คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : - 10 - ( 100% )
Chapter 10
I am happy when I am in a dream ผมมีความสุขเมื่ออยู่ในความฝัน
ลู่หานไม่สบาย
อย่าถามว่าเพราะอะไร ก็คนตัวการกำลังนั่งหน้าบูดขับรถอยู่ข้างๆ
เขานี่ยังไงละ
“ห้ามถอดแว่น
ห้ามยิ้มพร่ำเพรือ ห้ามทำตัวน่ารัก ห้ามเข้าใกล้ผู้ชาย อ่อ! ถ้ามีคนเข้ามาจีบก็วิ่งหนีมันซะ
หรือจะโทรเรียกกูให้มากระทืบก็ได้”
อึก… ลู่หานกลืนน้ำลายลงคอ
ดันกรอบแว่นที่ถูก ‘บังคับ’ ใส่ขึ้นชิดดวงหน้า
แม้ใต้เลนส์แว่นหนาเจ้าตัวจะใส่คอนแทคเลนส์อยู่อีกชั้นก็ตาม
ใครจะไปกล้าขัดใจคุณเซฮุนกันเล่า
ลู่หานก็กลัวเหมือนกันนะ ฮื้อ
“หึ
อย่าให้กูเห็นว่ามึงขัดใจกูละ”
ชายหนุ่มเค่นเสียงก่อนหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดข้างทางตามที่ตกลงกับร่างเล็กไว้
ก่อนออกจากบ้านก็เกือบทะเลาะกันไปรอบหนึ่งเมื่อจู่ๆ ไอ้คนน่ารักข้างกายดันงอแงขอลงก่อนที่ป้ายรถเมล์ให้ห่างจากตัวโรงเรียนไปสองป้าย
เหตุผลก็เถียงข้างๆ
คูๆ ว่ากลัวคนสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ เหอะ
ไม่อยากให้ไอ้เหี้ยหน้านิ่งเพื่อนเขารู้ก็บอกมาเถอะ แต่เซฮุนก็ยอมตกลงเพียงเพราะ ‘ความตื่นเต้น’
ที่กำลังเผชิญ
หึ
ทำตัวเหมือนเป็นชู้เขาเลยวะไอ้เหี้ยฮุน
“ขอบคุณนะครับคุณเซฮุน”
ไอ้คนน่ารักตัวเดิมว่าพลางหันไปเปิดประตูรถ ทว่าก็ยังช้ากว่าแขนยาวที่เอื้อมไปรั้งไว้
จุ้บ
“ตั้งใจเรียนละไอ้เฉิ่มน่ารัก”
ฉ่า…
คนเฉิ่มสุดน่ารักที่เพิ่งถูกขโมยจูบเด้งผลุนออกจากรถด้วยใบหน้าแดงเถือกทันที
ขาเล็กจ้ำอ้าวพรวดๆ ไม่กี่นาทีก็ถึงรั้วโรงเรียนหรู มือเล็กยกดันกรอบแว่นชิดดวงหน้าพร้อมสูดลมหายใจลึก
“ลู่หาน!!!”
“คยองซู~ อ๊ะ
คุณจงอินสวัสดีครับ”
ลู่หานร้องทักเพื่อนสนิทที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนเหลือบเห็นคนผิวเข้มด้านหลังที่เดินตีหน้าบึ้งแล้วได้แต่เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
ทำไมช่วงนี้คุณจงอินอยู่ติดกับเพื่อนเขาตลอดเลยนะ
คนน่ารักในคาบเด็กเฉิ่มข้องใจได้ไม่นาน
โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นครืดจนต้องล้วงหยิบออกมา
คุณเซฮุน: ห้ามเข้าใกล้จงอิน
“เห?”
ลู่หานร้องอย่างแปลกใจกับข้อความล่าสุด
ดวงตาสวยกวาดมองหาเจ้าของข้อความหากแต่เสียงเพื่อนสนิทที่ดังขึ้นก็ฉุดรั้งลู่หานให้เปลี่ยนความสนใจ
“นี่ยังใส่แว่นอยู่อีกเหรอ?
แล้วคอนแทคเลนส์ที่ฉันซื้อให้ละ! แล้วนี่อะไร? ติดกระดุมชิดอกอีกแล้วนะ! นายนี่มันขัดใจฉันได้ตลอดจริงๆ มานี่เลยลู่หาน!” คยองซูเอ่ยเสียงหงุดหงิด
ส่งมือเล็กจัดการปลดกระดุมเสื้อที่รัดคอขาวแน่น แล้วจัดเสื้อผ้าไม่ให้อีกคนดูเฉิ่มเชยเกินไป
จากนั้นก็ดึงกรอบแว่นตัวเกะกะออก พร้อมโยนลงพื้นจนแตกกระจายท่ามกลางความอึ้งปนตกใจของลู่หาน
เพล้ง!!!!
คะ…
คยองซู๊วววววววววววววว T v T
ทันทีที่เลนส์แว่นตัวปกปิดความน่ารักแตกกระจายเต็มพื้น โทรศัพท์ในมือลู่หานก็สั่นรัวไม่หยุด
หากแต่คนที่กำลังใจเสียกับแว่นตัวเองก็ไม่ได้หยิบขึ้นมากดอ่าน
“นายเป็นคนน่ารักนะลู่หาน
มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ!” คยองซูกอดอกเชิดหน้า ตั้งใจพูดให้เพื่อนรู้สึกมั่นใจมากขึ้น
“เห... ผมเนี่ยน่ะเหรอ น่ารัก?”
คนน่ารักที่น่ารักมากขึ้นทันทีเมื่อใบหน้าหวานกำลังเอียงคอสงสัย
ยิ่งดวงตากลมโตแป๋วๆ นั่นก็ทำเอาชายหลายคนที่กำลังมองมาเริ่มใจละลายหลงเพ้อไปตามๆ
กัน
“กูว่ามึงเลิกใส่แว่นเหอะวะ มันดูเจริญหูเจริญตาขึ้นเยอะ”
จงอินช่วยเสริมทัพ เมื่อรอบนี้เขาได้เห็นใบหน้าสวยหวานที่ไร้กรอบแว่นอันโตบดบังอย่างเต็มตา
ก็เพราะน่ารักจนน่าฟัดแบบนี้ไง เพื่อนเขาถึงได้รุมแย่งกันจนน่าปวดหัว
“อ่า…” คนน่ารักที่เริ่มมั่นใจในตัวเองขึ้นมาอีกนิดยกมือเกาแก้ม
เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นพูดชื่นชมในรูปลักษณ์ภายนอก
และเป็นครั้งแรกที่ลู่หานรู้สึกได้ถึงสายตาพึงใจจากคนรอบด้าน
คุณเซฮุนจะบังคับให้ใส่แว่นทำไมก็ไม่รู้ ใจร้ายๆ จริงเลย ._.
คนน่ารักที่ลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนคนขี้หวงกำชับว่าอะไรไปบ้างยกโทรศัพท์ที่สั่นถี่ไม่หยุดขึ้นดู
ดวงตาสวยสวมคอนแทคเลนส์เบิกโพลงเมื่อข้อความยังคงถูกส่งรัวมาไม่หยุดจากคนๆ เดิม
และเนื้อหาข้อความก็ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก
ฮื้อ ลู่หานอยากร้องไห้
ลู่หานรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุณเซฮุนแทงมีดผ่านข้อความ T_T
“เอ๊ะว่าแต่นั่นรอยอะไรน่ะ” คยองซูเดินประชิดกายเพื่อน แหวกคอเสื้อที่เพิ่งถูกปลดกระดุมออกกว้าง ทันใดนั้นดวงตาปูดๆ ก็เบิกโพลงจนแทบถลนออกมา
“ลู่หาน!!! นี่นายไปถูกใคร ‘เอา’ มาห๊ะ!!!!!!”
จากที่เหมือนกำลังตายลู่หานก็เหมือนตายในทันทีเมื่อคำพูดของคยองซูโพล่งออกมาดังลั่น
เสียงซุบซิบดังขึ้น และเป็นที่แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่รู้ข่าวการคบกันของชานยอลและคนตัวเล็กผ่านข่าวจูบร้อนแรงกลางงานเลี้ยงต้อนรับจางอี้ชิง
“มะ ไม่ใช่นะ!!! คยองซูเบาๆ ซี่! จุ๊ๆ นะ”
คนน่ารักทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มแก่ หวังให้คยองซูใจอ่อน
หากแต่จะมีหรือที่คนเอาแต่ใจเชื้อไม่ทิ้งแถวไกเซอร์อย่างคยองซูจะยอม
ก็เป็นถึงน้องชายร่วมสายเลือดของหนึ่งในไกเซอร์เลยนี่
แน่นอนว่าความเอาแต่ใจต้องก็อบปี้มาทั้งดุ้น
“ให้ตายสิเพื่อนฉันนี่ไวไฟชะมัด แล้วทำท่าไหนบ้าง? ถึงเช้าเลยไหม?
กี่รอบเหรอ? ใส่ถุงยางปะ? มันใหญ่มากไหม? แล้วตอนสอดเข้าไปนายเจ็บรึเปล่า?
ลองขึ้นบนบ้างยัง? ”
รัวคำถามน่าอายใส่ไม่หยุดจนคนขี้เขินหน้าแดงจัด
และต้องแดงแจ๋ไปทั้งตัวเมื่อจู่ๆ จงอินก็ก้าวเข้ามาวางมือบนบั้วเอวแล้วลงแรงบีบเบาๆ
“อึ๊ก”
มือเล็กยกกุมเอวทันทีเมื่ออาการระบมทำพิษ อาการเจ็บช้ำที่เกิดจากการถูกรังแกผ่านแรงกระแทกทั้งคืนทำเอาน้ำตาใสแทบล่วงหล่น
“เพื่อนกูนี่รุนแรงเหมือนกันแห๊ะ”
จงอินยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว “ครั้งแรกแม่งก็เจ็บงี้แหละ เดี๋ยวครั้งต่อไปมึงก็ชินเอง”
“ผ… ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!!!!!”
คยองซูหลุดขำเสียงดัง มองตามหลังเพื่อนที่หลับตาปี๋เดินลิ่วออกไป
ก่อนสะดุดกึกเมื่อหันกลับมาเจอจงอินที่ยืนจ้องหน้ายิ้มแก้มปริ
ชายหนุ่มแอบฟันธงในใจว่าใบหน้าบูดบึ้งนั้นอีกไม่นานต้องอ้าปากด่าเขาแน่ๆ
“มองบ้าไรไอ้หมาดำ”
นั่นไงละ จงอินคิดผิดที่ไหนว่าต้องถูกเด็กดื้อแผลงฤทธิ์ใส่
“ทำมาเป็นถามเขาว่าทำท่าไหน อะไรยังไงตัวเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหนละ”
กึก
“พะ... พูดอะไรห๊ะ!!!!”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
คว้าเอวเล็กของเด็กดื้อที่เริ่มสิ้นฤทธิ์เพราะความเขินเข้าแนบกาย
“ครั้งแรกของนายกับฉันเราก็… ‘ทำ’
กันถึงเช้ากันเลยนี่ แถมนายยังขอฉันขึ้นบนอีกแหนะ อ่าห์ ว่าแล้วพี่จงอินก็คิดถึงเสียงครางใสๆ
ของน้องคยองซูคนร้อนแรงจังเลย”
พรึบ
คยองซูเด้งพรวด คว้ากระเป๋าเป้ฟาดเข้ากลางหลังอีกคนอย่างเขินปนโมโห หน็อย! ไอ้หมาดำ!!!
ไร้ยางอายที่สุด!!!!
“อยี๋! ชาตินี้ให้ตายฉันก็ไม่กลับไปทำแบบนั้นกับนายอีกแน่!!!!!”
จงอินมองแผ่นหลังเล็กที่ก้าวขาฉับๆ เดินออกไป ชายหนุ่มยิ้มกว้างกับตัวเอง
ล้วงบุหรี่ขึ้นจุดสูบอย่างคนอารมณ์ดี
“แล้วจะรอดูละกันนะที่รัก”
อีกด้านของคนเขินจัด ลู่หานก้าวขาฉับๆ เดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วหยุดยืนอยู่หน้ากระจก
มือเล็กยกจับแก้มตัวเองแล้วตบเบาๆ
เพื่อไล่อาการเขินอายที่ฉายชัดผ่านแก้มแดงปลั่งของตัวเอง
“ฮื้อ ทำไมเราต้องโดนแกล้งตลอดเลยด้วยเนี่ย”
คนน่ารักเบ้ปากใส่กระจก แม้จะถูกแกล้งจนชินแต่มันไม่ใช่กับสถานการณ์อย่างนี้
ใบหน้าหวานก้มล้างมือตัวเองในอ่างโดยไม่ได้รู้เลยว่ากำลังถูกกายสูงใหญ่ยืนคุกคามอยู่ด้านหลัง
ฟู่
“อ๊ะ”
ลมร้อนที่เป่าชิดริมหูนิ่มทำเอาคนล้างมือสะดุ้งอย่างตกใจ
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวไม่หยุดจนกระทั่ง
“ไม่รู้เหรอว่าออกมาอยู่คนเดียวตอนขัดใจกูแบบนี้มันอันตราย”
กึก
“คุณเซฮุน…”
ลู่หานร้องครางกับเจ้าของแผ่นอกกว้างที่กำลังยืนประชิด
มองใบหน้าหล่อเหลาผ่านกระจกห้องน้ำบานเล็กที่กำลังก้มลงซุกซอกคอ
“ทำไมไม่ตอบข้อความ”
กระซิบเสียงแหบพร่าชิดริมหู
มือหยาบก็ลูบเคล้นเอวบางผ่านเสื้อนักเรียนขาว
ลูกกวางน้อยยืนนิ่งราวคนจิตหลุดเมื่อปีศาจจอมร้ายกาจแห่งไกเซอร์กำลังคลึงเคล้นร่างกายตนเองเล่น
“ค… คือผม”
“ชู่ว์… ไม่ต้องพูด
เพราะตอนนี้มึงโดนไปสองกระทงแล้ว”
“อ๊ะ! คุณเซฮุน”
กายเล็กสะดุ้งเมื่อมือหยาบแกล้งปัดผ่านยอดอกเล็กให้ลู่หานได้สั่นไปทั้งร่าง
“ไม่ตอบข้อความแล้วยังเข้าใกล้จงอินให้กูขัดใจอีกนะ”
กลีบปากหยักเม้มใบหูนิ่มปลุกอารมณ์วาบหวามแก่ร่างระหง
ลู่หานปรอยตามองเซฮุนผ่านกระจกบานเล็ก เม้มริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงครางเมื่อมือหยาบสะกิดเกลี่ยตุ่มไตผ่านเนื้อผ้า
เมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็ปาไปเกือบเช้า
ปีศาจตนนี้ไปหยิบยืมเรี่ยวแรงจากไหนกัน
“คุณเซฮุน อึ๊ก… แต่ผมอ๊ะ… เมื่อคืน… ผมไม่ไหวหรอกครับอื้ม…”
“มึงแค่ยืนเฉยๆ
รอรับโทษจากกูอย่างเดียวก็พอ… นะครับที่รัก”
ขออนุญาตตัดเนื้อหาส่วนนี้ออกเพื่อเป็นความปลอดภัยแก่บทความนะคะ
กรุณาตามอ่านได้ที่บทความบทหน้าไบโอทวิตเตอร์ของไรท์เตอร์ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ร่างระหงกระตุกสองสามทีก็ปล่อยน้ำสีขุ่นพุ่งเต็มหน้าขาขาว
ตามมาด้วยปีศาจตัวโตที่ปล่อยน้ำคาวเต็มช่องทางสวาทจนไหลทะลักตามขาหนีบ ลู่หานยืนหอบกระเพื่อมในอ้อมกอดคนตัวโต
ซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างที่เหนื่อยหอบไม่ต่างกัน
ฟอด
“อื้อ… คุณเซฮุนแต่งตัวเถอะครับ”
ลู่หานเบี่ยงริมฝีปากหยักที่จูบลงมาเต็มแก้มใส
ชายหนุมหลุดยิ้มขำกับท่าทีปฎิเสธซึ่งตรงข้ามกับผิวแก้มที่แดงเรื่อ เซฮุนถอนกายออกแล้วพาร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงเพราะโดนรังแกมาสองวันติดไปทำความสะอาด
พร้อมจัดการสวมใส่เสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ
ครืด…
โทรศัพท์ที่สั่นครืดในกระเป๋าทำเอาลู่หานต้องล้วงหยิบขึ้นดู
หากแต่ชื่อสายเรียกเข้าที่ฉายวาปก็ทำเอาดวงหน้าซีดเผือก
เซฮุนที่ประคองร่างน้อยในอ้อมแขนเพราะตัวเองเพิ่งกินแรงอีกคนมาหยกๆ
เหลือบมองโทรศัพท์ในมือเล็กด้วยแววตาว่างเปล่าจนลู่หานใจหล่นวูบ
“คุณเซฮุนครับ”
ลู่หานเรียกชื่อพร้อมขยับกายที่อ่อนล้าเข้าประชิดกายแกร่งมากขึ้น
ขณะที่โทรศัพท์ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุดจากสายเดิม
เซฮุนปรายดวงตาดุดันมองร่างระหงในอ้อมแขน แล้วฝังริมฝีปากหยักกดจูบหน้าผากมน
“มึงเป็นของกู”
ผละออกจ้องดวงหน้าหวานอย่างสื่อความหมาย
เจ้าของใบหน้าโหดนิสัยดิบเถื่อนที่กำลังมองลูกกวางแสนสวยด้วย ‘ความรัก’
“และกู… ก็เป็นของมึงเหมือนกัน”
แม้คำพูดและน้ำเสียงจะดูแข็งกระด้าง
หากแต่ก็สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นถี่เสียจนเจ้าตัวหวั่นว่าจะเป็นโรคหัวใจ
เจ้าหญิงเกิดมาเพื่อครองรักกับเจ้าชาย
“ขอบคุณนะครับ”
แม้เจ้าหญิงจะมีองครักษ์ที่แสนดีคอยคุ้มครอง… หากแต่องครักษ์
แกร๊ก
ก็เป็นได้เพียงแค่คนเฝ้าดูแล
“มึง…”
องครักษ์ที่ต่อให้แสนดีอย่างไรก็เป็นได้แค่… ทหารคุ้มครองเจ้าหญิง
“…คุณชานยอล”
นิทานเรื่องนี้ไม่มีเจ้าชายเฉกเช่นเรื่องอื่น
มีเพียงแค่ปีศาจจอมเจ้าเล่ห์ และ องครักษ์ผู้แสนซื่อสัตย์
“หึ… ว่าไงวะเพื่อนรัก”
ปีศาจจอมเจ้าเล่ห์ที่แปลงกายเป็นเจ้าชายเพื่อได้ครองรักกับเจ้าหญิงแสนสวย
“ไอ้เซฮุนมึงทำเหี้ยไรลู่หาน!!!!!”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า… พระเอกไม่จำเป็นต้องเป็น ‘คนดี’ เสมอไป
“ถามห่าไรควายๆ กูก็ ‘เอา’ แฟนมึงยังไงละ”
และปีศาจเหี้ยๆ ตนนี้นี่แหละ… คือพระเอก
ต่อ
“คุณชานยอลคือ... ผม”
“มึง! ไอ้เหี้ยฮุน!!!!”
ผลัก
แรงหมัดถูกเหวี่ยงใส่แก้มสากเต็มแรงและหนักจนเซฮุนหน้าหัน หากแต่ คนถูกต่อยกลับนิ่งเฉย ถุยเลือดลงพื้น แรงหมัดที่คนอย่างเซฮุนสามารถหลบง่ายๆ แต่ก็เลือกที่จะยืนนิ่ง
“แรงดีเหมือนเดิมนิหว่า”
เซฮุนว่าพลางยกมือข้างหนึ่งจับคางตัวเองโยกไปมา ชานยอลกำหมัดแน่นดวงตาคมวาวโรจน์อย่างคนโกรธจัด
“มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ลอบกินของเพื่อนได้ยังไง!!!”
“หึ จำไว้เพื่อน การเป็นคนดีอย่างมึงน่ะ ไม่สามารถเอาชนะใจลู่หานได้หรอก”
เอาชนะใจลู่หาน... เหรอ...
“หมายความว่า...”
เซฮุนไหวไหลราวไม่แยแส ดวงตาคมปรายมองร่างเล็กที่ยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก
“กูไปก่อนนะ ตั้งใจเรียนนะครับ”
ฟอด
หอมแก้มส่งท้ายยั่วโมโหชานยอลที่ยืนกำหมัดแน่น ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มร้ายไปยังเพื่อนสนิทก่อนปรายตากลับมามองคนตัวเล็กด้วยแววตาอ่อนลง แววตาที่แฝงความหมายอะไรบางอย่างให้ลู่หานได้เข้าใจ
“เห้อสะใจชะมัดเลยวะ หึ”
เซฮุนก้าวเดินออกไปโดยไม่คิดสนใจสองร่างด้านหลัง แม้จะเจ็บปวดที่ยังไม่สามารถดึงร่างน้อยให้เดินมาด้วยกันได้ แต่ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันคงคุ้มค่าที่จะเสี่ยงไม่น้อย
ก็แค่ในเวลานี้เท่านั้นแหละ
ลู่หานยืนนิ่งอย่างไม่กล้าเงยหน้าสบตาแฟนหนุ่มที่กำลังโกรธจนตัวสั่น นึกไปถึงถ้อยคำกระซิบของเซฮุนก็ทำเอากลืนน้ำลายลงคอดังอึก ริมฝีปากเล็กเผยอกว้างหมายจะพูดคำคำนั้นออกไป ทว่ากายที่ถูกรั้งเข้าอ้อมกอดก็ทำเอาใบ้กินชั่วขณะ
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ค… คุณชานยอล”
“ได้โปรด ขอฉันอยู่อย่างนี้ ให้ฉันได้อยู่อย่างนี้อีกสักพักได้ไหม”
คำขอร้องที่มาพร้อมน้ำเสียงน่าสงสารทำเอาคนขี้ใจอ่อนอย่างลู่หานอ่อนยวบ ยืนนิ่งปล่อยให้ชานยอลกอดแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่สิ เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไปมากกว่า
ลู่หานไม่กล้าทำร้ายจิตใจของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนที่คอยช่วยเหลือเขาเสมอมา
ผมจะทำอย่างไรดี
หากว่าผมมีความกล้ามากกว่านี้อีกสักนิด… ก็คงดี
------------------------------------------------------------------------------------------
ASHURAHUNHAN
( chapter tenth ; 100%)
ปล. ฝากฟิคเรื่องใหม่หน่อยค่ะ ชื่อเรื่อง cinderella #นางซินลูลู่
ใครที่ชอบผลงานของเราไปตามได้เลย เรื่องนี้เป็นฟิคสวยๆ อวยพระเอกแรงมาก #ตามสไตล์มะม่วงดิบ
จิ้มโลย
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1428389
23/3/16
เฮลโหล สวัสดีชาวโลก
วันนี้เรามาพบกันในช่วง ทอล์ค กะ ไรท์ #ตบมือรัว
ความจริงจะมาอัพตั้งแต่วันจันทร์แล้ว
แต่พอดีวันพุธมีสอบ เลยเลื่อนกะทันหัน
นี่ฉันมาอัพเร็วเพราะเม้นท์เยอะเลยนะเนี่ย
รู้สึกดีใจ แบบตกใจมาก ตาโตเท่าไข่ห่านเลยแก
ว๊าย ทำไมเม้นท์ของฉันเยอะจัง
พอกดเข้ามาอ่านดู อ๋ออีดอก พูดถึงทอล์คหมดเลย ไม่มีใครพูดถึงฟิคเลย
อีพวกมึง! แสดงความรักต่อกูได้น่ารักมาก
แหม นกมาเป็นฝูงเลย #หยิบปืนM16ขึ้นมาสอยนก
เอาให้ตาย!!!
นี่พิมพ์ทอล์คมาห้าบรรทัดก็ยังไม่ได้พูดถึงฟิค
อย่าด่ากู กูรับไม่ได้ กูสวย #เดี๋ยว 5555555555555555
หัวใจของชานยอลคงเจ็บมากสินะ
ไม่เป็นไรนะชานยอล เราจะรักษาหัวใจของเธอ #แอร๊ยฉันอยากได้เขา
เอาค่ะ เอากับอีไรท์ไม่มีสติคนนี้
นอกจากความสวยและคาวาอิ้มึงมีอะไรดีกับเขาบ้าง 55555555555555
นี่บางทีก็สสัยนะ
ทำไมอ่านแล้วไม่ชอบเม้นท์กัน คือเราเขียนฟิคให้อ่านด้วยใจ
เขียนทอล์คให้อ่านด้วยความน่ารัก
ทำไมถึงคนถึงไม่เห็นหัวใจของเราบ้าง!!!! รู้ไหมว่ามันเจ็บ
เหมือนโดนเธอแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ #อีนี่
อาทิตย์นี้เราวุ่นวายมากอะ
เพื่อนนัดนู้นนี่เต็มไปหมดเลย กูก็อยากจะเก็บเงิน อยากจะลดความอ้วน
อีพวกมึงก็ชวนกูกันจ๊าง
ถ้ามีใครมาชวนกูอีกนะ #กูก็ไป #อ้าว #เหี้ยไรของมึง
สตงสติไม่เคยมี
มีแต่ความสวยที่ชานยอลเห็นก็ยังหลงละเมอเดินเข้ามาขอเบอร์ อร๊ายยย เขินจังคลบ้า >_<
ฝันดีค่ะ!!! xD
18/3/16
ตอนที่แล้วมันยาวมากใช่ปะ ตอนนี้ก็สั้นมากเฉยเลยจ้า เออดี ลงตัวดี
ส่วนตัวเราชอบความรักของคู่ไคโด้นะ คือคู่นี้เขาเลิกกันไปพักใหญ่แล้ว
แต่ก็ยังคงความสัมพันธ์แบบนี้อยู่อะ
แบบแอบเฝ้า แอบตาม จิกกัดกันไปมาเบาๆ
แต่ก็ให้อิสระซึ่งกันและกันเหมือนกัน
#นี่มึงสปอยทำหอยอะไร #เออนั่นสิ 55555555555555555555555555555555555
มีคนบอกสงสารชานยอล แกจะไปสงสารเขาทำไม เขาไม่ได้อกหัก
ถึงเขาจะอกหักก็มีเราไปดามใจให้อยู่ดี
#เรื่องรักไม่สู้ #เรื่องชานยอลกูสู้ตาย
อีกิ่ง ได้ข่าวมึงเมนเซฮุน 555555555555555555555555555555555555
คือก็นะ ช่วงนี่พี่ชานเขาคาริสม่า เห็นแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ
รู้สึกเหมือนเป็นโรคหัวใจกำเริบเลิฟ #อร๊าย
ความแรดของอีนี่ไม่เคยปราณีใครเลยค่ะ 555555555555555555555555555555555
เห้ยแก เป็นใครจะทนได้วะ เขาหล่อขนาดนั้น แกจะยืนอยู่เฉยๆ หรอ
เราเป็นผู้หญิง เราต้องสู้สิ
เราต้องสู้เพื่อผู้ชาย ก่อนที่ผู้ชายจะแดกกันเอง มึงต้องสู้ #จริงจังยิ่งกว่าสอบเอนทรานซ์
เอ๊ะเดี๋ยวนะ สอบเอนทรานซ์ไม่มีแล้วนิ เดี๋ยวนี้เขาไฮโซ สอบแกทแพทกัน
มึงจะมาเอนทงเอนทรานซ์หาอะไร
สรุปคือทอล์คอีนี่ไม่ได้พูดเรื่องฟิคเหมือนทอล์คชาวบ้านเขาเลยทอล์คอีนี่มีแต่เรื่องผู้ชาย
โอ้ยความแรดนี้ #ความรู้ฉันฉัน #แต่นอแรดของฉันยาว
อ้าวมึง กูพานอกเรื่องอีกแล้ว 555555555
พวกมึงคงแบบ ทำไมอีไรท์คนนี้มันไร้สาระจังวะ
เออกูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน นี่ขนาดกูยังไม่เคยเข้าใจความสวยตัวเองเลย
เพลียใจสุดๆ #ฮิ้ว 555555555555555555555
ไปละ พานอกเรื่องมาเยอะ อยากสอบถามว่ามีคนสนใจเล่มมั้ย เห็นมีคนดีเอ็มมาถามเย้อเยอะ
สนใจหรอ? เออ กูไม่รวมหรอก กูขี้เกียจ #อ้าวมึงอีไรท์เวร
5555555555555555555555555
ฝันดีจ้า <3 #วิ่งไล่ปล้ำชานยอล อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ><
ความคิดเห็น