คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1: love is all we need
ผมนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเฟรชชี่โดยมีรุ่นพี่ยืนอยู่ล้อมรอบ ธรรมเนียมรับน้องเกิดขึ้นทุกสถาบันเช่นเดียวกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“ฮยอกแจจจจจจจจจจจจ กินข้าวกัน”
เฮนรี่เพื่อนใหม่ของผมทักขึ้น จุดเด่นของเขาคือรอยยิ้มที่ทำให้ผมไม่ลังเลที่จะผูกมิตร เรามีนิสัยที่คล้ายกัน ต่างกันที่มันเป็นคนเพื่อนเยอะ ชอบเข้าสังคมและง่ายที่จะสนิทด้วย ซึ่งตรงข้ามกับผมที่ชอบอยู่เงียบๆ ผมไม่ได้หยิ่งแต่แค่ไม่รู้จะเริ่มบทสนทนากับคนอื่นอย่างไรเสียมากกว่า
“เห้ยไอ้ลูกหมูลุกดิวะ”
เสียงของเฮนรี่ดังขึ้นอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาหันไปเรียกอีกคนที่ไม่ใช่ผม อีซองมิน เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของเฮนรี่ที่ซี้สนิทเป็นทุนเดิม ผมมองทั้งคู่ด้วยความอิจฉาเพราะเพื่อนเก่าของผมต่างก็แยกย้ายไปคนละทิศละทางตามความฝัน
แต่บางที การมีเพื่อนใหม่อาจพาให้ผมไปพบเจออะไรใหม่ๆ ก็ได้นะ
พวกเราสามคนนั่งกินข้าวในโรงอาหารใหญ่ซึ่งมีเด็กจากหลากคณะเข้ามารวมตัว โรงอาหารใหญ่ถือว่าเป็นแหล่งอาหารตาชั้นดีทีเดียวที่ผมสามารถพบเจอคนหน้าตาดีจากคณะอื่นได้ และในตอนนี้จุดสนใหญ่ก็คือกลุ่มเฟรชชี่ที่กำลังถูกทำโทษโดยการเต้นแรงเต้นกากลางโรงอาหาร
“เห้ยมึงดู นั่นคณะอะไรวะ แม่งตลกวะ” ซองมินเอ่ยพร้อมหัวเราะลั่นกับท่าเต้นแปลกประหลาดของกลุ่มเฟรชชี่นั้น ผมหลุดยิ้มขำเบาๆ กับการหัวเราะของซองมินที่ขัดจากหน้าตาน่ารัก
“ไอ้สัดมึงดู ใครแต่งหน้าทำผมให้วะแม่งจี้อะ เห้ยๆ เดี๋ยวนะ" เฮนรี่ที่กำลังหัวเราะหยุดลงชั่วขณะก่อนเอ่ยต่อ "ไอ้มินนั่นมันไอ้คยูนิหว่า เด็กนิเทศน์หรอเนี่ย! ว้าวๆ" คราวนี้เฮนรี่เปลี่ยนเป็นเสียงตื่นเต้นแทน เด็กคณะนิเทศน์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กคณะหน้าตาดีและดังที่สุดในทหาวิทยาลัยนี้ ผมหันไปมองตามนิ้วของเฮนรี่ที่กำลังชี้บางคนให้ซองมินดู หาแต่สายตาของผมกลับไม่ได้หยุดอยู่ที่ปลายนิ้วนั้น
.... ผู้ชายคนนั้นที่เดินชนผมเมื่อเช้า
เขากำลังยืนหัวเราะพร้อมเต้นท่าแปลกๆ กับคนที่คาดว่าชื่อคยูและเพื่อนๆ ของเขา แม้ว่าดวงหน้านั้นจะเปื้อนไปด้วยสีและแป้ง หากแต่มันก็ไม่สามารถกลบความดูดีของใบหน้านั้นได้เลย ผมเลื่อนสายตาลงต่ำ เพ่งมองที่ป้ายชื่อห้อยคอของเขาแล้วอ่านวนซ้ำๆ
อี ทง เฮ ......
------------------ my ♥ fairy ----------------
“ไอ้เหี้ยคายูวววววววววววว”
เฮนรี่ตะโกนดังลั่นเมื่อเฟรชชี่กลุ่มนั้นจบกิจกรรมลง เจ้าของชื้อหันมายังต้นเสียงก่อนยิ้มกว้างแล้วโบกมือหยอยๆ เขาหันไปสะกิดเพื่อนแล้วก้าวเดินตรงมาพร้อมกัน
โดยชั่วขณะที่ลมหายใจผมสะดุดเมื่อเผลอสบผสานนัยน์ตาสีเข้ม
...สายตานั่น
ให้ตายสิ ผู้ชายคนนั้นกำลังมองมาที่ผม
“ไอ้สัดกูแม่งไม่มีคำว่าอายแล้วตั้งแต่กูอยู่ที่นี่ โอ้ยไอ้เหี้ยไอ้สัดไอ้เหี้ยเอ้ย”
คยูบ่นออกมาหลังจากที่หย่อนกายนั่งพร้อมเพื่อนของเขา เขาหันไปคุยกับเฮนรี่และซองมินที่ดูเหมือนจะสนิทกันมานาน
“มึงหน้าด้านกูรู้ เออ! นี่อีฮยอกแจเพื่อนใหม่กู ฮยอกแจนี่โจคยูฮยอนเพื่อนกูจากมอปลาย”
ผมยิ้มตอบรอยยิ้มจากคยูฮยอน เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่ง ดวงตามีเสน่ห์มาพร้อมน้ำเสียงนุ่มรื่นหูที่พาผมเกือบเคลิ้มตามทุกครั้ง
“ไอ้นี่ชื่อทงเฮ อีทงเฮเพื่อนใหม่กูที่คณะ”
เจ้าของชื่อยิ้ม และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มองรอยยิ้มเขาใกล้ๆ
รอยยิ้มของเขา....
มีสเน่ห์มากจริงๆ
พวกเรายังคงนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่คยูฮยอนเฮนรี่และซองมินที่โต้ตอบกันเองเสียมากกว่า ส่วนผมและทงเฮก็คุยบ้างเป็นระยะๆ ก็พวกนั้นสนิทกันมาก่อนแล้วนิน่า จะให้ผมทำยังไงละ :(
“ฮยอกแจพักอยู่ที่ไหนหรอ”
เสียงทงเฮดังขึ้นเรียกความสนใจจากผม ผมมองรอยยิ้มเขาแล้วก็ยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว
“พักหออะ ซอยแถวๆ มอนี่แหละ ทงเฮละ”
“เราไมได้อยู่หอน่ะ เราอยู่บ้าน”
“โห ลำบากแย่เลยสินะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาพูดจบแล้วก็ยิ้มแบบขำๆ
และเป็นอีกครั้งที่ผมมองรอยยิ้มของเขา เขายิ้มสวยมากจริงๆ
“นี่ฮยอกแจ”
“หื้ม”
...
“ขอไลน์หน่อยสิ ”
ครั้งนี้ผมมองเขาด้วยแววตาตกใจนิดๆ หากแต่เขากลับมองผมด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม อย่างที่ผมชอบมอง จากนั้นผมก็นั่งอมยิ้มกับตัวเอง ในขณะที่ดวงตาของผมก็ยังไม่ละจากรอยยิ้มของเขา รอยยิ้มของทงเฮที่คอยกวนใจผมตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน
และในตอนนั้นผมถึงได้รู้สึกตัว...
ผมกำลังแพ้รอยยิ้มของเขา
...อย่างราบคาบ
_________________________________________________
TBC
( - ขอไลน์หน่อยสิ ♥ )
อยากโดนผู้ชายแบบนี้มาขอไลน์บ้างอะ ตายละ เขินจัง 55555555555555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น