คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : - 6 - ( 100% )
We think it wouldn’t be love พวกเราคิดว่ามันคงไม่ใช่ความรักหรอก
เสียงอึกทึกดังก้องโถงกว้างที่เต็มไปด้วยเครื่องเล่นพนันมากมาย คาสิโนหรูย่านกังนัมที่เป็นส่วนลูกคาสิโนอันดับหนึ่งแห่งมาเก๊า แสงไฟสรัวทำเอาคนไม่คุ้นชินอย่างลู่หานมองด้วยอาการตื่นกลัว มือเล็กบีบแน่นพยายามเดินชิดแผ่นหลังกว้างของหัวหน้าไกเซอร์ไม่ห่าง
“คุณจงอินรออยู่ด้านบนแล้วครับ”
พนักงานชายที่ดูตำแหน่งสูงเอ่ยบอกเพื่อนสนิทเจ้าของหุ้นส่วนใหญ่อย่างโอเซฮุน ขายาวก้าวขึ้นยังด้านบนที่มีเพียงแค่บอสใหญ่ๆ เท่านั้นสามารถขึ้นไปได้
“อื้ม... คิก พี่จงอินใจเย็นสิค่ะ อ๊ะอื้อ” เสียงหวานของหญิงสาวชุดสั้นรัดรูปโชว์เนื้อนมนั่งคร่อมบนหน้าตักกว้างหนึ่งในไกเซอร์อย่างคิมจงอิน มือหยาบที่เต็มไปด้วยแหวนระเกะระกะลูบไล้ขาเรียวของหล่อนพลางฝังริมฝีปากหยักทั่วเนินอกตูม
“ก็ซึงฮยอนน่ากินนิค่ะ พี่จะอดใจไหวได้ยังไงกัน”
“คิก อ๊ะ!” เสียงดัดจริตร้องตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาใหม่ ดวงตาเรียวของสาวเจ้ามองชายหนุ่มร่างกำยำของหัวหน้าไกเซอร์ด้วยนัยน์ตา
แพรวพราวอย่างที่คนถูกมองกระตุกยิ้มมุมปาก
ผู้หญิงร่านๆ ก็เป็นเหมือนกันหมด
“เห้ยรีบมาทำไมวะ กูกำลังแดกนมพอดี อ้าวน้องเฉิ่มก็มาด้วยหรอจ้ะ” จงอินที่เหวใส่เพื่อนหันมากดเสียงหวานร้องทักร่างเล็กของเด็กเฉิ่มผมเพ้ารุงรังที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมชิดคอและกางเกงยีนส์ขายาวขาดๆ พร้อมแว่นตาเลนส์หนาคู่ใจที่บดบังไปเสียครึ่งหน้า
คอนเซ็ปต์เฉิ่มเชยไม่เปลี่ยน
“สะสวัสดีครับคุณจงอิน”
ลู่หานเอ่ยทักเสียงสั่นเมื่อจับได้ถึงสายตาดูถูกของหญิงสาวบนหน้าตักแกร่ง จงอินดันหล่อนออกโดยไม่สนใจท่าทีไม่สบอารมณ์ ขายาวก้าวเดินตรงไปหาเด็กเฉิ่มสุดซื่อจนกายแนบชิดสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารินรดข้างปรางแก้มขาว
งื้อ วันนี้คุณจงอินดูหล่อจังเลย
คนมองอย่างเซฮุนขมวดคิ้วฉับทันทีเมื่อเห็นเพื่อนเบียดร่างใส่คนที่พามาจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่ง หากแต่ก็ยังวางมาดเป็นนิ่งเฉยรับแก้วเหล้าจากสาวบริการขึ้นจ่อริมฝีปาก
ถึงแม้จะกำแก้วจนแทบแตกคามือแล้วก็ตาม...
“ไม่เจอนานคิดถึงจัง มาม่ะมาให้ป๊ากอดหน่อยเร็ว” จงอินเอ่ยน้ำเสียงขี้เล่นตวัดแขนล่ำที่พาดด้วยรอยสักกอดเอวเด็กเฉิ่มที่ยืนสะดุ้งเข้าแนบอก คนถูกกอดเบิกตาโพลงเลิ่กลั่กมองคนมือไวก่อนร้องห้ามเสียงสั่น
“คะคุณจงอินครับงื้อ...”
“ว๊า ตัวมึงยังหอมเหมือนเดิมเลยแห๊ะ”
มือหยาบจัดการรวบมือเล็กที่ยกห้ามแล้วฝังริมฝีปากบนมือนุ่มอย่างที่คนถูกจูบหลังมือได้แต่ทำหน้าตื่นๆ ด้วยความตกใจ หากแต่นั่นกลับดูน่าเอ็นดูในสายตาเสือขี้เล่นอย่างคิมจงอินให้ละลาบละล้วงต่อ
ก็เคยบอกแล้วนิ ว่าเขาถูกใจเด็กนี่...
“อ๊ะ! คุณจงอิน”
ฟอด!
“ฮ๊า ชื่นใจจริงๆ”
ไม่ว่าเปล่าคนมือไวก็จัดการฝังสันจมูกโด่งลงแก้มนุ่มโดยไม่ปล่อยให้เด็กเฉิ่มได้ทันตั้งตัว ท่าทีเป๋อเหลอทำเอาจงอินหลุดหัวเราะในลำคอมองเด็กเฉิ่มในอ้อมแขนด้วยแววตาถูกใจ
หากทว่า...
ผลัก!
“ทำเหี้ยไรของมึงไอ้สัดจงอิน!!!!!!”
เซฮุนที่นั่งมองอยู่นานโยนความอดทนลงพื้นก้าวเดินดุ่มๆ ตวัดหมัดใส่เพื่อนสนิทไม่เบานัก นัยน์ตาคมสีอัลมอนด์วาววับจ้องจงอินที่กล้าหอมแก้มคนในปกครองอย่างเดือดดาล มือหยาบตวัดล็อคเอวเล็กเล็กเข้าแนบชิดกายแล้วจำต้องสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นท่าทีนิ่งค้างของคนในอ้อมแขน
ไอ้ห่านี่ก็ยืนเอ๋อให้มันหอมแก้ม!!
“กูก็ทักทายมันไง ลอนดอนสไตล์ไม่เข้าใจหรอวะ” หากแต่คนทะเล้นอย่างจงอินก็ยังคงเย้าแหย่เพื่อนอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาฉุนจัดคู่นั้น ริมฝีปากหยักกดยิ้มลึกอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นท่าทีไม่สบอารมณ์ของเพื่อนตัวสูง
โอเซฮุน หัวหน้าปีศาจร้ายแห่งไกเซอร์ผู้เลื่องชื่อกำลังสร้างจุดอ่อนให้ตัวเอง
เหอะ รู้ถึงไหน อายถึงนั่น
“คราวหลังไม่ต้องทำ เดี๋ยวเสนียดมันจะติดหน้ามึง!!!” เสียงแข็งกร้าวคำรามดังลั่น มือหยาบลงแรงบีบเอวเล็กตามพายุอารมณ์ นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของคิมจงอินประกายระยิบระยับมองเพื่อนสนิทที่แหกปากปาวๆ ว่ากลัวเสนียดตัวเชื้อโรคจะติดเขาหากแต่เจ้าตัวกลับยืนกอดแน่นไม่ยอมปล่อยไอ้ตัวเชื้อโรคที่ว่าแล้วได้แต่หัวเราะหยันในลำคอ
รู้สึกคันปากคันตีนยิบๆ อยากแซะมันให้หายบ้า แต่ไม่เอาหรอก อารมณ์มันตอนนี้ไม่ใช่เวลามากวนตีนใส่
ขืนพูดไปมีหวังกูนี่แหละจะได้ตายคาตีนมันแทน
ลู่หานยืนตัวลีบท่ามกลางบรรยากาศชวนกดดันปนขนลุก ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเบ้ลงอย่างเจ็บปวดเมื่อเซฮุนหันมากำต้นแขนแล้วบีบแน่นจนรู้สึกร้าวไปทั้งด้าน ดวงตาสวยใต้กรอบแว่นหนาเอ่อนองน้ำตาอย่างไม่กล้าสบดวงตาแข็งกร้าว
“อย่าร่านให้มันมากนัก”
เสียงทุ้มกดต่ำก่อนออกแรงบีบแขนจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูกเป็นเชิงข่มขู่ เซฮุนผละกายออกหันไปนั่งตามเดินที่มีหญิงสาวใส่เดรสสั้นสีแดงสดยั่วตัณหาบุรุษเพศ ปีศาจร้ายแห่งหัวหน้าไกเซอร์กดยิ้มลึกมุมปากปล่อยให้สาวสวยปีนขึ้นนั่งบนตักด้วยท่าทียั่วยวน
“คิดถึงพี่เซฮุนจังเลยค่ะ”
“จริงหรือ”
“จะให้… ช่วยพิสูจน์ไหมละคะ” หล่อนว่าอย่างจริตจะกร้านกีดนิ้วเคลือบสีแดงสดบนแผ่นอกหนาที่น่าซบพลางกัดริมฝีปากอย่างชักชวน ปีศาจร้ายแห่งไกเซอร์ปรายตามองกระตุกยิ้มอย่างถูกใจ ริมฝีปากหยักกดจูบบรรเลงบทเพลงเร่าร้อนลงกลีบปากเคลือบริมสีสวยจุดประกายเพลิงราคะทันที
ลู่หานมองสองร่างที่นัวเนียบนโซฟาข้างกายด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างติดที่ช่วงคอจนอยากลุกออกไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ แต่ก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์นั้น ดวงตากลมเหลือบมองตรงข้ามที่มีร่างของคิมจงอินนั่งอยู่ ชายหนุ่มอีกคนก็ไม่ได้ต่างจากเซฮุนมากนักที่กำลังนั่งท่ามกลางสาวสวยราวสี่ห้าคนที่หันมาปรนนิบัติอย่างเอาใจ
ใบหน้าหวานหมองลงเหลือบมองคนข้างกายที่กำลังเอนกายพิงพนักโซฟา มือหยาบล้วงเข้าไปยังช่วงกลางภายในกระโปรงตัวจิ๋วเขี่ยนิ้วเล่นจนหญิงสาวบนหน้าตักร้องครางเร้าอารมณ์ ริมฝีปากเล็กเม้มฉับกำมือแน่นรู้สึกได้ถึงความร้อนผาวที่ขอบตา
ลู่หานเจ็บ มีใครได้ยินหรือเปล่าว่าลู่หานเจ็บ...
และก่อนที่ลู่หานจะทนไม่ไหววิ่งออกไปนั้นก็มีคนมาใหม่ก้าวเดินเข้ามา
“เห้ยไอ้ฮุนจะเล่นหนังสดก็ไปเปิดห้องดิวะ” คริสเอ่ยทักเพื่อนก่อนหันไปชนหมัดกับจงอินที่นั่งท่ามกลางสาวสวยหลายคนอย่างทักมายตามด้วยยกยิ้มส่งไปยังอี้ชิงและชานยอลด้านหลัง หากทว่าร่างน้อยของอีกคนที่มาด้วยนั้นทำเอาหนุ่มทะเล้นอย่างจงอินหางกระดิกไปมา
น้องชายของเพื่อนสนิทที่เขาตามแหย่จนติดใจ
และติดใจมากเสียด้วย
“ว้าว วันนี้น้องคยองนึกอย่างไรถึงเข้ามาที่นี่ครับ? หรือเพราะคิดถึงพี่จงอินคนนี้จนทนไม่ไหว”
คนถูกเรียกด้วยน้ำเสียงหื่นกามเบะปากคว่ำอย่างหมั่นไส้ทันที ดวงตาเรียวหรี่มองหญิงสาวสี่ห้าคนที่เฝ้านัวเนียรอบกายชายหนุ่มจอมทะเล้นอย่างหมั่นไส้
เชอะ ไอ้คนหน้าม่อ!
“หุบปากเดี๋ยวนี้คิมจงอิน!”
“เห้ยไอ้คริส มึงดูน้องมึงดิแม่งกลายร่างเป็นหมาจะแดกหัวกูอีกละ นี่น้องคยองครับถ้าหัวพี่ไม่อร่อย พี่แนะนำให้น้องมาแดกหัวใจพี่แทนได้นะครับ ฮิ้ว”
เล่นเองโห่เองตามสไตล์หนุ่มทะเล้นอย่างเด็กนอกชื่อคิมจงอิน คริสส่ายหน้าระอาใส่เพื่อนสนิทที่ไม่ว่าเมื่อไหร่สองคนนี้ก็อ้าปากแขวะใส่กันตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ชายหนุ่มปรายตามองน้องชายเพียงคนเดียวอย่าง 'โด คยองซู' ที่ทิ้งตัวนั่งโซฟาอย่างแรงด้วยความไม่พอใจแล้วยกยิ้มขำ
“มึงก็หยุดแหย่น้องกูได้แล้ว”
คริสกระดกแก้วเหล้าขึ้นจ่อริมฝีปาก หากแต่อีกมือกลับล้วงปืนสั้นขึ้นวางบนโต๊ะราวข่มขู่เพื่อนปากดีให้สงบ ทำเอาคิมจงอินหน้าหงอยในทันตา
“แบร่”
คยองซูแลบลิ้นล้อเลียนใส่จงอินที่ชี้หน้าคาดโทษอย่างพอใจ ใบหน้าน่ารักหันไปมองพี่ชายข้างกายอย่างขอบคุณ คริส หรือ คริสอู๋ พี่ชายแท้ๆ ที่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งปีเลยทำให้เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน และที่แยกนามสกุลเพราะคริสถูกเลี้ยงดูตามสไตล์ลูกมาเฟียอย่างพ่อที่เป็นบอสใหญ่สายแท้ ต่างจากเขาที่ใช้นามสกุลแม่และถูกเลี้ยงดูแบบคนเกาหลีแท้เลยทำให้พี่น้องสองคนนี้มีความแตกต่างกันอยู่มาก
แม้นิสัยจะต่าง หากแต่สองพี่น้องคู่นี้ก็รักและคอยดูแลกันจนหลายคนอิจฉา
“พี่อี้ชิงมาถึงเมื่อไหร่น่ะ?” จงอินเอ่ยถามพี่ชายของเพื่อนสนิทที่พ่วงด้วยตำแหน่งคุณนายตระกูลอู๋ในอนาคต จงอินที่มีสาวน้อยนั่งคลอเคลียบนตักรวมถึงข้างกายกระตุกยิ้มลึกเมือเห็นเจ้าของคาสิโนนั่งนิ่งผิดปกติ
เพราะถ้าหากเป็นเวลาที่มันไร้ ‘คู่หมั้น’ ข้างกายแล้วละก็จะระริกระรี้เปิดห้องเล่นหนังสดกับสาวสวยเป็นว่าเล่นเลยละ
แต่นี่แค่นั่งนิ่งๆ จิบเหล้าไปพลางๆ เนี่ยอะนะ ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวมาดคุณนายอู๋ข้างกายแล้วจะให้คิดว่าอะไรละ?
แล้วใครมันคอยแต่บอกพวกเขาว่าที่ยอมหมั้นเพราะโดนบังคับทางธุรกิจกันนะ J
“ถึงตอนสาย” หากแต่คนที่ไม่ได้ถูกถามอย่างคยองซูกลับตอบแทนทำเอาจงอินมองอย่างแปลกใจก่อนกดยิ้มลึกมุมปาก
“ฉันถามพี่อี้ชิงไม่ได้ถามนาย”
“ก็พี่อี้ชิงไม่ว่างกำลังคุยกับพี่คริสไม่เห็นหรอ!!!” เสียงหวานเหวขึ้นทันทีอย่างที่ทำให้คนติดใจหลุดยิ้มขำ
“พวกนายสองคนนี่เมื่อไหร่จะเลิกทะเลาะกันเสียที” เสียงคุณนายมาเฟียในอนาคตกำราบเด็กสองคนที่คุ้นเคยแต่เยาว์วัย ดวงตากลมที่ดูไร้พิษสงหากแต่ใครเล่าจะรู้บ้างว่าแรงกดดันที่แผ่ออกมาน่าขนลุกเพียงใด
ก็แน่ละ ไม่งั้นจะได้เป็นถึงคู่หมั้นคู่หมายลูกชายมาเฟียใหญ่แห่งจีนได้เชียวหรือ
“พี่อี้ชิงงะ อย่าดุผมสิ อ๊ะ! ลู่หานนี่” คยองซูที่กำลังกระเง้าใส่พี่ชายอีกคนร้องเสียงหลงทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสุดเฉิ่มร่วมห้องนั่งตัวลีบอยู่มุมหนึ่งบนโซฟาอีกด้าน กายเล็กลุกพรวดย้ายร่างไปนั่งข้างอีกคนทันทีพร้อมดวงตากลมที่แพรวพราว
“คยองซู… เอ่อมาที่นี่ได้ยังไงครับ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูดครับ เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”
“อ่า ขอโทษทีครับ...อะเอ่อ... ขอโทษที”
คยองซูยกยิ้มพอใจก่อนสังเกตุว่าคนที่นั่งข้างลู่หานคือโอเซฮุนที่กำลังจ้องมาทางนี้ด้วยแววตานิ่งเรียบหากแฝงความดุดัน แม้ในแววตานั้นจะดูน่ากลัวแต่ก็ใช้กับคนอย่างเขาไม่ได้หรอก แค่มีหวั่นๆ บ้างบางครั้งบางคราวน่ะนะ
“นายคงยังไม่รู้สินะว่าฉันเป็นน้องพี่คริสน่ะ”
“เห?”
“ฉันเป็นน้องพี่คริสน่ะ น้องชายแท้ๆ ที่เกิดจากพ่อแม่คนเดียวกันเลยละ”
ลู่หานมีแววตกใจก่อนร้องถามเสียงสั่นอย่างที่คยองซูหลุดหัวเราะขำ
“ถ้าอย่างนั้นคยองซูก็... ปะเป็นไกเซอร์หรือ?”
“ไม่ใช่หรอก ฉันไม่เหมาะจะเป็นหนึ่งในไกเซอร์หรอกน่า” คยองซูว่าพลางหัวเราะคิกทำเอาลู่หานเผลออมยิ้มตาม ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มที่ยกยิ้มขึ้นนิดๆ ตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มทั้งสี่อย่างไกเซอร์
“อ่า เดี๋ยวฉันมานะ นายจะกินอะไรก็สั่งเลยนะ ฉันเลี้ยงเอง” คยองซูว่าพลางลุกออกไปเพราะทนไม่ไหวกับสายตาดุดันที่จ้องไม่ลดละของหัวหน้าปีศาจร้ายแห่งไกเซอร์ ลู่หานพยักหน้ามองตามหลังเพื่อน หากแต่ก็จำต้องหันกลับมาเมื่อรู้สึกว่าเบาะข้างกายยุบลงไปอีกครั้ง
“ไง”
“คุณชานยอล...”
“นายยิ้มสวยดีนะ คราวหลังยิ้มเยอะๆ สิ”
และเพียงประโยคเดียว... ก็ทำเอาแก้มเด็กเฉิ่มเห่อร้อนไปทั้งยวง
ต่อ
ท่าทีขวยเขินตกอยู่ในสายตาโอเซฮุนที่จ้องมองทุกวินาที ดวงตาคมแข็งกร้าวแผ่รังสีกดดันจนใครที่เผลอมองต่างหวาดกลัว ปีศาจร้ายพยายามอย่างหนักที่จะระงับอารมณ์โกรธ หัวใจดวงแกร่งร้อนระอุไปด้วยเปลวเพลิงพร้อมเผาไหม้ และก่อนที่ลาวาเดือดจะปะทุเซฮุนก็เลือกแผดเผาโทสะใส่สาวสวยบนตัก
“อ๊ะอื้อพี่เซฮุน”
“เดี๋ยวกูมา”
หัวหน้าปีศาจไกเซอร์อุ้มสาวสวยบนตักที่ตวัดขาเรียวเกี่ยวรอบเอวสอบอย่างรู้งาน ขายาวของชายหนุ่มมุ่งตรงสู่อีกด้านเพื่อไปยังห้องบรรเทาราคะ อีกสามไกเซอร์มองหน้าอย่างรู้กันเมื่อนี่เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เดินจากไป หากแต่หารู้ไม่ว่าเหตุผลของโอเซฮุนนั้นไม่เหมือนเดิม
ถ้ากูเสร็จเมื่อไหร่มึงจะเป็นรายต่อไปไอ้เชื้อโรคเวร!
“นายทานอะไรมาหรือยัง” ชานยอลละสายตาจากแผ่นหลังเพื่อนที่เดินอุ้มสาวสวยออกไปก่อนหันมามองยังคนข้างกายที่มองตามแผ่นหลังนั้นไม่ต่างกัน หากแต่แววตาใต้กรอบแว่นที่สั่นไหวก็ทำเอาปาร์คชานยอลสะดุด
ดวงตาที่อัดแน่นไปด้วยความสับสน… หมายความว่าอย่างไรกัน
“คือผม... ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ คุณชานยอลทานหรือยังครับ”
“อื้ม ถ้าอย่างนั้นฉันสั่งเครื่องดื่มให้เอาไหม? น้ำผลไม้หรือโค้กดีละ” ชายหนุ่มส่งคำถามกลับอย่างที่ทำให้เด็กเฉิ่มแย้มยิ้มบางกับอาการเอาใจใส่จากคนข้างกาย
“ขอเป็นน้ำผลไม้ปั่นดีกว่าครับ”
คุณชานยอลใจดีกับลู่หานอีกแล้ว
“เห้ยได้ไง มึงมาถึงที่นี่ทั้งทีต้องแก้วนี้สิ” หากแต่คริสที่ลอบมองอยู่นานกลับเอ่ยแทรกขึ้น มือหยาบดันแก้วน้ำสีอำพันไปตรงหน้าเด็กเฉิ่มที่มองมาอย่างเลิ่กลั่ก
นะนั่นมันเหล้าใช่ไหม? ลู่หานไม่เคยแตะมันเลยสักครั้งในชีวิตนะแง้
“ตะแต่ผม...”
“คริสอย่าไปแกล้งเขาสิ ว่าแต่นายชื่อลู่หานใช่ไหม” จางอี้ชิงดุคนข้างกายที่กำลังหลอกล่อกวางน้อยเข้าถ้ำ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กเฉิ่มของเล่นโอเซฮุนน่ะใสซื่อและอ่อนต่อโลกขนาดไหน
“คะครับ ผมชื่อลู่หานครับ” คนตัวเล็กมองจางอี้ชิงแสนสง่าที่นั่งไขว่ห้างตรงข้ามด้วยแววตาชื่นชมปนอิจฉา คนคนนี้ดูดีทุกท่วงท่า แถมในเวลานี้ยังดูเซ็กซี่และโดดเด่นจนน่าหลงใหล
มิน่าละ คุณเซฮุนถึงได้รักคุณอี้ชิงขนาดนี้…
ลู่หานเจ็บที่หัวใจอีกแล้ว
“งั้นถือว่าทักทายอย่างเป็นทางการเลยก็แล้วกัน ฉันชื่อจางอี้ชิงเป็นคู่หมั้นกับคริส ยินดีที่ได้รู้จักนะเด็กน้อย” ดวงตากลมที่กำลังฉายแววเศร้าหมองกลับเบิกโพลงขึ้นในทันตาเมื่อได้ฟังคำแนะนำตัว หัวใจดวงเล็กที่เคยบีบรัดแน่นอย่างเจ็บปวดกลับถูกกระชากลอยขึ้นฟ้าโดยไม่ทันตั้งตัว
คะคู่หมั้นคุณคริส… งั้นหรือ
“คุณอี้ชิงเอ่อ… ไม่ได้คบกับคุณเซฮุนอยู่หรอกหรือครับ?” หากแต่คำถามที่ปริออกมาพร้อมใบหน้างงงวยภายใต้ความใสซื่อทำเอาจางอี้ชิงที่จับจ้องปฏิกิริยาหัวเราะลั่น ใบหน้าสวยส่ายหวือไปมาดวงตาเรียวประกายความเอ็นดูกับเด็กเฉิ่มที่เขาเริ่มถูกใจ
เพราะน่ารัก น่าแกล้งแบบนี้สินะ เหล่าไกเซอร์ถึงติดใจกันไม่ยอมห่าง แต่น่าเสียดายเปลือกนอกที่ดูหลุดมาจากป่าทึบกลางเขาเสียจริงๆ
เงาะป่าอย่างไรก็คือเงาะป่าอยู่วันยังค่ำ
“ฉันเป็นพี่ชายที่เลี้ยงเซฮุนมาแต่เด็กต่างหาก หมอนั่นถึงติดฉันมากไง” ไม่รู้ทำไม แต่ในเวลานี้ลู่หานรู้สึกตัวเบาหวิวจนเหมือนลอยอยู่บนท้องฟ้าอย่างไรอย่างนั้น
“พูดจบกันแล้วใช่ไหม? งั้นมึงมาเชียร์แก้วกับกู” คริสว่าพลางยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นพลางพยักเพยิดหน้าใส่ลู่หานเป็นเชิงว่าให้หยิบแก้วที่เขาส่งไปก่อนหน้านี้ขึ้นเหมือนกัน
“แต่ผมไม่เคยดื่ม…”
“ก็เคยมันซะวันนี้ เร็วเข้าอย่าให้กูโมโห” หากแต่เสียงเข้มที่กดต่ำก็ทำเอาคนขี้กลัวอย่างลู่หานตาลีตาเหลือกหยิบแก้วขึ้นแทบไม่ทัน มือเล็กสั่นอย่างหวาดกลัวกับน้ำสีอำพันในมือที่เขารู้ดีว่าฤทธิ์ของมันรุนแรงขนาดไหน
และคนไม่เคยอย่างเขาจะเป็นเช่นไรถ้าได้ลิ้มลองฤทธิ์ของมัน
“ชน” คริสว่าพลางยกแก้วขึ้นสูงเพื่อหวังกระแทกแก้วกับอีกฝ่า ทว่าแก้วที่สมควรอยู่ในมือเด็กเฉิ่มกลับถูกแย่งออกไปโดยคนข้างกาย
แกร๊ง
ชานยอลที่เฝ้ามองอยู่นานถือวิสาสะแย่งแก้วจากมือเด็กเฉิ่มก่อนส่งไปกระแทกแก้วเพื่อนตัวดีฝั่งตรงข้ามแล้วกระดกรวดเดียว แก้วใสที่เคยบรรจุน้ำสีอำพันเหลือแต่ก้อนน้ำแข็งเปล่าๆ ชานยอลวางแก้วลงตรงหน้าพลางสบนัยน์ตาคมเข้มของคริสที่แพรวพราวอย่างไม่สบอารมณ์
“หึ ไม่ต้องทำหน้าโหดก็ได้ เห้ยไปเอาน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นมาให้ไอ้นี่” คริสเอ่ยกลั้วหัวเราะให้เพื่อนสนิทที่แม้ใบหน้าจะนิ่งเรียบไร้ความรู้สึกหากแต่แววตาคู่นั้นกลับดูเฉือดเฉือน ท้ายเสียงหันไปสั่งยังบริกรที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านหลัง ดวงตาคมเข้มเจ้าเล่ห์ขยิบลงข้างหนึ่งสื่อเป็นคำสั่งลับให้บริกรคนนั้นก้มหัวลงอย่างรู้หน้าที่
ใครบอกว่าคริสอู๋เป็นเจ้าชาย ซาตานร้ายเงียบสุดเจ้าเล่ห์ยังเหมาะเสียมากกว่า
“คุณชานยอลเมื่อกี้ขอบคุณนะครับ” ลู่หานหันไปเอ่ยกับคนข้างกายพลางก้มหัวอย่างขอบคุณ ดวงตาคมปรายมองเด็กเฉิ่มพลางถอนหายใจยาว
“นายไม่เหมาะกับน้ำบรรลัยพวกนั้นหรอก”
“ครับผมรู้” ท่าทีเศร้าสร้อยราวถูกผู้ใหญ่ดุทำเอาชานยอลที่กำลังหงุดหงิดใจอ่อนยวบ ใบหน้าคมก้มลงมองคนข้างกายพลางเขยิบกายเข้าแนบชิดมือหยาบข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้หัวเด็กเฉิ่มอย่างหยอกแกล้ง
“อ๊า คุณชานยอล” และก็ได้ผลเมื่อเด็กเฉิ่มเปลี่ยนท่าทีเป็นกระเง้ากระงอด ส่งเสียงหัวเราะพลางยกมือดันมือแกร่งที่ขยี้กลุ่มผมตัวเองเล่นออกแม้จะสู้แรงของอีกคนไม่ได้เลยก็ตาม
“เรียกชื่อฉันทำไม? ซ้อมเรียกชื่อที่รักนายอยู่งั้นหรือ?”
มือนิ่มที่กำลังปัดป่ายมือหยาบบนหัวหยุดนิ่งทันควัน ดวงตากลมใต้กรอบแว่นเบิกโพลงจ้องดวงตาคมเข้มใกล้ชิดตรงหน้าด้วยแววตาสั่นไหว หัวใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นรัวเมื่อได้ยินคำพูดหวานจ๋อยที่ขัดกับภาพลักษณ์ชายหนุ่มหน้าโหดทั้วตัวเต็มไปด้วยรอยสักอย่างปาร์คชานยอล
ทะที่รักหรือ..? งื้อทำไมคุณชานยอลต้องพูดแบบนี้กับลู่หานด้วยนะ ไม่รู้หรือว่าลู่หาน… ขะเขิน
คนหน้าโหดที่กำลังหยอกล้อเด็กเฉิ่มอมยิ้มบางเมื่อเห็นปรางแก้มใสขึ้นสีแดงเรื่อ แขนยาวที่เต็มไปด้วยรอยสักเลื่อนลงจากกลุ่มผมนิ่มลงสู่ลาดไหล่เล็กก่อนโอบกระชับดันให้ร่างน้อยแนบชิดแผ่นอก อารามตกใจที่อยู่ในสายตาคนหน้าโหดทำเอาชานยอลรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาตะหงิดๆ
“ทำไมไม่เรียกชื่อฉันอีกละ ฉันชอบให้นายเรียกนะ” คนที่วันๆ เอาแต่ซิ่งรถ ยกพวกตีคนอื่น สูบบุหรี่กำลังหลอกล่อลูกกวางให้หลงติดกับอันหอมหวานขององครักษ์หนุ่ม ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้คนที่ยังตกในภวังค์ตกใจ ดวงตาคมสีรัตติกาลจ้องแน่นิ่งยังกลีบปากบางที่รู้แล้วว่าหอมฉ่ำเพียงใด
และก่อนที่องครักษ์หนุ่มจะหลอกล่อเจ้าหญิงกวางน้อยสำเร็จ…
“น้ำสตอเบอร์รี่ปั่นได้แล้วครับ” คนที่ตกค้างในภวังค์สะดุ้งอีกรอบก่อนถดกายหนีอ้อมแขนแกร่งอย่างเขินอาย ใบหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นแดงจัด หัวใจสั่นไหวไม่เป็นจังหวะได้แต่หลีกหนีความเขินอายนั้นไปกับน้ำผลไม้ปั่นในมือที่กำลังดูดอึกๆ อย่างเอาเป็นเอาตาย
งื้อ คุณชานยอลทำอะไรก็ไม่รู้ ไม่คิดว่าลู่หานจะเขินบ้างหรือแง้
“กินช้าๆ เดี๋ยวก็ติดคอตายห่าหรอก”
“แค่กๆ”
ไม่รู้ว่าคำพูดของปาร์คชานยอลศักดิ์สิทธิ์หรือคนเขินเกิดรวนขึ้นมาถึงได้สำลักน้ำปั่นจนเลอะรอบปาก ปีศาจไกเซอร์ที่ใครต่างหวาดกลัวอย่างชานยอลส่ายหน้าระอาให้กับเด็กเฉิ่มสุดซื่อที่ไอค่อกแค่กยกมือเช็ดปากอย่างเอ็นดู
สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการสร้างจุดอ่อนให้ตัวเอง แต่ในเวลานี้ปาร์คชานยอลกลับกำลังอยากมีจุดอ่อนเสียเอง
ให้ตายเถอะไอ้เหี้ยชานยอล มึงดันมาตกม้าตายเพราะลูกเป็ดขี้เหร่หน้าตาซื่อบื้อแบบนี้นะหรือ
“มานี่” คนสั่งขยับเข้าใกล้ใบหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นที่ยังมีอาการเคืองคอ มือหยาบที่ผ่านการชกมานับไม่ถ้วนกำลังยกเช็ดมุมปากให้ลู่หานอย่างอ่อนโยน นิ้วโป้งกวาดคราบน้ำปั่นออกจากกลีบปากเล็กพลันดวงตาสีรัตติกาลก็เผลอจ้องกลีบปากสีชมพูเรื่ออย่างเหม่อลอย
คนถูกจ้องสบดวงตาคมเข้มสีรัตติกาลลึกลับอย่างหลงลืม ดวงตาสีมืดสนิทที่สะท้อนใบหน้าเฉิ่มๆ ของตัวเองแล้วพลันใจเต้นรัวอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าหล่อเหลาที่เขานึกอิจฉาขยับเข้าใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อน…
“ฉันจูบนายได้ใช่ไหมลู่หาน…”
คำขอที่ลอยเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเพราะเจ้าตัวมัวแต่หลงละเมอไปกับมนต์สะกดนัยน์ตาสีมืด และเพียงเสี้ยววินาที… กลีบปากหยักประทับจุมพิตบนกลีบปากนุ่มแผ่วเบา รสชาติหวานอมเปรี้ยวของน้ำสตอเบอร์รี่ปั่นยังติดเกาะที่กลีบปากเล็กจนชานยอลกดแรงจูบลงไปหนักกว่าเดิม
คนถูกขโมยจูบหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสที่ชวนให้หัวใจเต้นแรง สัมผัสหวานฉ่ำและเบาชวนล่องลอยราวปุยหนุนดึงดูดให้ทั้งสองเอนเอียงใบหน้ามอบสัมผัสแนบชิดมากขึ้น ริมฝีปากหยักผละออกจ้องมองอาการอีกคน และเมื่อเห็นร่างน้อยเคลิ้มตามก็หมายจะช่วงชิมความหวานให้ล้ำลึกมากขึ้นดั่งใจหวัง หากทว่า…
“เหี้ยเอ้ย ใครโทรมาตอนนี้วะไอ้สัด” ชานยอลสบถอย่างหัวเสียล้วงโทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดขึ้นดูอย่างหงุดหงิด หากแต่เมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามาก็ทำเอาแปลกใจ
“ซึงโฮงั้นหรือ” คิ้วเข้มที่เจาะห่วงดำขมวดปมแน่นเมื่อชื่อมือขวาคนสนิทโทรมายามดึกดื่น หากแต่จะไม่รับก็คงไม่ได้เมื่อสัญชาตญาณกำลังร้องเตือน
“เดี๋ยวมานะ” ชายหนุ่มบอกก่อนลุกพรวดออกไปยังด้านนอกหาที่เงียบคุยโทรศัพท์ คนที่เพิ่งถูกปล้นจูบนั่งนิ่งทั้งที่ใบหน้าหวานแดงก่ำ ดวงตาสวยใต้แว่นเลนส์หนาสั่นระริกยามที่นึกถึงสัมผัสชวนเขินอายเมื่อครู่
คุณชานยอลจูบ… จูบลู่หานอีกแล้ว
งื้อแล้วทำไมหัวใจลู่หานถึงเต้นแรงจนเจ็บไปทั้งอกแบบนี้กันนะ
คนไม่เข้าใจตัวเองได้แต่คร่ำคิดกับตัวเองแต่ก็ยังไม่เข้าใจถึงอาการนั้น มือเล็กยกขึ้นจัมกลีบปากที่เพิ่งถูกช่วงชิงแล้วได้แต่นั่งอมยิ้มกับตัวเอง
โดยที่ลู่หานอาจลืมไปว่า…
ตัวเองนั้นเป็นตัวเชื้อโรคที่มีเจ้าของแล้ว
หมับ!
“มานี่!!!!”
“อ๊ะคุณเซฮุน” เสียงหวานร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกกระชากอย่างแรงให้ลุกขึ้นจากโซฟา ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวดพลางร้องขอความเห็นใจเมื่อโอเซฮุนกำลังบีบข้อมือเล็กแน่น บีบแรงเสีนจนอีกไม่นานคงขึ้นรอยม่วงช้ำ
ลู่หานเจ็บ คุณเซฮุนใจร้าย คุณเซฮุนใจร้ายกับลู่หานอีกแล้ว
“ทำไมมึงถึงร่านไม่เลือกคนแบบนี้ จะเอาเพื่อนกูทุกคนเลยใช่ไหม! ทั้งไอ้จงอิน ไอ้คริส ไอ้ชานยอล หัดสำเหนียกตัวเองซะบ้าง!!!!!”
“ฮึกคุณเซฮุนผมเจ็บ”
“อย่ามาสำออยใส่กู!!! คิดว่ากูโง่จะติดมึงอีกคนรึไง!!!!!”
“เห้ยไอ้ฮุนใจเย็นก่อนดิวะ มีไรก็ค่อยๆพูดกันดิ มันเจ็บมึงไม่เห็นหรอ” คริสเอ่ยขัดขึ้นเมื่อเขาไม่อาจทนมองลู่หานที่ยืนร้องโอดโอยน้ำตารินไหลล่วงเป็นทางได้ หากแต่มีหรือที่พญาซาตานอย่างโอเซฮุนจะเชื่อฟัง เพลิงลาวาเดือดแห่งแรงโทสะที่ปะทุขึ้นก็ไม่มีใครสามารถดับมันลงได้
เขารู้เพียงแต่ไอ้เชื้อโรคเวรนี่มันต้องไม่ได้ตายดี!!!
“หุบปาก!!! มันจะเจ็บหรือไม่เจ็บก็เรื่องของกู!!!!!!” เซฮุนตวาดดังลั่นก่อนตวัดสายตาที่เต็มไปด้วยกองเพลิงใส่ร่างน้อยที่เอาแต่สะอึกสะอื้น กายเล็กสั่นระริกอย่างหวาดกลัวราวคนสติเฟื่อน น้ำตาใสไหลนองหน้าไม่หยุดสะอื้นไห้จนแทบขาดใจ
“อยากลองดีกับกูนักใช่ไหม ได้วันนี้กูให้มึงร่านได้ถึงใจแน่มานี่!!!!”
“คุณเซฮุนฮึกไม่ครับฮึกปล่อยฮึกผมเจ็บคุณเซฮุนอึ๊ก”
เสียงหวานร้องลั่นตลอดทางพยายามสะบัดจากแรงดึงนั้นหากแต่ก็ไร้ผล ทุกก้าวเดินเจ็บรวดร้าวราวเดินอยู่บนตะปูแหลมทิ่มแทงทะลุรองเท้าเก่าๆ กายเล็กสั่นโยนจนหลายคนที่มองต่างกลัวว่าจะเป็นโรคชัก แม้จะสงสารเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอจะเสี่ยงเข้าไปช่วย
เพราะผู้ชายคนนั้นคือโอเซฮุน ปีศาจไกเซอร์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าซาตาน…
“ฮึกคุณเซฮุนปล่อยผมฮึกฮื้อปะอึ๊กปล่อย”
เสียงหวานร้องขออ้อนวอนปล่อยกางนั่งบนพื้นยกมือไหว้ร้องขอชีวิตต่อพญาซาตานที่ลากตัวเองขึ้นมาบนเวทีกลางคาสิโน เวทีที่ใครก็ต่างรู้ดีว่ามีไว้ใช้ทำอะไร
และความหายนะของลู่หานก็มาถึง
“กูเปิดประมูลขายตัวไอ้เหี้ยนี่ ใครชอบร่านๆ สวมหน้ากากใสซื่อก็เอาตัวมันไปคืนนี้”
ต่อ
“ไม่ฮึกคุณเซฮุนอย่าทำกับผมแบบนี้”
ลู่หานพยายามดีดดิ้นสู้แรงปีศาจร้ายที่ฉุดกระชากลากกายแต่มีหรือที่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดอย่างกวางตัวน้อยจะสู้ฤทธิ์เดชพญามัจจุราชแห่งไกเซอร์ได้
“อยู่นิ่งๆ” เสียงทุ้มกดต่ำชวนขนลุก มือหยาบกำข้อมือเล็กบีบแน่นจนขึ้นรอยแดงในทันตา
“ฮึกผมได้โปรดผล่อยผมไปเถอะครับคุณเซฮุน อย่าทำกับผมขนาดนี้เลยฮึก”
“มึงมีสิทธิ์เรียกร้องจากกูด้วยหรือ? มึงมีสิทธิ์นั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!!”
“โอ้ย อึ๊กเจ็บฮื้อคุณเซฮุนผมเจ็บ”
เสียงคำรามจากความโมโหตะบี้ตะบันให้มือหยาบกระชากกลุ่มผมลู่หานจนติดมือ ใบหน้าหวานแหงนขึ้นตามแรงดึงปล่อยน้ำตาล่วงรินชำระล้างความเจ็บทรมาน
หากแต่น้ำตาเหล่านี้ก็เป็นได้แค่เครื่องหมายของ 'ความอ่อนแอ'
มันไม่สามารถชำระล้างทดแทนกันได้แม้แต่เศษเสี้ยว
“ฮึกผมเจ็บอึ๊กได้โปรดฮึกครับผมกลัวฮึกกลัวไปหมดแล้วฮื้อ”
คนกลัวตัวสั่นระริกราวผู้ป่วยโรคลมบ้าหมูอาการกำเริบ ดวงตาสวยแดงก่ำจากพิษหวาดผวาพร้อมก้อนเนื้อในอกที่บีบรัดแน่นอย่างเจ็บทรมาน
กลัวจนเหมือนกำลังจะเป็นบ้าตาย
ทว่า
เพล้ง!
“กูบอกให้อยู่นิ่งๆ ไง!!!!”
ฉึก!
“โอ้ย!!”
ปีศาจร้ายเขวี้ยงแก้วลงพื้นบัลดาลโทสะโดยไม่สนใจใยดีว่าเศษแก้วเหล่านั้นจะกระจายทิ่มแทงเท้าเปือยเปล่าของเด็กขยาดกลัวจนเลือดไหลนอง โอเซฮุนกดยิ้มลึกมุมปากผลักร่างน้อยล้มกระแทกพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้วประกายวาวแหลมคม
โหดร้าย ป่าเถื่อน ไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้นแม้นร่างนั้นจะเลือดไหลเต็มมือเต็มเท้าก็ตาม…
คนสั่นกลัวสะท้านไปทั่งร่าง ยกมือนองเลือดจากการถูกเศษแก้วทิ่มค้างแนบกายทั้งน้ำตา ลูกแก้วสีดำสั่นระริกอย่างน่ากลัวไม่ต่างจากคนที่กำลังเผชิญหน้าความตาย หากแต่ร่างนี้กำลังกลัว… กลัวพญามัจจุราชร้ายที่ชื่อโอเซฮุน
“คนไร้ค่าอย่างมันกูเริ่มต้นที่ศูนย์วอน มีใครอยากได้ตัวมันไหม” โอเซฮุนยิ้มร้ายกวาดสายตามองพวกมากตัณหาหื่นกามด้านล่าง และเพียงไม่นานก็เริ่มมีคนเสนอราคา
“หน้าตาเฉิ่มๆ แบบนี้กูชอบโว้ย กูอยากเปิดซิงเด็ก กูจัดเลยห้าแสนวอน!” ชายแก่พุงโย้คนหนึ่งตะโกนขึ้นพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหายไปที่งร่างสั่นสะอื้นจนคนถูกมองขวัญเสียกลัวหนัก
ชีวิตของลู่หานไร้ค่าขนาดนี้เชียวหรือ… ไร้ค่าจนคุณเซฮุนต้องทำร้ายกันขนาดนี้เชียวหรือ…
“เห้ยแต่กูว่ามันดูจืดๆ ไปหน่อยวะ มึงไม่มีอะไรนำเสนอให้คุ้มค่าเงินมากกว่านี้หรือไง” เสียงถามดังขึ้นจากมุมหนึ่งก่อนตามมาด้วยเสียงเฮอย่างเห็นด้วยโดยรอบ
ปีศาจร้ายกดยิ้มลึกมุมปากชวนสยดสยอง ดวงตาคมวาววับหันมายังคนข้างกายที่หวีดร้องลั่นยกมือปัดป่ายไปมาราววิญญาณกำลังร้องขอชีวิตต่อยมบาลผู้เหี้ยมโหด
หากแต่มีหรือ… มีหรือที่ยมบาลผู้เหี้ยมโหดจะแยแส
ความโกรธ ความโมโห ความเจ็บปวด กำลังย้อมสีหัวใจดวงแกร่งให้มืดสนิท
แควก!!!
เสื้อเชิ้ตติดกระดุมครบเม็ดถูกกระชากออกทีเดียวจนขาดวิ่นโชว์ผิวเนื้อนวลละเอียดน่าสัมผัส ผิวเนื้อขาวผ่องต้องแสงโชว์ตุ่มไตสีชมพูหวานทั้งสองเรียกน้ำลายจากพวกหื่นกายที่รอคอยด้านล่างส่งเสียงกระหายจนร่างน้อยขวัญผวา
“ซี๊ดเอ็กซ์เหี้ยๆ กูให้ห้าล้าน!!!!”
“ห้าสิบล้าน!!!”
“ห้าสิบสองล้าน!”
“หกสิบล้าน!!!”
เสียงต่อราคาที่พุ่งสูงขึ้นฉุดกระชากแรงอารมณ์โอเซฮุนสูงตาม ชายหนุ่มกำข้อแขนเล็กแน่นโดยไม่สนอาการเจ็บปานขาดใจตายพลางดิ้นเร้าๆ ของสินค้าประมูลที่มีหัวใจ
มึงจะหงุดหงิดไม่ได้ อย่าลืมว่ามึงต้องสั่งสอนมัน
สั่งสอนไอ้ตัวเชื้อโรคที่กล้าทำให้เขาโมโหจนแทบบ้า!!!!
“แปดสิบล้านโว้ย กูขอทุ่มไอ้สัด!!!!”
“เห้ย งั้นกูให้แปดสิบล้านห้า!!!”
เสียงสุดท้ายเงียบลงพร้อมการนับถอยหลังของโอเซฮุน ทว่าในเวลานั้นกลับมีอีกเสียงตะโกนแทรกขึ้นพร้อมร่างของคิมจงอินที่เดินเบียดกายแทรกเข้ามายังหน้าเวที
“มึงบ้าไปแล้วรึไงไอ้เซฮุน มึงปล่อยมันลงมาเดี๋ยวนี้!!!”
เซฮุนปรายสายตานิ่งเรียบมองเพื่อนสนิทที่ยืนท้วงด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างไม่รู้สึกรู้สานับถอยหลังต่อไป
“แปดสิบล้านห้าวอนครั้งที่หนึ่ง”
“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น” จางอี้ชิงและคริสแทรกกายเข้ามายืนข้างจงอิน ทั้งคู่มองไปที่เซฮุนอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ปนโมโห …ทำเกินไป โอเซฮุนกำลังทำเกินไป
คริสมองสินค้าประมูลมีหัวใจนั่งสั่นสะอื้นจนตัวโยนราวคนกำลังเสียสติ ชายหนุ่มขบฟันกรอดนึกสงสารร่างน้อยขึ้นมาจับใจ หัวสมองคิดหาวิธีช่วยแต่ก็รู้ดีว่ามันช่างยากเย็นราวงมเข็มในมหาสมุทธเมื่ออีกคนคือปีศาจร้ายที่ชื่อโอเซฮุน และไม่นานเขาก็คิดอะไรออกเมื่อยังมีคนที่สามารถช่วยลู่หานได้
มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์ก่อนพิมพ์ข้อความกดส่งอย่างรีบร้อน… ปาร์คชานยอล
“แปดสิบล้านห้าวอนครั้งที่สอง”
“ไอ้เซฮุนจิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ ไอ้เหี้ยโว้ยกูบอกให้มึงปล่อยมันลงมาไง”
จงอินยังคงตะโกนต่ออย่างโมโหแม้จะไม่ได้รับการสนใจจากอีกคนเลยก็ตาม
“แปดสิบล้านห้าวอนครั้งที่สะ...”
ปัง!!!!
“ร้อยล้าน!!!!!!!”
“หึ…”
“ร้อยล้านแลกกับอิสระของลู่หาน!!!!!!!”
“แหม่ มาช้าจังเลยนะ… เพื่อนรัก”
โอเซฮุนกระตุกยิ้มร้ายมองบานประตูที่เพิ่งถูกกระชากเปิดอย่างแรงด้านหลัง ดวงตาคมมืดสนิทจากแรงโทสะสบดวงตาคมเข้มสีรัตติกาลของปาร์คชานยอลที่เดินดุ่มๆ ก้าวขึ้นมายังด้านบนเวทียืนประชันหน้ากับโอเซฮุน
“มึงทำแบบนี้ทำไม”
“กูทำอะไรวะเพื่อนรัก”
“มึงทำแบบนี้กับลู่หานทำไม!!!!!!”
เสียงที่พยายามกดต่ำระงับอารมณ์ตะเบ่งดังลั่นอย่างสุดจะกลั้น ชานยอลเดินไปเขย่าไหล่เซฮุนอย่างแรงตามแรงโมโหหากแต่กลับถูกสวนหมัดเข้าใส่ ชานยอลยกมือจับมุมปากก่อนตวัดกำปั้นฟาดหน้าอีกคนกลับอย่างไม่ยอม
เขายอมมามากพอแล้ว ยอมโอเซฮุนมามากพอแล้ว!
“กูจะไม่ปล่อยให้มึงทำกับคนที่กูชอบแบบนี้อีกแล้ว!! มึงจำเอาไว้ว่าถ้าวันไหนมึงคลานมาขอร้องกราบตีนกูกูก็ไม่ยอมปล่อยเขาให้มึงอีกแล้ว!!!!”
ชานยอลชี้หน้าเพื่อนสุดแค้นที่ยืนเช็ดเลือดมุมปากอย่างสุดจะทน ดวงตาสีรัตติกาลตวัดมองร่างน้อยที่นั่งตัวสั่นตามแขนขาเต็มไปด้วยรอยเลือดจากเศษแก้วพลันต้องกำมือแน่น
เขาเอาคนไร้หัวใจคบเป็นเพื่อนได้อย่างไร!
“มากับฉันลู่หาน” ชานยอลถอดเสื้อนอกคลุมไหล่เล็กที่สั่นสะท้าน ลูบมือนิ่มแผ่วราวปลอบประโลมพลางเช็ดน้ำตาใสบนใบหน้าหวานให้หายสั่นกลัว
เขาเคยบอกไปแล้วว่าจะปกป้องลู่หาน
องครักษ์ผู้นี้จะปกป้องเจ้าหญิงกวางน้อยที่แสนอ่อนแอด้วยหัวใจทั้งดวง
“ฮึกอึ๊กคะคุณชานยอลฮื้อ” ร่างเล็กปล่อยโฮทันทีที่พบว่าคนตรงหน้าเข้ามาช่วยตัวเองอีกครั้งและอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่หนคนที่เข้ามาช่วยลู่หานและทำให้รู้สึกปลอดภัยก็คือปาร์คชานยอลเสมอ
คนเฝ้ามองกำข้อมือแน่นอย่างโมโหจัด โอเซฮุนมองภาพที่ร่างเล็กพุ่งกายเข้าสวมกอดชานยอลพลันรู้สึกโมโหจนร้อนไปทั้งร่าง หัวใจดวงแกร่งที่นิ่งสงบบีบรัดแน่นราวไร้อากาศหายใจเจือไม่เข้าใจตัวเอง เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าเหตุใดทำไมถึงรู้สึกทรมานที่หัวใจ ทรมาน… จนเหมือนกำลังจมน้ำตาย
เขาเกลียดมัน เกลียดตัวเชื้อโรคที่ชื่อลู่หานจะตาย… ใช่แล้ว!
กูเกลียดมัน!!!!! เกลียดแม่งจนอยากฆ่าให้ตาย!!!
“ต่อไปนี้ลู่หานจะไม่ใช่ของมึง! เขาเป็นคนของกู!!!!”
ชานยอลตวาดดังลั่นอย่างเดือดดาลไม่แพ้กัน และเพราะแรงสั่นไหวจากอาการสะอีกสะอื้นปนหวาดกลัวของร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนก็เลือกให้ชานยอลประคองอุ้มเดินออกไปท่ามกลางความนิ่งงันจากโอเซฮุน
กายแกร่งของปีศาจพญามัจจุราชไหวติง ฉับพลันความรู้สึกเหมือนถูกกดให้จมน้ำก็ตีรวนขึ้นมา ไร้อากาศหายใจ ไร้ชีวิต ไร้วิญญาณ กายแกร่งดีดดิ้นในน้ำเพื่อหาอากาศหายใจที่จะบรรเทาให้มีชีวิตอยู่รอด หากแต่มันก็ไร้ผลเมื่อเขายังคงถูกกดร่างให้จมอยู่ใต้น้ำ
และคนที่กดร่างนี้ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล… คนที่เพิ่งเดินจากไป
...คนที่ชื่อลู่หาน
“โอเซฮุนจะไปไหนหยุดอยู่ตรงนั้นนะ!!!!!”
ขายาวที่กำลังก้าวเดินหมายตามเพื่อนที่อุ้มร่างน้อยนั้นไปหยุดชะงัก ดวงตาคมปรายมองจางอี้ชิงที่ยืนจังก้าด้วยแววตาโกรธขึ้งตรงหน้า ขายาวเลือกที่จะเดินก้าวตามแผ่นหลังเพื่อนสนิทไปก่อนที่จะลับสายตาและเขาจะตามไปไม่ทัน หากทว่า…
“ถ้าก้าวขาอีกก้าวเดียวไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่อีกต่อไป”
ขายาวหยุดละงักในทันตา กายแกร่งหมุนมามองยังจางอี้ชิงที่เผยดวงตาแน่วแน่สื่อให้รู้ว่าเอาจริง เซฮุนยืนชั่งใจราวหนูติดจั่น ดวงตาคมสั่นไหวก่อนมือหนาจะกำแน่นส่งหมัดชกกำแพงข้างกายให้เลือดไหลนองตามข้อนิ้วเป็นทาง
แม้เขาจะมีทั้งพ่อและแม่ครบราวครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่สำหรับโอเซฮุนจางอี้ชิงคือครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขามี
“โถ่โว้ย!!!!!!!!!”
ขณะเดียวกัน
“ฮึกผมเจ็บอึ๊ก”
“อย่าร้อง…”
“ฮึกคุณชานยอลผมเจ็บฮึกผมกลัวผมกลัวไปหมดเลยฮึกผมไม่อยากอยู่กับคุณเซฮุนแล้วครับคุณชานยอลอึ๊กผมกลัว”
ชายหนุ่มกำมือแน่นจนขึ้นข้อขาวเมื่อร่างน้อยเอาแต่ร่ำไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัวปนผวา กายเล็กสั่นเทาไปทั้งร่างจนเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน
สั่นราวกำลังเป็นลมบ้าหมู
หมับ
“ไม่ต้องร้อง… ต่อไปนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้มันทำอะไรกับนายได้อีกแล้วลู่หานฉันจะไม่มีวัน… ปล่อยนายอีกแล้ว”
“ฮึกผมกลัวอึ๊กผมกลัวเขา”
“หยุดร้องก่อนลู่หาน ขึ้นรถไปกับฉันเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“คุณชานยอลฮึกผมไม่ไป ไม่กลับไปหาคุณเซฮุนไม่เอา… ไม่เอาแล้วฮึกฮือ”
“ฉันจะพานายไปส่งบ้าน… บ้านของนายเองที่ไม่ใช่คอนโดมันลู่หาน หายใจเข้าลึกๆ อย่ากลัวไม่มีอะไร”
“ฮึกครับ” ใบหน้าหวานพยักเป็นการตอบรับอย่างที่ทำให้ชานยอลผ่อนคลายความตรึงเครียดลง ท่อนแขนกำยำที่เต็มไปด้วยรอยสักตวัดโอบประคองเอวเล็กพาคนที่กำลังสั่นไหวจากอาการตื่นกลัวเดินไปยังรถสีดำสนิทที่จอดอยู่ไม่ไกล หากทว่าก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าวร่างน้อยก็เกิดอาการชะงักสะดุ้งโยงราวต้องของร้อน
“อ๊ะ”
“ลู่หาน! เป็นอะไรไป”
“ผมอึ๊ก แฮ่กๆ” ฉันพลันกายเล็กก็ล้วงลงไปนั่งหมอบคลานกับพื้นหอบหายใจถี่รัวจนกายไหวเอน ใบหน้าหวานเลอะคราบน้ำตาชื้นเหงื่อราวต้องอุณหภูมิร้อนจัด ทั้งๆ ที่อากาศยามนี้ติดลบ
“เป็นอะไรลู่หาน? ไม่สบายหรือเปล่า”
“ผมอึ๊กร้อน… ร้อนไปหมดแฮ่กๆ มันร้อนมาจากข้างใน คุณชานยอลอึ๊กผมมึนหัว ผมร้อน”
อาการพอสังเขปทำเอาชานยอลขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาคมพิจารณาร่างน้อยที่สั่นเทิ้มเหงื่อแตกพลักๆ ดวงตากลมเหม่อลอยแวววาวหยดน้ำใสยั่วยวนชวนสัมผัส
และเสือร้ายผู้เจนจัดมีหรือจะดูไม่ออก
“ได้กินอะไรผิดปกติมาหรือเปล่า”
“อึ๊กไม่ ผมกินน้ำเปล่ากับอึ๊กน้ำสตอเบอร์รี่ของอ๊าห์คุณคริส…”
น้ำสตอเบอร์รี่ปั่นแก้วที่คริสให้ลูกน้องเอามาให้ลู่หานแก้วนั้น…
“ไอ้เหี้ยคริส!!!”
ชานยอลสบถอย่างหัวเสียพลางอุ้มร่างน้อยที่นอนร้อนกระสับกระส่ายขึ้นแนบอกพร้อมเปลี่ยนความคิดมุ่งหมายไปยังบ้านของเขาย่านคังนัมแทน
ลู่หานโดนวางยา!
-------------------------------------------------------------------------------------------
ASHURAHUNHAN
( Chapter sixth 100% completed )
20 / 5 /2015
ความจริงเราพิมพ์เสร็จนานแล้วละ แต่ไม่ได้ลงและไม่ได้แก้
ทำไมอะหรอ? เพราะอีนี่มันกำลังติดซีรี่ย์จ้า
ใครดู Teen Wolf บ้างงงง โชว์แฮนด์หน่อยเร้ว อันนี้เป็นซีรี่ย์ฝรั่งอะ โอ้ยแซ่บมากคะพวกเธอ
คือแบบไม่ต้องเอาไปเปรียบเทียบกับหมาป่าเกาหลีหน้าตาจิ้มลิ้มเลยนะแก
เจ๊ขอคอนเฟิร์มว่าหมาป่าฝรั่งนี่แซ่บมาก หบ่อ ล่ำ บึก บึน (ไข่)ใหญ่ คือดีอะเธอ ดูแล้วฟินมาก
แล้วคือไม่เข้าใจอีผู้กำกับเลยว่าหานักแสดงทีนี่โคตรคัดสรรเบ้าหน้า
คือมันแซ่บทุกราย ดูแล้วอยากเป็นหมาตัวเมียไปหาอีพวกนี้มาก #แรดต้องมา
แล้วคือเขาทำดีอะ สนุกมาก แบบทุกตอนต้องมีเงื่อนปม มีอะไรให้คิดตามตลอด
คล้ายๆดูโคนั่นอะ ถ้าใครชอบแนวสืบสวน ลึกลับ ผู้ชายหล่อๆ ดูเลย เราแนะนำ
ตอนนี้ไม่ค่อยอินกับซีรี่ย์เกาหลีเท่าไหร่ รู้สึกมันทำซ้ำกันอกมาเยอะมาก
สังเกตุปะ พอเทรนแวมไพร์ดังก็ทำออกมาติดกันสี่ห้าเรื่อง
พอหมอดังก็มีหมอออกมาติดกันสี่ห้าเรื่อง
กูนี่แทบร้อง เอิปๆ เป็นกบเลยค่ะ ไม่ดูเลย เบื่อ 55555555555
แต่ถ้าใครชอบอะไรโรแมนซ์ๆ ก็กลับไปดูซีรี่ย์เกาหลีเถอะ
ซีรี่ย์ฝรั่งไม่มีโรแมนซ์ค่ะ มีแต่แบบให้ชวนคิดตามไรงี้
เอ๊ะนี่ทอล์คมายาวมากหลายบรรทัดไม่มีเรื่องฟิคเลย? (ปรบมือให้กับไรท์ผู้ประเสิรท)
เราจะบอกว่าใครหมันไส้เซฮุนนี่เตรียมเฮได้เลยนะ คือเซฮุนกำลังรู้ใจตัวเองแล้ว
ขณะที่ลู่ก็แบบกลัวเซฮุนมาก กลัวจนแบบไม่เอาแล้ว อย่าเข้ามานะ
เอออยากรู้เหมือนกันว่าเซฮุนจะทำยังไง คือคนแบบนี้เขาไม่มาเปลี่ยนนิสัยตัวเองง่ายๆหรอก
me/ นั่งเปิดจำเลยรักย้อนหลัง ไม่ใช่ละแก 555555555555555555
คือแบบพี่ชานดีอะ ดีมาก อ่านแล้วกรี๊ดอยากได้อยากโดน
ตอนนี้ตีสี่ละ อีนี่มาอัพฟิคตอนตีสี่ =_=
คือถ้ามาอัพช้าอย่าแปลกใจนะ อีนี่กำลังไปหลงผในดวงผู้ชายอยู่ค่ะนังชะนีทั้งหลาย ว๊าย><
ขอบคุณทุกกำลังใจและแรงทวงฟิคนะคะ 55555555555555
รักคนอ่านมากๆ เยย เราอยากเป็นมิตรกับทุกคนเลยมาบอกรัก คิคิ
แต่รักจริงๆนะ ไปละ ไปดูหมาป่าต่อก่อน กรี๊ดดดดดดดด
#วิ่งไล่ปล้ำทงเฮ
14 / 5 / 2015
ใครอยากเม้ามอยกับเราก็มาคุยกันใน @ginghyuk_ หรืออายเรามาก เพราะเราสวยมากไม่กล้าโชว์ตัวก็ ask มาแอค ginghyuk
หรือจะไลน์ก็ ginghyuk เอฟวี่ติงคือ ginghyuk หมด ใจ๊?
ใครอยากด่าเซฮุนบ้างคะขอมือค่ะขอมือ!!!!!!!
คือบอกแล้วว่าคนอย่างเซฮุนมันเลวยังไงก็เลวแบบนั้น เขาถูกเลี้ยงมาแบบนี้
ไม่เหมือนกับพี่ปาร์ค(ของเรา) ที่ถึงจะเลวยังไงแต่ก็ยังมีมุมอ่อนโยนชวนกร๊๊ด
นี่บอกเลยนะว่าถ้าเราเป็นลู่หานแล้วถูกอีฮุนกระชากไปประมูลละก็เราจะสะกดจิตชานยอล
จงมาซื้อกู จงเอากู จงเอากูทั้งคืน จงเป็นผัวกู #เรื่องจันไรขอให้บอก 555555555555
ส่วนที่เหบือนี่จะชานลู่ค่ะ พ่อพระเอกขี่ม้าขาวของเก๊าจะมาช่วยลู่หาน #มึงบอกทำไม -_-
เอออีนี่ดันสปอยซะงั้น 5555555555555555
รออ่านนะ รออ่านนนนน
ปล. นี่แต่งฟิคนะ ทุกคนรู้ดีว่าเราแต่งฟิค เราแต่งฟิคมาให้ทุกคนอ่าน แต่เห้ยแม่งทุกคนที่มาเม้นไม่พูดถึงฟิคเลย!!! #ควันออกหูแรงมาก
คือแบบคิดว่าเราสวยมากชานยอลรักเรามากเราจะไม่งอนหรอ นี่เรางอนพวกเธอแรงมากนะ!!!
ละดูพูดแต่เรื่องบ้าอะไร ทอล์คไรท์สนุกจังเลย เอาอีกๆ เอาอีกพร่องงะ คือบั่บกูแต่งฟิคงะ ไม่ได้แต่งทอล์คนังชะนี!!!
เดี๋ยวพวกมึงเจอกุแต่งทอล์คแทนฟิคจะรู้สึก!!!!!
ปล.ไปละ ตีหนึ่งครึ่งละซีวอนเรียกแล้ว
ฝันดีนะคะพวกเธอทั้งหลายที่เป็นได้แค่เมียน้อยชานยอล (ชองฉัน)
#โดดขึ้นเตียงซีวอน>_<
10 / 5 / 2015
สวัสดีค่ะเจ้าาาาา วันนี้อิฉันอัพแล้วนะเจ้าาาา เพราะฉะนั้น หยุด ข่ม ขู่ อิ นี่ ได้ แล้ว!!!!!!!
คือไรอะ แค่เราอัพรูปผู้ชายแล้วบอกหล่อจังในทวิตพวกหล่อนก็มาทักฉันว่างั้นก็อัพฟิคสิ
แค่บอกว่าแหมชานยอลงั้นงี้ อย่างนี้ต้องอัพฟิคนะรู้ยัง
นี่!! เราว่าเราเพิ่งบอกไปนะว่าเราสอบวันที่8 กลับมาแล้วจะอัพให้ คือแบบพวกแกรู้จักมนุษยธรรมปะ
คืออีนี่เพิ่งสอบเว้ย แบบเหนื่อยมาก ไม่ได้นอนไง ฟิตอะอ่านหนังสือ
แล้ววันถัดมาก็นั่งรถกลับต่างจังหวัดเว้ย แล้วแบบมันก็เหนื่อยใช่ปะ อีนี่ก็นอนยาวไง
แล้วแบบพวกแกก็มาไรท์ค่ะอัพฟิค ไรท์ค่ะอัพฟิค
ถามว่าดีใจไหมที่ทุกคนอยากอ่านฟิคเรา ตอบเลยดีใจน้ำตาจิไหล
แต่พวกหล่อนได้โปรดเข้าใจฉันว่าฉัน เพิ่ง กลับ มา จาก ต่าง จัง หวัด!!!!
ให้กูได้นอนพักเอาแรงเอาสมองก่อนได้ไหมละนังพวกบ้า!!!!!
ปล. ขอบคุณทุกกำลังใจที่อวยพรในการสอบนะคะ คือบั่บว่า กำลังใจล้นอะคะ ชานยอลบอกว่าถ้าสอบได้คะแนนดีจะพาไปซั่ม #อุ๊ปซ์
#อีนี่เป็นชะนีที่จังไรมากเอ๊ะอะก็วิ่งไล่ปล้ำผู้ชาย
เออเข้าเรื่องฟิคเนอะเออ
คือแบบเฉลยแล้วว่าอี้เป็นคู่หมั้นคริส ละอีพี่คริสก็มีน้องชื่อคยองซูที่เป็นที่หมายปองของผู้ชายชื่อจงอิน
#ใครคิดตามได้แพทเชื่อมโยงมึึงได้คะแนนเต็มค่ะเย้
เออก็นั่นละ แต่ผชแบบจงอินนนี่ยากอะ มันเจ้าชู้หน้าม่อและทะเล้นมาก
คือมันจะเล่นใส่ทุกคนนั่นแหละ แม้กระทั่งหนูลู่
แหมมมม เดินมาหอมกงหอมแก้ม คนมือไวบ้าจุง
คือบอกเลยพาร์ทแรกไม่ค่อยมีไรอะ แค่แบบให้ไกเซอร์สี่คนอยู่ด้วยกัน และเปิดตัวความสัมพันธ์คริสเลย์กับไคโด้เท่านั้น
แต่ไคกับคยองยังไม่ได้เป็นไรกันนะ อารมณ์แบบเขาแหย่กันไปกันมามากกว่า
ก็แน่ละถ้าเป็นคยองคงไม่กล้าวางใจจงอินหรอก
แม่งกะล่อนมาก #เจอผู้ชายกะล่อนแนะนำให้ร่อนเอวเข้าใส่ค่ะ #เอ๊ะ #ต่ำกว่า18แนะนำให้ปิดทอล์คอีไรท์จังไรคนนี้ด่วน
5555555555555555555555555555555555 #ยังมีหน้ามาหัวเราะ
ตอนที่เหลือคือบอกเลยว่าแซ่บอะแซ่บมาก เพราะจะเป็นชานลู่ กรี๊ด สาวกคู่นี้ขอเสียงหน่อยเร้วววว #แหกปาก
คือเราจิบอกว่าเราเพิ่งเปลี่ยนพล็อตฟิคใหม่ละ มันเฮฮามากจริงๆ
รู้สึกจะจบลงที่ตอน 14 นะคะสำหรับเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าสั้นไปไหม
แต่ว่าแต่ละตอนที่เราอัพคือยาวมากนะ ทุกตอนมีความยาว15หน้าเวิร์ดขึ้นตลอด แล้วเราพิมพ์ในเวิร์ดแบบไม่เว้นวรรคยาวๆ ด้วย
มาเว้นเอาในหน้าเด็กดีอะ คงไม่สั้นเกินไปหรอกโน๊ะ
เราอยากฟังความเห็นว่าคนอ่านทุกคนอยากให้เนื้อเรื่องไปแนวไหน
คือเรามีสองแนวที่คิดไว้สำหรับพล็อตเรื่องนี้
ไม่รู้คนอ่านจะชอบแบบไหนมากกว่ากัน
สุดท้าย ปิดเทอมแล้วค่ะปิดเทอมแล้ว คาดว่าจะมีเวลาอัพฟิคบ่อยและถี่ขึ้น
ตอนนี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ไปละดีกว่า ขี้เกียจพิมพ์ เบื่อคนอ่านมาก
ไปละเซ็งพวกหล่อน บังคับฉัน เออนี่งงหนักมากทำไมเพลงหน้าฟิคไม่เล่น โค้ดเป็นหอยอะไร
เออช่างมันเนอะ เออไรของกูเนี่ย 555555555555555555555555555555
ฝันดีละเอ็นจอยวิธดิสแชปเตอร์นะคะ #วิ่งไล่จูบชานยอล
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทอล์คกูยาวอีกแล้วค่ะพวกมึง 555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น