คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - 9 - ( 100% )
Chapter 9
When
I am your เมื่อผมกลายเป็นของคุณ
“สามพันห้าร้อยวอนค่ะ”
มือนิ่มของเด็กเฉิ่มแว่นหนาเตอะยื่นเงินตามจำนวนให้พนักงานขายแล้วเดินถือกล่องนมสตอเบอร์รี่ยี่ห่อโปรดออกมา อากาศยามเช้าที่แสนสดใสไม่ได้ทำให้เด็กเฉิ่มจอมขยันมีอาการเกียจค้านแต่อย่างใด มือเล็กเจาะหลอดนมและเดินดูดความหอมหวานของรสสตอเบอร์รี่สุดโปรด
“อ๊ะ! เจอแล้ว! ลู่หาน!!!”
เสียงเรียกชื่อที่ดังจากด้านหลังทำเอาคนที่กำลังเพลินกับนมสตอเบอร์รี่ชะงักขา ใบหน้าหวานหันไปยังด้านหลังก็พบกับคยองซูและอี้ชิง
เด็กเฉิ่มที่ยังคาบหลอดในปากเลิกคิ้วขึ้นมอง
เอ๋… คยองซูกับพี่อี้ชิงมาทำอะไรแถวนี้กันเหรอ?
“กว่าจะหาตัวเจอเล่นเอาเหนื่อยแทบแย่! ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทันเอา” คยองซูรวบรัดตัดความแล้วจัดการลากเด็กเฉิ่มที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คนถูกลากกระพริบตาปริบๆ
แล้วหันไปมองอี้ชิงที่เดินอ้อมมาด้านหลังดันหลังเขาให้ก้าวขาตามคยองซู
“พี่อี้ชิง นี่มันอะไรกันครับ?”
“วันนี้มีงานต้อนรับฉัน และนาย! ต้องไปงานนี้ด้วย! อย่าถามมากเลยนายแค่นั่งเป็นตุ๊กตาให้พวกเราก็พอ” คนพูดเอ่ยเสียงแน่วแน่พร้อมชี้มือมายังดวงหน้าเขา เป็นอันรู้ว่าผมคนนี้ไม่มีสิทธิออกเสียงค้านใดๆ ได้
“เอาละ! ได้เวลาพาลูกเป็ดขี้เหร่ไปแปลงโฉมแล้ว!”
หือ? ลูกเป็ดขี้เหร่เหรอ? ใครคือลูกเป็ดขี้เหร่กัน? เอ๊ะในรถมีลูกเป็ดด้วยเหรอ?
งื้อ ลู่หานงงไปหมดแล้วน่าทุกคน ._.
ฟึ่บ
“หื้ม คนนี้นะหรือคะ ที่น้องอี้ชิงบอกพี่เอาไว้”
“ใช่ครับ อี้ฝากด้วยนะพี่ จัดการลูกเป็ดขี้เหร่ให้กลายร่างเป็นหงส์ฟ้าจนทุกคนทึ่งให้ได้เลยนะครับ!”
ลู่หานมองอี้ชิงและกระเทยร่างถึกสลับกันไปมา เผลอกลืนน้ำลายลงคอดังอึกอย่างหวาดหวั่นกับสายตาแพรวพราวของกระเทยถึกตัวโตที่มองมาราวเขาเป็นของเล่น
งื้อ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลู่หานกลัวเขา T ^ T
“ว๊าย ไม่รู้น้องอี้ชิงไปขุดมาจากไหนนะคะเนี่ย ดูสิก็ตัวเล็ก ผิวพรรณก็ดี
ดูอ้อนแอ้นน่ากอดเชียวค่ะ แต่เสียดายที่… ดูไร้รสนิยมไปหน่อย… แย่! แย่มากๆ เลยค่ะคุณน้องอี้”
“คิก ก็เพราะอย่างนี้ไงครับผมถึงมาหาพี่ ช่วยอี้ทีนะครับ
งานนี้อี้จ่ายไม่อั้นเลย!”
“แหม พูดมาขนาดนี้มีหรือคุณพี่จะปฎิเสธ เด็กๆ จัดการพาลูกเป็ดไปลงอ่างเร็ว”
โดยไม่แยแสต่ออาการช็อคปนตกใจของลู่หาน
ร่างกระเทยถึกอีกสามคนก็เดินเข้ามาตามคำสั่งพร้อมยก
ขอย้ำคำว่ายกร่างลู่หานให้ปลิวไปยังอีกห้องทันที
ลู่หานหันไปมองยังอี้ชิงและคยองซูเพื่อขอความช่วยเหลือ
ทว่าสองคนนั้นกลับยืนฉีกยิ้มและโบกมือหยอยๆ ส่งมาให้แทน
ฮื้อ ใครก็ได้บอกทีว่าคนพวกนี้กำลังทำอะไรกับลู่หานนนนนนน
“ต๊าย คุณน้องนี่ตัวเบ๊าเบานะคะ ก่อนอื่นพี่ต้องขอจับคุณน้องขัดผิวก่อน เอาล่ะค่ะ แก้ผ้าค่ะ!!!”
“ห๊า?”
“ไม่หงไม่ห๊านั่นแหละค่ะ คุณพี่บอกให้แก้ผ้าก็แก้ผ้าสิค่ะ!!!”
ลู่หานกระพริบตาปริบๆ
มองกระเทยถึกคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าอะไรสักอย่างยืนกอดอกมองอย่างขู่เข็ญ
อย่างที่ทำเอาเด็กเฉิ่มสั่นไปชั่วขณะ
งื้อ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลู่หานอยากกลับบ้าน T ^ T
“มะ… ไม่ถอดได้ไหมครับ… เอ่อ… ถะ… ถอดก็ได้ครับ”
ลู่หานเสียงอ่อนเมื่อกระเทยถึกตรงหน้าทำหน้าราวกับว่า 'หากไม่ทำตามคำสั่งกูละก็... มึงตายแน่!' ใบหน้าหวานหงอลงราวกับจะเป่าปี่ในอีกสิบวิข้างหน้าแล้วยอมแก้ผ้าแต่โดยดี ซึ่งต่อจากนั้น การแปลงโฉมลูกเป็ดขี้เหร่ก็เริ่มขึ้น
ฮึก ลู่หานอยากกลับบ้าน!!!!!!!!!!!
ห้าชั่วโมงให้หลัง
“ลองกระพริบตาดูสิคะน้องลู่หาน เคืองตาหรือเปล่า?”
ดวงตากลมกระพริบปริบๆ ไล่หยดน้ำที่เอ่อคลอโดยรอบ และเพียงไม่นานภาพพร่ามัวก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ ภาพแรกที่เห็นคือรอยยิ้มของพี่กระเทยถึกที่เข้ามารุมกระชากตามร่างกายเขาถึงห้าชั่วโมงเต็ม
“ออกไปข้างนอกสิคะน้องลู่หาน พวกเหล่าคุณๆ คงกำลังรออยู่นะคะ”
“ครับ”
ดวงตาสวยหลุบต่ำมองเสื้อผ้าที่สวมอยู่
ชุดสูทขาวพร้อมหูกระต่ายสีชมพูเนื้อดีอย่างที่ไม่เคยใส่มาก่อน
มือเล็กดันบานประตูออกก่อนก้าวเท้าตาม ในขณะที่ภายนอกก็มีคนสวมชุดสูทไม่ต่างจากเขาเช่นกัน เมื่อเขาก้าวเดินออกมา ทุกสายตาก็หันมามองที่เขานิ่ง ไม่มีใครขยับ หรือเอ่ยคำพูดใดๆ จนเขาเริ่มรู้สึกอึดอัด ยกมือเล็กเกาหลังคอตัวเองอย่างประหม่า
“เอ่อ… มันไม่ดีหรือครับ?”
มือนิ่มยกขึ้นลูบกลุ่มผมที่ถูกซอยสั้นเผยดวงหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเบาบาง
จากกลุ่มผมที่ฟูยุ่งเหยิงปิดหน้าปิดตาถูกย้อมเป็นสีอ่อนรับกับผิวขาวๆ และแก้มแดงๆ
อย่างธรรมชาติ
แว่นหนาเตาะที่เคยสวมติดตัวแต่เกิดถูกแทนที่ด้วยคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับสีผมนิ่มปลุกปั้นให้ร่างน้อยดูสวยน่าเอ็นดู
ท่าทีไม่มั่นใจปนขวยเขินทำเอาหลายคนหลงใหล
“ลู่หาน! โอ้ยทำไมเพื่อนฉันน่ารักขนาดนี้เนี่ย!”
“เห?”
“นายสวยมากเลยนะลู่หาน ไม่เสียดายจริงๆ ที่จางอี้ชิงคนนี้พามา”
“…อ่า”
ลู่หานก้มหน้านิ่ง ปรางแก้มใสขึ้นสีเรื่อยามถูกชม อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับตัวเองเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมเขามากมายขนาดนี้ ร่างของเด็กเฉิ่มที่ในวันวานดูไม่ได้ มองแล้วก็รู้สึกเบื่อสายตา หากแต่ในตอนนี้ใครที่เคยสบประมาทคนต้องกลับคำเสียใหม่ เมื่อลูกเป็ดขี้เหร่ในเวลานี้ได้กลายเป็นหงส์ฟ้าแสนสวยเต็มตัว
“ลู่หาน…”
“ค… คุณชานยอล”
เสียงหวานครางหวือเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
ใบหน้าหวานฉายแววสับสนไม่รู้ว่าคนคนนี้เข้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือครับ”
“นาย… สวยมาก”
ปรางแก้มใสขึ้นสีแดงทันทีเมื่ออีกคนเอ่ยปากชม มองดวงตาสีรัตติกาลที่ฉายแววหลงใหลในความสวยหวานเต็มประดา
“ไม่หรอกครับ”
“นายสวย สวยมากจริงๆ ...ลู่หานของฉัน”
แก้มใสยิ่งเห่อแดงเมื่อเสียงทุ้มยังคงหยอดคำหวานไม่หยุด
ยิ่งมือหยาบยกลูบไล้แก้มใสตัวเขาก็ยิ่งแดงจัด
ชานยอลยกยิ้มอย่างพอใจในปฎิกิริยาของคนน่ารักตรงหน้า นึกอยากเดินควงแขนร่างน้อยเข้างานในค่ำคืนนี้ใจจะขาด อยากเดินอวดความสวยคนรักของเขาให้ใครต่อใครได้เชยชม แต่คงเป็นไปไม่ได้ในเมื่อคืนนี้เขามีหน้าที่อย่างอื่นที่ถูกผู้ใหญ่บังคับทำ
“แหม่ ได้ทีละชมเพื่อนฉันใหญ่เลยนะชานยอล
แล้วนี่ไปคบกันตอนไหนไม่บอกไม่กล่าว ร้ายจริงๆ เลยให้ตายสิ!” คยองซูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากแซว
นี่ถ้าเขาไม่ได้ยินจากปากชานยอลเองไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทเขาคิดจะบอกเรื่องสำคัญอย่างนี้ไหม
“เอ่อ… ขอโทษทีนะคยองซู”
“หึ อย่าไปว่าเขาเลยคยองซู” ชานยอลหัวเราะในลำคอก่อนเอ่ยต่อ “ฉันคงต้องขอตัวก่อนพอดีต้องไปทำธุระนิดหน่อย
เจอกันที่งานเลยแล้วกันนะลู่หาน”
ท้ายประโยคใบหน้าคมหันมายังแฟนหนุ่มที่เพิ่งตกลงปลงใจคบกันคืนวาน
ใบหน้าหวานพยักก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวเดินออกไป
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปบ้างดีกว่า เดี๋ยวมันจะดึกเสียก่อน”
อี้ชิงเอ่ยขึ้นก่อนที่ทั้งสามจะก้าวเดินออกจากร้าน
ดวงตาเรียวมองลู่หานที่ถูกแปลงโฉมเป็นหงส์ฟ้าแสนสวยที่กำลังควงแขนคุยกับคยองซูตรงหน้าอย่างวิตก เขารู้สึกกลัว จางอี้ชิงแสนเก่งกาจคนนี้กำลังรู้สึกกลัว
เขาก็ได้แต่หวัง… หวังว่าค่ำคืนนี้น้องชายของตัวเองจะไม่ทำสิ่งที่พลาดที่สุด
“อย่าทำให้ฉันผิดหวังแล้วกัน… เซฮุน”
ต่อ
คนถูกคาดหวังโดยไม่รู้ตัวยืนตีหน้านิ่ง
หมุนแก้วน้ำไวน์สีแดงในมืออย่างไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มรำคาญกับสายตาที่จ้องมองมา
สายตาที่ทั้งหลงใหล ชื่นชอบ ต้องการ และเกลียดชัง
อาจเพราะเซฮุนเป็นถึงหัวหน้าไกเซอร์ที่มีทั้งอำนาจและบริวารทั่วเกาหลี
ใครก็ต่างยอมศิโรราบเพียงแค่เอ่ยนาม ยิ่งมีอิทธิพลก็ยิ่งเป็นที่ต้องการ
ผู้คนมากมายต่างสวมหน้ากากเพื่อแสวงหาผลพลอยได้ของตัวเองเพื่อความจอมปลอม
“น่ารำคาญชะมัด”
“บ่นอะไรน่ะฮึ เจ้าลูกชายตัวดี”
ดวงตาคมปรายมองมารดาที่ยังสวยไม่สร่างในชุดเดรสลูกไม้สีชมพูหวานกับสร้อยไข่มุกลูกโตพร้อมแหวนเพชรเต็มนิ้วบ่งบอกฐานะ
“ป่าวนี่ครับ”
“เหอะ แล้วนี่ไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่องบ้างเลยหรือไรกัน” อดไม่ได้ที่จะเอ็ดลูกชายเพียงคนเดียวของทายาทดิโอสยักษ์ใหญ่ เซฮุนถอนหายใจหนักกรอกตาไปมากับคำๆ
เดิมที่โดนบ่นมาเป็นปีๆ
จะให้กลับไปทำไมละ
กลับไปก็เจอแต่พ่อที่วันๆ
สนใจแต่งานกับแม่ที่สนใจแต่เข้าสมาคมไฮโซอย่างนั้นน่ะหรือ? บ้านที่ไม่เหมือนบ้าน
บ้านที่ไม่เคยอบอุ่น… บ้านที่ขาดความสมบูรณ์ของครอบครัว
…ใครจะรู้บ้างว่าหัวหน้าไกเซอร์จอมโหดก็อยากได้ความรักความใส่ใจจากพ่อแม่บ้างเหมือนกัน
“กลับมาก็เจอแต่แม่บ้านหน้าตาน่าเบื่อๆ สู้ไปฟันผู้หญิง พาเพื่อนไปรุมตีคนอื่นยังสนุกกว่าอีก”
เซฮุนที่อยู่ในสูทดำเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ เรือนผมสีบลอนด์สว่างถูกจัดแต่งให้เข้าทรงโดยเสยไปด้านหลังเปิดหน้าผากเผยโครงหน้าให้ดูน่าเกรงขาม
ชุดสูทแขนยาวปกปิดรอยสักสีดำหากแต่ไม่สามารถปิดความดิบเถื่อนของไกเซอร์ลงได้
แนวหูยังคงถูกเจาะด้วยห่วงสีดำเรียงแถวสามห่วงรวมถึงที่หางคิ้วอีกสอง
แม้จะแต่งสูทดูหล่อและทางการเพียงใด
หากแต่มองปราดเดียวก็รู้ได้จากลักษณะภายนอกได้ว่าผู้ชายคนนี้แหละ… คือหนึ่งในไกเซอร์
“นี่! อย่ามาพูดจาไร้การสั่งสอนที่นี่นะ! ไม่อายฉันก็อายผู้ใหญ่คนอื่นๆ เสียบ้าง
แล้วเมื่อไหร่จะรักษาภาพลักษ์ให้เป็นผู้เป็นคนเสียที! ไม่รู้ตัวบ้างเลยหรือไงว่าผู้ใหญ่เขามองพวกแกเป็นอันธพาลกันขนาดไหน!”
“ก็เพราะแม่เป็นแบบนี้ไง!!! สนใจแต่หน้าตาตัวเอง!!
อะไรๆ ก็สายตาผู้ใหญ่!! เคยคิดจะใส่ใจดูแลลูกในไส้บ้างไหม!!!!!”
คุณนายโอสูดลมหายใจลึกอย่างระงับอารมณ์โกรธ หากอยู่ด้วยกันสองคนคงมีปากเสียงกันมากกว่านี้
แต่ว่านี่อยู่ในงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยเหล่าแขกกิตติมาศักดิ์
และแน่นอนว่าโอฮวาซองไม่ยอมเสียชื่อเสียหน้าแน่
“แกหาว่าฉันไม่สนใจแกสินะ? งั้นก็เตรียมรอดูเซอร์ไพสร์ที่ฉันจัดหามาให้แกวันนี้เลยก็แล้วกัน
หึ รับรองว่าแกต้องวิ่งแจ้นเข้ามาขอบคุณฉันไม่ทันแน่!!”
“แม่กำลังเล่นอะไรอีกละ”
“ก็ที่แกเ… อ้าวนั่นอี้ชิงนี่ มาได้เสียทีนะเรา”
เซฮุนปรายสายตามองรถหรูที่หยุดจอดเทียบท่าหน้าประตูรั้วใหญ่
เช่นเดียวกัน ทุกสายตาต่างให้ความสนใจกับเจ้าของงานที่กำลังก้าวขาลงจากรถ
ทว่าความสนใจของเซฮุนกลับมุ่งตรงไปที่ใครอีกคนเสียมากกว่า
“เอ๊ะ นั่นใครกัน จางอี้ชิงมีน้องชายด้วยเหรอ? หน้าตาน่ารักน่าชังเชียว”
ดวงตาคมจ้องเขม็งไปยังคนตัวเล็กที่เดินก้มหน้างุดตามหลังอี้ชิง หัวใจดวงแกร่งเต้นกระตุกยามสบดวงตากลมสวยที่อีกคนก็กำลังมองมาเช่นกัน
ราวโลกกำลังหยุดหมุน… ความสวยหวานของลู่หานถูกไขกุญแจปริศนาออกมาได้เชยชม
ความสวยหวานของลู่หานที่เซฮุนหวงแหนเป็นที่สุด ร่างนิ่มในชุดสูทขาวเสริมด้วยหูกระต่ายชมพูแลดูน่ารัก
กลุ่มผมสีน้ำตาลถูกจับซอยสั้นล้อมกรอบหน้าสวย
ดวงตากลมใสแป๋วปราศจากแว่นเลนส์หนาอย่างทุกครากำลังพรากหัวใจของโอเซฮุนให้หลุดลอยตาม
ตัวเชื้อโรคของเขาสวยเสียจนแทบลืมหายใจ…
“หนูอี้ มาเสียทีนะเรา ว่าแต่เด็กคนนี้ใครกันไม่เคยเห็นหน้าเห็นตามาก่อน”
“นี่ลู่หานครับ เป็นนักเรียนทุนของโรงเรียนเรา”
คำว่านักเรียนทุนจุดประกายความสนใจแก่รอบด้าน
ก็แน่ละว่านักเรียนทุนคนแรกของโรงเรียนชื่อดังอย่างดิโ
อสต้องเป็นเด็กที่พิเศษกว่าใครๆ และความพิเศษนั้นก็คือเจ้าของทุนดันเป็นมิสเตอร์เอเดนลีที่ใครก็ต่างอยากคบหาสมาคมด้วย
Aden Lee บุคคลเบื้องหลังแวดวงไฮโซระดับท็อบคลาสของโลก
ซึ่งถือว่าเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลมากกว่าสี่ไกเซอร์เสียอีก
“ส… สวัสดีครับ”
“ไม่ต้องเกร็งหรอกจ้ะหนูลู่หาน
ทำตัวตามสบายเถอะนะ”
คุณนายโอแย้มยิ้มอย่างเอ็นดูอย่างที่ทำให้ลู่หานเบาใจ
ดวงตาสวยหันมองคยองซูที่กำลังยืนคุยกับคริสหลังจากที่ชายหนุ่มเห็นกลุ่มของคู่หมั้นย่างกายเข้ามาในงาน
จากนั้นก็ปรายมองรอบๆ งานที่เต็มไปด้วยเหล่าเซเลปคนดังที่เห็นได้บ่อยตามนิตยสาร
หมับ
“อ๊ะ!”
“อยู่นิ่งๆ”
เสียงทุ้มกดต่ำกระซิบข้างใบหูพร้อมแรงบีบที่เอวเล็ก
ดวงตาสวยหันมองปีศาจร้ายที่โผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียงด้านข้าง
แขนแกร่งตวัดโอบรอบเอวเล็กอย่างเอาแต่ใจ
“กรุณาปล่อยผมด้วยครับ”
“กูบอกให้อยู่นิ่งๆ
ไง!”
เสียงทุ้มกดต่ำสวนคำขอของร่างเล็ก
ดวงตาคมวาวโรจน์อย่างไม่สบอารมณ์กับอาการขัดขืนของคนสวยในอ้อมแขน
ออกแรงบีบเอวเล็กขู่ให้รู้ว่าถ้าดิ้นอีกครั้งได้เจอดีแน่ ดวงตาคมกวาดมองไปรอบๆ
อย่างหงุดหงิดกับสายตาที่กำลังมองร่างเล็กในอ้อมแขนเขาราวจะกลืนกิน
ใครแม่งพาไอ้เหี้ยนี่ไปแปลงโฉมวะ
แล้วไอ้นี่แม่งก็ยืนบื้อให้เขามองอยู่ได้ สัด! ขัดใจไปแม่งทุกอย่าง!!!
ท่าทีหัวเสียตกอยู่ในสายตาจางอี้ชิง
อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มกว้างอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง
เขาคิดไม่ผิดที่จับลู่หานไปแปลงโฉม เพราะอย่างน้อยเซฮุนจะได้รู้ใจตัวเอง หรือแสดงความรักที่มีออกมามากขึ้น
“หวงเขาละสิ”
“ฝีมืออี้สินะ เหอะ”
เซฮุนตอบเสียงห้วน
ดวงตาคมเขม็งใส่พี่ชายที่ยืนยิ้มราวไม่รู้สึกรู้สา
ส่วนคนสวยที่เพิ่งโดนแปลงโฉมก็ได้แต่ยืนเลิกคิ้วมองคนตัวสูงทีเจ้าของงานทีอย่างฉงน
เขาคุยเรื่องอะไรกัน
ลู่หานไม่เห็นเข้าใจเลย…
“สวัสดีครับอี้ชิง
ยินดีต้อนรับกลับเกาหลีนะครับ”
“อ่า ยงฮวา! มายังไงเนี่ย! ขอบคุณนะ”
จางอี้ชิงร้องทักเพื่อนร่วมรุ่นสมัยเรียนมัธยมในเกาหลี
ดวงตาสวยหรี่ลงอย่างจับผิดเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองร่างเล็กๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนเซฮุน
“ว่าแต่คนนี้น้องชายอี้ชิงหรือ? ชื่ออะไรหรือครับ? ผมจองยงฮวานะครับ” ชายหนุ่มหน้าใหม่ว่าพลางยื่นมือทักทายอย่างต้องการกระชับมิตร
ลู่หานที่กำลังตกใจเบิกตาโพลงเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“อะเอ่อ… ผมลู่ห…”
พรึบ
“มันจะชื่อเหี้ยไรมึงก็ไม่ต้องเสือก”
เซฮุนที่กำลังไม่สบอารมณ์ปัดมือนั้นทิ้ง
ดวงตาคมแข็งกร้าวจ้องยงฮวาราวเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผา ส่วนคนถูกปัดมือทิ้งก็ได้แต่ยืนหน้าซีด
ก้มหัวลาแล้วเดินหนีออกมาทันที
ก็ใครจะกล้ามีปัญหากับหัวหน้าไกเซอร์กันละ
“มานี่!”
มือหยาบกระชากแขนเล็กให้เดินตามไปยังมุมลับตา
จากนั้นก็ผลักร่างเล็กกระแทกเข้ากับผนังปูนเต็มแรงพร้อมพุ่งกายเข้าคร่อม
กักอาณาเขตร่างน้อยให้ไร้หนทางหนี
“โอ้ย”
“หึ วันนี้เตรียมมาอ่อยผู้ชายเต็มที่เลยสินะ!!!”
เสียงแข็งตวาดลั่นพร้อมดวงตาเกรี้ยวกราดปนดูถูก
เซฮุนโมโหจนแทบขาดสติเพียงเห็นว่าร่างน้อยตกเป็นเป้าสายตาชายอื่น และยิ่งมีคนเข้ามาขอทำความรู้จักเซฮุนก็ยิ่งแทบคลั่งตายเสียตรงนั้น
ไม่ว่าอย่างไรลู่หานก็คือของเขา! ของเขาคนเดียวเท่านั้น!
“ผมไม่ได้ทำอย่างที่คุณเซฮุนพูด! ก รุ ณ า... ปล่อยผมได้แล้วครับ”
คนสวยฮึดสู้จ้องดวงตาคมกลับอย่างไม่ยอมแพ้
ตายเป็นตาย ในเมื่อเขาก็ไม่มีอะไรจะเสียกับผู้ชายจอมโมโหร้ายคนนี้แล้วเช่นกัน
“ไม่ได้อ่อยเหรอ? แล้วที่ไอ้พวกนั้นมันมองมึงตาเป็นมันขนาดนี้ละวะ!!! หึ ถ้าสายตาพวกมันแดกมึงได้มึงคงถูกพวกมันฟาดเรียบแล้ว ไอ้โง่!!!!!!”
ลู่หานกำมือแน่น
เป็นอีกครั้งที่เขาต้องทนรับฟังถ้อยคำดูถูกของผู้ชายคนนี้
ถ้อยคำที่สามารถกีดก้อนเนื้อในอกลู่หานให้เจ็บร้าว
“ต้องให้ผมบอกอีกกี่ครั้งว่าผมไม่ได้ทำตัวแบบนั้นคุณถึงจะเชื่อ!!”
“จะให้กูเชื่อได้ยังไงในเมื่อเพื่อนกูทุกคนมึงก็ร่านใส่มาแล้ว!!!!! มึงมันก็ผู้ชายกากีมากรักเหอะ”
ลู่หานไม่เคยดี
ไม่เคยดีในสายตาคุณเซฮุนเลยสักครั้ง…
“ใช่! ผมอ่อย! ผมร่านใส่ทุกคนในงานนี้!
พอใจหรือยังครับคุณเซฮุน!!!!!! ผมอ่อยอื้อ!!!!!”
โดยไม่ทันได้พูดจบ
ริมฝีปากหยักก็บดขยี้กลีบปากนิ่มกลืนกินทุกคำพูดถากถาง
เซฮุนกดจูบแรงขึ้นตามพายุอารมณ์ที่กำลังโหมกระพรือ มือหยาบละจากกำแพงบีบคางเล็กให้อ้าปากเพื่อสอดใส่ลิ้นชื้นเข้าสั่งสอนคนอวดดี
มือเล็กยกทุบอกแกร่งโดยทันทีที่ถูกริมฝีปากหยักจาบจ้วงอย่างรุนแรง ไร้ความปราณี
ไร้ความอ่อนโยน ลิ้นชื้นทั้งเอาแต่ใจ ดิบเถื่อน รุนแรง
“อึ๊ก”
มือหยาบเอื้อมลงจับแขนเล็กไขว้หลังให้ไร้หนทางสู้
ลิ้นชื้นยังคงเกี่ยวตวัดบดขยี้กลีบปากนิ่มอย่างแรงจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวจางๆ
เมื่อร่างนิ่มในอ้อมแขนเริ่มหอบหายใจ ปีศาจร้ายจึงผละออกก้มลงซุกไซ้ซอกคาขาวผ่อง
ฝังริมฝีปากกดจูบขบเม้มอย่างแรงจนขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำให้ร่างนิ่มที่ยังสะท้านตั้งตัวไม่ทัน
ความรุนแรงมาพร้อมความเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ทว่า…
“ขอโทษนะครับคุณชายเซฮุน
คุณหญิงท่านให้มาตามครับ”
เสียงคนใช้ภายในบ้านดังขัดให้ชายหนุ่มปรายตามองก่อนโบกมือไล่เป็นเชิงรับรู้
ดวงตาคมตวัดมองร่างเล็กในอ้อมแขนที่ยังคงสั่นระริก มองกลีบปากนิ่มที่บวมช้ำจนเด่นชัด
ลำคอขาวมีรอยแดงแต่งแต้มประปรายแล้วกระตุกยิ้มพอใจ
“สภาพอย่างนี้ดูสิจะออกไปร่านใส่ใครเขาได้
เหอะ”
หัวเราะหยันราวสมเพชส่งท้ายก่อนล้วงมือลงกระเป๋าก้าวเดินออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก
ทิ้งคนที่ยังหอบหายใจกับรสจูบรุนแรงไถลกายพิงกำแพงหลับตาแน่นอย่างปิดกลั้นความอ่อนแอที่ซุกซ่อนภายในดวงตา
“ฮึก”
ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ที่ต้องเสียน้ำตาเพราะผู้ชายใจร้ายคนนั้น
มือเล็กกุมหัวใจแน่นเมื่อในเวลานี้มันช่างเจ็บรวดร้าวเสียจนแทบขาดใจ เมื่อไหร่… เมื่อไหร่ที่ลู่หานจะมีความสุขได้จริงๆ
เสียที
“อย่าอ่อนแอสิลู่หาน…”
เสียงหวานพึมพำให้กำลังใจตัวเองก่อนสูดลมหายใจลึกแล้วลืมตาขึ้น
ใช้เวลาตั้งสติกลบซ่อนความอ่อนแอให้ลึกสุดสายตาแล้วก้าวเดินออกไปบ้างโดยไม่ให้ผิดสังเกต
ลู่หานจะอ่อนแอไม่ได้...
เพราะยิ่งอ่อนแอก็จะยิ่งเจ็บปวด...
นี่แหลละความรัก
“ลู่หาน
หายไปไหนมา”
“คุณชานยอล”
ลู่หานร้องเสียงหลงกับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาโอบกอดร่างเขาแน่น
คนตัวเล็กหลับตาหวังอกแกร่งเป็นที่พึ่งเพียงชั่วขณะก่อนผละออก
“พอดีผมไปเข้าห้องน้ำมาน่ะครับ”
ชานยอลมองหน้าร่างเล็กที่ก้มงุดราวปิดซ่อนอะไรบางอย่าง หากแต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาคู่นี้ได้ กองเพลิงในอกสุมทรวงจนกำหมัดแน่น หากแต่ชายหนุ่มก็ยังมีสติมากพอที่จะช่วยร่างเล็กขยับปกเสื้อขึ้นเพื่อปิดรอยแดงเหล่านั้น ตวัดท่อนแขนรัดเอวบางให้แนบชิดกายราวแสดงให้ทุกคนได้รู้ว่า ‘นี่คือคนของใคร’
“ฉันมีบางคนจะให้นายทำความรู้จัก มาสิ”
ชานยอลจูงมือเล็กพาเดินไปยังกลุ่มคนที่มีไกเซอร์ทั้งสามยืนพูดคุย
ทันใดนั้นดวงตาสวยก็จำต้องสั่นระริกเมื่อร่างสูงของโอเซฮุนที่กำลังมองมามีหญิงสาวแสนสวยยืนคล้องแขนอยู่ข้างกาย
หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสขาวกับที่คาดผมจี้เพชรรูปมงกุฎปล่อยผมลอนสีน้ำตาลสลวยยาวถึงกลางหลัง
หญิงสาวที่ยืนคล้องแขนปีศาจร้ายแห่งไกเซอร์อย่างสนิทสนม
รอยยิ้มที่คนทั้งคู่มีให้กัน
แล้วพูดได้คำเดียวว่าช่างดูเหมาะสมราวกับกิ่งทองใบหยก
ความอิจฉาตีรวนขึ้นอกกับสิ่งที่เคยวาดฝันไว้
หากแต่ขณะนี้เขากลับมอบให้เธอคนนั้นแทน...
ทำไมถึงได้เจ็บเพียงนี้กันนะ
“อ้าว
พี่มาแล้วหรือคะ หายไปไหนมา เอ๊ะ แล้วนั่นพาใครมากัน? อย่าบอกนะคะว่าเป็นคนที่พี่เคยบอกน่ะ
ว๊าว ตัวจริงน่ารักจัง” ทันทีที่เข้ามาถึง
หญิงสาวข้างกายเซฮุนก็ยิงคำถามรัวใส่ชานยอลทันที ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างเขินอาย
“อื้ม
คนนี้แหละที่พี่เคยเล่าให้เราฟัง... นี่ลู่หาน 'แฟน' พี่เอง”
สิ้นคำแนะนำก็ได้ยินเสียงโห่ร้องแซวจากไกเซอร์ที่เหลืออย่างคิมจงอินและคริส
ไม่รู้ว่าเป็นการจงใจหรือเปล่าที่ชานยอลเน้นคำว่า 'แฟน'แล้วจ้องไปยังเซฮุนที่ยืนตีหน้านิ่ง
หากแต่ดวงตากลับแข็งกร้าวจ้องเขม็งอย่างเดือดดาล
มึงจะได้จำใส่หัวสักที
ว่าลู่หานคือคนของกู เขาเป็นคนของปาร์คชานยอลเท่านั้น!
“สวัสดีค่ะ
ฉันเป็นน้องสาวของพี่ชานยอล ชื่อปาร์คจียอนค่ะ” เธอว่าพลางส่งยิ้มที่สวยเสียจนน่าอิจฉา
มือสวยยื่นมาตรงหน้าอย่างต้องการทำความรู้จัก ลู่หานเม้มริมฝีปากส่งมืออันสั่นเทาแตะมือเธอแล้วได้แต่ภาวนาไม่ให้เธอจับได้ถึงความผิดปกติ
“ผม... ลู่หานครับ”
และประโยคถัดมาหญิงสาวก็แทบทำเอาลู่หานลืมหายใจ...
“ฉันเป็นคู่หมั้นของพี่เซฮุน
ฝากตัวด้วยนะคะ”
...คู่หมั้น…
และผมก็เพิ่งได้รู้ในวันนี้
คำพูดมันสามารถฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นได้จริงๆ
ต่อ
“จียอนน้องสาวฉันเพิ่งกลับจากอังกฤษน่ะ”
ชานยอลอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของลู่หาน
กระนั้น คนสวยกลับเหลือบมองเซฮุนที่ยืนตีหน้านิ่งมองตรงมาอย่างไม่พอใจ ดวงตากลมไหววูบหักหลบแววตาแข็งกร้าวคู่นั้นทันที
ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มล้วงรู้ความเจ็บปวดของตัวเองผ่านดวงตา
ทว่าคนถูกหลบตากลับยิ่งโมโหจัด
มือใหญ่กำแน่นจนหญิงสาวข้างกายสัมผัสได้ หากแต่ก็เลือกเก็บความแคลงใจนั้น
แม้ในอกจนสงสัยเสียเต็มประดาว่าเซฮุนกำลังโมโหอะไร
“เป็นไงละเซฮุน
เซอร์ไพสร์ของฉันคงถูกใจแกใช่มั้ยละ”
คนถูกจัดเซอร์ไพสร์ให้อย่างลับๆ
ตวัดสายตามองมารดา ยอมรับว่าเซอร์ไพสร์ครั้งนี้เกือบทำเขาช็อคกลางงาน หญิงสาวที่เขาไม่ได้พบเจอมานานกำลังยืนกลางงานพร้อมมารดา
เขาจำได้ทันทีเพียงวินาทีแรกที่เห็นใบหน้าสง่างามของเธอ ความคิดถึงปนโหยหากระตุ้นหัวใจให้สับขาเดินเข้าหาอย่างรวดเร็ว
และเมื่อได้มองใบหน้างดงามระยะประชิดก็แทบหยุดหายใจ เมื่อหญิงสาวตรงหน้าคือเธอคนที่เป็นดั่งรักแรกแสนฝังใจของโอเซฮุน
ปาร์ค จียอน
รักแรกที่หายตัวไปราวห้าปีโดยทิ้งเขาให้จมกับความผิดและเสียใจ
การกระทำชั่วช้าของเขาที่ทำให้ต้องจบความสัมพันธ์นั้นลง และกว่าจะรู้ว่าเธอหายไปเรียนอังกฤษก็ปาไปข้ามปี
แถมพอเจอกันอีกครั้งก็ถูกมารดาประกาศว่าเธอคือคู่หมั้นของเขา
หายหน้าไปตั้งห้าปี
แต่พอเจอกันอีกครั้งก็กลับกลายเป็นว่าที่คู่หมั้นเนี่ยนะ? ชีวิตโอเซฮุนจะคอมมาดี้ไปหน่อยแล้วมั้งครับ
“แต่เรื่องแบบนี้แม่ควรปรึกษาผมก่อนไม่ใช่หรือไง”
“ก็ฉันเห็นว่าตอนนั้นแกคร่ำครวญหาน้องไม่เลิก
จะเป็นจะตายท่าเดียว และฉังถึงกับถ่อไปสู่ขอหนูจียอนให้นี่ไม่ดีหรือไงกัน? เฮอะ ความจริงแกควรขอบคุณฉันเสียด้วยซ้ำนะตาฮุน ”
เซฮุนถอนหายใจหนัก
ยอมรับว่าตอนนั้นทรมานจนแทบขาดใจ เคยทะเลาะกับหญิงสาวมาก็หลายครั้ง และแน่นอนว่าเคยรุนแรงจนบานปลายเกือบเลิกกันก็หลายที
หากแต่เขาก็ไม่เคยยอมให้มันเกิดขึ้น กระทั่งวันที่เขาเผลอทำผิดครั้งใหญ่จนเกินให้อภัยได้
อึนจอง… เพื่อนสาวของจียอนชอบเขาและเธอก็เข้ามายั่วยวน
ซึ่งเสืออย่างเขามีหรือจะปฏิเสธให้เสียเชิงชาย เมื่อเธอยื่นมาเขาก็แค่สนอง
ทว่าผลกรรมกลับตามเร็วยิ่งกว่าจรวด ขณะที่เขากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มจียอนก็มาเห็นและไม่นาน…
เธอก็บินหนีจากอ้อมแขนเขาในที่สุด
ถึงไกเซอร์จะเลวทรามและต่ำช้าเพียงใด
หากแต่เซฮุนก็คือมนุษย์คนหนึ่งที่มีหัวใจและ… ความรู้สึก
“พี่อย่าโวยวายไปเลยค่ะ
ฉันก็ถูกคุณแม่บังคับไม่ต่างจากพี่หรอก” เสียงหวานของหญิงสาวที่ไม่ได้ยินนานถึงห้าปีดังขึ้น
เซฮุนหลุบสายตามองเธอที่กำลังเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเธอยังสวยเช่นเดิม
เสียงของเธอยังน่าฟังเช่นเดิม
แต่นี่มันห้าปีแล้ว… เวลาไม่เคยรอใครเฉกเช่นเดียวกับโอเซฮุน
“เธอไม่โกรธพี่แล้วเหรอไง?”
“พี่คิดว่าฉันแค่โกรธพี่เหรอคะ?
แต่ช่างมันเถอะ
ฉันไม่อยากจะนึกถึงเรื่องพรรณนั้นให้เสียสุขภาพจิตนักหรอก!”
มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปในตัวหญิงสาว… นิสัยห้าวและกล้าแก่น
แต่ก่อนปาร์คจียอนคือคุณหนูผู้เรียบร้อยและน่ารัก แต่อาจเพราะเธอได้ไปใช้ชีวิตอยู่ในประเทศที่มีความเป็นอิสระสูง
นิสัยของเธอถึงได้ปรับเปลี่ยนตามแวดล้อมเช่นกัน
และในวินาทีนั้นดวงตาคมก็เบนมองร่างของอดีตลูกเป็ดขี้เหร่ที่ในตอนนี้ได้สะบัดคราบกลายเป็นหงส์ฟ้าแสนสวย
ลู่หานมีบางส่วนที่กำลังเปลี่ยนคือกล้ามากขึ้น กล้าที่จะพูด กล้าที่จะใช้อารมณ์
และเหตุผลนั้นก็คงเป็นเพราะ…
ต้องการต่อสู้กับปีศาจอย่างเขา
“ว่าแต่… พี่ลู่หานนี่น่ารักจังเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อมองตามสายตาคม
ภาพของร่างเล็กกำลังยืนตักอาหารโดยมีชานยอลตามประกบแจไม่ห่าง
เซฮุนสูดลมหายใจลึกในทันใด
“เหอะ”
ดวงตาคมแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปยังทั้งคู่
มือหยาบเกร็งกำแน่น นึกอยากสุมกายเข้าไปกระชากร่างน้อยออกจากอีกคนแล้วต่อยหน้าชานยอลแรงๆ
ให้หายบ้า
แล้วใครสั่งใครสอนให้ ‘ตัวเชื้อโรคของเขา’ ยิ้มน่ารักแบบนั้นวะแม่ง!!!
“นี่พี่กำลัง… โมโหหรือคะ?”
“เออ! แม่งโมโหเหี้ยๆ!!” ชายหนุ่มสบถคำหยาบออกมาอย่างที่คุณหนูแสนเรียบร้อยไม่ได้รู้สึกสะท้านอะไร
เธอชินเสียแล้วละ ความจริงต้องบอกว่าคนรอบกายเธอมีแต่พวกหยาบกระด้างจนชินไปเองเสียมากกว่า
“พี่โมโหอะไรน่ะ?”
หญิงสาวถามอย่างสงสัย พลางมองสลับสายตาคมกับร่างเล็กของแฟนพี่ชายไปมา
ทันใดนั้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสอะไรบางอย่างได้จากสองคนนี้
“นี่พี่อย่าบอกนะว่าพี่ชอบพี่ลู่หานน่ะ!! โอ้ยยัยจียอนทำไมไม่เอ๊ะใจให้เร็วกว่านี้เนี่ย!!!”
เพี๊ยะ
“โอ้ย! มันเจ็บนะ!”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าสะเออะรู้มาก”
หญิงสาวลูบหน้าผากที่เพิ่งถูกว่าที่คู่หมั้นดีดใส่
ใบหน้าหวานง้ำงอ เบะปากคว่ำแล้วทำหน้าล้อเลียนจนเซฮุนหมั่นไส้นึกอยากจับโยนลงสระว่ายน้ำ
แต่ก็ไม่ทำเพราะยังกลัวกับชะนักที่ปักหลังอยู่
ท่าทีหยอกล้อหัวเราะต่อกระซิกตกอยู่ในสายตาหงส์ฟ้าแสนสวย
ลู่หานกำจานขนมในมือแน่น หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบยามเห็นรอยยิ้มเซฮุนที่กำลังส่งให้หญิงสาวข้างกายคนนั้น
อย่าลืมสิลู่หาน… พวกเขาเป็นคู่หมั้นกันนะ… แล้วนายละคือใคร
มีสิทธิ์อะไรไปอิจฉาเขา..?
“ลู่หาน…”
“…”
“ลู่หาน!”
“อ๊ะ! ครับคุณชานยอล?”
“เหม่ออะไร”
คนถูกถามนิ่งอึ้งชั่วขณะ
จะให้บอกได้อย่างไรว่ากำลังคิดเรื่องของชายอื่นอยู่
แค่นี้เขาก็ดูเห็นแก่ตัวมากเสียจนไม่น่าให้อภัยแล้ว
ลู่หาน
แกนี่มันเลวจริงๆ
“ป่าวครับ อ๊ะ
เค้กชิ้นนั้นน่าทานดีนะครับ”
ดวงหน้าสวยยิ้มกว้างพร้อมชี้มือให้แฟนหนุ่มสนใจ
ชานยอลมองตามแผ่นหลังแฟนหมาดๆ ที่เดินเข้าไปตักเค้กใส่จาน ทันใดนั้น
ดวงตาคมก็แข็งกร้าวขึ้น รู้ดีว่าเมื่อครู่นี้สายตาของลู่หานหยุดอยู่ที่ใด ไม่เลย… ไม่เคยมีสักครั้งที่ปาร์คชานยอลลคนนี้จะตกอยู่ในดวงตาสวยคู่นั้น
เป็นฉันไม่ได้เลยหรือ…
ให้ฉันได้เป็นคนที่นายชอบมากที่สุด
“คุณชานยอลทานเค้กไหมครับ?”
ชานยอลหลุดจากภวังค์
ดวงตาคมมองจานเค้กที่ถูกยื่นมาตรงหน้าสลับกับใบหน้าสวยที่กำลังยืนเคี้ยวเนื้อเค้ก
ความอิจฉาน้อยเหนือต่ำใจผลักดันให้ขายาวก้าวประชิดกายเล็ก
“เค้กน่าอร่อยดีนะ”
“ลองทานด… อื้ม!”
สิ้นคำ
ชายหนุ่มก็จรดริมฝีปากประทับจูบกลีบปากนิ่มที่กำลังละเลียดเนื้อเค้กอย่างช่วงชิง
ดวงตาสวยเบิกโพลงอย่างตื่นตกใจกับการจู่โจมบุ่มบ่ามของชายหนุ่ม
กลีบปากหยักคลึงริมฝีปากนิ่มอย่างอ่อนโยน
ตะล่อมให้ร่างน้อยอ่อนประสบการณ์ที่กำลังนิ่งอึ้งคล้อยตาม
“อื้ม…”
และเป็นไปตามหวัง
คนสวยปิดเปลือกตาพริ้มรอรับจูบหอมหวานจากแฟนหนุ่ม ทั้งคู่ผลัดมอบจูบแสนหวานกลางงานเลี้ยงที่ทุกคนต่างให้ความสนใจ
การกระทำของปาร์คชานยอลที่จงใจส่งไปถึงเพื่อนสนิทให้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนและร่างนิ่มนี้
เสียงโห่แซวดังเซ็งแซ่เมื่อชายหนุ่มผละริมฝีปากมองดูปรางแก้มใสที่ขึ้นสีแดงเพราะหายใจไม่ทัน
“แฮ่ก แฮ่ก”
ริมฝีปากหยักกดจูบหน้าผากมนแผ่วเบาอย่างรักใคร่
ขณะเดียวกันก็ปรายสายตามองร่างของหัวหน้าไกเซอร์อีกฝั่งที่กำลังยืนกัดฟันกรอด จ้องเขม็งไม่วางสายตา
กรอด…
ดวงตาคู่คมของเซฮุนวาวโรจน์
กายแกร่งแผ่ไอเย็นออกมาอย่างน่ากลัว
กองเพลิงโกรธขึ้งลุกโชนจนคนรอบข้างต่างรู้สึกหวาดหวั่น
แล้วกูจะทำให้มึงรู้ชานยอล
การเป็นคนดีอย่างมึงน่ะ... มันไม่ได้เหี้ยอะไรหรอก
ต่อ
จวบจนงานเลี้ยงเลิกรา
ชานยอลเดินจูงมือหงส์ฟ้าแสนสวยมายังรถหมายส่งให้ถึงบ้าน
ทว่าช่วงขาต้องหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์กำลังแผดร้องเสียงดัง
ชานยอลคุยเพียงไม่กี่ประโยคก็หันมายังคนตัวเล็กด้านหลัง
“ลู่หานไปรอฉันที่รถแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันไปหาจียอนก่อน
ยัยนั่นถูกพี่อี้ชิงกักตัวไว้ไม่ยอมให้กลับบ้านอีกละ เฮ้อ เล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้”
ลู่หานหัวเราะกับคำบ่นของชายหนุ่ม
นึกอิจฉาที่อีกคนมีน้องสาวคอยดูแลต่างจากเขาที่เป็นลูกคนเดียว ขาเล็กก้าวเดินขณะที่ในหัวก็คิดอะไรเพลินๆ
โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีเงาตะคุ่มตามหลังมาติดๆ
หมับ
“อ๊ะ คุณเซฮุนจะลากผมไปไหน!!!”
เซฮุนไม่ตอบ มือหยาบยังคงกระชากร่างที่ดีดดิ้นให้เดินตาม
กระทั่งถึงรถออร์ดี้สีดำ
ปีศาจที่ใกล้ปะทุแรงอารมณ์เต็มทีก็ยัดกายเล็กเข้าด้านในแล้วอ้อมไปยังฝั่งคนขับ
เหยียบคันเร่งสุดแรง
“คุณเซฮุน! ผมจะกลับบ้าน!”
ลู่หานหันไปแหวใส่คนขับเมื่ออีกฝ่ายยังคงนิ่ง
ใบหน้าสวยตึงเครียดมองอย่างไม่เข้าใจ
“คุณเซฮุนไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอไง ผมบอกว่าปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้
ผมจะกลับบ้าน!!”
เอี๊ยด!
“หุบปาก!!!!!!!!”
น้ำเสียงแข็งกร้าวตะโกนดังลั่น
พร้อมเบรกที่ถูกเหยียบกะทันหันจนรถกระตุก
ใบหน้าคมตึงเครียดบ่งบอกได้ถึงแรงอารมณ์ที่กำลังปั่นป่วนภายใน
ชายหนุ่มหันไปขับรถต่อเมื่อเห็นจำเลยยอมสงบคำ
เพียงไม่นาน รถยนต์ก็หยุดชะลอภายในชั้นจอดรถวีไอพีของห้องสูทคอนโดหรู
ลู่หานเบิกตาโพลงเมื่อจำได้ดีว่านี่คือคอนโดของใคร
มือเล็กเปิดประตูพรวดออกแรงวิ่งทว่าก็ยังช้ากว่าปีศาจหนุ่มที่กำลังโกรธกริ้วรอเวลาระเบิด
หมับ
“ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ! คุณเซฮุน!!!”
ขาเล็กตีไปมากลางอากาศยามถูกปีศาจหนุ่มจับแบกหามขึ้นบ่า
กระนั้นเซฮุนก็ยังไม่คิดสนใจ ขายาวก้าวพาร่างเข้าสู่ภายในห้อง
ทันใดนั้นก็จับคนดิ้นโยนลงโซฟาทันที
“โอ้ย ผมเจ็บนะ!”
“เป็นไงละ จูบกับผู้ชายดูดดื่มโชว์กลางงาน!!!
ถ้าหนังหน้าไม่ด้านพอก็ทำไม่ได้สินะ!!!!!!!!!!!!”
วาจาร้ายกาจถูกพ่นออกมาจนคนตัวเล็กชะงัก
ดวงตาสวยเลื่อนมองใบหน้าปีศาจร้ายที่กำลังโมโหจัดอย่างเจ็บช้ำ
คิดว่าเขาอยากถูกจูบนักหรือไงกัน? คิดว่าเขาในตอนนี้มีความสุขนักหรือไงกัน!
หากแต่ลู่หานที่ต้องการต่อสู้อย่างเข้มแข็งก็ได้เลือกเกาะป้องกันผิดทาง…
“แล้วมันแปลกหรือไงในเมื่อคุณชานยอลเป็นแฟนผม เราแค่แสดงความรักให้กัน!”
เพี๊ยะ!
“โอ้ย”
มือหยาบตวัดหลังมือใส่ปรางแก้มใสจนดวงหน้านั้นหัน
คนถูกตบตวัดสายตาตัดพ้อมองปีศาจจอมโหดจนรู้สึกสะอึก
ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอหยดน้ำตาอย่างที่ทำให้ปีศาจหนุ่มได้สติ
เซฮุนยอมรับว่าโมโหและหึงหวง เขาเป็นพวกหึงรุนแรงที่พอหึงแล้วต้องลงไม้ลงมือให้ร่างน้อยเจ็บตัวและร้องไห้อยู่ร่ำไป
หากแต่เซฮุนยังไงก็คือเซฮุน กำแพงทิฐิถูกก่อร้างไว้สูงเสียจนยากจะพังทลาย
“แฟนงั้นเหรอ? สำหรับตัวกาลกิณีอย่างมึงผู้ชายคนเดียวพอด้วยเหรอไงกัน!!!!!!!!
”
ตัวกาลกิณี… เหอะ เจ็บไหมละลู่หาน
“คุณมันเลว… ป่าเถื่อน… ใช้แต่ความรุนแรง!!!
ปล่อยผมไปสักที!!!!!”
“หึ มึงอยากรู้ไหม คำว่าเลวของจริงเป็นยังไง”
ใบหน้าคมดุดัน คืบคานเข้าใกล้จนกายเล็กกระถดถอยหนีอย่างหวาดหวั่น
ดวงตาสวยสั่นระริกมองท่าทีคุกคามของอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ
“คุณเซ…เซฮุน คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ผมมีแฟนแล้วและคุณก็มีคู่หมั้นแล้ว!!!!!”
เสียงหวานติดสั่นตะโกนลั่นราวย้ำสติคนที่กำลังโกรธหน้ามืด
ทว่ามันกลับพลิกผัน
ประโยคเหล่านั้นยิ่งเป็นเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่คอยโหมกองไฟให้ชุกโชน
มือหยาบดึงกระชากขาเล็กจนกายน้อยไถลกลับเข้าสู้ใต้แพปีกปีศาจจอมโหด
ไม่ว่าจะหนีไปทางไหน หรือ ทิศทางใด… หงส์ฟ้าแสนสวยก็ไม่อาจรอดพ้นแพปีกแสนสกปรกของปีศาจตนนี้ได้
“คิดว่ากูสนเหรอ? เหอะ ลองลิ้มรสชาติคนเหี้ยๆ
อย่างกูเป็นผัวมึงหน่อยเป็นไง!!!!!”
ขออนุญาติตัดเนื้อหาส่วนนี้ออก
เพื่อเป็นการปลอดภัยแก่บทความสามารถตามอ่านได้ในลิ้งค์บนไบโอทวิตเตอร์ของไรท์เตอร์ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เซฮุนหอบหายใจแรงมองร่างเล็กที่หายใจถี่ไม่ต่างกัน
มือหยาบคว้าร่างน้อยเข้ากอด จับพลิกให้ขึ้นมานอนคว่ำทับอกแกร่ง
ผิวเนื้อชื้นเหงื่อหลังจบกิจกรรมรักหมาดๆ ทำเอาปรางแก้มใสแดงเห่อ
ปีศาจหนุ่มจูบแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวในความน่ารักน่าชังก่อนทั้งคู่จะส่งยิ้มบางให้กันและกันอย่างรับรู้ถึงความนัย
และแล้ววันนี้ก็มาถึง
วันที่ปีศาจจอมโหดสามารถรดน้ำดอกไม้แสนสวยดอกนี้ได้ด้วย... หัวใจ
“เฮ้อ จะทำยังไงดีลู่หาน”
“ครับ?”
“กูจะทำยังไงดี... ตอนนี้กูปล่อยมึงไปไม่ได้แล้ว”
เอ่ยเสียงแผ่วพร้อมซุกใบหน้าลงกับลาดไหล่เล็ก ลู่หานนอนข่มตาแน่น
พวกเขากำลังทำผิดใหญ่หลวง เขามีแฟนอยู่แล้วและผู้ชายคนนี้ก็กำลังหมั้นในอีกไม่นาน
แต่เขาเอง… ก็ไม่สามารถละทิ้งหัวใจตัวเองไปได้เช่นกัน
“คุณเซฮุนก็อย่าปล่อยผมไปสิครับ”
ดวงตาใสจ้องนัยน์ตาคมดุดัน
จากนั้นมือแกร่งก็เอื้อมขี้นบิดจมูกเล็กแล้วจับโยกไปมา ก่อนที่จู่ๆ
ใบหน้าคมจะตีเข้มขึ้น
“คุณเซฮุนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“กูกำลังคิดอะไรบางอย่าง” เสียงทุ้มว่าพลางใช้ดวงตาสำรวจรอบดวงหน้าหวานอย่างที่คนถูกสำรวจนอนแก้มแดงปลั่ง
“อ.. อะไรเหรอครับ”
มาจ้องแบบนี้ลู่หานก็เขินแย่น่ะสิ ฮื้อ
“ถ้าต่อไปนี้มึงไปโรงเรียนก็ไม่ต้องใส่แว่นแล้วน่ะสิ”
“เห?”
“ก็มึงใส่คอนแทคเลนส์แล้วนิ แถมยังไปตัดผมทำสีมาใหม่มาอีก
มันน่ารักขึ้นมึงไม่รู้ตัวเลยหรือไงไอ้เหี้ยเอ้ย!” เซฮุนว่าอย่างหัวเสียพลางยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างคนกลัดกลุ้ม
ท่าทีหนักใจที่ทำเอาคนสมองช้าอย่างลู่หานไม่เข้าใจ
“แล้วแบบนี้มันไม่ดีหรือไงครับ?”
“จะว่าดีก็ดี แต่พอมึงน่ารักขึ้นก็ต้องมีคนเข้ามาจีบมึงเพิ่มอีกน่ะสิ
ไอ้เด็กบื้อ!!!”
อ่า... นั่นคือฉายาใหม่ของลู่หานสินะ ._.
“ไม่รู้ละ ตอนมึงไปเรียนต้องกลับไปทำตัวเชยๆ เฉิ่มๆ ใส่แว่นอันโตๆ
เหมือนเดิม ไม่งั้นกูตามไปตีมึงยันห้องเรียนแน่”
“หะเห... ทำไมละครับ”
ถามด้วยใบหน้าใสซื่อ ใช้ตาแป๋วๆ กระพริบปริบๆ
อย่างที่ปีศาจหนุ่มแทบจับร่างน้อยนอนกระแทกกายเข้าใส่อีกรอบ
เออแม่ง... น่ารักเข้าไปดิวะ!!!!
“อย่าโง่”
“คุณเซฮุนว่าผมทำไมอ่า...”
เสียงงุ้งงิ้งมาพร้อมอาการเบ้ปากอย่างที่เซฮุนพลิกกายเล็กนอนราบแล้วขึ้นคร่อมทันที
ดวงตาคมดุดันมองดวงตาแป๋วๆ อย่างสื่อความหมาย
“กูหวงมึงไงครับ”
ฉ่า...
ใบหน้าใสเห่อแดงทำเอาปีศาจหนุ่มไม่อาจกลั้นใจอดทน
ฝังจมูกลงแก้มใสฟอดใหญ่ ทว่าเหมือนเซฮุนจะคิดผิด
ในเมื่อคนสวยกลับหน้าแดงหนักกว่าเดิม
“ค… คุณเซฮุน”
ฟอด
“น่ารัก”
“คุณเซฮุนอ่า”
ฟอด
“น่ารัก”
“ผมเขินนะ”
ฟอด
“น่ารักเหี้ยๆ”
“งื้อ ~”
“โว้ยกูไม่ทนแม่งแล้วไอ้เอ๋อน่ารัก!!!!”
“อ๊ะ คุณเซฮุนนนนนน อ่าห์”
และแล้วเสียงครางก็กลับมาดังสนั่นลั่งห้อง...
ทั้งคืน
-------------------------------------------------------------------------------------------
ASHURAHUNHAN
( chapter ninth ; 100%)
คือบั่บแก ตอนนี้ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยาวจนแบบ มึงเคยเขียนเอสเสส่งอาจารย์ยาวขนาดนี้ไหม ก็ไม่ มึงลาออกจากมหาลัยเหอะ 5555555555555555
ทำไมรู้สึกภาษาฟิคสวยจังงะ อร๊ายยยยยย #งานชมตัวเองก็มา #กูรู้ไม่มีคนชมกู #กูถึงต้องชมตัวเอง
อ้าวเรียกรพบ้ามารับอีนี่ทีเร้วววว 5555555555555555555555555555555555
ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้ ปวดเมื่อยตัวบ่อยมาก
สงสัยจะท้อง เห้อ ก็บอกชานยอลแล้วนะว่าไม่เอา เบาๆ อปป้าเป็นนักร้อง อปป้าต้องทำงาน จะมาโหมการบ้านหนักทำไม
เนี่ยดูสิ เขาดื้อมาก เขาไม่ฟังเราเลย เราเลยแบบจะเอาหรอ อะ เอาก็ได้ #อร๊ายยยยยยยยยย
#เรื่องมโนขอให้บอก กูมั่นใจกูชนะค่ะ 555555555555555555555555555
ไปละ เหนื่อยๆ เพลียๆ อย่าลืมเม้นกันนะคะ ส่งจูบบบบบบบบบบบบบ *3333*
ความคิดเห็น