คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - 4 - ( 100 % )
4
I am no prince
I am no saint
I am not anyone's wildest dream
But i will stand behind and be
Someone to fall back on
ฉันไม่ใช่เจ้าชาย
ฉันใม่ใช่คนใจพระอะไร
ฉันไม่ใช่คนที่ใครๆต่างฝันถึง
แต่ฉันจะยืนอยู่เบื้องหลัง
และเป็นเพียงคนที่สามารถช่วยเธอได้ยามคับขัน
ยามเช้าของมหาวิทยาลัยชื่อดัง ในห้องแลปขนาดใหญ่นักศึกษาทุกคนต่างสนใจฟังคำอธิบายรายละเอียดเนื้อหาวิชาจากอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญความรู้ ลู่หานและแบคฮยอนให้ความสนใจกับการเรียนที่ถึงแม้จะมีเนื้อหายากและชวนปวดหัวเพียงใดแต่เพราะจุดประสงค์ของพวกเขาทั้งคู่คือต้องการช่วยรักษาลมหายใจของสัตว์จึงได้มุ่งมั่นกับการเรียน
บรรยากาศในห้องแลปมีแต่เพียงเสียงของอาจารย์หน้าชั้นเท่านั้น บนโต๊ะนักศึกษาทุกคนมีหนังสือและสมุดที่คอยจดเลคเชอร์อยู่ทุกช่วง บ้างก็มีการอัดเสียงของอาจารย์เก็บไว้เมื่อจดไม่ทัน
เมื่อเข้าเวลาพักกลางวันทั้งคู่ลงมาทานอาหารที่ใจกลางโรงอาหารของคณะ เรียกว่าโรงอาหารประจำคณะก็คงไม่ถูกในเมื่อที่โรงอาหารแห่งนี้เต็มไปด้วยนักศึกษาแพทย์เกือบทุกประเภท แพทยาศาสตร์มั่งละ ทันตแพทยศาสตร์มั่งละ พยาบาลมั่งละ แล้วไหนจะคนที่เรียนแพทย์ทางด้านอื่นอีก
พวกเขาทั้งคู่มีเวลาพักแค่สองชั่วโมงหลังจากนั้นต้องเข้าเรียนภาคทฤษฎีต่อ ลู่หานและแบคฮยอนนั่งทานข้าวและพูดคุยได้สักพักสายตาเรียวของแบคฮยอนก็เหลือบไปเห็นเพื่อนที่เขารู้จักจึงเอ่ยทักอย่างคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี
“เห้ยยยยย จงอิน!!!! มากินข้าวหรอ”
คนถูกเรียกชะงักขาที่กำลังก้าวเดินหันใบหน้ามามองทางต้นเสียงก็เผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ออกมา กระชับเสื้อกราวน์ที่สวมทับอยู่แล้วเดินเข้ามาหา ลู่หานหันหน้ามองคนมาใหม่ จ้องใบหน้านั้นอย่างหาคำตอบเมื่อเขารู้สึกว่าคุ้นใบหน้าและรูปร่างของผู้ชายคนนี้ เหมือนเคยพบที่ไหนมาก่อนยังไงยังงั้นแหละ
หรือว่ากูเคยไปเดินสวนกับไอ้จงอวน(?)นี่ที่ไหนหรือเปล่าวะ
เอ๊ะ .. มันชื่อจงอวนรึเปล่านะ .___.
“ลงมาซื้อน้ำนะ เดี๋ยวอีกยี่สิบนาทีต้องขึ้นห้องต่อ” ผู้ชายที่ชื่อจงอวน(?)ในความคิดลู่หานพูดกับแบคฮยอนก่อนที่สายตาคมคู่นั้นจะหันมามองที่เขาแล้วยิ้มกว้างจนเห็นซี่ฟันเรียงเต็มปาก ลู่หานยิ้มตอบกลับไปตามมารยาทแต่ภายในความคิดของคนตัวเล็กกลับเต็มไปด้วยคำถามลอยวนเวียนอยู่มากมาย
มองหน้ากูแล้วยกคิ้วขึ้นนี่แถวบ้านเรียกว่ากวนตีนนะครับอีจงอวน =__=
“งั้นตั้งใจเรียนนะ!” จงอินส่งยิ้มให้แบคฮยอนที่ชูกำปั้นมาให้เขาแต่แล้วสายตาคมคู่นั้นก็หันกลับมามองที่ลู่หานอีกครั้งส่งยิ้มล้อเลียนให้อีกคนเมื่อลู่หานในเวลานี้กำลังขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมมองมาที่จงอินพร้อมกับสายตาที่ถ้าเปรียบเสมือนเป็นใบมีดละก็เขาคงได้ขาดเละเป็นหลายท่อนไปเสียแล้วละ
“คนนี้นะหรอลู่หาน”
คำเอ่ยของคิมจงอินที่เปรยออกมาเรียกความสงสัยให้ทั้งลู่หานและแบคฮยอนเป็นอย่างมาก แต่คนที่สงสัยหนักสุดก็คงจะเป็นลู่หาน เมื่อเขาย้อนคิดย้อนนึกยังไงก็จำไม่เคยได้ว่ารู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน มีเพียงแค่ความคุ้นตาที่เหมือนเคยเห็นเท่านั้น
“นายรู้จักฉันด้วยหรอ?” ลู่หานส่งคำถามกลับไป
“จะไม่รู้จักได้ยังไงละ คู่หมั้นเพื่อนฉันทั้งทีนี้”
สิ้นคำตอบของจงอินลู่หานก็สามารถไขข้อข้องใจทุกอย่างได้ทันที ความคุ้นตาที่นึกสงสัยอยู่ถูกคลี่คลายเมื่อเขานึกออกแล้วว่าเคยพบกับผู้ชายคนนี้พร้อมกับเซฮุนที่ร้านกาแฟก่อนที่เขาจะเดินหนีเซฮุนออกมา
แบคฮยอนที่นั่งอยู่หัวเราะออกมาเบาๆกับความช่างบังเอิญหรือฟ้าเบื้องบนเป็นใจก็ไม่รู้ รู้สึกว่าโลกที่กว้างใหญ่มีคนนับหลายล้านแต่น่าแปลกที่คนใกล้ตัวกับรู้จักกันได้อย่างน่าประหลาด เขารู้จักกับจงอิน จงอินเป็นเพื่อนเซฮุน เซฮุนเป็นคู่หมั้นลู่หาน ลู่หานเป็นเพื่อนเขา ก่อนจะต้องร้องอ๋อในใจเมื่อนึกย้อนได้อีกอย่างว่าจงอินเคยไลน์มาถามเขาว่าอยู่ไหน ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับที่ลู่หานโดยเซฮุนลากออกไปต่อหน้าต่อตาเขาที่เมียงดง
โอเซฮุนนี่ก็หัวร้ายใช่เล่นนะ
โอเซฮุน เสี่ยวลู่หาน ...
ขิงก็รา ข่าก็แรงจริงๆ
( - honey ♡ caramel - )
ในเวลายามเย็น ลู่หานและแบคฮยอนที่ไม่มีเรียนต่อในภาคค่ำทั้งคู่ก็ต่างเก็บอุปกรณ์เข้าที่และเก็บหนังสือลงกระเป๋าเป้ของตน ปากเล็กๆของลู่หานอ้าขึ้นถามงานเพื่อนสนิท รายงานหัวข้อใหม่ที่ได้รับมอบหมายสัมภาษณ์ชีวิตของแพทย์แต่ละประเภทตามหัวข้อที่อาจารย์เลือกให้
“แบคมึงได้รายงานหัวข้ออะไร”
แบคฮยอนที่ได้ยินเพื่อนถามดังนั้นก็ชะงักมือที่กำลังเก็บหนังสือลงกระเป๋าสักพัก ดวงตาใสสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะตอบลู่หานกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“เอ่อ... กะกูได้เรื่อง ... นักศึกษาแพทย์ที่จบจากซอนเจนะ”
“ไอ้เหี้ย ทำไมง่ายจังวะ พี่คริสก็จบจากซอนเจอะ ถ้ากูได้แบบมึงก็ดีนะสิ แม่งง่ายเลยโอ้ยยยยย แลกกันไหมมึง” ลู่หานบ่นออกมายาวเยียด แบคฮยอนงงกับอาการเพื่อนของตัวเองจะให้เขาแลกหัวข้อกันงั้นหรอ? เรื่องอะไรจะยอมละ!
“อาจารย์เขาล็อคหัวข้อไว้แล้วมึงจะบ้าหรอไอ้สัด”
“มึงสัมภาษณ์พี่คริสไหม เดี๋ยวกูคุยให้แล้วจะหาเวลาว่างให้ตรงกันมาบอกมึง” ลู่หานเอ่ยออกมาด้วยความหวังดีเพื่อช่วยเพื่อนสนิทจะได้ไม่ต้องลำบากหาคนมาสัมภาษณ์ทำรายงานก่อนจะหันหลังไปกดรับโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงร้องดังอยู่หลายครั้ง โดยหารู้ไม่ว่าภายใต้ใบหน้าขอบคุณของแบคฮยอนนั้นกำลังกระโดดลิงโลดด้วยความดีใจ
ก็นี่แหละ คือสิ่งที่บยอนแบคฮยอนต้องการ อิ_อิ
เมื่อลู่หานกดวางโทรศัพท์เสร็จก็หันมาหาแบคฮยอนที่ยืนรออยู่ขอตัวกลับก่อนทันที “แบคกูกลับก่อนนะ ไอ้โย่งจะฆ่ากูหมกป่าแล้วแม่ง รอนิดรอหน่อยทำมาบ่น”
ลู่หานก้าวเท้าเดินอย่างรีบเร่งลงมาใต้ตึกคณะก็พบกับคู่หมั้นที่สวมเสื้อกราวน์สีขาวยืนพิงเสารออยู่ก่อนแล้วสังเกตุจากคิ้วเรียวที่ขมวดขึ้นเป็นปมแน่นดูท่าว่าคงจะมายืนรอนานแล้วแน่ๆ แต่ทว่าการที่คนดังแห่งคณะแพทยศาสตร์มายืนรอใต้ตึกสัตวแพทย์นั้นทำให้ผู้หญิงบริเวณนั้นหันมามองคู่หมั้นเขาด้วยสายตาแพรวพราวระยิบระยับจะมีอาการหนักหน่อยก็คงเป็นทำหน้าทำตาเพ้อฝันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาแอบถ่ายรูปเลยทีเดียว
เหอะ หล่อตายห่าละ ตัวก็โย่งแถมมีโปรโมชั่นหัวเผือกอีกต่างหาก =___=
“ทำไมมาช้า” เมื่อลู่หานก้าวฝีเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเซฮุน คนตัวสูงก็ยิงคำถามใส่ทันทีด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิด เดินนำทางไปที่รถของเจ้าตัวที่จอดอยู่ทันที
ให้ตายสิไอ้โย่งนี่ มาถึงก็ทำหน้าดุใส่ !!!!!
“คุยเรื่องงานอยู่นะ โทษที!!” ลู่หานถลึงตากระแทกเสียงใส่คนตัวสูง เซฮุนเพียงแค่หลุบตาลงต่ำมองอ้อมแขนของคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยแฟ้มและเอกสารมากมาย เซฮุนเอื้อมมือมาด้านหน้าหมายจะช่วยถือแฟ้มบ้างแต่ลู่หานที่เห็นดังนั้นจึงยัดแฟ้มงานและเอกสารของตัวเองที่เต็มอ้อมแขนกระแทกอกหนาเสียเต็มแรงด้วยท่าทีไม่พอใจ เซฮุนที่เห็นคนตรงหน้าทำท่าฟึดฟัดดูหงุดหงิดใส่ก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาในลำคออย่างถูกใจ
ก็เขาชอบของเขานี่ J
“งานอะไรนะ สัมภาษณ์ชีวประวัตินักศึกษาแพทยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยซอนเจแล้วสรุปกิจวัตร อะไรของนาย” เซฮุนที่ก้มหน้าอ่านแฟ้มงานของลู่หานจึงเอ่ยถามขึ้น
“ก็อาจารย์นะสิ ให้ทำอะไรก็ไม่รู้ เออนายพอรู้จักใครที่เรียนแพทย์แล้วคุยง่ายๆ มีเวลาว่างเยอะๆมั่งไหม” ลู่หานหันไปถามเซฮุนที่เดินขนาบอยู่ข้างกาย เซฮุนเกิดอาการหน้าตึงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคู่หมั้นขอแบบนั้นกระชับเสื้อกราวน์ของตัวเองแล้วตอบกลับ
“แล้วไม่ทราบว่าคู่หมั้นนายเขาเรียนอยู่สถาปัตย์หรอครับ?” ลู่หานตวัดสายตามองเซฮุนก่อนจะเบ้ปากลงเล็กน้อย เซฮุนเห็นดังนั้นจึงยักไหล่ขึ้นพลางปลดล็อครถของตนเมื่อเดินมาถึงจุดที่รถของเขาจอดอยู่
“ถ้านายไม่สัมภาษณ์ฉันแล้วจะไปสัมภาษณ์ใครที่ไหน ฉันว่างให้นายได้เสมอและก็คุยง่ายมากๆด้วย”เซฮุนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ลู่หานจะตะแคงมองนอนมองยังไงก็ดูยั่วเย้าโทสะเขาจนอยากฟาดแข้งใส่เสียเหลือเกิน ลู่หานเพียงแค่ส่งเสียงอืมมาในลำคอเป็นการตกลงอย่างคงจำใจยอมเท่านั้นก่อนที่รถคันหรูจะเคลื่อนตัวมุ่งหน้าสู่บ้านของเขา
กูคงไม่มีสิทธิแม้จะคิดปฎิเสธหรอกครับ เหอะเหอะ =___=
และในเวลาไม่นานรถของเซฮุนก็หยุดจอดลงที่บ้านเขา ลู่หานเดินลงจากรถพร้อมกับเซฮุนที่เดินตรงเข้ามาในบ้านก็พบกับคริสที่ถือถ้วยกาแฟกำลังเดินขึ้นบันได คนตัวเล็กตะโกนเรียกพี่ชายตนเองเมื่อนึกอะไรได้บางอย่าง
“พี่คริส!! พี่ว่างตอนไหนมั่งอะ พอดีแบคฮยอนได้รายงานที่ต้องสัมภาษณ์นักศึกษาแพทย์ที่จบไปแล้วอะ ลู่เลยบอกให้แบคมาสัมภาษณ์พี่คริสจะได้ไม่ลำบาก”
คริสชะงักฝีเท้าของตนที่กำลังก้าวเดินขึ้นบันได ใบหน้าหล่อเหลาแสดงท่าทีครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบ “ตอนเย็นหลังเลิกเรียนก็ได้”
คริสอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มออกมาเมื่อในเวลานี้เขากำลังนึกถึงสายตาที่ดูลุกลี้ลุกลนและน้ำเสียงที่ติดจะสั่นทุกครั้งเวลาที่เขาได้พบเพื่อนของน้องชาย
“โอเคเดี๋ยวลู่จะบอกมันให้นะ” คริสหมุนตัวหมายจะเดินขึ้นบันไดต่อแต่ก็ต้องชะงักฝ่าเท้าของตัวเองไว้เมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ก่อนจะหมุนตัวหันกลับไปเอ่ยความต้องการของเขาต่อคนเป็นน้อง
“ลู่หาน”
คนตัวเล็กที่ถูกเรียกไว้หันมามองพี่ชายอีกครั้ง
“พี่ขอเบอร์แบคฮยอนหน่อยสิ”
คริสหลุดยิ้มออกมาเมื่อในเวลานี้บนหน้าจอโทรศัพท์ของเขาขึ้นโชว์หมายเลขหลายตัว เขารู้นิสัยของตัวเองดีว่าไม่ใช่คนที่ติดโทรศัพท์ ถึงสมาร์ทโฟนของเขาจะทำได้มากกว่าการโทรเข้าและโทรออก แต่เขาก็ไม่เคยได้หยิบจับใช้มันเลยนอกจากการกดรับและกดโทรออก
คริสกดเมมเบอร์โทรศัพท์หมายเลขนั้นส่งผลให้ไลน์และวอทแอพเด้งเข้าเป็นฐานเพื่อนใหม่ในโปรแกรมแชทยอดฮิต คริสกดเลื่อนเข้าไปในไลน์กดดูรูปโปรไฟล์ของเพื่อนใหม่ในแอพพลิเคชั่นนี้ก็ต้องหลุดยิ้มกว้างออกมาเมื่อหน้าโปรไฟล์ของแบคฮยอนเป็นรูปคนตัวเล็กที่กำลังฉีกยิ้มจนตาเรียวๆนั้นหายไปอย่างน่ารัก โดยไม่ต้องคิดไตร่ตรองอะไรเพิ่มเขาก็กดทักไลน์คนตัวเล็กนั่นไปเสียแล้ว
“สวัสดีครับ ^^” ข้อความที่เขาส่งไปขึ้นว่าอ่านแล้วทันทีแต่ไร้วี่แววว่าอีกฝ่ายนั้นจะส่งกลับมาจนเขาเลิกสนใจโทรศัพท์หมายจะวางไว้ไปทำงานต่อก็ต้องหยิบจับขึ้นมากดดูอีกครั้งเมื่อมันกำลังส่งเสียงร้องเตือนข้อความเข้า
“สวัสดีครับพี่คริส พี่ได้ไลน์ผมมาได้ยังไงนะ?” คริสหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะพิมพ์กลับไป
“ความลับ พรุ่งนี้เราเลิกเรียนกี่โมง”
“โถ่พี่คริสอ่า =333= พรุ่งนี้ผมมีเรียนรอบดึก เลิกสองทุ่มแหนะ T_____________T ว่าแต่ทำไมหรอครับ? จะเลี้ยงข้าวผมหรอ >www<” คริสปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆกับคำพูดที่ดูเด็กของอีกฝ่าย
“หว่าแย่เลย พรุ่งนี้พี่ว่าจะให้เรามาสัมภาษณ์พี่ซะหน่อย”
“พรุ่งนี้ผมว่างช่วงบ่ายช่วงเดียวเองพี่คริส”
“ตอนบ่ายพี่ไม่ติดเคส มีแต่ดูแลคนไข้เรามาหาพี่ที่โรงพยาบาลได้ไหมละ”
“โอเคครับพี่คริส ^^”
คริสระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา เขารู้สึกผ่อนคลายกับงานที่ดูเครียดหนักก่อนหน้านี่ลงไปเยอะหลังจากได้คุยกับเด็กคนนี้ เด็กที่มีท่าทีหวาดกลัวและนัยน์ตากลมใสที่ชอบแอบมองเขาถึงแม้จะดูลุกลี้ลุกลนแต่กลับดูสดใสและน่ามอง ฉับพลันหัวสมองของเขาก็ดันนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง นิ้วมือหนาพรมลงบนหน้าจออีกครั้งก่อนกดส่ง
“ไม่เรียกพี่ว่าพี่หมอแล้วหรอ ?” เป็นอีกครั้งที่ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ตอบกลับนานร่วมห้านาทีได้ข้อความก็ถูกตอบกลับมาซึ่งเรียกรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลาได้ไม่ยาก
“พี่หมออ่า ... พี่หมอทำอะไรอยู่ครับ ?”
แก้วกาแฟที่ถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานเป็นของคู่กายคริสเสมอเมื่อเวลาเขาอยู่บนโต๊ะทำงาน น้ำร้อนสีเข้มนั่นเป็นสิ่งที่ช่วยบรรเทาความเครียดของเขาลงได้ แต่บัดนี้คงจะได้กลายเป็นหมันไปเสียแล้วเมื่อในเวลานี้คนตัวสูงไม่มีวี่แววว่าจะยกแก้วขึ้นจิบเลยแม้แต่น้อย กลับกันฝ่ามือใหญ่กลับคอยแต่จ้องจะกดพิมพ์ข้อความโต้ตอบกับเด็กที่ดูตื่นกลัวเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ฉไนพอได้คุยในโทรศัพท์กลับชวนเขาคุยได้ไม่หยุดหย่อน
“พี่หมอ ตั้งใจทำงานนะครับ<3”
งานหรอ ... นั่นสินะเกือบลืมงานที่วางอยู่ตรงหน้าไปเลย
อ่าว่าแต่นี่เขากำลัง ....
... หลงเด็กอยู่รึเปล่าวะ
( - honey ♡ caramel - )
เซฮุนเดินลงบันไดมายังห้องโถงของบ้านหลังจากที่เขาเพิ่งออกมาจากห้องของพ่อตาตามคำสั่งคุณพ่อของเขาเองที่วานให้มาเอาเอกสารจากคุณชายใหญ่ของบ้าน เมื่อเขาเดินมาถึงตีนบันไดก็พบกับคู่หมั้นที่ก้มหน้าก้มตากับโทรศัพท์นั่งอยู่บนโซฟา ดวงหน้าที่ดูเคร่งเครียดคิ้วเรียวยกขึ้นสูงจนชิดนัยน์ตากลมใสเขม่นจ้องหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่ลดละทำให้เขารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก
ฝีเท้าใหญ่ก้าวไปด้านหลังประชิดคู่หมั้นแล้วแต่เหมือนว่าคนตัวเล็กยังคงไม่รู้สึกตัว ลู่หานยังคงก้มใบหน้าใจจดใจจ่อกับสิ่งที่อยู่ในมือจนเซฮุนรู้สึกหน้าตึงเล็กน้อยกับการที่คู่หมั้นสนใจแต่โทรศัพท์จนเมินเฉยเขาแบบนี้
ใบหน้าคมเอี้ยวมองสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของคู่หมั้นฉับพลันคิ้วเรียวก็ขมวดขึ้นเป็นปมกับสิ่งที่พบเห็น ฟาร์ม? ปลูกผัก? เก็บนมวัวเก็บไข่ไก่? หื้ม =___=
“ลู่หาน” เซฮุนตัดสินใจเอ่ยเรียกทำลายสมาธิของคู่หมั้นหวังว่าคนตัวเล็กจะหันหน้ามามองตน แต่เปล่าเลย คนตัวเล็กเพียงแค่ส่งเสียงขานรับในลำคอเพียงเท่านั้นและนั่นยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกขุ่นเคืองมากกว่าเดิม
“เล่นอะไรนะ ฉันจะกลับแล้วนะ” เซฮุนพยายามส่งเสียงขัดสมาธิคนตัวเล็กอีกครั้ง
“อื้ม งั้นกลับดีๆนะ” ดวงตาคมของเซฮุนแข็งขึ้นทันทีอย่างคนหงุดหงิดหลังฟังคำพูดของคู่หมั้นจบ เขาไม่เคยคิดว่าคู่หมั้นจะติดเกมขนาดนี้ ติดเกมจนเมินเขา ติดเกมจนไม่สนใจเขา และเป็นครั้งแรกในรอบปีที่เขารู้สึกอยากจะปาโทรศัพท์ราคาแพงให้พังคามือ ยิ่งจับคนตัวเล็กพาดบ่าฟาดก้นได้ยิ่งดีข้อหาเมินเขาดีนัก
“เล่นอะไรนะ” เซฮุนถามคู่หมั้นกลับอีกครั้ง
“เฮย์เดย์นะ โอ้ยเซฮุนอย่าเพิ่งกวนจะได้ไหม” ลู่หานร้องประท้วงเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงฝ่ามือหนาที่แตะลงบนไหล่แล้วออกแรงเขย่าเบาๆ นัยน์ตาคมเข้มสาดความเกรี้ยวกราดออกมาส่งไปถึงหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงถึงรูปฟาร์มที่คนตัวเล็กกำลังเล่นอยู่
มึงไอ้เวรเฮย์เดย์ =____________=
เซฮุนชักมือที่แตะไหล่บางกลับ ดวงตาคมฉายแววครุ่นคิดสักพักริมฝีปากก็ค่อยยกยิ้มออกมา คนตัวสูงย่อตัวลงเล็กน้อยวางใบหน้าหล่อเหลาลงบนไหล่เล็กของคู่หมั้น ลู่หานรู้สึกได้ถึงความหนักบนไหล่ของตัวเองตั้งใจจะหันไปเหวใส่คู่หมั้นที่ขยันแกล้งเขาเสียเหลือเกินแต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นนิ่งค้างเมื่อยามที่เขาหันหน้าไปนั้นจมูกของเจ้าตัวก็ปะทะเข้ากับแก้มสากของคู่หมั้นเข้าเต็มเปา นัยน์ตากลมใสเบิกกว้างขึ้นอย่างตกตื่นมือที่กำลังเก็บผักอยู่หยุดชะงักแก้มใสเริ่มเปลี่ยนสีอมชมพูเข้มตามแรงอัตราการเต้นของหัวใจที่เริ่มออกแรงประท้วงเร็วขึ้น
“หึ อยากหอมแก้มกันทำไมไม่บอกดีๆละ J” เซฮุนยกยิ้มขึ้นอย่างคนมีชัยเมื่อเขาสามารถดึงความสนใจของคู่หมั้นออกจากเกมได้สำเร็จ
“ปะเปล่าเปล่านะ” น้ำเสียงของลู่หานติดขัดคนตัวเล็กยังคงเรียบเรียงสถานการณ์เรียกเลือดเมื่อครู่นี้ในหัวอย่างเงียบๆ
หอมแก้มเซฮุน กูหอมแก้มเซฮุนกูหอมแก้มเซฮุนไปใช่ไหมเมื่อกี้ T///////T
เซฮุนยืดตัวขึ้นมือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ในมือคู่หมั้นมาถือไว้กดลบแอพพลิเคชั่นที่กวนใจเขาก่อนจะวางลงในมือคู่หมั้นเหมือนเดิม ลู่หานยังคงอยู่ในอาการนิ่งค้างอย่างคนเรียบเรียงสติไม่ถูกที่ถึงแม้ใบหน้านั้นจะดูอ้ำอึ้งแต่แก้มใสกลับขึ้นสีแดงระเรื่อจนเซฮุนที่มองอยู่อดใจไม่ไหวโน้มใบหน้าต่ำลงเพื่อสูดดมความหอมนั้นเสียเต็มปอด
“หอมแหะ ไปก่อนนะแล้วพรุ่งนี้จะมารับ J ” เซฮุนเผยรอยยิ้มกว้างออกมากับดวงตากลมแบ๊วๆนั่นที่กำลังกระพริบปริบๆเรียกสติอยู่ คนตัวสูงหันหลังก้าวเดินไปสู่รถของตัวเองอย่างเร่งรีบ เพราะดูท่าทางแล้วถ้าเขายังคงยืนอยู่ตรงนี้อีกไม่นานได้โดนลู่หานวิ่งไล่ฆ่าเป็นแน่
เซฮุนชะงักมือที่กำลังเปิดประตูรถของตัวเองค้างเปลี่ยนเป็นปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงใสของคู่หมั้นตะโดนด่าเขาอยู่ในเวลานี้
สงสัยคงจะรู้ตัวแล้วละมั้ง J
“ไอ้บ้าโอเซฮุน ไอ้คู่หมั้นเฮงซวยกลับมาให้เตะเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ขอโทษนะครับเฮย์เดย์
พอดีว่าโอเซฮุนวินวะ (อีโมใส่แว่น)
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
( - หอมแหะ ไปก่อนนะแล้วพรุ่งนี้จะมารับ ♥ - )
THE WRITER TO ALL MY READERs
ตอนแรกว่าจะมาลงพรุ่งนี้ แต่แบบเออไหนๆก็เสร็จละ ลงแม่งเลยละกัน
อุ้งอิ้งๆๆๆๆ 55555555555555555555555555555555555555555555555
เซฮุนแม่งก็นะ แม้กระทั่งเกมยังไม่ยอมแพ้ เชื่อเขาเลยจ้ะ 555555555555555555555555555555
เราอยากได้เซฮุนแบบนี้อ้ะ อยากมีคู่หมั้นแบบนี้
ลวนลามนิดลวนลามหน่อย อิจฉาแม้กระทั่งเกม โอ้ยแกคิดดูเซ่ ถ้าได้แฟนแบบนี้ตายตาหลับคะ
(อีนี่แต่งฟิคได้โคตรสนองนี้ดตัวเอง) 555555555555555555555555555555555555
ขอบคุณสำหรับแทค #ฮนครม นะคะ เข้าไปอ่านทุกวันเลย ชอบมากๆ
มีคนส่งกิฟคริสแบคมาด้วยแล้วบอกว่านี่พี่หมอกับน้องแบค
อร๊าย ใช่เลยฟิลแบบนั้นน่ารักมากกกก ><
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และยอดวิวนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ตอนนี้เราภูมิใจกับเรื่องนี้มากจริงๆ
ขอบคุณที่อยู่มาด้วยกันจนถึงตอนนี้ เพราะเราก็ไม่คิดว่าจะแต่งมาได้ถึงตอนนี้
เออลืมบอก อีกไม่กี่ตอนจะมีสเปเชี่ยลอีกแล้ว (อีกแล้ว!!!) สเปเหมือนเดิมนะ เกี่ยวข้องกับในเรื่อง
รอบนี้จะเป็นสเปแบบย้อนความไปตอนฮุนฮานเด็กๆ เจอกันครั้งแรกไรงี้
แล้วก็ถ้าเนื้อเรื่องพอจะใส่ตอนที่พวกเขาโดนจับหมั้นไปด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามอีกครั้งนะ ขอบคุณสำหรับแทค#ฮนครม ด้วย เลิ้บเอฟซีทุกคนคะ !!! <3
ความคิดเห็น