คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - 7 - ( 100 % )
การแยกและการวินิจฉัยเอกลักษณะของเคซีน
การแยกและการวินิจฉัยเอกลักษณะของดีเอ็นเอจากยีสต์
การวินิจฉัยเอกลักษณะของไฮโดรคาร์บอน แอลกอฮอล์ ฟีนอล แอลดีไฮด์และคีโตน
นี่ มัน คือ เหี้ย อะ ไร ครับ T___________T
เสี่ยวลู่หานกำลังจะระเบิดสมองตายกับกองหนังสือตรงหน้าและสิ่งที่เขาเพิ่งเปิดผ่านๆ ซึ่งเนื้อหาที่ว่าก็คือหนังสือปฏิบัติการเคมีขั้นพื้นฐานของนักศึกษาแพทย์ ใช่อ่านไม่ผิดหรอก ของนักศึกษาแพทย์นั่นแหละ =_=
คนตัวเล็กหยิบหนังสือของคู่หมั้นขึ้นมาเปิดอ่าน กองหนังสือและกองกระดาษรายงานที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะทำให้อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยอีกคนทำงาน
พอได้ลองเปิดอ่านเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่ากำลังคิดผิดอย่างมหันต์ ก็หลักสูตรวิชาการแพทย์มันยากกว่าสัตวแพทย์ของเขาเป็นล้านเท่านะสิ! ถึงจะมีความใกล้เคียงกันในบางส่วนก็เถอะ แต่ว่าเรื่องของคนกับสัตว์มันก็ต่างกันเยอะ เผลอๆอาจทำเขางงจับเรื่องชื่อเซลล์สัตว์มาใส่ในชื่อเซลล์มนุษย์แทนนี่ทำยังไง
ตายห่าเป็นเอเลี่ยนกันพอดีนะสิ =__=;;;;;
ข้อมือหนาของเซฮุนขยับเขียนรายงานยุกยิกปากก็ท่องศัพท์แพทย์ไปด้วย ลู่หานเองก็เปิดหนังสือนำปากกาเน้นข้อความมาขีดครอบคลุมประโยคที่เขาคิดว่าสำคัญต่อการเขียนรายงานของเซฮุน
“ลู่หาน ดีเอ็นเอหน้า234 ด้วยนะ” เซฮุนเงยหน้ามากำชับร่างบางก่อนจะก้มหน้าลงไปเขียนรายงานต่อ และนั่นเป็นวินาทีแรกในรอบหลายชั่วโมงที่เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือและกองรายงานของเจ้าตัว
เกือบลืมไปแล้วว่าคู่หมั้นหน้าตาเป็นยังไงให้ตายเถอะ = =;
จวบจนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงลู่หานก็เน้นข้อความให้เซฮุนจนเสร็จ คนตัวเล็กเงยหน้านั่งท้าวคางมองเซฮุนที่ยังคงเขียนยุกยิกอยู่บนกระดาษมีเส้นเช่นเดิม ริมฝีปากก็ยังคงพึมพำศัพท์แพทย์และความหมายต่างๆ ลู่หานตัดสินใจลุกขึ้นสาวเท้าเข้าไปในครัว มือบางเอื้อมขึ้นหมายจะคว้าโหลกาแฟมาชงก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้าเขาเห็นเซฮุนดื่มกาแฟไปแล้ว
กินกาแฟมากๆมันไม่ดีหรอก ยิ่งคนที่ต้องใช้สมองเยอะๆแบบเซฮุนยิ่งแล้วใหญ่
นี่ไม่ได้เป็นห่วงอะไรคู่หมั้นเลยสักนิดนะ -^-!!!!!
ฝ่ามือเล็กเปลี่ยนจุดหมายเอื้อมหยิบโหลโอวัลตินแทน ชงโอวัลตินร้อนสำหรับเซฮุน หยิบขนมปังสองแผ่นมาละเลงแยมสตรอเบอร์รี่รสโปรดของเจ้าตัวจนล้นออกนอกขอบขนมปัง โดยไม่คำนึงเลยว่าอีกคนจะชอบรสนี้เหมือนกันหรือเปล่า
ก็ชอบแยมรสนี้งะ อยู่บ้านเขา ยังไงก็ต้องกิน -,.-
ลู่หานเดินถือแก้วโอวัลตินร้อนและขนมปังทาแยมวางลงตรงหน้าเซฮุนแล้วเดินหันหลังกลับทันที ร่างสูงผละออกจากกองหนังสือตีสีหน้าด้วยความฉงนปนแปลกใจ ปรายสายตามองแก้วกาแฟและจานขนมปังที่อีกคนวางทิ้งไว้ก็ต้องหลุดยิ้มออกมา ข้อมือหนายกแก้วฝีมือคู่หมั้นขึ้นมาจิบก็ต้องประหลาดใจหนักกว่าเดิมเมื่อพบว่ามันคือโอวัลตินรสกลมกล่อมไม่ใช่กาแฟอย่างที่คาดไว้แต่อย่างใด สมองตีประมวลผลฉับพลันรอยยิ้มกว้างก็ถูกจุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ขอจับปลาจับปูว่ากำลังโดนเป็นห่วงอยู่ก็แล้วกันนะ
แล้วเมื่อไหร่จะหยุดยิ้มสักทีวะไอ้เหี้ยโอเซฮุนเอ่ย ...
... เมื่อยแก้มจะตายห่าแล้วนะครับ J
เซฮุนวางปากกาลงเมื่อเขาเขียนรายงานมหาโหดเสร็จ แขนยาวยกขึ้นสูงบิดน้อยๆอย่างต้องการผ่อนคลายกล้ามเนื้อ ดวงตาคมเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าเขาใช้เวลาไปกับการเขียนรายงานมากกว่าหกชั่วโมง ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนสาวเท้าไปที่ห้องโถงเพื่อหาตัวคู่หมั้น
ฝ่าเท้าก้าวเข้ามาในห้องโถงก็พบกับคนตัวเล็กที่เหยียดกายนอนยาวอยู่บนโซฟา ในอ้อมแขนกอดหมอนใบโตเอาไว้
เซฮุนมองคนที่กำลังหลับใหลพลันต้องเผยรอยยิ้มออกมาอย่างคนไม่สามารถหักห้ามได้ เวลาที่คนตัวเล็กตื่นก็ดูราวกับเด็กน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นในตอนหลับแบบนี้กลับยิ่งดูเหมือนเด็กน้อยมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
ร่างสูงย่อตัวนั่งยองลงตรงหน้าลู่หาน แววตาคมอ่อนแสงลงยามได้มองคนที่กำลังหลับใหล ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาชอบมองลู่หานชอบเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าน่ารัก ชอบที่จะได้ยินเสียงใสโวยวายเพราะโดนเขาแกล้ง ชอบแก้มใสที่เคยพิสูจน์มาแล้วว่าหอมแค่ไหนขึ้นสีแดงเรื่อเพราะฝีมือเขา
พอมารู้ตัวอีกที... สายตาก็คอยมองหาแต่อีกคนเสมอ
นิ้วมือเรียวยกขึ้นเกลี่ยแก้มใสที่แม้กระทั่งตอนหลับยังคงแดงปลั่ง ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือลงมาจับที่นิ้วนางของคนตัวเล็กที่สวมแหวนลักษณะเดียวกันกับวงที่เขาสวมอยู่ เกลี่ยแหวนเงินบนนิ้วมือบางเล่นพลันรอยยิ้มก็ถูกจุดประกายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา เซฮุนยกฝ่ามือน้อยขึ้นมาประทับริมฝีปากลงบนแหวนหมั้นอย่างแผ่วเบาและเนิ่นนาน ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ตราตรึงลงบนแหวนเงินวงนั้น
ร่างสูงผละออกจากมือบาง นัยน์ตาคมทอแสงอ่อนโยนที่ถ้าลู่หานได้เห็นคงละลายกองอยู่บนพื้นเป็นแน่ ดวงตาคมเลื่อนมองใบหน้าน่ารักยามหลับอย่างคนลืมตัวที่ถ้าโทรศัพท์ในกางเกงไม่สั่นเขาคงไม่มีทางรู้สึกตัวเป็นแน่ว่าเผลอให้สายตาจ้องมองดวงหน้านั้นนานเท่าไหร่แล้ว
ไม่รู้ว่านอกจากเผลอสายตาแล้วยังเผลอใจไปด้วยรึเปล่า…
... ถ้าเผลอขึ้นมาจริงๆ ละก็ ...
หัวใจเขาคงไม่สงบสุขเหมือนเดิมแน่ๆ
ดวงตาใสกระพริบขึ้นอย่างช้าๆ ลู่หานไม่ได้หลับ เขารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่เซฮุนนั่งลงตรงหน้าแล้ว รับรู้ได้ถึงสัมผัสอบอุ่นที่อีกคนทิ้งไว้ สัมผัสถึงนิ้วมือที่เกลี่ยแก้มอย่างอ่อนโยน สัมผัสแผ่วเบาร้อนผะผ่าวที่แหวนเงิน ถึงจะหลับตาอยู่แต่ก็รู้ดีว่านั่นคือริมฝีปากที่จูบลงมาบนแหวนหมั้น ลู่หานนอนกัดริมฝีปากแน่น นิ้วมือลูบไล้บริเวณแหวนที่ยังคงเหลือไออุ่นไว้อย่างคนลืมตัว เขาไม่สามารถห้ามหัวใจตัวเองให้หยุดเต้นได้ แต่กลับกันหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงและถี่รัวมากขึ้นกว่าเดิมจนน่าหวั่นกลัว
คนตัวเล็กตัดสินใจหยุดความคิดและความรู้สึกของตัวเองที่ฟุ้งซ่านด้วยการมุดหน้าลงกับหมอนใบโตอย่างคนต้องการสะกัดกั้นความรู้สึกในใจ ใช้หมอนเป็นที่กำบังในการปิดซ้อนรอยยิ้มที่เกิดจากความเขินอายและหัวใจที่กำลังพัดพาความสั่นไหวอย่างรุนแรง
เขาได้แต่เฝ้าอ้อนวอนภาวนา
พระเจ้าครับ ช่วยหยุดเสียงหัวใจให้สงบลงที
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ....
( - honey ♡ caramel - )
“นี่อะไร ?”
“สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมากุ้ง”
“แล้วนี่?”
“สปาเก็ตตี้แกงเขียนหวานไก่”
“อันนี้ละ? -_-”
“สปาเก็ตตี้ไวน์ซอส”
“อันนั้นละ? =_=”
“สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า”
“ลู่หาน=_______=”
“ว่าไงหรอคุณคู่หมั้น >w<”
เซฮุนรู้สึกอยากจะเขกมะเหงกลงบนหัวของคู่หมั้นตัวดีที่เขาปล่อยให้ไปหยิบอาหารเวฟในตู้แช่แข็งที่ซุปเปอร์แต่พอเดินกลับมาก็พบว่าในตะกร้ามีแต่สปาเก็ตตี้และสปาเก็ตตี้ แถมยังมาทำหน้าบ่องแบ๊วเสียงใสแจ๋วใส่เขาอีกนะแม่คุณ =_=!!!!!!
แบบนี้เส้นสปาเก็ตตี้จะรัดลูกกระเดือกกูตายไหมครับตอบ
“เอาข้าวบ้างไม่ได้รึไง นายจะให้ฉันกินแต่เส้นหรอลู่หาน”
“อ้าวก็ไม่เห็นบอกอ้ะ ก็อยากกินสปาเก็ตตี้นิน่าแต่ไม่รู้จะกินซอสอะไรเลยหยิบมาหมดเลย .___.” นี่ถ้าบอกว่าอยากกินผลไม้แต่ไม่รู้จะกินอะไรจะเหมามาหมดทั้งแผงเลยไหมครับ แต่ไม่พูดออกไปหรอก โดนตีนยันกลางห้างคิดว่าอายไหมละ -_-
“ไปเอาอย่างอื่นมาบ้างก็ได้ พรุ่งนี้จะกินแต่สปาเก็ตตี้รึไง” คนตัวเล็กยู่หน้าลงอย่างรู้สึกขัดใจก่อนจะลากเขาให้เดินไปด้วยกันจนมาหยุดอยู่ที่หน้าตู้แช่อาหารเวฟที่วางเรียงรายให้เลือก เซฮุนหยิบอาหารหลายชนิดเข้ามาไว้ในตะกร้าก่อนจะเดินไปคิดเงิน
เซฮุนและลู่หานเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างชื่อดัง ในทีแรกคนตัวเล็กไม่ยอมร้องขอให้เขาพาไปส่งที่บ้านเพราะเจ้าตัวอยากกินสปาเก็ตตี้ใจจะขาด เถียงกันไปมาสักพักคนตัวสูงก็ชนะสามารถลากลู่หานมาในร้านอาหารญี่ปุ่นจนได้
แต่เมื่อถึงเวลาสั่งอาหารคนที่ปากบ่นว่าอยากกินสปาเก็ตตี้กับสั่งไม่หยุดปาก นิ้วมือเล็กจิ้มตามรูปนั้นรูปนี้จนคนที่เป็นฝ่ายชวนปิดเมนูลงหันมานั่งท้าวคางมองอย่างขบขัน
เซฮุนรับรู้ได้ถึงสายตาของบริกรที่รอจดออเดอร์มองลู่หานด้วยสายตาแทะโลม คิ้วหนากระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อสายตาของบริกรยังคงไม่หยุดจ้องที่คนตัวเล็ก ส่วนคนถูกมองก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวอะไรเลยยังคงนั่งเปิดหน้าเมนูไปเรื่อยๆ
ไอ้สัดมึงจะมองจนฉลามมีเต้านมโผล่ออกมาเลยไหมครับ =_=
เส้นความอดทนขาดผึ่งเมื่อลู่หานเงยหน้ามาสั่งอาหารพร้อมกับที่บริกรชายคนนั้นยิ้มรับ ซึ่งในสายตาเซฮุนนั้นดูเหมือนคนทั้งคู่กำลังยิ้มให้กัน ฝ่ามือหนาตัดสินใจเอื้อมไปแตะมือเล็กของคู่หมั้นจงใจให้มือข้างที่สวมแหวนของเขาและลู่หานปะทะเข้ากับสายตาของบริกรชายคนนั้น
มึงดูซะ นี่มันเรียกว่าแหวน แหวนหมั้นอะแหวนหมั้น !!!!
เซฮุนแกล้งกระดิกนิ้วนางข้างซ้ายที่สวมแหวนหมั้นอยู่ไปมาให้บริกรที่ยืนอยู่สังเกตุเห็น และเหมือนจะได้ผลเมื่อในเวลานี้บริกรหนุ่มก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเองเป็นที่เรียบร้อย รอยยิ้มร้ายกระตุกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจจวบเวลาพอเหมาะที่ลู่หานสั่งอาหารเสร็จพอดี
หัดรู้ซะบ้างว่าคนนี้นะว่าที่เมียกูครับ #ยักคิ้ว
เดี๋ยวนะ .....
ใครเมียนะ ลบประโยคเมื่อกี้ออกไปทันไหม?
#ไม่ทันแล้ว-..-
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟคำแรกที่ต้องพูดคือ เต็มโต๊ะครับ ...
ลู่หานยิ้มร่าออกมาอย่างดีใจจับตะเกียบแยกออกจากกันคีบกุ้งเข้าปากทันที นัยน์ตาใสเบิกกว้างวิบวับขึ้นทันทีกับของโปรดที่นุ่มลิ้น เซฮุนมองท่าทางที่ดูเด็กของคนตรงหน้าจนอดไม่ได้ที่จะต้องแกล้ง
“หน้าก็แก่แต่ทำตัวเหมือนเด็กเลยนะ”
... จึก
“ใครหน้าแก่!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงใสโวยวายออกมาทันทีดังลั่นอย่างไม่เกรงใจ
บังอาจ ...
... กูหน้าเด็กแบบไม่ต้องพึ่งโบท็อกนะ T_T!!!!!!!!!
“ก็อยู่กันสองคน J ”
“โอเซฮุน!!!!!!!” มือเล็กที่ถือตะเกียบอยู่ข้ามไปตีแขนคนฝั่งตรงข้าม เซฮุนที่ถูกทำร้ายด้วยตะเกียบหัวเราะออกมาที่แกล้งแหย่คนตัวเล็กได้ ลู่หานได้แต่นั่งฟึดฟัดอย่างคนหมดหนทางคีบกุ้งและแซลมอนยัดเข้าปากจนแก้มใสอูมขึ้น
ฮื้ออออออออออออ ด่ากูว่าควายไม่เคยบ่นแต่มาด่ากูว่าหน้าแก่นี่ไม่ยอมมมมมTT_____TT
คอยดูนะพ่อจะเอาปากกามาขีดเขียนหน้าให้เละเลย อย่าเผลอหลับเชียวนะ - -+!!!!!!!!!!
#คลุ้มคลั่ง=_______=++
จานอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะถูกทั้งสองคนทานจนหมด เซฮุนพาลู่หานเดินออกนอกร้านแวะซื้อโดนัทและร้านขนมปังของโปรดเก็บตุนเข้าบ้าน ก่อนที่เซฮุนจะขับรถมุ่งเข้าสู่ตัวบ้านหลังใหญ่
เซฮุนชะลอรถเมื่อถึงแยกไฟแดงหันไปมองลู่หานที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่อพบว่าคนตัวเล็กนั้นกำลังนอนหลับตาพริ้ม
ช่วงนี้รู้สึกเห็นลู่หานนอนหลับบ่อยแห๊ะ
จวบจนรถเข้ามาจอดสู่ในตัวบ้าน เซฮุนดับเครื่องยนต์หมายจะปลุกคนตัวเล็กก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อร่างบางที่ยังหลับตาพริ้มอยู่นั้นดูจะฝันดีเหลือเกิน เซฮุนเดินอ้อมไปอีกฝั่งโน้มร่างดึงตัวลู่หานขึ้นมาอุ้มในอ้อมแขนอย่างเบามือ
คนร่างสูงเดินอุ้มคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวในอ้อมแขนขึ้นบันไดมาด้านบนห้อง เปิดประตูห้องลู่หานอย่างทุลักทุเล นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในห้องของลู่หาน เซฮุนวางร่างบอบบางลงบนเตียงอย่างระมัดระวังห่มผ้าและจัดที่ให้ลู่หานได้นอนหลับอย่างสบาย
สายตาคมกวาดมองรอบห้องนอนของคู่หมั้น ห้องนอนที่ถูกจัดไว้เป็นสัดส่วนโต๊ะอ่านหนังสือที่มีชั้นวางหนังสือใหญ่ตั้งอยู่ด้านข้าง โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ตรงหน้าโทรทัศน์ เตียงกว้างผ้าปูสีขาวสะอาดน่านอนและมีตุ๊กตากวางตัวโตวางอยู่บนหัวเตียงที่มีกรอบรูปตั้งอยู่ประปราย
กรอบรูป ....
ฝ่ามือหนาเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง ดวงตาคมมองรูปบานนั้นพลางสลับกับมองดวงหน้าน่ารักที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงฉับพลันรอยยิ้มกว้างก็ถูกจุดขึ้นอย่างหักห้ามไม่อยู่และไม่อาจจะห้ามได้
รูปงานหมั้นของเขาและลู่หาน เอามาตั้งบนหัวเตียงเลยงั้นหรอ ..?
... มีวิธีอะไรที่ทำให้โอเซฮุนหยุดยิ้มได้บ้างไหมครับ? J
เซฮุนวางกรอบรูปลงที่เดิมใบหน้าหล่อยังคงประดับรอยยิ้มกว้าง คนร่างโปร่งเดินไปบริเวณโต๊ะอ่านหนังสือของลู่หานสายตาคมมองหาสิ่งของที่เขาต้องการ เมื่อพบแล้วก็หยิบติดมือเดินวกกลับมานั่งที่ข้างเตียงของลู่หาน
ฝ่ามือหนาเขียนยุกยิกอยู่บนกระดาษแผ่นโพสอิสเล็ก เซฮุนยิ้มกว้างออกมากับข้อความที่เขาเขียนก่อนจะตัดสินใจแปะกระดาษลงบนจุดที่คิดว่าลู่หานต้องสังเกตและเห็นมันอย่างแน่นอน
ตรงกลางหน้าผาก ........
เซฮุนเดินออกจากห้องนอนของคู่หมั้นอย่างคนอารมณ์ดีปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา ร่างบางที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มจุดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาบ่งบอกว่านิทรานั้นกำลังหอมหวานแค่ไหน แต่ว่าถ้าหากคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาพบกับแผ่นกระดาษที่คู่หมั้นทิ้งไว้คงจะได้มีอาการเขินหน้าแดงพร้อมกับเสียงใสที่ร้องโวยวายขึ้นเป็นแน่ แต่ก็ไม่รู้ว่าความจริงแล้วเป็นเพราะโมโหหรือเพราะเขินกันแน่ที่จุดอาการเหล่านี้ขึ้นมา ...
เด็กน้อยที่ไหนเขานอนน้ำลายยืดกัน?
แต่ฉันเช็ดให้แล้วละ
(โอเซฮุน)
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
@ g i n g h y u k _
เม้ามอย ทวงฟิค ตบไรท์ เอาเลย ...
{ - AS FOR TALK &
หวานจนหน่ำใจแล้วใช่ปะ ตอนต่อไปได้เวลาเริ่มเข้าเรื่องก่อนที่เรื่องจะเข้มแล้ว ...
โอเซได้ข่าวว่าเพิ่งด่าลู่หานไปว่าหน้าแก่นะ ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ลู่นี้คลุ้มคลั่งมากว่าหน้าแก่ไม่ได้ถึงกับแค้น ...........
แต่โพสอิสเซฮุนนี่ทำลายภาพหวานๆมาก มาแปะตรงหน้าผากพี่ลู่
โถ่ 555555555555555555555555555555555555
แล้วมีการโชว์แหวน กระดิกนิ้วๆ กวนตีน =____________=
ตอนหน้าจะมาใส่คริสแบคให้น่า ไม่คิดว่าจะมีคนชอบคริสแบค
ตอนแรกก็ตั้งใจจะชานแบคแต่อย่างที่บิดคิดชานยอลอิมเมจนี้ไม่ค่อยออกเท่าไหร่
อ่อเจอกันอีกทีวันศุกร์นะๆ พอดีว่าจ-ศ. ติดเรียน เดี๋ยวเรียนเสร็จจะมาอัพให้ๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เสมอ ทั้งคอมเม้น วิว เอฟซี และ #ฮนครม
ทุกคนคือกำลังใจของเราเสมอ รักรีดนะ ^^
อย่าลืมเม้นกับแท็คนะ กำลังใจกันสักนิดๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น