ค หากทว่า…
“อ๊ะ”
“ขอโทษนะ”
มือเล็กร่วงหล่นสู่ผืนเตียง เปลือกตาสีอ่อนเคลื่อนลงซ่อนนัยน์ตาหวานฉ่ำ กายบางที่กำลังบิดเร่าหยุดนิ่งงัน แขนเล็กมีเข็มฉีดยาทิ่มคาจากฝีมือชานยอลที่หอบหายใจแรง
ยาสลบ
เพราะชีวิตของชานยอลไม่ได้สวยหรูนัก เขาจึงจำเป็นต้องรู้จักหาวิธีป้องกันและระมัดระวังมากเป็นพิเศษ ยาสลบที่เขามีติดห้องไว้ยามถูกผู้หญิงเจ้าเล่ห์วางยา และยาสลบก็ยังทำให้เขาหยุดอาการคลุ้มคลั่งจากยาเสพติดได้เหมือนกัน และเขาก็ไม่ยอมถูกลู่หานรังเกียจเพียงเพราะพิษยารักแน่
ความรู้สึกของลู่หาน… เป็นสิ่งที่เขาต้องใส่ใจ
“เลือดออกเยอะขนาดนี้เลยงั้นหรอ”
ดวงตาคมปรายมองข้อเท้าเล็กและมือนิ่มของคนที่นอนสลบบนเตียงก่อนจับขึ้นมองบาดแผล ทันใดนั้นก็จำต้องขบฟันแน่นเมื่อบาดแผลเหล่านั้นยังคงมีเศษแก้วเล็กน้อยทิ่มคาอยู่ คนอย่างเขาโดนชกเป็นประจำจนโดนชาไม่รู้สึกเจ็บอะไร
แต่คนบอบบางอย่างลู่หานที่โดนถึงขนาดนี้จะเจ็บขนาดไหนกันเชียว…
แค่คิดก็โมโหจนแทบบ้า
ขายาวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่มีติดห้องเข้ามาทำแผลให้คนตัวเล็ก บรรจงจับข้อมือที่เปื้อนเลือดแผ่วราวหวั่นกลัวว่าจะสึกหรอ ทำความสะอาดหยอดยาเสร็จก็พันผ้ากอซปิดท้ายก่อนเลื่อนกายไปทำแผลที่ฝ่าเท้าบ้าง
โมโห โมโหที่ไม่สามารถปกป้องหัวใจตัวเองได้
มือหยาบกำแน่นเมื่อทำแผลให้คนของหัวใจเสร็จ กายแกร่งสั่นไปทั้งร่างอย่างโกรธเกรี้ยวกับบาดแผลที่เกิดขึ้นจากความรุนแรงของใครอีกคน แค่ชื่อของมันเขายังไม่อยากเอ่ยให้กระดากปากเลยให้ตายเถอะ
ชานยอลเดินไปถอดเสื้อก่อนส่องกระจกดูแผ่นหลังที่มีรอยแดงเป็นทางยาว ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มเมื่อรอยนี้มาจากเล็บเล็กๆ ของคนที่นอนนิ่งบนเตียงห้องของเขาเอง
“อ่า…”
เสียงทุ้มครางต่ำเมื่อคิดได้ว่าเตียงที่เขาใช้นอนประจำทุกค่ำคืนกำลังมีร่างน้อยของคนที่สามารถกุมหัวใจหนาวเหน็บของเขาได้นอนอยู่ ริมฝีปากที่ยากนักจะยกยิ้มกลับเผยขึ้นบางเบาในความมืด
“ถ้ามีนายมานอนข้างกายแบบนี้ทุกวันจะดีขนาดไหนกันนะ”
ความต้องการส่วนลึกที่อยากให้คนบนเตียงกลายเป็นคนของตัวเองไม่สามารถฉุดรั้งรอยยิ้มของปาร์คชานยอลได้ ก้อนเนื้อในอกเต้นผิดจังหวะยามที่ขายาวก้าวเข้าประชิดเตียงมองดูร่างน้อยนอนหลับพริ้มบนเตียงของตน
ราวนางฟ้าตัวน้อยๆ กำลังหลับใหลท่ามกลางทุ่งดอกไม้ ลู่หานดูบริสุทธิ์และน่าทะนุถนอมเสียจนอยากเป็นเจ้าของดูแล ลู่หานสวยและน่าเอ็นดูเสียจนอยากเก็บไว้มองเพียงคนเดียว
“นายจะชอบฉันเหมือนที่ฉํนชอบนายจนแทบบ้าแบบนี้บ้างหรือเปล่าลู่หาน”
มือหยาบเกลี่ยเส้นผมนิ่มของนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่กำลังหลับตาพริ้ม ดวงตาคมจ้องใบหน้าสวยหวานด้วยหัวใจที่สั่นไหว
“ฉันชอบนายจนแทบบ้าแล้วจริงๆ”
มือหยาบยกผ้าห่มห่มให้ร่างน้อยได้อุ่นจากอากาศหนาวยามค่ำคืน กายแกร่งโน้มลงต่ำฝังริมฝีปากประทับหน้าผากมนราวเสกคาถาให้ร่างน้อยได้นอนหลับฝันดี
หน้าที่ขององครักษ์ก็ทำได้เพียงเท่านี้
“ฝันดีนะครับ… เจ้าหญิง”
ครืน
เสียงรถที่ดังจากหน้าบ้านทำเอาองครักษ์ที่เพิ่งส่งเจ้าหญิงนอนผลุดกายลุกขึ้นยืน ขายาวเดินเข้าใกล้หน้าต่างแง้มดูภายนอก รถคันหรูสีดำคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้านกำลังเถียงกับเหล่าลูกน้องของเขา และโดยไม่รู้ตัว… มือหยาบกำแน่นจนกายสั่นเทิ้ม ฟันคมบดจนขึ้นสันนูน นัยน์ตาสีรัตติกาลวาวโรจน์ด้วยแรงโทสะ
“ไอ้เซฮุน”
ต่อ
“คุณเซฮุนเข้าไปไม่ได้นะครับ ตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนของคุณชานยอล”
“ปล่อยกู”
“คุณชานยอลกำลังพักผ่อน คุณเซฮุนค่อยกลับเข้ามาใหม่วันพรุ่งนี้จะดีกว่านะครับ”
“กูบอกให้ปล่อยกูไง!!!!”
“ไม่ได้นะครับ คุณชานยอลสั่งไว้ว่าห้ามรบกวน”
“ปล่อยให้มันเข้ามา”
สองเสียงหยุดชะงัก เซฮุนปรายสายตามองเพื่อนสนิมเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลที่ยืนหน้าประตูบ้านด้วยความโมโห ไม่ต่างจากชานยอลที่มองตอบสายตานั้นด้วยแววตาคุกรุ่นเช่นเดียวกัน
“มาหากูดึกดื่นป่านนี้มีอะไร”
“มันอยู่ไหน”
ชานยอลกระตุกยิ้มหัวเราะหยันกับคำถามที่จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาแทน
“มันที่ว่านี่... คืออะไรละ”
“กูถามว่ามันอยู่ที่ไหน!!!!”
“กูก็ถามมึงว่ามันของมึงนี่คืออะไรไงละวะ!!!”
ชานยอลตะโกนกลับอย่างแข็งข้อ จ้องตอบด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่ต่างกัน ในเมื่อลู่หานไม่เคยลุกขึ้นมาต่อกรกับโอเซฮุน งั้นเขาคนนี้นี่แหละจะทำเอง องครักษ์ชานยอลผู้นี้นี่แหละจะปกป้องเจ้าหญิงกวางน้อยสุดกำลังเอง
“ลู่หาน... ลู่หานมันอยู่ที่ไหน”
“เหอะ”
ชานยอลหัวเราะเสียงต่ำ มองอีกคนอย่างเย้ยหยันเต็มทน เซฮุนกำมือแน่นเมื่อสิ่งที่ต้องการไม่เป็นดั่งใจ
“กูถามว่าลู่หานอยู่ไหน!!!!!”
เส้นความอดทนหัวหน้าไกเซอร์ขาดผึ่ง ชายหนุ่มตะเบ่งเสียงดังกึกก้องทั่วคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค เจ้าของบ้านยืนฉีกยิ้มมองท่าทีเดือดดาลอย่างไม่รู้สึกรู้สา หนำซ้ำยังล้วงไฟแช็คซิปโป้คู่กายขึ้นจุดไฟพร้อมจ่อบุหรี่ขึ้นสูบ แล้วไม่นานเสียงเย็นก็เอ่ยขึ้น
“จำไว้ว่าลู่หานมีชื่อ อย่าเรียกเขาว่ามันอีก”
“ไม่ต้องมาสั่งสอนกู!!!”
ชานยอลพ่นควันนิโคตินแล้วหัวเราะเยาะกับคำพูดนั้น ใบหน้าคมเอียงอย่างจงใจกวนโทสะอีกฝ่ายเล่น
“ก็เพราะมึงเป็นอย่างนี้ไงเซฮุน”
“เหี้ยอะไร”
“ก็เพราะว่ามึงเป็นอย่างนี้ไงถึงไม่มีใครเขาอยากอยู่กับมึงแม้กระทั่งน้องกู!!!!!”
ราวถูกค้อนทุบเข้าที่ช่วงคอให้ร่างชักกระตุก เซฮุนยืนนิ่งราวถูกแช่แข็ง ความเป็นจริงที่เคยปัดทิ้งกลับวกเข้ามาทำร้ายอีกครั้ง ความเป็นจริงที่เซฮุนไม่สามารถรักษาคนที่ตัวเองรักไว้ได้ ความเป็นจริงที่เซฮุนเลวเกินกว่าจะสามารถรักใครสักคนได้
“แล้วมันจะทำไม”
“เพราะอะไรละน้องกูถึงต้องหนีมึงไปถ้าไม่ใช่เพราะสันดานเหี้ยๆ ของมึง!!!!”
“ฉันเกลียดพี่เซฮุน บ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับพี่ ออกไปเดี๋ยวนี้!!!”
“ฟังกูก่อนดิวะ!!!!!!”
“พอสักที!! ฉันทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว! พี่เข้าใจมั้ยว่าฉัน 'ทน' อีกต่อไปไม่ไหวแล้ว... ได้โปรด...”
ความทรงจำหลายปีก่อนฉายวูบเข้ามาตอกย้ำการกระทำของตัวเอง ความเลวที่โอเซฮุนไม่เคยคิดจะปรับปรุงตัวแม้รู้อยู่เต็มอกว่าจะทำให้ใครอีกคนเสียใจ ความเลวที่โอเซฮุนไม่เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงแม้รู้อยู่เต็มอกว่าจะทำให้ใครอีกคนจากไป
มันผิดด้วยหรือที่คนเลวๆ อย่างโอเซฮุนจะแสดงความรักออกเป็นแต่ด้านห่ามๆ
มันผิดด้วยหรือที่คนเลวๆ อย่างโอเซฮุนจะไม่รู้จักแม้กระทั่งความโรแมนติกที่ใครก็ต่างอยากได้
มันผิดด้วยหรือทื่คนเลวๆ อย่างโอเซฮุนอยากลองใช้หัวใจด้านชาดวงนี้... รักใครสักคน
“ไม่เกี่ยวกันเพราะลู่หานเป็นคนของกู!!!”
“หรอ คนของมึงหรอ? งั้นดูนี่นะ”
เอ่ยเสียงหยันพลางถอดเสื้อหมุนกายให้อีกคนได้เห็นแผ่นหลัง
“แม่ง... ลู่หานร้องแรงชิบหายเลยวะเพื่อน”
“ไอ้สัดชานยอล!!!!”
กายแกร่งพุ่งเข้าใส่เพื่อนสนิทโดยไม่คิดรีรอยามที่แผ่นหลังแต่งแต้มลอยเล็บข่วนถูกเปิด ลอยข่วนที่ปีศาจอย่างโอเซฮุนรู้ดีว่ามาจากอะไร เขามาช้าไปอย่างนั้นหรือ? เขาก้าวมาถึงที่นี่ช้าไปอย่างนั้นหรือไรกัน? เพียงแค่คิด เพียงแค่จินตนาการถึงสองร่างที่นอนกกกอดสอดผสานกาย ความโมโหก็แล่นเข้าสู่สายเลือดให้สั่นไปทั่วร่าง อยากเข้าไปต่อยไปกระทืบไอ้คนที่บังอาจมาแตะต้องคนของตัวเองให้ตายจมดิน ทว่าก่อนที่จะได้เข้าถึงตัวบอดี้การ์ดนับสิบก็กรูเข้ามาล็อคร่างคนโมโหแน่น
“มึงทำเหี้ยอะไรกับมัน!!!!!!”
“ป่านนี้ลู่หานคงนอนฝันดีอยู่บนเตียงกูไปแล้วละ”
“ปล่อยกู! โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
เมื่อสะบัดออกจากแรงนับสิบไม่ได้ก็คำรามความคับแค้นใจเป็นเสียงร้องดังลั่น ความโมโหปะทุออกมาพร้อมความเจ็บปวดให้กายแกร่งกระตุกรัว ความเจ็บที่เหมือนดั่งถูกโซ่รัดตรวนหัวใจแล้วรัดเข้าหาช้าๆ ให้รับรู้ถึงรสชาติแห่งความทรมาน ดวงตาคมพร่ามัวจากพิษความเจ็บปวดเพียงแค่จินตนาการถึงร่างน้อยกำลังร่วมรักกับใครอื่น... ใครคนอื่นที่ไม่ใช่โอเซฮุน!
เสียงครางหวานที่เขาเคยได้ยิน ผิวเนื้อนิ่มที่เขาเคยสัมผัส กลิ่นหอมหวานที่เขาชอบสูดดม
ลู่หานเป็นได้แค่ของโอเซฮุนเท่านั้น!!!
“ยอมรับความจริงซะสิ”
“มึงไอ้เหี้ยชานยอล!! ปล่อยกูนะโว้ย!!!”
เสียงโวยวายอึกทึกด้านล่างทำเอาคนที่นอนสลบไปได้พักใหญ่ปรือตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสวยกวาดมองรอบห้อง เขาจำได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง
ลู่หานไม่ได้ขาดสติเขาก็แค่... ควบคุมตัวเองไม่ได้
มือเล็กเอื้อมหยิบแว่นสวมใส่ก่อนหยัดกายลุกขึ้นนั่ง นัยน์ตาสวยขยับมองหาเจ้าของห้องแต่ก็ว่างเปล่า เสียงที่ยังคงดังสนั่นมาจากด้านนอกทำเอาขาเล็กขยับก้าวเดินลงไปอย่างช้าๆ
หัวใจดวงน้อยที่กำลังเจ็บปวดเช่นเดียวกับร่างกาย
ยิ่งเข้าใกล้สู่ชั้นล่างมากเท่าไร เสียงเหล่านั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น แผงคิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อสองเสียงนั้นช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน
เสียงทีคลับคล้ายพญาซาตานจอมโหดที่เกือบพรากลมหายใจเขาไป... หากแต่ผู้ชายคนนั้นจะมาทำอะไรที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อผู้ชายคนนั้น... รังเกียจลู่หานอย่างกับอะไรดี
ทว่าโชคชะตากลับไม่เคยเข้าข้างคนน่ารังเกียจอย่างลู่หาน
“ลู่หาน! ลงมาทำอะไร” ชานยอลที่สังเกตเห็นคนแรกปรี่กายเข้ามาประคองร่างน้อยที่ยังโงนเงนตามอาการอ่อนเพลีย นัยน์ตาสวยหลังเลนส์แว่นกระพริบถี่เรียกความชัดเจน ก่อนเปลี่ยนมาเบิกตาโพลง
“คะคุณเซฮุน...”
“หมดเวลาสนุกของมึงแล้ว กลับมาหากูเดี๋ยวนี้”
เซฮุนยืนนิ่งระงับอารมณ์โกรธ กายเล็กที่ยืนเอนเอียงอยู่ในปีกของชานยอลทำเอาเขาแทบอยากเดินเข้าไปกระชากร่างน้อยแรงๆ
“มะไม่...” มือเล็กที่ถูกพันด้วยผ้ากอซกำชายเสื้อชานยอลแน่น เหตุการณ์คืนวานยังคงฝังใจให้ลู่หานหวาดกลัว ปีศาจใจร้ายที่ฉุดกระชากร่างตัวเองขึ้นประมูลราวสินค้าไร้ค่า
เพราะลู่หานไม่เคยมีค่าอะไรกับคุณเซฮุนอยู่แล้ว... ไม่มีเลย
“กูบอกให้มึงกลับมานี่ไง!!!!”
“ฮึกไม่เอาผมไม่เอาผมไม่กลับไปอึกฮื้อ”
สิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้น ลู่หานหวีดร้องเสียงดังลั่น ใบหน้าเปรอะน้ำตาส่ายรัวแล้วดีดดิ้นกายไปมา ท่าทีขวัญเสียที่ทำเอาคนมองทั้งสองใจหาย เซฮุนมองท่าทีหวาดกลัวด้วยหัวใจเจ็บร้าวไปทั้งทรวง มือหยาบกำแน่นจิกเล็บลงผิวเนื้อจนหยาดเลือดซึม น่าแปลกที่คนชินชาต่อความเจ็บทางกายอย่างเซฮุนกำลังรู้สึกถึงรสชาติของมัน หากแต่เพียงคิดดีๆ ก็จะเข้าใจว่าที่เจ็บมันไม่ใช่กาย... แต่เป็นที่หัวใจ
ราวใบมีดที่มองไม่เห็นกำลังกีดก้อนเนื้อในอกของโอเซฮุนให้ตายลงอย่างช้าๆ
เซฮุนขยับขาเข้าไปทีละก้าว หากแต่ทุกการเข้าใกล้กลับได้ยินเสียงร้องดังกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ทุกเสียงร้องที่เปรียบดั่งปรายดาบแหลมคมพุ่งเข้ามาฉีกเฉือนกายแกร่งของปีศาจตนนี้ที่กำลังอ่อนแอให้หยุดหายใจ
พิษรักทรมานได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ...
“ลู่หาน...”
เป็นครั้งแรกที่โอเซฮุนเรียกชื่อร่างน้อยต่อหน้า หากแต่สิ่งนี้กลับไม่สามารถทำให้เจ้าของชื่อนสงบลงได้ ใบหน้าหวานซุกลงกับแผ่นอกกว้างของชานยอลอย่างหวาดกลัว กายเล็กสั่นเทิ้มไปทั้งร่างดีดดิ้นราวคนขวัญกระเจิง น้ำตารินไหลไม่หยุดและยิ่งเห็นปีศาจใจร้ายกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ่งทะลักไปด้วยความหวาดผวา ท่าทีกลัวจนตั้งสติไม่อยู่ที่กำลังแผดเผาโอเซฮุนให้ตายทั้งเป็น
“กูขอร้อง... ลู่หาน”
“ฮึกไม่เอาฮึกผมกลัวฮึกผมกลัวแล้วฮื้อ”
“ลู่หาน...”
“ไอ้ฮุนมึงกลับไปก่อนเถอะ”
“ฮึกฮื้อผมไม่เอาอึ๊กไม่เอาอีกแล้วฮื้ออออ”
“ลู่หาน...”
“กูบอกให้มึงกลับไปก่อนไงไม่เห็นหรอว่าเขากลัวมึงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!!!!”
เซฮุนชะงักขาที่กำลังก้าวเดิน ดวงตาคมปรายมองร่างเล็กที่สั่นสะอื้นจนตัวโยนด้วยหัวใจปวดร้าว ท่าทางที่บ่งบอกได้อย่างดีว่าลู่หานกลัวปีศาจจอมโหดคนนี้มากมายขนาดไหน
ได้โปรดอย่าทำแบบนี้... อย่าทำแบบนี้กับโอเซฮุน
“ก็ได้ กูจะกลับไปก่อน แต่ลู่หาน...”
โอเซฮุนเข้าใจแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้วว่าทำไมถึงเจ็บได้ขนาดนี้
“มึงอย่ากลัวกูเลยนะ”
อยากเข้าไปซับน้ำตา อยากเข้าไปกอดปลอบ แต่มือกูมันสกปรกเกินไป
“ได้โปรด”
เลว... กูมันเลวเกินไปกว่าจะเข้าไปกอดปลอบมึงแล้วจูบบนเส้นผมของมึงได้
“มึงอย่าเพิ่งเกลียดกู”
ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามานั้นคือคำตอบ...
ปีศาจจอมโหดตนนี้ตกหลุมรักมึงเข้าแล้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------
ASHURAHUNHAN
( สปอย : "คบกับฉันได้ไหมลู่หาน" )
1 / 6 / 2015
ขอโทษที่มาลงช้านะคะ พอดีนังนี่ป่วย บอกชานยอลแล้วว่าอย่าหักโหมตอนดึกไง ไม่ฟังท่าเดียวดูสิ
เจ๊ป่วยเลอ #มั่นใจให้ห้ามั่นหน้าให้ล้าน
พอดีเป็นหวัดจ้า อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ฟุดฟิดทั้งวันทั้งคืน
เราวางพล็อตเรื่องสมบูรณ์แบบแล้วน่า ไม่รู้ตอนจบจะถูกใจใครหลายคนไหม
สรุปคือจบที่ตอน 15 ค่ะ และบอกเลยว่านังฮุนเลวตลอดเรื่องค่ะ ไม่ปรับปรุงตัวเอง 5555555555
ส่วนพี่ลู่จะมีอะไรบางอย่างมากระตุ้นให้ปรับปรุงนิสัยกล้าแสดงออกมากขึ้นไรงี้
ตอนหน้าเตรียมด่านังฮุนได้เลย นางทำเป็นเศร้าๆ เจ็บๆ ได้แปบๆ แหละ พอนางหึงนางก็หน้ามืดอีก ทำร้ายลู่อีก
ตามสเต็ปคนนิสัยแบบนี้อะ คือเราพยายามคิดแล้วคิดอีก ฮุนมันเปลี่ยนนิสัยยาก 5555555
คนมันถูกเลี้ยงมาแต่แบบนี้ ถ้าไม่ได้ลู่นางคงฉุดกระชากจับขังลู่นั่นแหละ เจ็บก็ยอม ตามสไตล์คนเอาแต่ใจ
ส่วนพี่ลู่... ไม่ขอพูดถึง ถถถถถถถถถถถถถถถถถ
ตอนนี้ปกฟิคมาแล้วนะคะ สำหรับคนที่ถามหา
เราจะเปิดจองวันที่ 3 มิย นี้น่า ปิดจองต้น กค ค่า
ความหนายังไม่แน่ใจ ราคาอยู่ที่ 400-450
คือบั่บอิเจ๊ชอบปกมากงะ แบดเว่อ ยอมจรัยส์
ไปละง่วง ปวดหัว ยังไม่ค่อยหายดี รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ T_T
28 / 5 / 2015
อีนี่จินตนาการว่าตัวเองเป็นลู่หานแล้วเสร็จพี่ชานสุดๆ 55555555555
ปล. ปกฟิคกำลังมาเนอะ... ดูตัวอย่างปกได้ในแท็ค #อาชูราฮุนฮาน ฉัน ชอบ มัน แรง มว๊าก
ปล2. ตอนนี้รีบใช้เงินด่วน เราจะขายฟตบฮุนฮานช้อปเปอร์กับสโนบอลเซฮุนมิราเคิลมีใครสนใจไหม
ถ้าสนใจทวิตมาเลย @ginhyuk_ หรือแอดไลน์มาก็ได้ ginghyuk
ไปละบาย ประเทศไทยร้อนมากจนกูอยากเดินโชว์จิมิโกะออกนอกบ้าอีเหี้ย =_=
24 / 5 / 2015
ใครคอมเม้นท์ว่าหนูคะ!!!!!!!!!!!!!!!!! เดี๋ยวจับกินตับให้หมดเลย
เออนี่ๆ ขอนอกเรื่องแปบ คือได้ดูดรีมคอนวันนี้ปะ
โอ้ยแม่งเอ้ยยย ชานยอลนี่คพคม หล่อเลย
หล่อแบบหล่อมาก หล่อบรรลัย หล่อวัวตายควายล้ม แงงง ฉันอยากได้เขา ฉันอยากอ่อยเขา
คือแบบยอมแล้วชาตินี้อยากมีผัวชื่อชานยอล ฮื้อ *ร้องไห้แรง* (กลับเข้าเรื่อง)
พวกเธอขาาาาาาาาาา ตอนนี้พี่ฮุนเขาจะรู้ใจแล้วนะว่าเขาไม่ได้เกลียดน้องลู่ คือแบบรอเวลานี้กันมานานใช่ไหม
ตั้งแต่อีนี่แต่งมาถึง 7 ตอนเต็มก็ได้แต่นั่งสงสัยกับตัวเอง
เอ๊ะนี่ฉันแต่งฟิคคู่ใคร ฉันก็ว่าฉันแต่งฟิคฮุนฮานนะ ไม่เข้าใจเลยทำไมเผลอตัวเผลอใจไปกับชานนี่ทุกที
สงสัยต้องตบตัวเองเข้าไปในฟิคเป็นนางเอกของชานยอลซะหน่อยแล้ว อร๊ายยย #พรุ่งนี้ฟิคกูคงโดนพวกมึงแบน =-=
คือบอกแล้วเรื่องนี้น้องชานไม่มีคู่ไม่ต้องห่วงนะ เราจะเว้นที่ชานยอลให้เราคนเดียว หึๆ พวกแกห้ามแย่งไม่งั้นฉันตบ
ใครรอเอ็นซีชานลู่รอได้เลยนะ ว๊ายยยยยยย อยากสิงร่างน้องลู่แล้วขึ้นออท็อปมาก (โอ้ยอีชะนีจันไร)
เออก็แบบเจอผชหล่อไม่ได้ไง คือมัวชักช้าสำออยเป็นนางเอกช่อง7ไม่ได้ เดี๋ยวตัวผู้หายหมด
เราเป็นชะนีไทยจำไว้ว่าอยากได้ต้องอ่อย!!!!!! (โปรยเบอร์โทรศัพท์รัวๆ)
เออนี่ใครรอฟิคเราคือบอกได้เลยว่าเราไม่คยลงเวลาทุ่มสองทุ่มงี้ อย่าหวัง ยากมากค่ะ
รอไปเลยนู้น หลังห้าทุ่มอะ เวลาดีสมองแล่น
ปล. เราไม่ค่อยตอบทวิตเท่าไหร่ ขกเข้าเมนชั่น อยากคุยแนะนำให้ไลน์นะคะ ginghyuk
ขอแจกแค่ไลน์นะ เบอร์โทรขอสงวนไว้แค่กับผู้ชายหล่อๆ อย่างชานยอลเท่านั้น แอร๊ยยยยย
ตีหนึ่างครึ่งละ ไปละดีก่า มีฟามสุขกับฟิคเก๊ามากๆนะ ฝันดีจ้ะ จูจุ๊บ #วิ่งหนีชานยอลขึ้นเตียง
ความคิดเห็น