สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #7 : [คำไวพจน์] ใจ, หัวใจ

กมล	[กะมน] (แบบ) น. บัว เช่น บาทกมล. (สมุทรโฆษ); ใจ เช่น ดวงกมล.
	ว. เหมือนบัว เช่น เต้าสุวรรณกมลคนที. (ม. คําหลวง หิมพานต์),
	บางทีใช้ว่า กระมล. (ป., ส.).

กระมล

[-มน] (กลอน; แผลงมาจาก กมล) น. ดอกบัว, หัวใจ.

ใจ	น. สิ่งที่ทําหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด เช่น ใจก็คิดว่าอย่างนั้น, หัวใจ เช่น
	ใจเต้น, ลมหายใจ เช่น กลั้นใจ อึดใจ หายใจ, ความรู้สึกนึกคิด เช่น ใจคด
	ใจซื่อ; จุดสำคัญของบางสิ่งบางอย่าง เช่น ใจมือ, บริเวณที่ถือว่าเป็นจุด
	สำคัญของสถานที่ เช่นใจบ้านใจเมือง.

พระทัย

(ราชา) น. ใจ.

ทรวง	[ซวง] น. อก, ใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ อก เป็น ทรวงอก, โดยมาก
	ใช้ในบทกลอน, ที่ใช้เป็นสามัญก็มีบ้าง เช่น เย็นทรวง. (ข. ทฺรูง).

มน ๓, มน-

[มะนะ, มน, มะนะ-] น. ใจ. (ป.).

มโน	น. ใจ. (ป.; ส. มนสฺ).

ฤๅดี	น. ฤดี, ความยินดี, ใจ.

ฤๅทัย

น. ฤทัย, ใจ, ความรู้สึก.

ฤดี	[รึ] น. รติ, ความยินดี, ใจ. (ป., ส. รติ).

ฤทัย	[รึไท] น. ใจ, ความรู้สึก. (กร่อนมาจาก หฤทัย). (ส. หฺฤทย; ป. หทย).

หฤทัย, หฤทัย-

[หะรึไท, หะรึไทยะ-] น. หัวใจ, ใจ. (ส. หฺฤทย; ป. หทย).

หทัย	[หะไท] น. หัวใจ, ใจ, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระหทัย. (ป.; ส. หฺฤทย).