คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : #6: i like the way you smile with your eyes
#6
I like the way you smile with your eyes
...เบื่อแห๊ะ
ร่างเล็กของฮยอกแจนอนกลิ้งบนเตียงกว้างเมื่อวันนี้ไม่มีเรียน นึกด่าตัวเองในใจไม่รู้โง่ตื่นเช้าทำไมสงสัยคงเพราะความเคยชินที่ต้องรีบแหกตาตื่นเข้าเช็คชื่อทุกวัน ความเบื่อตีแน่นอกจนไม่รู้คิดจะทำอะไรต่อ อ่านการ์ตูนก็แล้ว ดูหนังก็แล้ว ทำยังไงก็ไม่หายเบื่อสักที
ความรู้สึกแบบนี้มันน่ารำคาญจริงๆ -_-
และในที่สุดก็ตัดสินใจดีดตัวลุกจากเตียง เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนจากกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามให้พร้อมออกข้างนอก พลันในหัวก็คิดว่าวันนี้มีร้านแบรนด์เสื้อผ้าอะไรเซลล์บ้าง
ของลดราคาไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายก็ชอบกันทั้งนั้นแหละครับ (หัวเราะ)
คิดไปพลางๆ เสียงไลน์ก็เด้งแจ้งเตือนให้คนที่กำลังจัดผมหันมอง ดวงหน้าหวานคลี่รอยยิ้มบางพร้อมขยับขาเพื่อหยิบโทรศัพท์
“ตื่นยังหื้ม”
ข้อความถูกส่งเข้ามาจากคนเดิม โดยที่เขาเองก็กำลังรออยู่เช่นกัน อย่าคิดไปไกลนะครับ ผมก็แค่เคยชินเท่านั้นแหละน่า ~
...จริงน่ะเหรอ?
คำตอบที่ฮยอกแจเองก็ยัง... ไม่แน่ใจเช่นกัน
“นานแล้ว”
“วันนี้ไม่ได้เจอกันแน่เลย เรามีเรียน”
“พรุ่งนี้ก็เจอเชื่อสิ”
มือเล็กวางไอโฟนลงแล้วหันไปส่องกระจกเช็คความเรียบร้อย ทว่าข้อความที่เด้งเตือนขึ้นหน้าจอโทรศัพท์ก็ทำเอาคนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จหุนหันใส่รองเท้าแล้วสับขาลงชั้นล่างแทบไม่ทัน
“อยู่ข้างล่าง ฮยอกแจลงมาหาหน่อย”
“ไหนบอกว่ามีเรียน?”
ยิงคำถามใส่ทันทีเมื่อหยุดตรงหน้าชายผมสีเข้ม ทงเฮอยู่ในชุดนักศึกษาและดวงหน้าคมคายยังคงหล่อเหลาเช่นทุกที ไม่ว่าจะขยับหรือทำท่าทางอย่างไร เขาก็มักดูดีราวรูปปั้นจนอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเสมอ
สวรรค์ไม่เข้าข้าง ผมก็ผู้ชายเหมือนกัน ทำไมไม่หล่อแบบคนอื่นเขาบ้างละ
ความคิดที่ฮยอกแจคงไม่รู้เลยว่าสวรรค์นั้นก็เข้าข้าง ถึงได้ปั้นให้มีใบหน้าน่ารักมัดหัวใจใครหลายคนได้ขนาดนี้
ทงเฮที่ยืนพิงรถเงยดวงตาคมมองฮยอกแจที่ก้าวขาหยุดตรงหน้า กวาดสายตาขึ้นลงมองการแต่งตัวอีกร่างแล้วหลุดรอยยิ้มบาง
“ก็อยากเจอนิ”
คำตอบขวานผ่าซากที่ทำเอาฮยอกแจใบ้กินชั่วขณะ กลีบปากเล็กเผยออ้าพลางหุบราวคนกำลังพูดบางอย่าง ก่อนเลือกเม้มแน่น เบือนดวงหน้าผลัดสีหนีแววตาเป็นประกายคู่นั้น
ข้อที่ห้า... อีทงเฮนี่ช่างเป็นผู้ชายปากหวานเสียจริงๆ
...หวานเสียจนใจสั่นคลอนไปทั้งดวง...
“ก็เจอกันอยู่ทุกวัน”
“ฮยอกแจไม่อยากเจอเราแล้วหรอ”
ทงเฮแสร้งตีหน้าเศร้า พลางเผยแววตาออดอ้อนอย่างที่พาให้คนมองหายใจกระตุก ฮยอกแจขยกลีบปากแน่น ปรางแก้มใสขึ้นสีเรื่อขัดผิวขาวจนเด่นชัด นัยน์ตาใสราวลูกแก้วสั่นไหวราวพายุลูกใหญ่หมุนพัดภายใน
เพิ่งได้เข้าใจคำว่าเขินจนตัวแตกก็วันนี้นี่แหละ
โอ้ยยยย อีฮยอกแจตั้งสติก่อนนะ
เพี๊ยะ
และเมื่อความเขินมีมากจนทะลุอก มือเล็กก็พาลยกฟาดเข้าที่ท่อนแขนใหญ่ จนคนถูกตีแกล้งร้องโอ้ยเสียงดังเรียกสายตาเขียวปั๊ด มือเล็กทั้งสองเลยจัดการระดมตีไปทั่วกายของคนโดดเรียนขี้แกล้งให้หายแค้นทั้งที่ดวงหน้าหวานนั้น...
ร้อนจนแทบระเบิด
เฉกเช่นเดียวกับทงเฮ ชายหนุ่มยืนหัวเราะลั่นที่แกล้งคนน่ารักให้เขินเล่นยามสายสำเร็จ มือใหญ่ก็พลอยคอยรับมือเล็กที่รัวตีเขาไม่หยุด มองดวงตาสวยที่ส่งค้อนวงใหญ่ หากแต่ขัดกับพวงแก้มสีแดงซ่านอย่างนึกเอ็นดู
...คนอะไร น่ารักจนน่าแกล้ง
หมับ
ท้ายที่สุด การโจมตีของฮยอกแจก็จบลงเมื่อมือใหญ่คว้าจับมือเล็กจอมร้ายกาจ ทงเฮเปลี่ยนมาผสานนิ้วเข้ากับมือนิ่มมั่น ดวงหน้าคมยกรอยยิ้ม
"ไปเดินเล่นกันเถอะ"
โดยไม่คิดฟังคำตอบ คนตัวโตก็พาเจ้าของมือนิ่มเดินไปตามทาง ฮยอกแจหลุดหัวเราะขำกับตัวเอง รู้สึกเหมือนคนใจง่ายที่เขาบอกให้ไปไหนก็ไป แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่เคยคิดปฎิเสธอยู่ดีนั่นแหละ :P
และในวันเบื่อๆ ของอีฮยอกแจนั้นก็ได้หายไป
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ้าของมือใหญ่คู่นี้หรือเปล่า
ทงเฮพาฮยอกแจมายังชองเกชอน สถานที่เล็กๆ ที่มีร้านค้ามากมายตั้งเรียงราย และเหมือนเคยที่พอคนตัวเล็กคิดจะทำอะไร ก็มักมีคนตัวโตกว่าเดินตามแกล้งจนได้รับเสียงเง้างอดนั่นแหละ คนขี้แกล้งถึงหยุดแล้วเปลี่ยนมายืนหัวเราะแทน
แชะ
"จะถ่ายทำไมไม่บอกก่อนละ!!!"
"ธรรมชาติดีออก ฮ่าๆ"
เสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อแกล้งอีกคนได้อีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจได้เห็นผู้ชายคนนี้เดินถือกล้อง และเขาก็รู้ได้ทันทีว่าทงเฮมีความสุขกับการถ่ายภาพมากขนาดไหน เพราะเมื่อใดที่ชายคนนี้มองภาพผ่านเลนส์ ฮยอกแจจะได้เห็นรอยยิ้มและแววตาที่เปล่งประกายของทงเฮ
และนั่นก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มเหมือนกัน
แต่หารู้ไม่ว่าเหตุผลของรอยยิ้มทงเฮนั้น
...มาจากผู้ชายชื่ออีฮยอกแจ...
--------------- my fairy -------------
หลังจากเดินเที่ยวเล่นเสร็จ ทงเฮก็ขับรถมาส่งเขาหน้าหอพักอย่างเช่นทุกวัน หันไปมองพร้อมยกยิ้มกว้างขอบคุณ
“ฝันดีนะทงเฮ แล้วก็ขอบคุณมากที่พาเราไปเที่ยวละ”
นัยน์ตากลมมองคนขับที่ดูท่าเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง และในที่สุดก็ถูกเปล่งออกมา
“นี่ฮยอกแจ”
“...?”
“คืนนี้รับโทรศัพท์เราด้วยนะ”
เอ่ยเสียงนุ่มพร้อมยกมือใหญ่ขยี้กลุ่มผมสีอ่อน ดวงตากลมมองนัยน์ตาสีเข้มอย่างที่เจ้าตัวชอบ พลันรู้สึกมีผีเสื้อนับล้านบินวนทั่วท้อง ไม่รู้ผีเสื้อเหล่านั้นกำลังเล่นตลกอะไรถึงได้มาทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนได้ขนาดนี้
มือใหญ่เลื่อนลงจากกลุ่มผมนิ่มลงมายังแก้มใสของคนตัวเล็ก บีบผิวเนื้อขาวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มกว้าง และอีฮยอกแจก็แทบสติหลุด....
"แก้มแดงใหญ่แล้ว"
ปึง
คนแก้มแดงรีบเผ่นจากบรรยากาศชวนวูบไหวแล้วตรงดิ่งเข้าหอพักทันที มือนิ่มยกปิดแก้มตัวเองตลอดทางเมื่อผ่านมาได้นาทีกว่าก็ยังคงสัมผัสถึงความร้อน อยากเอาหัวตัวเองโขกกำแพงให้หมดสติไปเสียตรงนั้น จะได้หยุดความรู้สึกจั๊กจี้หัวใจแบบนี้
แต่ก่อนอื่นสิ่งที่ควรจัดการก็คือเหล่าฝูงผีเสื้อที่ยังคงบินวนในท้อง
ไม่รู้ว่าเขาเป็นโรคกระเพาะหรือเปล่า
ติ่ง
และในที่สุด ลิฟท์ก็เคลื่อนหยุดชั้นที่เขาพักอาศัย ทว่าก้าวขาออกได้ไม่กี่ก้าว เสียงริงโทนก็ดังขึ้นให้มือนิ่มล้วงหยิบขึ้นดู
เด็กชาย อีทงเฮ …
____________________________________
TBC
( - แก้มแดงใหญ่แล้วนะ ♥ )
เขินจุง ... ตอนแรกตอนนี้สั้นมากอะ เลยแต่งเพิ่ม แต่งไปแต่งมา อ้าวหอยหลอดยาวซะงั้นแหละนะ 5555555555555555555555555
ดิทคำผิดแล้วนะ ฝันดีคะ <3
ความคิดเห็น