คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - 8 - ( 100 % )
ลู่หานเดินเข้ามาในอาคารโรงพยาบาลพร้อมกับเซฮุนและแบคฮยอน เขาได้รับข้อความจากพี่ชายว่าให้มารับกลับและนั่นหมายความว่าเซฮุนต้องกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเองเหมือนเดิมเช่นกัน
ชีวิตคงจะสงบสุขขึ้นอีกห้าสิบเปอร์เซ็น ...
แต่อีกห้าสิบคือต้องเจอมันอีกที่มหาลัยนะสิ !!!! #ครายing T_T
แกรก
ฝ่ามือเล็กของลู่หานเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชาย พลันนัยน์ตาคู่ใสเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว แต่พบว่ามีพยาบาลสาวที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดีที่คิดจะจับพี่ชายเขาอยู่หลายครั้งกำลังนั่งอยู่บนตักพี่คริสนะสิ !!!!
ยัยป้าปลิงนั่นแดกกาวตราช้างไปหรือไงวะ =[]=!!!!!!!!
“พี่คริส!!!!” ลู่หานกระแทกเสียงเมื่อเขาเห็นว่าพยาบาลนางนั้นเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วแต่ยังไม่คลายมือออกจากท่อนแขนแกร่ง คริสเงยหน้าขึ้นมองน้องชายพลางส่งสายตาร้องขอความช่วยเหลือ
แบคฮยอนมองภาพตรงหน้าด้วยตาวูบไหว นัยน์ตาใสสบเข้ากับดวงตาคมกริบของหมอหนุ่มโดยบังเอิญ ริมฝีปากบางเม้มหากันแน่นภายในอกรู้สึกร้อนรุ่มอย่างคนอิจฉา ...
ให้ตายเถอะ บยอนคนนี้ยังไม่เคยได้เกาะแขนพี่หมอเลยนะ #คลุ้มคลั่ง TOT !!!!!!!!
“มินจีคุณปล่อยแขนผมได้แล้วนะครับ เห็นไหมน้องผมมาแล้ว” คริสเอ่ยอย่างสุภาพกับพยาบาลสาว เขาเป็นคนขี้เกรงใจ จะให้ปัดมือหญิงสาวหรือแกะมือคู่นั้นออกเขาไม่กล้าหรอก
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ น้องคุณหมอคริสก็เหมือนน้องมินจีนั่นแหละคะ” ฝ่ามือของพยาบาลยังคงเกาะเกี่ยวแขนหมอหนุ่มเอาไว้อย่างไม่เกรงใจสายตาฟาดฟันของลู่หานที่ยืนมองอยู่ตรงหน้า
แบคฮยอนที่มองอยู่อยากจะเข้าไปจิกหัวพยาบาลคนนั้นแล้วตะโกนใส่หน้าว่าเลิกตอแหลมโนว่าพี่หมอเอาเธอได้แล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ เขาไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปแสดงอาการหึงหวงหรอก
ขอแสดงในใจแทนละกันนะ #สับเขียง -______-++
ลู่หานพยายามระงับอารมณ์ร้อนของตัวเองให้เย็นลง เชิดริมฝีปากขึ้นเดินเข้าไปใกล้พยาบาลสาวนางนั้น “ขอโทษนะครับ แต่พี่คริสต้องกลับบ้านกับผมแล้ว กรุณาปล่อยมือออกจากแขนพี่ชายผมด้วย อ่อผมไม่มีพี่สาวนะ J ”
พยาบาลสาวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างกระหิ่มใจ หล่อนเชิดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเมคอัพขึ้น ก่อนจะตีสีหน้าบ่องแบ๊วเอ่ยเสียงใส “ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของคุณหมอเลยนะคะ”
ลู่หานที่ได้ยินและเห็นสีหน้าของหล่อนอดที่จะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้ ปรายสายตามองหน้าพี่ชายตัวเองที่คล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เขารู้ดีว่าพี่ชายมีนิสัยยังไง พอมีหญิงสาวเข้ามาเกาะเกี่ยวก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ
ปฏิเสธไม่เป็น ขี้เกรงใจจนเหมือนกลายเป็นผู้ชายเพล์บอยเล่นกับหญิงสาวไปทั่ว
และจะมีเพียงแค่เขาเท่านั้นแหละที่คอยปัดไล่นางๆทั้งหลายให้ออกจากพี่ชายเขาได้ ลู่หานถลึงสายตาใส่หญิงสาวตรงหน้าที่เอนหัวซบไหล่คริสอย่างถือวิสาสะ แต่คงไม่เท่ากับแบคฮยอนที่ตอนนี้กำลังกำฝ่ามือเข้าหากันแน่นนัยน์ตาเรียวสบเข้ากับแววตาตัดพ้อของหมอหนุ่มที่ส่งมาจนเขาอดรู้สึกใจหายไม่ได้
มันจะมากเกินไปแล้วนะหล่อน !!!!!!!!!!
กูใช้เวลาตั้งนานกว่าจะได้อ่อยพี่หมดเลยนะ !!!!!!!!!!!!!!!!
#ออกตัวสุดฤทธิ์
ผลัก
“โอ้ย!!!! นี่แก!!!!!!!!!”
“ลุกไปได้ละ ตัวแกหนักจนพี่หมอหน้าเขียวหมดแล้วไม่เห็นรึไง!!!!!”
ลู่หานและเซฮุนต่างเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อแบคฮยอนที่ยืนเงียบมานานอยู่ด้านหลังเขาสาวเท้าเข้าไปใกล้ผลักพยาบาลสาวให้ล่วงลงจากตักของหมอหนุ่มจนล้มลงไปกองกับพื้น
คริสมองใบหน้าของแบคฮยอนด้วยความทึ่ง เขาไม่เคยเห็นแบคฮยอนในโหมดอารมณ์นี้ ริมฝีปากลอบยิ้มออกมากับการแสดงออกที่ดูชัดเจนว่าหึงเข้าเต็มเปา
“กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!!!!! มาผลักฉันทำไม กรี้ดดดดดดดดด !!!!!!!!! คุณหมอคริสดูสิคะ กรี้ดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!”
“โอ้ยป้ากรี้ดเป็นเปรตไปได้ =O=;” แบคฮยอนว่าพลางทำท่าแคะหู
“นายด่าใครเป็นเปรตยะ!!!!!!!!!! ไอ้เตี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
จึก ........
#โดนทิ่มแทงจุดอ่อน
“นี่มึงด่าใครเตี้ยวะ!!!!!!! หยุดพร่ามได้แล้วเดี๋ยวกูถอดที่เสริมส้นยัดปากแม่งเลยดีไหมห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงแหลมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด จะเอนซบไหล่พี่หมอแบคไม่เคยว่า แต่อย่ามาด่าว่าเตี้ยองค์กูลงนะไอ้สัด!!!!!!!!
“อยี๋สกปรก!!!!!!!! คุณหมอคริสคะไล่นังเด็กนี่ออกไปสิคะ!!!!! กรี้ดดดด อย่านะ แกอย่าถอดรองเท้าออกมานะ ฉันออกไปแล้ว กรี้ดบอกว่าอย่าถอดไงฉันไปแล้วๆๆ” พยาบาลสาวรีบวิ่งหนีออกจากห้องทันทีเมื่อหล่อนเห็นแบคฮยอนยกฝ่าเท้าขึ้นทำท่าจะถอดรองเท้าตามที่ปากเจ้าตัวว่า
เหอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าที่เสริมส้นกูมีดี !!!!!!!!!!!!
คริสมองแผ่นหลังเด็กตรงหน้า ใบหน้าคมที่พยายามกลั้นขำเอาไว้ ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กคิดได้ยังไงว่าจะเอาที่เสริมส้นของตัวเองมาต่อรองสู้กับผู้หญิงคนนั้น ถึงจะดูเป็นวิธีที่แปลกไปหน่อยก็เถอะ
แต่มันก็ดูน่ารักดีไม่ใช่หรอ J
ลู่หานกระพริบดวงตาใสของตนด้วยความอ่ำอึ้ง เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่แบคฮยอนเดินเข้าไปต่อกรกับพยาบาลสาวคนนั้น ท่าทีแสดงอาการหึงหวง สายตาที่เห็นจากดวงตาเพื่อนสนิทยามที่มองพี่ชายเขา อดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้
นี่กูยังไม่รู้เรื่องอะไรอีกรึเปล่า
ไม่ต้องรอให้ความสงสัยคาใจนาน ลู่หานตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น คำถามที่ชวนให้แบคฮยอนใจเต้นส่ำ คำถามที่ชวนให้คริสเงียบลงตั้งใจฟังกับคำตอบที่เขาก็รู้ดีอยู่แล้ว
แต่ก็แค่อยากได้ยินกับหูเท่านั้นเอง
“มึงชอบพี่กูหรอวะ”
ไอ้ เหี้ย ลู่ หาน T____________________T
มึงถามกูลับหลังไม่ได้หรอ ทำไมต้องถามกูตอนที่พี่มึงนั่งหัวโด่โชว์หน้าหล่อๆอยู่ด้วยวะ T[]T!!!!!!!!
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นัยน์ตาคู่ใสของแบคฮยอนสั่นไหวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่นอย่างคนรู้สึกประหม่า ไอ้สัดกูไม่น่าไปไล่อีป้านั่นออกจากห้องเลยวะ ฮรึกกกก T__T
คริสมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่สั่นคล้ายลูกนกอย่างนึกสงสาร เขารู้ดีว่าแบคฮยอนคิดยังไง ใช่ว่าไม่อยากได้ยินจากปากตรงๆ แต่เห็นอาการสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้กับฝ่ามือที่กำเข้าหากันแน่นก็อดรู้สึกเห็นใจไม่ได้
“ลู่หานพี่วะ...”
“กูไม่ได้ชอบพี่หมอ” แบคฮยอนพูดขัดคริสขึ้น คำพูดของแบคฮยอนทำเอาหมอหนุ่มรู้สึกตกใจไม่น้อย
นี่เขาคาดคะเนผิดงั้นหรอ ?
“แบคไม่ได้ชอบพี่หมอนะ ตะแต่แบค รักพี่หมอ”
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อีแบคมึง อีแบคคคคคคคคคคคคค TT/////O/////TT
บอกไปแล้วนะ มึงบอกพี่หมอไปแล้วนะ ฮริ้ง
ฮรึก พ่อครับแม่ครับผมเขินนนนนนนนนนน์ T////////////∇//////////T #แดดิ้น
คริสจุดรอยยิ้มออกมาเมื่อเขาได้ฟังคำตอบที่พึงพอใจ นัยน์ตาคมอ่อนแสงลงยามได้มองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เอ่ยออกมาเต็มปากเต็มคำว่ารักเขาอยู่
อ่าทำไมผมถึงหุบยิ้มไม่ได้เนี่ย “J ”
“หว๋า จะมาเป็นพี่สะใภ้กูงั้นหรอ งั้นไปก่อนดีกว่า พี่คริสครับ กลับกับแบคเองละกันนะ ลู่ต้องรีบกลับบ้านแล้วละ !!!! ” ลู่หานพูดทิ้งท้ายคว้าข้อมือของคู่หมั้นที่ยืนเงียบมานานแต่ใบหน้าหล่อกลับประดับรอยยิ้มเอาไว้ออกจากห้องทิ้งให้เหลือเพียงแค่แบคฮยอนที่หน้าแดงกล่ำไม่กล้าหันไปสู่หน้าหมอหนุ่มที่นั่งยิ้มกว้างอยู่บนเก้าอี้
“แบคฮยอน”
“คะครับ พี่มะหมอ มีอะอะไรหรอT///////////T” คริสปล่อยหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบากับเสียงใสที่ดูสั่นมากเป็นพิเศษ
น่าแกล้งชะมัด
“อื้มวันนี้พี่ต้องไปรับป๊ากับม๊าที่สนามบิน J”
พี่หมอออออออออออ หุบยิ้มหล่อๆเดี๋ยวนี้เลยนะ !!!!!!! (ได้แต่ตะโกนบอกในใจ)
“คะครับ T/////////T”
“ไปกับพี่นะ J ”
โอ้ยยิ้มแบบนี้ อีแบคคนนี้จะปฏิเสธเป็นหรอ หน้าไม่ด้านจริงนี่อดได้หมอเป็นแฟนนะบอกเลย
“พะพี่หมอก็นำไปสิคะครับ T////////////T”
“ปะ J ”
กร๊าซซซซซซซซซซซ หยุดยิ้มหล่อกระชากใจเดี๋ยวนี้เลยนะพี่หมอ !!!!!!!!!
แล้วมือนี่ไม่เห็นจะต้องจูงเลยนิ โฮกกกกกกกกกกกก T////////////T
#ฮอลลลเขินจนระเบิดตัวตายTT/////∇//////TT
สนามบินอินชอน
คริสก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือเมื่อพบว่าอีกไม่นานจะเป็นเวลาที่เครื่องของพ่อกับแม่เขาจะลงแลนด์ดิ้งแล้วฝ่าเท้าหนายิ่งสาวเร็วขึ้นกว่าเดิม ปรายสายตามองคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังที่กำลังเดินตามเขามาก็ต้องหลุดยิ้มอย่างห้ามไม่ได้
แหมก็ตัวเล็กๆ ขาวๆนั่นเวลาก้าวขายาวๆ เพื่อเดินตามเขาให้ทันมันดูน่ารักน้อยซะที่ไหนละ J
“โอ้ย ขอโทษครับ ขอโทษครับ”คริสหยุดเดินหันหลังไปมองคนตัวเล็กด้านหลังที่เดินชนผู้ชายคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ดูจากกระเป๋าสัมภาระที่เยอะผิดปกติและหนังสือพาสปอร์ตที่ล่วงลงไปบนพื้น
“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มคนนั้นโค้งหัวลงเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาให้เห็นใบหน้าที่ชัดเจน
“อ้าวแบคฮยอน”
“พะพี่ซูโฮ”
คิ้วเรียวของหมอหนุ่มขมวดเข้าหาเป็นปมเมื่อคิดว่าชื่อที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ไม่ผิดแน่ ชื่อที่เขาได้ยินเป็นประจำเมื่อสองปีที่แล้ว
คนนี้นะหรอ ...
รุ่นพี่ซูโฮที่น้องชายเขาพูดถึงบ่อยๆ
( - honey ♡ caramel - )
ลู่หานก้าวออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวเผยแผ่นอกบางขาวอมชมพูที่มีหยดน้ำใสเกาะพราว มือเล็กยกผ้าผืนน้อยขึ้นมาขยี้เส้นผมสีคาราเมลที่เปียกซก เดินมาหยุดหน้าชั้นกระจกที่ด้านบนเรียงรายไปด้วยกระปุกครีมนานาชนิด หมุนฝาจิ้มเนื้อครีมสีขาวขึ้นมาแตะลงที่กลางหน้าผากแก้มใสทั้งสองข้างกลางจมูกและลงมาที่คาง
แกรก
“ลู่หาน!! อะเอ่อ ...”
“อย่ามองนะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงใสตวาดดังลั่นเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกโดยฝีมือของคู่หมั้นตัวดี “ยังจะมองอยู่อีก ออกไปสิ!!!!!!”
ไอ้ เหี้ย โอ เซ ฮุน ไอ้ คน หน้า ด้าน TOT!!!!!!!!
อยากจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษากวาง ฮรึก! T_______T
เซฮุนจดจ้องไปที่แผ่นหลังขาวบางของคู่หมั้น นัยน์ตาคมมองมือเล็กที่เลื่อนขึ้นมาปิดตรงนู้นปิดตรงนี้รวมกับท่าทางที่ดูรนรานนั่นอย่างนึกขำ จงใจทำหูทวนลมยืนผิวปากเอนตัวพิงลงกับขอบประตู “ว๊าว ขาวจัง J”
“ไอ้เซฮุน!!!!!!! ฟังไม่รู้เรื่องหรอ บอกให้ออกไปไง!!!!!!!!!!!”
ไอ้คนหูตึงงงงง T//O//T
“รู้แล้ว แค่จะแวะมาลาอะ จะกลับบ้านแล้วนะ J ”
“หุบปาก !!!! หยุดยิ้ม!!!!!! อ๊ากกกกกกก ออกไปได้แล้วนะ !!!!!!!!!”
คนหน้าไม่อาย ฟังไม่รู้เรื่องรึไงวะ T////O/////T #แดดิ้น
“จะไล่กลับจริงหรอ โอ๊ะ! หน้าแดงนิน่า J ”
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TTT//////O//////TTT
ปั๊ก !!!!!!
“ไอ้เซฮุน!!!!! ออกไปเดี๋ยวนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ลู่หานคว้าหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ตัวเขวี้ยงไปทางคู่หมั้นที่ยืนยิ้มยียวนอยู่หน้าประตูเต็มแรง เซฮุนเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าลู่หานปาหนังสือที่มีสันหนาเท่าช้างลอยมาตรงหน้าเขา
“เห้ยเล่นแรงวะ ไปแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ฮรึก หลังของเสี่ยวลู่หานโดนมันสอยเวอร์จิ้นไปแล้ววววววว TOT!!
แกรก
“แหนะ ยังไม่ใส่เสื้ออีก เห้ย!! ไปแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ปัง !!!!!!!!!!!!
ลู่หานคว้าแจกันมาถือไว้ในมือทำท่าจะเขวี้ยงออกไปทางหน้าประตูอีกครั้งเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเซฮุนอีกรอบ ทันใดที่ประตูถูกปิดลงลู่หานก็กระโดดขึ้นเตียงคว้าหมอนขึ้นมาตีเข้ากับพื้นเตียงอย่างคนต้องการระบายอารมณ์
ไอ้บ้าเซฮุน ไอ้ปีศาจ ไอ้คู่หมั้นเวรรรรรรรรรรรรร TTT ///// O ///// TTT
เซฮุนสาวเท้าเข้ามาในบ้านที่รู้สึกว่าไม่ได้เข้ามานานทั้งที่ในความเป็นจริงเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ร่างสูงเดินผิวปากอย่างคนอารมณ์ดีเปิดประตูเข้าห้องทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้าหล่อยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้หดหายไปไหนตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านของลู่หาน
ต้องบอกว่ายังไม่ได้หุบยิ้มเลยตังหาก J
ข้อแขนยาวยกขึ้นก่ายหน้าผาก ปิดเปลือกตาลงเพราะภาพที่ฉายชัดอยู่ในห้วงความคิด ภาพทุกเหตุการณ์ที่ได้อยู่ร่วมกันในระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ไหลวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขายังคงไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเดี๋ยวนี้ลู่หานถึงขยันเข้ามาวิ่งแล่นในยามที่เขาหลับตาลงทุกที
บางที ผมอาจจะใกล้เป็นบ้าไปแล้วก็ได้
ร่างสูงเปิดเปลือกตาขึ้นเผยนัยน์ตาคมสีดำสนิทน่าหลงใหล ยื่นฝ่ามือข้างซ้ายขึ้นให้ลอยเด่นหราอยู่ในระดับสายตาพลางจ้องมองแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางนั้นพลันนึกถึงคนที่เป็นคนสวมแหวนวงนี้ให้
เขาไม่รู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปรึเปล่า
มันไม่เหมือนเดิม มันถูกเปลี่ยนไปหมด ...
... เพราะอะไรกันนะ ?
ยิ่งจ้องมองแหวนยิ่งนึกถึงวันที่ได้สวมมันครั้งแรก อาจจะถูกที่เขาเป็นคนเอ่ยกับปากเองว่าไม่อยากหมั้น พยายามคิดหาสารพัดวิธีที่ทำให้งานหมั้นถูกยกเลิก แต่ความสงสัยยังคงเข้ามาในหัวสมองไอคิวสูงอยู่เรื่อยๆ ถ้าหากมีนาฬิกาย้อนเวลากลับไป เขาก็ยังคงเลือกทางเดิม เลือกที่จะสวมแหวนหมั้นวงนี้อยู่ดี และยังได้แต่หวังอยู่ลึกๆ
หวังว่าในวันสุดท้ายของชีวิต เขาก็ยังคงมีคนคนนี้อยู่ข้างกาย ...
เพียงแค่คิดว่าลู่หานจะเดินออกจากอ้อมแขน ถ้าสักวันหนึ่งลู่หานต้องเดินหันหลังจากเขา อาจจะใช่ถ้าเขาจะพูดว่าไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ ได้รับอิสระก็คงดี ทำอะไรก็คงสะดวกมากขึ้น
แต่อีกด้านที่ยากจะยอมรับ ความรู้สึกรวดร้าวที่กำลังเกาะกินในหัวใจเขา ทำไมถึงรู้สึกหน่วงทรมานแบบนี้ก็ไม่รู้ มันรวดร้าวเจ็บปวดเหมือนมีเข็มนับร้อยตรงดิ่งเข้ามาทิ่มแทงที่หัวใจ มันเจ็บและจุกจนหายใจแทบไม่ออก
ผมยังคงเฝ้าถามกับตัวเอง ถามซ้ำไปซ้ำมาครั้งแล้วครั้งเล่า …
... คำถามที่ยังคงค้นหาคำตอบไม่เจอ
ความรู้สึกเหล่านี้มันคืออะไรกัน
ลู่หานหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงกว้าง วันนี้พี่คริสและพ่อกับแม่เขากลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมแล้ว ห้องข้างกันที่เป็นที่พักอาศัยชั่วคราวของเซฮุนก็กลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง อาหารก็ไม่ต้องคอยทำเพื่ออีกคนเหมือนแต่ก่อนแล้ว
ไม่อยากบอกหรอกว่าเหงา ไม่บอกหรอก T___T!!!!!
หนึ่งอาทิตย์ที่เซฮุนมาอยู่เป็นเพื่อนทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยกับเซฮุนเหมือนเมื่อตอนเด็กอีกครั้ง และสิ่งที่เพิ่มเข้ามานั่นคือสัมผัสที่ใกล้ชิด เซฮุนมักหาวิธีเข้าใกล้ชิดเขาแบบเกินจำเป็นเสมอ เผลอทีไรก็มักโดนอีกฝ่ายแตะนู่นแตะนี่ มือไวเป็นที่สุด T_T
เผลอเป็นหอมเผลอเป็นจูบ …
แล้วเสี่ยวลู่หานคนนี้จะทำอะไรได้ นอกจากยืนบิดไปบิดมานะห๊า!!! T//v//T #เรียกร้องหาความยุติธรรม
แต่ก็ยอมให้เขาทำ ...
ร่างบางถอนหายใจออกมาเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกรอบรูปงานหมั้นที่เขาวางไว้อยู่บนหัวเตียงจ้องมองใบหน้าของคู่หมั้นที่แม้ถูกถ่ายแบบผิวเผินก็ยังดูดี ฉับพลันเสียงหัวใจก็ดังขึ้นตึกตักจนเขาเองรู้สึกตกใจ
นี่เสี่ยวลู่ควรไปพบแพทย์ขอคำปรึกษาเรื่องโรคหัวใจไหม T__T
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก
ย๊ากกกกกกกกก ทำไมมันเต้นดังกว่าเดิมมมมม TTOTT
ลู่หานมุดหน้าลงกับหมอนยกมือปิดใบหูตัวเองแน่นเพื่อกลั้นเสียงที่สามารถเล็ดรอดเข้ามาให้ได้ยิน แต่ทำไมยิ่งปิดแน่นเสียงหัวใจกลับยิ่งชัดเจนขึ้นกว่าเดิมแบบนี้ละ T_T!!!!
โทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลแผดเสียงร้องดังขึ้น ลู่หานคว้าขึ้นมาดูเมื่อเห็นเบอร์ที่ขึ้นชื่อว่า ‘โอเซฮุน’ เป็นคนโทรเข้ามาคนตัวเล็กกลับยัดโทรศัพท์ลงใต้หมอนแล้วลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงยกมือขึ้นปิดหูแน่นยิ่งกว่าเดิม
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก
เมื่อไหร่จะหยุดโทรมา ย๊ากกกกกก ไอ้หัวใจบ้านี่จะเต้นดังแข่งกับเสียงโทรศัพท์ใช่ไหม!!!
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก
กร๊าซซซซซซซซซซ ทำไมยิ่งเห็นชื่อว่าเซฮุนโทรมามันยิ่งเต้นแรงแบบนี้วะ ฮื้ออออออ TOT!!!!
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก
ใครมีเบอร์โทรศัพท์จิตแพทย์โปรดส่งมาด่วน T_______T!!!!!
RRRRRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrr
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก
นี่ก็จะไม่หยุดโทรมาใช่ไหมห๊ะ!!!!!!!!
แล้วเมื่อไหร่ไอ้หัวใจบ้านี่จะหยุดเต้นวะ!!!!!!!!!!!
หรือว่า ...
ที่หัวใจเต้นแบบนี้เพราะว่าชอบเซฮุน หวั่นไหวกับเซฮุน O_O!!!!
อะไรนะ !!!!!!!!!! กูไม่ได้ชอบเซฮุนนะโว้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หลังจากที่ลู่หานทนต่อเสียงหัวใจที่เริ่มเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิมไม่ไหว ปรายสายตามองโทรศัพท์ที่หน้าจอยังเด่นหราขึ้นชื่อคู่หมั้นที่ยังคงกระหน่ำโทรมาไม่หยุด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่องด้วยมือที่สั่นเทาเพราะหัวใจเต้นแรงแบบไร้เหตุผล
ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก ♥
เอออยากเต้นนักใช่ไหมงั้นมึงเต้นให้พอใจไปเลย ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TOT #พ่นไฟ
♥♥♥
ในยามเช้าเซฮุนขับรถมารับลู่หานที่หน้าบ้านเหมือนปกติ ร่างสูงเลี้ยวรถจอดที่บริเวณจอดรถของนักศึกษา เซฮุนเดินเข้าร้านขนมในมหาลัยพร้อมลู่หาน เลือกหยิบขนมปังมาคิดเงินเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า
เมื่อคืนเซฮุนโทรเข้าหาลู่หานอยู่หลายสายแต่คนตัวเล็กกลับไม่กดรับจึงเปลี่ยนมาส่งข้อความหาแทน ก็แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมารับให้ตื่นรอเขาด้วยแค่นั้นแหละ
แต่อยู่ๆก็โดนปิดเครื่องใส่เฉย =_____=;
เมื่อเดินมาถึงหน้าคณะสัตวแพทย์เซฮุนหันมาบอกลาลู่หานฝ่าเท้าเตรียมจะก้าวออกจากเพื่อเข้าตึกคณะตัวเองแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของแบคฮยอนที่ตะโกนเรียกลู่หานนัั้นดังรอดมาให้ได้ยิน
“ไอ้สัดลู่หานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“ตะโกนหาพ่อมึงหรอ !!!!”
“มึง มึง มึง โฮกกกกกกกกกกกกกกก”
“เป็นอะไร =_=;;”
“เมื่อวานรู้ไหมเมื่อวานอะ”
“เมื่อวานทำไม =O=;”
“เมื่อวานกูเจอพี่ซูโฮ พี่ซูโฮกลับมาแล้ว!!!!”
“ห๊ะ อะไรนะ!!!!”
“พี่ซูโฮกลับมาแล้ว!!! หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยสาด T////////T”
ก่อนที่สองเสียงจะระริกระรี้มากกว่านี้กลับถูกเสียงเข้มขัดขึ้นจากด้านหลังด้วยความสงสัย
“ใครคือพี่ซูโฮ”
นัยน์ตากลมใสของลู่หานเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ นึกแค้นเคืองเพื่อนสนิทที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาโดยไม่ดูให้ดีก่อน แล้วกูต้องทำยังไงละทีนี้ T_T!!!
“เอ่อคะคือ ...” ลู่หานยังพูดไม่ทันจบประโยคแบคฮยอนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็แทรกขึ้นเสียก่อน
“รุ่นพี่ซูโฮ เป็นรุ่นพี่ที่ไอ้ลู่มันแอบชอบตั้งแต่ตอนมอปลายอะดิ !!!”
“....”
สัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณชั่วร้าย
“พี่เขาเพิ่งกลับมาจากลอนดอน เห็นว่าจะมาเรียนต่อที่นี่ด้วยนะเซฮุน!!!!!!!”
อี - เหี้ย - แบค - ฮยอน !!!!!!!!!!!!!!!!!!
T_________________T
- - - - - - - - - - ( - honey ♡ caramel - ) - - - - - - - - - -
( - ตึกตักตึกตัก ♥ -)
{ - AS FOR TALK &
มาต่อให้เร็วตามสัญญาที่บอกว่าเม้นเร็วมาต่อเร็วจ้า
ในที่สุดก็ได้รู้แล้วว่าซูโฮคือใคร ... ไม่มีดราม่าหรอก ซูโฮมานะดีแล้ว
ฮุนฮานมันจะได้รู้ใจกันสักทีว่าคิดยังไงกันอยู่ เนอะๆๆๆ
ตอนนี้จะเห็นได้ชัดว่าฮุนฮานเขากำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง
แต่ก็นะ ถึงจะไม่รู้ว่าคิดอะไรกับอีกคนแต่การกระทำนี่แบบ ... #วิ่งไปเขิน
ขอพูดถึงเรื่องสเปสักนี๊ดดดด สเปต่อไป(มาอีกแล้ว!!) สเปตือไปคือวันเปเปโร่เดย์
อย่าคาดหวังกับสเปตอนนี้มากนะคะ เพราะมันไม่ได้น่ารักมุ้งมิ้งอะไรมากมาย
สเปเปเปโร่ก็เจอกันวันที่ 11/11 เลยละกันเนอะ ~
รอบนี้ก็เหมือนเดิมนะ !! เม้นมาเร็วอาจจะใจดีลงให้ก่อนสัก20-30เปอร์ เป็นซิมเปิลๆ
อ่อลืมบอกไปว่า ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากเลยนะคะ
ทั้งเม้นต์ โหวต #ฮนครม หรือการเข้ามาพูดคุยกันในทวิต
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะไปช๊าช้า เพิ่งได้แค่ตอน8 เอง 5555555555555555555555555
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามกันมา อย่าลืมเม้นนะ ... เม้นเร็วมาต่อเร็ว
#สปอยตอน9 เราจะมาดูวิธีหวงของคู่หมั้นกันคะ มันน่ารักม๊ากมาก >_<
ความคิดเห็น