สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #13 : [กริยา] ตาย

ตาย ๑	ก. สิ้นใจ, สิ้นชีวิต, ไม่เป็นอยู่ต่อไป, สิ้นสภาพของการมี
	ชีวิต, เช่น สภาวะสมองตาย; เคลื่อนไหวไม่ได้ เช่น มือ
	ตาย ตีนตาย; ไม่เดินเพราะเครื่องเสียหรือหยุดเป็นต้น
	เช่น รถยนต์ตาย นาฬิกาตาย; ยืนแต้มอยู่อย่างเดียว
	เช่น ลูกเต๋าตายหก; ลักษณะที่ประตูในการเล่นการพนัน
	บางประเภท เช่น โป ถั่ว ไม่ออกเลย หรือนาน ๆ จึงจะออก
	สักครั้งหนึ่ง; ผิดตามที่กติกากำหนดไว้ในการเล่นกีฬา
	หรือการละเล่นบางชนิด.

เข้าโลง

(ปาก) ก. ตาย.

ขาดใจ	ก. สิ้นใจ, ตาย; โดยปริยายหมายความว่า ยอด, มาก, เช่น
	สุดสวาทขาดใจ.

คืนชีพ

ก. ตายแล้วกลับฟื้นขึ้นมาอีก.

เงินปากผี

น. เงินที่ใส่ไว้ในปากคนตายตามประเพณี.

เจียน ๒

ว. เกือบ เช่น เหนื่อยเจียนตาย.

จุดจบ

น. วาระสุดท้าย, ตอนสุดท้าย; ความตาย.

จอด	ก. หยุดอยู่หรือทําให้หยุด, หยุดอยู่ชั่วคราว, (ใช้แก่เรือรถเป็นต้น);
	(ปาก) พ่ายแพ้, ไม่มีทางสู้, ตาย; (กลอน) รัก เช่น มิตรใจเรียม
	จอดเจ้า จักคิดถึงฤๅ. (นิ. นรินทร์).

ชีวงคต

(กลอน) ก. ตาย.

ชีวิตักษัย

น. การสิ้นชีวิต. ก. ตาย.

ชีพิตักษัย

(ราชา) น. การสิ้นชีวิต. ก. ตาย, ใช้แก่หม่อมเจ้าว่า ถึงชีพิตักษัย.

ดับขันธ์

ก. ตาย.

ดับชีพ

ก. ตาย.

เดนตาย

(ปาก) ว. ที่รอดตายมาได้ทั้ง ๆ ที่น่าจะตาย.

ดับจิต

ก. ตาย. (ปาก) น. เรียกห้องเก็บศพของโรงพยาบาลว่า ห้องดับจิต.

แตกดับ

ก. ตาย.

ตายเรียบ

(ปาก) ว. ตายทั้งหมด.

ตายคาที่

ก. ตายทันทีตรงที่เกิดเหตุ.

ตายห่า

ก. ตายด้วยอหิวาตกโรคหรือกาฬโรค.

ถึงที่

ก. ถึงคราวตาย.

ถึงชีวิตันตราย

ก. ประสบอันตรายถึงตาย.

ถึงชีพิตักษัย

ก. ตาย (ใช้เฉพาะหม่อมเจ้า).

ถึงแก่อสัญกรรม

ก. ตาย (ใช้แก่เจ้าพระยาหรือเทียบเท่า).

ถึงแก่อนิจกรรม

ก. ตาย (ใช้แก่พระยาพานทองหรือเทียบเท่า).

ทับที่

ว. เรียกอาการที่นอนตรงที่ของคนตายว่า นอนทับที่.

ทิวงคต	(ราชา) ก. ไปสู่สวรรค์, ตาย, (ใช้แก่พระยุพราช หรือเจ้าฟ้าซึ่งได้
	รับการเฉลิมพระยศพิเศษ).

นิคาลัย

(กลอน) ก. ตาย เช่น ทราบว่าพี่กับบิดานิคาลัย. (อภัย).

แบหลา	[แบหฺลา] (ปาก) ว. อาการที่นอนแผ่กางมือกางเท้า ในคําว่า นอนแบหลา.
	(กลอน) ก. ฆ่าตัวตาย เช่น เห็นเพลิงพลุ่งรุ่งโรจน์โชตนา ก็แบหลาโจนเข้า
	ในอัคคี, ฉวยคว้าได้กริชของพี่ยา จะแบหลาชีวันให้บรรลัย, น้องจะแบหลา
	ครานี้ ตายตามพระพี่ที่หายไป. (อิเหนา).

ไปค้าถ่าน

(ปาก) ก. ตาย.

ปลดปลง

(กลอน) ก. ตาย.

ปาณนาศ

น. ความตาย. (ส. ปฺราณนาศ).

เป็นเบือ

ว. มากมาย เช่น ตายเป็นเบือ.

แผ่นดินกลบหน้า

(สํา) ก. ตาย.

ผ่อนส่ง	ก. ผ่อนชําระ เช่น ผ่อนส่งบ้าน; (ปาก) ค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย
	เช่น ตายแบบผ่อนส่ง.

ฝากผีฝากไข้

ก. ขอยึดเป็นที่พึ่งจนวันตาย.

เพื่อนตาย

น. เพื่อนร่วมสุขร่วมทุกข์หรือยอมตายแทนกันได้.

พิราลัย	ก. ตาย (ใช้แก่เจ้าประเทศราช และสมเด็จเจ้าพระยา). (ส. วีร +
	อาลยว่า ที่อยู่ของนักรบ, สวรรค์).

ม่อยกระรอก

(ปาก) ก. หลับ; ตาย.

มรณกรรม

[มอระนะกํา] น. ความตาย.

มะตี	ก. ตาย. (ช.; ส. มฺฤติ).

ไม้ล้มขอนนอนไพร

น. ไม้ในป่าที่ล้มตายเอง.

มลาย	[มะลาย] ก. แตก, ตาย, ทําลาย.

เย็นชืด	ว. เย็นอย่างสิ่งไม่มีชีวิต เช่น เขานอนตายตัวเย็นชืด, เย็นจนหมด
	รสชาติ เช่น แกงเย็นชืด.

ร่อแร่

ว. อาการหนักจวนตาย เช่น อยู่ในอาการร่อแร่.

ลาโลก

ก. จากโลกไป, ตาย.

ละโลก

ก. ตาย เช่น เขาละโลกไปแล้ว.

ล่วงลับ

ก. ตาย เช่น เขาล่วงลับไปแล้ว.

วางวาย	ก. ตาย เช่น นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์.
	(กฤษณา), วายวาง ก็ว่า.

สู่สุขคติ

ก. ตาย.

สิ้นอายุขัย

ก. ตาย (มักใช้แก่ผู้สูงอายุ).

สิ้นชีพ

ก. ตาย เช่น เขาสิ้นชีพในสงคราม.

สุรคต

ก. ตาย (ใช้แก่พระเจ้าแผ่นดินบางประเทศ).

หมดอายุ

ก. ตาย, ขาดใจ, สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดลม ก็ว่า.

หมดลม

ก. ตาย, ขาดใจ สิ้นใจ สิ้นลม หรือ หมดอายุ ก็ว่า.

แหง ๒, แหง ๆ

[แหฺง, แหฺงแหฺง] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, เช่น ชนะแหง ตายแหง ๆ.

เอาชีวิต

ก. ฆ่า, ทําให้ถึงตาย.

อันดก

[ดก] น. ความตาย. (ป., ส. อนฺตก).

อัตวินิบาตกรรม

[อัดตะวินิบาดตะกำ] น. การฆ่าตัวตาย.

อุยโยค

น. การจากไป, ความเสื่อมสิ้น; ความตาย. (ป.).