สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #27 : [วิเศษณ์, นาม] สี...หน้า

เง้า	ว. เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจหรือไม่ได้อย่างใจ
	เป็นต้น ว่า หน้าเง้า.

งง	ก. ฉงน, คิดไม่ออกเพราะยุ่งยากซับซ้อน, ทําอะไรไม่ถูกเพราะยังตั้ง
	สติไม่อยู่; อาการมึนเกิดเพราะหัวหรือบริเวณหน้าได้รับความกระทบ
	กระเทือนอย่างแรงเป็นต้น.

จ๋อย ๑

ว. ซีดเซียว, หงอยเหงา, สลด, เช่น หน้าจ๋อย.

ซีด	ว. ไม่สดใสเพราะสีจางไป เช่น รูปนี้สีซีด หน้าซีด, ขาวอย่างไม่มี
	นํ้านวล เรียกว่า ขาวซีด.

ซื่อ, ซื่อ ๆ	ว. ตรง เช่น คนซื่อ, ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เช่น พูดซื่อ ๆ, ไม่คดโกง เช่น
	หน้าซื่อ; นิ่งเฉยอยู่ไม่กระดุกกระดิกเหมือนสิ่งไม่มีชีวิต เช่น แข็งซื่อ,
	ทื่อ ก็ว่า.

ถอดสี	ก. แสดงอาการหวาดหวั่นครั่นคร้ามให้เห็น (มาจากปลากัดตัวที่
	แพ้จะถอดสี) เช่น กลัวจนหน้าถอดสี.

เบอะ ๒

ว. ซึมเซ่อ เช่น หน้าเบอะ.

ผ่อง ๑

ว. ปลั่ง, ปราศจากมลทิน, ไม่ขุ่นมัว, เช่น ผิวผ่อง หน้าผ่อง ขาวผ่อง.

เผือด	ว. จางไป, หมองไป, (ใช้แก่สีและผิว) เช่น หน้าเผือด สีเผือดไป ผิว
	ซีดเผือด.

สลด	[สะหฺลด] ก. สังเวชใจ, รู้สึกรันทดใจ; เผือด, ถอดสี, เช่น
	หน้าสลด; เฉา, เหี่ยว, (ใช้แก่ใบไม้ดอกไม้ซึ่งขาดนํ้าเลี้ยง
	หรือถูกความร้อน) เช่น ต้นไม้ถูกความร้อนมาก ๆ ใบสลด.

หน้าระรื่น

น. หน้ายิ้มอยู่เสมอ.

หน้าเป็น

ว. อาการที่ทำหน้ายิ้มหรือหัวเราะอยู่เรื่อย ๆ, ช่างหัวเราะ.

หน้าตาย	น. หน้าเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึก เช่น เธอเป็นคนหน้าตาย.
	ว. ตีสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เช่น ตลกหน้าตาย.

หน้าเขียว	ว. มีสีหน้าแสดงอาการโกรธจัด เช่น เขาโกรธจนหน้าเขียว;
	หน้าซึ่งแสดงอาการเจ็บปวดมากเพราะถูกบีบเป็นต้น, โดยปริยาย
	หมายความว่า ถูกบีบหรือบังคับหนัก.

หน้าเซ่อ

ว. อาการที่วางหน้าไม่รู้ไม่ชี้หรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง เช่น ตีหน้าเซ่อ.

หน้าเซียว	ว. มีสีหน้าแสดงความอิดโรยไม่สดใสเพราะอดนอนมาก
	เป็นต้น.

หน้าแดง	น. หน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาดเพราะความกระดากอายหรือโกรธ
	เป็นต้น.

หน้าดำ	น. ใบหน้าหมองคล้ำไม่มีราศีเพราะความทุกข์หรือต้องทำงาน
	กลางแจ้งเป็นต้น.

หน้าตาตื่น, หน้าตื่น	ว. มีสีหน้าตื่นเต้นตกใจเป็นต้น เช่น เขาวิ่งหนีไฟ
	หน้าตาตื่นมา.

หน้าชื่นอกตรม

ว. ที่ทำเป็นร่าเริงแต่ในใจมีทุกข์, หน้าชื่นอกกรม ก็ว่า.

หน้าไม่รับแขก	น. หน้าตาที่เฉยเมยคล้ายกับว่าไม่ต้องการต้อนรับใคร
	อาจเป็นปรกติหรือเป็นบางโอกาสก็ได้.

หน้างอ, หน้าง้ำ, หน้าเง้า, หน้าเง้าหน้างอ, หน้าบึ้ง, หน้าหงิก, หน้าหงิก

ว. มีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจ เป็นต้น.

หมอง	[หฺมอง] ว. ขุ่น, มัว, เช่น เครื่องแก้วหมอง เครื่องเงินหมอง, ไม่ผ่องใส,
	ไม่แจ่มใส, เช่น หน้าหมอง.