คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - 5 - ( 100 % )
Your heartbeat beats so loud หัวใจของนายเต้นแรง
เหมือนหัวใจกำลังเด้งออกมาเต้นรัวเป็นจังหวะร็อคอยู่แล้ว!
ความรู้สึกของลู่หานในเวลานี้ที่เหมือนยืนอยู่ท่ามกลางเสียงดึงอึกทรึกสะนั่นหู แต่เสียงที่ดังนั้นกลับไม่ใช่จังหวะดนตรีร็อคหรืออะไรหรอกแต่มันเป็นเสียงหัวใจของลู่หานเองต่างหาก!
โอ้ย ลู่หานกล้าพูดได้เลยว่าไม่เคยตื่นเต้นจนกลัวไปหมดขนาดนี้มาก่อนเลย ฮื้อ
“ไปอาบน้ำ”
“แต่คุณเซฮุนครับ…”
“ถ้ายังไม่ไปกูจะเอาน้ำมาสาดมึงตรงนี้แหละ กูจะนับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง…”
ปัง!
ยังนับหนึ่งได้ไม่ทันจบเสียงร่างของเด็กเฉิ่มก็ตาลีตาเหลือกวิ่งปรื๋อปิดประตูห้องน้ำหายเข้าไปด้านในทันที ทิ้งให้คนนับเลขหน้าโหดมองตามด้วยสายตาเรียบนิ่ง
หากแต่ร่างน้อยของคนที่เพิ่งวิ่งหนีเข้ามาในห้องน้ำกลับยืนจับหัวใจที่กระหน่ำเต้นรัวเอนหลังพิงแผ่นประตูแน่น ดวงตากลมใต้กรอบแว่นกระพริบปริบๆ ก่อนตั้งสติมองผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าที่ถูกจัดเตรียมไว้และนั่นก็ทำให้เด็กเฉิ่มขี้กลัวอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำเสียงเบา
“คุณเซฮุนทำไมชอบโหดกับลู่หานจังเลยนะ” แอบเบ้ปากใส่ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นราวเจ้าของกำลังยืนกอดอกตีหน้าขรึมอยู่ตรงหน้า ก็แน่ละสำหรับลู่หานทำได้แค่แอบปากเบะปากคว่ำใส่สิ่งของเท่านั้นแหละ
เพราะถ้าขืนทำต่อหน้าคุณเซฮุนตัวเป็นๆ ละก็ ลู่หานคงโดนคุณเซฮุนตีจนร้องไห้ไม่หยุดแน่ ก็คุณเซฮุนน่ากลัวยังกับอะไรดีนิน่า!
ใช้เวลาไม่นานร่างของเด็กเฉิ่มก็ก้าวออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสีชมพูหวานระบายริ้วแขนขายาวที่เซฮุนบอกว่าเป็นของลูกพี่ลูกน้องที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่จีน และเจ้าของห้องหน้าโหดตอนนี้ก็กำลังยืนเปลือยอกเช็ดผมเปียกกลางห้องที่ไม่รู้ว่าแวบไปอาบน้ำห้องไหนมา
ตะแต่อาบน้ำห้องไหนมาก็ช่างมันเถอะ ก็ตอนนี้คะคุณเซฮุน... งื้อ คุณเซฮุนกำลังเปลือยอกอยู่ตรงหน้าลู่หาน!
คุณเซฮุนมีซิคแพคตรงหน้าท้องด้วยง่า คุณเซฮุนนี่ดูดีเกินไปแล้วนะ ลู่หานอิจฉา
“มองไร”
หากแต่เสียงเรียบของหัวหน้าไกเซอร์หน้าโหดก็ทำเอาเด็กเฉิ่มที่กำลังอิจฉาสะดุ้งเบาๆ ดวงตาสวยลุกลิกโบกมือไหวเป็นพัลวันท่าทีเหลอหลาที่พาเอาชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก
เวลาอาบน้ำมาใหม่ๆ ไอ้ตัวเชื้อโรคนี่มันก็ดูดีขึ้น… ก็แค่นิดนึงละนะ
“ปะเปล่าครับ” ใครจะกล้าบอกกันละว่ากำลังดูซิคแพคคุณเซฮุนอยู่น่ะ เขินแย่ ._.
“ถ้างั้นก็มานี่”
“เห?”
“กูบอกให้มึงมานี่ไงไอ้สัด”
เสียงที่เริ่มแข็งขึ้นทำเอาขาเล็กรีบสับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียง ดวงตากลมใต้กรอบแว่นกระพริบปริบๆอย่างสงสัยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ยื่นผ้าขนหนูผืนจิ๋วมาตรงหน้า หากแต่เซฮุนที่เห็นท่าทีนั้นกลับถอนหายใจพรืดยัดผ้าชื้นใส่มือเล็กแทน
“เช็ดผมให้กู”
“ครับ?”
“ไอ้ควายกูบอกให้มึงเช็ดผมให้กูไงต้องให้กูพูดซ้ำสองหรอวะ!”
เท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็รีบส่งผ้าในมือเช็ดผมคนที่กำลังควันออกหูแทบไม่ทัน …
งึก คุณเซฮุนทำไมชอบว่าลู่หานจังเลยนะ ลู่หานก็แค่สงสัยเท่านั้นเองอะ
คนตัวเล็กที่ยืนเช็ดผมให้คนหน้าโหดแอบบ่นในใจ มือเล็กเช็ดกลุ่มเรือนผมสีบลอนด์ขาวสั้นอย่างอ่อนโยน แอบนึกในใจขนาดอีกฝ่ายผมเปียกไม่เป็นทรงขนาดนี้ยังดูดีจนเขาหายใจติดขัดเลย ลองให้เป็นลู่หานเพิ่งสระผมมาใหม่ๆ สิ คงไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำแหงๆ
ก็ลู่หานคนเฉิ่มหน้าตาขี้เหร่จะตาย ขี้เหร่แล้วยังไม่มีอะไรดีอีกด้วย ._.
แรงเช็ดผมแผ่วอย่างอ่อนโยนทำเอาคนที่เหนื่อยเพราะการแข่งรถมาทั้งวันอย่างหัวหน้าไกเซอร์เคลิ้ม ชายหนุ่มปรือเปลือกตาลงต่ำเมื่อความเหนื่อยตีขึ้นเป็นความง่วงแต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังทำได้แค่หลับตาพร้อมคิ้วขมวดแน่น
เพราะกลิ่นหอมของเด็กเฉิ่มหน้าโง่ที่ยืนเช็ดผมให้เขามันลอยยั่วยวนอยู่ตรงหน้าน่ะสิ
ให้ตายเถอะแม่ง!
นัยน์ตาคมปรือขึ้นเมื่อเด็กเฉิ่มตัวหอมยังคงตกอยู่ในภวังค์การทำให้ผมเขาให้แห้ง ดวงตาคมสีอัลมอนด์ที่ใครต่างหวาดกลัวกำลังประกายแสงอ่อนวาบยามเผลอจ้องลึกเข้าไปยังดวงตากลมใสภายใต้กรอบแว่นหนาอย่างเผลอลืม
เซฮุนไม่คิดปฎิเสธว่าเขากำลังหลงไปกับดวงตาสวยคู่นั้น
...แต่แว่นเลนส์หนาที่บดบังดวงตากลมคู่นั้นก็ทำเอาชายหนุ่มย่นคิ้ว
“มึงสายตาสั้นมากเลยหรือ”
เสียงทุ้มที่ถามแผ่วทำเอาคนอยู่ในภวังค์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนก้มมองคนหน้าโหดที่กำลังมองอยู่แล้วยิ้มแหย
“ครับ”
เซฮุนเงียบอีกครั้งแต่ตาคู่นั้นก็ยังคงจ้องดวงตาใต้กรอบแว่นตรงหน้าไม่เปลี่ยน ยิ่งมองเขายิ่งรู้สึกว่ามันช่างดึงดูดให้อยากรู้เสียเหลือเกิน และในที่สุด…
หมับ
“พอได้แล้ว”
มือหนาคว้ามือเล็กที่กำลังยุ่มย่ามบนเรือนผมเขาให้หยุดลง ลู่หานพยักหน้าหากแต่ก่อนที่ร่างเล็กจะผละจากมือหนากลับไม่ยอมปล่อยจนใบหน้าหวานหันมองพลางร้องถาม
“คุณเซฮุนครับ..?”
เซฮุนไม่ตอบและดวงตาคมก็ยังไม่ละจากใบหน้าหวานจนคนถูกจ้องเริ่มเสียศูนย์ โดยที่ร่างน้อยนั้นไม่ทันได้สังเกตุเลยว่ามือของอีกคนกำลังยกขึ้นสูงมาที่ดวงหน้า…
พรึบ
“อ๊ะ! คุณเซฮุนทำอะไรครับ”
คนถูกถามปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบ มือข้างหนึ่งที่กำข้อมือเล็กเผลอกระชับแน่นขึ้นอย่างลืมตัว ส่วนมืออีกข้างก็ถือแว่นเลนส์หนาที่เจ้าตัวเผลอฉกดึงออกจากดวงหน้าเด็กเฉิ่มเชย ทันใดนั้นดวงตาคมสีอัลมอนด์ดุดันก็สั่นไหวขึ้นในพริบตากับใบหน้าหวานที่ปราศจากกรอบแว่นหนาเตอะ และแล้วดวงตากลมคู่สวยก็ฉายชัดให้หัวหน้าไกเซอร์จอมโหดได้ยลโฉมเต็มตา
ทำเอาปีศาจร้ายหายใจสะดุดไปช่วงขณะเลยละ…
“คุณเซฮุน… งื้อคืนแว่นผมเถอะครับผมมองไม่เห็นเลย”
คนถือแว่นในมือยังคงนิ่งจ้องลึกไปในดวงตากลมสวยที่สั่นระริกเพราะหวาดกลัวกับภาพพร่ามัวไร้แว่น ปีศาจร้ายกวาดสายตาทั่วใบหน้าสวยหวานที่ผิวขาวผุดผ่องราวเด็กน้อยแรกเกิด จมูกโด่งรั้นดูน่ารัก กลีบปากบางสีชมพูระเรื่อที่กำลังขบเม้มเพราะความกลัว แล้วไหนจะดวงตากลมคู่สวยที่เซฮุนได้ตระหนักแล้วว่า...
...ช่างสวยหวานจับใจ
“คุณเซฮุนอย่าแกล้งผมแบบนี้สิครับงื้อ”
ลู่หานร้องเสียงหวานอย่างอ้อนที่ใช้ประจำอย่างเคยชิน เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าในเวลานี้อีกคนจะทำสีหน้าอย่างไรอยู่ แต่ลูกเป็ดขี้เหร่ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายยังอยู่ตรงหน้าเพราะมือหนาที่กำข้อมือเขาแน่น ก่อนจำต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีสัมผัสจากมืออุ่นเกลี่ยปอยผมหน้าม้าที่ยาวปิดหูปิดตาขึ้นเหน็บหูทั้งสองของเขาอย่างเชื่องช้า
ช้าเสียจนดึงรั้งหัวใจดวงน้อยให้เต้นช้าลงตามไปด้วย…
เซฮุนมองใบหน้าหวานที่เผยให้เขาได้ยลโฉมเต็มตาด้วยหัวใจสั่นกระตุก สวย… คนตรงหน้าเขาสวยมาก… ใบหน้าหวานที่แก้มแดงเรื่อนัยน์ตากลมเลิ่กลั่กหวานใสแล้วไหนจะกลีบปากบางที่เขาเคยชิมมาแล้วว่าหอมหวานน่าลุ่มหลงเพียงใด
พญามัจจุราศโอเซฮุนกำลังสั่นไหวกับเด็กเฉิ่มสุดซื่อบื้ออย่างนั้นหรือนี่..?
“มึง…”
ในที่สุดเสียงทุ้มก็เปรยออกมา หากแต่เด็กเฉิ่มที่ไร้แว่นกลับยังมองไม่เห็นอยู่ดี
“ต่อไปนี้ห้ามถอดแว่นให้ใครดูเด็ดขาดยกเว้นตอนอยู่กับกู”
คำสั่งที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นทำเอาคิ้วสวยยกขึ้นด้วยความแปลกใจ หากแต่ท่าทีนั้นกลับทำเอาปีศาจร้ายที่กำลังศิโรราบใต้ความสวยงามของเด็กเฉิ่มสุดซื่อแทบอยากจับร่างน้อยเข้าอ้อมกอดแล้วรัดให้ตายคาอก
เด็กเหี้ยอะไรหน้าตาน่ารักชิบหาย...
แม่งเอ้ย... กูกำลังทนไม่ไหวแล้วนะไอ้สัด
“ครับ… แล้วทำไมคุณเซฮุนถึง อ๊ะ อุ๊บ”
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะถามจบ ร่างน้อยก็ถูกดึงกระชากนั่งบนตักแกร่งของคนที่กำลังรอรับ แขนแกร่งตวัดโอบรัดรอบเอวเล็กมืออีกข้างก็กดท้ายทอยอีกคนเข้าใกล้ก่อนก้มลงประกบร่างน้อยในอ้อมแขนโดยทันที
ดวงตากลมใสไร้แว่นหนาเบิกโพลงกว้างอย่างตื่นตกใจกับสัมผัสคุ้นเคยที่จู่โจมก่อนปรือตาลงอย่างยินยอม กลีบปากเล็กที่ถูกดูดกลืนกินเผยออ้ารับลิ้นชื้นที่ชอนไชเข้ามายังภายในเพื่อตักตวงความหอมหวานของลูกเป็ดขี้เหร่ที่บัดนี้ได้กลายเป็นหงส์สวยภายใต้อ้อมแขนพญามัจจุราชสุดโหด
“อื้อ…”
ร่างเล็กของครางเสียงบนตักแกร่งเมื่อจุมพิตครั้งนี้สุดแสนร้อนแรงราวกำลังกลืนกินเด็กเฉิ่มให้หลอมละลายไปกับความร้อนรุ่มนั้น มือหยาบกร้านลูบไล้เอวบางบีบเคล้งอย่างเพลินมือจนร่างน้อยขนลุกซู่ ลิ้นชื้นต้อนไล่ล้อนน้อยที่ขยาดกลัวหนีเป็นพัลวันในโพลงปากหวานฉ่ำ แต่มีหรือที่พญามัจจุราชแสนร้ายกาจจะปล่อยเหยื่อยให้ลอยนวล
“อ๊ะ”
กายเล็กสั่นพร่ายามที่ถูกลิ้นชื้นเกี่ยวกวัดดูดรัดรีดความหอมหวานจากหยดน้ำ เสียงครางทุ้มในลำคอเผลอหลุดอย่างกระหายหิวยามที่ความหวานฉ่ำนี้ดูท่าจะไร้สิ้นความเบื่อ กลีบปากหยักผละออกจากกลีบปากบางแดงบวมเลื่อนขยับดูดเม้มส่งลิ้นเลียหยดน้ำใสที่เกาะเคลือบริมฝีปากบวมของเด็กน้อยที่หอบหายใจบนตักกว้าง
“อื้อคุณเซฮุน…”
เสียงหวานร้องครางเมื่อมือหยาบซุกซนเริ่มสอดเข้าใต้เสื้อนอนลูบไล้เอวนิ่มพลางเฝ้าขบเม้มกลีบปากคนบนตักราวหลงละเมอ ทั้งหอม ทั้งหวาน ทั้งดึงดูด แล้วมีหรือพญามัจจุราชที่ติดกับดับความหอมหวานนั้นเต็มเปาจะปล่อย
“อ๊ะอื้อ…”
กลีบปากบางถูกประกบปิดแน่นอีกครั้งเมื่อพญามัจจุราชกระสันอยากรสหวานอีกระรอก ลิ้นชื้นเข้าชอนไชช่วงชิมรสชาติหวานเสียวซ่านอย่างไม่รู้จบ ประกบแน่นจนร่างน้อยไร้ประสบการณ์ที่ยังไม่คล่องได้แต่ยอมรับความเร่าร้อนทรมานแสนหวานอย่างสุขสม
ลู่หานชอบ ลู่หานชอบเวลาที่ถูกคุณเซฮุนจูบ เพราะหัวใจของลู่หานมันเต้นแรงไม่หยุดเลย
ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขินอายแต่ก็อยากรับสัมผัสนั้นไม่รู้จบ ยิ่งมือหนาที่ลูบไล้เคล้นคลึงเขายิ่งรู้สึกเหมือนจะละลายลงไปกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด
“อ๊า”
ในที่สุดคนไร้ประสีก็ได้สูดอากาศหายใจเมื่อกลีบปากหยักคืนอิสระให้ หากแต่ต้องเปลี่ยนมาบิดกายอย่างเสียวซ่านแทนเมื่อริมฝีปากหยักที่ผละออกกำลังซุกไซ้ที่ซอกคอขาวชวนขนลุก หดท้องเกร็งแน่นเผลอร้องครางอย่างลืมตัวยามที่อีกฝ่ายกดจูบหนักสร้างรอยสีแดงที่ต้นคอขาว มือเรียวยกขึ้นโอบกอดรอบลำคอแกร่งให้ชอนนิ้วมือเข้ากลุ่มผมสีขาวขยี้เรือนผมสั้นระบายอารมณ์กระสัน
“มึงกำลังทำอะไรกับกู”
ลู่หานปรือตาหอบหายใจจนหน้าแดงก่ำปรือตาที่เอ่อนองน้ำใสอย่างยั่วยวนมองชายหนุ่มหน้าโหดที่กำลังจ้องเขาไม่วางตา หัวใจดวงเล็กกระหน่ำเต้นรัวราวมีคนเข้ามาตีกลองชัยภายในเมื่อครั้งนี้ได้สบนัยน์ตาคมสีอัลมอนด์แสนสวยใกล้ชิด คุณเซฮุนดูดีทุกกระกระทำ คุณเซฮุนหล่อจนลู่หานอิจฉา
“ต่อไปนี้มึงห้ามเข้าใกล้ใคร”
“อ๊ะอื้อ…” เสียงหวานร้องครางเมื่อจมูกโด่งกำลังซุกไซ้ซอกคอขาวแลบลิ้นเลียใบหูขาวจนกายเล็กบนตักกว้างแหงนใบหน้าขึ้นร้องครางอย่างยากจะห้ามใจ
ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ทั้งคู่ไม่เคยได้พานพบจากที่ใดมาก่อน
“ถ้ามึงขัดคำสั่งกูกูจับมึงตีตรงนั้นแน่”
มือหยาบที่ประคองเอวบางหันมายึดร่างน้อยพลิกนอนนาบบนเตียงพร้อมขึ้นคร่อม หัวเข่าชายหนุ่มยกคั่นกลางหว่างขาเล็กริมฝีปากหยักขบแม้มแหย่ลิ้นชื้นหยอกเย้าหูขาวจนกายเล็กสั่นพร่า ร้องครางอย่างเสียวกระสันจุดชนวนพญามัจจุราชให้ลุกฮือ
“อ๊าคุณเซฮุน”
“มึงเป็นของกู… ของหัวหน้าไกเซอร์คนนี้คนเดียว”
ต่อ
ดวงตากลมสวยฉ่ำน้ำปรือขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของหัวหน้าไกเซอร์ที่เกลี่ยปลายจมูกบนแก้มใสปลุกความรู้สึกหวาบหวามให้ร่างน้อยไร้ประสบการณ์ ราวอาจารย์กำลังสั่งสอนลูกศิษย์ให้เรียนรู้อารมณ์แปลกใหม่ที่เจ้าตัวไม่เคยพบเจอ
และโอเซฮุนสาบานว่าเขาจะเป็นเพียงคนเดียวที่ได้สอน!!!
“อ๊ะคุณเซฮุนปล่อยก่อนอื้อ”
“ไม่”
เสียงทุ้มตอบทันควันทำเอากายเล็กร้อนเรื่อ มือหยาบล้วงเข้าไปยังภายใต้เสื้อนอนลูบไล้แผ่นทองเรียบเนียนหมุนวนรอบหลุมสะดือให้อีกคนดิ้นพล่านอย่างกระสัน
“อ๊ะอื้อ”
ปีศาจร้ายจุดยิ้มมุมปากยามที่ได้ยินเสียงหวานร้องครางกระเส่า กายเล็กด้านใต้บิดเร้าไปมาดูยั่วยวนดวงตากลมสวยปิดปรือปล่อยหยาดน้ำแห่งอารมณ์ให้ล่วงไหล กลิ่มหอมอ่อนเย้ายวนที่ลอยแตะจมูกยิ่งปลุกอารมณ์ดิบปีศาจแห่งไกเซอร์ให้ลุกพรือ
“อ๊ะ”
เด็กเฉิ่มไร้แว่นเผลอกระตุกกายเกร็งยามที่ริมฝีปากหยักไล้เลียซอกคอขาวที่ใบหน้าหวานเอนยินยอมราวต้องมนต์สะกด หากนี่เป็นพิษของเสน่ห์ปีศาจร้ายแห่งหัวหน้าไกเซอร์แล้วละก็ ลู่หานขอพูดได้เลยว่ามันช่างร้ายกาจ
เขาไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เลย
“อ๊ะเจ็บ”
ทว่าคนที่กำลังสร้างรอยกลับไม่ได้ยินเสียงนั้น เพราะมัวแต่หลงไปกับซอกคอขาวหอมกรุ่นที่ดึงดูดริมฝีปากให้แนบตีตรา
“ฮึกคุณเซฮุนอื้อผมเจ็บฮึก”
แรงดิ้นที่เริ่มพยศปลุกสติปีศาจร้าย ดวงตาคมเข้มตวัดมองคนใต้ร่างอย่างฉุนจัดเมื่อจู่ๆ คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มก็เกิดอาการดีดดิ้นเบะปากเล็กสะอื้นไห้ ชายหนุ่มออกอาการหัวเสียทันทีเมื่อร่างน้อยนอนสะอื้นน้ำตานองหน้า
เออให้แม่งได้อย่างนี้สิ!
“ร้องหาพ่อมึงหรือ”
ถึงอย่างไรโอเซฮุนก็ยังคงเป็นปีศาจร้ายไม่เปลี่ยน แม้จะรู้สึกพอใจกับร่างเล็กและเคลิ้มจนอยากร่วมรักตามสัญชาตญาณ หากทว่าเมื่อเจอเสียงสะอื้นก็ทำเอาอารมณ์ดับลงเสียดื้อๆ
อย่างน้อยก็ไม่ได้มีรสนิยมโรคจิตข่มขืนคนอื่นหรอก
“ผมเจ็บฮึก”
คำพูดของร่างเล็กที่มาพร้อมเสียงสะอื้นทำเอาหัวคิ้วขมวดแน่น
“คุณเซฮุนอึ๊กกัดผม ฮึกกัดผมทำไมผมเจ็บฮึก”
คนถูกต่อว่าว่าไปกัดคอคนอื่นถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนากำแน่นนึกอยากขยี้หัวไอ้เด็กซื่อบื้อใต้ร่างให้ตายคาอกกับความไร้เดียงสาที่ออกไปทางแนวโง่ให้ขาดใจ
กัดหรือ มึงกล้าเรียกว่ากัดหรือ!!! ให้ตายเถอะ
“หยุดร้อง”
คนหงุดหงิดที่อารมณ์ค้างสั่งเสียงแข็งเมื่อร่างน้อยยังสะอื้นยกมือจับคอที่เขา ‘กัด’ จนขึ้นรอยแดง และเมื่อเห็นว่าร่างน้อยเริ่มเงียบเสียงลงแต่ยังตกเหลืออาการสะอื้นก็กดเสียงแข็งตะคอกใส่ร่างเล็กอีกครั้ง
“ไอ้เหี้ยจะร้องทำซากอะไรนักหนากูยังไม่ได้ปล้ำมึงเลยไอ้ควาย”
“กะก็ฮึก มันเจ็บนี่ครับ”
เซฮุนกรอกตาขึ้นฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังคุยกับเด็กห้าขวบจอมงอแงที่เขาเกลียดนักเกลียดหนา ก่อนที่เสียงทุ้มจะรอดไรฟันให้ร่างเล็กชะงักค้าง
“กูเจ็บกว่ามึงยังไม่ร้องเลยสักแอะ”
“หือ? คุณเซฮุนเจ็บหรือครับเจ็บตรงไหนครับ? อ่าหรือว่าบนหน้า” ดวงตากลมที่ไร้แว่นบดบังเลื่อนสำรวจทั่วโครงหน้าหล่อเหลาก็พบรอยเขียวจากการชกต่อยเมื่อเย็นที่มุมปากเล็กน้อย หากแต่คำตอบนั้นกลับทำเอาคนเจ็บส่ายหน้าเบาๆ
“นิดเดียวกูไม่เจ็บหรอก”
“แล้วคุณเซฮุนเจ็บตรงไหนผมจะได้ช่วยรักษา”
เซฮุนมองท่าทีร้อนใจคนใต้ร่างพลันดวงตาคมก็เปล่งประกายแพรวพราวอย่างที่เหยื่อตัวน้อยไม่รู้ตัว
“มึงต้องช่วยกูอยู่แล้ว เพราะมึงเป็นคนทำกู… เจ็บ”
ทันใดนั้นกายหน้าก็กระแซะเข้าหาให้ร่างทั้งสองแนบชิดทุกสัดส่วนจนเด็กเฉิ่มแก้มแดงเรื่อ ทว่านอกเหนือจากนั้นเขายังรู้สึกมีอะไรเป็นท่อนยาวๆ สั่นเล็กๆ ดุนดันอยู่ที่หน้าขาจึงอดไม่ได้ที่จะก้มมอง
ฉ่า…
“คะคุณเซฮุน…”
“มึงต้องรักษาให้กูอยู่แล้ว… ไอ้ตัวเชื้อโรค”
ขออนุญาติลบเนื้อหาช่วงนี้เพื่อความปลอดภัยแก่บทความ(ลู่ใช้ปากให้ฮุน) กรุณาตามอ่านฉากนี้ได้ในลิ้งค์บทไบโอทวิตเตอร์ของคนสวยค่ะ #อย่าถามใครสวย
“แค่กๆ”
หมับ
“อ๊ะคุณเซฮุน”
“กลืนมันลงไป”
ทันทีที่ปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นท้วมกลีบปากนิ่ม เซฮุนก็จัดการถอนกายออกพร้อมส่งมือหนาบีบปากคนที่กำลังไอสำลักให้แหงนใบหน้าขึ้นสูง มือหยาบปิดปากเล็กเพื่อให้กลืนน้ำของเขาลงคอ
“มึงทำให้กูพอใจมาก”
มือหยาบดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาคมตวัดมองกลีบปากเล็กที่บวมเจ่อเพราะเพิ่งผ่านสมรภูมิเดือดมาสดๆ ก่อนเลื่อนมองน้ำขาวขุ่นของตัวเองที่เกาะรอบริมฝีปากนิ่มเลยไปยังแก้มใสเล็กน้อย ภาพสุดแสนยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวของร่างเล็กทำเอาลิ้นชื้นเลียรอบริมฝีปากตัวเอง
มึงจะไม่มีวันได้ทำแบบนี้กับใครแน่ๆ
“มานี่”
เซฮุนหย่อนกายนั่งลงข้างเตียงพร้อมรั้งร่างเล็กให้นั่งคร่อมบนหน้าตักโดยเว้นไม่ให้สะโพกมนโดนกลางลำตัวที่เพิ่งสงบ มือหยาบยึดรัดรอบเอวเล็กไม่ให้ร่างน้อยที่เริ่มกลับมาตัวสั่นอีกครั้งล้วงตก นัยน์ตาคมสีอัลมอนด์จ้องคราบน้ำขาวขุ่นของตัวเองบนใบหน้าหวานและก็อดไม่ได้ที่จะ...
“คะคุณเซฮุน คือว่าอื้อ”
ริมฝีปากหยักโน้มต่ำดูดกลีบปากที่กำลังเอื้อนเอ่ยคำพูดให้สิ้นลาย ดูดเม้มรับรสชาตน้ำรักตัวเองก่อนส่งลิ้นตวัดเลียคราบน้ำขาวที่เลอะเปรอะใบหน้าหวาน ลิ้นชื้นตวัดดเลียทุกจุดตั้งแต่กลีบปากเล็กข้างมุมปากลากยาวไปถึงแก้มใสทั้งสอง
อากัปกิริยาชวนกระสันอยากที่ทำเอาร่างน้อยใจสั่นรัว มือเล็กจับบ่ากว้างของคนตัวสูงไว้แน่นก่อนหอบหายใจแฮ่กเมื่อเซฮุนกำลังแย่งชิงอากาศหายใจเขาอีกแล้ว
คุณเซฮุนน่ะใจร้าย… คุณเซฮุนชอบรังแกลู่หาน…
“อื้ม... สะอาดแล้ว”
กลีบปากบางเม้มฉับเข้าหากัน เผลอจิกมือลงกับไหล่กว้างอย่างเขินอายเมื่อเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ใบหน้าหวานที่เห่อแดงไปทั้งหน้ากับอาการเลิ่กลั่กทำเอาปีศาจร้ายกระตุกยิ้ม ชายหนุ่มดันร่างน้อยให้นอนราบบนเตียงก่อนหยัดกายสวมกางเกงนอนตัวเดิม
“นอน”
คนสั่งล้มตัวลงนอนข้างกายก่อนจับหัวเล็กเข้าแนบแผ่นอก คนที่กำลังเจ็บช่วงคอได้แต่เบิกตาโพลงเป็นไก่ตาแตกมองร่างสูงใหญ่ที่ดันหัวแนบอกอย่างไม่เข้าใจ
“จะมองหน้ากูอีกนานไหม นอน”
คนที่นอนปิดเปลือกตาสั่งเสียงเข้มพลางรัดร่างน้อยเข้าอ้อมกอดเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมา มือหนาที่ดันหัวเล็กกดให้แนบชิดแผ่นอกมากขึ้นเป็นเชิงบอกว่านอนได้แล้ว
“อ่า…”
“ถ้าไม่นอนกูจะจับมึงปล้ำแล้วนะ”
“งื้อ”
“หึ... อย่าทำเสียงแบบนั้นถ้าไม่อยากโดนกู 'เอา' ”
คนที่ทำเสียงงุ้งงิ้งก่อนนอนหุบปากฉับก้มหน้ายิ้มกว้างกับแผ่นอกหนาทันที ใบหน้าหวานแดงจัดเมื่อคาดว่าคืนนี้ตนคงได้นอนฝันดีในอ้อมแขนแกร่งที่มอบความอบอุ่นราวผ้าห่มผืนหนาไปทั้งคืน
โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าผ้าห่มผืนหนาผืนนั้นกำลังข่มใจให้หลับได้ยากเย็นขนาดไหน
คุณเซฮุน… ฝันดีนะครับ คุณเซฮุนอย่าลืมฝันถึงลู่หานด้วยนะ
ยามดึกสงัด
ร่างสูงเปลือยอกที่กำลังนอนกอดร่างเล็กส่ายหน้าไปมาราวกำลังฝันร้าย เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นบนไรผมไหลลงสู่ปลายครางราวยืนอยู่ท่ามกลางอากาศร้อนจัด มือที่กอดร่างน้อยเริ่มสั่นระริกหอบหายใจถี่ราวคนกำลังชัก แรงสั่นสะเทือนจากภายในร่างกายที่ทรมานจนปวดหัวใจจี๊ดทำเอาเจ้าของร่างลืมตาพรึบ
อาการนี้มาอีกแล้ว…
ชายหนุ่มผละจากร่างน้อยที่กำลังหลับลึกหันมายังข้างเตียงก่อนเอือมมือไปเปิดลิ้นชัก มือหนาพยายามล้วงหาของภายในแต่คว้านเท่าไหร่ก็ไม่เจอจึงจัดการขยับลงจากเตียง
ทว่าร่างที่กำลังสั่นเทิ้มอย่างน่ากลัวกัดฟันดังกึกๆ ตลอดก็ทำเอาเสียหลักล้มลงพื้น หากแต่โชคยังดีที่ชายหนุ่มยึดโต๊ะไว้ได้ทันจึงไม่เกิดเสียงดังให้ร่างน้อยสะดุ้งตื่น มือหยาบข้างหนึ่งยกกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดเหงื่อพยายามเพ่งสายตาที่เริ่มพร่าเลือนหาของภายในลิ้นชักจนกระทั่งสัมผัสเข้ากับหลอดฉีดยาใส…
(ตัด)…
เมื่อสิ่งที่โหยหาอยู่ในกำมือชายหนุ่มก็จัดการลากสังขารอันอ่อนแรงตรงเข้าสู่ห้องน้ำและฝังร่างตัวเองอยู่ในนั้น กายแกร่งเอนพิงบานประตูก่อนไถลร่างลงสู่พื้นอย่างหมดแรง และในวินาทีต่อมาก็จำต้องกุมหัวตัวเองทั้งสองข้างเมื่อฤทธิ์ของอาการนี้กำเริบ ดวงตาที่พร่าเลือนเบิกโพลงจนน่ากลัวลูกแก้วสีดำภายในสั่นรัวราวคนกำลังฟุ้งซ่าน
“อึ๊ก”
ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบก่อนง้างเข็มฉีดยาที่บรรจุน้ำใสขึ้นกดแทงเข้าไปยังเส้นเลือด
ยาน้ำใสจากหลอดเริ่มหายเข้าสู่ร่างกายแกร่งของคนที่นั่งอ่อนแรง และเมื่อยาหมดหลอดมือที่สั่นเทาก็นิ่งเป็นปกติ อาการร้อนระอุจากภายในสงบนิ่งพร้อมดวงตาคมที่ปิดลง
“แฮ่กๆ”
ชายหนุ่มหอบหายใจเมื่ออาการเริ่มเป็นปกติก่อนกำมือแน่นอย่างโมโหตัวเอง เขาไม่ค่อยได้มีอาการอยากยาจนกายสั่นแบบนี้มานานมากแล้ว หลายครั้งที่พยายามเลิกแต่ก็ไม่ขาดเสียทีหากแต่มันก็ลดลงจากเมื่อก่อนอยู่มาก
“ให้ตาย”
แววตานิ่งเรียบเบนมองหลอดฉีดยาใช้แล้วที่กลิ้งอยู่ไม่ไกล เผลอนึกไปถึงอีกคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงกว้างพลันแววตานิ่งเรียบก็สะบัดวูบ
โชคดีที่ไม่ได้เห็นอาการประหลาดของเขา โชคดีจริงๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้น… ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาละก็คนคนนั้นคงกลัวเขาจนร้องไห้ยกใหญ่อีกแน่ๆ
โดยที่ไม่รู้ตัว…
ท่านหัวหน้าไกเซอร์ก็ขยาดการเห็นน้ำตาของตัวเชื้อโรคเข้าเสียแล้ว
ต่อ
“อื้อ”
เสียงหวานร้องครางโงเงยามเช้าก่อนนัยน์ตากลมจะปรือต้อนรับอรุณวันใหม่ แผงอกล่ำคละเคล้ากลิ่นฮอร์โมนบุรุษเพศทำเอาปรางแก้มใสเปลี่ยนสี ดวงตากลมแหงนมองใบหน้าหล่อเหลาของหัวหน้าไกเซอร์ที่หลับพริ้มสิ้นลายปีศาจร้ายด้วยหัวใจสั่นไหว
อ่า ขนาดตอนหลับคุณเซฮุนยังดูดีเลย
นอนอมยิ้มอย่างชื่นชมก่อนแอบสำรวจใบหน้าหล่อเหลเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ขาว แผงคิ้วเรียวยาวที่เจาะห่วงดำ สันจมูกโด่งยาวรับกับริมฝีปากอิ่ม ผิวเนื้อขาวละเอียดราวผู้ดีหากแต่มีรอยสักสีดำทั่วแผ่นหลังลามยาวมาถึงแขนกำยำที่พาดอยู่บนช่วงเอวคอดกิ่ว ใบหน้าหวานเห่อร้อนแดงจัดเมื่อเพิ่งสังเกตุเห็นว่าท่อนแขนกำยำนั้นกำลังโอบรัดช่วงเอวตัวเอง
นี่มะหมายความว่า… คุณเซฮุนนอนกอดลู่หานทั้งคืนเลยหรือ งื้อลู่หานเขินจัง
เด็กเฉิ่มนอนเขินสักพักก่อนหาช่องทางมุดท่อนแขนหนีออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อชำระกาย ขาเล็กก้าวออกจากห้องน้ำด้วยชุดตัวเดินของเมื่อวาน ดวงตากลมใต้กรอบวานมองร่างที่นอนบนเตียงด้วยท่าทีสบายแล้วก็ไม่อยากเดินเข้าไปปลุก
ปล่อยให้คุณเซฮุนนอนอีกสักพักก็แล้วกันนะลู่หาน
ขาเรียวพาร่างเดินออกมาจากห้องนอนก่อนทำใจกล้าถือวิสาสะเดินสำรวจทั่วห้องกว้าง คอนโดขนาดใหญ่ที่ถูกแบ่งเป็นสองชั้นคล้ายบ้านทั่วไป เฟอร์นิเจอร์ถูกจัดและแบ่งเป็นโซนอย่างลงตัว ขาเล็กก้าวมาหยุดอยู่หน้าตู้โชว์กรอบรูปก่อนแย้มรอยยิ้มกว้างอย่างน่ารัก
“คิก คุณเซฮุนตอนเด็กน่ารักจังเลย”
ดวงตากลมมองไปยังกรอบรูปของกลุ่มเด็กวัยไม่เกินห้าขวบสี่คนยืนกอดคอกันกลางสนามหญ้า เด็กคนริมซ้ายสุดที่ลู่หานจำได้ว่าคือคุณคริสข้างกันนั้นคือชานยอลเซฮุนและจงอิน ริมฝีปากบางแย้มยิ้มเมื่อคาดว่าเซฮุนและชานยอลคงจะสนิทสนมเป็นพิเศษเพราะรูปส่วนใหญ่คือรูปคู่ของสองคนนี้ จนกระทั่ง…
“เห…”
เสียงหวานร้องขึ้นอย่างแปลกใจก่อนจ้องไปยังกรอบรูปบานหนึ่งที่ภายในมีร่างสูงของโอเซฮุนกำลังยืนหน้าบึ้งท่าทางหงุดหงิด ส่วนข้างกายนั้นมีชายร่างเล็กหน้าตาน่ารักยืนยิ้มกว้างกอดเซฮุนแน่น ดวงตาสวยสั่นไหวยามที่มองใบหน้าบึ้งตึงของเซฮุนทว่าแววตาโหดเหี้ยมคู่นั้นกลับประกายความสุข
คนคนนี้คงมีความสำคัญกับคุณเซฮุนมาก…
และไม่ใช่เพียงรูปเดียวที่ลู่หานพบว่าถ่ายคู่กับเซฮุน แต่มันมีเยอะมากเสียจนนับไปถ้วน ท่าทีสนิทสนมจนหัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ
ทำไม… ถึงรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมา..?
ทว่าร่างน้อยก็ไม่ทันได้ขบคิดถึงอาการเหล่านั้นได้นาน กายเล็กก็จำต้องสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ
หมับ
“ทำอะไร”
“อ๊ะ! คุณเซฮุน”
ใบหน้าหวานหันไปยังด้านหลังก็พบกับคนตัวสูงที่ยืนกอดเอวเล็กแนบแน่นฝังใบหน้าลงกับลาดไหล่เล็ก ท่าทีง่วงงุนราวคนเพิ่งตื่นพร้อมผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงทำเอาหัวใจดวงเล็กเต้นไม่เป็นส่ำ
คุณเซฮุนตอนเพิ่งตื่นดูดีจังเลยฮื้อ
“คุณเซฮุนตื่นแล้วหรือครับ”
คำถามที่เอ่ยออกมาทำเอาคนเพิ่งลุกจากเตียงเงยหน้าขึ้นมองด้วยแววตานิ่งเรียบแต่แฝงความดุดัน
“ทำไมชอบถามเหี้ยไรควายๆ กูเดินมาขนาดนี้ยังนอนอยู่มั้งไอ้สัด”
คำตอบที่มาพร้อมคำต่อว่าทำเอาคนที่เริ่มชินกับคำพูดห่ามๆ อย่างลู่หานพยักหน้าถึงแม้จะแอบหวั่นกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของอีกคนอยู่บ้างก็ตาม เซฮุนมองร่างเล็กในอ้อมแขนก่อนเอ่ยถามต่อ มือหยาบยกขึ้นเล่นกลุ่มผมนิ่มไปมาทำเอาคนในอ้อมแขนสะดุ้ง
“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก”
“คือผม… เห็นคุณเซฮุนนอนหลับท่าทางสบายเลยไม่อยากรบกวน”
ตอบเสียงอ่อยอย่างที่ทำเอาริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มหยัน เสียงทุ้มกระซิบแผ่งข้างใบหูขาวจนคนในอ้อมแขนตัวแข็งค้าง
“มึงต้องถูกลงโทษนะรู้ไหม”
ทันใดนั้นกายเล็กก็สั่นระริกอย่างหวาดกลัวทันที ดวงตากลมใต้กรอบแว่นหลับปี๋อย่างหวาดกลัวเมื่อการลงโทษของหัวหน้าไกเซอร์ก็คงไม่พ้นลงไม้ลงมือบนตัวเขาอย่างเช่นทุกที
หากทว่า…
“อื้อ ”
ปีศาจร้ายกดแนบริมฝีปากบนผิวเนื้อขาวช่วงคอคนที่ยืนเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ กลิ่นหอมของคนเพิ่งอาบน้ำทำเอาคนที่ตั้งใจกดจูบเบาๆ ขบเม้มขึ้นลอยแดงอย่างลืมตัว มือหยาบกระชับเอวเล็กเข้าหาให้แผ่นหลังเล็กเบียดแผงอกกำยำเปือยเปล่า
เด็กเฉิ่มๆ เชยๆ มันหอมขนาดนี้เชียวหรือ… คำถามที่ปีศาจร้ายอย่างโอเซฮุนก็ชักไม่แน่ใจในคำตอบ
คนถูกลงโทษหลับตาพริ้มรับการกระทำวาบหวามที่ชวนเคลิบเคลิ้ม ใบหน้าหวานผินเอนให้ริมฝีปากหยักได้ซุกไซ้อย่างทั่วถึง มือหยาบล้วงเข้าไปยังใต้เสื้อยืดสัมผัสแผ่นทองเล็กนุ่มมือ และก่อนที่ริมฝีปากทั้งสองจะได้เคลื่อนเข้าประกบกัน…
พรวด!
“เซฮุน! อ๊ะ”
ประตูที่จู่ๆ ก็ถูกเปิดพรวดเข้ามาทำเอาหัวหน้าไกเซอร์ที่กำลังไล่ต้อนกลืนกินลูกกวางยามเช้าฉุนจัด ดวงตาเหี้ยมโหดราวพญามัจจุราชตวัดมองร่างคนมาใหม่ด้วยอารมณ์เดือดดาล ทว่าเมื่อเห็นร่างที่ยืนนิ่งค้างจับบานประตูแน่นมือหยาบที่กอดรัดรอบเอวเล็กก็ผละออกแทบในทันที
ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้น…
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ถ้าฉันมาแล้วแกจะไปรับฉันรึไงห๊ะเซฮุน”
“อย่างน้อยก็น่าจะบอกผมก่อนว่าจะมานี่”
ลู่หานยืนมองสองร่างที่ยืนคุยกันด้วยท่าทีสนิทสนม บทสนทนาและสายตาที่เหมือนมีอยู่สองคนผลักดันให้ลู่หานกลายเป็นส่วนเกิน ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นยามที่ได้ยินสรรพนามแสลงหูที่หัวหน้าไกเซอร์สุดโหดใช้เรียกผู้ชายน่ารักคนนั้น
ผม…
โดยปกติไม่ว่าใครปีศาจร้ายอย่างเซฮุนจะแสดงกริยาหยาบกระด้างใส่ แม้กระทั่งอาจารย์หรือใครอื่นลู่หานก็ไม่เคยเห็นผู้ชายโหดร้ายคนนี้มีท่าทีอ่อนลงเลยสักครา หากแต่ผู้ชายคนนี้กลับได้รับสิทธิ์นั้น ผู้ชายหน้าตาน่ารักที่ได้อยู่ในกรอบรูปเหล่านั้น…
ทำไมลู่หานถึงเจ็บที่หัวใจจังเลย…
“เขาไม่เสียเวลามาบอกมึงหรอกไอ้ฮุน” เสียงของคนมาใหม่ที่ดังขึ้นทำเอาเด็กเฉิ่มที่ตกอยู่ในภวังค์หันมอง คริสเดินเข้ามาปิดประตูก่อนมีท่าทีตกใจที่เห็นลู่หานอยู่ในคอนโดของเพื่อนสนิท ริมฝีปากหยักเจาะห่วงดำกระตุกยิ้มขึ้นช้าๆ
“แต่อี้ก็น่าจะบอกบ้างนี่” เซฮุนไม่สนใจเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามา นัยน์ตาคมที่มักเหี้ยมโหดตลอดเวลากลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แววตาที่มีเพียงแค่ ‘จาง อี้ชิง’ เท่านั้นจะได้เห็นมัน แม้เพื่อนสนิทอย่างไกเซอร์ยังไม่เคยได้รับเลยสักครั้ง
“คิดถึงก็พูดดีๆ สิไอ้เด็กนี่” จางอี้ชิงที่แก่กว่าเหล่าไกเซอร์ถึงสามปียืนกอดอกพล่างส่ายหน้าระอากับอากัปกิริยาปากแข็งของเด็กหน้าโหดที่แทบกลายร่างเป็นลูกหมาตรงหน้า คนน่ารักมองหัวหน้าไกเซอร์ที่ใครต่างเกรงกลัวในอำนาจและความโหดเหี้ยมกำลังยืนขมวดคิ้วแน่นหากแต่ดวงตากลับฉายชัดถึงความในใจ
นิสัยยังไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่เด็กยันโต ถ้าโอเซฮุนทำตัวเหมือนที่อยู่กับเขาต่อหน้าพ่อแม่บ้างก็คงไม่เกิดปัญหาใหญ่โตเหมือนอย่างทุกวันนี้
คนน่ารักคิดในใจแต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดออกไปเพราะเขารู้นิสัยของอีกคนดี ก็เซฮุนเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงและเล่นด้วยมาแต่เด็กนี่
“ไม่เจอกันตั้งนานตัวสูงขึ้นเยอะเลยแห๊ะ” จางอี้ชิงว่าพลางเดินยิ้มกว้างเข้าไปกอดน้องชายร่วมสายเลือดขี้งอนที่ไม่ว่าตอนไหนก็แปลงร่างจากปีศาจร้ายกลายเป็นลูกสุนัขทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
ใช่ จางอี้ชิงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับโอเซฮุน และเพราะพ่อแม่ของอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจเลี้ยงดูแต่เด็กทำให้หน้าที่เหล่านั้นตกกลายเป็นของจางอี้ชิงที่เลี้ยงและคอยดูแลจนเด็กนี่ติดพี่ชายอย่างเขาไปโดยปริยาย
“อี้นั่นแหละเตี้ยลง” แต่ถึงอย่างไรไอ้เด็กนี่ก็แข็งกระด้างไม่ยอมก้มหัวเรียกเขาว่าพี่สักทีให้ตายเถอะ!
“เดี๋ยวเถอะ! เอ๊ะว่าแต่เด็กนั่นใคร” จางอี้ชิงเอ่ยถามขึ้นมองเด็กหน้าตาเฉิ่มเชยที่สวมแว่นกรอบหนาเตอะด้วยท่าทีสงสัย ถ้าจำไม่ผิดตอนที่เปิดประตูเข้ามาเขาเห็นน้องชายหน้าโหดกำลังกอดจูบกับเด็กคนนี้ ดวงตาเรียวมองการแต่งตัวของอีกคนแล้วได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ
แต่งตัวอะไรของเขาน่ะ ยังกับจะไปเข้าวัดเข้าวา
“อ๋อ”
เซฮุนปรายสายตานิ่งเรียบแฝงดุดันไปยังเด็กเฉิ่มที่ยืนตัวลีบหน้าซีดด้านหลัง ลู่หานกำมือแน่นด้วยหัวใจสั่นระรัวราวกำลังหวังอะไรสักอย่าง...
ลู่หานกำลังหวัง… หวังในคำตอบนั้น
คริสหย่อนกายนั่งบนโซฟายาว ท้าวคางมองทั้งสามคนนิ่งพลันกระตุกยิ้มมุมปากราวกำลังถูกใจ ก็เขาบอกแล้วไง… ว่าเรื่องนี้มันน่าสนุกจะตายไป
“เหอะ! ก็แค่ตัวเชื้อโรคสกปรกๆน่ะ อย่าใส่ใจเลย”
หัวหน้าไกเซอร์ว่าเสียงเรียบพลางหันมาพูดคุยกับอี้ชิงอีกครั้ง ปล่อยให้เด็กเฉิ่มยืนตัวแข็งทื้อด้วยหัวใจบีบรัดแน่น ริมฝีปากเล็กเม้มฉับก่อนก้มหน้าลงพื้นมองเท้าตัวเองอยู่อย่างนั้น
ลู่หานอย่าลืมสิว่าสถานะของตัวเองคืออะไร อย่าลืมสิว่าสำหรับคุณเซฮุน…
ลู่หานคนนี้เป็นได้แค่ตัวเชื้อโรค… ตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจ
อย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิ ลู่หานเป็นแค่คนน่ารังเกียจที่คุณเซฮุนไม่อยากเข้าใกล้
สำเหนียกตัวเองสิลู่หาน
คริสที่ลอบมองอาการตัวเชื้อโรคที่ยืนนิ่งก็พอเดาได้ในทันที คนหัวสมองช้าอย่างนั้นตามเกมเซฮุนไม่ทันหรอก เผลอๆ คงตกหลุมพลางไอ้ปีศาจร้ายอย่างเซฮุนเข้าไปเต็มเปาแล้วก็ได้
“ไอ้ฮุน อี้ชิงจะเข้าคาสิโน มึงจะไปไหม” คริสเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองเพื่อนที่นั่งฟังอี้ชิงพูดอยู่บนโซฟาด้านข้าง คาสิโนที่ว่าคือธุกิจที่ครอบครัวคริสยกหุ้นครึ่งหนึ่งให้เจ้าตัวเพื่อฝึกทำงานเชิงมืดของตระกูล คนถูกชวนเลิกหันมามองก่อนตอบ
“เอาสิ”
บรรยากาศที่เหมือนในห้องมีเพียงอยู่สามคนทำเอาเด็กเฉิ่มที่เริ่มไล้เรี่ยวแรงเอ่ยแทรกเสียงแผ่ว หากแต่นั่นก็กระชากอารมณ์หัวหน้าไกเซอร์ให้ร้อนระอุ ดวงตาคมแข็งกร้าวตะวัดมองก่อนกดเสียงต่ำชวนขนลุก
“ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”
“ก็เอาสิ ถ้ามึงก้าวขาออกจากห้องนี้กูตามไปกระชากหัวมึงยันบ้านแน่”
ขาเล็กชะงักค้างก่อนเงยใบหน้ามองเซฮุนที่กำลังมองมาอย่างดุดัน ราวมีแรงกดดันมหาศาลออกมาจากดวงตาคมของปีศาจร้ายให้ลู่หานมานั่งข้างกายโอเซฮุนตามแรงกระชากนั้น มือเล็กถูกกำแน่นจนใบหน้าหวานเริ่มบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด หากแต่จะเจ็บที่กายก็คงไม่ถึงเศษเสี้ยวที่หัวใจ
หัวใจดวงนี้กำลังเจ็บปวด ลู่หานเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน
“มึงต้องไปกับกู ห้ามออกจากห้องนี้เข้าใจไหม”
ท่าทีบังคับที่มาพร้อมบรรยากาศคุกคามทำเอาเด็กเฉิ่มที่กำลังสั่นกลัวพยักหน้าเบาๆ ดวงตากลมชำเลืองมองจางอี้ชิงที่ดูน่ารักจนเขาชื่นชม มองการแต่งตัวที่ดูดีและมั่นใจอวดโชว์ผิวเนื้อขาวสวยก่อนย้อนกลับมามองตัวเองที่แต่งกายเสื้อยืดตัวโคร่งเก่าๆ กางเกงยีนส์ขาดๆ มีรอยปะแล้วจำต้องรู้สึกร้อนผาวที่ขอบตา
ลู่หานเป็นเพียงแค่ตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจคงสู้อะไรนางฟ้าอย่างคุณจางอี้ชิงไม่ได้หรอก
โดยที่เด็กเฉิ่มขี้น้อยใจไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าบนนิ้วนางข้างขวาของจางอี้ชิงและคริสนั้น…
สวมแหวนวงเดียวกัน
สปอยตอนต่อไป #แอร๊วว์
“ร่านนักรึไงวะ! มึงจะเอาทุกคนเลยใช่ไหม ทั้งไอ้คริส ไอ้จงอิน ไอ้ชานยอล มึงจะร่านวิ่งไปเอาพวกมันหมดเลยทุกคนเลยรึไงห๊ะ!!!!!”
“ฮึก ไม่ใช่ฮึกครับ”
“ฉันมันแย่ที่ไม่สามารถปกป้องอะไรนายได้เลยลู่หาน ฉันอยากให้นายได้รู้ไว้ว่าต่อแต่นี้ไปฉันจะไม่ยอมมันอีกแล้ว”
“ฮึกคุณชานยอล”
-------------------------------------------------------------------------------------------
ASHURAHUNHAN
( Chapter fifth : 100 percent now )
กรี้สสส ตอนนี้ฟิคมีเทียเลอร์แล้วละ
ทำเองงะ ปลื้มมาก เพิ่งโหลดแอพมาใหม่เลยลองเล่นดู แบบว่าว้าว โอ้มายกอซซ์ มันงดงามมากเลยจอร์จจ๋า *^*
ดูซะ จงดูเดี๋ยวนี้ ถ้าพวกหล่อนไม่ดูฉันจะข่มขืนชานยอล!!! -_-
http://youtu.be/j0zeZbwoX_Y
5 / 5 / 2015
กรี๊ดดดดดดดด น้องอี้สุดสวาทของอิฉันโผล่มาแล้วค่า เขินมาก อี้น่ารักเขิน
คือเราว่าคงมีใครหลายคนเดาได้ว่าอี้กับคริสมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกัน
เขามีจริงๆ แต่เดี๋ยวไว้เฉลยตอนหน้านะว่าคริสกับอี้เป็นไรกัน แต่ถึงขนาดใส่แหวนเหมือนกันคงไม่ธรรมดาหรอก คริ
คือตอนนี้ที่เหลือตั้งใจเปิดตัวอี้ชิงเฉยๆ กับบอกให้ลู่ว่านังลู่มันคิดมากและขี้น้อยใจและเหมือนจะชอบฮุนไปแล้ว
ใครเดาได้บ้างว่าลู่เริ่มชอบฮุน เดาไม่ได้นี่โง่มาก
ไม่งั้นลู่คงไม่มาโอ้ยเจ็บจังเลยหรอก นังพวกคนโง่ #อีนี่เป็นไรท์ประเสิรฐด่าคนอ่านว่าโง่เอาสิมึง #อย่าตบช้านนน
เราตั้งใจจะอธิบายในพาร์ทนี้ว่าเซฮุนคนที่แข็งกระด้างเนี่ยเขาจะอ่อนโยนต่อหน้าพี่ชาย(อี้ชิง)ที่รักมากๆ เท่านั้น
จำได้ไหมว่าฮุนเป็นเด็กมีปัญหากับครอบครัว มันเลยนิสัยป่าเถื่อนแบบนั้น แล้วอี้ก็เป็นคนที่เลี้ยงฮุนมาแต่เด็ก
ฮุนเลยแบบพ่อแม่ไม่สนใจอะ มีแต่อี้คนเดียวที่สนใจมัน ฮุนมันเลยรักอี้และอ่อนต่ออี้เท่านั้น
ละก็จำได้ไหมตอนนี้แรกๆอะ ที่ฮุนมันเอาชุดนอนระบายริ้วให้ลู่ใส่ ที่บอกว่าเป็นของญาติที่ตอนนี้อยู่จีนอะ
นั่นก็ของอี้ชิงนั่นแหละจ้า ปริศนา #ที่ไม่มีใครถามถึงแต่กูก็ยังแต่ง คลี่คลายไปหนึ่งลูก
อี้ในเรื่องอายุมากกว่าไกเซอร์ทุกคนสามปีนะจ้ะหนูๆ
อ๋อ! ลืมไปว่าจำได้ไหมที่เราบอกว่ามีคนหนึ่งในไกเซอร์ไม่มีคู่
ตอนนี้มีฮุนฮาน คริสเลย์แล้ว คยองซูก็เคยโผล่มาในเรื่องแล้ว เพราะฉะนั้นคนที่ไม่มีคู่คือใคร ตะแล่นแต๊นแต๊น
ไม่เป็นไรทุกคน เรารู้ว่าทุกคนเสียใจมาก เดี๋ยวเราจะเสียสละความสวยตัวเองเป็นแฟนชานยอลเอง
ไม่ต้องกลัวว่าชานยอลจะเหงานะ เรา สวย รวย ใจดี สปอร์ต ไทยแลนด์ #ยืดอก
ตอนหน้าก็จะเป็นแบบอะไรที่อยากตบอีฮุนมากบอกเลย ฉันอยากตบมาก ถ้าไม่ติดที่หล่อนี่ใช้อย่างอื่นตบไปละ
บังเอิญว่าฮุนมันหล่อมากเลยใช่ปากตบ #นอกเรื่องตลอดเวลา
เออก็นั่นละ สรุปตอนหน้าอีฮุนจะทำร้ายลู่หานอีกแล้ว
และพี่ปาร์คของไรท์เตอร์คนสวยและสวยมากก็จะไม่ยอมค่ะ นางจะมาปกป้องลู่หานค่ะ!
โอ้ยนี่รู้สึกอยากโดนทำร้ายแล้วแกล้งกระแซะชานยอล ฉันเจ็บมากเลย มาปกป้องฉันทีมาก
แต่ลืมไปเห้ยมันฟิค มึงตื่น มึงเพ้อเจ้อมาก เด็กๆ อย่าเพ้อเจ้อแบบอีไรท์คนนี้รู้ไหมคะ
คือสงครามแย่งพี่ลู่จะเริ่มจากนี้เว้ย เดี๋ยวเราเอาจงอินมาเล่นด้วยละตอนหน้า ไม่โผล่มานานกลัวเหงาแงะ
เออนี่พวกเธออออ ฉันลืมบอกกก ฉันลืมบอกไปเลยค่า
อิฉันแอบเปิดซีรี่ย์ฮุนฮานเรื่องใหม่อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ
คือบั่บว่าแกมันคนละฟิลกับเรื่องนี้มาก เรื่องนั้นเซฮุนแสนดี๊แสนดี
ฟิลแบบอบอุ่นๆ อ่านแล้วอยากเสียตัวให้เซฮุนอะ #อุ๊บซ์
ตามไปอ่านเลยนะ ถ้าไม่อ่านฉัน จะ อึ๊บ ชาน ยอล!!! #เอ๊ะอะก็วิ่งไล่ปล้ำผู้ชาย
เด็กๆ ไม่ควรเอาเป็นไอดอลนะคะ ไอ้การวิ่งไล่ปล้ำผู้ชายมันไม่งามค่ะ ต้องวางยามอมผู้ชายแล้วให้มันมาให้เราเอง #ชะนีมาก
http://my.dek-d.com/gingggg/writer/view.php?id=1345283
สุดท้ายยยยยยย
ขอบคุณทุกคนที่อ่านทอร์คของไรท์เตอร์คนนี้ แม้ว่า 80% จะเป็นเรื่องไร้สาระและพรรณาถึงวิธีอ่อยชานยอล
แต่ก็ขอบคุณนะคะ มีหลายคนเลยที่บอกว่าชอบอ่านไรท์ทอร์ค เดี๋ยววันหลังจะทำทอร์คตีเล่มแจก
ช่วงนี้อากาศก็ร้อนมาก ร้อนเห้ๆ ขอให้ทุกคนอย่าเพิ่งกลายร่างเป็นหมาบ้านะคะ
รักษาสุขภาพกันด้วยน่าเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวฝนตกกูนี่ตามโลกไม่ทันจริงๆ
ฝันดีนะครัชทุกคน #ขยิบตาปิ๊งๆแล้ววิ่งไล่ชานยอลในทุ่งซาฮาร่า
ปล. นี่กูทอร์คเหี้ยไรยาวชิบหายอีสัด 5555555555555555555555555555555555555555555
2 / 5 / 2015
อันยองฮาเซโยยยยยยยยย เรามาร้าวววว ขอโทษที่ช้านะ พอดีเพิ่งทำโปรเจ็คเสร็จเมื่อวานนี้เองแง
บอกเลยตอนนี้แต่งยาก เพราะเราแก้พล็อตตอนนี้ไปสองรอบคือเราเป็นคนชอบแต่งอะไรหวานๆ
แต่พอมาคิดดูเอ๊ะ คาแรคเตอร์เซฮุนไม่ควรเป็นแบบนี้เลยเปลี่ยนใหม่มาเป็นอีฮูนบังคับลู่ใช้ปากนี่แหละ
คือตอนแรกตั้งใจจะแบบไม่มีพวกฉากตัดเว้ย เอาแค่นอนกอดละตื่นมาลู่ทำอาหารฮุนมากอดหยอกข้างหลังงี้
แต่แบบเอ๊ะ นี่มันฮูนไกเซอร์นะเธอออ เขาไม่สมควรมีนิสัยหวานแหววแบบนั้นเลยอะจริงๆ 555555555
ส่วนยาที่เรา (ตัด) ไปคือ กันชานะคะ ใครอ่านแรกๆก็คงจำได้ว่าฮุนเลล่นยาตัวนี้
ตอนนี้เขาเริ่มแคร์ความรู้สึกลู่แล้วน่าา แต่ก็บอกคำเดิม อีฮุนมันเหี้ยัยงไงก็เหี้ยแบบนั้น
อย่าหวังว่ามันจะเปลี่ยนตัวเองบอกเลย มันอาจจะเปลี่ยนแต่คือนิสัยคนแบบนี้แน่นอนว่าฟอร์มจัด
นี่บอกเลยถ้าเจ๊เป็นลู่นะ วิ่งเอาปังตอฟาดหัวละ แกกล้ามาบังคับฉันหรอ ขอดีๆฉันก็ให้ กระโดดขึ้นเตียงรอแกเลยด้วยซ้ำ #อีนี่
เด็กๆ ต่ำหว่า18ไม่ควรอ่านทอล์คอีไรท์คนนี้เลยนะจริงๆ
แม่งเป็นตัวอย่างที่เลวแก่เด็กและเยาวชนมาก #อิฉันแก่แล้ว
ปล. พาร์ทที่เหลือมีแขกรับเชิญมาแหละ ไม่สิ ไม่รับเชิญ เขาก็เป็นตัวหลักนี่แหละ เดาเอานะตะเอง
จะบอกว่าวันที่8 อิฉันสอบละพวกเธอออออ
อิฉันยังไม่ได้แตะเลยสักหน้าฮื้อออ
เพื่อเกรดอันแสนสวย(น้อยกว่าเบอร์โทรชานยอล) อิฉันต้องสู้ต่อปายยยยยย
เดี๋ยวจะรีบมาต่อนะคะ อย่าเพิ่งลืมเรากันนะยะ!!
พวกเธอลืมเราเราจะไปลากคอพวกเธอกลับมา #ไขว้ห้างบนกระโปรงเฟอร์รารี่สีแดงมือสอง
ไปละ บายบายยยย รักทุกคนมากมาให้จุ้บเหม่งสิบที จุ้บ!!!!!!! <3
ปล. อย่าลืมดูเทียเลอร์ฟิคในยูทูปกันะนังพวกชะนี
26 /4 /2015
สวัสดีจ้า ค้างใช่ไหมจ้า 555555555555555555555555
ไม่ต้องห่วงค่ะ อตนนี้ไม่ใช่เอ็นซีหรอก คิคิ
ให้พี่ลู่เสียตัวเร็วไปมันไม่ดีหรอก หึหึ -,.-
ความจริงฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคยาวมากๆ ของมาก จะมีสองภาคอะ แต่ไม่รู้ความขยันเราจะไปถึงจุดไหนไหม กร๊าก
ตอนนี้อิพี่ฮุนแบบเห็นแล้วนะแก เขา เห็น หน้า พี่ ลู่ แล้ว!!!! #สะบัดมือรัว
คือบั่บ เจ๊ปลื่มปลิ่ม เจ๊รู้สึกนมเด้งมากบอกเลย #ร้องไห้
คือแบบแกกกกก เขารู้แล้วว่าลู่สวยงะ
แต่บอกเลยนะว่าใครจะหวังว่าอิฮุนนิจะนิสัยเปลี่ยนหลังเจอหน้าลู่จริงๆ นี่หยุดคิด
เคยบอกแล้วว่าคนเรานิสัยมันเปลี่ยนแปลงกันยาก คือมึงสันดา น แบบนี้มาแต่เกิด จู่ๆมึงจะมาเปลี่ยนกันเนี่ยนะ
ยากอะ มีไม่กี่ปัจจัยหรอกที่จะทำให้คนเราเปลี่ยนนิสัยที่ติดตัวมา
คือมันจะไม่เปลี่ยน100 เปอร์เซ็น แต่มันจะไปอีกทางหนึ่งมากกว่าไรงี้เนอะ
อื้มคือตอนที่แล้วเราหงุดหงิดมาก
เรากลับมาแก้ไขเว้ย แบบปรับเปลี่ยนภาษาเขียนทอล์คงี้
คือเขียนยาวมาก โคตรอัปป้าโคตรออมม่ายาว แต่มันไม่ยอมอัพเดตให้หนู!!!
สงสัยเน็ตมันกาก รำเน็ตหอมาก =_= ก็เลยช่างมัน ปล่อยไว้งั้นแหละ ขี้เกียจ #เอ๊าอีนี่
สุดท้ายยยย อยากกระซิบว่าอาชูรา มีบอทฟิคแล้วนะคะ ไปตามฟอลเลย
เข้าไปส่องในแท็คอะ เดี๋ยวก็เจอ #มั้ง
สุดท้ายไปละ ใกล้สอบ มีโปรเจ็คอีกยังไม่เสร็จเลย ไม่รู้เสร็จเมื่อไหร่
คงมาช้านิดนะ เพราะช่วงนี้วุ่นวายมาก
ฝันดีจ้าาา #ปล้ำชานยอลอึ๊บซีวอน คิคิ
ความคิดเห็น