คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 03 : Approach
CHAPTER 03
APPROACH
นานทีปีหนสายรหัสที่เรียกได้ว่าเป็นสุดยอดของสายรหัสในคณะวิศวะจะได้มารวมตัวนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารหน้ามหาลัยกันสักที (ปกติเจอกันในร้านเหล้าตอนกลางคืน) มันไม่เป็นเรื่องแปลกเลยที่มนุษย์ผู้ชายสี่คนจะส่งเสียงล้งเล้งคุยกันเหมือนกับว่าไม่เคยเจอกันมาชาติกว่าๆให้ชาวบ้านเขาได้หนวกหูกันเล่น โชคดีหน่อยที่สี่คนนี้มีหน้าตาอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าหน้าตาดีพอตัว สายตารอบข้างที่มองมาจึงกลายเป็นสายตาหวานหยดเยิ้มของสาวๆเสียมากกว่า
ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะบอกว่าสายรหัสของจุนฮเวนี่ฮอตมาตั้งแต่ต้นสายยันเขานี่แหละ น้อยมากที่จะเป็นผู้หญิง แต่ถึงเป็นผู้หญิงยังไงทุกคนก็ฮอตสุดๆอยู่ดี ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นเป้าสายตาของคนทั้งในคณะและนอกคณะแบบนี้
ตัวต้นเหตุอย่างจุนฮเวที่อยู่ๆเรียกรวมสายรหัสมานั่งกินข้าวด้วยกันนี่ก็นั่งนิ่งยิ้มหล่อเป็นรูปปั้นให้สาวๆกรี๊ดกร๊าดกันจนไม่เป็นอันกินข้าว คนตัวสูงกอดอกนั่งเหม่อลอยมองรุ่นพี่สามคนคุยกันอยู่คนเดียว กว่าสติจะเข้าร่างมาอีกรอบได้นี่ก็เพราะฝ่ามือจากพี่รหัสที่ฟาดลงบนหัวเขาที่แหละ
"อะไรวะพี่ซึงฮุน -_-" จุนฮเวหันไปมองเจ้าของมือพิฆาตอย่างงงๆพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ เห็นพี่รหัสทำหน้าตาเหรอหรากวนตีนใส่แล้วรู้สึกอยากตบหัวคืนดีเป็นบ้า นี่ถ้าไม่ติดว่าคนมองมาที่โต๊ะเขาเยอะนะพี่ซึงฮุนนี่ได้หงายหลังตกเก้าอี้ไปแล้ว
ไม่อยากโดนด่าว่าไอ้นักเลง แค่นี้หน้าจุนฮเวก็นักเลงจะแย่อยู่ละ -_-
"กูเนี่ยต้องถามว่าอะไรวะ เรียกพวกกูมารวมกันนี่มีอะไรครับน้องมักเน่ครับ แหม่ เรียกมาละปล่อยพวกกูเม้าน้ำลายแตกฟองกันอยู่สามคนส่วนตัวเองนั่งหล่อยิ้มอยู่คนเดียวนี่มึงต้องการอะไรจากสังคม?"
"เออเรียกรวมพวกกูทำไมวะ นี่ถ้ามึงจะเรียกมาทั้งสายขนาดนี้ให้กูโทรเรียกพี่ท้อปกับพี่แชรินปู่กับย่ารหัสมึงมาด้วยเลยดีป่ะคับ" ยุนฮยองว่าพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถามจุนฮเวที่นั่งกอดอกกระตุกยิ้มมุมปากมองพวกเขาอยู่ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"เอาไอติมชอคโกแลตครับพี่ เห้ยซึงฮุนมึงกินติมป่ะวะ? โอเคพี่งั้นเอาเพิ่มสอง...หรือมึงอยากจะเลี้ยงข้าวพวกกู?" จีวอนที่หันไปสั่งไอศครีมเพิ่มเสร็จก็หันหน้ากลับมาถามจุนฮเวพร้อมกับรอยยิ้มตาหยีโชว์ฟันกระต่าย จุนฮเวถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกระดกน้ำกินหมดแก้ว
"เอออ เลี้ยงครับพี่ครับ อยากกินไรกินเลยยยยย นี่ที่เรียกมานี่ผมมีเรื่องอยากถามแล้วก็มีเรื่องให้ช่วยด้วย"
"เรื่องไรวะ???!!!" สามเสียงตอบพร้อมกันและหันมาทางเขาเป็นทางเดียวกันแทบจะทันที จุนฮเวย่นจมูกแล้วหัวเราะกับความตลกของรุ่นพี่สามคนที่ทำหน้าเหมือนกันเป้ะๆไม่มีผิด นี่อยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมากเหอะ เห็นพี่ๆเริ่มหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้ววางช้อนในมือกันทีละคนก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้เขาแล้วนี่อยากหัวเราะดังๆจริงๆนะ
"เห้ยถ้าเรื่องเงินกูไม่โอเคนะ ช่วงนีฮีฮี่ไม่สบายหมดค่าหมอไปจนกูจะหมดตัวแล้วเนี่ย" (ซึงฮุน)
"กูด้วยเรื่องเงินไม่โอเค เดือนหน้าเครยอนป๊อบเปิดพรีเซลบัตรมีตติ้งแล้วกูต้องเอาตังไปจองที่หน้าสุด" (จีวอน)
"เรื่องเงินกูก็ไม่โอเคเซม เก็บตังซื้อของขวัญวันเกิดแม่อยู่ แม่กูอยากได้หลุยส์วิคตองกับน้ำหอมบลูการี่" (ยุนฮยอง)
แหม่ได้ยินคำปฏิเสธล่วงหน้าของรุ่นพี่สามคนที่พร้อมใจกันส่ายหน้าดิกโดยไม่ได้นัดหมายแล้วจุนฮเวน้ำตาจะไหล
แต่ละคน...โคตรพึ่งได้เลยให้ตายดิ -_-
"เห้ยพี่ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องพี่จินฮวาน..."กระแอมไอเรียกเสียงตัวเองกลับมาตอบคำถามของคนทั้งสามพลางตบหน้าผากตัวเองแรงๆหนึ่งทีให้หายจากอาการปวดหัว คือพูดตรงๆเลยว่าจุนฮเวเกลียดมากเวลาคนบ้าสามคนมารวมตัวกัน นี่ถ้ารวมเขาไปด้วยตอนที่ไม่มีเรื่องซีเรียสมาให้คิดนะคงเป็นสี่คนอะ
"อ่าว...จินฮวานทำไมวะ??" จีวอนเกาหัวอย่างงงๆ คือเอาจริงๆนี่ถ้าจะเรียกรวมเพื่อถามเรื่องไอ้เตี้ยเพื่อนสนิทเขานี่โทรคุยเอาก็ได้ป่ะวะ จะเรียกรวมสายเอาซึงฮุนมาด้วยทำด๋อยอะไร ซึงฮุนมันรู้จักจินฮวานซะที่ไหนกัน
"ไม่ คือผมคิดว่าพี่จินน่ารักดีไงพี่ผมก็เลยอยากจีบ..."
"จีบ!!!!!!??? ไอ้เหี้ย! มึงจริงจังป่ะเนี่ย?! นี่มึงเป็นเกย์หรอวะไอ้เน่!!!" ยุนฮยองแทบจะสำลักน้ำทันทีที่ได้ยินคำว่าจีบจากปากของหลานรหัส ตาโตแทบจะถลนหันไปจ้องจุนฮเวที่นั่งกอดอกยักไหล่ให้เขาอย่างไม่อยากจะเชื่อที่ได้ยิน เอาจริงๆคือไม่ได้รังเกียจหรอก แต่เห็นปกติแม่ งเดินควงสาวต่างคณะอาทิตย์ละสองสามคนเปลี่ยนไปเรื่อยๆเป็นว่าเล่น นี่เดือนนึงหน้าแทบจะไม่ซ้ำกันเลยเหอะ คือก็คิดว่ามันต้องเป็นผู้ชายแน่ๆป่ะวะ
เออ แต่บางวันก็เห็นมันเดินควงผู้ชายน่ารักคณะอื่นอยู่นะ -___-
แต่จะจีบจินฮวานเนี่ยนะ!!!
คิม จินฮวานเนี่ยนะ!!!!!!
"เห้ยพี่ ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่เหอะ นมใหญ่ๆขาขาวๆนี่โคตรชอบเลย ความรักมันไม่มีเพศไม่ใช่หรอวะพี่ พี่จินเค้าน่ารักอะ อยากจีบ นี่ชอบจริงๆ คือผมจริงจังนะเว่ย ไม่เล่น พี่จินนี่ตัวจริงเลย" น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้นแทบจะทันทีที่ยุนฮยองพูดจบประโยค จีวอนหัวเราะเสียงดังแล้วตบมือให้กับประโยคคมๆของหลานรหัสอย่างชอบใจ
"เกย์ไม่เกย์กูก็ไม่สนใจไรละมึง อีซึงฮุนมันแอบพ่อเป็นตุ๊ดกูยังไม่แคร์มันเลย ใช่ป่ะวะมึง5555"
"แหม พี่จีวอนก็ อย่าเสียงดังสิฮะ เดี๋ยวชะนีแถวนี้ก็เอาข่าวไปบอกแดดี้ของฮุนนี่หรอก" ซึงฮุนเอื้อมมือไปตีไหล่พี่รหัสฟันกระต่ายของตัวเองเบาๆ พลางจีบปากจีบคอพูดจนจุนฮเวรู้สึกอยากจะนวดขมับตัวเองจริงๆ
ไม่รู้ว่านี่เรียกว่าโชคดีหรือซวยกันแน่ที่จับได้สายรหัสนี้
แม่ ง หรรษากันฉิบหาย
"พวกมึงนี่เล่นไร้สาระกันอีกละ มึงดูหน้าไอ้เน่ดิ้ นี่มันโหมดจริงจังนะเว่ยห่า เรื่องซึงฮุนเป็นตุ๊ดนี่เค้ารู้กันทั้งคณะละ อีกไม่นานเดี๋ยวพ่อมึ งก็รู้" สุดท้ายก็เป็นยุนฮยองเองหล่ะนะที่หยุดสองพี่น้องตาตี่ให้เลิกเล่นอะไรกันบ้าๆบอๆแล้วหันมาสนใจคนที่กำลังนั่งขมวดคิ้วทำหน้าเครียดอยู่กันสักที คือจริงๆก็ไม่ได้อยากทำตัวเป็นคนมีสาระมากหรอก แต่ความอยากเสือ กมันมีมากกว่าไงเลยเลือกที่จะหันไปหาจุนฮเวแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกรอบ
"5555 เออ พวกพี่แม่ งเลิกหรรษากันสักแป้บ ที่เรียกมานี่มีเรื่องจะถามลุงสองคน แต่เห็นว่าถ้ามากันสามคนแล้วไม่ชวนพี่รหัสมาด้วยผมก็กลัวว่าตุ๊ดแถวนี้จะน้อยใจ"
"แหม กูนี่ซึ้งสุดๆเลยครับ มาวันนี้เหมือนมานั่งเป็นตัวปลากรอบ" น้ำเสียงประชดประชันเอ่ยขึ้นแทบจะทันทีที่จุนฮเวพูดจบ ซึงฮุนเขี่ยไอศครีมชอคโกแลตที่เพิ่งมาเสิร์ฟพร้อมกับทำปากยื่นปากยาวจนคนมองเริ่มจะรู้สึกทนไม่ได้
อะไรแอคติ้งมันจะดีขนาดนั้นวะ
ขอสักทีเหอะ
'ผัวะ!'
"ตัวประกอบก็พอมั๊ยมึง มุขเก่าแล้วไม่ขำ มึงเก็บมุขนี้ไว้เล่นกับฮีฮี่ลูกมึงที่บ้านนะ"จีวอนตบหัวน้องรหัสตัวเองแรงๆอย่างหมันไส้ เห็นซึงฮุนทำหน้าเบ้น้อยๆก็ยักไหล่เบาๆอย่างไม่สนใจแล้วกลับมานั่งดูดน้ำปั่นเหมือนเดิม ยุนฮยองส่ายหัวอย่างเอือมระอาก่อนจะหันหน้าไปหาจุนฮเวแล้วถามในเรื่องที่ยังคุยต่อไม่จบด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดๆ
ก็แหม คนมันอยากเสือ ก
"แล้วมึงอะว่าไงต่อจุนฮเว?"
"เออนั่นแหละพี่ คือผมจะถามว่าพี่โอเคป่ะวะถ้าผมจะจีบเพื่อนพี่อะไรแบบนี้ พี่ไม่ต้องช่วยเลยอะ แค่บอกว่าโอเคไม่โอเคพอที่เหลือผมจัดการเอง" นั่งถอนหายใจก้มหน้านวดขมับตัวเองอยู่สักพักแล้วค่อยเงยหน้าไปหาลุงรหัสสองคนที่นั่งเงียบทำหน้าเครียดอยู่ฝั่งตรงข้าม เห็นยุนฮยองเอานิ้วถูริมฝีปากตัวเองเป็นเชิงกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ส่วนจีวอนก็ไม่ต่าง ยกแก้วน้ำกระดกเข้าไปรวดเดียวจนหมดแก้ว นี่ถ้าเป็นเหล้าคงเมาหัวทิ่มกลับบ้านไม่ได้แบบวันนั้นไปแล้ว
"จีบไอ้จินอะนะ ไอ้ได้มันก็ได้ คือกูกับจีวอนก็ไม่ขัดถ้ามึงจริงจังกับมันอะนะ"
"แต่มึงระวังพ่อไอ้จินมันให้ดี ก้างชิ้นใหญ่ของมึงเลยนะเว่ยกูพูดเลย ที่มันเลิกกับแฟนจนตอนนี้ยังไม่มีแฟนใหม่นี่เพราะพ่อมันเลย" จีวอนพูดต่อยุนฮยองที่นั่งทำหน้าเครียด ท่าทีเล่นๆหายไปจากลุงรหัสทั้งสองคนโดนสิ้นเชิง ทำเอาจุนฮเวต้องนั่งหลังตรงขึ้นมาแทบจะทันที
"ทำไมวะพี่ พ่อพี่จินดุ?"
"มึงรู้จักคิมฮันบินเดือนบริหารป่ะ?" ยุนฮยองเงยหน้าขึ้นมาถามจุนฮเวเสียงเครียด
"รู้จักดิพี่"
"เพื่อนสนิทจินมันเองอะ สนิทกว่าพวกกูอีก แม่ งหวงจินมาก ทำตัวเหมือนพ่ออะมึง คือกูก็อยากให้จินมีแฟนไงมันจะได้เลิกทำตัวมนุษย์ป้า เหวี่ยงโลกแตกสักที แต่ติดที่ฮันบินนี่แหล่ะตัวดีเลย คือกูก็พยายามหาคนคุยให้จินนะ ทั้งหญิงทั้งชายอะ สุดท้ายฮันบินก็เขี่ยทิ้งแทนจินมันหมด มึงจะจีบจินก็รีบจีบซะ ก่อนที่ฮันบินมันจะกลับมาจากฝึกงานที่เมกา หลังจากนั้นจีบไอ้จินจะเป็นงานหินงานช้างเลยนะเว่ย ตอนนี้หยอดๆจินมันไปเยอะๆอะ ถ้าเป็นมึงนี่กูเชียร์สุดใจเลยไอ้เน่"
"เออ กูก็เชียร์มึงด้วยอีกคน" จีวอนพูดยิ้มๆแล้วตบบ่ารุ่นน้องตัวเองเบาๆ คือรู้สึกปริ่มแล้วก็ดีใจแทนจินฮวานเลยจริงๆนะ สำหรับเขาเขาคิดว่าจุนฮเวนี่แหละคือโคตรดี เหมาะสมกับไอ้เตี้ยของพวกเขาแล้วจริงๆนะ
"เห้ยซึงฮุน มึงทำไรอะ..." ยุนฮยองเหลือบไปเห็นซึงฮุนที่อยู่ๆก็ถอดสร้อยเกียร์ของตัวเองออกมาแล้วยกมือไหว้เสียยกใหญ่อย่างงๆ ซึงฮุนยิ้มแหยๆให้พี่รหัสตัวเองแล้วใส่สร้อยเกียร์กลับเข้าไปเหมือนเดิม
"ไหว้สร้อยไงพี่ จำได้ว่าวันนั้นพี่จินลื่นล้มหน้าคณะหนิ่ใช่ป่ะ? นี่ได้ยินมาว่าคนลื่นล้มหน้าคณะแล้วจะได้ผัวเป็นวิศวะ มันกำลังจะเป็นเรื่องจริงแล้วครับ ผมนี่ยกมือไหว้เลย อะไรจะขลังขนาดนี้"
"เออก็จริงนะ คิดจะจีบก็เอาให้ติด กูขอย้ำว่ามึงต้องจริงจังกับเพื่อนกูนะเน่ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ๆ"
"ไม่ใช่แค่จีวอนที่เอามึงตาย ตีนกูด้วยที่จะเอามึงตาย สู้ๆนะมึงกูเชียร์เต็มที่" ยุนฮยองมองหน้าหลานรหัสของตัวเองด้วยสายตาจริงจังพลางยกนิ้วขึ้นมาทำท่าปาดคอ เห็นความมุ่งมั่นในตาของจุนฮเวแล้วก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ภาวนาของให้ไอ้ตัวเล็กเพื่อนของเขาไม่ใจแข็งหรือมัวแต่ยึดติดกับอดีตงี่เง่าจนไม่สนใจจุนฮเวก็แล้วกันนะ ส่วนตัวยุนฮยองกล้าพูดได้เลยว่าจุนฮเวเป็นคนดีที่จะไม่ทำให้เพื่อนของเขาเสียใจจริงๆนั่นแหละ เขารู้เขาสัมผัสได้
ขอบคุณสำหรับถุงเลย์วันนั้นที่ทำให้จินฮวานลื่นล้มที่หน้าคณะ
ได้ผัวเป็นวิศวะสมคำร่ำลือจริงๆ
ผมนี่ยกมือไหว้ตึกแทบไม่ทันเลยครับ
"เออหน่ะพี่ คนนี้ผมจริงจังจริงๆนี่พูดเลย ยอมโดนพี่กระทืบเลยครับถ้าทำพี่จินร้องไห้เนี่ย"
#ขอใจพี่จิน
จินฮวานอยากจะบ้าตาย...!!!!
เปิดเรียนวันจันทร์มาตั้งแต่เช้ายันตอนนี้เกือบจะสี่โมงเย็นอยู่แล้วเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้กระทั่งน้ำสักหยด ตอนพักเบรคตอนกลางวันก็ดันง่วงซะจนหลับคาอยู่ที่โต๊ะเลคเชอร์ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเพื่อนปลุกให้เดินไปเรียนกับอาจารย์หมอคลาสต่อไปได้แล้ว สาเหตุที่เป็นแบบนี้ทั้งหมดมันมาจากวันอาทิตย์มัวแต่นั่งคอลสไกป์กับเพื่อนรักเพื่อนเลิ้บที่มหาลัยส่งให้ไปฝึกงานสามเดือนที่อเมริกาจนตีสี่ แหกปากเหวี่ยงโวยวายใส่คนในกล้องไปเป็นสิบรอบว่าง่วงจนจะตายห่าอยู่แล้วแต่คุณคิมฮันบินที่อยู่อีกฟากฝั่งของโลกกลับไม่ยอมให้เขานอนท่าเดียว จึงเป็นเหตุให้จินฮวานตื่นสายแบบชนิดที่ว่ามีเรียนคลาสแรกตอนแปดโมงสี่สิบห้า จินฮวานก็ตื่นมันซะแปดโมงครึ่ง รีบอาบน้ำแต่งตัวมามหาลัยด้วยสภาพที่เรียกได้ว่าหน้าสดแบบสุดๆ (คือปกติมันต้องเซทผมทาแป้งกันหน้ามันนิดหน่อยไงเป็นหมอมันต้องเนี๊ยบอะเข้าใจมั๊ย) โชคดีที่มหาลัยอยู่ห่างจากคอนโดแค่ขับรถไปสามนาทีถึงก็เลยมาทันอาจารย์หมอเข้าสอนแบบฉิวเฉียด
ยืนมึนถือสมุดจดเลกเชอร์ตามที่อาจารย์หมอสอนไปด้วยสภาพที่ว่าเนื้อหามันไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่นัก ทั้งง่วงทั้งหิวข้าวจนรู้สึกเหมือนจะเป็นลมแล้วจริงๆ อยาจะแว้บไปกินข้าวสักนิดก็ทำไม่ได้เพราะอาจารย์หมอคนนี้โคตรโหดชนิดที่ว่าไม่มีนักศึกษาคนไหนกล้าโดดเลยสักรายเดียว
โดดปุ๊บติดเอฟปั๊บแบบนี้ต้องลงเรียนวิชานี้ใหม่อีกเทอมเลยนะครับคุณ
ผมว่าผมไม่เสี่ยงดีกว่า
"เห้ยจิน มึงโอเคป่ะวะ หน้ามึงโคตรซีดเลย" ฮงซอกสะกิดคนที่ยืนเหม่อเหมือนวิญญาณใกล้ออกจากร่าง เต็มทีให้ได้สติ แอบสังเกตมานานแล้วหล่ะว่าวันนี้เพื่อนที่ปกติจะต้องดูดีเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้ามันโคตรโทรมจนแทบจะจำไม่ได้ เห็นมันรีบวิ่งขึ้นตึกห้าชั้นแบบไม่รอลิฟต์ก็พอจะรู้เลยว่าไอ้นี่ต้องตื่นสายแบบชัวร์ๆ
จินฮวานหันมายิ้มฝืนๆให้ฮงซอกที่จับบ่าตัวเองอยู่พลางเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนัง แล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ
"อดทนอีกนิดนะมึง อีห้านาทีก็หมดคลาสนี้ละ มึงไปกินข้าวแล้วก็ทำตัวเองให้มันดีขึ้นซะนะ สภาพมึงแม่งอย่างกับศพ"
"ศพจริงหรอวะ" พอได้ยินคำว่าหน้าโทรมอย่างกับศพจินฮวานนี่ก็แทบอยากจะพุ่งออกจากคลาสไปห้องน้ำจัดการตัวเองให้มันเป็นผู้เป็นคนทันที รีบหันไปยืมกระจกเพื่อนผู้หญิงมาส่องดูหน้าตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนลมจะจับ เกือบจะอุทานเหี้ยออกมาแล้วจริงๆตอนเห็นหน้าตัวเองในกระจก นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังเรียนกับอาจารย์หมอที่โคตรโหดอยู่นี่คงทำไปแล้วจริงๆ
ไม่รู้ว่าวันนี้เดินผ่านสาวๆที่ไหนมาบ้าง แล้วบอกเลยนะว่าถ้าเดินผ่านสาวๆทุกคนด้วยสภาพนี้จินฮวานบอกได้คำเดียวเลยว่า
แม่ งโคตรแย่ :-(
"น่ารักแล้วน่าจินฮวาน" เสียงเล็กๆของเจ้าของกระจกเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือขาวๆที่หยิกแก้มคนกำลังแอบส่องกระจกอยู่เบาๆ จินฮวานทำหน้ามุ่ย
"น่ารักอะไรเล่ามินอา เราต้องหล่อดิ เห้ยๆวันนี้แก้มเรามันอย่าหยิกๆๆ" เบือนหน้าหนีมือเล็กๆของเพื่อนร่วมคณะที่พยายามหยิกแก้มตัวเองไม่ยอมหยุด จนสุดท้ายถึงได้รวบข้อมือขาวของมินอาเอาไว้ด้วยกันนี่แหละ มินอาแลบลิ้นพร้อมส่งยิ้มน่ารักให้จินฮวานแล้วหัวเราะเบาๆ
"หล่อก็แย่ละจิน น่าตาน่ารักกว่าเราขนาดนี้ นี่ถ้าบอกหล่อน้องจุนฮเวเดือนวิศวะคงหล่อโคตรๆที่หนึ่งของโลกไปเลยอะ โอ้ยชอบน้องเค้ามาก เขิน" เสียงใสเอ่ยกับเพื่อนตัวเองอย่าเพ้อๆแล้วหยิกแก้มจินฮวานอีกทีก่อนจะดึงกระจกที่จินฮวานยืมมาใช้คืนแล้วเก็บของใส่กระเป๋าเดินออกจากคลาสเรียนไปเพราะตรงกับเวลาเลิกเรียนพอดิบพอดี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้เบ้ปากแทบจะทันทีที่ได้ยินชื่อของจุนฮเว มันหมันไส้จนบอกไม่ถูก แค่ได้ยินชื่อหน้ามันก็ลอยเข้ามาแล้วจริงๆ
แล้วทำไมมินอาถึงต้องพูดชื่อจุนฮเวด้วยวะ!
"เห้ยจิน ยืนทำหน้าตูดอยู่ได้ เลิกคลาสวันนี้แล้วไปกินข้าวแล้วกลับห้องนอนไปมึงอะ" ฮงซอกว่าพลางส่งกระเป๋าเป้ของจินฮวานให้ จินฮวานพยักหน้าหงึกๆพลางถอดเสื้อกาวน์ออกก่อนจะโบกมือลาเพื่อนหน้าหล่อแล้วเดินออกจากคลาสเรียนแทบจะทันที
เดินลงมาจากตึกคณะด้วยสภาพที่ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นัก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนลืมถอดแว่นที่ใส่แล้วหน้าดูเนิร์ดสุดๆออก เส้นผมนุ่มชี้ฟูไม่เป็นทรงผิดกับทุกวันลิบลับ ปากบางอ้าปากหาวหวอดๆโดยไม่คิดจะเอามือปิดปากเลยสักนิด ไม่สนใจเลยด้วยว่าตอนหาวหน้าตาจะน่าเกลียดเหนียงระเบิดขนาดไหน ที่แน่ๆคือจินฮวานทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกอยากจะกลับไปหาอะไรกินแถวๆคอนโดแล้วค่อยนอนยาวไปเลย
แต่ก่อนอื่นขอหากาแฟกินก่อนให้ตาสว่างหน่อยก็ยังดี คือพูดตรงๆว่าไม่อยากขับรถตอนง่วง เดี๋ยวไปชนใครเค้าเข้านี่เรื่องใหญ่
เดินหน้ามึนเข้ามาในร้านกาแฟร้านดังที่อยู่หน้ามหาลัย ชอปกาแฟเล็กๆที่ตกแต่งไปด้วยโทนสีเขียวสีดำและสีน้ำตาลทำให้ผ่อนคลายน่านั่งอย่างประหลาด กลิ่นกาแฟสดหอมกรุ่นที่ลอยอบอวลอยู่ในร้านพอจะทำให้จินฮวานรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ยืนหาที่นั่งว่างในร้านที่ตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษามากมายพอเจอโต๊ะว่างแล้วก็รีบเอากระเป๋าเป้ไปวางจองไว้ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าเคาท์เตอร์
"เอาอเมริกาโน่เย็นเพิ่มคาราเมลไซรัปแก้วนึงครับ" จินฮวานเอ่ยพร้อมยิ้มให้กับพนักงงาน เหลือบไปเห็นแซนด์วิชของนักศึกษาที่เดินถือถาดผ่านหน้าเขาไปแล้วก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กลิ่นชีสกับแฮมที่เพิ่งอบเสร็จนี่แม่ งโคตรยั่วน้ำลายเลยให้ตายเหอะ
"จะรับอะไรเพิ่มอีกมั๊ยครับ??" พนักงานหน้าเคาท์เตอร์เอ่ยถามจินฮวานที่ยืนกัดปากนิ่งอยู่ นักศึกษาตัวเล็กที่กำลังจะอ้าปากสั่งเพิ่มต่อชะงักกลางอากาศ เพราะเสียงจากคนข้างหลังพร้อมด้วยมือปริศนาที่โอบไหล่เค้าเอาไว้หลวมๆด้วย
"เพิ่มอเมริกาโน่เย็นเป็นสองแก้วครับพี่ ของผมไม่ใส่ไซรัปนะ แล้วก็เอาแซนด์วิชแฮมชีสสองชิ้น"
ได้ยินเสียงแล้วก็พอที่จะคุ้นหูอยู่บ้างแหละนะ เสียงห้าวๆแบบนี้จะมีสักกี่คนกันเชียว เบี่ยงตัวออกจากวงแขนของอีกคนแล้วรีบหันหน้าไปข้างกายแทบจะทันที เห็นเสื้อชอปสีดำสนิทอยู่ในระดับสายตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กำลังจ่ายเงินค่ากาแฟกับอาหารที่สั่งอยู่แล้วชัดเจนเลยจริงๆ
กู จุนฮเว -_-
"ยืนนิ่งทำไมอยู่หล่ะครับพี่ ไปนั่งที่โต๊ะสิ เดี๋ยวผมยกไปให้" คนตัวสูงหันมายิ้มให้จินฮวานที่ยืนทำหน้าอึนอยู่พร้อมกับออกแรงดันหลังเขาให้เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ จินฮวานเกาหัวตัวเองอย่างงงๆแต่ก็ยอมเดินกลับไปนั่งรอกาแฟที่เพิ่งสั่งไปแต่โดยดี
นั่งเหม่อรอกาแฟอยู่สักพักกลิ่นแซนด์วิชอบร้อนหอมๆที่ลอยมาพร้อมกับร่างของรุ่นน้องต่างคณะที่เพิ่งหย่อนกายนั่งลงตรงข้ามกันก็เรียกสติจินฮวานให้กลับเข้าร่างอย่างรวดเร็ว เห็นสิ่งที่เรียกว่าอาหารมื้อแรกของวันแล้วอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลรีบหยิบแซนด์วิชมากัดเข้าปากไปคำโต จุนฮเวมองอีกคนยิ้มๆแล้วยื่นแก้วกาแฟส่งให้จินฮวาน
"วันนี้พี่เรียนหนักมากเลยหรอ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่นั่งมองจินฮวานกินอยู่นาน คือสภาพของคนตัวเล็กข้างหน้านี่ดูน่าสงสารดูโทรมมากเสียจนเกือบจะดูไม่ได้อยู่แล้ว
"หนักดิ แล้วดันมาตื่นสายวันนี้ด้วยไง ตั้งแต่เช้าข้าวยังไม่ได้กินเลย เหนื่อยมากอะ" จินฮวานว่าทั้งๆที่ยังเคี้ยวขนมปังอยู่ในปาก ไม่สนใจแล้วจริงๆว่าตอนนี้จุนฮเวจะนั่งมองเขาอยู่ด้วยสายตายังไง รู้แค่ว่ามองแหละไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาหรอก
สายตามันหวานเลี่ยนแปลกๆ
รู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้ให้ตายเหอะ
"พี่อยู่ได้ไงวะ...งั้นผมยกให้ พี่กินเยอะๆนะ" ดันจานแซนด์วิชของตัวเองไปตรงหน้าจินฮวานที่กำลังเคี้ยวแซนด์วิชตุ้ยๆอยู่ในปากจนแก้มป่อง คนตัวเล็กทำตาโตแล้วชี้มือเข้าหาตัวเองเป็นเชิงว่าจุนฮเวให้จินฮวานกินอีกจริงๆหรอ เห็นจุนฮเวพยักหน้าเบาๆแล้วก็รีบกลืนในปากลงคอก่อนะส่งยิ้มกว้างให้แทบจะทันที ยิ้มที่น่ารักมากๆเสียจนจุนฮเวต้องหยิบกาแฟขึ้นมาดูดไปอึกใหญ่แล้วหันหน้าไปอีกทาง
"ขอบคุณมึงมากๆ เดี๋ยวกูจ่ายค่าขนมให้แล้วกันนะ"
"เห้ยไม่เป็นไรพี่ มื้อนี้ผมเลี้ยงพี่เอง นี่ถ้าพี่กินไม่อิ่มกลับไปกินแถวคอนโดต่อก็ได้นะ"
"ห้ะจริงดิ? นี่มึงรวยมากป่ะนี่ถ้ารวยมากแล้ววันนี้กูไม่เหนื่อยกูให้มึงพาไปกินเนื้อย่างแล้วนะ" จินฮวานเบ้ปากอย่างหมันไส้ เห็นคนตรงหน้าหัวเราะเบาๆแล้วยิ้มให้เขาอยู่ด้วยนี่คือทำตัวไม่ถูกจริงๆนะ ยิ่งสายตาของคนรอบข้างที่แวะเวียนมามองโต๊ะที่เขานั่งอยู่เป็นระยะๆแบบนี้อีก บอกเลยว่าอึดอัดเว่ย
ไม่เข้าใจว่ามันจะฮอตอะไรนักหนา ดังมากก็ไปเป็นดาราเลยป่ะหล่ะ ไม่ต้องเรียนแม่ งแล้ววิศวะเนี่ย
จุนฮเวทำแค่ยิ้มไม่ตอบอะไรกลับไปพลางยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นมาดื่ม นั่งมองจินฮวานที่นั่งกินแซนด์วิชคำสุดท้ายรวดเดียวครึ่งชิ้น ไม่รู้ว่าปากจินฮวานเล็กหรือขนมมันชิ้นใหญ่เกิน ตอนนี้แก้มขาวสองข้างป่องออกมาเหมือนหนูแฮมสเตอร์ไม่มีผิด อยากจะเอื้อมมือไปเช็ดเศษขนมปังที่ติดอยู่บนแก้มของจินฮวานออกให้แต่สุดท้ายจุนฮเวก็ทำแค่ส่งกระดาษทิชชู่ให้อีกคนเอาไปเช็ดปากพร้อมชี้ที่แก้มของจินฮวานให้เจ้าตัวเช็ดเอง เกือบจะตายแล้วจริงๆตอนที่อีกคนทำแก้มป่องตาโตใส่หน้าเขาแล้วถามว่าตรงไหนที่เปื้อน โคตรน่ารักเลยจริงๆนะให้ตายดิ
ส่วนที่ไม่เช็ดให้นี่ก็เพราะกลัวคนตัวเล็กตรงหน้าแหกปากด่าเขาว่าไอ้เกย์กลางร้านอีก -_-
"มองอะไรวะ? บนหน้ากูขนมปังยังไม่หมดอีกหรอไง?" เอามือลูบหน้าตัวเองพร้อมปัดเศษขนมปังที่เปื้อนแก้มออกให้หมด ได้ยินเสียงจุนฮเวหัวเราะกับท่าทางของตัวเองแล้วต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกล้องหน้าใช้ส่องแทนกระจกดูเอาเองว่าหน้าเขามันมีอะไรผิดปกติรึเปล่า พอไม่เห็นว่ามีอะไรติดอยู่บนหน้ามือเล็กก็กระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแรงแล้วกอดอกส่งสายตามองจุนฮเวอย่างหาเรื่อง ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิมเป็นเท่าตัวก็ตอนจุนฮเวมัวแต่นั่งยิ้มเรี่ยราดให้เขาอยู่เนี่ยแหล่ะ
"สรุปมองหน้ากูมีอะไร"
"หน้าพี่อะนะ? อืมมมมมมม" จุนฮเวเลิกคิ้วสูงก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่ย่นคอหนีอย่างตกใจ จุนฮเวถอดแว่นตาของจินฮวานออกพลางมองไปทั่วทั้งใบหน้าของอีกคนใกล้ๆอย่างพิจารณาก่อนจะส่งยิ้มที่เรียกได้ว่าทำเอาจินฮวานหัวใจเต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ แต่มันก็ไม่มีอะไรที่ทำให้จินฮวานร้อนไปทั้งหน้าได้เท่ากับคำพูดของเด็กบ้าตัวสูงตรงหน้าเขาหรอกนะ
"หน้าพี่อะนะ? ก็น่ารักไงครับ น่ารักมากๆๆๆ โอ้ยยยยย" ร้องเสียงหลงเพราะมือของจินฮวานที่หยิกเข้าที่แขนเขาเต็มๆแบบไม่ยั้งแรงเลยสักนิด จุนฮเวรีบผละออกมานั่งที่เก้าอี้ตัวเองเหมือนเดิมพลางลูบแขนตัวเองเบาๆ
เจ็บเชี่ย แม่ งอย่างกับโดนคีมหนีบ TT
"น่ารักพ่อมึ งสิ!" หลุดปากด่าจุนฮเวเสียดังลั่นร้านจนคนหันมามองเป็นตาเดียว จินฮวานรีบสะพายกระเป๋าเป้แล้วลุกขึ้นยืนก่อจะเดินกระแทกเท้าออกไปจากร้านกาแฟ ทิ้งจุนฮเวมันไว้ตรงนั้นแหละเด็กบ้าอะไรวะทำไมขยันทำให้เขาหงุดหงิดได้ทุกทีที่เจอหน้ากันเลยให้ตายดิ
แล้วอากาศวันนี้จะร้อนไปไหนวะเนี่ย!
หน้ากูร้อนหมดแล้วห่า!!!!!
ประตูรถคันสวยถูกว่าที่ทันตแพทย์ตัวเล็กกระชากเปิดอย่างแรง มือขาวเหวี่ยงกระเป๋าเป้ไปหลังรถและเร่งแอร์ให้เย็นที่สุดก่อนจะเอาหน้าไปจ่อแอร์เพื่อลดอาการร้อนหน้าให้มันทุเลาลงบ้าง คำพูดกับหน้ายิ้มๆของจุนฮเวยิ่งลอยเข้ามาในหัวเท่าไหร่หน้ามันก็ไม่หยุดร้อนสักที
โถ่เว้ย
"เห้ยพี่จินๆๆๆๆ ผมกลับคอนโดด้วยดิ ช่วงนี้มอไซผมเสียอะะะ ไม่อยากนั่งแทกกลับเปลืองตังอะะะ นะนะนะนะ" คนตัวสูงที่รีบลุกแล้ววิ่งตามจินฮวานมาได้ทันเปิดประตูรถก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาหาคนตัวเล็กที่กำลังเอาหน้าจ่อแอร์อยู่พอดี จุนฮเวเอ่ยเสียงหอบแล้วยิ้มให้จินฮวานที่ยังคงนั่งนิ่งไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น
"มึงก็เดินกลับดิ!!! ปิดประตูรถด้วยกูจะกลับคอนโดแล้ว! เห้ยใครบอกให้ขึ้นมา! ลงไปเลยนะ!!!" ตกใจจนเกือบจะถีบจุนฮเวออกไปจากรถอยู่แล้วจริงๆตอนที่ร่างสูงโปร่งของรุ่นน้องมันยัดตัวเองเข้ามานั่งเบาะหน้าข้างเขา มือเล็กรัวทุบแขนจุนฮเวที่นั่งยิ้มอยู่ไม่ยอมหุบ ก่อนที่มือจะถูกจุนฮเวจับเอาไว้ เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ้อนๆ
"เห้ยพี่อย่าใจร้ายกับผมเลยนะ ให้ผมกลับด้วยนะครับนะะะะ ถือซะว่าตอบแทนที่ผมเลี้ยงขนมกับกาแฟพี่ไงนะครับนะะะ"
"-____-" ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหรอก จินฮวานถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ เท้าเล็กเหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวรถออกจากมหาลัยอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงจุนฮเวนั่งฮัมเพลงอย่างมีความสุขอยู่ในรถแล้วรู้สึกอยากจะบ้าตาย
ทำไมมันหน้าด้านขนาดนี้วะ!
บังเกิดความเงียบขึ้นในห้องโดยสารขนาดเล็กมากว่าครึ่งทางแล้วจนจุนฮเวรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่นอย่างใช้ความคิดว่าจะชวนคนที่กำลังขับรถอยู่คุยเรื่องอะไรดีถึงจะได้ไม่โดนเหวี่ยงกลับมาจนหน้าสั่น แอบมองเสี้ยวหน้าที่กำลังตั้งใจมองทางขับรถแล้วก็ยิ้มออกมาอีกรอบ คือจะบอกว่าจริงๆแล้วมอเตอร์ไซค์ของเขาไม่ได้พังอย่างที่บอกพี่จินฮวานไปหรอกนะ วันนี้จุนฮเวก็แค่ตั้งใจทิ้งลูกรักเอาไว้ที่ลานจอดรถใต้ตึกวิศวะ คิดว่าเดี๋ยวค่อยไปขับกลับคอนโดอีกที
หวังว่าคงจะไม่มีใครมาขโมยลูกพ่อไปขายหรอกนะ TT
"ฟันจะเฉาะกระจกรถกูแตกอยู่แล้ว ถอยหน้าออกมาเลยมึงอะ" น้ำเสียงหงุดหงิดของคนขับรถเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาพร้อมกับมือขาวที่ผลักหน้าจุนฮเวให้แนบติดกับเบาะรถ จิ้ปากอย่างหงุดหงิดเพราะไม่เข้าใจว่าจุนฮเวนี่จะสูงไปเพื่ออะไร สูงแล้วดันนั่งหลังตรงบังกระจกมองข้างเขาไง จะเลี้ยวรถเข้าไปจอดไม่ได้ มองไม่เห็น
“โหพี่ ผมก็ไม่ได้ฟันเหยินนะ เออรึว่าเหยินอะ ดูให้ผมหน่อยดิ” รอให้จินฮวานจอดรถเสร็จก่อนะจะเอ่ยถามขึ้นมาทำเอาคนที่กำลังปลดเข็มขัดนิระภัยออกชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าขาวจะหันกลับมาจ้องหน้าจุนฮเวที่กำลังยิ้มแฉ่งโชว์ฟันให้เขาอยู่ นั่งนิ่งมองหน้าหล่อของจุนฮเวที่อยู่ห่างกันเล็กน้อยอาย่างพิจารณาอยู่สักพัก
แทนที่จะมองฟันของรุ่นน้องตัวสูงที่นั่งยิ้มให้เขาอยู่จินฮวานกลับเอาแต่มองริมฝีปากจุนฮเวจนรู้สึกหน้าร้อนเห่อขึ้นมาเสียอย่างนั้น รีบเบนสายตาออกจากริมฝีปากได้รูปจนสายตาสองคู่ประสานเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ จุนฮเวที่มองจินฮวานอยู่ก่อนแล้วยกยิ้มบางๆ ใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้าใกล้จินฮวานเรื่อยๆจนอีกคนรู้สึกตัว จินฮวานกระพริบตาถี่ๆแล้วเอนตัวหลบจุนฮเวจนหลังติดกับประตูรถ
“กะ ก็ไม่หนิ่ แต่ฟันมึงเกนิดๆนะ ไปดัดหน่อยก็ดีเหมือนกัน” รู้สึกร้อนหน้าจนเกือบจะได้กลิ่นไหม้บนหน้าตัวเองอยู่แล้ว ยิ่งจุนฮเวยื่นหน้าเข้ามาสาดยิ้มหล่อใส่เขาแบบนี้อีก
โอ้ยไอ้เหี้ยนี่ เขยิบออกไปได้ป่ะหล่ะ
กูร้อน!!!
“จริงหรอพี่ งั้นผมคงต้องให้พี่ดัดให้แล้วอะ...ไว้พี่เรียนจบมาดัดให้ผมด้วยนะ ผมขึ้นห้องละพี่ ขอบคุณมากครับที่ให้ติดรถมาด้วย พี่ไปนอนซะนะหน้าพี่โคตรง่วงเลยอะ ถ้ายังไม่อิ่มหาอะไรกินด้วยนะ เดี๋ยวปวดท้อง” เห็นแก้มขาวของจินฮวานขึ้นสีแดงน้อยๆแล้วก็อดที่จะยิ้มอีกรอบไม่ได้อีกนั่นแหละ คนตัวสูงทำเป็นเอื้อมไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่เอาไปวางไว้หลังรถจนตัวยิ่งชิดจินฮวานเข้าไปอีก ใบหน้าห่างกับหน้าคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋เพียงนิดเดียว เลิกแกล้งให้จินฮวานจนมุมก่อนจะผละออกมาและเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่ที่ถดตัวหนีแล้วมองเขาอย่างระแวงด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะอบอุ่น
“ผมเป็นห่วง” ทิ้งประโยคสุดท้ายพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำเอาจินฮวานรู้สึกอยากจะระเบิดตัวเองทิ้งแม่ งอยู่ในรถนั่นแหละแล้วค่อยเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าคอนโดไป ทิ้งให้คนตัวเล็กที่นั่งกลั้นหายใจมาเกือบนาทีนั่งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก มือเล็กยกขึ้นมานวดหัวใจตัวเองที่เต้นระรัวเบาๆ
เป็นห่งเป็นห่วงเชี่ยไรหล่ะ .////.
จินฮวานรีบเปิดประตูลงจากรถของตัวเองอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อตัวเองแล้วพัดหน้าให้หายร้อนจนจะไหม้อยู่แล้วให้เย็นลงมาบ้าง
สงสัยอยู่ในรถนานเกินไป ออกซีเจนมันน้อยไปแน่ๆถึงได้เป็นแบบนี้
แต่กลิ่นน้ำหอมของจุนฮเวพอยิ่งได้ดมใกล้ๆแบบเมื่อกี๊มันหอมจริงๆนะ TT
#ขอใจพี่จิน
เย้ยยยยยยย มาอัพตอนสามแล้ววว ตอนนี้กันกลับมาอัพให้ไวม้ากมากกก อัพฉลองตัวเองสอบเสร็จวันสุดท้าย เย่5555
จุนจินตอนนี้โมเม้นเค้าน่าร้งน่ารักเนอะ นี่ตอนเแต่งไปนี่บิดไปเขินไป คือชอบหว่ะ 55555555 พี่จินเป็นเคะที่ซึนมากอะะะ ส่วนเน่ตอนนี้ก็แบบอะไรจะเริ่มรุกเข้าจีบพี่จินแล้ว TT ชอบสายรหัสบ้าบอของเน่กันมั๊ยคะ 5555 หนุ่มวิศวะแก๊งค์นี้เค้าหล่อจริงๆนะ (แต่สติไม่ค่อยดี -..-) รีดเดอร์คงจะพอรู้กันแล้วใช่มั๊ยคะว่าคุณฮันบินเค้าเป็นคนยังไง อยากให้ฮันบินกลับมาจากอเมริกากันมั๊ยเนี่ยยยยยยย 5555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เม้นกันเข้ามามากๆเลยน้าาาา นั่งอ่านแล้วนี่ยิ้มแล้วก็มีกำลังใจฮึบๆแต่งต่อให้เลยเนี่ยย อิอิ สำหรับคนที่เม้นให้กันบ่อยๆทุกตอนเลยนี่กันขอบคุณจริงๆเลยนะค้าที่ติดตาม ขอบคุณมากๆเลยน้า
ฝากแทกนี้ด้วยค่า #ขอใจพี่จิน เข้าไปสกรีมฟิค ไปนั่งเม้ามอยเรื่องหนุ่มวิศวะกันได้ในแทกนี้เลยน้ะะะ กันจะอัพรูปอิมเมจของแต่ละคนผ่านแทกนี้ด้วยค่า แฟนก่งแฟนเก่าไรงี้มีหมดน้ะ อิอิ
ตามทวงฟิคกันได้เลยนะคะ @Gunliver (เผื่อวันไหนกันลืมอัพเมนชั่นไปทวงได้เลยยย)
ส่วนเรื่องนี้จะบ๊อบยุนรึเปล่า ขอไม่บอกค่ะ ความลับระดับโลก 555555
ขอบคุณมากค่าที่เข้ามาอ่านและคอมเม้น ขอบคุณจริงๆน้าาาา
สวัสดีวันตรุษจีนค่า
ความคิดเห็น