คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 2 - ( 100 % )
2
ตายห่าแล้ว บยอน แบคฮยอน!!!
แบคฮยอนที่ตอนนี้นั่งอยู่บนโซฟาข้างลู่หานถัดจากลู่หานคือผู้ชายที่แบคฮยอนไม่เคยกล้าที่จะสู้หน้าตรงๆ ได้เลยสักครั้ง พี่หมอหรือพี่คริสพี่ชายเพียงคนเดียวของเพื่อนสนิทเขานั่นแหละ
เป็นใครจะกล้ามองตรงๆ กันละ ก็พี่ชายเพื่อนเขานะ เล่นหล่อซะจนต้องช็อคค้างตลอด ดูดีทุกท่วงท่าและทุกการกระทำ แม้กระทั่งยืนเก๊กท่าแคะขี้มูกก็ยังหล่อเถอะ โอ้มายก๊อซซซซ T_T
บยอน แบคฮยอนเป็นต่อมแพ้ผู้ชายหล่ออักเสบครับ
แบคฮยอนและลู่หานยังคงนั่งทำรายงานกันต่อ โดยมีคริสคอยให้คำแนะนำและปรึกษาอยู่เป็นระยะ คริสนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาข้างลู่หานในมือถือไอแพดเปิดเช็คงานที่ค้างไว้อยู่ สายตาคมก็คอยจับสังเกตเพื่อนสนิทของน้องชายตนเป็นระยะ ความสงสัยต่อคนตัวเล็กที่เคยมีสะสมไว้วันนี้กลับยิ่งทวีพูนเพิ่มมากขึ้นเมื่อเขาหันไปมองแบคฮยอนทีไร คนตัวเล็กก็มีท่าทีลุกลี้ลุกลนหันเหสายตาหลบหนีเขาเป็นพัลวันตลอด ริมฝีปากบางๆ นั่นก็คอยแต่จะเม้มเข้าหากัน
เด็กคนนี้กลัวอะไรเขาอย่างนั้นหรือ...?
แบคฮยอนที่เผลอไปมองใบหน้าหล่อของคริสอยู่หลายครั้งจนนึกกลัวว่าอีกคนจะจับสังเกตได้ ใบหน้าน่ารักที่ดูเหมือนกำลังรับฟังสิ่งที่ลู่หานกำลังอธิบายอยู่นั้น ใครเล่าจะรู้ความจริงว่าในสมองตอนนี้ไม่ได้มีสิ่งที่ลู่หานกำลังอธิบายอยู่เลยแม้สักนิดเดียว
ทำไมในหัวมันมีแต่คำว่า พี่หมอ พี่หมอ พี่หมอ เต็มไปหมดเลย TT
และมันคงจะดีไม่ใช่น้อยถ้าหากว่าการที่ได้อยู่ใกล้พี่หมอในครั้งนี้ เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกว่าสายตาคมคู่นั้นก็กำลังมองมาที่เขาอยู่เช่นกัน เพียงแค่คิดหัวใจก็พลันเต้นถี่รัวจนนึกหวั่นกลัวว่าใครจะได้ยิน ปากน้อยๆ เม้มเข้าหากันแน่น งานที่วางอยู่ตรงหน้าแทบไม่อยากจะแตะต้องถ้าหากว่านี่มันไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เขาสามารถอยู่ตรงนี้ อยู่ในที่ใกล้ๆ พี่หมอ ...
หัวใจเต้นแรง.. งึกกูเป็นโรคหัวใจรึเปล่า อยากให้พี่หมอรักษาให้จัง T//∇//T
“ไอ้แบค”
“..”
“ไอ้แบค!”
“...งึก T///T”
“ไอ้เหี้ยแบคโว้ย!!!!!!!”
“โว้ย! จะตะโกนหาพ่อมึงหรอไอ้สัดลู่!!!!!”
แบคฮยอนหันไปตวาดเสียงดังลั่นตวัดสายตาใส่ลู่หานเมื่อเพื่อนสนิทตะคอกเสียงดังใส่เต็มใบหู ลู่หานเมื่อเห็นว่าเพื่อนหันมาโวยวายใส่พร้อมหน้าตาและสายตาที่ดูเหวี่ยงนั่นก็นั่งฟึดฟัดอย่างคนหงุดหงิดทันที ในเมื่อเขาหันไปเรียกแบคฮยอนหลายรอบแล้วก็ไม่ตอบมัวแต่นั่งยิ้มตาละห้อย นี่หวังดีหรอกนะ! กลัวเพื่อนใกล้เป็นบ้าเลยหันไปเรียกเท่านั้นเอง แล้วไฉนถึงมาว่าเขาแบบนี้กันละ !!
เสี่ยวลู่หานต้องการประท้วงเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองครับ T_T!!!
เหนือสิ่งอื่นใดหมอหนุ่มที่กำลังนั่งมองน้องถกเถียงกับเพื่อนสนิทได้แต่นั่งหัวเราะออกมาในลำคอนึกย้อนกลับไปสมัยที่เขายังเป็นนักศึกษาแพทย์ก็ถกเถียงกับเพื่อนแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง คริสยังคงนั่งท้าวคางมองเพื่อนสนิทของน้องชายที่กำลังทำหน้ามุ่ยปากจู๋คับคล้ายเด็กน้อยใส่ลู่หานอยู่
และนั่นก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะ ...
“ลู่หาน เพื่อนเรานี่น่ารักดีนะ”
เพื่อนเรานี่น่ารักดีนะ…
เพื่อนเรานี่น่ารักดีนะ…
เพื่อนเรานี่น่ารักดีนะ...
เพื่อนเรานี่น่ารักดีนะ...
... ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
งึ้ย! พี่หมออะ! น่ารักก็จีบสิ จะรีรออยู่ไย แบคพร้อมเสมอ T////////∇////////T
“ไอ้เหี้ยหมา! มึงได้ยินกูไหมไอ้สัดแบค!!!”
… โถ่เสี่ยวลู่หาน
( - honey ♡ caramel - )
ฉิ้ง! ฉิ้ง! ฉิ้ง!
โต๊ะอาหารของบ้านหลังใหญ่ในขณะนี้ได้กลายเป็นเวทีสนามรบของสองคู่หมั้นไปเสียแล้ว ทั้งคู่ส่งสายตาจิกกัดคอยแต่จ้องเขม็งใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครดั่งคนมีความแค้นฝังติดตัวกันมาแต่ชาติปางก่อน ภายใต้โต๊ะอาหารตัวเดิมที่ถึงแม้ทั้งสองจะนั่งข้างกันดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่าใต้โต๊ะอาหารนั้นกลับมีฝ่าเท้าสองคู่ที่คอยจ้องแต่จะปะทุร้ายใส่กัน
ฝ่ายหนึ่งจงใจเหยียบ ฝ่ายหนึ่งจงใจหนี ...
ปั๊ก!
“โอ้ย” เสียงเข้มของเซฮุนหลุดร้องเสียงหลงออกมาเมื่อโดนฝ่าเท้าเล็กกระทืบใส่เต็มแรง คนกระทำเพียงแค่คีบลูกชิ้นเข้าปากแล้วอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี หันใบหน้าน่ารักที่แก้มอูมไปด้วยลูกชิ้นทำหน้าล้อเลียนเคี้ยวยั่วยวนยักคิ้วขึ้นทั้งสองข้างส่งไปกวนประสาทอีกคนที่นั่งกุมเท้าตัวเองใต้โต๊ะกัดริมฝีปากแน่นพลางคิดหาวิธีเอาคืนคนตัวเล็ก
“จุ้บ~” เหมือนดั่งความคิดของเซฮุนสำฤทธิ์ผล คนตัวสูงทำปากจู๋แล้วส่งเสียงจุ้บออกมาให้คนตัวเล็กได้ยิน ใบหน้าคมแสร้งเคลิบเคลิ้มเพื่อยั่วเย้าโทสะลู่หานซึ่งก็ได้ผลเพราะในขณะนี้ปรางแก้มขาวใสของลู่หานเริ่มขึ้นสีแดงเห่อร้อนสุกปลั่งขึ้น ภาพที่คนร่างบางเพิ่งโดนคู่หมั้นขโมยจูบไปฉายแวบเข้ามาในมโนสมองทำให้คนตัวเล็กต้องก้มหน้างุดเมื่อรู้สึกร้อนวูบวาบบริเวณริมฝีปาก เม้มริมฝีปากเข้าหากันนัยน์ตาสวยจดจ่ออยู่ที่จานตัวเองมือที่ถือส้อมอยู่นั้นกำแน่นจิ้มเนื้อหมูในจานตรงหน้าจนเละละเอียด
ไอ้บ้าโอเซฮุน ไอ้คนทะลึ่ง ไม่มีมารยาท!!!!!
ไม่รู้ว่าที่ด่าเขานี่เพราะเขินหรือโกรธกันแน่ ...
“ตาคริสตอนนี้ก็เรียนจบแล้วมาช่วยป๊าเราทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลใช่ไหม หนักรึเปล่าลูก”คุณนายโอหันไปถามลูกชายคนโตของบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เอ็นดูเด็กบ้านนี้เหมือนลูกของตนแท้ๆ เพราะเห็นมาตั้งแต่ยังแบเบาะ
“ครับ ไม่หนักเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกำลังศึกษางานอยู่มากกว่า”
ปั๊ก!
เสียงกระทบกันของโต๊ะกับแขนยาวของเซฮุนดังขึ้นเรียกทุกสายตาบนโต๊ะอาหารให้หันไปมองยังสองคู่หมั้นที่ดูเหมือนกำลังโชว์สวีทต่อหน้าสายตาผู้ใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ...
“ซี๊ด”เซฮุนหลุดเสียงร้องออกมาอีกครั้งเมื่อคราวนี้เขาโดนมือนุ่มของคนข้างตัวหยิกเข้าเต็มแขนขาว
ก็จะให้อยู่เฉยได้ไง เซฮุนแย่งลูกชิ้นลูกสุดท้ายในจานเขาไปเคี้ยวอย่างหน้าตาเฉยเลยนะ!
โอเซฮุนคนไร้มารยาท!!!
“ตาคริสโดนสาวๆ พยาบาลมาจีบบ้างรึเปล่า หล่อขึ้นทุกวันแบบนี้”คุณนายโอเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางหัวเราะคิกคักหลังจากเลิกสนใจสองคู่หมั้นหันมาคุยกับคริสแทน
“ไม่มีหรอกครับ วันๆ ผมก็ทำแต่งาน เลิกงานก็ต้องมารับลู่หานอีก เดี๋ยวรอนานแล้วจะบ่นเอา” คนเป็นหมอยังหนุ่มเอ่ยกับคุณนายโอแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะต้องหยุดอย่างฉับพลันหันไปมองน้องชายตัวเองอีกครั้งเมื่อคราวนี้เสียงร้องนั้นดังลั่นผิดปกติจนน่าแปลกใจ
“โอ้ย!!! ไอ้เตี้ย!!!!!!!! เจ็บนะเว้ย!!” เซฮุนแหกปากร้องเสียงดังลั่นเมื่อครั้งนี้มือของคู่หมั้นหันมาหยิกอย่างเต็มแรงที่บั้นเอว คนตัวเล็กนั่งฟึดฟัดอยู่กับที่กรอกสายตาไปมาใบหน้าแสดงถึงความเบื่อหน่ายกับการกระทำที่สุดแสนจะขี้แกล้งของคู่หมั้นที่ขยันแกล้งเขาได้ไม่หยุดหย่อน
แล้วยังมีหน้ามาด่าเขาว่าเตี้ยอีกนะไอ้โย่งหัวเผือก!!!!!!!!!
“แหม แม่รู้นะว่ารักกัน แต่ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย หมูหมากาไก่แตกตื่นตกใจกันหมดแล้วมั้งลูก” คุณแม่ของคนตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างคนแก่ขี้ตกใจที่ตอนนี้นั่งขมวดคิ้วเสียจนใบหน้าเห็นได้ชัดถึงตีนกาแสดงความเหี่ยวแต่ยังคงความสวยไว้อย่างชัดเจน ลู่หานที่ถูกว่ากลางโต๊ะอาหารได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างคนหมดหนทาง …
พอ ดี แม่ ใหญ่ สุด ใน บ้าน อะ ครับ
เถียงคือมึงตาย!!!!
“ขอโทษครับม๊า” ลู่หานยู่ปากเข้าหากันพลางก้มใบหน้าลง เซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้แต่มองการกระทำนั้นแล้วเผยรอยยิ้มออกมาบางเบา ยกแก้วน้ำขึ้นกระดกดื่มเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กไว้
ทำไมคู่หมั้นเขาชอบทำตัวน่าแกล้งแบบนี้กันนะ ให้ตายเถอะ ..
“ว่าแต่เซฮุนลู่หาน”เสียงของคุณแม่เขาทำให้ลู่หานที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองเชิงสงสัย
“แม่คุยกับแม่โอแล้วนะลูก ว่าพอลูกทั้งสองคนเรียนจบก็แต่งงานกันเลยนะจ้ะ” สิ้นคำของบุพการีตน คนตัวเล็กถึงกับเบิกนัยน์ตากลมใสกว้างพลางตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “อะไรนะครับ!”
“อ่อแต่งงานเสร็จก็หาสถานที่ฮันนี่มูนสักสองสามอาทิตย์เป็นไง”
“คุณแม่!!”
“พอกลับมาก็อยู่กินนอนกินบ้านเดียวกันไปเลยก็เป็นความคิดที่ดีนะ” คุณแม่ทั้งสองหันไปหัวเราะคิกคักอย่างคนมีความสุขที่จะได้ตระกูลสนิทมาปรองดองแต่ท่านคงไม่ได้สังเกตใบหน้าของลู่หานที่ขณะนี้ฉายชัดถึงความตกใจ นัยน์ตากลมใสเบิกกว้างอย่างที่คนเป็นคู่หมั้นที่กำลังมองอยู่นึกหวั่นกลัวว่าดวงตากลมๆ แบ๊วๆ นั่นจะทะลักเด้งหลุดออกมาไปเสียแล้ว
“อ่อแม่ได้ยินว่าตาคริสไปรับไปส่งหนูลู่หานที่มหาลัยทุกวันใช่ไหม” คุณนายโอเอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าฉงนแต่ตรงกันข้ามกับนัยน์ตาคู่สวยที่แฝงไปด้วยเล่ห์ คริสและลู่หานพยักหน้าตอบกลับไปเป็นคำตอบ
“แบบนี้คริสก็ไปทำงานสายทุกวันเลยสินะ”คนถูกถามรู้สึกได้ถึงสายตากดดันของคุณนายโอที่ส่งมาจนเจ้าตัวไม่กล้าขยับใบหน้าปฎิเสธเลยแม้แต้น้อย เพียงแค่ส่งรอยยิ้มจางๆ กลับไปเท่านั้น
“ต่อไปนี้คริสก็ไม่ต้องรอลู่หานแล้วนะ เดี๋ยวแม่จะให้เซฮุนขับรถมารับมาส่งหนูลู่หานทุกวันเลย ตาคริสจะได้ไม่เสียเวลาการทำงาน”คุณนายโอส่งยิ้มละไมแต่แววตากลับฉายความเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างล้นเหลือ คริสพยักหน้าตอบรับอย่างคนไม่มีสิทธิเอ่ยค้านใดๆ ก่อนจะหันไปมองน้องชายตัวเองที่ตอนนี้นัยน์ตาใสเบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง ปากเล็กๆ อ้ากว้างขึ้นอย่างคนอ้ำอึ้งจนคู่หมั้นที่นั่งอยู่ข้างกายนึกอยากหยิบตะเกียบแหย่เข้าไปในปากเล็กนั่น แต่เขาขอไม่ทำเสียดีกว่าในตอนนี้ ...
เขายังไม่อยากโดนตีนเล็กๆนั่น ถีบมาเต็มแรงจนตกเก้าอี้หรอกนะ =___=
เป็นเวลานับหลายชั่วโมงกว่าครอบครัวตระกูลโอจะขอลากลับก็เมื่อดวงอาทิตย์ลับชอบฟ้าไปเสียแล้ว ลู่หานที่บัดนี้ยืนกัดริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างคนไม่มีสิทธิต่อกรใดๆ แววตาฉายความไม่พอใจออกมาชัดเจนเมื่อเขาโดนคุณแม่ผู้บังเกิดเกล้าบังคับให้เดินมาส่งคู่หมั้นที่รถ
“เดินไปส่งเซฮุนหน่อยสิลู่หาน เร็วเข้า อย่าให้แม่ต้องบังคับนะ”
จ้ะ ... ไม่บังคับเลยจ้ะ ไม่เล้ย T__T!!!!!
“กลับดีๆ ขอให้ขับชนเสาตายดับอนาถคาที่” ลู่หานยืดกอดอกอยู่ข้างรถคันหรูของคู่หมั้นตัวเอง เซฮุนที่กำลังเปิดประตูรถชะงักมือค้างทันทีที่ได้ยินคำอวยพรสุดหวานหูของคู่หมั้นตัวเล็ก
“นี่ คนจะขับรถอวยพรดีๆ หน่อยได้ปะ มันอันตรายนะครับเรื่องรถๆ เนี่ย ตายห่าขึ้นมาตัวเองต้องเป็นแม่ม้ายนั่งกอดหมาอยู่หน้าบ้าน แล้วฉันจะเป็นผีหน้าเละๆ มาหลอกหลอนนายจนหลอนตาปลิ้นตายตามกันมาเลย”
“พอพอ ร่ายยาวเป็นบทสวดก่อนนอนเลยนะไอ้โย่ง” ลู่หานตวัดสายตาไปทางคู่หมั้นตัวเองพร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ไปด้วยและนั่นทำให้เซฮุนต้องหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“พรุ่งนี้จะมารับ ตื่นด้วยละ”
“เออรู้แล้ว!!”
“ไปละ”
คนตัวสูงบอกลาก่อนจะเข้าไปนั่งในรถฝั่งคนขับแล้วปิดประตูลง ลู่หานยืนอยู่ข้างๆรถรอให้รถคันหรูเลื่อนตัวออกไปแต่ก็ไร้วี่แววว่าล้อรถจะขยับออก คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมแน่นเมื่อพบว่าคนในรถเลื่อนกระจกรถลงก่อนจะกวักมือเรียกเจ้าตัวให้เดินเข้าไปใกล้
คนตัวเล็กโค้งตัวก้มหน้าลงให้อยู่ในระดับหน้าต่างรถ กระชากเสียงถามด้วยความไม่เข้าใจและนึกหวั่นว่าคู่หมั้นจะแกล้งอะไรเขาอีกรึเปล่า
“ไรอีกอะ”
“ฝันดีนะครับคุณคู่หมั้น”
เซฮุนเอ่ยจบก่อนจะยื่นมือออกมานอกกระจกรถ ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวคนตัวเล็กยีเส้นผมสีคาราเมลนุ่มนั่นอย่างเบามือ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจเมื่อพบว่าแก้มใสของคู่หมั้นกำลังแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก ลู่หานยืนนิ่งค้างฟังเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นถี่รัวจนยากจะยอมรับว่ากำลังมีอาการเขินอยู่ ใบหน้าน่ารักร้อนฉ่าเพียงเพราะการกระทำอ่อนโยนริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันนัยน์ตาใสพัดความสั่นไหวโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างคนกำลังสับสน คนตัวสูงรีบขับรถออกไปทันทีเพราะเขารู้ว่าอีกไม่นานเสียงเล็กนั่นคงจะตะโกนด่าเขามาแน่ๆ ถ้ายังคงอยู่ตรงนี้ต่อไป
“อะ ไอ้ไอ้บ้าโอเซฮุน ไอ้คนลามปาม โว้ยยยยย!!!”
หัวใจเต้นถี่รัวไม่หยุด และยังคงกระหน่ำดั่งพายุลูกใหญ่ ...
“พี่คริสสสส หัวใจลู่เป็นอะไรไม่รู้อ่า ลู่เป็นโรคหัวใจใช่ไหมมมมมมมมมม”
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
( - ฝันดีนะครับคุณคู่หมั้น ♥ )
THE WRITER TO ALL MY READERs
60% ที่เหลือนี่พอใจทุกคนกันไหม 555555555555555555555555
ลู่หานไม่ได้ใสซื่อที่ไม่รู้ว่าใจตัวเองใจเต้นเพราะอะไรนะ
แต่ลู่ยังคงต่อต้านเซฮุนอยู่ ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองเริ่มมีอาการเขิน 5555555555555555555555
เข้าใจให้ตรงกันด้วยนะ ฮริ้ง >w< ลู่บอกจะอัดเซฮุนฉไนถึงเป็นแบบนี้ได้ละ ...
แต่ชอบอิมเมจเซฮุนมากจริงๆ ขี้แกล้งขี้แหย่ ลู่ก็ขี้โวยวาย T_T #คลุ้มคลั่ง
ตอนหน้าแบคจะรู้ความลับของลู่แล้วนะ (เรื่องที่ทุกคนรู้กันดี)
ฝากติดตามต่อกันด้วยนะคะ *ทำท่าหัวใจ* แอร๊ยวววววววววว -////////////////-
ความคิดเห็น