คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : - special chapter; PEPERO DAY ( 100% + ขอความคิดเห็นเรื่องการรวมเล่ม)
Special Chapter HUNHAN ft.KRISBAEK
; PEPERO DAY
หันซ้าย ก็เจอแต่ป๊อกกี้ (' ' )
หันขวา ก็เจอแต่ป๊อกกี้ ( ' ')
เงยหน้า ก็เจอแต่ป๊อกกี้ ( ' ' )
ทำไมมีแต่คนเดินถือป๊อกกี้วะ ไม่มีคนคิดจะเอามาให้เสี่ยวลู่หานผู้เคว้งคว้างคนนี้เลยหรอ TOT!!!!!!!!!
เสี่ยวลู่หานนักศึกษาปีหนึ่งคณะสัตวแพทยศาสตร์กำลังยืนอยู่หน้าร้านขายขนมใต้ตึกคณะที่วันนี้ผู้คนดูเต็มร้านเป็นพิเศษ ชายหญิงที่มายืนอยู่บริเวณร้านนี้กำลังยืนเลือกซื้อป๊อกกี้เพื่อเอาไปให้คนสำคัญในวันพิเศษวันนี้ที่ในหนึ่งปีมีเพียงแค่ครั้งเดียว วันเปเปโร่เดย์ ♥
ฝ่ามือเล็กของลู่หานเอื้อมไปคว้าป๊อกกี้ขึ้นมาสองแท่ง แท่งหนึ่งเป็นป๊อกกี้เคลือบสตอเบอร์รี่โรยด้วยน้ำตาลไรท์เรนโบว์หลากสี อีกแท่งคือป๊อกกี้ช็อกโกแลตเคลือบด้วยคาราเมลสอดไส้ดาร์กช็อกโกแลตโรยด้วยอัลมอนด์ป่นด้านนอกอีกที
ลู่หานระบายยิ้มเล็กน้อยมองแท่งป๊อกกี้ทั้งสองที่ถืออยู่ในมือก่อนเดินไปคิดเงิน ขาเล็กก้าวออกมานอกร้านก่อนที่ลำตัวจะเซเล็กน้อยเพราะโดนกระแทกจากการวิ่งชน
“โอ้ย ขอโทษครับ อ้าวไอ้ลู่ ทำไมมึงไม่ไปเข้าเรียน จะสายแล้วนะ!! นี่อย่าบอกนะว่ามึงจะโดดอะ!!!!!” แบคฮยอนร้องทักขึ้นเสียงดังเมื่อวิ่งชนเข้ากับลู่หานโดยบังเอิญ
“กูกำลังจะเข้าห้องแล้วเนี้ย แล้วทำไมวันนี้มาสายได้ละ” ลู่หานถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย ก็ในเมื่อแบคฮยอนไม่เคยมาสายเลยสักครั้งถ้าไม่ติดธุระอะไรที่จำเป็นจริงๆ
“เอ่อ กะกู ... มัวแต่ทำป๊อกกี้อะดิ ( ./////////. )” แบคฮยอนเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำเรียกสายตาหมั่นไส้จากลู่หานได้ไม่ยาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่มัวแต่ทำป๊อกกี้เนี่ย จะเอาไปให้ใคร อิโถะ -.-!!
“หมั่นไส้วะ อะเอาไปกูซื้อมาให้”ลู่หานว่าพลางยื่นป๊อกกี้เคลือบสตอเบอร์รี่โรยด้วยน้ำตาลเรนโบว์ไปตรงหน้าเพื่อนสนิท แบคฮยอนเผยรอยยิ้มกว้างยื่นมือรับป๊อกกี้พลางหัวเราะเสียงใส
“เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง กูถึงคบมึงได้นานขนาดนี้” คำพูดที่ออกมาจากใจของแบคฮยอนเรียกรอยยิ้มกว้างจากลู่หานได้ไม่ยาก เพราะลู่หานเป็นเพื่อนที่คอยคิดถึงเขาเสมอ ไม่เคยลืมไม่เคยโกรธเพื่อนได้นาน เพราะแบบนี้มิตรภาพของพวกเขาทั้งคู่ถึงไม่เคยจืดจางลงได้เลย และลู่หานรู้ดีถึงแม้ในวันนี้แบคฮยอนจะไม่ได้ให้ป๊อกกี้ตามเทศกาล แต่แบคฮยอนก็เป็นเพื่อนที่คอยห่วงใยเขาเสมอ
ไม่ต้องห่วงนะ ถึงมึงจะไม่ได้ป๊อกกี้จากกู แต่พี่มึงต้องได้ป๊อกกี้กูแน่ๆ (≧∇≦)
#เลิ้บเพื่อนที่สุดในปฐพี…
ฝ่าเท้าของแบคฮยอนพาร่างบอบบางมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของหมอหนุ่มที่เขาเพิ่งสารภาพไปหยกๆว่ารักอย่างเต็มปากเต็มคำ ข้อมือน้อยยกขึ้นหมายจะเคาะประตูห้องก็เปลี่ยนมาหยุดกะทันหันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนก่อนนอนเพิ่งอ่านดวงมาจากนิตยสารของแม่
ถ้าอยากให้คนที่เรารักหันมาชอบเราต้องหมั่นตั้งจิตอธิษฐานใส่สิ่งของที่เราจะนำไปให้ พรนั้นจะทำให้เขาหันมาสนใจเรา หมายเหตุ: ถ้าสิ่งของเป็นของที่เราทำเองคำอธิษฐานจะยิ่งสำฤทธิ์ผลเร็วขึ้น
ตั้งจิตอธิษฐานหรอ ถ้าขอพรจากป๊อกกี้พี่หมอจะรักกูใช่ไหม O_O!!!!!!!!!!
ค้นพบหนทางที่จะทำให้ตกลงไปในห้วงแห่งความรักแล้ว ( ><)(>< )( ><)(>< )
ร่างบางหยิบป๊อกกี้ช็อกโกแลตที่ตั้งใจทำให้หมอหนุ่มขึ้นมาแนบที่หน้าอกปิดเปลือกตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกมายาวๆ ก่อนที่ปากเล็กจิ้มลิ้มจะพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“โอมขอให้พี่หมอจงมีความสุข โอมจงขอให้พี่หมอสุขภาพแข็งแรง โอมขอให้พี่หมอจงรักแบค”
เมื่อคนตัวเล็กท่องคำอธิษฐานจนพอใจ เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น ฉับพลันนัยนตาใสต้องเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อลืมตาขึ้นปุ๊บสิ่งแรกที่เข้าสู่สายตาคือร่างสูงโปร่งที่มีใบหน้าหล่อเหลายืนเอนร่างพิงกับขอบประตูฉาบด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์อยู่ตรงหน้าเขา แบคฮยอนยกข้อมือขึ้นมาขยี้ดวงตาตัวเองทั้งสองข้างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้มโนไปเองที่พี่หมอมายืนส่งยิ้มหล่อละลายใจอยู่ตรงหน้า แต่เสียงเข้มที่เอ่ยขัดออกมากลับเป็นตัวฉุดสติเขาให้รับรู้ว่านั่นคือความเป็นจริง
“อ้าว ท่องคาถาเสร็จแล้วหรอ J ”
ยะ ยะ เหยดเข้ = [] =!!!!!!!!!!!!!!!!
พี่หมอตัวจริงเสียงจริงไม่ใช่สแตนดี้นิหว่า !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
#วิ่งไปร้องไห้ในโอ่งสามวิ T____T
“พี่หมอมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คนตัวเล็กเหวเสียงดังลั่นอย่างตกใจ
พี่หมอคงไมได้ยินอะไรหรอกเนอะ TvT
“เอาความจริงไหมละ J ”
“พี่หมอ !!!!!!!!!!!!!!!!”
“พี่ได้ยินตั้งแต่โอมขอให้พี่หมอจงมีความสุข โอมจงขอให้พี่หมอสุขภาพแข็งแรง โอมขอให้พี่หมอจงรักแบค เลยละ J ”
ชัดเจนครับไอ้เหี้ยแบคฮยอน T_____________________T
อีแบคอีควายมึงมันคนหน้าไม่อายที่สุด T ^ T
“พี่หมออะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้รึไงเล่า!!!!!”
“อ้าว ก็มันเต็มสองหูเลยนิ” หมอหนุ่มว่าพลางทำท่าแคะหูยั่วเย้าโทสะอีกคนไปด้วย
ทำไมวันนี้พี่หมอกวนตีนแบบนี้วะ T_________________T
แต่เร้าใจ แบคชอบ ...
“แล้วนั่น ..? ” คริสพูดพลางชี้ไปที่แท่งป๊อกกี้ที่คนตัวเล็กถืออยู่ในอุ้งมือ แบคฮยอนมองตามนิ้วมือของหมอหนุ่มพลางก้มหน้าลงจนชิดคาง
มีการทวงป๊อกกี้อีกแหนะ พี่หมออย่าทำแบบนี้รู้ไหมใจแบคมันสั่นใจแบคมันสะท้านนนนนนนนน T////////T
“ของพี่หมอนั่นแหละ (.//////.) ” เสียงใสพูดอย่างแผ่วเบาและสั่นจนหมอหนุ่มแทบจับใจความฟังไม่รู้เรื่อง
แต่เขาก็เข้าใจอยู่ดี ...
“อ่า เปเปโร่เดย์สินะ งั้นก็เอามาสิ J ” คริสว่าพลางแบมือไปตรงหน้าเด็กตัวน้อยด้วยใบหน้ากลั้นยิ้ม ก็ลำตัวที่สั่นเวลาเขาพูดถึงป๊อกกี้ นัยน์ตาใสที่คอยแต่จะหันเหหลบสายตาเขา แล้วยิ่งคำพูดที่ออกมาจากปากของแบคฮยอนที่เขาบังเอิญไปได้ยินนั่นอีก
ยิ่งรู้จักก็ยิ่งมีแต่จะทำตัวน่ารักน่าแกล้งใส่จริงๆเลยนะเด็กคนนี้ …
ถ้าได้แกล้งเด็กคนนี้ทุกวันละ ?
หึ มึงเป็นเอามากนะไอ้หมอ J
“บะแบคทำเองเลยนะพี่หมอ แบคตั้งใจทำมากๆด้วย” ร่างบางยื่นแท่งป๊อกกี้ไปตรงหน้าหมอหนุ่มด้วยมือที่สั่นเทา คริสรับมาถือไว้พลางจ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังพูดกับเขาอยู่ด้วยรอยยิ้ม
“พี่หมอมีความสุขมากๆนะ ละแล้วก็ ... รักษาสุขภาพด้วยนะครับ” แบคฮยอนว่าพลางก้มหน้าลงจนคางแทบชิดอกเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างคนต้องการกลั้นความเขินที่ดูเหมือนพร้อมจะประทุออกมาได้ทุกเมื่อยามที่ได้พูดคุยกับหมอหนุ่มตรงหน้า
คริสมองแก้มใสของคนตัวเล็กที่แดงปลั่งด้วยรอยยิ้มกว้าง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีกับการที่รู้ว่าคนตัวเล็กคนนี้เอาใจใส่กับเขามากขนาดไหน และร่างบางก็ต้องรู้สึกเหมือนหัวใจมันกำลังจะระเบิดออกมาเมื่อได้ยินคำพูดถัดมาจากคนที่ยืนส่งยิ้มหล่อกระแทกใจอยู่ตรงหน้า ...
“แล้วไม่ได้ขอให้พี่รักแบคด้วยหรอกหรอ J ”
ไม่ได้ขอให้พี่รักแบคด้วยหรอกหรอ
ไม่ได้ขอให้พี่รักแบคด้วยหรอกหรอ
ไม่ได้ขอให้พี่รักแบคด้วยหรอกหรอ
......
อยู่ๆก็เหมือนมองเห็นภูเขาไฟฟูจิมันกำลังระเบิด อยู่ๆก็ได้ยินเสียงหัวใจมันกำลังเด้งตึกตัก อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีฝูงผีเสื้อมันกำลังบินอยู่ในท้อง ฮริ้ง … ( * //////// * )
พูดขนาดนี้คงไม่ต้ององไม่ต้องอ่อยมันแล้วละ เสียเวลา !!!!!!!!!!
#ระเบิดตัวตายเพราะความเขิน โฮ้วววววววววว (T///w///T)
( - honey ♡ caramel - )
ลู่หานเดินลงจากตึกคณะเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนในตอนเย็น ขาเล็กพาร่างบอบบางมาหยุดอยู่ตรงหน้าคู่หมั้นที่ยืนพิงเสารออยู่ เซฮุนปรายสายตามองเมื่อคนตัวเล็กเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“ทำไมถึงได้ป๊อกกี้เยอะแบบนี้ละ -O-!”เสียงใสเอ่ยถามเมื่อในอ้อมแขนของคู่หมั้นเต็มไปด้วยแท่งป๊อกกี้มากมาย พลางก้มลงมองอ้อมแขนตัวเองที่เต็มไปด้วยหนังสือแล้วต้องถอนหายใจออกมา
อยากกินป๊อกกี้อะ! T_T
“ก็คนมันฮอตนิ J ”
บางทีก็อยากฟาดสันหนังสือใส่หน้าหมอนี่สักทีสองสี =__=;
“ทุกปีฉันก็ได้ป๊อกกี้นะ แต่ทำไมปีนี้มันถึงเงียบเหงาก็ไม่รู้” ลู่หานว่าพลางยกฝ่ามือขึ้นแนบแก้มใสของตัวเอง เซฮุนมองท่าทางน่ารักนั่นพลันกวาดสายตามองไปรอบด้าน ผู้ชายหลายคนที่ถือแท่งป๊อกกี้อยู่ในมือกำลังมองคู่หมั้นเขาด้วยสายตาเป็นประกาย ไม่ต้องเดาให้มากความก็รู้ว่าจะเอาแท่งป๊อกกี้นั่นมาให้ลู่หาน
นัยต์คาคมจ้องเขม็งสาดความดุดันไปรอบทิศฝ่ามือหนาดันหลังคู่หมั้นให้แนบชิดลำตัวแกร่งมากขึ้น ชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ต่างหลบสายตาคมที่ดูพร้อมจะฉีกเนื้อพวกเขาราวกับหมาป่าเป็นพัลวัน
ปีนี้ลู่หานเป็นม่ายวันเปเปโร่เดย์ก็เพราะเหตุนี้แหละ ...
... ก็มีคู่หมั้นคอยยืนคุมซะขนาดนี้นี่
เซฮุนดันหลังคนตัวเล็กให้ก้าวเดินไปทางโรงจอดรถ คนทั้งคู่เดินยืนขนาบข้างกันตลอดการเดิน หันหน้ามาคุยกันอยู่บ่อยครั้งแต่จะเป็นคนตัวเล็กมากกว่าที่เป็นฝ่ายชวนคุยส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ตลอด เดินได้ไม่นานฝ่าเท้าทั้งคู่พลันต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนมายืนขวางทาง
“น้องลู่หานครับ รับไว้เถอะครับ!”เซฮุนปรายสายตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากำลังยื่นแท่งป๊อกกี้มาตรงหน้าลู่หาน แววตานิ่งเรียบแต่แฝงความแข็งกร้าวเอาไว้ยามเห็นชายตรงหน้ากระตุกยิ้มส่งมาให้เขาอย่างท้าทาย
“ขอบคุณครับ” ลู่หานเอื้อมฝ่ามือรับแท่งป๊อกกี้มาถือไว้พลันเหลือบสายตามองหลังคู่หมั้นที่อยู่ๆก็เดินทิ้งเขาไป ขาเล็กออกวิ่งตามหลังคู่หมั้นทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มเจ้าของป๊อกกี้ยืนเก้อด้วยความงงงวย
“เซฮุนทำไมเดินไม่รอกันเล่า!” ลู่หานประท้วงขึ้นเมื่อวิ่งมาหยุดอยู่ข้างเซฮุนเหมือนเดิม
“ก็เห็นมัวแต่ยืนคุย”
“คุยอะไรแค่พูดว่าขอบคุณเองนะ”
“ก็นั่นแหละเขาเรียกว่าคุย”
เอ๊ะไอ้นี่ -__-;
“ทำไม อันแหนะ งอนหรอ ~ ”ลู่หานแกล้งกระแทกหัวไหล่ชนกับต้นแขนคู่หมั้นเบาๆ เซฮุนเพียงแค่ปรายสายตามองก่อนจะหันหน้าตรงไปตามเดิม
เมนส์มันมาหรอ =_______=;
“เปล่าไม่ได้งอน”
แหนะ ยังมาทำเสียงแข็งใส่อีก L
“อะนี่ ซื้อมาให้ เลิกงอนได้แล้ว” ลู่หานว่าพลางล้วงหยิบแท่งป๊อกกี้ที่ซื้อมาในช่วงเช้ายื่นไปตรงหน้าเซฮุน ร่างสูงเหลือบมองแท่งป๊อกกี้ช็อกโกแลตเคลือบคาราเมลโรยด้วยอัลมอนด์ตรงหน้าก่อนจะคว้ามาถือไว้ ใบหน้าคมพยายามอย่างหนักที่จะไม่เผยรอยยิ้มออกมา
เสียฟอร์มแย่ อุตส่าห์เก๊กขรึมตั้งนาน
“ไม่ได้งอนสักหน่อย” เซฮุนยักไหล่เล็กน้อยคว้าข้อมือของคู่หมั้นมากุมไว้ก่อนจะเดินจูงมุ่งไปทางรถของตัวเอง ลู่หานที่มองอยู่นึกอยากจะกระโดดงับหูคนปากแข็งให้ขาดให้รู้แล้วรู้รอด ก็เห็นกันอยู่ว่ายืนทำหน้านิ่ง เสียงก็แข็ง แล้วยังเดินออกมาก่อนไม่รอกันอีก นี่มันอาการของคนงอนชัดๆ ! ใช่ม้ะ !!! L
“นี่ไม่มีอะไรจะให้ฉันมั่งเลยหรอ” ลู่หานถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย เซฮุนหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินหันมามองคู่หมั้นพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“ต้องให้ด้วยหรอ”
อะ อะไรนะ = [] =!!!!
“นี่ฉันเป็นคู่หมั้นนายนะ !!!!!!!!”
“รู้แล้วจะย้ำทำไมนักหนา... หรือว่าอยากแต่งแล้ว ? ใจร้อนจังเลยนะ J ”
ไอ้คนหลงตัวเอง ไอ้คู่หมั้นปีศาจ ไอ้โย่งกวนตีน ไอ้คนกวนประสาท โฮกกกกก TOT!!!!!
เซฮุนเหลือบสายตามองคู่หมั้นที่ยืนทำปากขมุบขมิบด่าเขาอยู่ ใบหน้าน่ารักง้ำงออย่างเห็นได้ชัด ดูไปแล้วไม่ต่างจากเด็กอนุบาลเท่าไหร่
“หึ J ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลยนะไอ้งก !!!!!!!!!!!!!!!!!”
เซฮุนขับรถพาคู่หมั้นเข้าสู่คฤหาสต์ตระกูลโอตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ที่ต้องการนัดทานข้าวกับลูกสะใภ้ เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาสู่ในตัวบ้านก็พบกับคุณนายโอนั่งอ่านนิตยสารรออยู่บนโซฟาด้านในแล้ว
“หนูลู่หานนนนนนนนนน มาแล้วหรอ มาให้ออมม่ากอดหน่อยเร็ว >O< ” คุณนายโอเอ่ยด้วยเสียงตื่นเต้นที่ได้พบลูกสะใภ้คนโปรดอ้าแขนออกกว้างเพื่อให้ลู่หานเดินเข้าไปกอดพลางลูบเส้นผมนิ่มด้วยความเอ็นดู
“คิดถึงออมม่าจังเลยครับ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นพูดกับคุณนายโอที่ยิ้มรับในความขี้อ้อนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ขี้อ้อนแบบนี้ออมม่าก็เขินแย่สิลูก คิกคิก>__< ”
เซฮุนยืนมองคู่หมั้นกับคุณแม่เขากอดกันด้วยรอยยิ้ม รู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อยจนอดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยขัดคนทั้งสอง “ทำไมเป็นงี้อะ ผมกลับบ้านแม่ไม่เคยเรียกผมเข้าไปกอดมั่งเลยนะ”
เซนาและลู่หานต่างหันไปมองชายหนุ่มตัวสูงโปร่งที่ร้องงอแงด้วยความขบขัน
เซฮุนมักจะเป็นแบบนี้เสมอ เวลาอยู่กับแม่จะเป็นเหมือนเด็กสามขวบเลยแหละ ~
“กี่ขวบแล้วเรามาทำงองแงนะหืม มานี่มา” เซนาอ้าแขนออกข้างหนึ่งเพื่อให้ลูกชายเข้ามาสู่อ้อมกอดของเธออีกคน เซฮุนเดินเข้าไปโผกอดผู้เป็นแม่ทันที หล่อนกอดเด็กทั้งสองในอ้อมแขนพลางหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดี มีแต่เพียงลู่หานเท่านั้นที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อในอ้อมกอดนั้น ...
ก็กอดแม่ไปสิวะ แต่มืออีกข้างทำไมต้องมาลูบเอวกูด้วยยยยยยยยยยยย TTT O TTT
เผลอไม่ได้เลยนะ ไอ้คู่หมั้นจอมลวนลามมมมมมม !!!!!!!!!!!
เมื่อทานมื้อเย็นเสร็จเซฮุนเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาซึ่งข้างกายมีลู่หานนั่งอยู่ก่อนแล้ว คนตัวเล็กที่นั่งเล่นกับสุนัขพันธ์ไซบีเรียสีขาวหันมาพูดกับคนข้างกายด้วยใบหน้างอง้ำ
“นี่ฉันอยากกินป๊อกกี้อะ L ”
“ก็ไปกินสิ” เซฮุนว่าพลางไหวไหล่เล็กน้อย
“แต่ฉันไม่มีป๊อกกี้เลยนะ เอาของนายมาแบ่งกันกินมั่งสิ L ” เซฮุนมองลู่หานที่กำลังนั่งเบ้ปากอยู่ข้างกาย จะว่าไปที่ลู่หานไม่ได้ป๊อกกี้เลยสักแท่งก็เพราะเขานี่เนอะ
แต่ก็ได้มาตั้งแท่งหนึ่งไม่ใช่หรอ ?
“อยากกินหรอ ? ” เซฮุนว่าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างได้ มองลู่หานที่พยักหน้ารัวด้วยรอยยิ้ม
หึ หึ หึ หึ หึ
“ดูนี่” เซฮุนว่าพลางหยิบแท่งป๊อกกี้ช็อกโกแลตเคลือบคาราเมลโรยอัลมอนด์ขึ้นมาตรงหน้า ลู่หานเบิกตาโพลงขึ้นมองแท่งป๊อกกี้ที่เซฮุนถืออยู่สลับกับใบหน้าคมไปมาในเมื่อเขาจำได้ดีว่านั่นเป็นแท่งป๊อกกี้ที่เขาซื้อมาเองกับมือ
“นั่นมันที่ฉันให้นายนี่!! ”
“หืม หรอ ? ”
เซฮุนพูดอย่างไม่ใส่ใจกัดป๊อกกี้เข้าปากจงใจเคี้ยวจนเกิดเสียงเพื่อยั่วยวนโทสะอีกฝ่าย ลู่หานมองคนตรงหน้าที่ตั้งใจยั่วโทสะแกล้งเขาด้วยความโมโห
ใช่เซ่ !!!!!!! ก็กูมันคนไม่ได้ป๊อกกี้นี่ !!! TOT
“อะหือ มีไส้ช็อกโกแลตด้วย เต็มปากเลยอะ อร๊อยอร่อยยยยยยย”
เซฮุนว่าพลางหลับตาพริ้มสีหน้าดูมีความสุขยามได้เคี้ยวป๊อกกี้หลอกล่อ ลิ้นชื้นยื่นมาเลียริมฝีปากที่มีคราบช็อกโกแลตติดอยู่เพื่อเย้าแหย่ให้อารมณ์อีกคนปะทุ
และนั่นก็ได้ผลเสียด้วย …
“เซฮุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!! ” ลู่หานเขย่าแขนเซฮุนอย่างแรงที่บังอาจกินป๊อกกี้ของโปรดต่อหน้าต่อตาอย่างหน้าตาเฉย ร่างสูงวาดแขนกอดเอวคู่หมั้นไว้ให้อยู่ในอาณัติของตนเองพลางยิ้มออกมาอย่างคนเจ้าเล่ห์
อยู่ๆ ก็รู้สึกร้อน รู้สึกหนาว สงสัยป่วยแน่เลย T______T
“อยากกินหรอ ~ J ”
“ไม่อยากแล้ว ปล่อย!!”ลู่หานพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนอีกคนแต่ก็ไม่สามารถ กลับกันใบหน้าคมของคู่หมั้นนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของอีกฝ่าย
“หว๋า ~ ช็อกโกแลตมันอร๊อยอร่อยแหละ J ”
ตบหน้ามันทีเถอะครับ หมั่นไส้โว้ย !!!
“ไม่กินแล้ว ไปหาซื้อเองก็ได้ !!!”
“กินกับฉันไหมละ”
“ห๊ะ อะ ..”
เสียงใสที่หมายจะต่อว่าคู่หมั้นถูกกลืนเสียงไปพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกจรดลงมา นัยน์ตาใสสั่นไหวขึ้นรู้สึกร้อนตามมือของคู่หมั้นที่สัมผัสอยู่บริเวณเอว เซฮุนดูดเม้มริมฝีปากบางก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปให้คนตัวเล็กได้ลิ้มรสช็อกโกแลตของป๊อกกี้ที่เขาเพิ่งลิ้มรสมา คนตัวเล็กหลับตาพริ้มแหงนใบหน้าขึ้นตอบรับรสจูบกลิ่นช็อกโกแลตจากคนตัวสูงที่ถ่ายเทมาให้ได้ลอง สองลิ้นพัวพันกันอย่างดุเดือดดูดชิงความหวานของรสช็อกโกแลต
ร่างสูงเลื่อนฝ่ามือขึ้นประคองแก้มใสให้เอนเอียงรับจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อย ความหอมหวานของช็อกโกแลตเป็นตัวนำทางให้รสจูบนี้หวานจนไม่มีใครอยากผละออกจากกัน ใบหน้าที่แนบชิดกันจนแย่งชิงลมหายใจซึ่งกันและกัน ร่างบางกระตุกชายเสื้อคู่หมั้นเพื่อขออากาศหายใจ เซฮุนยอมผละจูบออกอย่างอ่อยอิงเปลี่ยนเป็นสูดดมความหอมจากแก้มใสไล้สันจมูกโด่งไปตามแก้มนวลที่เห่อร้อนขึ้นสีแดงระเรื่อ
เสียงหอบหายใจของคนในอ้อมแขนดังขึ้นข้างใบหูเขา ก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนไปที่ใบหูขาวของคนตัวเล็กกระซิบเสียงแผ่วแต่ชัดถ้อยชัดคำจนหัวใจดวงน้อยเต้นระรัว
“ป๊อกกี้ที่ฉันกินไปเมื่อกี้นะ”
เซฮุนว่าพลางกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเลื่อนสันจมูกโด่งไล้ปรางแก้มใสจนมาหยุดลงที่ริมฝีปากบางที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเพราะฝีมือเขา
“ความจริงแล้วฉันซื้อมาให้นาย”
ลู่หานเบิกตาโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เสียงหัวใจเขากำลังประทุขึ้นดั่งภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด ก่อนที่จะได้อ้าปากถามอะไร เสียงของเขาก็ถูกกลืนหายลงไปอีกครั้งแปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานแทน พร้อมกับคำพูดสุดท้ายของคู่หมั้นที่เต็มไปด้วยกลิ่นของช็อกโกแลต
“สุขสันต์วันเปเปโร่เดย์ครับคุณคู่หมั้น”
ช็อกโกแลตนั่นมันกำลังละลายผมลงไปกับพื้นแล้วละครับ
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
>> ขอความเห็นถึงเรื่องการรวมเล่ม <<
ถ้ารวมเล่มจะมีคนสนใจเยอะน้อยแค่ไหนคะ ... ใครสนใจนี่บอกไว้เลยนะฮรึก
วางแผนไว้ว่าถ้ามีการรวมเล่มจะแบ่งเป็นสองเล่ม
เล่มแรก intro – ตอนจบ (แถมบทส่งท้ายให้อีกหนึ่งตอน)
เล่มที่สอง special chapter (มีสเปพิเศษประมาณ8ตอนหรือมากกว่านั้นแล้วแต่ความขยันของไรท์)
จะพยายามจัดหน้าใหม่ไม่ให้มันหนาเกินไป ราคาจะได้ไม่แพงมาก
เราจะขอฟังความคิดเห็นก่อนว่ารีดโอเคไหม ถ้าเราคิดว่าจะเปิดรวมจริงๆ 100%
เราจะให้เปิดจองตอนต้นปีหน้า(มีเวลาเก็บเงินเยอะเลย) เพราะฟิคเรื่องนี้คงจบที่ประมาณ 20-25 ตอน (มั้งนะ)
คิดเห็นหรือจะเสนออะไรบอกเราได้เลยนะ
เรายินดีรับฟังทุกความคิดเห็นจ้า
@ g i n g h y u k _
{ - AS FOR TALK &
ลงช้าไปยี่สิบนาที ฮื้อออ มัวแต่แก้ 55555555555555555555555555555
ฮุนฮานแบบ .. เกร้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อีพวกบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะตายละ แต่งไปก็ดิ้นไป =_=;;
เซฮุนร้ายไง แอบซุกป๊อกกี้ไว้แล้วจะให้คู่หมั้น แต่คงเป็นการให้ที่เรียกเลือดมาก
ให้แบบกินก่อนแล้วลู่ค่อยกิน กินผ่านปากนะ แบบ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด *เป็นลม*
สเปตอนต่อไปเจอกันวันปีใหม่เลยนะคะ ~
ตอนต่อไปเป็นตอนที่9 ขอสปอยว่าจะแสดงให้เห็นว่าหวงกันแล้ว !!
เม็นเร็วมาต่อเร็วนะคะๆๆๆๆๆ *ลับคมมีด*
มีหลายคนเรียกเราว่าพี่ไรท์ เราชื่อกิ่ง อายุ19 เรียกพี่เรียกน้องอะไรก็ตามถนัดเลย จะได้รู้สึกเหมือนสนิทกันมากขึ้นเนอะ ^^
ขอบคุณสำหรับเม้นมากๆนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลย ^^
ขอบคุณสำหรับโหวต สำหรับเอฟซี ยอดวิว และที่สำคัญขอบคุณสำหรับ#ฮนครม ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาทักมาพูดคุยกันในทวิตด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันอ่านจ้า รักรีดทุกคนนะ <3
อย่าลืมเม้นเม้นเม้นกันด้วยนะคะ ~
ความคิดเห็น