คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #2: somewhere only we know?
#2
Somewhere only we know?
“ฮยอกแจทำไรอยู่”
“ฮยอกแจกินข้าวยัง”
“ฮยอกแจ เลิกเรียนยัง”
และอีกมากมายสำหรับฮยอกแจฮยอกแจและฮยอกแจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงรำคาญและบล็อคไลน์ไปในที่สุด หากแต่ทำไมถึงไม่เป็นกับอีทงเฮ? เขาสามารถคุยกับอีกคนได้โดยไร้ความรู้สึกเบื่อหรือรำคาญใดๆ
ถ้าเป็นคนอื่นผมคงรำคาญและบล็อคไลน์นั้นไปในที่สุด หากแต่ทำไมถึงไม่เป็นกับอีทงเฮ? ผมสามารถคุยกับเขาโดยไร้ความรู้สึกเบื่อหรือรำคาญใดๆ หนำซ้ำยังตอบข้อความเขาทั้งวันอีก
อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมคุยกับเขาทั้งวันจริงๆ
“คืนนี้ห้ามเบี้ยวนะเว้ย สกายบาร์นะไอ้มิน” เฮนรี่กำชับซองมินที่ตีสีหน้าเบื่อหน่ายแต่ก็ยอมพยักหน้า ก่อนเสียงนั้นจะหันมาทางเขา
“ฮยอกแจมึงจะชวนพี่เยซองไปก็ได้นะ กูก็จะชวนไอ้คยูไปเหมือนกัน แล้วมึงก็อย่าแต่งสวยให้มากนักละ” เจ้าของเสียงเดินมากอดคอเขาแล้วยักคิ้วเบาๆ อย่างกวนประสาท ร่างบางตีหน้ายุ่งกลับไป
“กูเป็นผู้ชายนะสัด”
ตรอกใส่หน้าแล้วหันไปมองซองมินที่ยิ้มล้อๆ ตรงมา แผงคิ้วเรียวขมวนมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
นี่ผมดูเป็นยังไงในสายตาพวกมัน? ผมเป็นผู้ชายนะครับ -_-;
“ฮยอกแจคืนนี้ไปกับพวกเฮนรี่ปะ” ทงเฮไลน์มาถามผมตอนเลิกเรียนพอดี
“ไปดินานๆที ทงเฮไปปะ”
“น่าจะ”
ความหมายคำว่าน่าจะของทงเฮคือเขายังไม่มั่นใจ กระนั้นเขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจมากว่าอีกคนจะตัดสินใจอย่างไรจากนั้น เพราะฮยอกแจรู้ว่าทงเฮน่ะ
ต้องมาแน่ๆ
------------------ my ♥ fairy ----------------
“เออกูถึงหน้าร้านแล้วอยู่ตรงไหนกันวะ”
ร่างเล็กของฮยอกแจกดวางโทรศัพท์เมื่อเห็นพี่รหัสกำลังยืนโบกมือหยอยๆ พร้อมแหกปากเรียกชื่อเขาดังลั่น ดวงตากลมกวาดมองคนรอบด้านที่เริ่มหันมาสนใจแล้วได้แต่ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างอับอาย
อายครับอาย อายที่มีพี่รหัสแบบอีพี่เยซองนี่แหละ
ฮยอกแจเดินเข้าไปทักเพื่อนรวมถึงรุ่นพี่ก่อนที่เสียงจะหยุดลงเมื่อเจอเข้ากับคนคนหนึ่ง ทงเฮตบเบาะข้างกายเชิงให้เขานั่ง ริมฝีปากบางขยับรอยยิ้มเมื่อสิ่งที่คิดเป็นจริง
เขาไม่ได้รู้ใจอีกฝ่ายหรอก ก็แค่รู้สึกได้ว่าทงเฮต้องมา
“กินได้หรือเปล่า”
เมื่อหย่อนสะโพกนั่งลงคนข้างกายก็เอ่ยถามทันที นัยน์ตากลมมองแก้วน้ำสีอำพันพลางพยักหน้ารับ
“ขอนิดเดียวเดี๋ยวเดินกลับไม่ไหว”
“เห้ยพวกมึงมองกล้อง ไอ้เหี้ยรี่มึงขยับซ้ายหน่อยดิวะ ยิ้มสวยๆ นะพวกมึงกูจะอัพลงไอจี เอ้า หนึ่ง สอง สาม!!!” พี่เยซองขึ้นยืนบนเก้าอี้พร้อมไม้เซลฟี่ เขาพยายามเอื้อมแขนสั้นๆ ให้ยาวที่สุดเพื่อจะได้เฟรมที่สวยงาม ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ ก่อนชูสองนิ้วยิ้มสู้กล้อง
หลังการถ่ายรูปผ่านพ้นพวกเราก็นั่งคุยกันโดยมีน้ำเมาในมือคนละแก้ว
“ไหวป่าว” เสียงทุ้มของทงเฮถามขึ้น ดวงตาสีเข้มมองปรางแก้มที่ขึ้นสีเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างตระหนก หัวเล็กส่ายเบาๆ พร้อมยกแก้วที่สี่ขึ้นจ่อปาก
“มามาไอ้น้องรหัส มาชนแก้ววววว เหยดดดดด”
เยซองโพล่งขึ้นพร้อมชงเหล้าแก้วใหม่ส่งให้น้องรหัส ทว่าขณะที่มือเล็กกำลังเอื้อมรับ แก้วใบนั้นกลับถูกใครอีกคนคว้าตัดหน้า ฮยอกแจตวัดสายตามองทงเฮอย่างไม่พอใจ ก่อนชะงักไปกับน้ำเสียงห้วน
“พอก่อน ไม่ไหวแล้วนะ”
หมอนี่เป็นอะไรไป..?
ทงเฮวางแก้วเหล้าของฮยอกแจลงโต๊ะต่อหน้าเหวอๆ ของเยซอง มือใหญ่พยุงกายเล็กขึ้น “ผมพาฮยอกแจกลับก่อนนะครับ ขอโทษด้วยนะพี่” ทงเฮพูดลาทุกคนในโต๊ะพลางประคองร่างที่เริ่มโงนเงนไปที่รถ
ชั่วขณะที่เขารู้สึกเหมือนโลกเอียง แต่มันก็แค่แปบเดียว ฮยอกแจพยายามเพ่งสมาธิไปกับการเดินโดยที่มีทงเฮประคองข้างกาย มือใหญ่เปิดบานประตูออกกว้างให้เขาได้เข้าไปภายในตัวรถ ฮยอกแจมองทุกการเคลื่อนไหวของทงเฮ ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นทุบหัวตัวเองเมื่อเริ่มเห็นอีกฝ่ายมีสองหัว
อ่า สงสัยจะดื่มหนักไปจริงๆ
“นั่งนิ่งๆ ดิวะ” ทงเฮหันมาพูดเสียงแข็งพร้อมจับหัวเล็กที่กำลังเอนเอียงคล้ายตุ๊กตาล้มลุกให้หยุดนิ่ง ฮยอกแจหลุดขำเบาๆ โดยไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงดุ
"นิ่งๆ ดิวะ" น้ำเสียงยานคางที่หลุดมาจากกลีบปากคนเมาทำเอาคนขับรถเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาสีเข้มปรายมองคนเมาที่ยังคงพึมพำพูดตามประโยคเมื่อกี้วนไปวนมาอย่างขบขัน
เมาแล้วพูดตามคนอื่นงั้นหรอ? แปลกดีเหมือนกัน
------------------ my ♥ fairy ----------------
“ถึงแล้ว” เพียงไม่นานตัวรถก็เคลื่อนจอดหน้าหอพักแห่งหนึ่ง ดวงตาสีเข้มสบผสานดวงตาใสแน่นิ่งอย่างที่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆ ฮยอกแจสร่างเมาเพียงนิดเมื่อได้นั่งรับลม ดวงตากลมยังคงมองลึกลงนัยน์ตาสีเข้ม มองลึกราวคนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
นอกจากจะยิ้มมีเสน่ห์แล้ว…
..ดวงตาของเขาเองก็ร้ายกาจพอๆ กัน
“อ่า ขอบใจนะ”
“เดี๋ยว”
มือที่กำลังเปิดประตูหยุดชะงัก ดวงหน้าหวานหันมามองยังเจ้าของเสียงพร้อมความสงสัยในแววตา กระนั้นทงเฮก็ไม่คิดปริปากขยายความจนฮยอกแจต้องขมวดคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยหนัก
"มีอะไรหรือเปล่า?"
ชายหนุ่มไม่ตอบ หากแต่กลับยื่นมือเข้าหาพร้อมวางแผ่วบนกลุ่มผมนิ่ม มือใหญ่ขยับโยกหัวเล็กพร้อมรอยยิ้มเบาๆ เพียงเสี่ยววินาที ก้อนเนื้อในอกเกิดอาการกระตุกถี่จนฮยอกแจจุกไปทั้งอก
“ฮยอกแจ ฝันดีนะครับ”
กลีบปากเล็กเม้มแน่นหลังสิ้นน้ำเสียงอ่อนโยน ปรางแก้มใสผลัดสีเรื่ออย่างที่ดวงตาคมอ่อนแสงลง รอยยิ้มของทงเฮกว้างขึ้นจนเหมือนดึงกระชากสติฮยอกแจให้ปลิวกระเจิง มือเล็กกำแน่นพร้อมกับที่ผลุนผลันกายออกจากรถโดยไร้คำบอกลา
เหมือนดั่งคนสติหลุดหาย ฮยอกแจยังคงไม่สามารถรับรู้สิ่งอื่นใดได้นอกจากอาการประหลาดๆ ของตัวเอง สิ่งเดียวที่รับรู้ได้นั่นก็คือ
เสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างคนเป็นบ้า
และฮยอกแจก็มารู้สึกตัวอีกทีในตอนที่ความเจ็บจี๊ดกระจายทั่วหน้าผาก มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ เมื่อเจ้าตัวเผลอเดินชนกำแพงเข้า ขบริมฝีปากแล้วยืนเขย่าตัวเองอย่างต้องการเรียกสติ
ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เขินจนเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
________________________________________
TBC
( - ฮยอกแจ ฝันดีนะครับ ♥ )
อิอิ ฝันดีนะคะ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น