คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 07 : Hang
CHAPTER 07
HANG
ปวดหัว!!!
ใช่ปวดหัวคงเป็นสิ่งเดียวที่จินฮวานอธิบายออกมาได้ในตอนนี้ ร่างเล็กๆที่นอนมุดผ้าห่มอยู่บนเตียงกว้างขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกับมือสองข้างที่ยกขึ้นมากุมหัวเอาไว้ อยากจะลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันแล้วออกไปรับรถที่อู่ซ่อมรถแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะแค่ขยับตัวเพียงนิดเดียวโลกก็หมุนติ้วจนต้องลงมานอนมุดผ้าห่มแบบนี้อีกรอบ
เห้ยเดี๋ยวนะ พูดถึงออกไปเอารถ! นี่กี่โมงแล้ววะ!!!!!
กายบางรีบเด้งขึ้นจากเตียงมาหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วล้มตัวนอนลงไปบนเตียงพร้อมคว้าผ้าห่มมาคลุมมิดหัวอีกรอบเพราะความหนาว นิ้วเล็กรีบกดปลดลอคหน้าจอดูเวลาแล้วก็แทบจะเป็นลมตายอยู่บนเตียง
13:00
เออดี เค้านัดรับรถตอนเก้าโมงแต่นี้ดันตื่นนอนเอาซะบ่ายโมง
เจริญจริงๆ -_-
เห็นแจ้งเตือนไลน์ที่เด้งมากว่า 200 การแจ้งเตือนแล้วก็อดตกใจไม่ได้ รีบกดเข้าไปดูแทบจะทันที เห็นเป็นแชทของจุนฮเวเด้งขึ้นมารัวๆแล้วก็ตกใจจริงๆ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วรีบพิมตอบกลับไปอย่ารวดเร็ว
JHOE.: พี่ตื่นยังเนี่ย
JHOE.: ตื่นสายอะพี่จินฮวาน
JHOE.: รถนี่จะไปเอาอยู่มั๊ยครับ
JHOE.: ลูกพี่กำลังรอให้พี่ไปรับกลับบ้านอยู่นะ
JHOE.: ตื่นสิครับตื่น
JHOE.: พี่จินฮวานคนขี้เมา!
JHOE.: ผมล้อเล่นนะ พี่ไม่ได้ขี้เมาหรอก
JHOE.: พี่ขี้เซาตังหาก
JHOE.: ตื่นไม่ไหวก็ไม่เป็นไรครับ เย็นๆค่อยไปรับรถคืนก็ได้
JHOE.: เมื่อคืนพี่เมาหนักจนหลับไม่รู้เรื่องเลยอะ
JHOE.: ไหนพี่บอกพี่จะไม่เมาไง
JHOE.: เห้อออออ
JHOE.: นี่เหมือนคนบ้าเลยอะคุยคนเดียว
JHOE.: ผมว่าผมไม่กวนพี่แล้วดีกว่า
JHOE.: เดี๋ยวพี่จะตื่นมาฆ่าผม
JHOE.: เออพี่ ผมซื้อข้าวต้มมาให้อะ
JHOE.: กินของร้อนๆตอนเช้าแล้วมันแก้แฮงค์
JHOE.: แต่ตอนนี้มันไม่ร้อนแล้วอะ ._.
JHOE.: ตื่นแล้วทักไลน์มาด้วยนะครับ
JHOE.: ผมจะได้เอาข้าวต้มไปอุ่นให้
นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นสำหรับข้อความที่จุนฮเวส่งมา จินฮวานเลื่อนอ่านตั้งแต่ข้อความแรกยันข้อความสุดท้ายแล้วยิ้มออกมาบางๆ นิ้วเรียวจิ้มหน้าจอตอบข้อความของจุนฮเวไปแล้ววางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิมก่อนที่คนตัวเล็กจะกระชับผ้าห่มที่ห่มอยู่ให้แน่นขึ้น
สงสัยไข้จะขึ้น
เมาหนักทีไรตื่นมาไข้ขึ้นตลอดเลยให้ตายดิ
กูตื่นแล้ว :Jinhwan
คงไม่ได้ไปเอารถแล้วอะ :Jinhwan
เดี๋ยวกูโทรให้เค้าขับมาส่งที่คอนโด :Jinhwan
เหมือนไข้จะขึ้น :Jinhwan
ปวดหัวมากลุกจากเตียงไม่ไหวเลย :Jinhwan
ข้าวต้มอะ อุ่นมาให้ทีดิ เดี๋ยวจะกินยา :Jinhwan
มึงไปขอคีย์การ์ดห้องกูที่เจ้าหน้าที่ข้างล่างเอาแทนนะ : Jinhwan
บอกเจ้าหน้าที่ไปว่ากูป่วยมาก จะตายห่าคาเตียงอยู่แล้ว : Jinhwan
ขอบคุณมากมึง : Jinhwan
ส่งข้อความตอบกลับไปยังไม่ถึง15นาทีดีเลยเสียงอันลอคของประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าของจุนฮเวที่รีบก้าวเข้ามาในห้องฉับๆ อย่างว่องไว ร่างสูงโปร่งเห็นกองผ้าห่มกลมๆที่อยู่ตรงกลางเตียงแล้วก็รีบวางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วค่อยทรุดกายลงนั่งบนเตียงนุ่มแทบจะทันที
"มาแล้วหรอ..." เสียบแหบของจินฮวานพูดขึ่นแทบจะทันทีที่จุนฮเวนั่งลง สัมผัสได้ถึงมืออุ่นที่แทรกเข้ามาในผ้าห่มเพื่อจะจับหน้าผากตัวเองแล้วก็หดคอหนีมืออีกคน ตัวขาวกลิ้งหนีจุนฮเวที่พยายามจะเลิกผ้าห่มไปอีกทาง
"นี่พี่ตัวร้อนอะ ตื่นมากินยาก่อนครับแล้วค่อยนอนต่อ เปิดผ้าห่มออกมาสิครับพี่ อย่ามุดหนีแบบนี้" จุนฮเวพูดเสียงอ่อน มือหนาพยายามเป็นอย่างมากที่จะดึงผ้าห่มออกมา ได้ยินเสียงจินฮวานครางงื้อออกมาเหมือนเด็กๆแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ คนตัวเล็กโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มเล็กน้อยแล้วส่งสายตาฉ่ำน้ำอ้อนจุนฮเว ทำเอารุ่นน้องตัวสูงหัวใจเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ
ไอ้เหี้ย โคตรน่ารัก ;_;
"กูหนาวมากอะ ไม่อยากออกจากผ้าห่มเลย"
"งั้นเดี๋ยวผมปิดแอร์แล้วพี่ลุกขึ้นมากินข้าวนะครับจะได้กินยา" กายสูงลุกขึ้นยืนและเดินไปหยิบรีโมทแอร์มากดปิดแอร์ ก่อนจะหยิบชามข้าวต้มขึ้นมาถือเอาไว้ หันไปอีกทีก็เห็นคนป่วยลุกขึ้นมานั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอยู่พร้อมกับผ้าห่มผืนหน้าที่ห่มขึ้นมาจนมิดคอดูเหมือนตุ๊กตามากจนจุนฮเวมองแล้วยิ้มออกมาบางๆ
จุนฮเวเดินไปหยิบโต๊ะกินข้าวตัวเล็กที่เอาไว้ใช้สำหรับกินข้าวบนเตียงมาวางไว้ก่อนที่จะหยิบชามข้าวต้มมาวางลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมฉุยของข้าวต้มร้อนๆทำเอาคนป่วยเริ่มหิวขึ้นมาเล็กน้อย มือขาวยื่นออกมาจากผ้าห่มและหยิบช้อนตักข้าวต้มเข้าปากอย่างยากลำบาก จุนฮเวยืนมองอีกคนกินข้าวสักพักก็เดินไปหยิบยาและน้ำมาวางเอาไว้ให้ข้างๆกัน
คนตัวเล็กนั่งเคี้ยวข้าวในปากอย่างเชื่องช้าเหมือนเด็กๆไม่มีผิด ดวงตาแดงก่ำของคนเป็นไข้ทอดมองไปที่กำแพงห้องอย่างเลื่อนลอย จุนฮเวมองจินฮวานแล้วยิ้มบางๆ มือใหญ่ฉวยเอาช้อนในมืออีกคนมาถือไว้ก่อนจะค่อยๆตักข้าวต้มมาเป่าให้หายร้อนและค่อยเอาไปจ่อไว้ที่ริมฝีปากแดงสดเพราะพิษไข้ของอีกคน จินฮวานเม้มปากตัวเองแน่นแล้วชี้แก้มตัวเองที่ป่องเล็กน้อยเพราะยังมีข้าวเหลืออยู่ในปากให้จุนฮเวดู เห็นสายตาดุๆของจุนฮเวที่มองมาแล้วคนตัวเล็กก็ทำหน้าบึ้ง
"ก็มันกลืนไม่ลงอ่ะ! อย่ามาทำสายตาแบบนี้ใส่นะกูไม่ใช่เด็กแล้ว กินข้าวเข้าไปแค่นี้ก็กินยาได้แล้วเหอะ!" จินฮวานบ่นขึ้นมาอย่างรำคาญเสียงติดจะเหวี่ยงเล็กน้อยจนจุนฮเวต้องวางช้อนลงไปบนชามเหมือนเดิม แล้วยกโต๊ะกินข้าวลงมาวางบนพื้นข้างๆเตียง ก่อนจะหันไปหยิบยากับน้ำมาส่งให้จินฮวาน
"โอเคครับ กินยาแล้วนอนนะครับพี่จินฮวาน ผมไม่กวนพี่แล้วดีกว่า"
"ก็ไม่ได้กวนสักหน่อย..." เห็นหน้านิ่งๆของจุนฮเวหลังจากที่จินฮวานเหวี่ยงใส่แล้วคนตัวเล็กอดที่จะใจไม่ดีไม่ได้ จินฮวานก้มหน้านิ่งมือร้อนของคนไม่สบายรั้งแขนของจุนฮเวที่กำลังจะลุกขึ้นยืนเอาไว้ เสียงอู้อี้เอ่ยขึ้นมาแผ่วเบา จุนฮเวจึงค่อยๆหันกลับมาแล้วนั่งลงบนเตียง
"ผมอยากให้พี่พักผ่อนนะ พี่นอนเถอะครับเดี๋ยวไข้ไม่ลงแล้วอาการมันจะแย่กว่านี้"
"อยู่...ด้วยกันก่อนดิ คือ...กูไม่รู้ว่าไข้จะลงเมื่อไหร่ มึงคอยอยู่เปิดแอร์ให้กูที" ทำตาแป๋วอ้อนจุนฮเวอีกรอบ คนตัวสูงที่ตีหน้านิ่งหลุดยิ้มออกมาบางๆแล้วดันให้จินฮวานนอนลงไปดีๆ มือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้คนป่วยจนมิดคอ ก่อนจะใช้หลังมือแตะหน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิ เห็นว่าอีกคนตัวยังร้อนอยู่ก็กระชับผ้าห่มที่ห่มอยู่ในแน่นขึ้น
"อยากให้ผมอยู่ด้วยก็บอกดีๆนะพี่จินฮวาน ไม่ใช่บอกให้ผมอยู่เปิดแอร์ให้ 5555"
"นี่กูป่วยอยู่มึงยังจะกวนตีนกูอีกนะ สงสารกูมั่งเถอะ"
"55555 ไม่กวนพี่แล้วครับ นอนเถอะพี่จินฮวาน"
"อื้ออ" จินฮวานครางตอบรับจุนฮเวเสียงแผ่วก่อนที่เปลือกตาสีเนื้อละเอียดจะปิดลงพร้อมกับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนตัวเล็กที่บ่งบอกให้จุนฮเวรู้ได้อย่างดีเลยว่าจินฮวานหลับสนิทแล้ว
กายสูงผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไปซื้อแผ่นแปะลดไข้ที่ร้านสะดวกซื้อข้างล่างคอนโดและรีบวิ่งขึ้นมาที่ห้องของจินฮวานมาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ค่อยๆแปะแผ่นเจลลดไข้บนหน้าผากของคนป่วยอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากได้รูปจูบลงบนแผ่นเจลลดไข้ที่เพิ่งแปะไว้บนหน้าผากของจินฮวานเบาๆ แค่สัมผัสเพียงแผ่วเบาเท่านั้นหัวใจยิ่งเต้นแรงจนแทบจะระเบิด ลดสายตาลงมามองที่ใบหน้าของคนกำลังหลับสนิทเห็นริมฝีปากแดงระเรื่อของรุ่นพี่แล้วจุนฮเวก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนริมฝีปากจะแตะกับริมฝีปากของจินฮวานอยู่แล้ว กายเล็กของคนที่กำลังหลับอยู่ขยับเบาๆ จุนฮเวถึงได้สติ รีบผละออกมาจากใบหน้าของจินฮวานแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือเรียวตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติแล้วเดินออกจากห้องนอนไปนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นแทน
เกือบแล้วมั๊ยหล่ะมึง
เกือบเป็นไอ้โรคจิตลักหลับชาวบ้านแล้วนะไอ้เหี้ยจุนฮเว
;____________;
#ขอใจพี่จิน
ตัวบางเหยียดกายอยู่ในผ้าห่มผืนหนาเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่เพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอีกรอบพลางสะบัดผ้าห่มที่ชักจะทำให้จินฮวานร้อนจนเหงื่อออกไปทั้งตัวให้ออกไปไกลๆจากตัว เปลือกตาสีเนื้อละเอียดค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากที่คนตัวเล็กหลับไปเพราะฤทธิ์ยาไปกว่าห้าชั่วโมงเต็มๆ จนตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว มือขาวยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ
กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยเข้ามาในห้องนอนทำเอาคนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่เบิกตากว้างขึ้นมาอย่างประหลาดใจ จินฮวานรีบคลานลงจากเตียงและเดินออกจากห้องนอนตรงดิ่งไปยังห้องครัวแทบจะทันที
เห็นแผ่นหลังคุ้นตาของใครบางคนกำลังยืนหันหน้าเข้าหาเตาอยู่พร้อมกับมือใหญ่ที่ผัดข้าวผัดกิมจิกลิ่นหอมน่ากินในกระทะไปด้วยแล้วขาเล็กก็รีบก้าวเข้าไปหาจุนฮเว ตัวบางชะโงกมองอาหารในกระทะแล้วทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นของซุปในหม้อที่กำลังเคี่ยวด้วยไฟอ่อนๆอยู่ จนคนตัวสูงกว่าที่ยืนผัดข้าวผัดอยู่ต้องหันมาหาจินฮวานแล้วเลิกคิ้วขึ้นมาเป็นเชิงถาม
"อ้าว ตื่นแล้วหรอครับพี่จินฮวาน"
"ยังไม่ตื่นมั๊ง หืมม นี่มึงทำอะไรอะหอมจัง" เสียงแหบของคนไม่สบายเอ่ยตอบคำถามของจุนฮเวอย่างกวนๆเหมือนเช่นทุกครั้ง จุนฮเวย่นจมูกเล็กน้อยกับคำตอบของคนแก่กว่าแล้วหันไปมองจินฮวานยิ้มๆ
"ซักผ้ามั๊งครับพี่ 555 โอ้ย เจ็บหยิกอีกแล้วอะะะะ" จุนฮเวตอบหันไปตอบจินฮวานพลางยกยิ้มมุมปาก มือเล็กเลยหยิกเข้าที่แขนของจุนฮเวเต็มๆแรง เห็นหน้าของคนป่วยในชุดนอนที่มีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่บนหน้าผากกำลังง้ำงอทำหน้าบึ้งใส่เหมือนเด็กน้อยแล้วจุนฮเวก็หัวเราะออกมายาวๆ
"มึงไม่มีสิทธิ์มากวนตีนกู"
"555555 ทีพี่ยังกวนตีนผมเลยอะ ไปอาบน้ำนะครับพี่จินฮวาน อาบเสร็จแล้วค่อยมากินข้าว" หันไปส่งยิ้มหล่อบาดใจจนคนตัวเล็กที่ทำหน้าบึ้งกอดอกมองหน้าจุนฮเวอยู่ต้องสะดุ้งน้อยๆ ยิ่งตอนที่มือใหญ่เอื้อมมาดึงแผ่นแปะลดไข้ออกแล้วแทนที่ด้วยมืออุ่นๆที่ทาบบนหน้าผากแล้วหน้าขาวของคนป่วยก็ขึ้นสีเล็กน้อย
"ตัวไม่ร้อนแล้ว... ^^"
"อื้อ" จินฮวานก้มหน้างุดหลบสายตาที่จุนฮเวมองมา คนตัวเล็กหันหลังเดินหนีจุนฮเวไปอาบน้ำ ได้ยินเสียงทุ้มของอีกคนเอ่ยแซวขึ้นมาทำเอาขาสองข้างต้องรีบก้าวเข้าห้องน้ำอย่างว่องไว
"ไข้ลดแล้ว แต่หน้าพี่นี่แด๊งแดงนะครับ เขินผมอะดิ 5555555"
"เขินก็เหี้ยแล้ว! ตัวกูยังร้อนอยู่เหอะ!"
ผ่านไปสักพักร่างของจินฮวานก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นอยู่บ้านสบายๆ จินฮวานเอาผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำที่บริเวณมบหน้าให้แห้งก่อนที่มือเล็กจะจับแก้มตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกาย
เสียงแจ้งเตือนของสไกป์ดังขึ้นมาจากคอมที่จินฮวานเปิดทิ้งเอาไว้ทุกวัน เห็นว่าใครคอลมาคนตัวเล็กก็รีบปรับสีหน้าให้ดูเป็นคนป่วยน้อยลงก่อนที่จะรีบวิ่งไปกดรับสาย มือขาวขยับตัวกล้องให้เห็นหน้าตัวเองชัดเจนเห็นกล้องของอีกฝั่งหนึ่งเปิดขึ้นมาจินฮวานก็ส่งยิ้มกว้างไปให้
(มึงรับสายกูช้าอะ)
"กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จเนี่ย แล้ววันนี้มึงว่างหรอไงถึงได้คอลมาหากู?" จินฮวานเท้าคางแล้วเลิกคิ้วถามอีกคนที่กำลังนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่อีกฟากฝั่งของโลก คิมฮันบินถอนหายใจออกมายาวๆ
(จริงๆกูก็ไม่ว่าง แต่คิดถึงมึงกูก็เลยโทรหา เมื่อคืนกูฝันไม่ดีด้วย...)
"เอาหน่ะเดี๋ยวมึงก็ฝึกงานเสร็จแล้ว แล้วเมื่อคืนมึงฝันว่าไร?"
(กูฝันว่ามึงมีแฟนหว่ะจิน มึงมีแฟนแล้วมึงไม่บอกกู) ได้ยินเสียงของฮันบินในคอมตอบกลับมาแล้วคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้ากล้องก็ค่อยๆยืดหลังขึ้นมานั่งหลังตรงแทบจะทันที ใบหน้าน่ารักยิ้มแหยๆให้เพื่อนก่อนจะตอบฮันบินเสียงตะกุกตะกัก
"คิดมากละมึงอะ กูจะมีแฟนได้ไง กูยังเข็ดอยู่เลย 5555 คนไหนที่มึงไม่โอเคกูก็ไม่โอเคแหละ"
(กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจอีกอะ มึงเข้าใจกูนะจิน กูรักมึงมากนะ) ฮันบินมองหน้าจินฮวานด้วยสายตาจริงจังมากเสียจนคนตัวเล็กต้องเบนสายตาออกจากจอคอมไปมองแป้นพิมพ์แทน จินฮวานเม้มปากตัวเองแน่น แล้วเงยหน้าขึ้นมามองฮันบินในจออีกรอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ จินฮวานพยักหน้าช้าๆ
"เออ กูก็รักมึงเว่ยฮันบิน อยู่กับกูมาทั้งชีวิตแล้วจะให้กูไปรักคนอื่นมากกว่ามึงได้ไงวะ 5555 เลิกทำหน้าเหมือนคนปวดขี้แบ..." จินฮวานหัวเราะเบาๆให้กับเพื่อนรักของตัวเองที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ เสียงหวานติดแหบน้อยๆเอ่ยแซวฮันบินพร้อมกับนิ้วเล็กที่จิ้มหน้าจอตรงส่วนที่เป็นแก้มของฮันบิน แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูห้องนอนเปิดออกพร้อมกับร่างของจุนฮเวที่เปิดเข้ามาพอดี
"พี่จินฮวาน อาบน้ำนานจังเลยอะ...."
"!!!!!!!!" มือขาวรีบตะครุบกล้องเอาไว้เพื่อไม่ให้ฮันบินเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา เหลือบไปมองที่หน้าจอคอมเห็นเพื่อนรักกำลังทำหน้ายุ่งมองจินฮวานอยู่คนตัวเล็กก็หันไปหาจุนฮเวแล้วทำปากเป็นเชิงบอกให้จุนฮเวเดินออกไปจากห้องนอนก่อน แต่ก็ไม่ทันฮันบินหรอกนะ
(มึง...อยู่กับใครอะ แล้วทำไมมึงถึงต้องปิดกล้องด้วยวะจิน มึงมีความลับอะไร)
"หะ เห้ยไม่ ไม่มี นั่นหลานรหัสจีวอนกับยุนฮยองอะ" จินฮวานกัดปากตัวเองแน่นเหมือนเด็กทำความผิดแล้วโดนพ่อจับได้ ฮันบินขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมแล้วจ้องจินฮวานผ่านจอขเม็ง
(แล้วหลานรหัสมันมาทำอะไรที่ห้องเรา) เสียงเย็นของฮันบินเอ่ยขึ้นทำเอาจินฮวานเสียวสันหลังวาบ ก่อนที่คนตัวเล็กจะปั้นหน้าเหวี่ยงใส่กล้อง
"โอ้ย นี่มึงเพื่อนรึพ่อวะฮันบิน!!! มันก็มาเอาของจีวอนที่ห้องเราอะ มึงกลับไปทำงานมั๊ยกูเห็นรุ่นพี่แหม่มนมใหญ่ข้างหลังมึงจ้องจนจะแดกมึงอยู่แล้วนะ"
(อืม...งั้นกูไปทำงานแล้วนะ) ฮันบินถอนหายใจมองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งกอดอกทำหน้าหงุดหงิดใส่ ปากหยักสวยยกยิ้มบางๆให้จินฮวานก่อนจะกดปิดกล้องและวางสาย จินฮวานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ฮันบิน กูขอโทษนะ
จินฮวานเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเช่นทุกครั้ง เห็นจุนฮเวนั่งยิ้มรอตัวเองอยู่ที่โต๊ะกินข้าวแล้วคนตัวเล็กก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาคู่สวยจ้องไปที่ใบหน้าหล่อของอีกคนแล้วส่ายหัว
แล้วทำไมเมื่อกี๊เขาต้องโกหกฮันบินเรื่องจุนฮเวด้วยวะ
"พี่ยังปวดหัวอยู่หรอ?"
"มะ ไม่อะ ไม่ได้ปวดแล้ว" คนตัวเล็กส่ายหัวพร้อมกับยกมือขึ้นมาบังหน้าตัวเองไม่ให้จุนฮเวเอามือมาแปะน้าผาก จินฮวานหดคอหนีอีกรอบพร้อมส่งยิ้มให้เด็กตัวสูงที่นั่งทำหน้าเป็นห่วงอยู่สบายใจ
"แล้วเมื่อกี๊พี่คุยกับใครอะ ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆ คุยกับพ่อหรอ?"
"พ่อก็เหี้ยแล้ว เพื่อนกูเอง" จินฮวานตอบอีกคนไปพลางตักข้าวผัดกิมจิเข้าปาก คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจกับรสชาติของอาหาร คือไม่คิดจริงๆนะว่าจุนฮเวจะทำกับข้าวเก่งขนาดนี้ อร่อยแบบนี้คือไปเปิดร้านแล้วติดแทก #อร่อยไปแดกได้เลยอะ
ตัวสูง (เออสูงมาก! ตอนคุยกันนี่จินฮวานต้องเงยหน้าคุยด้วย เกลียดดด!)
หุ่นดี (ไม่รู้จริงมั๊ย แต่เท่าที่ดูก็จัดว่าดีพอตัวใส่ชุดไหนก็ดูดี)
หน้าหล่อ (หล่อจริง อันนี้มินอาคอนเฟิม คืออีเพื่อนก็ไซโคเรื่องความหล่อของจุนฮเวให้ฟังบ่อยๆไง)
เรียนเก่ง (เก่งโคตรๆด้วยเพราะคณะวิศวะมหาลัยโซลคะแนนสูงมาก เผลอๆอาจสูงกว่าทันตะของเขาอีก)
เป็นนายแบบ (ก็มีถ่ายแบบบ้างไง)
เสียงดีร้องเพลงเพราะ (เพราะจริง ฟังทีนี่เขินตัวบิด)
ทำอาหารเป็น (อร่อยโคตรๆเลยด้วย!)
โอ้โห อะไรจะเพอเฟกต์ขนาดนี้วะ
คนตัวเล็กนั่งเหม่อมองหน้าจุนฮเวอยู่นานเบะปากใส่คนตัวสูงที่นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกรอบ โชคดีที่จุนฮเวมัวแต่ก้มหน้าก้มตากินอยู่จึงไม่สนใจเขาเท่าไหร่นัก
คิดว่าหล่อมากรึเปล่าหล่ะ
ขอให้สำลักข้าว หมันไส้
แช่งยังไม่ทันขาดคำจุนฮเวที่นั่งกินข้าวอยู่ก็สำลักข้าวที่กินอยู่ขึ้นมาจริงๆ จินฮวานกลั้นขำพลางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มไปด้วย เห็นจุนฮเวเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กก็เทน้ำใส่แก้วจุนฮเว ได้ยินเสียงทุ้มตอบขอบคุณมาพร้อมกับรอยยิ้มละไมบนหน้าหล่อแล้วจินฮวานทำปากเบ้ล้อเลียนจุนฮเวอย่างหมั่นไส้พลางตักซุปร้อนเข้าปาก
"โอ้ยร้อนอะ!!!" เออดีเวรกรรมสมัยนี้มันตามทันได้ว่องไวดีแท้ เพราะมัวแต่แอบสะใจจุนฮเวอยู่จนลืมเป่าซุปก่อนมันเลยร้อนจนจินฮวานแทบจะพ่นออกมา คนตัวเล็กโวยวายเสียงดัง มือรีบคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว เห็นจุนฮเวมองตัวเองขำๆอยู่แล้วก็กัดปากอย่างขัดใจ
"อย่ารีบกินดิพี่ ลวกปากหมดแล้วนั่นหน่ะ"
"โอ้ย อย่ามายุ่งดิ กินข้าวไปเงียบๆเถอะมึงอะ กินเสร็จแล้วก็ล้างจานแล้วก็ออกจากห้องกูไปได้ละ" คนป่วยหันมาทำหน้ามุ่ยใส่ มือขาวกระแทกช้อนลงบนจานเสียงดังเคร้ง
"โหพี่ ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย วีนบ่อยจริงๆ"
"กูก็เป็นของกูแบบนี้แหละ มึงจะทำไม -_-"
"ไม่ทำไมครับ ผมว่าพี่ตลกดี 5555555" จุนฮเวมองหน้าบึ้งๆของจินฮวานแล้วขำออกมา มือใหญ่เอื้อมไปเขี่ยข้าวที่มุมปาก จินฮวานเบี่ยงหน้าหลบแล้วสะบัดหัวอย่างหงุดหงิด มือเล็กตีมือของจุนฮเวที่เอื้อมมาแตะหน้าตัวเองให้วุ่นวายไปหมด
"ไม่ตลก! กูไม่ใช่คนตลก!!! อย่ามายุ่งกับหน้ากูเดี๋ยวสิวขึ้น!"
"5555 ไม่ใช่คนตลกก็ได้ครับ พี่จินฮวานคนซีเรียสสสส เออพี่ผมมีไรจะถาม" จุนฮเวว่าพลางส่งยาที่เพิ่งแกะออกมาจากแผงส่งให้อีกคนที่รวบช้อนเก็บเป็นเชิงว่าอิ่มแล้ว จินฮวานรับยามาจากมือใหญ่ของจุนฮเว
"อะไร? รีบๆถามมา"
"พี่มีคนที่ชอบยัง"
"มีแล้ว" เสียงนิ่งๆของจินฮวานตอบกลับมาทำเอาจุนฮเวแทบจะหงายหลังลงนอนดิ้นอยู่ที่พื้น ยิ่งเห็นตอนที่อีกคนนั่งยกยิ้มมุมปากแล้วกอดอกมองจุนฮเวอยู่ด้วยแล้วเขายิ่งรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้
สรุปพี่จินฮวานมีคนที่ชอบอยู่แล้วจริงดิ!
เห้ยไม่โอเค
"อยากรู้ป่ะว่าใคร เป็นครั้งแรกด้วยนะที่กูรู้สึกชอบผู้ชายหน่ะ หล่อกว่ามึงมากๆด้วยแหละจุนฮเว" จินฮวานพูดไปเรื่อยๆพลางอมยิ้ม ยิ่งเห็นหน้าหงอยๆของจุนฮเวแล้วยิ่งมีความสุข มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปคนที่ชอบให้จุนฮเวดู ก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าของจุนฮเว คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมาลั่นห้องกินข้าว
ถามว่ารูปใครที่จินฮวานส่งให้จุนฮเวดู บอกได้คำเดียวเลยว่าปังมาก จุนฮเวขำแล้วขำอีกจนน้ำตาไหล เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำหน้าง้ำงอก็รีบหยุดหัวเราะแทบจะทันที
"กูชอบตัวเองมากนี่มึงตลกเหี้ยอะไรนักหนา! มึงสู้กูไม่ได้หรอก พูดเลยกูหน้าตาดีกว่ามึงมากๆนะจุนฮเว แค่หน้ากูก็กินขาดแล้ว!!!" จินฮวานตวาดขึ้นมาเสียงดังพลางชักโทรศัพท์ในมือจุนฮเวคืน ใบหน้าหวานมุ่ยอย่างหงุดหงิด มือเล็กตีมืออีกคนแรงๆให้หยุดหัวเราะ แต่ดูเหมือนยิ่งตีจุนฮเวก็ยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม
"555555 พี่ตลกอีกแล้วอะ พี่เนี่ยนะหล่อกว่าผม 55555555 พี่เนี่ยนะะะะะะ5555555"
"โอ้ยยยย หุบปากแล้วเลิกหัวเราะได้ป่ะ! กูปวดหัว! แล้ววันนี้กินกัญชามาหรอ อะไรจะหัวเราะได้ทั้งวี่ทั้งวัน" คนตัวเล็กหันไปเหวี่ยงใส่จุนฮเวอีกรอบ มือขาวที่ปิดปากจุนฮเวเอาไว้ให้หยุดหัวเราะ ใบหน้าหวานขึ้นสีน้อยๆเพราะความอาย คือรู้สึกว่าพลาดมากๆจริงๆไม่น่าแสดงความหลงตัวเองออกไปให้จุนฮเวหัวเราะเยาะเลยให้ตายเหอะ
หงุดหงิด!!!!!!!!!!!
#ขอใจพี่จิน
ร่างสูงของจีวอนนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาเพื่อเตรียมควิชสำหรับอีกสามวันข้างหน้าอยู่บนเตียงกว้าง มือหนาพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ จีวอนสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่อาการมึนหัวหลังจากนั่งเพ่งตัวหนังสือนับพันบนหน้ากระดาษมาหลายชั่วโมง
แรงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องสวยที่วางอยู่บนเตียงทำเอาจีวอนขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นใครที่เฟสทามมาก็ถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วค่อยกดรับสาย
"ว่าไง?" จีวอนยกยิ้มมุมปากพร้อมยกมือทักทายอีกคนที่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ในกล้อง เห็นอีกคนแค่พยักหน้ากลับมาจีวอนก็ยักไหล่เบาๆ
"เฟสทามมาแล้วไม่พูดนี้พี่จะวางสายแล้วนะ"
(เดี๋ยวดิ!!!!!!!!) ปลายสายตะคอกกลับมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ฮันบินทำหน้าบึ้งใส่จีวอนผ่านกล้องโทรศัพท์ จีวอนขมวดคิ้วเจ้าหากันเป็นปม
"แล้วมีอะไร? คิดถึงพี่หรอ?"
(คิดถึงพี่ก็เหี้ยแล้ว ที่เฟสทามมาคือมีอะไรจะถาม) ฮันบินทำหน้ามุ่ย เขาเกลียดเวลาที่ต้องเรียกจีวอนว่าพี่มาๆ เพราะพอเรียกทีไรแล้วจีวอนชอบทำหน้าตาหน้าหมันไส้ใส่
"ถามเรื่องอะไร" จีวอนเอนตัวลงนอน มือถือโทรศัพท์เอาไว้สูงๆเพื่อมองหน้าอีกคนผ่านหน้าจอโทรศัพท์ ริมฝีปากได้รูประบายรอยยิ้มบางๆ
(ช่วงนี้จินมีคนคุยหรอ?) สิ้นคำถามรอยยิ้มของจีวอนก็หายไปจากบนใบหน้าหล่อแล้วแทนที่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงแทบจะทันที จีวอนขมวดคิ้วอีกรอบแล้วจ้องมองฮันบินผ่านจอโทรศัพท์
"ไม่รู้"
(ทำไมถึงจะไม่รู้! อย่ามาปิดบังนะ คิมจีวอน!!) ฮันบินตวาดลั่นเสียงดังจนจีวอนต้องเอาหูฟังออกจากหู
"เมื่อกี๊เรียกกูว่าอะไรนะ?" จีวอนมองหน้าฮันบินนิ่ง แววตาดูดุขึ้นมามากเสียจนคนที่เพิ่งตวาดไปเริ่มทำหน้าเจื่อน จีวอนลุกขึ้นมานั่งหลังตรง ยิ่งเห็นฮันบินนั่งเม้มปากหลุบตาลงต่ำไม่ยอมมองหน้าแล้วจีวอนก็ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม
"เมื่อกี๊เรียกพี่ว่าอะไรนะฮันบิน" เสียงเย็นเอ่ยถาม
(คิมจีวอนไง จะอะไรนักหนาวะ อายุก็ห่างกันไม่ถึงปีมึงจะเอาอะไรนักหนา) ฮันบินขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน ก่อนจะกดตัดสายทิ้ง
ร่างโปร่งกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงานตัวเองอย่างแรง ริมฝีปากหยักได้รูปขบเข้าหากันด้วยความโมโห ฮันบินหงุดหงิดมากจนอยากจะทำลายข้าวของแล้วกวาดทิ้งลงพื้นให้หมด เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าจีวอนจะเอาอะไรกับเขานักหนา ทำไมกับคนอื่นยิ้มแย้มทำหน้าตาแป๊ะให้ตลอดเวลา แล้วทำไมเวลาอยู่กับฮันบินจีวอนถึงต้องทำหน้าดุใส่ตลอด
โอ้ย ไอ้เหี้ย! หงุดหงิด!!!!!!
แล้วนี่จะรู้เรื่องจินฮวานได้จากใครหรอวะ!
#ขอใจพี่จิน
กลับมาอัพแล้วคร้าบบบบบบบ โว้ะคราวนี้นี่ก็หายไปนานเว่อเลยเว้ย โดนทั้งทวงในแทกและคอมเมนต์แล้วกันนี่รีบมาอัพเลยค่า 5555555555555
อย่าเพิ่งตีหัวกันนะ ช่วงนี้งานโคตรยุ่งเลยนี่แอบเอาคอมออฟฟิศอัพฟิค #เลว 55555
ตอนนี้ดูโคตรไม่มีอะไรเลยเนอะ ขอบอกตรงๆเลยค่ะว่าตันมาก TT
แต่ว่าตอนต่อไปจะรีบมาอัพให้ทันภายในวันเกิดเน่พร้อมกับสเปเล็กๆน้อยๆจากกันแน่นอนค่ะ ฮู่ววว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และทุกๆกำลังใจของทุกๆคนเลยน้า
รักทุกคนมากๆเลยนะคะ
ขอบคุณมากๆนี่ติดตามเรื่องนี้ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับบบ
ความคิดเห็น