- honey caramel ♡ hunhan ft.krisbaek -

ลำดับตอนที่ #11 : - special chapter; SEHUN vs LUHAN - ( 100 % )

Special Chapter

;; Sehun vs Luhan

                    "พี่คริสนั่นคือไรหยอ O_O" เด็กตัวน้อยวัยห้าขวบกระตุกชายเสื้อพี่ชายตัวสูงรัวๆ เสียงใสถามขึ้นอย่างสงสัย
                    "คนเกาหลีเรียกว่ากิมจิครับ"
                    "อ่อ กิมจินะเอง ว่าแต่พี่คริสฮะเราจะไปไหนกันหยอ O_O" เสียงใสเอ่ยถามพี่ชายอีกครั้งอย่างคนตื่นเต้น
                    "ไปบ้านเพื่อนคุณม๊าไงครับ"

                    เพื่อนคุณม๊าหยอ ( . .)

                    ไปบ้านเพื่อนคุณม๊าแล้วจะมีเพื่อนคุณลู่ไหมงะ ( ‘ ‘)

                    คุณลู่เพิ่งมาถึงคุณเกาหลี คุณลู่ยังไม่มีเพื่อนที่คุณเกาหลีเยยงื้อ ( >_<)

               คฤหาสต์ตระกูลโอ
                    “คุณม๊าฮ้าบบบบบบบบ(≧∇≦)”
                    “หนูเล็กอย่าวิ่งสิลูก!”เสี่ยวปิงเอ็ดลูกชายคนเล็กของเธอที่วิ่งตึงตังอย่างน่าใจหายใจคว่ำ
                    “ก็คุณลู่คึดถึงคุณม๊า คุณม๊ามาเที่ยวไม่ชวนคุณลู่เยย จะโป้งแย้วนะถ้าคุณม๊าไม่ง้อ -3-“ เด็กตัวน้อยปีนขึ้นไปนั่งบนตักคนเป็นแม่ที่ใบหน้ายังคงสาว
                    “จ้าๆ คุณม๊าขอโทษนะคะ ไหว้คุณน้าเซนารึยังหื้ม?” เด็กน้อยหันไปมองหญิงอายุรุ่นราวเดียวกันกับแม่ตัวเอง ก่อนจะกระโดดลงจากตักมารดาโค้งหัวเก้าสิบองศาเรียกรอยยิ้มและสายตาเอ็นดูจากผู้ใหญ่อีกคนได้เป็นอย่างดี
                    “ฮุนนี่พาเพื่อนใหม่ไปเล่นที่สวนปะลูก” เซนาก้มหน้าลงบอกลูกชายที่นั่งอยู่ข้างกายเธอ
                    เด็กหนุ่มวัยห้าขวบใบหน้าคมคายแต่เด็กลุกขึ้นยืน ยักคิ้วขึ้นลงทักทายเพื่อนใหม่ตัวป้อมที่ยืนมองเขาอยู่ก่อนจะเดินนำออกไปที่สวน

                    “เน่! นายชื่อรายหยอ >_<”
                    “เราชื่อเซฮุน แม่เรียกเราว่าฮุนนี่ ทำไมตัวพูดไม่ชัดละ ตัวเป็นกะเหรี่ยงหรอO_O?”

                    กะเหรี่ยง .....


                    อะไรคือกะเหรี่ยงงะ คุณลู่ไม่เข้าจายยยย T_____T


                    เอ๊ะ หรือว่ากะเหรี่ยงจะหมายถึง ผี ! 


                    เพราะว่าผีมันมีกะโหลก O[]O!!!!


                    "จะบ้าหยอฮุนเน่ เราไม่ใช่กะโหลกนะ ไม่นะไม่ไม่ไม่ม๊าย TT[]TT!!!!!"เสียงใสโวยวายลั่นอย่างเพ้อเจ้อ

                    “ตัวพูดอะไรของตัวอะ -_-;” เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา มองหน้าเพื่อนใหม่อย่างพิจารณา อื้มขนตายาว แก้มสีชมพู ตาสวย ผิวขาว

                    เหมือนตุ๊กตาบลายเลย ........

                    แต่ออมม่าบอกฮุนนี่ว่าฮุนนี่เหมือนเจ้าชาย เจ้าชายกับตุ๊กตาบลาย ~

               #ฮุนนี่จะพิทักษ์ตุ๊กตาบลายเอง >O<

                    “เอ๊ะ!!! นั่นมันคุณหมานิ !!!!! คุณหมามานี่เร็ว!! มาหาคุณลู่นะ โม่ๆๆ *O*” ลู่หานย่อตัวนั่งยองลงกับพื้นเมื่อมองเห็นสุนัขสี่ขาไซบีเรียขนสีขาวนอนอยู่กับพื้นไม่ไกลจากเขา

                    งื้อออ คุณลู่รักน้องหมา เพราะน้องหมาอะน่าร๊ากกกกก (((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))

                    "ตัวพูดอะไร คุณหมาที่ไหน นั่นมันหมา!!!!"

                    "คุณหมาตังหาก!!! ฮุนเน่ไม่ยู้เยื่องก็หุบปากไปเยย!!!!!"

                    ... อ้าว

                    คุณลู่ ....

                    ไอ้เตี้ยนี่ ... มาด่าฮุนนี่ว่าไม่รู้เรื่องซะงั้น !!!!

               ตัวพูดไม่รู้เรื่องฮุนนี่ยังไม่เคยด่าตัวว่าเป็นกะเหรี่ยงเลยนะ =____=
 

                    “คุณน้องหมาทำไมไม่มาหาคุณลู่ละ ถ้าไม่มาคุณลู่จะจับโยนลงบ่อคุณเข้นะ!!! เอ๊ะยังจะมามองหน้าอีก!!!!! คุณลู่บอกให้มานี่ไงงง TOT!!!!!”เสียงใสเริ่มโวยวายขึ้นอีกครั้งเมื่อความต้องการไม่เป็นดั่งใจ เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายยกมือขึ้นมาแคะขี้หูกับเสียงใสนั่น

                    รู้สึกปวดหูชิบหายเลย =_=


                    “ดาร์ลิ้งมานี่มา!!!” เพียงแค่เซฮุนเอ่ยเรียกชื่อสุนัขไซบีเรียตัวโตเจ้าหมานั่นก็เดินมาหาเจ้าของอย่างคุ้นเคย ลู่หานหันมามองอีกคนด้วยความทึ่ง


                    โห O__O

                    ฮุนเน่เท่มั๊กเยย เรียกคุณหมา คุณหมาก็มาหาฮุนเน่ด้วยงะ >_____<

                    “ดาร์ลี่ ดาร์ลี่มาหาคุณลู่เร็ว *O* "

                    “ตัวอย่ามาเปลี่ยนชื่อให้หมาเราได้ไหม มันชื่อดาร์ลิ้งไม่ใช่ดาร์ลี่ =[]=!!!”

                    เซฮุนยิ้มกว้างออกมาเมื่อเขารู้ดีว่าหมาที่เลี้ยงมาแต่เด็กจะไม่เดินไปหาใครเลยถ้าคนเรียกไม่เอ่ยชื่อของมันออกมา แต่ทว่า ......


                    “โอ๊ะ ดาร์ลี่มาหาคุณลู่แย้วววว แง่ง ฟัดๆๆ >w<”

                    เซฮุนมองหมาตัวเองที่เดินไปหาลู่หานอย่างคาดโทษ เดินไปหาไอ้เตี้ยนี่ได้ไงวะ ไอ้หมาไม่รักดี!! -_-+++

                    เซฮุนนึกหมั่นไส้เพื่อนใหม่จึงเดินอ้อมไปที่ต้นไม้ไม่ใกล้ไม่ไกล ฝ่ามือน้อยเอื้อมลงไปหยิบสัตว์บางชนิดขึ้นมาจากพื้นดินซึ้งมันกำลังดิ้นยึกยืออยู่บนกิ่งไม้ รอยยิ้มกว้างชั่วร้ายกระจายออกบนใบหน้าเมื่อเขารู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

                    "นี่คุณลู่ ตัวหันมาหาเราหน่อยสิ เรามีอะไรจะให้ตัวดูด้วยแหละ” เซฮุนสะกิดไหล่ลู่หานที่นั่งเล่นกับสุนัขของตัวเอง ลู่หานหันหน้ามามองด้วยความฉงนก่อนดวงตาใสจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจกับสัตว์แปลกประหลาดตัวยาวที่เรียกว่าไส้เดือนทีมีสีน้ำตาลเข้มยึกๆยือๆ อยู่ในระยะประชิดใบหน้าเขา
                    ก่อนที่จะ ....




               “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TTT[]TTT”

                    เท้าเล็กวิ่งหนีออกจากพื้นที่นั้นทันที เซฮุนที่เห็นลู่หานวิ่งหนีเท้าเล็กจึงออกวิ่งไล่ตามพลางหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งที่สามารถแกล้งให้อีกคนตกใจกลัวได้ถึงขนาดนี้

                    “คุณลู่จะไปหนายยยยยย มาหาไส้เดือนของตัวก่อนเซ่!!!>O<”

                    “ม๊ายยยยยยยยยย ฮุนเน่นิสัยไม่ลี!!!!! ฮุนเน่แกล้งคุณลู่ คุณลู่จะฟ้องคุณม๊า!!!! โฮกกกกกกก อย่าเอามันมาใกล้เรานะ!! ฮุนเน่ต้องตกกระทะทองแดงแน่ๆ โฮกกกกกกกกกกกกก TT[]TT”

                    ลู่หานร้องออกมาดังลั่นเมื่อเซฮุนเข้ามาประชิดตัวเขา เด็กตัวน้อยล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นพลางปล่อยโฮออกมาดังลั่น

                    “คุณลู่ไม่ชอบหรอกหรอ เนี่ยมันชอบตัวแน่ๆเลยอะ มันดิ้นใหญ่เลย โอ๊ะ O[]O!!!!”

                    "โอ๊ะ O[]O!!!!!!!!!!!"

                    สองเสียงร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเจ้าไส้เดือนที่อยู่บนกิ่งไม้ล่วงลงมา แต่ทั้งสองคนจะไม่ตกใจถ้ามันไม่ได้หล่นลงไปใน .....


               
               เสื้อของเสี่ยวลู่หาน .....


                    "แบะ ... แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ TTTOTTT"

                    "55555555555555555555555555555555555 ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก โอ้ยยยยยยขำไม่ไหวแล้วววว ตัวอย่าทำเราขำได้ปะ! ไส้เราจะทะลักออกมาแล้ว 5555555555555555555555555555555555555555"

                    "คูณลู่เกลียดฮุนเน่ที่สุดเยย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TTTT[]TTTT"

                    “ดูสิไปเล่นยังไงให้มอมแมมกันแบบนี้นะหื้ม” เซนาเอ็ดลูกชายของเธอที่ตามเนื้อตัวและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยดินและทราย หันไปมองลู่หานที่สภาพไม่แตกต่างจากลูกชายของเขาเลยสักนิด

                    เธอรู้สึกตกใจมากเมื่อลู่หานเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เด็กตัวน้อยเดินมาฟ้องเขาด้วยท่าทางน่าเอ็นดู

                    “คุณม๊า ฮึก ฮุนเน่แกล้งเอาคุณไส้เดือนมาใส่ในเสื้อคุณลู่ ฮึก คุณลู่กะกลัว ฮึก ละเลยวิ่งหนีฮุนเน่จนล้ม ฮือออ คุณลู่เจ็บก้นงะ TT^TT ”

                    ส่วนลูกชายตัวน้อยของเธอก็ใช่ว่าจะยอม เถียงกลับมาเป็นฉอด

                    “ก็ตัวมาเรียกดาร์ลิ้งของเราว่าดาร์ลี่ทำไมละ!!!!”

                    เธอไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกที่ปล่อยให้เด็กสองคนนี้เล่นด้วยกัน แล้วยิ่งในตอนนี้เธอคุยกับเพื่อนสาวชาวจีนว่าอยากปรองดองครอบครัวเข้าด้วยกัน แต่พอได้พบเห็นในวันนี้...

                     ลูกเขาเป็นคนขี้แกล้งหัวไวส่วนอีกคนก็เป็นเด็กที่ไม่ยอมใคร พอได้พบกันเพียงแค่วันแรกก็เป็นแบบนี้ซะแล้ว เห้อกลุ้มมากคะ =_____=

                   

                    “ฮุนนี่พาหนูลู่ไปอาบน้ำซะ อย่าแกล้งหนูลู่อีกละ!”เซฮุนพยักหน้ารับตอบตกลงแม่ก่อนจะต้องคิดอย่างสงสัย

                    เราไปแกล้งคุณลู่ตอนไหนกันหว่า ( .__.)

                    “โอ๊ะ! ฮุนเน่ข๊าวขาวO_O ” ลู่หานที่แก้ผ้าเสร็จวิ่งเข้ามาในห้องน้ำตามเซฮุนก็เห็นอีกคนกำลังงปีนขึ้นไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองพอดี

                    คุณลู่เห็นก้นฮุนเน่ด้วยแยะ OvO

                    ก้นฮุนเน่ขาวกว่าแก้มคุณลู่อีกแหนะ TT u TT

                    “ตัวพูดเหมือนพุงตัวไม่ขาวเลยนะ”

                    " แต่ก้นฮุนเน่ขาวมั๊กเยยนะ *w* "

                    “หื้ม ก้นเราขาวจริงหรอ ( ‘ ‘)” เซฮุนว่าพลางลุกขึ้นยืนมองก้นตัวเองพลางหันก้นไปให้คนตรงหน้าดู

                    “จ้าย ขาวจั๊วะ!! โอ๊ะ!!!นั่นมันคุณเป็ดนี่ *O*” ลู่หานเบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นเป็ดลมลอยอยู่ในอ่างอาบน้ำ

                    “จะสนใจทำไม นี่เรามีไรหนุกๆมาเล่นกับตัวด้วย >w<”

                    “หนุกๆ? เล่นไรหยอ *O*”

                                       

                    “มาวัดกันว่าใครฉี่ได้ไกลที่สุด!!!!!”

                    “ห๊ะ! ฉี่หยอ!!!!”

                    “ช่าย ตัวลุกขึ้นเร็ว!” เซฮุนลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาดึงอีกคนให้ลุกขึ้นยืนบ้าง แต่อีกคนกลับขืนส่ายหน้าจนผมยุ่งเหยิง

                   
                    “ม่ายอาวนะ !!! คุณลู่จะไม่ยืนขึ้นเด็ดขาด T////^/////T”

                    “ทำไมละ เราจะฉี่ในน้ำไม่ได้นะ เดี๋ยวสกปรก เราต้องยืนจะได้รู้ว่าใครฉี่ไกลกว่าไง!!!”

                    “ไม่เอานะ คุณลู่ไม่อยากโชว์โจะโมะให้ใครดูนะ!! T////3//////T”

                    โจะโมะ ...?

                    “ตัวพูดอะไร โจะโมะคืออะไร?”

                    “ก็ตรงที่ปล่อยคุณฉี่ออกมาไง เขาเรียกว่าคุณโจะโมะ >3<”

                    โจะโมะที่เอาไว้ปล่อยฉี่ =[]=????

                    “ตัวมั่วอีกแล้ว มันเรียกว่าช้างน้อยตังหากละ!!!!!”
 

                    “ช้างน้อยที่ไหนจะมาปล่อยฉี่ ฮุนเน่ไม่ยู้เยื่องอีกแย้วนะ ช้างน้อยต้องอยู่ในสวนสัตว์นู้น!!!!!!”

                    ฮุนเน่คนไม่ยู้เยื้องบู้ว ใช่ไม่ได้เยย =3333=

                    “ไม่ใช่นะตัว ช้างน้อยมันเอาไว้ปล่อยฉี่นะไอ้เตี้ย!!!!!!!!”

                    อะอะไรนะ =[]=!!!!!!!!!!!!!!!!

                    “ฮุนเน่ว่าใครว่าไอ้เตี้ยอะ!!! ไอ้คนหน้าโจะโมะ!!!!!!!!!!!!!!!”


                    อะไอ้คนหน้าโจะโมะ =[]=!!! บอกว่าต้องเรียกช้างน้อยไง!!!!!!  :(

                    “ไอ้กะเหรี่ยงเตี้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เซฮุนย้อนกลับเสียงดังลั่นพลางกวักน้ำสาดใส่หน้าอีกคนเต็มกำลัง

                    “แค่กๆ ฮุนเน่แกล้งคุณลู่อีกแย้วนะ! ฮุนเน่หยุดสาดน้ำนะ!!! แค่กๆๆๆ ฮุนเน่!!!!!!!!!!!”

                    “เรียกทำไมอะตัว คุณลู่คนเตี้ย เตี้ยจนเป็ดยังไม่มองเลยดูเซะ!!!!!!”มือป้อมของเซฮุนชื้ไปที่เป็ดลมที่กำลังลอยหันหลังให้ลู่หานอยู่

                    หื้ม เป็ดไม่มอง (. . )

                    เป็ดไม่มองเพราะคุณลู่เตี้ยหยอ (' '; )

                    คุณลู่เตี้ยหยอ (‘ ‘;;;; )

               และหลังจากนั้น ....

               “แงงงงงงงงงงงงงงง คุณเป็ดต้องมองคุณลู่นะคุณลู่ไม่ได้เตี้ยนะ!!!! คุณลู่ไม่เล่นแล้ว คุณลู่ไม่อาบน้ำกับฮุนเน่แย้วฮื้อ!! คุณลู่เกลียดฮุนเน่ที่สุด!!!!!!!!!!! โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TTT[]TTT”
              

                   
                    คุณลู่โป้งฮุนเน่แย้วนะ T[]T!!!!!

    โป้งคุณเป็ดด้วย ฮึ้ยยยยย =^=!!!!!!!!!!!!!!!

                   LLL

               8 ปีต่อมา

                    เป่า ยิง ฉุบ ! ฉุบ ! ฉุบ !!!

                    “ฮุนนี่โกงเราหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                    “อะไรลู่หานเราโกงตัวที่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                    วันนี้เซฮุนมาฉลองก่อนเปิดเทอมที่บ้านลู่หาน หลังจากเจอกันครั้งแรกจนผ่านมาแปดปีทั้งสองกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ที่ถึงขนาดว่าเห็นลู่หานที่ไหนต้องเห็นเซฮุนที่นั่น อาจเป็นเพราะถูกครอบครัวจับให้เรียนที่เดียวกันห้องเดียวกันเสมอและเวลาทำกิจกรรมก็มักจะทำคู่กันตลอดพลอยทำให้สนิทกันมากเป็นพิเศษ

                    “ฮุนนี่เอากัมดั้มของคุณลู่ไป!! เราเป่ายิงฉุบกี่ครั้งก็แพ้ฮุนนี่ตลอด ฮุนนี่โกงเราใช่ไหมละ >[]<!!!!”

                    “=_=;”

                    ก็เป่าแพ้เองไม่ใช่หรอ มาว่าโกงกันเฉยเลย L

                    เซฮุนเบ้ปากอย่างรู้สึกขัดใจที่ลู่หานมากล่าวหาเขาก่อนที่หัวสมองจะคิดบางอย่างออก “นี่ลู่หาน ลองเรียกฉันว่านายดูสิ เราจะอยู่มัธยมกันแล้วเราไม่ควรทำตัวเป็นเด็กนะ”

                    “(' ' ) คุณลู่ทำตัวเป็นเด็กหรอ คุณลู่ก็พูดชัดแล้วนะ”

                    “แบบนี้แหละที่เป็นเด็กอะ =_=;;”

                    “เซฮุนสอนคุณลู่หน่อยสิ คุณลู่อยากโตเป็นผู้ใหญ่ >O<”

                    “ก่อนอื่นอย่าเรียกตัวเองว่าคุณลู่ นายต้องเรียกตัวเองว่าฉัน ไม่ก็ลู่หาน”

                    “ก็ได้ คุณ อ๊ะ ฉันจะไม่แทนตัวเองว่าคุณลู่อีก”

                    เซฮุนยิ้มออกมาอย่างพอใจที่นักเรียนลู่หานเชื่อฟังเขา “ต่อมานายต้องเรียกฉันว่านาย ไม่ก็เซฮุน อย่าเรียกฉันว่าฮุนนี่อีก L ”

                    “ทำไมอะ ฮุนนี่ก็ดูน่ารักดีออกนะ ( ' ')”

                    “แต่มันดูไม่โต L ”

                    “ฮุนนี่ก็ดูโตกว่าเราแล้วนิ (;; ' ')”

                    “เราอยากเป็นผู้ชายที่โตเป็นผู้ใหญ่ L ”

                    “ก็ได้เซฮุนนี่ ~”

                    “=___=;;”

                    ที่สอนไปลู่หานไม่ได้ฟังเซฮุนเลยใช่ไหม !!!!!!!!!!

               วันเปิดเทอม
                    งึก
                    แง
                    ง่า
                    ง้าว 
                    T^T
                    เสี่ยวลู่หานโดนทุกคนทิ้ง!!! วันนี้เป็นวันแรกที่ลู่หานได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนมัธยม อยากจะบอกว่าไม่มีเพื่อนเลยอะ ไม่รู้จักใครเลย ห้องเรียนอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ โฮกกกกกกกกก
                    “โอ๊ะ!! นั่นมัน O_O” ดวงตาใสเบิกกว้างเมื่อเขาเจอเพื่อนที่รู้จักดีในรั้วโรงเรียนใหม่
                    “เซฮุนนา >[]<!!!!!!!!!”
                    “โอ๊ะ! นั่นลู่หานนี่ O_O”
                    “นายอยู่ห้องไหน เราได้อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม ใช่ไหมเซฮุน >_<” มือเล็กเขย่าต้นแขนอีกคนอย่างลุ้นระทึก
                    “ฉันอยู่ห้องเอนายละ?”
                    “ฮึก ! แงงงงง ฉันได้อยู่ห้องซี ไม่เอานะ ฉันอยากอยู่กับเซฮุน จะบอกคุณม๊า ไม่อยากแยกกับเซฮุนนนนนนนนT[]T!!!” เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มวัยสิบสามเริ่มร้องโวยวายเมื่อเจ้าตัวพบว่าถูกจับแยกห้องเรียนกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา ตั้งแต่ประถม
                    “โอ๋ๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเย็นสัญญาว่าจะไปเล่นกับลู่หานที่บ้านนะ เดี๋ยวเอาดาร์ลิ้งไปหาด้วยเลยอะ!!”
                    “เซฮุนอย่าโกหกเรานะ! ไม่งั้นจะฟ้องคุณม๊าจริงๆด้วย =^=”
                    “ลู่หานเสียงออดดังแล้ว เราต้องแยกกันแล้วนะ”

                    “เซฮุนมีเพื่อนใหม่แล้วอย่าลืมลู่หานนะ T________T”

                    เมื่อกาลเวลาผ่านไป

                    มนุษย์ทุกคนย่อมเจอสังคมใหม่
                    มนุษย์ทุกคนย่อมพบกับผู้คนมากยิ่งขึ้น


                    "แบคฮยอนนนนนนน ไปหาอาจารย์ที่ห้องสมุดกับฉันเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

                    "ไอ้สัดไค!!!! มึงไปเปิดกระโปรงยัยแว่นนั่นดิ!!!!!!!"

                    เมื่อคนที่เราเคยสนิทด้วยต่างถูกสังคมใหม่ดึง
                    จากคนที่เคยเจอหน้ากันทุกวัน จากคนที่เคยพูดคุยกันทุกวัน
                    ความสัมพันธ์นั้นกลับเริ่มจืดจางลงเรื่อยๆ


                    จืดจางและห่างเหิน ….
                    .... ไกลกันเสียจนกลายเป็นคนแปลกหน้ากัน

            5ปีต่อมา

            “แบค มึงไปคืนหนังสือกับกูก่อน” ลู่หานลากเพื่อนสนิทออกจากห้องเรียนทันทีเมื่อถึงเวลาพัก เด็กตัวน้อยในวันวานที่วันนี้โตขึ้นมาก ดวงตาใสที่หวานฉ่ำน้ำขึ้น ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้ม ผิวขาวใสที่ถูกดูแลมาอย่างดี แพขนตายาว จมูกโด่งรั้นอย่างคนดื้อดึง รูปร่างเล็กบอบบางดูน่าทะนุถนอม

                ใครพบเห็นก็อยากเก็บคนคนนี้ไว้ในอ้อมกอด

                “เห้ยพวกมึงรู้จักคนนั้นปะวะ”เทาสะกิดเพื่อนอีกสองคนที่ก้มหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนให้เงยหน้าขึ้นมา

                “กูรู้จักแต่แบคฮยอน อยู่ห้องซี” ไคบอกเพื่อนตามเท่าที่ตัวเองรู้

                “ไม่ใช่คนนั้น อีกคนสิที่ถือหนังสืออยู่อะ” เทาชี้ไปที่อีกคนที่เดินนำหน้าอยู่

                เซฮุนมองตามนิ้วมือของเทาพลางคิ้วเรียวต้องขมวดเข้าหากันแน่น ถ้าคนคนนั้นของเทาหมายถึงคนที่เขากำลังมองอยู่เป็นคนคนเดียวกัน เพียงเสี้ยววินาทีความรู้สึกไม่ชอบใจแล่นเข้ามาในห้วงความคิด

... นี่ผมกำลังเป็นอะไร

                “ไอ้ฮุน ไมทำหน้าแบบนั้นวะ มึงรู้จักคนนั้นหรอ” เทาหันมาถามเมื่อเห็นเพื่อนหน้าหล่อตีสีหน้ายุ่งเหยิง

                “เปล่า กูไม่รู้จัก”

เซฮุนตอบก้มหน้าลงอ่านหนังสือการ์ตูนต่ออย่างต้องการตัดบทสนทนา เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไงต่อไปถ้าพูดว่ารู้จักคนนั้น เทาอาจใช้เขาให้เป็นพ่อสื่อในการพูดคุย ถ้ามันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้คุยกับคนคนนั้นมานานนับหลายปีแล้ว แค่เดินสวนกันในบางครั้งยังแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเลย เพราะฉะนั้นตอบปัดไปแบบนี้นะ ดีแล้วละ

เสี่ยว ลู่หาน

“ทำไมเสียงดังจังวะ =_=;;” เสียงเนือยของแบคฮยอนเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ กับบรรยากาศของโรงอาหารที่วันนี้ดูคึกคักและเสียงดังเป็นพิเศษ

“กูไม่รู้ กูรู้แต่ว่ากูหิวแล้ว T__T” ลู่หานยู่หน้าลงอย่างขัดใจเมื่อเขามองไปทางไหนก็ไม่สามารถหาโต๊ะว่างที่จะนั่งทานข้าวได้เลย

“เห้ยนั่นมันรุ่นพี่จองซูจองนิหว่าเดินถือดอกกุหลาบมาด้วย O_O!!” แบคฮยอนเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อดาวโรงเรียนจองซูจองกำลังเดินถือดอกกุหลาบแดง ลู่หานปรายสายตามองแล้วหันมามองหาโต๊ะว่างต่อ

เขาหิวจนพยาธิออกมาเต้นอปป้ากังนัมสไตล์แล้ว !!!!

“เห้ยนั่นมันเด็กห้องเอไม่ใช่หรอ ” คำว่าเด็กห้องเอทำให้ลู่หานต้องหันมาสนใจอีกครั้ง นัยน์ตาใสมองไปยังจุดมุงของคนรอบโรงอาหาร พี่ซูจองเดินถือดอกกุหลาบแดงยื่นให้ตรงหน้าชายหนุ่มห้องเอ เสี้ยววินาทีที่ความวูบไหวพัดกระหน่ำเข้าดวงตาใส ริมฝีปากเล็กขบเข้าหากันเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นยิ้มและยื่นมือรับดอกกุหลาบดอกนั้น

โอ เซฮุน

“ไอ้เหี้ยพี่ซูจองเป็นแฟนกับเด็กห้องเอคนนั้นหรอ ชื่ออะไรวะ”

“กูไม่รู้ มึงเลิกเสือกแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”

ในหัวสมองของลู่หานตอนนี้พบแต่คำว่าหมั่นไส้ลอยเต็มไปหมด

... ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

            1ปีต่อมา

            “รุ่นพี่ลู่หานยินดีด้วยนะคะ”

                “ขอบคุณครับ อย่าลืมตั้งใจเรียนน่ะ ~”

                วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ ผมกำลังจบมัธยมเข้าเรียนต่อในมหาลัย คิดแล้วก็ใจหายอยู่โรงเรียนนี้มาหกปีเต็มต้องย้ายไปเรียนอีกสถานที่หนึ่ง วันเวลามันผ่านไปเร็วจนผมอดรู้สึกใจหายไม่ได้

                จะบอกว่าผูกพันกับโรงเรียนนี้ก็คงใช่

                “ฮึกไอ้ลู่ T_T”

                “เห้ยมึงร้องไห้ทำไมเนี้ย =[]=!!!”

                “กะกูดีใจที่กูเรียนจบ และกูก็ได้ไปเรียนที่เดียวกับมึง โฮกกกกกก T[]T” แบคฮยอนวาดอ้อมแขนกอดเพื่อนสนิทจนแน่น ลู่หานยิ้มกว้างออกมาจนตาหยี แบคฮยอนเป็นเพื่อนสนิทเขาเพียงคนเดียวที่เขารู้สึกไว้ใจมากที่สุด ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร มันก็คอยอยู่ข้างผมเสมอมา นี่แหละมิตรภาพในวัยเรียน J

                “ไอ้สัดหยุดร้อง เดี๋ยวกูร้องตามนะมึง” นี่เป็นเพียงคำปลอบเดียวที่เขาให้เพื่อนได้ แบคฮยอนรีบปาดน้ำตาแล้วหัวเราะออกมาก่อนจะดึงมือเพื่อนออกไปยืนที่สนามเพื่อรอรับดอกไม้และคำอวยพรจากรุ่นน้องที่มอบให้ในวันจบการศึกษา

                รุ่นน้องหลายคนที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักมอบดอกกุหลาบและคำอวยพรให้เขา ลู่หานอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อยิ่งอยู่ในวันนี้เขายิ่งรู้สึกว่าไม่อยากจากโรงเรียนนี้ไปไหน

                “พี่ละลู่หานครับ”

                “..?”

                “ชะโชคดีนะครับ!!!”เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีสีหน้าท่าทางตื่นกลัวเมื่อกำลังมอบดอกกุหลาบและกล่องช็อกโกแลตให้เขาก่อนจะรีบแจ่นวิ่งหนีไป ลู่หานรับมาด้วยสีหน้างงงวย

                “กูว่าน้องคนเมื่อกี้เขาชอบมึงแน่ๆ” แบคฮยอนหันมาพูดกับลู่หานเมื่อเขาเดาอาการของเด็กคนเมื่อกี้ออก ลู่หานเพียงแค่ระบายยิ้มออกมาก่อนที่แบคฮยอนจะสะกิดเรียกเขาขึ้นอีกครั้ง

                “มึงดูตรงนั้น เด็กห้องเอโดนรุมอีกละ หมั้นไส้วะ=^=!!” ลู่หานหันไปมองตามนิ้วมือเรียวของเพื่อนก็พบกับกลุ่มของโอเซฮุนที่โดนผู้หญิงและผู้ชายรายล้อมรุมขอถ่ายรูปและให้ดอกกุหลาบแสดงความยินดีอยู่ ปากเล็กเบ้ออกอย่างคนลืมตัว

                “เหอะ เหมือนแมลงวันตอมก้อนขี้มากกว่า L ”

                ลู่หานพูดเพียงแค่นั้นโทรศัพท์ก็แผดเสียงดังขึ้น มือน้อยล้วงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงกดรับเมื่อเห็นว่ามารดาโทรเข้ามา

                “ฮัลโหลครับม๊า”

                “ไม่รู้อ่า น่าจะเย็นๆ มีอะไรหรอ ?”

                “หื้มทำไมรีบให้กลับบ้านอะ”

                “อ้าว! ม๊า!! ม๊า!!!”

                ลู่หานขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อแม่เขาโทรมาบอกเพียงแค่ว่าให้รีบกลับบ้านเย็นนี้ พอถามถึงเหตุผลม๊าคนสวยก็ชิงวางสายไปแล้ว ลู่หานเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าดังเดิมก่อนที่จะรู้สึกว่าคิ้วข้างขวาของตัวเองกระตุกถี่รัวไม่หยุด มือเล็กเอื้อมขึ้นจับที่ปลายหางคิ้วก็พบว่ามันยังคงกระตุกอยู่เช่นเดิม

                เจ้าของนัยน์ตาใสเงยขึ้นสบเข้ากับดวงตาคมของเซฮุนโดยบังเอิญ มือที่จับอยู่ตรงหางคิ้วข้างขวาพบว่ามันกำลังกระตุกถี่รัวแรงกว่าเดิมจนน่าตกใจ

                ขวาร้าย ซ้ายดี ....?

                หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ =_______=




 

คฤหาสน์ตระกูลโอ

                เสื้อนักเรียกที่ถูกปล่อยชายออกนอกกางเกงของเซฮุนเต็มไปด้วยรอยขีดเขียนของปากกาที่เขียนข้อความอวยพรรวมไปถึงคำด่าของเพื่อน อ้อมแขนเต็มไปด้วยดอกไม้และของขวัญมากมาย ความจริงแล้วในวันนี้เขามีนัดสังสรรค์กับเพื่อนต่อ แต่ต้องเก็บกะทันหันเมื่อแม่โทรสั่งให้รีบกลับบ้านด่วน

                ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร้อยวันพันปีแม่ไม่เคยโทรเร่งเขาให้รีบกลับบ้านเลยสักวัน

                เมื่อฝ่าเท้าสาวเข้ามาในตัวบ้านเด็กหนุ่มปรายสายตามองแม่ที่นั่งคุยอยู่กับคุณน้าเพื่อนสนิทที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างดี พอเห็นว่าเซฮุนเดินเข้ามาทั้งสองก็ยิ้มหน้าบานจนตีนกาเกาะที่รอบดวงตา

                รู้สึกทะแม่งๆ แห๊ะ =__________________=;

                “เซฮุนมานั่งข้างๆแม่นี่มา มาช่วยแม่เลือกแหวนหน่อย”คุณนายโอยิ้มออกมาก่อนจะตบที่ว่างข้างๆตน

                “แม่จะเลือกไปทำไมครับ ในเซฟยังไม่พออีกหรอ”

                “คิกคิก ไม่ใช่ของแม่ซะหน่อย”

                “หื้ม =_=????”

                “ของลูกนั่นแหละจ้ะ คิกคิก”

                “จะให้ผมใส่แหวนพวกนี้ทำไม แม่จะบ้ารึไงเนี้ย =O=;;; ”

                “แม่ไม่บ้าซะหน่อย มันเป็นแหวนหมั้นของลูกตังหากละ คิกคิก”

                “ห๊ะ แหวนหมั้น !!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

                “เสียงดังทำไมตาฮุน ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ >O<”

                “แหวหมั้นที่ไหน ผมไม่หมั้นนะ!!!!!!”

                “ต้องหมั้นจ้ะ”

                “อ่านปากผมนะ ผม – ไม่ – หมั้น !!!!!!!!!!”

                เซฮุนพูดขึ้นเสียงแข็งแววตาแข็งกร้าวขึ้น เซนาถลึงสายตาใส่ลูกชายคนหล่ออย่างคาดโทษยืนขึ้นค้ำหัวลูกชาย เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าเซฮุนต้องปฎิเสธ เพราะฉะนั้นเธอได้คิดหาทางออกที่เซฮุนต้องยินยอมตกลงกับเธอแน่ๆ

                “แกต้องหมั้นนี่คือคำสั่ง แม่จะไม่แกล้งบอกว่าตัวเองป่วยเพื่อให้แกสงสาร แต่แม่จะตัดหางแกปล่อยวัด มรดก เงินทอง รถ บ้าน บัตรเครดิต ทุกอย่างที่เป็นชื่อแกจะถูกโอนมาเป็นของแม่ทันทีเข้าใจไหม!!!!!!”

                “แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                ในขณะเดียวกัน

                “ม๊าหมายถึงโอเซฮุนไอ้คนกะหล่อนปลิ้นปล้อนนั่นนะหรอ !!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                “ทำไมหนูเล็กไปว่าเซฮุนแบบนั้นละลูก เมื่อก่อนยังเห็นคุยกันดีๆอยู่เลยนะ”

                “ม๊านั่นมันตอนเด็ก ตอนนี้ผมโตแล้วนะ ไม่เอาแบบนี้ดิ ม๊าแกล้งลู่เล่นใช่ไหม หรือว่าม๊าจะถ่ายรายการวาไรตี้โชว์!! มีกล้องซ่อนอยู่ในบ้านหลังนี้ใช่ไหม ออกมานะ!!!!!!!”

                “ไม่มีทั่งนั้นแหละ ยังไงเราก็ต้องหมั้น ม๊ากับน้าเซนาตัดสินใจกันไว้แล้ว!!!!”

                “แต่ว่าม๊า !!!!”

                “ไม่มีแต่ !!!!!!!! ไม่งั้นม๊าจะหักเงินรายเดือน!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                “ไม่นะม๊า TTTOTTT”

                นี่มันเหี้ยอะไรกัน !!!!!!!!!!!

                หมั้น!!! จะให้เสี่ยวลู่หานคนนี้ไปหมั้นนะหรอ !!!!!!!!!!

                ใครก็ได้ช่วยปลุกกูให้ตื่นจากฝันเลวๆแบบนี้ทีเถอะ พลีสสสสสส T______T

            คฤหาสน์ตระกูลโอ

                “นี่เสี่ยวปิงฉันเลือกแหวนหมั้นได้แล้วนะ ฉันส่งให้กาเบรียล บอนเนอร์ ชาแนล ออกแบบเลยนะยะ คิกคิก”

                [ต๊าย เริ่ดมาก รับรองอีกสองอาทิตย์งานหมั้นต้องเดิ่นสะแมนแตนแน่ๆ]

                “คิกคิก แล้วหนูลู่ว่ายังไงบ้าง”

                [โวยวายลั่นบ้านเลย ไม่ยอมๆท่าเดียว ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ขู่เอาไว้แล้วละ ยังไงก็ต้องยอมฉันไม่ยอมหรอกนะ อุตส่าห์เตรียมมาตั้งหลายปี]

                “พอๆกับตาฮุนเลย ฉันละวิงเวียนศรีษะ โอ๊ะเสี่ยวปิงแค่นี้ก่อนนะ!!!!”

                โอเซนารีบวางสายจากเพื่อนสนิททันทีเมื่อเธอเห็นลูกชายตัวดีกำลังเดินเข้ามาในบ้าน หล่อนจะไม่ตกใจเลยถ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่เดินเข้าบ้านมาพร้อมกับผู้หญิง!!!!!!!!

                “เซฮุน! นั่นใคร”

                “แม่ผมมีไรจะบอก แม่ตั้งใจฟังผมดีๆนะครับ”

                เซนาเพียงแค่เชิดหน้าขึ้นปรายสายตามองหญิงสาวที่เกาะแขนเซฮุนลูกชายเธอแน่น

                “ยัยนี่ชื่อชอลลี่ เธอเป็นแฟนผม เราคบกันมานานแล้ว และที่สำคัญและสำคัญมากๆ ผมกับยัยนี่เราสะวิงกิ้งกันสี่ห้ารอบแบบไม่ใส่ถุงยางด้วยผมมั่นใจว่าทายาทของผมนับล้านตัวมันอยู่ในตัวเธอ เพราะฉะนั้นแม่ยกเลิกงานหมั้นเถอะครับ!!!!”

                อ ะ ไ ร น ะ =[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                “ตาฮุน!!!!!!!! มุกนี้ใช้กับแม่ไม่ได้ผลหรอกนะ นี่หล่อน!! ตาฮุนมันจ้างมาเท่าไหร่บอกฉันมาสิ!!!!”

                “เอ่อ นะหนู =O=;;; ”

                “ทำไม! ตาฮุนมันให้เธอถึงล้านรึเปล่าห๊ะ ฉันให้เธอเลยหนึ่งล้านบอกความจริงฉันมา”

                “โอ๊ะ ตะ ตั๋ว =O=;;”

                “ตั๋วอะไร ? อ่อได้ ฉันให้เธอเพิ่มอีกเป็นตั๋วเครื่องบินไปกลับปารีสและให้คูปองกิฟวอยเชอร์หลุยส์วิคตองกับพราด้าแอร์เมสอีกอย่างละห้าแสน!!!!!”

                “ระรุ่นพี่คะ!!! พี่เซฮุนเขาจ้างหนูมาห้าแสนให้มาหลอกคุณแม่คะ หนูชื่อชอลลี่เป็นน้องรหัสพี่เซฮุนที่โรงเรียนคะคุณแม่ >O<!!!!”

                “ยัยชอลลี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                “พี่เซฮุนชอลลี่ขอโทษนะคะ ถึงชอลลี่จะรักพี่เซฮุนมากมาก แต่ชอลลี่รักหลุยส์วิคตองคอลเล็คชั่นใหม่มากกว่านะคะ TOT!!!!”

                ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขาจะทำยังไงดีให้คุณแม่ยกเลิกงานหมั้นนี้ แล้วงานหมั้นจะเริ่มอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าแล้วด้วย เซฮุนปรายสายตามองแม่ตัวเองและชอลลี่ที่กำลังคุยกันตกลงปลงธุรกิจหรืออะไรอยู่ก็ไม่รู้

                ใช่ว่าเขาจะไม่รู้นิสัยแม่ของตัวเอง โอ เซนา ผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อให้ทุกคนยอม คิดอะไรทุกอย่างต้องเป็นไปตามนั้น

                โอเซฮุนอยากปาดคอตัวเองตายครับ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                “พี่คริส T_T”

                “=_=;;”

                “พี่คริส TOT”

                “=_=;;;;;;;”

                “เพ่เครสสสสสส T[]T”

                นัยน์ตาหวานใสดั่งลูกกวางกระพริบปริบๆอ้อนพี่ชายตัวโต คริสเพียงแค่ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก ใครๆในบ้านก็รู้กันดีว่าแม่เป็นบุคคลเดียวที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน ท่านว่าอะไรห้ามหือห้ามอือเด็ดขาด ยิ่งท่านออกมาพูดว่าจะให้ลู่หานหมั้นกับเซฮุนก็คงไม่มีใครขัดความคิดของท่านได้หรอก แม้กระทั่งพ่อก็ตาม

                กฏของบ้านหลังนี้คือ ทุกคนต้องตามใจแม่ครับ เถียง คือ มึง ตาย =_=

                “แล้วจะให้พี่ทำยังไง”

                “พี่ก็ไปพูดกับม๊า บอกม๊าว่าอย่าให้ลู่หมั้นเลย ลู่ยังไม่ยี่สิบเลยนะ! ลู่เพิ่งจบมอหกเอง จะให้ชะตากรรมลูกชายคนเล็กไปตกอยู่กับชีวิตมีบ่วงได้ยังไง T____T”

                “ก็รู้ว่าม๊าหัวแข็งจะตาย =_=;;”

                “พี่คริส พี่รักลู่ใช่ไหม ไปหมั้นแทนลู่หน่อยสิ TOT”

                “เห้ยจะบ้าหรอ!! ปีหน้าพี่ต้องไปช่วยป๊าทำงานนะ =O=!!!”

                “โฮกกกกกก TTOTT” ลู่หานยู่หน้าด้วยความขัดใจอะไรๆก็ไม่เข้าทางเขาไปหมด อ้อนป๊า ป๊าก็บอกว่าช่วยอะไรไม่ได้ม๊าเป็นคนตัดสินใจทุกเรื่อง อ้อนพี่คริสพี่คริสก็บอกว่าช่วยอะไรไม่ได้ ลู่หานยังไม่อยากหมั้นนะ!! ยิ่งไปหมั้นกับเซฮุนยิ่งแล้วใหญ่ ก็ไอ้นี่มันเป็นคนน่าหมั้นไส้สำหรับเสี่ยวลู่หานนะสิ !!

                “เอางี้” คริสเอ่ยขึ้นทำลายความคิดเลอะเทอะของลู่หาน คนตัวเล็กหันมาตั้งใจฟังพี่ชายอีกครั้ง

                “เราก็ยอมหมั้นไปก่อน”

“ไม่T_T ”

                “แต่พอเรียนจบเราก็ถอนหมั้นซะ กว่าจะเรียนจบ สัตวแพทย์ก็หกปี เซฮุนเรียนแพทย์ก็หกปีเหมือนกัน ภายในระยะเวลาหกปีเราก็หาผู้หญิงสักคนทำให้ม๊าเชื่อว่าเราจริงใจกับคนนี้ แล้วเดี๋ยวม๊าก็ใจอ่อนยอมถอนหมั้นเองแหละ พอถึงตอนนั้นพี่จะช่วยพูดอีกแรง”

                “ทำไมลู่ถึงคิดไม่ถึงนะ!!!”

                ลู่หานร้องลั่นอย่างดีใจโผเข้ากอดพี่ชายแน่น เขาขอให้มันง่ายอย่างที่คิดด้วย และขอให้อีกสองอาทิตย์ข้างหน้ารีบผ่านไปให้มันจบๆลงไปสักที

                มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด L

            วันงานหมั้น

            งานหมั้นถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเสี่ยว งานถูกจัดให้เป็นขนาดเล็กเพราะทางครอบครัวอยากให้รู้กันแค่คนสนิทก่อนเพียงเท่านั้น ส่วนงานแต่งนี่รับรองว่าต้องลงหน้าหนังสือพิมพ์ ...

                ก็ลูกคนใหญ่คนโตเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนกับเจ้าของบริษัทผลิตยาสามัญชื่อดังของเกาหลีทั้งทีนี่เนอะ

                เซฮุนและลู่หานนั่งข้างกันบนพื้นพรมหนาโดยที่เหนือหัวมีพ่อแม่ของคนทั้งคู่นั่งด้วยกันอยู่บนโซฟา ส่วนญาติผู้ใหญ่ที่สนิทมาไม่เยอะมากเพราะงานถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหันและญาติทางฝ่ายลู่หานส่วนใหญ่อยู่เมืองจีนเลยมีอยู่ในห้องโถงไม่ถึงยี่สิบคนเท่านั้น

                “เซฮุน สวมแหวนให้ลู่หานสิ”โอเซนาเอ่ยขึ้นพลางยื่นกล่องแหวนส่งไปตรงหน้าลูกชายของเธอ

                เซฮุนรับกล่องแหวนมาถือไว้ในมือดึงแหวนสีเงินเกลี้ยงเกลามีเพียงแค่เพชรเม็ดเล็กจุดอยู่ตรงกลางเท่านั้น ชายหนุ่มเงยหน้ามองหน้าว่าที่คู่หมั้นที่หลบสายตาเขาก้มดวงหน้าลงมองพื้น ริมฝีปากอิ่มกระตุกยิ้มออกมา

                ฝ่ามือหนาเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กมากอบกุมพลันเจ้าตัวรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้ามาเมื่อสัมผัวความนุ่มของข้อมือเล็ก เซฮุนสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนแหวนหมั้นสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายอีกคนอย่างแผ่วเบา

                “ตาเราแล้วนะลู่หาน สวมแหวนให้เซฮุนสิลูก” ลู่หานเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ รับกล่องแหวนด้วนมือที่สั่นเทา ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันเล็กน้อยอย่างคนรู้สึกประม่า ลู่หานแทบไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไงต่อไป

                เขารู้เพียงแค่ว่า เมื่อไหร่งานนี้มันจะจบลงไปสักที

                เกร็งจนฉี่จะราดแล้ว T_T

                ไม่ต้องรอให้คนตัวเล็กเอื้อมมือไปคว้าร่างสูงกลับเป็นฝ่ายยื่นฝ่ามือมาตรงลู่หานเอง นัยน์ตาใสเบิกโพลงขึ้นเมื่อข้อมือของเซฮุนอยู่ตรงหน้า ลู่หานคว้าข้อมือนั้นมากุมก่อนจะสวมแหวนลงบนนิ้วนางอย่างรวดเร็ว คนตัวสูงที่นั่งมองอยู่กระตุกยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเขาเห็นปรางแก้มใสของว่าที่คู่หมั้นขึ้นสีแดง

                เรียกว่าว่าที่คู่หมั้นคงไม่ได้ ต้องเรียกว่าคู่หมั้นสิถึงจะถูก

                และเมื่อพิธีหมั้นจบลงก็ถึงเวลาเลี้ยงอาหารขอบคุณหรือจะให้ถูกเป็นเวลาของการพูดคุยในเครือญาติมากกว่า เซฮุนเห็นว่านี้เป็นโอกาสที่ดีจึงลากข้อมือของลู่หานออกมาหามุมที่เงียบสงบเพื่อเจรจาข้อตกลง

                “เรามีเรื่องต้องคุยกัน” คนร่างสูงเปิดประเด็นขึ้นมา ลู่หานเชิดใบหน้าขึ้นสูงเพื่อให้ดูเท่าเทียมกับเซฮุน การกระทำที่ดูเด็กเรียกรอยยิ้มบางจากเซฮุนได้เป็นอย่างดี

                “ก็ดีเหมือนกัน ว่าเรื่องของนายก่อนเลย”

                “ตอนนี้เราหมั้นกันแล้ว หวังว่าเวลานายทำอะไรก็รักษาหน้าฉันไว้บ้าง ฉันค่อนข้างมีชื่อเสียง ... ไม่เหมือนนาย”

                ลู่หานถลึงตาใส่อย่างโกรธแค้น หน็อย มาบอกว่าให้เขาทำอะไรก็รักษาหน้างั้นหรอ มีชื่อเสียงงั้นหรอ ดังนักรึไงวะ กับอีแค่คนดังกิจกรรม เรียนเก่ง บ้านรวย สาวๆรุมกรี้ด รุมถ่ายรูปเนี้ย ดังนักรึไงวะ !!!!

                เออ!! ดังก็ได้ L

                “นายจะทำอะไรก็ต้องรักษาหน้าฉันเหมือนกันละ ฉันนะเป็นน้องพี่คริสเชียวนะ!! เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่คนทั้งเกาหลีรู้จักนะบอกไว้ก่อน เอาสิๆๆๆ” ลู่หานเขย่งฝ่าเท้าจึ๋งๆ เพื่อให้สูงเท่าเทียมกับเซฮุน ยักคิ้วเรียวเพื่อยั่วยวนโทสะอีกคน เซฮุนมองการกระทำนั้นอย่างขบขัน นิ้วมือเรียวของเซฮุนกดลงไปที่ระหว่างคิ้วของลู่หาน

                “ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญ J”     

                “ทำไมเรื่องเยอะแบบนี้ห๊ะ !”

                “นายห้ามมองคนอื่น ตอนนี้นายหมั้นกับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นก็มองแค่ฉัน แหวนนี่ก็ห้ามถอดออกเหมือนกันเพราะคนอื่นรู้ว่าเราหมั้นกันแล้วฉันไม่อยากเสียชื่อ และห้ามมีข่าวเสียหายออกมาเด็ดขาด เพราะฉันที่เป็นคู่หมั้นนายจะแย่เอาได้...” เซฮุนว่าพลางขยิบตาอย่างคนขี้เล่นก่อนจะทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงยียวน “รู้ปะ J”

                โอ้ย ใครก็ได้มาถีบยอดหน้ามันทีเถอะครับ คนอะไรน่าหมั่นไส้ที่สุด =_=!!!!!!!!!

                แล้วดูที่มันสั่ง !!! นี่แค่คู่หมั้นนะ สั่งซะจะแต่งงานกันพรุ่งนี้ต้องมาจดทะเบียนสมรสกับมันยังไงยังงั้นแหละ !!!!!

                “งั้นก็รู้ไว้ว่าตอนนี้นะฉันจะยอมหมั้นกับนายไปก่อน แต่พอเรียนจบฉันจะถอนหมั้น!!!!”

                “นายว่าไงนะ =_=;;”

                “ฉันบอกว่าเรียนจบจะถอนหมั้น!!!!”

                “น่าเสียดายเนอะ เหลืออีกตั้งหกปีแหนะ เพราะฉะนั้นก็ทนฉันไปก่อนละกันนะครับ คุณคู่หมั้น J ” เซฮุนว่าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงฉกความหอมจากแก้มใส ร่างสูงหัวเราะเดินทิ้งคนตัวเล็กออกมาเมื่อเห็นคู่หมั้นยืนนิ่งค้างปากพะงาบๆอย่างคนหาเสียงไม่เจอ ลู่หานยืนกุมแก้มข้างที่ถูกคู่หมั้นหยกๆขโมยไป ใบหน้าใสร้อนฉ่าขึ้นฝ่าเท้ากระทืบไปมาอย่างคนเคียดแค้น

                “โอเซฮุน!!!!!!!! ไอ้คู่หมั้นเฮงซวย !!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                ขอสาบานด้วยเกียติของเสี่ยวลู่หานว่า ชีวิตของโอเซฮุนมันจะต้องไม่สงบสุขอีกต่อไป ย๊ากกกกกกกกกกกกก !!!

                #แค้นยิ่งกว่าผีอีแพง

                ฮึ้มมมมมมมมม LLL

- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -


 

 { - AS FOR TALK & 
THE WRITER TO ALL MY READERs ♣

ในที่สุดสเปก็จบลง 21หน้าแหนะ *ปาดเหงื่อ*

รู้สึกเซฮุนลู่หานนี่จะไม่มีใครยอมกันจริงๆ โฮกกกกกกกกกกกกก

แต่ก็นะ เราว่ามันก็ดูน่ารักดี ฮริ้งๆ อะไรคือเซฮุนปฎิเสธลู่หานแต่กลับขโมยหอมแก้มเขาไปแล้ว

ไหนบอกไม่ยอมมมมมมมม ปัดโถ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เห็นลู่น่ารักเลยอดใจไม่ไหวสินะ คิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชอบอิมเมจแม่เซฮุนจัง คุยกับชอลลี่ได้แบบ โอ้ยฮา 55555555555555555555555555

แต่งไปขำไปนะเนี้ย

เดี๋ยววันศุกร์นี้จะมาลงตอน8ให้นะ ขอพักเบรคฮุนฮานลงคริสแบคก่อนสัก50%

ตอน8 จะมีซูโฮเข้ามาด้วย ก็เดากันต่อไปว่าซูโฮมาทำไม จะพาดราม่ามาหรือไม่

ยืนยันคำเดิมว่าฟิคเรื่องนี้โนดราม่าคะ !!!!!!!! #หรอ

เออตอนนี้มันก็ยังหวานอยู่ละกัน -3-

ขอบคุณสำหรับยอดเม้นวิวแทค#ฮนครมและโหวตนะคะ ขอบคุณที่ส่งกำลังใจให้กัเสมอเลย

รักรีดมากกกกกกกกกกกกกกกกก *จับปล้ำ* 

 

MARUKO &