คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 02 : Don't Go
CHAPTER 02
DON’T GO
"พี่จินฮวานๆ ถึงคอนโดแล้วครับ" จุนฮเวหันมาปลุกพร้อมเขย่ากายของคนที่หลับอยู่เบาๆ จินฮวานครางอื้อในลำคอพร้อมกับมือเล็กที่ปัดมือเขาออกอย่างรำคาญ กายบางพลิกตัวหันหนีมือที่พยายามสะกิดเขาไม่หยุด
"อย่ามายุ่ง จะนอน"
"พี่จะนอนอยู่ในรถจริงๆหรอ" ตัดสินใจลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งที่จินฮวานนั่งอยู่ ปลุกพี่จินฮวานครั้งสุดท้ายด้วยการยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคนที่พลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขา เสียงนุ่มเอ่ยใกล้หูเล็กที่แดงเพราะปริมาณแอลกอฮอลในเลือด และมันก็ได้ผลดีเลยหล่ะ จินฮวานรีบดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรงอย่างรวดเร็วเสียจนหน้าแทบจะกระแทกปากของจุนฮเว คนตัวเล็กกัดปากตัวเองแน่นแล้วตวัดสายตามามองจุนฮเวที่นั่งหัวเราะเขาอย่างไม่พอใจ
"พี่จะนอนอยู่ในนี้หรอ เดี๋ยวก็ขาดอากาศหายใจตายหรอก ขึ้นห้องกับผมนะ ผมจะไปส่งพี่เอง ถ้าพี่ขี้เกียจเดิน เดี๋ยวพี่ขี่หลังผมไปก็ได้ ไปนอนเตียงนุ่มๆนะครับพี่จินฮวาน" พยายามใช้น้ำเสียงอ้อนคนตัวเล็กที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นมาทำหน้ายักษ์ใส่เขาแล้ว จินฮวานกัดปากตัวเองแน่นเหมือนเด็กไม่พอใจ ก่อนที่จะพยักหน้าส่งๆให้จุนฮเวเป็นอันว่าตกลง ร่างสูงยิ้มกว้างก่อนจะหันหลังให้จินฮวาน
คนเมากระพริบตาถี่จ้องแผ่นหลังกว้างของรุ่นน้องหน้าหล่ออยู่เสียนานจนจุนฮเวหันหน้ากลับยิ้มให้เขาอีกทีและตบหลังตัวเองปุๆ เป็นเชิงว่าให้ขึ้นมาได้แล้ว
"กะ กูไม่ใช่ผู้หญิงนะ กูเดินเองได้"
"เออผมรู้ นี่ถ้าพี่เป็นผู้หญิงผมอุ้มพี่ขึ้นห้องไปแล้วเนี่ย แบกพี่ขึ้นหลังแหละครับ แมนสุดแล้ว"
จินฮวานกระแอมไอเบาๆไล่อาการร้อนบนใบหน้าที่อยู่ๆก็ร้อนขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ อยากจะบ้าตายจริงๆนะ ไม่รู้ว่าทำไมจุนฮเวตอนยิ้มให้เขาถึงได้หล่อขนาดนี้
เห้ย นี่กูไม่ใช่เกย์นะ
นั่งหันหลังรอคนตัวเล็กตัวสินใจอยู่หลายนาทีจนจุนฮเวจะลุกขึ้นยืนเพราะเริ่มเมื่อยเสียแล้ว แต่ก็พอดีกับจินฮวานที่ถอนหายใจออกมาเบาๆและทิ้งตัวลงมาเกาะหลังจุนฮเวเอาไว้แต่โดยดี เพิ่งจะสำเหนียกว่าตัวเองตัวเล็กเป็นก้างอย่างที่เพื่อนบอกจริงๆก็ตอนที่เอาตัวเองแนบกับแผ่นหลังกว้างนี่แหละ...
อยากจะเป็นลมตายเพราะร้อนหน้าอีกรอบกับกลิ่นน้ำหอมแนวสปอร์ตจากร่างสูงกว่า ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าจินฮวานทำอะไรลงไปบ้าง แต่ที่แน่ๆเขาเผลอฝังจมูกลงบนไหล่กว้างแล้วสูดเอากลิ่นน้ำหอมนั่นเข้าจมูกไปเต็มๆ
แม้แต่กลิ่นตัวมันยังหล่อ!
ทำไมหอมแบบนี้วะ ;_;
น้ำหอมยี่ห้ออะไรไหนบอกจะไปซื้อมาใช้บ้าง อยากหล่อ TT
จุนฮเวยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้วกับการกระทำของคนข้างหลัง ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้นะว่าจินฮวานทำอะไรอยู่ จมูกเล็กๆที่ฝังลงบนไหล่ของเขาและลมหายใจร้อนของคนเมาที่อยู่แถวๆคอเขาอีก อยากจะบอกว่าฟินมากเหอะที่จินฮวานทำแบบนี้ ใจเต้นจนเกือบจะหลุดออกมาเต้นนอกอกอยู่แล้ว โชคดีนะที่หันหน้าไปทางเดียวกัน นี่ถ้าจินฮวานเห็นว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่มีหวังได้โดนด่าว่าไอ้โรคจิตแน่ๆ จุนฮเวกระชับแขนที่ประของขาสองข้างอยู่เอาไว้แน่นๆกันอีกคนตกทำเอาคนที่กำลังดมกลิ่นน้ำหอมเพลินๆถึงกับสะดุ้งขึ้นมาน้อยๆ
"ตะ ตัวกูหนักหรอ?" ถามจุนฮเวเสียงตะกุกตะกัก กลัวโคตรๆว่าอีกคนจะรู้ตัวว่าเขากำลังทำอะไรอยู่เลยแกล้งทำให้จินฮวานสะดุ้ง ปากสั่นหน้าสั่นไปหมด ร้อนหน้าร้อนตัวจนอยากจะกระโดดลงน้ำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
สงสัยวันนี้กูจะกินเหล้าเยอะเกินไป
"ไม่หนักหรอกพี่ เกาะผมแน่นๆก็พอ อ้อ! อย่าลืมบอกชั้นกับเลขห้องมาด้วยก่อนจะหลับอีกรอบนะครับ" จุนฮเวพูดแค่นั้นก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากลานจอดรถ จินฮวานเงยหน้าขึ้นมาบอกเลขห้องก่อนจะฟุบหน้าลงกับไหล่กว้างอีกครั้ง ตอนนี้พูดได้คำเดียวเลยว่ามึนหัวจนจะตายอยู่แล้ว นี่ถ้าไม่มีจุนฮเวมาส่งเขาคงได้เอาบีเอ็มพุ่งลงทางด่วนแน่ๆ
ขอบคุณมึงมากๆนะ
หลังจากตอนแรกที่เดินอย่างเร็วเข้ามาในตัวตึกพอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่อยู่บนหลังก็พอจะรู้ว่าจินฮวานคงจะหลับไปเสียแล้ว ขายาวลดการเดินให้ช้าลงเพื่อที่จะได้ไม่กระทบกระเทือนถึงคนหลับ อยากจะยิ้มให้แก้มแตกไปเลยจริงๆนะตอนเดินเข้าคอนโดมา คือไม่คิดจริงๆว่าจะได้อยู่คอนโดเดียวกัน ไม่พอเหอะ อยู่ชั้นเดียวกันอีกตังหาก
นี่มันบังเอิญเกินไปรึเปล่าวะ?????
หันหน้าไปมองจินฮวานที่เอาหัวซบไหล่เขาเขาอยู่แล้วก็ยิ้มออกมาอีกที ความรู้สึกที่อยากจะจีบคนตัวเล็กนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วหล่ะ ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมถึงได้ชอบจินฮวานมากมายขนาดนี้ทั้งๆที่เจอกันแค่สองครั้งเท่านั้น อาจเรียกรักแรกพบหรืออะไรทำนองนั้นก็ได้นะ แต่หลังจากนี้ไปพี่จินฮวานต้องได้เจอเขาบ่อยแน่ๆ
พบกันบ่อยๆเดี๋ยวก็รักเองหล่ะน่าาา
จุนฮเวเชื่อแบบนั้นนะ
ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องของจินฮวานมากเท่าไหร่หัวใจจุนฮเวก็เต้นรัวจนน่ากลัวว่ามันจะกระเด้งออกมาเต้นอยู่บนพื้นทุกที เพราะมันก็ใกล้จะถีงห้องของจุนฮเวแล้วด้วยเหมือนกัน อยากจะบ้าตายจริงๆนะ นี่ถ้าสมมติว่าได้ห้องข้างๆกันหรือห้องตรงข้ามกันนี่คงเรียกว่าพรหมลิขิตแล้ว จริงๆนะ
ขายาวหยุดยืนอยู่หน้าห้องของคนตัวเล็กที่ยังคงหลับอยู่ จุนฮเวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะหันไปมองห้องที่อยู่ข้างหลังตนเองและรีบหันกลับมาที่ห้องตรงหน้าอย่างว่องไว อยากจะแหกปากร้องให้ดังลั่นไปทั่วทั้งชั้นแต่ก็กลัวว่าชาวบ้านเค้าจะตื่นมาด่าเอา
ทำไมหน่ะหรอ...
ห้องพี่จินฮวาน ห้อง '1903'
ส่วนห้องของเขา ห้อง '1904'
แล้วทั้งชั้นนี้มีแค่สี่ห้องเท่านั้น แต่ละฝั่งแบ่งฝั่งเป็นเลขคู่และเลขคี่ ซึ่งแน่นอนว่าห้องของเขากับจินฮวานอยู่ตรงข้ามกันแบบร้อยเปอร์เซนต์
เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมว่าแบบนี้เค้าเรียกว่าพรหมลิขิตแล้วจริงๆนะพี่จินฮวาน
นี่มันซีรี่ย์เรื่องไหนในประเทศนี้ครับ ขอให้ผมเป็นพระเอกเหอะจริงๆ
มือใหญ่เสียบคีย์การ์ดที่ติดอยู่กับพวงกุญแจรถของจินฮวานเอาไว้ รอจนไฟสีเขียวและเสียงอันลอคดังขึ้นถึงได้เปิดประตูเข้าไปในห้องหรูที่เงียบสงัด ไฟค่อยๆสว่างขึ้นตามทางที่จุนฮเวเดินผ่านไป ไม่อยากจะพูดหรอกนะ ห้องของพี่จินฮวานนี่ไฮเทคสุดๆ ทุกอย่างในห้องดูเป็นสิ่งของอัตโนมัติไปเสียหมดท่าทางจะแพงน่าดูจนจุนฮเวแทบจะไม่กล้าเดินชนอะไรทั้งสิ้น
เดินผ่านส่วนของห้องนั่งเล่นที่ดูเหมือนจะกินพื้นที่ไปกว่าครึ่งชั้นตรงไปยังห้องที่น่าจะคิดว่าเป็นห้องนอนนั่นแหละ จุนฮเวค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เดินตรงไปยังเตียงกว้างก่อนจะค่อยๆหย่อนกายเอาคนเมาที่กำลังหลับเป็นเด็กๆอยู่นอนลงบนเตียงและจัดแจงท่านอนให้อีกคนได้นอนสบายๆ จินฮวานครางในลำคอเล็กน้อยพลางขยับตัวซุกหน้าเข้ากับหมอนนุ่มจนหน้าแทบจมลงไปกับหมอน จุนฮเวยิ้มบางๆ มือใหญ่เกลี่ยผมที่ปรกหน้าของจินฮวานออกก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเตรียมเดินออกจากห้อง
"ฝันดีนะครับพี่จินฮวาน" หันหน้าไปมองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอีกทีแล้วหันตัวกลับ ขายาวกำลังจะก้าวไปทางประตูชะงักอยู่กับที่เมื่อมือเล็กของคนที่เขาเพิ่งจะบอกฝันดีไปเมื่อกี๊กระตุกเสื้อเขาอย่างแรง หันกลับไปมองเจ้าของมือแล้วก็อยากจะบ้าตายเพราะความตกใจ อยู่ๆจินฮวานที่คิดว่าเมาหลับไปแล้วลุกขึ้นมานั่งหลังตรงมองหน้าเขาพร้อมกับดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาคลออยู่เต็มเบ้า ใบหน้าน่ารักเบะจนเหมือนคนจะร้องไห้อยู่แล้ว
"อย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งเราไปไหนนะ ฮึก อย่าไปไหนเลยนะ ขอโทษ ฮึก ฮือออออออ ขอโทษจริงๆนะะ ฮึกก" น้ำตาเม็ดใสของจินฮวานหยดแหมะลงบนผ้าห่มผืนหนาจนเป็นดวงใหญ่ จุนฮเวอ้าปากค้างอย่างตกใจ จินฮวานกอดเอวจุนฮเวแน่นพร้อมกับซุกหน้าลงบนหน้าท้องของเขาและเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังขึ้นเรื่อยๆจนรุ่นน้องตัวสูงเริ่มจะทำอะไรไม่ถูก พยายามลูบหลังจินฮวานเบาๆเป็นเชิงปลอบก็แล้ว แต่จินฮวานก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
ใจเสียจริงๆตอนได้ยินเสียงจินฮวานสะอื้น ยอมรับว่างงมากคือไม่เข้าใจเลยว่าเมื่อกี๊ยังเห็นหลับอยู่ดีๆแล้วทำไมถึงได้ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ซะงั้น มืออีกข้างที่ว่างจากการลูบหลังปลอบคนร้องไห้อยู่รีบหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาตัวช่วยคนสำคัญอย่างรวดเร็ว
หวังว่าคงจะยังไม่หลับนะ
(โหลลลลล ว่าไงไอ้เน่ มึงพาเพื่อนกูไปส่งห้องดีป่ะเนี่.....)
“เห้ยลุงๆๆ ฟังผมก่อนๆ พี่จินฮวานร้องไห้หนักมาก ผมต้องทำยังไงดีวะ นี่ตอนแรกหลับไปแล้วอยู่ๆก็ลุกขึ้นมาร้องไห้เนี่ย ผมทำไรผิดไปป่ะวะพี่ยุนฮยอง” ละล่ำละลักรีบเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ลุงรหัสตัวเองฟังอย่างว่องไว พลางลูบหลังจินฮวานที่ตอนนี้ปล่อยโฮออกมาเสียดังลั่นห้องจนเสียงแทรกเข้าไปในโทรศัพท์ คนปลายสายที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเพื่อนแทนที่จะเป็นห่วงกลับหัวเราะเสียงดังจนจุนฮเวต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
(555555 ไอ้จินมันเป็นพวกเมาแล้วร้องไห้เว่ยมึงงง มันจะไม่ร้องไห้เด็ดขาดถ้ามันไม่อยู่ห้องตัวเอง ให้มันระบายอารมณ์มันไปนะมึง วันนี้มันคงเจออะไรมาเยอะจริงๆอะ กูจำได้ว่าวันศุกร์แม่ งวันเรียนโหดนรกสัดสำหรับพวกทันตะ ถามมันอะว่ามันเป็นไร แล้วบอกกูด้วย ดูๆมันแทนกูด้วยนะเว่ยไอ้เน่ ขอบคุณมึงมากๆนะเว่ยไอ้หลานเลิ้บ เห้ยๆ กูไปดูลุงมึงอีกคนก่อนเว้ย ไอ้ห่ านี่เมาแล้วแก้ผ้า!!! เชี่ยบ๊อบบบ!!!!....)
“เห้ยเดี๋ยวดิพ.....” ยังไม่ทันถามอะไรต่อจนจบยุนฮยองที่ร่ายยาวจบปุ๊บก็รีบตัดสายทันที จุนฮเวโยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะผละออกจากกอดของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ร้องไห้จนเสื้อบริเวณหน้าท้องของเขาเปียกน้ำตาไปหมดแล้วและค่อยๆย่อตัวลงจนหน้าเสมอกับจินฮวานที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่ไม่ยอมหยุดเสียที เห็นรุ่นพี่ที่ปกติขี้เหวี่ยงขี้วีนเสียเหลือเกินนั่งก้มหน้าร้องไห้ไปม้วนผ้าห่มในมือไปด้วยจนเป็นก้อนกลมๆพันรอบมือเล็กแล้วก็อดที่จะยิ้มไม่ได้อีกนั่นแหล่ะ
เหมือนเด็กจริงๆเลยนะพี่จินฮวาน
“พี่เป็นอะไรครับ พี่ร้องไห้ทำไม วันนี้ไม่โอเคหรอ???” เสียงอบอุ่นเอ่ยถามจินฮวานพร้อมกับนิ้วยาวที่คอยเกลี่ยน้ำตาให้ออกไปจากใบหน้าขาว จินฮวานสูดจมูกแล้วปัดมือจุนฮเวออก ใบหน้าน่ารักง้ำงออย่างคนไม่ชอบใจ มือเล็กทุบไหล่กว้างเบาๆ
“อย่ามายุ่งเรื่องของกูได้ป่ะวะ ฮึก มึง มึงเป็นใคร ทำไมต้องมาสนใจเรื่องของกูวะ ฮือออออ นายองเค้ายังไม่สนใจกูเลย ฮึก กูเตี้ย กูมีไฝที่หน้านี่ผิดมากเลยหรอ ฮึก ทำ ทำไมนายองต้องทิ้งกู ชีวิตกูพังมาก พังมาหลายปีแล้วด้วย แล้วทำไมชีวิตนายองนี่ถึงได้ดีจังวะ ฮึก กู ฮึก กูหมันไส้ ฮึก ทำไมกูต้องเฮิร์ธอยู่คนเดียววะ ฮือออออออออ”
“...”
“กูเจ็บ ฮึก เจ็บมากๆ กูมองหน้านายองไม่ได้ กูเจ็บมาก แล้ววันนี้กูเจอนายองจูบกับคนอื่น ตอนนี้กูเจ็บจนหายใจไม่ออกแล้ว ฮึกก กูเสียใจมาก กูไม่โอเคเลย” ร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่จนจุนฮเวที่นั่งมองจินฮวานเงียบๆอยู่นานต้องดึงอีกคนเข้ามากอดปลอบ ตัวเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งๆแต่โดยดี เพราะมือใหญ่ที่คอยลูบหัวจินฮวานอยู่เบาๆนี่แหละ
“เดี๋ยวมันก็โอเคเองนะครับพี่” ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจแบบนั้นหรอก...
แอบต่อท้ายประโยคนั้นกับตัวเองในใจ เสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าหล่อ ปล่อยให้จินฮวานร้องไห้ไปพลางลูบผมอีกคนไปพลางจนเสียงสะอื้นของจินฮวานเริ่มเงียบลงแล้ว และแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเป็นอันบอกว่าจินฮวานหลับไปเสียแล้ว จุนฮเวค่อยๆวางร่างของรุ่นพี่ตัวเล็กลงกับเตียงนุ่มอีกครั้ง มือใหญ่เกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนบนแก้มใสของจินฮวานเบาๆ
นั่งมองหน้าหลับไปกว่าค่อนคืน เหลือบเห็นเวลาบนนาฬิกาแล้วก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้เลยว่านั่งมองจินฮวานมานานแค่ไหนแล้ว ที่รู้ๆคือใบหน้าตอนหลับของอีกคนมันดูน่ามองเสียจนเขาไม่อยากทำอะไรอย่างอื่นเลยสักนิด ใครกันนะที่บอกว่าพี่จินฮวานไม่น่ารัก อยากจะบอกตรงๆเลยว่าคนคนนั้นคิดผิดอย่างมหันต์
บางทีพี่คงจะยังไม่รู้อะไร
ไฝบนหน้าพี่มันไม่ได้น่าเกลียดเลยสักนิด
มันทำให้พี่โคตรน่ารักมากกว่านะพี่รู้ตัวมั๊ย??
#ขอใจพี่จิน
แสงแดดตอนเที่ยงวันที่ส่องลอดผ้าม่านผ่านเข้ามาในห้องนอนในคอนโดหรูชั้น19ทำเอาร่างที่นอนอยู่ต้องพลิกกายหนีแสงแดดที่แยงตาไปทางอื่น จนขาไปก่ายเข้ากับร่างกายของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างกันอยู่บนเตียง จินฮวานขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเอง ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆมองหน้าของจุนฮเวที่อยู่ห่างจากเขาเพียงคืบอย่างตกใจ รีบก้มลงไปมองตัวเองเห็นเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและจุนฮเวยังอยู่ครบดีก็ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
แอบมองใบหน้าของจุนฮเวที่อยู่ห่างกับเขาเพียงเล็กน้อย รู้สึกอยากจะเบ้ปากใส่ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หมันไส้ขนาดนี้ ไอ้หล่ออะหล่อนะ คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป เรียกได้ว่าจุนฮเวเป็นคนหล่อคนหนึ่งเลยจริงๆแหละ ถึงจะชอบทำตัวกวนตีนเพื่อนเขาบ่อยๆจนจินฮวานแทบอยากจะถวายตีนถีบจุนฮเวบ้างเป็นบางครั้งก็เหอะ เท่าที่รู้มาคือสาวๆทั้งมหาลัยทั้งสาวแท้สาวเทียมนี่ต่างกรี๊ดกร๊าดจุนฮเวกันทั้งนั้น
ยกเว้นเขาคนนึงแหละนะที่ไม่กรี๊ด แถมไม่รู้จักด้วย
บอกตรงๆเลยว่าเพิ่งจะรู้ว่าคนชื่อกูจุนฮเวมีอยู่บนโลกใบนี้ด้วยก็ตอนลื่นล้มหน้าคณะวิศวะวันนั้นนี่แหละ -_-
จุนฮเวขยับตัวเบาๆพร้อมครางเสียงต่ำในลำคอทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆแล้วรีบหลับตาลงทันที คนที่เพิ่งตื่นยิ้มบางๆก่อนจะค่อยๆขยับกายออกมาจากจินฮวานเบาๆแล้วลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนเตียง เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาลอยๆทำเอาคนที่เพิ่งแกล้งหลับไปต้องขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก
“ผมรู้นะว่าพี่ตื่นแล้ว แล้วพี่ก็แอบมองผมนานแล้วด้วย”
“ตะ ตื่นนานแล้วอะไร นี่เพิ่งตื่น” คนที่ถูกจับได้รีบทำท่าบิดขี้เกียดให้จุนฮเวเห็นแทบจะทันที ปากบางอ้าหาววอดๆ ทำตัวเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วโดนครูจับได้ไม่มีผิด ทำเอาจุนฮเวอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ผมรู้นะว่าผมหล่ออะ อยากมองผมก็มองตรงๆเลยก็ได้นะพี่ ตอนผมตื่นนี่ผมหล่อกว่าเยอะเลยนะ” นึกคึกอยากแกล้งคนแก่ที่ทำตัวเหมือนเด็กจนต้องตื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่กำลังนอนบิดขึ้เกียดอยู่ เห็นตาเล็กๆเบิกกว้างอย่างตกใจก็หัวเราะใส่จินอวานเสียยกใหญ่ จนคนถูกแกล้งต้องยกเท้าขึ้นมาถีบให้จุนฮเวลุกออกไปจากตัวแล้วรีบดีดตัวขึ้นมานั่งทำหน้ามุ่ยอย่างหงุดหงิด
“ไปไหนก็ไปเลยไป กลับบ้านกลับช่องไปเลยนะมึงอะ”
“บ้านผมนี่อยู่ตรงข้ามห้องพี่เองเนี่ย โคตรพรหมลิขิตเลยนะพี่ว่าป่ะ”
“พรหมลิขิตเหี้ยอะไรหล่ะ กูเป็นผู้ชาย ไว้มึงเป็นผู้หญิงเมื่อไหร่นี่จะบุกถึงห้องเลย เห้ย!!! ทำไรอะ!!!!” เตรียมจะหันหน้าไปเหวี่ยงใส่จุนฮเวสักหน่อยแต่ก็ตกใจจัดจนแทบจะตกเตียงเพราะอยู่ๆคนตัวสูงก็ยื่นหน้ามามองเข้าเสียใกล้จนจะมูกจะชนกันอยู่แล้วจริงๆนะ โชคดีที่จุนฮเวดึงมือเขาเอาไว้ทันไม่งั้นได้หงายหลังหัวฟาดพื้นแน่
“ผมว่าคนที่จะเป็นผู้หญิงน่าจะเป็นพี่มากกว่านะ หน้าพี่นี่โคตรน่ารักเลย”
“ผู้หญิงอะไร น่ารักอะไรรร ไปเลยนะ กลับห้องไปเลยนะมึง” อยากจะแหกปากด่าเด็กตรงหน้าแต่ก็ด่าได้ไม่สุด จินฮวานเบือนหน้าหนีจุนฮเวที่มองเขาอยู่ด้วยสายตาแปลกๆพลางยิ้มบางๆแบบนี้ทำเอาจินฮวานคนแมนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“55555 โอเคครับ ผมกลับห้องแล้วก็ได้” หัวเราะทิ้งท้ายอย่างอารมณ์ดีให้อีกคนได้หงุดหงิดเล่นๆ แล้วลุกจากเตียงเตรียมเดินกลับห้อง เห็นจินฮวานที่รีบลุกขึ้นมาแล้วเดินตามมาส่งเขาถึงหน้าประตูห้องก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“เมื่อคืนอะ ขอบคุณมึงมากๆนะที่ขับรถกลับคอนโดมาส่งให้ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนด้วย” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยขอบคุณจุนฮเวพร้อมยิ้มบางๆให้ มือขาวเอื้อมไปปลดล็อคประตูห้องแล้วเปิดให้กับจุนฮเวที่ยังคงยืนนิ่งมองเขาอยู่เงียบๆ กำลังจะหันไปถามว่าทำไมยังไม่ไปอีก แต่ก็ไม่ทันกับอีกคนที่พูดแทรกขึ้นมาก่อนทำเอาจินฮวานอ้าปากค้างกลางอากาศ ใบหน้าขาวเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แต่ที่แน่ๆ รู้ตัวอีกทีจินฮวานก็ตะโกนด่าไล่จุนฮเวไปพร้อมกับปิดประตูห้องใส่หลังเสียงดังปังไปเปรียบร้อยแล้ว
“กูเพื่อนเล่นมึงหรอไง!!! ไอ้เกย์!!!!!”
บางทีรีดเดอร์ที่กำลังอ่านอยู่ตอนนี้คงจะยังไม่รู้ใช่มั๊ยครับ
ว่าจุนฮเวที่สาวๆกรี๊ดกร๊าดกันนักหน้ามันเป็นเกย์...
“เห้ยพี่ผมพูดจริงนะ!!!” ได้ยินเสียงของอีกคนตะโกนเข้ามาในห้องจินฮวานก็รีบอุดหูมือเล็กกดล็อคห้องแล้วเดินหนีไปให้ไกลจากประตูห้องที่จุนฮเวยังคงตะโกนเข้ามาไม่หยุดเสียที
อยากรู้ใช่มั๊ยว่าจุนอเวพูดว่าอะไร...
“เมื่อวานผมอาจอยู่เป็นเพื่อน แต่อีกไม่นานหรอกครับเดี๋ยวผมจะมาอยู่เป็นแฟนพี่เอง :-)”
hastag: #ขอใจพี่จิน
เค้ากลับมาอัพแล้ววววววววววววววว สวัสดีวันวาเลนไทน์นะคะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกๆท่าน
นี่มาอัพฉลองวันสีชมพูด้วยโมเม้นน่ารักๆของคุณหมอเค้ากับน้องวิศวะเลยนะ 55555
หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะงับ จะชอบกันมั๊ยนะ
ทำไมแต่งตอนนี้แล้วรู้สึกหลงรักเน่ เน่เป็นเด็กน่ารักมากจริงๆนะคะ
ขอโทษนะค้าบที่มาอัพช้า ติดสอบโน่นสอบนี่เยอะแยะไปหมดเลยยยย หลังจากนี้จะพยายามรีบมาอัพทุกเสาร์อาทิตย์แน่นอนค่า
คอมเม้นและสกรีมในแทกนี้เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะะะะ เค้าอยากรู้มากว่าทุกคนคิดยังไงกับเน่และพี่จินในเรื่องนี้บ้าง
ตอนหนึ่งตอนสองอาจยังไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่แต่รับรองว่าหลังจากนี้จะสนุกกว่านี้แน่นอนค่า :)
ขอบคุณมากๆเลยน้าที่เข้ามาอ่าน รักรีดเดอร์ทุกคนเลยค่า
ความคิดเห็น