คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : - 11- ( 100% )
Chapter 11
You
never know anymore นายไม่เคยรู้อะไรเลย
ถูกหักหลัง…
มันคือทุกความรู้สึกของปาร์คชานยอลในเวลานี้
น้ำสีอำพันแก้วแล้วแก้วเล่าถูกกระดกเข้าปากอย่างลื่นไหลราวน้ำเปล่า ดวงตาคมว่างเปล่าดูไร้ความรู้สึก
ทว่าภายในกลับอัดแน่นไปด้วยแรงแค้น มือหยาบกำแก้วในมือแน่น
“มึงคิดดีแล้วเหรอว่าจะทำแบบนี้”
คริสปรายตามองเพื่อนที่นั่งหน้านิ่ง แผ่ไอเย็นอย่างน่ากลัว ชายหนุ่มสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นเพื่อนโกรธขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
อย่างที่เขาว่ากันสินะ
ยิ่งรักมาก
ก็ยิ่งแค้นมาก
“ทำไมกูต้องเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวด้วยวะ
กูแม่งพยายามทำทุกอย่าง พยายามทำดีให้เขารัก แล้วดูไอ้เหี้ยนั่น ไม่ต้องทำห่าไร แค่อยู่เฉยๆ เขาก็รัก เหอะ”
คริสนิ่ง
น้ำเสียงของชานยอลอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้น หากเขาโดนสถานการณ์เดียวกันกับชานยอลก็คงแค้นไม่น้อย
เผลอๆ ไม่ใจเย็นแบบมันหรอก
แต่ทะเลที่นิ่งสงบนี่แหละ… มักน่ากลัวเสมอ
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ทำไมถึงไม่รับสักทีนะ”
หญิงสาวพึมพำใส่โทรศัพท์ด้วยท่าทางกระวนกระวายเมื่อปลายสายไม่มีทีท่าตอบรับ
เธอกดโทรออกรัวหาพี่ชายมาเกือบร่วมชั่วโมงได้
“เป็นไงบ้างจียอน
ติดต่อได้ไหม”
“ไม่ได้เลยค่ะพี่คยองซู
พี่ชานยอลไม่ยอมกลับบ้านมาหลายวันแล้ว ปกติพี่ชายไม่เคยเป็นแบบนี้
ตอนนี้คุณแม่ก็เป็นห่วงมากด้วย”
หญิงสาวว่าด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด
เธอไม่รู้และไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ พี่ชายถึงหายออกจากบ้านไป จวนอาทิตย์แล้วที่ลูกชายคนโตแห่งตระกูลปาร์คได้หายไปอย่างไร้ร่องลอย
จะมีก็เพียงแค่ข้อความสั้นๆ ฉบับเดียวที่ถูกส่งเข้ามา
และหลังจากนั้นก็หายเข้าไปในลืบเมฆ
‘อีกไม่นานก็กลับ
ไม่ต้องเป็นห่วง’
ไม่มีใครสามารถติดต่อคนโตบ้านตระกูลปาร์คได้เลย
แม้กระทั่งปาร์คจียอนน้องสาวสุดรักของอีกคนเองก็ตาม
“มันน่าแปลกจริงๆ
นั่นแหละ” จางอี้ชิงกอดอกพึมพำอย่างคิดไม่ตก ไม่กี่วันมานี้เขาเองก็รู้สึกได้ว่าคู่หมั้นมีอาการแปลกไป
คริสดูเงียบขรึมเหมือนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา แต่กระนั้นเขาเองก็ไม่กล้าถาม
“ช่วงนี้พี่คริสก็มีท่าทีเคร่งเครียดเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับไกเซอร์หรือเปล่า”
และคิมจงอินก็ไม่เข้ามาหาเขาเหมือนทุกทีด้วย…
ประโยคหลังที่คยองซูพูดต่อในใจ
โดยปกติ คิมจงอินมักเข้ามาหยอดแหย่เขาเกือบทุกเวลา
หากแต่เดี๋ยวนี้กลับน้อยลงจนน่าสงสัย
แถมพอเจอกันทีอีกฝ่ายก็มักตีหน้ายุ่งเหมือนคนเจอปัญหารุมเร้าเสียอย่างไรอย่างนั้น
และที่น่าผิดปกติคืออาการของลู่หาน
ลู่หานดูเหมือนหลบสายตาเขาตลอดเวลา
แถมเวลากลางวันกับเลิกเรียนก็ชอบหายตัวไปเสียดื้อๆ อีก น่าสงสัย… มันต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นแน่ๆ
เรื่องที่พวกเขาไม่รู้และลู่หานต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ!
“แล้ว… เซฮุนล่ะ? มีใครเจอเซฮุนบ้างหรือเปล่า”
คนที่เริ่มประติดประต่อเรื่องได้อย่างคยองซูเอ่ยถามขึ้น หากแต่ทั้งสองคนก็ส่ายหน้าหวือไปมา
แปลก… มันแปลกเกินไป
“เซฮุนไม่ยอมกลับบ้านพวกนายก็รู้
แต่ฉันคิดว่าฉันควรเข้าไปหาเด็กนั่นที่คอนโดบ้างซะแล้ว” จางอี้ชิงพูดอย่างหมายมาด
อีกสองคนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยเมื่อเริ่มสัมผัสถึงความผิดปกติในไกเซอร์
หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวนั่งไม่ติดเก้าอี้อย่างร้อนใจ
เธอเป็นห่วงพี่ชายที่หายไปจนแทบบ้า
เพราะโดยปกตินั้นหากพี่ชายเธอจะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกให้คนในบ้านรู้
ไม่ใช่ทิ้งเพียงไว้แค่ข้อความสั้นๆ แล้วหายไปเลยอย่างเช่นตอนนี้
“พี่อี้ชิง
ทำอย่างไรดีคะ จียอนเป็นห่วงพี่ชาย จียอนกลัวว่าพี่ชายจะเป็นอะไร ฮึก”
หญิงสาวที่ถูกพี่ชายประคมประหงมดูแลอย่างดีราวไข่ในหินปล่อยโฮในที่สุด
ปล่อยตัวเข้าสู้อ้อมกอดของจางอี้ชิงที่ยกมือลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างปลอมประโลม
“ไม่เป็นไรหรอก
ชานยอลน่าจะอยู่กับพวกไกเซอร์นั่นแหละ พี่ชายเราเก่งจะตาย เขาไม่เป็นอะไรง่ายๆ
หรอก” อี้ชิงกอดปลอบหญิงสาวอย่างรักใคร่ จียอนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เขาเอ็นดูและคอยเลี้ยงดูตั้งแต่เจ้าหล่อนยังแบเบาะ
“ฮึก
จียอนจะโทร ฮึก จะโทรศัพท์ ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวพยายามหยุดอาการสะอื้นไห้
คว้าโทรศัพท์ขึ้นเลื่อนกดหน้าจอไม่กี่ทีแล้วยกแนบหู
หากแต่หน้าจอที่ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าพี่ชายก็ทำเอาจางอี้ชิงสงสัย
“โทรหาใครน่ะจียอน”
“ฮึกเพื่อนค่ะ
เพื่อนของจียอนเองฮึก”
จางอี้ชิงขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจเพราะเขาไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ
ว่าเบอร์ที่กดคือหมายเลขต่างประเทศ และถึงกระนั้นสิ่งที่เขาเห็นแวบๆ
ตรงหน้าจอคือรูปคู่ชายหญิงที่ใบหน้าแนบชิดสนิทกันเกินกว่าจะเป็นเพื่อนทั่วๆ ไป
น้องสาวของเขาแอบไปมีแฟนอยู่ที่ลอนดอนหรือไงกันนะ
ต่อ
“คุณเซฮุนผมว่าเรากลับบ้านกันเถอะครับ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
ลู่หานเอ่ยบอกคนข้างกายที่กำลังหมุนพวงมาลัย
ใบหน้าหวานผินมองนอกหน้าต่างเมื่อในตอนนี้กระแสความรู้สึกยังคงไม่นิ่งสงบ ตั้งแต่ตอนนั้นที่เกิดเรื่องหน้าห้องน้ำ
เขาก็ไม่พบองครักษ์ผู้แสนดีที่เขาได้ทำลายหัวใจดวงนั้นอีกเลย
ปาร์คชานยอลหายไป… เรื่องที่ดังไปทั่วโรงเรียนและไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายอยู่ไหน
ความรู้สึกผิดตีรวนในอกจนลู่หานไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้าใคร
มีคนเข้ามาถามถึงเรื่องชานยอลเขาก็ตอบเพียงแค่ไม่รู้และเลือกที่จะไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้
ลู่หานก็แค่คนเห็นแก่ตัว
และหากถามว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะยังเลือกทำลายหัวใจแสนดีดวงนั้นอีกไหม
เขาก็คงได้แต่กล้ำกลืนและพยักหน้าเบาๆ โลกความจริงช่างแสนโหดร้ายและทรมาน แม้ว่ามันจะทำให้เราเจ็บเจียนตายก็ตาม
แต่เมื่อถึงเวลา เราก็ต้องยอมรับความจริง
“นี่”
“อ๊ะ! ครับคุณเซฮุน”
“ถึงนานแล้วทำไมยังไม่ลงไปอีก
มัวแต่เหม่ออะไรอยู่? หรืออยากไปนอนกับกู?”
ลู่หานตีหน้าเหวอ มองปีศาจหนุ่มที่วางแขนบนพวงมาลัยรถหันหน้ายิ้มล้อเลียนใส่จนอดไม่ได้ที่จะผินหน้าหนีอย่างเขินอาย ก็ตั้งแต่ตอนที่เขาและชายคนนี้ปรับความเข้าใจกัน คนตัวเล็กก็ได้รู้อีกอย่างว่านอกจากเซฮุนจะเป็นจอมโหดแล้ว ยังเป็นจอมเอาแต่ใจอีกด้วย
เอาแต่ใจจนถึงเช้าเลยล่ะ!
“วันนี้ผมขอนอนบ้านดีกว่าครับ
พอผมไปกับคุณเซฮุนทีไรก็ถูกเอาเปรียบทุกที” ว่าอย่างงอนง้อ หากแต่เรียกรอยยิ้มกว้างจากคนหน้าโหด
ลู่หานจะรู้ไหมว่าคำพูดของเขาไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียง หากแต่ความใสซื่อและไม่ทันคนก็ทำเอาคนที่ตามไม่ทันไม่เคยรู้ถึงความมากเลห์ของเขาเสียที
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ลู่หานโคลงหัวลา หากแต่ก่อนที่จะได้ก้าวขาลงจากรถ มือหยาบก็เอื้อมคว้าแขนเล็กไว้
“คุณเซฮุนมีอะไรหรือเปล่าครับ”
เอ่ยถามเมื่ออีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบ
ดวงหน้าคมเอาแต่จดจ้องใบหน้าเขาไม่ลดละจนสงสัยหนัก กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่พูดอะไร
ได้แต่กระชับแขนเขามั่น
เซฮุนเงียบไปเพียงอึดใจ
จ้องลงแก้วตาใสก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว น้ำเสียงที่ฟังดูติดแข็งทื่อ ทว่าแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“อย่าคิดมาก”
ลู่หานชะงัก
มองใบหน้าจริงใจของชายหนุ่มแล้วเผยรอยยิ้มช้าๆ “ขอบคุณครับคุณเซฮุน
ผมขอตัวก่อนนะครับ” มือเล็กดันบานประตูรถพร้อมกับที่ก้าวขาแตะพื้น
ทว่าก่อนที่จะขยับกาย ดวงหน้าหวานก็หันกลับไปยังคนหน้าโหดที่มองนิ่งอีกครั้ง
เผยรอยยิ้มหวานอย่างที่เซฮุนยกคิ้วฉงน
“มีอะไร?
ลืมอะไรไว้ระ…”
จุ้บ
“คุณเซฮุนขับรถกลับดีๆ
นะครับ”
ปัง!
เด็กเฉิ่มจอมแสบวิ่งหายเข้าบ้านโดยทิ้งให้คนที่เพิ่งถูกลักลอบหอมแก้มนั่งค้าง
หัวใจดวงแกร่งที่เคยคิดว่าตายด้านกระหน่ำเต้นถี่รัวอย่างบ้าคลั่ง
ความรู้สึกร้อนผาวแผ่กระจายทั่วแก้วสากจนเซฮุนต้องผินหน้าหนีออกนอกหน้าต่างรถ
มือใหญ่ยกลูบทั่วใบหน้าคมอย่างคนเสียเซลฟ์ หากลู่หานไม่รีบเข้าบ้านคงได้เห็นแน่ๆ ว่าปีศาจจอมโหดที่ใครก็ต่างหวั่นกลัวตอนนี้กำลังเขินเพราะลูกกวางตัวจ้อยเป็นแน่
กระนั้น
โอเซฮุนก็คือโอเซฮุน
“น่าฆ่าให้ตายจริงๆ”
…ก็ฆ่าให้ตายด้วยหัวใจนั่นแหละ
ลู่หานเอนกายพิงบานประตูกว้าง ดวงหน้าหวานแย้มยิ้มกว้างอย่างคนมีความสุขเสียจนใครพบเห็นคงต้องหมั่นไส้
มือเล็กลูบปากตัวเองเบาๆ ก่อนยกตีรัวๆ อย่างเขินจัดกับการกระทำบ้าบิ่นของตัวเอง
“ลู่หาน! เดี๋ยวนี้นายกล้าขนาดนี้แล้วเหรอ
น่าไม่อายเลยจริงๆ ฮื้อ”
เสียงง้องแง้งบ่นใส่ตัวเอง
มือเล็กก็ยกตบหน้าผากรัวกับความบ้าบอที่กล้ายื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มอีกคน
ฮื้อสาบานเลยว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีผีอะไรเข้าสิงให้ทำเลยนะ มันทำไปเองล้วนๆ
แบบไม่รู้ตัวเลย ฮื้อ
“ไปอาบน้ำดีกว่า”
อมยิ้มกับตัวเอง พลางขยับช่วงขาหมายจะเดินเข้าห้อง
แกร๊ก
มือนิ่มเปิดบานประตูห้องนอนเก่าๆ
ของตัวเองออกกว้าง และทันใดนั้นใบหน้าที่กำลังเปลื้อนรอยยิ้มกลับจางหายลงในทันตา
ในห้องของเขา
ในบ้านของเขา ไม่ได้มีลู่หานอยู่เพียงคนเดียว
หากแต่มีแขกไม่ได้รับเชิญกำลังยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองมาทางนี้ด้วยแววตาไร้ความรู้สึกอย่างน่ากลัว
ใบหน้าคมที่มีต่างหูเจาะอยู่ปลายคิ้วทั้งสองสวมเสื้อกล้ามอวดรอยสักเต็มสองแขน
ผู้ชายที่เคยมีเรือนผมสีรัตติกาลเฉกเช่นแววตาหากแต่ในเวลานี้กลับถูกย้อมเป็นสีเทาควันบุหรี่!!
“ค… คุณช…”
“หึ”
“…คุณชานยอล”
ต่อ
คำถามมากมายถาโถมเข้าหัว กระนั้นลู่หานก็ไม่คิดหาคำตอบเมื่อร่างสูงใหญ่กำลังเดินคุกคามมาตรงหน้า
“ไง”
“ค... คือผม...”
“ยังกล้าใช้ชีวิตตามปกติอีกเหรอ”
ใบหน้าหวานซีดเผือด ดวงตากลมไหวระริก กายเล็กสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัวยามสบดวงตาที่เคยอ่อนโยนในวันวาน ทว่าในเวลานี้กลับอัดแน่นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง
นายเองไม่ใช่เหรอลู่หานที่ฆ่าองครักษ์ผู้แสนดีคนนั้นให้ตายลงอย่างเลือดเย็น!
“ค.. คุณชานย...
ยอล…”
“ไม่ต้องเรียกชื่อกู!!!!!”
ตะโกนกร้าวพร้อมกระชากแขนเล็กเข้าหา ความกรุ่นโกรธที่สะสมมานานระเบิดพลังความแค้นจนเสียสิ้นความยั้งคิด ลงแรงบีบแน่นจนดวงหน้าสวยบิดเบี้ยว
เหมือนดั่งกองเพลิงลุกโชดช่วงไร้วันดับมอด
“เพราะอะไรวะลู่หาน
เพราะกูยังดีไม่พอเหรอ..? หรือเพราะกูยังเหี้ยไม่พอมึงถึงทำกับกูแบบนี้!!!”
ความกลัวกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา อย่างที่คนเคยปากมั่นเต็มอกว่าจะปกป้องร่างเจ้าของหัวใจหลงลืม ความเคียดแค้นบังตาจนชานยอลไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้อีก
“ฮึก...
ผมขอโทษฮึก”
ขอโทษเหรอ...
คนที่ผมรักสุดหัวใจกำลังพูดว่า... ขอโทษงั้นเหรอ?
“ขอโทษกูตอนนี้จะได้อะไร
ทำไมตอนมึงทำเสือกไม่คิด!!!!!!!!!!”
กลิ่นเหล้าลอยคลุ้งจากกายแกร่งที่ยืนประชิด
แรงบีบที่แขนหนักขึ้นจนหน่วยตาสวยคลอหยดน้ำตา กระนั้นคนที่เคยพร่ำบอกว่าเกลียดน้ำตาก็ไม่คิดแยแส
เหมือนดั่งทะเลเพลิงมอดไหม้ทั่วผืนป่า
“ฮึกผม ฮึก”
“ในเมื่อกูเป็นคนดีแล้วเสือกไม่ชอบ
งั้นกูก็ขอเป็นคนเหี้ยให้หายแค้นแล้วกัน!!!!!!”
“ไม่!!! ม่ายยยยยยยยยยยยยย”
เสียงหวีดร้องดังลั่นเมื่อกายเล็กถูกกระชากจนตัวลอยลงฟูกเก่าๆ มือเล็กยกทุบอกแกร่งของคนที่กระโจนขึ้นคร่อมซุกไซซอกคออย่างขัดขืน
ขาเล็กยกถีบกลางอากาศดีดดิ้นแม้รู้ดีว่ามันไร้ผลก็ตาม
เพราะเขา...
เพราะเขาทำมันเองทุกอย่าง
“ฮึก
คุณชานยอลไม่ ฮึกปล่อย!!!!!!”
“ทีตอนนี้เสือกบอกให้กูปล่อย แล้วทำไมมึงไม่ปล่อยกูตั้งแต่ตอนนั้นละวะ!!!!!”
ราวถูกค้อนปอนด์ทุบเขากลางท้ายทอยให้มึนงง
ลู่หานปล่อยโฮราวคนบ้าเมื่อเชือกทั้งสามเส้นที่เขาเป็นคนผูกเองนั้นแน่นเสียจนไร้ปมแก้ ถ้าตอนนั้นเขาไม่เห็นแก่ตัว
ถ้าตอนนั้นเขาเขื่อฟังหัวใจมากกว่าความต้องการเรื่องราวทั้งหมดคงไม่ย้อนกลับมาทำร้ายทุกคนอย่างนี้
“ฮึกผมขอร้องฮึยคุณชานยอล”
มือเล็กยกพนมแนบหน้าอกอ้อนวอนทั้งน้ำตา เสียงสะอื้นไห้ดังระงมถึงความทรมานในหัวใจ ราวเข็มพันเล็มพุ่งเข้าทิ่มแทงก้อนเนื้อในอกให้ลู่หานทรมานทั้งกายและหัวใจ หยดน้ำตารินไหลราวสายเลือด กระนั้นคนที่กำลังหน้ามืดด้วยความโกรธก็ไม่สามารถมองเห็น
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มขึ้น
“มันไม่มีประโยชน์อีกแล้วลู่หาน!!!!”
แควก!!!
“ม่ายยยยยยยย”
ชานยอลกระชากเสื้อคนใต้ร่างขาดหวิ่นติดมือ มองผิวเนื้อขาวที่แต่งแต้มไปด้วยรอยแดงแล้วยิ้มหยันอย่างสมเพช รอยที่มาจากชายผู้เป็นเพื่อนรักและไว้ใจที่สุด มือใหญ่กำแน่น ขบฟันกรอดจนดวงหน้าเข้มขึ้นสีแดงอย่างโกรธจัด ทะเลสีเพลิงสาดระอุจนบรรยากาศรอบตัวน่าสะอิดสะเอียน
ไม่รอช้า ชายรือนผมสีเทาก็จัดการดึงกระชากกางเกงขายาวคนใต้ร่างจนเผยร่างเปล่าเปือย มองรอยสีแดงทั่วตัว
ทะเลสีเพลิงสาดทั่วผืนป่า แม้กระทั่งดอกไม้ยังแหลกเป็นผุยผง
“ทำรอยไว้ทั้งตัวเลยนี่
ดูท่ามันจะหลงมึงหักปักหัวปำเลยสินะ”
เอ่ยพร้อมไล้ปลายจมูกโด่งทั่วหน้าท้องขาวของคนที่นอนสั่นสะอื้นใต้ร่าง
ลู่หานพยายามดีดดิ้นกระถดกายหนี แต่ร่างใหญ่ของคนที่คล่อมกายก็รู้ทันกระชากขาเล็กกลับมาทุกครั้ง
“อย่าฮึก
อย่าทำอะไรผมเลยฮื้อ”
“มึงเจ็บสินะ
ทรมานสินะ แต่สิ่งที่มึงโดนยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งกับสิ่งที่กูได้รับ!!!!!”
ลู่หานนอนสั่นสะอื้นฟังทุกถ้อยคำเจ็บร้าวของชานยอล
มือเล็กถูกจับยึดไว้เหนือหัวพร้อมกับที่กายแกร่งฝังริมฝีปากไล่จูบทั่วแผ่นอกบาง ลู่หานสั่นพร่าอย่างรังเกียจ ขยะแขยง สัมผัสรุนแรงจาบจ้วงทำเอาเจ็บไปทั้งร่าง
“ฮึก”
“มึงเป็นคนทำให้กูไม่มีทางเลือกเองลู่หาน
มึงเป็นคนทำมันทั้งหมด จำเอาไว้”
ทว่าเมื่อกายแกร่งยืดตัวขึ้นหมายจับขาเรียวเล็กแยกออกกว้างเพื่อขอเชยชมปากทางสวรรค์ของคนที่นอนนิ่งอยู่นั้นเอง...
ปัง!
“ไอ้เหี้ยชานยอล!!!!!!!!!!!!!”
“หึ
มาจนได้สินะ... โอเซฮุน”
-------------------------------------------------------------------------------------------
ฝากฝิคเรื่องใหม่ Cinderella #นางซินลู่หาน
http://writer.dek-d.com/gingggg/story/view.php?id=1428389
ASHURAHUNHAN
( chapter eleventh ; 100%)
22/4/16
ขอโทษที่มาช้า พอดีไปแรดสงกรานต์มาเพิ่งว่าง อร๊าย
สงกรานต์แล้วทุกคนเป็นไงบ้าง ได้ผู้ติดมือกลับมาบ้างป่าว #แหมอีนี่
คือไม่ใช่ไร อีนี่ไม่ได้ อีนี่แทบไม่ออกจากบ้านตอนกลางวันเลย แดดแรงมาก แรงจนแทบเดินแก้ผ้าในบ้าน
โอ้ยมึงอะไรจะร้อนขนาดนี้คะ กูนึกว่ากำลังชดใช้กรรมอยู่ในกะทะทองแดง
ฮื้อออออ หนูกลัวแดด TT จำไว้เลยนะ ถ้าไม่ชอบใครให้อัดรังสียูวีเดือนเมษาใส่ถุงแล้วเอาไปปาหน้ามัน
มึงจะต้องกรี๊ดอย่างบ้าคลั่ง เหมือนโดนเล่นของ!!! #เป็นเรื่องเป็นราว
เอออะไรของอีนี่ ทอล์คแบบไม่มีสาระ และไม่เกี่ยวกับเนื้อหาอีกแล้ว 55555555555555
อีกสามตอนจบนะ แล้วก็จะเปิดรีปริ้นท์ด้วย ง่าววววววว มีใครอยากได้มั้ยอะ
เดี๋ยวเขียนทอล์คแถมให้ 1 บท? (?)
เอาสิมึง กูก็อยากรู้ว่าพวกมึงจะสนใจอะไรมากกว่ากันระหว่างฟิคและเนื้อหาทอล์คจากคนสวยแฟนชานยอล #อร๊าย ><
ไปล่ะ ฝันดีนะคะทุกคน แวะมาคุยกับเราได้ในทวิตเตอร์ส์ษ์ #ปารังสียูวีใส่หน้า
4/4/16
เฮลโหลแกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้มาแบบสั้นๆ เว้ย แต่รับรองพวกแกจะฟินจนร้องอู้วอ๊าห์ -,.-
ไหน ทายสิว่าเพื่อนที่จียอนโ?รหาคือใครเอ่ย ใครทายถูกรับไปเลย ความรักของไรท์คนฉวย #แอร๊ย
ใครที่เคยอ่านแล้ว หรือมีเล่มแล้วมาบอกนะ จะจับงับหัวเรียงตัวเลย!!!
สุดท้าย ไม่อยากทอล์คยาวมาก เพราะขี้เกียจ
ขอบคุณแฟนฟิคทุกคนที่ให้กระแสตอบรับที่ดี (เรื่องทอล์ค)
คือพวกมึงคะ พวกมึงได้โปรดพูดถึงฟิคกูบ้าง แบบอร๊ายฟิคเจ๊กิ่งสนุกจังโลย หนูช้อบชอบ >o<
ไรทำนองนี้ ไม่ใช่เห้ย ทอล์คสนุกชอบทอล์ค............
กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนกไฟเยอร์บอลที่พร้อมโบยบิน อีพวกนี้!!!!
ฉันแต่งฟิคค่ะไม่ใช่ทอล์ค!!! เสียใจแรงมากนะพูดเลย #ร้องไห้ซบอกชานยอล #แอร๊ยยยย #อกเขาล่ำ
เออ อะไรของอีนี่อีกแล้ว 55555555555555555
ไปแล้ววนะคะ เจอกันเร็วๆนี้ เม้นด้วยนะ จุ้บๆ <3
ความคิดเห็น