สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #12 : คำที่(ข้าพเจ้า)มักเขียนผิด

ซอกแซก	ก. ดั้นด้นไปทุกซอกทุกมุมทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะไป เช่น ซอกแซกไป,
	เสาะค้นขึ้นมาถามแม้ในเรื่องที่ไม่น่าถาม เช่น ซอกแซกถาม.
	ว. ทุกแง่ทุกมุม เช่น ถามซอกแซก, เสาะหาสรรหามากิน เช่น
	กินซอกแซก, เป็นซอกเป็นตรอกมาก เช่น ทางซอกแซก

ทยอย ๑

[ทะ-] ว. หย่อย ๆ กันไปไม่ขาดระยะ, อาการที่ไปหรือมาทีละน้อย.

ผัด	ก. เอาสิ่งที่ใช้เป็นอาหารใส่ลงในกระทะที่มีนํ้ามันหรือนํ้าเล็กน้อย
	ตั้งไฟแล้วพลิกกลับไปมาจนสุก เช่น ผัดข้าว ผัดหมี่, เรียกอาหาร
	ที่ทําด้วยวิธีการเช่นนั้น เช่น ข้าวผัด หมี่ผัด; ย้ายไปย้ายมา, หมุน
	ไปมา, ล่อให้ไล่; ขอเลื่อนเวลาไป เช่น ผัดวัน ผัดหนี้; เอาแป้งลูบ
	ที่หน้าเพื่อให้นวล เช่น ผัดหน้า.

ยโส  ก. เย่อหยิ่งเพราะถือตัวว่ามียศ มีปัญญา มีความรู้ มีกําลัง มีทรัพย์ ฯลฯ.

รังควาน	ก. รบกวนทําให้รําคาญหรือเดือดร้อน เช่น คนพาลชอบรังควานคนอื่น.
	น. ผีที่ประจําช้างป่า, ผีตายร้ายที่สิงอยู่ในกายคนได้.

ละแวก ๒

น. เขตบริเวณ เช่น ละแวกบ้าน.

สมเพช	[เพด] ก. สงสารสลดใจ, ควรได้รับความกรุณา, เช่น เห็นคน
	อนาถาแล้วอดสมเพชไม่ได้, มักใช้เข้าคู่กับคำ เวทนา เป็น
	สมเพชเวทนา. (ป., ส. สํเวชน ว่า สยดสยอง, สังเวช).

สะกิด	ก. เอาปลายเล็บหรือสิ่งที่คล้ายคลึงกันเขี่ยหรือแคะแต่เบา ๆ
	เพื่อให้รู้ตัวหรือเพื่อให้หลุดหรือให้แตกออกเป็นต้น เช่น เอามือ
	สะกิดสีข้างใช้เข็มสะกิดฝีให้หนองออก; โดยปริยายหมายความ
	ว่า เตือนให้นึกถึง.

สะอาดสะอ้าน

ว. สะอาดหมดจด เช่น เด็กคนนี้หน้าตาสะอาดสะอ้าน.

อะลุ่มอล่วย, อะลุ้มอล่วย

[อะหฺล่วย] ก. ปรองดองกัน, ผ่อนหนักผ่อนเบาให้แก่กัน.

อัธยาศัย	[อัดทะยาไส] น. นิสัยใจคอ เช่น เขาเป็นคนมีอัธยาศัยดี; ความพอใจ,
	ความประสงค์, เช่น ไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย. (ส. อธฺยาศย;
	ป. อชฺฌาสย).