คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : chapter 13 : It's hurt 110% UP!!!!
CHAPTER 13
IT'S HURT
วันนี้เราสองคนมาเรียนพร้อมกันเหมือนทุกวัน ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม เด็กตัวสูงรีบมายืนรอจินฮวานที่หน้าห้อง จุนฮเวเองก็ยังคงขยันส่งยิ้มกว้างเหมือนลูกหมาให้กับจินฮวานเหมือนเคย แต่ที่วันนี้มันแปลกไปกว่าเดิมคือ พี่ตัวเล็กขับรถมาส่งจุนฮเวถึงหน้าตึกวิศวะไม่พอ คนตัวเล็กยังจะเดินตามมาส่งจุนฮเวถึงในตัวตึกเลยด้วย อยากจะถามพี่เขาอยู่เหมือนกันว่านึกยังไงถึงขับรถมาส่ง เพราะปกติถ้ามารถพี่จินฮวาน พี่เขาจะจอดรถที่สนามกีฬากลางมหาลัยแล้วปล่อยให้จุนฮเวเดินไปเรียนต่อแทน
แต่วันนี้มันผิดปกติอ้ะ!!
หรือว่าอาจเป็นเพราะวันที่เราไปที่ฮงแดกันวันนั้น
พี่จินฮวานเขาเริ่มมีใจให้กับผมแล้วนะเว่ยพ่อแม่พี่น้องที่รัก TT
กึก....
หืม..พี่เขาหยุดเดินทำไมวะ ?
“คือ เอาจริงนะ มึงเดินตามเงียบๆก็ได้มั๊ยไม่เห็นต้องทำหน้าปริ่มแล้วทำเสียงงุ้งงิ้งอะไรแบบนั้นตลอดมั๊ย ทนมาตั้งแต่บนรถแล้วนะ -_-”
อุ่ย เหมือนพี่เขาจะรู้ความคิดเราแฮะ
นี่มึงแสดงออกมากเกินไปหรอจุนฮเว
“คือมึงควรเก็บอาการบ้างจุนฮเว มึงเป็นผู้ชาย มึงไม่ใช่ผู้หญิง ที่ทำอยู่เนี่ยคือกูอยากให้มึงรู้ไงว่าเออกูก็รู้สึกดีกับมึงอยู่นะ กูไม่ได้ขอมึงเป็นแฟนสักหน่อย สติมึงสติ” เหมือนคนตัวเล็กจะอ่านใจจุนฮเวออกหมดทุกอย่างนั่นแหละ มือขาวลูบหน้าจุนฮเวเบาๆเพื่อให้อีกคนมันได้สติสักที แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะอยู่ๆมือใหญ่ของจุนฮเวก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของตัวเอง ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างอย่างตกใจไม่ต่างอะไรกับจุนฮเวเลยสักนิด
"พี่บอกว่าพี่รู้สึกดีกับผมงั้นหรอ!!!!!" คนบ้า จุนฮเวขอเขินได้ไหมครับสังคม ทำไมพี่จินฮวานถึงได้น่ารักแบบนี้หล่ะ พี่เขาพูดออกมาได้ไงหน้านิ่งๆแบบนี้ พี่ไม่เขินเหมือนผมเลยหรอ
"มะ มึงจะเสียงดังทำไม ชอบให้คนมองหรอ" ตบหน้าเด็กตัวสูงไปเบาๆหนึ่งทีโทษฐานที่มันเสียงดังจนคนที่เดินอยู่เริ่มหยุดมอง จินฮวานรีบชักมือออกมาจากใบหน้าหล่อแทบจะทันทีแต่จุนฮเวมันกลับรั้งเอาไว้ ถลึงตาดุก็แล้วแต่จุนฮเวก็ยังไม่ยอมปล่อย แถมยังจะส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้อีก
โอ้โหพระเจ้า ผมขอย้อนเวลาได้มั๊ยครับ
ผมจะได้ไม่หลุดพูดออกไปว่าผมรู้สึกดีกับเด็กบ้านี่ TT
"^^~" จุนฮเวยิ้มหวานให้พี่ตัวเล็กที่ยืนกัดปากทำหน้าเหวี่ยงใส่อีกรอบ ก่อนจะทำในสิ่งที่ทำให้จินฮวานเกือบจะดิ้นตายอยู่ใต้ตึกวิศวะ
จุนฮเวค่อยๆบรรจงจูบลงบนหลังมือขาวของพี่ตัวเล็ก ริมฝีปากอุ่นที่ทาบลงบนมือนี่มันส่งผลให้จินฮวานร้อนมาถึงหน้าได้ขนาดนี้เลยหรอ ไม่พอเด็กมันยังจะช้อนตาขึ้นมามองให้เขาหัวใจเต้นแรงจนหูอื้อไปหมด เสียงกรี๊ดเสียงฮือฮาจากชาวบ้านที่ยืนเสือกกันอยู่รอบๆอะไรนี่จินฮวานไม่ได้ยินหรอกนะ ตอนนี้คนตัวเล็กได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงมากจนจะหลุดออกมาเต้นนอกอกแล้วจริงๆ
“ผมชอบพี่มากนะ"
"อะ อือ..."
"ผมรอวันที่พี่ชอบผมกลับอยู่นะครับ" เสียงทุ้มพูดจบแล้วเอามือของจินฮวานแนบแก้มซีกขวาของตัวเองไว้โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนทำให้จินฮวานรู้สึกหน้าร้อนขนาดไหนไม่รวมกับคำพูดร้องขอความรักจากเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้นด้วยแล้วนะ
ไอ้เหี้ย กูอยากระเบิดตัวเองตาย
จากตอนแรกที่ว่าจะทำตัวให้เหมือนปกติพยายามไม่เขินนี่เหมือนทุกอย่างมันพังครืนลงมาหมด เขาก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของจุนฮเวเวลาโดนเขาแอดแทคใส่บ้าง แต่ใครมันจะคิดวะ ว่าตัวเองจะโดนแอดแทคกลับจนเขินหน้าสั่นแบบนี้
โอเค กูแพ้ .////.
"อุ้ยต้ะ! ขุ่นพระ!!!! ทำอะไรกันกลางวันแสกๆครับคุณมึง! แยกเว้ยไอสัดแยก!!!!!!!!!" อยากจะรีบหายตัวกลับคณะทันตะของตัวเองไปเสียเดี๋ยวนี้ก็ตอนที่เสียงของจีวอนดังมาแต่ไกล พร้อมกับร่างของตัวเองที่ถูกยุนฮยองจับแยกออกจากจุนฮเว รู้สึกขอบคุณเพื่อนนิดหน่อยที่จับแยกออกมาไม่งั้นจินฮวานคงได้หัวใจวายตายแน่ๆ
"นี่เพื่อนกู กูหวง ให้จีบไม่ได้ให้จูบ เข้าใจมั๊ยไอ้หลานห่า!" ยุนฮยองว่าพลางเตะหลานรหัสตัวเองเบาๆ ทำเอาจินฮวานหลุดขำออกมาเสียงดังเพราะดันเงยหน้ามองจุนฮเวแล้วเห็นเด็กตัวสูงยืนเท้าเอวกรอกตามองบนอยู่พอดี เด็กยักษ์ทำเสียงจิ้จ้ะในลำคอเล็กน้อยพลางตีแขนยุนฮยองเบาๆ
"พวกพี่แม่ง ขัดจังหวะคนสวีทกันหว่ะ"
"น้อยๆหน่อยมึง นี่มหาลัยครับไม่ใช่ที่ห้อง จะทำอะไรเกรงใจสถานที่นิดนึง ดูดิ้คนยืนมองกันเต็มละ" จีวอนว่าพลางดึงจินฮวานเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน จุนฮเวหัวเราะเบาๆก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่ตัวเล็กแล้วเอ่ยประโยคที่ทำเอาจินฮวานรู้สึกอยากจะเอาหน้าซุกรักแร้จีวอนแล้วตายมันไปตรงนี้เลย
"ก็เพื่อนพี่น่ารัก ผมอดใจไม่ไหวหรอกนะ"
"คะ คือกู ก็ไม่ได้น่ารักมะ อย่ามาเสี่ยว .////." ด่าอีกคนอุบอิบพลางกลอกตาไปมาเพราะไม่กล้าสบตาเข้ากับสายตาคมของคนที่มองมาอยู่เลยแม้แต่น้อย คือไม่ต้องบอกจินฮวานก็รู้ดีว่าตอนนี้จุนฮเวกำลังมองเขาแบบไหน
เขินอะ ใครก็ได้พาเขาออกไปจากตรงนี้ที ;_;
"โอ้ยรำคาญหว่ะ! ตึกคณะกูสีขาวมั๊ย ทำไมตอนนี้กูเห็นแต่สีชมพูวะ แล้วนี่มึงมาทำไรเนี่ย?"
"มึงดูไม่ออกหรอไอ้ยุน เพื่อนมึงมันมาส่งเด็กเรียน พ่งเพื่อนไรไม่เคยมาหาหรอก เอ้อะ" จีวอนว่าพลางทำหน้าล้อเลียนเพื่อนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าหงิกไปด้วย แอบหันไปแทคมือกับยุนฮยองเบาๆที่แกล้งให้จินฮวานเขินจัดแบบนี้ได้ ส่วนจุนฮเวเองก็ไม่ต่างคนตัวสูงยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองพี่ตัวเล็กก้มหน้าเขินด้วยสายตาเอ็นดูสุดพลัง
"เลิกแซวมั๊ยไอสัด! กูมาทวงเงินค่าเหล่าที่พวกมึงติดกูอยู่เว้ย!!!!!"
"พวกกูจ่ายคืนให้มึงไปตั้งนานละ มาส่งน้องเรียนก็บอกครับแหม"
"กะ กูไม่รู้ กูลืม กูไปเรียนละไอ้พวกเหี้ย!!!!!" จินฮวานเงยหน้าขึ้นมามองบุคคลสามคนที่ยืนทำหน้าล้อเลียนตัวเองอยู่ คนตัวเล็กพยายามไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆออกไปแต่ปากเจ้ากรรมมันดันสั่นเหลือเกินเลยจำเป็นต้องโวยวายเสียงดังกลบเกลื่อนจนคนหันมามองกันเป็นแถบอีกรอบ
พูดจบก็รีบหันหลังเอามือตบหน้าตัวเองแล้ววิ่งขึ้นรถตัวเองที่จอดอยู่หน้าตึกแทบจะทันที พยายามไม่สนใจเสียงโห่แซวของเพื่อนกับเสียงจุนฮเวตะโกนบอกให้ตั้งใจเรียนที่ลอยไล่หลังมา แต่หูมันก็ยังได้ยินทำเอาริมฝีปากสวยกระตุกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มได้อยู่ดี
"แหม ทำเป็นเหวี่ยงกลบเกลื่อนเสียงดังนะมึง น่ารักไม่เบานะครัชเนี่ยเพื่อนกู 55555555555"
"ตั้งใจเรียนนะครับว่าที่แฟนของผม!"
ว่าที่แฟนอะไรกันเล่า โอ้ยยยยยยยยยยย
#ขอใจพี่จิน
คงไม่ต้องบรรยายอะไรให้มันมากความเลยเรื่องที่คนดังของมหาลัยอย่างจุนฮเวจูบหลังมือแล้วบอกชอบรุ่นพี่คณะทันตแพทย์ศาสตร์ตัวเล็กกลางตึกคณะวิศวะท่ามกลางนักศึกษาเกือบร้อยคนนี่มันจะดังกระหึ่มไปทั่วทั้งมหาลัยขนาดไหน วินาทีนี้ใครที่ไม่รู้เรื่องนี้พูดได้เลยว่าเชยมากๆ เรื่องที่ชอคที่สุดคงไม่น่าจะพ้นจุนฮเวน้องเดือนวิศวะปีหนึ่งและนายแบบสุดหล่อขวัญใจเก้งกวางบ่างชะนีที่คู่ควงแต่ละคนบอกได้เลยว่าเด็ดดวงสวยเผ็ดเยอะแยะไปหมด แต่เจ้าตัวยังไม่เคยยกตำแหน่งว่าที่แฟนให้ใครสักคน แต่คนแรกที่จุนฮเวตามจีบตามตื๊อมาป็นเดือนๆกลับเป็นแค่นักศึกษาทันตแพทย์ปีสามธรรมดาๆที่แทบจะไม่มีใครรู้จัก นามว่าคิมจินฮวาน ทำให้เป็นประเด็นหลักๆว่าจินฮวานทำยังไงจุนฮเวถึงได้ตามตื๊อแถมดูหลงคนตัวเล็กได้มากขนาดนี้
เสียงข่าวลือซุบซิบในมหาลัยต่างแบ่งออกเป็นสองเสียง ทางฝั่งสาววายที่คลั่งพวกคู่รักชายรักชายด้วยกันต่างก็บอกว่าจินฮวานเวลาอยู่กับจุนฮเวแล้วดูน่ารักเหมาะสมกันดี คือตัวสูงกับตัวเล็กเป็นอะไรที่ลงตัวสุดๆ ส่วนฝ่ายคงไม่พ้นพวกแฟนคลับเพศที่สามหรือพวกเมียมโนของจุนฮเวเองนั่นแหละที่ออกมาวิจารณ์แถมออกตัวแรงด่าจินฮวานเสียจนยับ ไม่พอคนพวกนั้นยังจะสรรหาเอาเวลาว่างไปนั่งขุดเรื่องของจินฮวานเอามานินทากันอย่างสนุกปากเสียด้วยซ้ำ
กลายเป็นว่าตอนนี้คนที่ตกเป็นเป้าให้คนได้นินทาเล่นกันสนุกปากคือจินฮวานนั่นแหละ คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วก้มหน้าเดินตามเพื่อนร่วมคณะอย่างฮงซอกกับมินอาเข้าไปในโรงอาหารกลางของมหาลัย กว่าจะซื้อข้าวแล้วยกมากินที่โต๊ะได้นี่คนตัวเล็กต้องเดินผ่านสายตาทิ่มแทงจากชาวบ้านมากขนาดที่ทำเอาเจ้าตัวแทบจะเดินกลับไปที่คณะตัวเองเลยจริงๆ แต่ความหิวมันก็ทำให้จินฮวานจำใจนั่งลงแล้วก้มหน้ากินข้าวไปเงียบๆ
'กูก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ ชื่อจินฮวานไง เนี่ยที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ฮันบิน พี่จีวอน แล้วก็พี่ยุนฮยอง'
'อ๋อ คนนี้อะนะ กูเรียกพี่เค้าว่าเพื่อนพี่จีวอนเว่ยมึง555555 เพิ่งรู้จักชื่อก็วันนี้แหละ'
‘แฟนเก่าพี่นายองดาวคณะเราไงมึง เห็นว่าพี่นายองบอกเลิกนะ'
'เหี้ย จริงดิ เพราะพี่นายองรู้รึเปล่าวะว่าอีนี่มันชอบผู้อะ เลยรีบบอกเลิก'
'เห็นว่าวันที่เจอน้องจุนฮเวคือฮีไปลื่นล้มหน้าตึกวิศวะมาเว่ย อ่อยอ่ะ'
'เกลียดขี้หน้ามาก ยุ่งกับผัวกูเยอะเกิน หน้าตาก็ไม่ได้ดีมั๊ย เอาตรงไหนมามองหรอว่าน่ารัก? หรือว่าฮีจะเล่นของวะมึง'
'เห็นหน้าใสๆงี้แรดไม่เบานะจ้ะ เพื่อนกูเรียนอยู่บริหารคือแบบเจอฮีไปหาพี่ฮันบินบ่อยมาก อยู่ด้วยกันนี่กรุงกระหนิงจนกูอยากเดินไปแยกอะ'
'เอ๊า! ทำไมแรด ได้พี่ฮันบินไปแล้วนี่ฮีไม่พอหรอ หรือว่าเพราะพี่ฮันบินไปอเมริกายังไม่กลับฮีเลยคันแล้วไปอ่อยน้องจุนฮเว'
'มึงต้องเห็นเวลาพี่จีวอนกอดนาง โอ้ยอีดอกกูอิจฉาจนแบอยากเดินเข้าไปตบ'
'เป็นผู้ชายที่ทำตัวแหลมากจนตุ้ดแบบกูยังอายเลยค่ะ ยกโล่ให้ฮีเค้าไป'
"เอ๊าอีผีพวกนี้ ก็เค้าเพื่อนกันมั๊ยยะ! จะนินทาใครมีสตินิดนึงได้มะ!" เสียงแหลมปรี๊ดของมินอาดังขึ้นไปทั่วทั้งโรงอาหารกลางพร้อมกับเสียงจานข้าวที่หล่อนวางกระแทกโต๊ะเสียดังลั่น จนคนเงียบกริบกันเกือบทั้งโรงอาหาร นิ้วชี้เรียวสวยที่เพิ่งจะไปทำเล็บใหม่มาชี้ไปยังกลุ่มรุ่นน้องปีสองที่นั่งนินทาเพื่อนของตัวเองอย่างเมามัน ใบหน้าสวยแสดงอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด
"เห้ยมินอา ใจเย็นๆ" ฮงซอกกระตุกแขนเพื่อนคนสวยให้รีบนั่งลง มินอาสะบัดแขนออกอย่างรำคาญ เกือบจะนั่งลงกินข้าวเหมือนปกติแล้วจริงๆ แต่ประโยคที่อีกฝ่ายตอบกลับมาทำเอาเดนท์คนสวยถึงกับคิ้วกระตุกอย่างแรง
"แล้วพี่เกี่ยวอะไรด้วยหล่ะคะ พวกหนูก็ไม่ได้ด่าพี่ปะ คนเค้าคุยกันอะ คนมารยาทดีเค้าไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านนะคะ" รุ่นน้องคณะนิเทศศาสตร์? ใช่ถ้าจำไม่ผิดติ้งที่ห้อยอยู่ต้องเป็นเด็กนิเทศแน่ๆ มินอาหันกลับมากรีดยิ้มร้ายให้รุ่นน้องคนนั้นพร้อมกับยืนกอดอกมองเด็กพวกนั้นด้วยสายตาเหยียดๆก่อนจะตอกกลับไปด้วยถ้อยคำที่ทำเอาหน้าสั่นกันเป็นแถบ
"คนที่น้องด่าอยู่มันเป็นเพื่อนพี่ค่ะ!"
"อ๋อหรอคะ แล้วไงคะ?"
"คือแบบนี้ค่ะน้อง พี่จะค่อยๆอธิบายให้หนูฟังนะคะ คนมารยาทดีเนี่ยเค้าไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านกันใช่มั๊ยคะ แล้วคนที่น้องพูดถึงกันอยู่เนี่ยเค้าเป็นญาติฝั่งไหนของน้องหรอคะ?"
"....."
"จินฮวานเป็นครอบครัวของน้องมั๊ย ก็ไม่ น้องจุนฮเวนี่ผัวน้องมั๊ย แล้วเพื่อนพี่ไปแย่งผัวหนูมาหรอ เอ้ะก็ไม่ใช่นี่เนอะ หน้าอย่างหนูไม่น่าจะหาผัวได้อะจริงๆ"
"..."
"เป็นแค่เมียมโนก็อยู่เงียบๆไปค่ะคุณน้องขา คนเราควรใช้ชีวิตอยู่บนความจริงนะลูก มโนบ่อยๆระวังจะเป็นบ้านะคะ"
"อีดอกนี่ ตบมั๊ยจะได้จบ!"
"อย่าหยาบคายค่ะ มันจะทำให้พวกหนูดูต่ำ อย่าหาว่าพี่สอนนะ แต่พี่ว่าหนูเอาเวลาที่หนูสนใจเรื่องของชาวบ้านเนี่ยมาดูแลตัวเองก่อนดีกว่ามั๊ยคะ หนูจะได้มีผัวเป็นกายหยาบจริงๆสักที ผัวที่มีตัวตนสามารถจับต้องได้ไม่ใช่ผัวมโนหน่ะค่ะ"
เผ็ด พูดเลยว่าเผ็ดมาก ฮงซอกมองเพื่อนรักตัวเองที่ลุกขึ้นมาด่ารุ่นน้องฉอดๆแบบไม่เว้นวรรคให้อีกฝ่านตอบกลับพลางอ้าปากค้าง คือก็พอจะรู้อยู่ว่าเพื่อนคนนี้ก็แรงพอสมควรแหละ แต่ไม่ค่อยด่าอะไรใครจริงๆจังๆหรอก นานๆทีถึงจะปรี๊ดแตกด่าแหลกแบบนี้พูดเลยว่าอยากจะลุกขึ้นมาตบมือแล้วพูดว่าบราโว่ให้ลั่นโรงอาหารมาก คือฮงซอกก็โกรธเหมือนกันที่มีใครก็ไม่รู้อยู่ๆมาด่าเพื่อนรักตัวเล็กของเขาแบบนี้ อยากจะลุกขึ้นไปด่าแต่เห็นว่ากลุ่มน้องที่ด่าส่วนใหญ่แล้วเป็นผู้หญิงกับตุ้ดเลยไม่อยากจะไปมีปัญหาด้วยสักเท่าไหร่เพราะตัวเองเป็นผู้ชาย เลยทำได้แค่นั่งตบบ่าจินฮวานที่นั่งอยู่ข้างกันเป็นการปลอบใจเท่านั้น
ถามว่าทำไมคนตัวเล็กมันถึงได้เงียบขนาดนี้ ก็เพราะว่าตั้งแต่มาถึงที่โรงอาหารจินฮวานก็เสียบหูฟังเปิดเพลงดังสุดแล้วนั่งกินข้าวเงียบๆแบบไม่สนใจอะไรใครทั้งนั้น
'เพี๊ยะ!'
บังเกิดความเงียบขึ้นมาอีกรอบทันทีที่เสียงฝ่ามือของรุ่นน้องต่างคณะตบลงบนใบหน้าสวยของมินอาอย่างแรงจนหน้าของหล่อนหันไปตามแรงตบ ฮงซอกร้องอุทานคำว่าเหี้ยดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นยืนจับเพื่อนสาวของตัวเองเอาไว้ คิ้วสวยกระตุกอีกรอบเพราะเริ่มจะโมโหจริงจัง ไม่รอช้ามือเรียวก็ง้างขึ้นมาเต็มที่เพื่อเตรียมจะตบสั่งสอนรุ่นน้องที่มันยืนกอดอกลอยหน้าลอยตาใส่คืนให้มันสาสม
'ปึง!!!'
เสียงแก้วน้ำกระแทกกับโต๊ะดังสนั่นจากคนที่นั่งก้มหน้าเสียบหูฟังกินข้าวอยู่เงียบๆเรียกร้องความสนใจของคนให้หันมามองได้ไม่ยาก ใบหน้าของจินฮวานเต็มไปด้วยโทสะแบบที่ว่าคนมองอย่างฮงซอกและมึงอาถึงกับชะงักค้าง ไม่ต่างอะไรกับกลุ่มเด็กรุ่นน้องปีสองที่ตอนนี้ยืนนิ่งหุบปากฉับกันทั้งโต๊ะ
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ" จินฮวานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะกำลังบังคับตัวเองเอาไว้ว่าไม่ให้อาละวาดที่นี่ เขาไม่อยากเป็นเป้าสายตาหรือว่าต้องมีเรื่องอะไรให้คนเอาไปนินทากันจนสนุกปากอีกแล้ว ถามว่าในใจโกรธมากแค่ไหนเขาโกรธจนอกแทบระเบิดกับการที่มีคนเอาตัวเองไปพูดในเรื่องไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่โอเคเขาเลือกที่จะไม่สนใจเพราะนั่นมันไม่ใช่เรื่องจริง แต่รุ่นน้องกลุ่มนี้มันมากเกินไป กล้าดียังไงถึงมาตบเพื่อนของเขา?
"อะไรที่มันมากเกินไปหรอคะพี่? ที่เพื่อนหนูตบเพื่อนพี่หรือว่าผู้ชายของพี่ ถ้าเรื่องผู้ชายมันมากไปก็หยุดเถอะค่ะระวังรูจะแหก!" รุ่นน้องเพศที่สามเปิดฉากด้วยน้ำเสียงดังเซอราวด์รอบทิศทางเรียกให้คนยิ่งเข้ามามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"เรื่องผู้ชายของพี่มันทำไมหรอ พี่ก็อยู่ของพี่เฉยๆนะ อิจฉาหรอที่จุนฮเวชอบพี่ถึงได้เห่าเสียงดังแบบนี้ อยากให้มีผู้ชายหน้าตาดีๆมาสนใจก็เปลี่ยนสีรองพื้นซะนะครับน้อง พี่ตกใจมากเลยหน้าน้องคนละสีกับคอ" จินฮวานเหลือบตามองตุ้ดตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ น้ำเสียงนิ่งเย็นติดจะดูถูกของจินฮวานทำเอารุ่นน้องตรงหน้าแทบจะรีบพุ่งเข้ามาจิกหัวตบจินฮวานมันเสียกลางโรงอาหารนี่แหละ แต่ติดที่ตัวของน้องมันดันถูกฮงซอกจับเอาไว้ก่อน เสียงกรี๊ดของคู่กรณีตรงหน้าทำเอาจินฮวานเบ้หน้าเล็กหน้าอย่างรำคาญ
"กรี๊ดดดดดดดด มึงด่ากูหรอ!"
"เปล่าครับพี่ด่าหมาในปากน้อง ไว้ว่างๆมาคณะพี่นะครับมีบริการผ่าหมาออกจากปากฟรี" จินฮวานยื่นหน้าไปแสยะยิ้มให้กลุ่มรุ่นน้องที่ตอนนี้เริ่มจะดิ้นอยู่ไม่เป็นสุขกันเล็กน้อย รอยยิ้มที่ทำเอาทั้งมินอากับฮงซอกถึงกับขนลุกเกรียว ก่อนที่คนตัวเล็กจะผละออกมา แต่ทว่าแรงจิกจากบริเวณหัวทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังจะหันกลับมาถึงกับเกือบจะหงายหลัง ถอนหายใจออกมาอีกรอบอย่างระอาก่อนจะหันกลับหลังเพื่อบอกให้อีกฝ่ายปล่อย
'เพี๊ยะ!'
'เพี๊ยะ!!'
เสียงฝ่ามือปะทะกับใบหน้าดังขึ้นเป็นรอบที่สองและสามของวัน มินอากรี๊ดดังลั่นแล้วเตรียมพุ่งเข้าตบกลุ่มรุ่นน้องตรงหน้าแทบจะทันทีไม่ต่างอะไรไปจากฮงซอกที่ต้องคอยจับเพื่อนคนสวยเอาไว้ไม่ให้ก่อเรื่อง ใบหน้าน่ารักสะบัดไปตามแรงตบ มันไม่ได้ทำให้เจ็บเท่าไหร่หรอกแต่การโดนตบสองรอบติดแบบนี้มันก็ทำให้ระคายผิวอยู่ไม่น้อยเลยหล่ะ คิ้วสวยกระตุกอีกรอบเพราะเส้นความอดทนใกล้จะขาดผึงเต็มที ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกกระทำหยาบคายแบบนี้มาก่อนในชีวิต
"เพราะปากดีแบบนี้ใช่มั๊ยหล่ะเมียถึงได้ทิ้งหน่ะ! ผู้หญิงไม่เอาเลยเปลี่ยนแนวมาหาผัวแทนหรอ! แฟนเก่าพี่ก็โง่เนอะ แต่ก็ดีแล้วแหละที่เลิกกันเพราะถ้าคบต่อก็เหมือนจะไปด้วยกันไม่รอดอะเนอะผู้หญิงก็กะหรี่ผู้ชายก็ร่าน" เสียงรุ่นน้องตุ้ดตวาดลั่นไปทั่วโรงอาหาร ทุกคำพูดเหมือนจินฮวานถูกกรีดเข้าไปถึงใจจนเจ็บจี๊ด คนตัวเล็กยืนนิ่งกำหมัดอย่างโกรธจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ริมฝีปากสีแดงสดของคนอายุน้อยกว่ายกยิ้มอย่าผู้ชนะที่ตนสมารถตอกรุ่นพี่คนนี้ให้มันหน้าชาได้
แต่หารู้ไม่
ที่จินฮวานยืนนิ่งเพราะเส้นความอดทนมันกำลังขาดผึง
"มึงไม่ควรพูดถึงนายองแบบนั้น!"
ไม่รอช้าหมัดลุ่นๆของคนตัวเล็กกระแทกเข้าที่ปากสีแดงสดที่ถูกทาเคลือบเอาไว้ด้วยลิปทินท์ของรุ่นน้องตุ้ดคู่กรณีเข้าอย่างจัง ทำเอาคนถูกกระทำถึงกับล้มลงไปกองกับพื้นได้ไม่ยาก ผู้คนที่ยืนมุงดูถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามสักคน เพราะตอนนี้หน้าของจินฮวานดูโมโหมากจนน่ากลัว กายบางค่อยๆทรุดกายลงนั่งรุ่นน้องคนนั้น มือขาวกระชากคอเสื้อนักศึกษาของอีกฝ่ายอย่างแรง
"รูกูจะแหกมั๊ยไม่รู้ แต่ปากมึงแหกแน่ถ้ามึงยังจะมีปากเอาไว้แค่พูดจาหมาๆถึงคนอื่นแบบนี้อีก แล้วก็นี่..."
'ผลั่ก!'
หมัดที่สองถูกต่อยลงบนหน้ารุ่นน้องอีกครั้งด้วยแรงมหาศาลไม่ต่างจากรอบแรก จินฮวานสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อระงับสติอารมณ์ก่อนจะพูดต่อ
"หมัดเมื่อกี๊สำหรับที่น้องพูดถึงนายองด้วยคำพูดเหี้ยๆ แล้วก็ฝากนี่ไปให้เพื่อนผู้หญิงของน้องที่ตบหน้าเพื่อนพี่ด้วย เห็นเป็นผู้หญิงเลยไม่อยากทำ" เหลือบตามองรุ่นน้องผู้หญิงที่ตบมินอาพร้อมกับกรีดยิ้มหวานให้เจ้าหล่อนไปทำเอาขนลุกวาบกันไปทั้งตัว ก่อนที่มือขาวจะเงื้อมมือขึ้นมาตบลงบนใบหน้าของรุ่นน้องตุ้ดคนนั้นเป็นครั้งสุดท้ายเสียเสียงดังสนั่น
'เพี๊ยะ!!!'
"ปากหน่ะมีไว้กินข้าว ไม่ใช่เอามาแกว่งหาตีน...." ยกนิ้วขึ้นมาผลักหัวอีฝ่ายจนเกือบติดอยู่กับพื้น จ้องเขม็งเข้าไปที่ดวงตาสีเทาเพราะคอนแทคเลนส์ของอีเด็กตุ้ดที่นอนสั่นงิกอยู่บนพื้นก่อนจะแสยะยิ้มร้ายออกมา
"อยากจะเกลียดพี่มากแค่ไหนก็เชิญ เพราะพี่ไม่เคยขอให้ใครมารักมาชอบพี่อยู่แล้ว ที่แน่ๆ พี่ก็อยู่ของพี่เฉยๆผู้ชายเขาก็มาหาพี่เอง แสดงว่าเขาคงเห็นอะไรดีๆในตัวพี่แหละนะ น้องหน่ะทำตัวทำสันดานให้มันดีๆซะบ้างเผื่อผู้ชายเขาจะมองเห็นความดีที่ซ่อนอยู่ในรูปกายอัปลักษณ์ของน้องนะครับ”
“อีกอย่างพ่อแม่ส่งมาเรียนไม่ใช่ส่งมาหาเรื่องชาวบ้านกับส่งมาหาผัว"
"...."
“ทำไม? มองหน้าแบบพี่นี้นี่คือไม่พอใจ? อยากโดนต่อยอีกหรอ??” คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงเอียงคอเล็กเป็นเชิงถามพร้อมกับรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าทำเอาเด็กตุ้ดคนนั้นถึงกับส่ายหน้ารัวแล้วหลับตาปี๋ คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาเสยผมหน้าม้าที่ลงมาปรกหน้าตัวเองอย่าลงรำคาญก่อนจะพูดต่อ
"แล้วก็อย่าตัดสินคนอื่นด้วยความคิดทุเรศๆของตัวเองถ้าพวกน้องยังไม่รู้จักเขาดีพอ เข้าใจมั๊ยครับ?"
"ขะ เข้าใจค่ะ"
"พี่จะแรดไม่แรดยังไงก็ไม่ได้ไปแรดให้ใครต้องเดือดร้อน ไม่ได้ไปแรดบนหัวพวกน้องนะครับ คราวหลังก่อนจะเอาเรื่องของใครมาพูดช่วยกลั่นกรองความจริงนิดนึงว่ามันเป็นยังไง หน้าจะได้ไม่แหกแบบนี้"
"ครั้งนี้พี่จะยกโทษให้แล้วก็จะคิดซะว่าพวกน้องยังเด็กสมองยังอาจกลวงๆอยู่ แต่คราวหน้าถ้าน้องยังจะมาทำสันดานหมาๆแบบนี้ใส่พวกพี่อีก รู้ใช่มั๊ยว่าคงไม่ใช่แค่หน้าแหกแน่ๆ กับน้องผู้หญิงคนนั้นพี่ก็จะไม่เว้นแล้วนะครับ เข้าใจตรงกันนะครับน้องผู้หญิงที่ตบเพื่อนพี่หน่ะ :-)"
"ค ค่ะ..."
"อย่างที่เพื่อนพี่บอก เอาเวลาไปดูแลตัวเองนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากมีเมียเป็นผีหรอกเชื่อพี่สิ" พูดจาสั่งสอนรุ่นน้องปากเก่งด้วยน้ำเสียงเข้มจัดชัดเจนจนจบทุกประโยคก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินลากมินอากับฮงซอกออกมาจากบริเวณนั้นแทบจะทันที เจ็บหน้าไปหมดแต่ก็ต้องทำเหมือนไม่เป็นอะไร อีกอย่างถ้าอยู่นานกว่านี้จินฮวานคงเหลืออดได้กระทืบเด็กตุ้ดนั่นให้นอนจมกองเลือดแน่ๆ โกรธมากจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วจริงๆนะ ยิ่งหันไปเห็นฝ่ามือจางๆบนหน้าของเพื่อนคนสวยแล้วโคตรอยากจะเดินกลับไปเอาเท้าขยี้หน้าเด็กนั่นให้นอนเลือดกบปากไปเลยแม่ ง
ทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยวะ
ทำไมถึงได้ชอบหาเรื่องกันตลอดเลยวะ
ทำไมตัวเล็กแล้วไง คิดว่าใครจะทำอะไรก็ได้หรอไงวะ
แม่ ง! หงุดหงิด!!
"จิน แกเจ็บมั๊ยอะ ปากแกมีเลือดออกด้วย..." เสียงของมินอาพูดเรียกสติคนที่กำลังฟึดฟัดอยู่ให้กลับมาพร้อมกับมือเล็กๆที่แตะลงเบาๆบนปากของจินฮวาน คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะร้องซี๊ดออกมาเบาๆ
"เจ็บดิ! แม่ งเอ้ย เด็กเปรต หงุดหงิดชิบหาย แล้วแกเป็นไงเจ็บมากมั๊ยอะ?"
"โอ๊ยอีบ้า สมัยมอปลายฉันสายตบนะยะ แค่นี้จิ้บๆหย่ะ เทียบกับน้องเค้าแล้วคือฉันสิวๆอะ ต่อยน้องเค้าซะน่วมเลยนะ นี่เกือบกรี๊ดละตอนนั้นแกแมนมาก55555"
"เออ ไอห่าเห็นมึงเงื้อมมือขึ้นมานึกว่าจะตบ แต่มึงดันต่อย กูนี่ร้องโอ้โหดังมาก ซังนัมจาสุดๆครับลูกพี่ครับ"
"มึงก็โคตรแมนเลย ยืนร้องเหี้ยอย่างเดียวไม่ช่วยเพื่อน ไปเลยมึงอะพามินอาไปทำแผลที่ห้องพยาบาลดิ้ ทำตัวเป็นผู้ชายหน่อยหว่ะ" เบ้ปากใส่ฮงซอกที่ยืนหัวเราะไปหนึ่งทีก่อนจะร้องซี๊ดออกมาเบาๆเพราะเจ็บปาก
"ครับๆพี่ครับ แล้วมึงไม่ไปหรอไง ปากแตกนะมึงอะ หรือจะรอให้น้องจุนฮเวมาทำแผลให้?" ทันทีที่ได้ยินชื่อจุนฮเวหลุดออกมาจากปากของฮงซอกคิ้วสวยก็กระตุกอีกรอบ มินอาหันไปฟาดแขนเพื่อนที่พูดอะไรไม่ดูเวล่ำเวลาดังเพี๊ยะ
"มึงอย่าพูดถึงชื่อมัน หัวร้อนเลยแม่ ง ตั้งแต่คราวที่แล้วละที่แฟนคลับมันมารุมด่ากูเนี่ย เดี๋ยวกูจะกลับคอนโดละ ฝากลาอาจารย์เซคบ่ายให้ด้วย" พูดจบคนตัวเล็กก็รีบโบกมือลาเพื่อนแล้วเดินแยกออกมาทันที
สองขาก้าวต่อไปเรื่อยๆตามทางเดินฟุตบาทในมหาลัยแบบไม่มีจุดหมายว่าตัวเองจะไปที่ไหนดี ในใจตอนแรกคิดว่าจะขับรถกลับคอนโด แต่ถ้าขับกลับไปตอนนี้คงไม่ดีแน่เพราะตอนนี้จินฮวานรู้สึกว่าสมองมันเบลอไปหมดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่เช้า ตั้งแต่จุนฮเวบอกชอบเขากลางคณะวิศวะเรื่องทุกอย่างก็ประเดประดังเข้ามาเต็มไปหมด โดนใครต่อใครเซ้าซี๊ถามนั่นนี่เรื่องเขากับจุนฮเวจนแทบจะไม่เป็นอันเรียนแถมยังปวดหัวด้วยอีกตังหาก พอตอนกลางวันจะไปหาข้าวกินก็ดันมีเรื่องกับรุ่นน้องจนตัวเองต้องเจ็บกลับมาแบบนี้อีก
มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาแตะมุมปากตัวเองที่แตกพร้อมกับสูดปากเบาๆ นึกแล้วก็อยากจะเดินกลับไปจัดการเด็กตุ้ดนั่นอีกรอบให้มันนอนจมกองเลือดตายไปเลยได้ยิ่งดี คือแค่โดนมือเปล่าตบมันคงจะมีแค่รอยแดงธรรมดา แต่เด็กนั่นมันดันใส่แหวน ตอนตบลงมาแหวนมันเลยฟาดลงตรงมุมปากเต็มๆ
เด็กเหี้ย ขอให้ชาติหน้ามึงเกิดมาเป็นตุ้ดอีกรอบ
ยิ่งคิดยิ่งแค้น หัวร้อนจนต้องรีบก้าวเดินฉับๆหลบผู้คนที่หันมามองเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น คนตัวเล็กเดินก้มหน้ามาเรื่อยๆจนถึงสวนหย่อมในมหาวิทยาลัย กายบางหย่อนตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าริมบ่อน้ำเล็กๆ ใบหน้าน่ารักเงยมองท้องฟ้สก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ที่นี่แทบจะไม่มีคนอยู่เลยสักคน เพราะเวลานี้คงขึ้นเรียนกันหมดแล้วสินะ
รวมถึงจุนฮเวด้วย
...
เห้อ
นึกถึงไอ้เด็กบ้านั่นแล้วก็หงุดหงิดจนอยากจะพาล อย่าให้เจอหน้ามันอยู่แถวๆนี้นะ จะต่อยให้หน้าแหกฟันร่วงหมดปากเลยคอยดู
ซะที่ไหนกันหล่ะ
แต่เอาเข้าจริงๆคนที่จินฮวานอยากเจอมากที่สุดตอนนี้ก็คงเป็นจุนฮเวนั่นแหละนะ อยากเจอ แล้วก็อยากนั่งคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ อยากรู้ว่าถ้าจุนฮเวรู้ว่าจินฮวานเพิ่งไปมีเรื่องมา เด็กตัวสูงคนนั้นมันจะทำหน้ายังไง จะเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
ตอนนี้จินฮวานกำลังสับสน
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากวันนี้ไปเขาควรจะทำยังไงต่อดี
เขารู้สึกดีกับจุนฮเวมากจริงๆนะ แต่หัวใจของเขาก็ยังรู้สึกรักนายองอยู่ อาจน้อยลงจนแทบไม่เหลือความรักที่มีให้แล้ว แต่ลึกๆแล้วจินฮวานก็ยังรัก เพราะนายองคือรักแรก
เขาจะรู้สึกชอบจุนฮเวได้จริงๆไหมนะ?
"แอบมานั่งอยู่ตรงนี้นี่เองคนเก่งของผม" เสียงทุ้มที่จินฮวานอยากได้ยินที่สุดดังมาจากข้างหลังจนจินฮวานสะดุ้งสุดตัว จินฮวานเงยหน้ามองเจ้าของเสียงก่อนจะหันหน้ากลับมาเหมือนเดิม
คนในความคิดนี่มันก็มาปรากฎตัวให้เห็นไวเหมือนกันเนอะ
จุนฮเวรีบหย่อนกายลงนั่งข้างคนตัวเล็ก มองใบหน้าของอีกคนที่มีรอยฝ่ามือทาบอยู่บนหน้ากับรอยแตกเล็กๆที่มุมปากแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เห็นแผลเล็กๆนั่นแล้วรู้สึกอยากจะเปลี่ยนเป็นตัวเองที่ต้องมาโดนอะไรแบบนี้แทน ได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจนั่นแหละ ว่าตอนที่จินฮวานมีปัญหาเขาไปอยู่ที่ไหนมา ตอนที่คนตัวเล็กโดนหาเรื่องเขากินข้าวอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อนได้อย่างไรกัน ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ถึงสองครั้ง ทำไมเขาถึงไม่ทำอะไรสักอย่าง ทำไมเขาถึงต้องมารู้เหตุการณ์ต่างๆทีหลังผ่านคลิปที่ถูกอัพลงในโซเชียลแบบนี้ด้วย
"มึงไม่มีเรียนหรอไง" จินฮวานถามอีกคนทั้งๆที่ยังคงหันหน้าไปทางอื่นเพราะว่าไม่อยากให้จุนฮเวเห็นหน้าของเขาในตอนนี้ แต่ไม่ทันจุนฮเวหรอกเพราะตอนนี้เด็กตัวสูงกำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะเชยปลายคางของจินฮวานให้หันมาหาตัวเองช้าๆ
"เรียนไม่รู้เรื่องตั้งแต่ได้ข่าวว่ามีคนแถวนี้ต่อยตุ้ดฟันหักแล้ว ไหนเงยหน้าหน่อยสิครับ เดี๋ยวผมใส่ยาให้" พูดติดตลกไปอย่างนั้นแหละแต่จริงๆแล้วตอนจุนฮเวเห็นคลิปที่ดงฮยอกวิ่งทำหน้าตาตื่นเอามาให้เขาดู เขาขำไม่ออกเลยด้วยซ้ำ จุนฮเวแทบจะไม่เป็นอันเรียนหนังสือ ภาพที่จินฮวานถูกรุ่นน้องตบจนหน้าหันยังคงติดตา ยิ่งเห็นรอยแผลบนมุมปากของคนที่จุนฮเวชอบนักชอบหนาแล้วเขายิ่งรู้สึกแย่จนทำอะไรไม่ถูก
เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของจุนฮเวมองมาที่แผลของตัวเองแล้วจินฮวานก็ไม่อยากจะมองมันต่อ คนตัวเล็กเลยเลือกที่จะหลับตาลงช้าๆแล้วปล่อยให้จุนฮเวค่อยๆทายาลงบนแผลที่ปากให้ สัมผัสอ่อนโยนไล้เบาๆที่มุมปากเชื่องช้าเพราะต้องการให้ยาซึมลงไปที่บริเวณแผลให้มากที่สุด แต่น่าแปลกที่จินฮวานกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะลมหายใจร้อนที่เป่าลงบนแก้มของเขาอยู่
"เสร็จแล้วครับ" เสียงพูดอยู่ใกล้หูมากเสียจนจินฮวานต้องลืมตาขึ้นมามอง รู้สึกว่าตัวเองทำพลาดเต็มๆก็ตอนที่เห็นหน้าของจุนฮเวที่อยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงคืบนี่แหละ
นัยน์ตาคมกวาดมองไปทั่วใบหน้าของจินฮวานราวกับจะหาว่ามีบาดแผลอื่นๆบนใบหน้าอีกหรือไม่ มือใหญ่ลูบแผ่วเบาที่รอยฝ่ามือบนแก้มใสของจินฮวานอย่างเป็นห่วง คิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างพิจารณา จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูปลอยเด่นอยู่ตรงหน้าทำเอาจินฮวานเผลอจ้องมันนานเสียจนหัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะดันนึกถึงเวลาที่จุนฮเวทาบริมฝีปากลงมาบนปากของเขา
คิดดีบ้างไม่ได้เลยใช่มั๊ยมึง
แล้วปากนี่จะสั่นทำเหี้ยอะไร
"ขะ ขอบใจ" ตอบอีกคนตะกุกตะกักก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ตอนมี่จุนฮเวเขยิบตัวกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองแล้ว
"เจ็บมากมั๊ยครับ?"
"แผลหน่ะไม่เจ็บหรอก แต่กูเจ็บใจ"
"ที่เจ็บใจเพราะว่ารุ่นน้องคนนั้นด่าพี่นายองหรอครับ..." เท่าที่ดูมาจากในคลิปจุนฮเวก็พอจะรู้แล้วว่าที่จินฮวานฟิวส์ขาดขนาดนั้นเป็นเพราะอะไร พูดจบก็ก้มหน้ามองพื้นหญ้ามันอยู่แบบนั้นแหละ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยซ้ำว่าตอนนี้จินฮวานกำลังทำสีหน้าแบบไหน ได้ยินเสียงอีกคนถอนหายใจออกมาก็พอจะเดาออกแล้วหล่ะว่าต้องไม่ชอบใจแน่ๆที่เขาพูดเรื่องนี้
"อืม...ก็ประมาณนั้น ไม่มีใครชอบใจหรอกนะเวลาที่คนที่มึงรักถูกด่าด้วยคำพูดแบบนั้นหน่ะ"
เจ็บ ทุกคำพูดที่จินฮวานพูดออกมามันทำเอาจุนฮเวรู้สึกเจ็บจนพูดไม่ออก เด็กตัวสูงทำได้แค่เพียงพยักหน้าเชิงว่ารับรู้ช้าๆ ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ อยู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยจนไม่รู้ว่าหลังจากนี่เขาต้องทำอะไรต่อแล้ว จุนฮเวไม่รู้แล้วว่าเขาต้องเอาอะไรเข้าสู้เพื่อแลกเอาหัวใจของจินฮวานมา ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเขารู้สึกว่ายิ่งทำอะไรไปเท่าไหร่ มันก็มีแค่เขาเองที่เหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว
สู้อะไรคนในใจพี่จินฮวานไม่ได้เลย
ก็พอจะเข้าใจดีว่าตอนนี้เขาอยู่ในสถานะอะไร
เป็นแค่คนคุย เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเขาไม่มีสิทธิ์ไปหึงหวงพี่จินฮวานกับคนเก่าหรอก
ความสัมพันธ์มันตัดกันไม่ขาดหรอกนะ พี่จินฮวานกับพี่นายองคบกันมาตั้งกี่ปี แล้วจุนฮเวเพิ่งรู้จักจินฮวานได้กี่เดือน
ที่ผ่านมาจุนฮเวเป็นได้แค่คนที่ทำให้พี่จินฮวานรู้สึกดี
แต่ไม่ใช่คนที่ทำให้พี่จินฮวานรู้สึกรัก
เหมือนจินฮวานพอจะรู้ว่าทำไมจุนฮเวถึงเงียบไป คนตัวเล็กขยับกายเข้ามาใกล้เด็กตัวสูงกว่าที่นั่งก้มหน้าเป็นหมาหงอยก่อนที่จินฮวานจะจับหน้าจุนฮเวให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
"เป็นอะไร ทำไมถึงเงียบ ปกติมึงพูดมากจะตาย"
"เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร" ตอบเสร็จก็เสมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตากับดวงตาคู่เล็กที่จ้องเขาเขม็ง จุนฮเวพยายามทำเหมือนไม่เป็นอะไรด้วยการฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงแทบจะทันทีที่เห็นจินฮวานถอนหายใจแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ
"มีอะไรก็พูดมา"
"..."
"มึงอึดอัดใช่มั๊ย"
"ที่ผมไม่พูด เพราะผมไม่รู้ว่าผมมีสิทธิ์ที่จะพูดมันออกมาให้พี่ฟังได้มั๊ย"
"ลองพูดมาก่อนดิ อันไหนมึงไม่ควรพูดเดี๋ยวกูบอกให้มึงหยุดพูดเอง"
"...."
ต่างคนต่างมองหน้ากันเงียบๆสักพัก จินฮวานสบตาเข้ากับนัยน์ตาวูบไหวที่ทอประกายความเศร้าออกมาอย่างชัดเจนของจุนฮเวแล้วรู้สึกแย่ไม่ต่างกันกับเด็กตัวสูงตรงหน้า จุนฮเวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนที่จะเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจของตัวเองออกมาให้จินฮวานรับรู้
"ผมโกรธตัวเอง ที่ผมไปปกป้องพี่ไม่ได้ ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะผม ครั้งที่แล้วพี่ก็โดนใครก็ไม่รู้มาด่าพี่ถึงในคณะเพราะตัวผมเองที่เข้าไปจีบพี่ ครั้งนี้พี่ก็โดนตบเพราะผมอีก"
“คือมันก็ไม่ใช่ความผิดมึงมั๊ยจุนฮเว คนพวกนั้นดิที่ผิด แม่ งเป็นบ้าไง ไม่ต้องคิดมากหรอ...”
"ผมอยากอยู่ใกล้ๆพี่ อยากดูแลพี่ตลอด แต่ผมก็ไม่รู้ผมอยู่ในสถานะอะไร คนคุยแบบผมมีสิทธิ์เป็นห่วงพี่มั๊ย แล้วผมมีสิทธิ์ปกป้องพี่รึเปล่า"
"ผมมีสิทธิ์ที่จะพูดกับพี่บ้างมั๊ยครับ ว่าผมไม่ขอบเลยเวลาที่พี่นึกถึงแฟนเก่าตอนที่พี่อยู่กับผม ผมอยากจะบอกกับพี่ว่า พี่ครับ ผมอยู่ตรงนี้ ผมอยู่ตรงหน้าพี่แล้วนะ มองแค่ผม นึกถึงแต่ผมสิครับ"
"แต่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมรู้ตัวครับว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนั้น"
"..."
"เป็นแค่คนคุย ไม่มีสิทธิ์งี่เง่า ไม่สิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของ"
“เจ็บแค่ไหน รู้สึกแย่แค่ไหนก็ต้องหายเอง”
"อยู่ๆตอนนี้ผมก็รู้สึกเหนื่อย ผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดมันทำให้พี่รู้สึกอะไรกับผมบ้างไหม จนวันนี้ที่พี่บอกว่ารู้สึกดีกับผม ผมดีใจมากเลยนะ"
"แต่ลึกๆผมก็คิดนะว่าที่พี่บอกว่ารู้สึกดีมันแค่ชั่ววูบรึเปล่า มันมีโอกาสที่จะพัฒนาต่อไปได้อีกมั๊ย แล้วตอนนี้ผมก็รู้แล้วหล่ะครับ..."
"....."
"ว่าพี่แค่รู้สึกดีกับผม พี่ไม่ได้รู้สึกรักผม"
"...."
"เปิดใจให้ผมหน่อยไม่ได้หรอครับ"
ความรู้สึกอัดอั้นของจุนฮเวพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปพร้อมกับน้ำเสียงตัดพ้อเว้าวอนขอความรักจากจินฮวาน แววตาเศร้าสร้อยจ้องไปยังพื้นหญ้าสีเขียวเบื้องล่างเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เขากำลังจะร้องไห้ คนตัวสูงกว่าสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
ทุกๆคำพูดทุกๆสีหน้าและแววตาของจุนฮเวสะท้อนเข้ามาในสมองส่วนรับรู้ของคนตวเล็กจนมันสั่งให้จินฮวานต้องเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ที่กำแน่นเบาๆเพื่อปลอบประโลม เขาไม่รู้เลยสักสิดว่าที่ผ่านมาจุนฮเวต้องรู้สึกแย่เพราะเขามากมายขนาดไหน ทุกครั้งที่จินฮวานเสียใจ มีแค่จุนฮเวคนอบอุ่นที่คอยยิ้มคอยปลอบให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ตลอดเท่านั้น
หัวใจดวงเล็กกระตุกเต้นแรงยามได้สบตาคมแฝงความเว้าวอนสุดชีวิต จดจ้องนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเบนสายตาไปทางอื่นเพราะเขากลัวเหลือเกินว่าจุนฮเวจะร้องไห้ เห็นขอบตาแดงๆแล้วพูดตรงๆเลยว่าจินฮวานรู้สึกใจไม่ดี เหมือนตอนนี้เขากลายเป็นคนใจร้ายที่ทำร้ายจิตใจของอีกคนไปโดยที่ไม่รู้ตัวสักนิด
ดวงตาคู่เล็กช้อนมองใบหน้าจุนฮเวด้วยความรู้สึกหลากลายที่ตีกันไปหมด ถามว่าเขารู้สึกดีกับจุนฮเวมากแค่ไหน มันก็มากในระดับที่เขาไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนตั้งแต่เลิกกับนายอง แต่จากเหตุการณ์ที่จินฮวานเจอมาวันนี้แล้วเหมือนทุกอย่างมันจะบอกกับเขาว่าเขายังไม่พร้อมที่จะมีใครเข้ามาในชีวิตจริงๆนั่นแหละนะ
เขาไม่ชอบเวลาที่ตัวเองถูกใครก็ไม่รู้เอาเรื่องของตัวเองไปพูดในทางเสียๆหายๆ
จินฮวานไม่อยากมีแฟนเป็นคนดัง เพราะกลัวที่จะต้องถูกทิ้งอีกครั้ง....
คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเอ่ยตอบจุนฮเวเสียงเบาราวกับกระซิบ
“ขอโทษนะ...”
65%
#ขอใจพี่จิน
"ตอนนี้กูยังไม่พร้อม"
โอเค ไม่ต้องฟังอะไรต่อแล้ว จุนฮเวทนไม่ไหวแล้ว มันเจ็บในใจไปหมดเหมือนโดนคนตัวเล็กต่อยอัดเข้าที่กลางใจ เผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปได้ยังไงกัน ว่าที่พี่จินฮวานพูดคำว่าขอโทษออกมาพี่เค้าอาจพูดว่า ขอโทษนะที่ทำให้รู้สึกแย่ แต่สิ่งที่ได้ยินมันทำเอาจุนฮเวสตั้นจนพูดอะไรไม่ออก
เจ็บจนจุกเป็นแบบนี้นี่เองเพิ่งจะรู้
"แผลที่ปากทายาทุกวันนะครับอย่าลืม กลับห้องแล้วกินยาแก้อักเสบกันด้วยนะครับพี่”
"อืม..."
สมองสั่งการให้ร่างกายรีบพาตัวเองหนีไปจากคนใจร้ายตรงหน้าให้ไวที่สุด แต่ก่อนไปก็ไม่วายทิ้งท้ายอย่างห่วงใย ตาคมทอดมองรุ่นพี่ตัวเล็กคนใจร้ายที่เขาชอบเหลือเกินอย่างเป็นห่วง เห็นว่าอีกคนตอบกลับมาแค่นั้นจุนฮเวก็เลือกที่จะจบบทสนทนาเพราะไม่อยากจะพูดอะไรมากนัก ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความรู้สึกหน่วงแปลกๆ
หมดแรงเลยไอ้สัดเอ้ย
เป็นพระเอกแสนดีแล้วได้เหี้ยอะไรวะจุนฮเว
อ๋อได้เหี้ยไง ได้แต่ความรู้สึกเหี้ยๆ
แม่ง!
รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดไปหมดยามคำว่าขอโทษของจินฮวานลอยกลับเข้ามาในโสทประสาทอีกครั้ง มันเหมือนจะหมดแรงก็ไม่ใช่เหนื่อยใจก็ไม่เชิง นึกภาพเหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่เขาเริ่มจีบพี่จินฮวานแล้วรู้สึกอยากจะทุบหัวตัวเองแรงๆ
ได้แต่คิดไปเองว่าที่พี่เค้าเขินเพราะพี่เค้าก็มีใจให้บ้าง แต่เปล่าหรอก นึกไปนึกมา เขาคิดว่าเขาเล่นใหญ่มากไปเองนั่นแหละ พี่จินฮวานเลยอายมากกว่า
สุดท้ายแล้วมึงก็เป็นคนที่คิดไปเองสินะ
เจ็บแปลบในหัวใจเท่านี้มันยังไม่รู้สึกเจ็บถึงกับตาย ยกมือสองข้างขึ้นลูบหน้าก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงแผ่ว
เข้าใจแล้วทำไมลุงรหัสของเขาถึงบอกว่าพี่จินฮวานถึงจีบยาก
พี่แม่งเล่นไม่เปิดใจให้ใครเลยนี่หว่า.....
จะไปต่อหรือจะถอยดีวะจุนฮเว คิดไม่ออกเลยแฮะ
เอาเป็นว่าตอนนี้ขอพักใจยาวๆก่อนแล้วกันนะ
._.
#ขอใจพี่จิน
ท่าอากาศยานนานาชาติอินชอน สถานที่ที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนเดินลากกระเป๋าเดินทางใบโตไปมากันขวักไขว่ เพื่อนรักสามคนไปยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ใกล้กับเกทสิบภายในส่วนที่เป็นทางออกของผู้โดยสารขาเข้า จินฮวานมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกจีวอนกับยุนฮยองลากมารับเพื่อนคนสำคัญที่วันนี้ก็กลับมาถึงเกาหลีแล้ว
ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าวันนี้เพื่อนรักทั้งสามคนมายืนรอรับใคร
คิมฮันบิน ยังไงหล่ะ
"เหี้ย ไหนมันบอกว่าเครื่องไม่ดีเลย์ไงวะ! บ้านมันก็มีคนขับรถมั๊ย จะถ่อมารับมันทำไมวะ กูอยากกลับไปนอนที่คอนโดแล้วเนี่ย กูเหนื่อยเว้ย! มึงได้ยินมั๊ยว่ากูเหนื่อย!" คนตัวเล็กสุดโวยวายออกมาเสียงดัง ใบหน้าน่ารักง้ำงออย่างไม่พอใจพลางเหลือบไปมองบอร์ดแจ้งเวลาบินสลับกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาหลายครั้ง
คือจริงๆก็ไม่ได้ขี้เกียดจะมารับเพื่อนอะไรขนาดนี้หรอก แต่วันนี้เขาเจอแต่เรื่องมาทั้งวัน จินฮวานก็แค่อยากกลับไปนอนนิ่งๆพักสมองพักร่างกายบ้าง เรื่องของจุนฮเวมันยังรบกวนจิตใจของเขาไม่หาย ทำเอาเขาลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้เป็นวันที่ฮันบินกลับมา
ปฏิเสธไปแล้วแทนที่จะรู้สึกสบายใจทำไมมันถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้วะ
"เออกูได้ยินละมั๊ย เชี่ยนี่ขี้บ่นชิบหาย สาบานเถอะไอสัดว่ามึงเจ็บปากอยู่ พูดมากขนาดนี้แผลไม่ฉีกไง๊?" ยุนฮยองหันไปผลักหัวเพื่อนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าเหวี่ยงเบาๆอย่างหมันไส้ คือนี่ก็รำคาญไง เครื่องบินเพื่อนมันดีเลย์อะจะให้ทำยังไงวะ มีนัดดูหนังกับน้องชานอูต่อเหมือนกันเนี่ย อีจินฮวานนี่ก็บ่นอยู่ได้ เดี๋ยวก็เรียกน้องตุ้ดคนนั้นมาตบเลยแม่ง
อุ่ยแต่ลืมไป น้องเค้านอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงบาล 555555555
สมน้ำหน้า อยากมาหาเรื่องเพื่อนเขาเอง
เห็นตัวเล็กๆแบบนี้มันสายบู๊นะครับ
"ไอเหี้ยหงุดหงิดมาก อยากพาล"
"ที่ทำอยู่นี่เรียกว่าไม่พาลเลยน้าจ้าาาาาาาา" แซะเพื่อนตัวเล็กพลางเบะปากเบอร์แรงสุดใส่ให้เป็นของแถม คิมจินฮวานยักไหล่เบาๆแล้วกอดอกทำหน้าฟึดฟัดหันไปทางอื่น ไม่อยากเถียงกับยุนฮยองแล้วแม่งกวนส้นตีน
ส่วนจีวอนนั้น ถ้าคนตัวเล็กไม่หันไปเห็นนี่ก็คงลืมไปแล้วเหมือนกันว่าจีวอนมันก็มาด้วย....
แม่งยืนเงียบเป็นรูปปั้น
เป็นห่าไรวะ
"เอ้า แล้วไอ้นี่ยืนเงียบเป็นไร ตื่นเต้นเมียจะกลับมา?" ยังไม่ทันทันที่จินฮวานจะได้อ้าปากถามเสียงของยุนฮยองก็แทรกถามเพื่อนตาตีบอีกคนว่ามันเป็นอะไรทำไมถึงยืนกอดอกพิงเสาเงียบๆไม่พูดไม่จา ทั้งๆที่ตัวมันเองเป็นคนตื่นเต้นลากพวกเขาสองคนมารับฮันบินเองแท้ๆ
-_-
ขอบใจนะไอ้ยุนเพื่อนรัก กูรักในความขี้เสือกของมึงจริงๆเลย
"เมียพ่อง กูก็แค่มีอะไรให้คิด"
"คิดถึงน้องฮันบินเด็กดื้ออะหราาาาาาา" นี่ก็อีก สาบานได้ว่าจินฮวานแค่คิดในใจแต่ยุนฮยองมันดันพูดแทนเขาเสียหมด เขาเลยทำได้แค่ส่งรอยยิ้มล้อเลียนไปให้จีวอนเท่านั้น
ก็แหม เวลาจีวอนทะเลาะกับฮันบินแล้วมันเหมือนผัวเมียจริงๆนี่นา
"พ่อมึง"
"แหน่ะไอสัด ด่ากูแต่ปากยิ้มนะครับ เห้ยไม่เอาสินั่นเพื่อนนะ"
"เชี่ยนี่ก็พูดมากจังวะ มึงอยากปากแตกแบบจินมันมั๊ยไอสัดยุน เดี๋ยวกูช่วยทำให้ได้นะ -_-"
"อ้าวสัด! กูเกี่ยวไรเหี้ยไรเนี่ยกูยืนของกูเงียบๆมั๊ย" คนตัวเล็กเถียงขึ้นเสียงเหวี่ยง มือขาวทุบเข้าที่ไหล่กว้างของจีวอนเสียงดังปั้ก จีวอนหัวเราะเบาๆก่อนจะหันหน้ากลับไปทางทางออกของผู้โดยสารขาเข้าเหมือนเดิม
จินฮวานมองเพื่อนพลางยิ้มออกมาบางๆ เห็นจีวอนมันดูตื่นเต้นที่จะมารับฮันบินแบบนี้ก็ดีใจแหละนะเอาจริงๆ ถึงมันจะไม่ค่อยแสดงออกก็เถอะแค่มองตาจินฮวานก็รู้แล้วว่าจีวอนมันดีใจแค่ไหนที่ฮันบินกลับมา ถึงจะทะเลาะกันบ่อยเพราะอารมณ์ร้อนทั้งคู่แต่ถึงอย่างนั้นแล้วเวลาสองคนนี้มันอยู่ด้วยกันดีๆแล้วมันดูน่ารักมากจริงๆนะ
เขาชอบเวลาที่จีวอนกับฮันบินคุยกันดีๆมากกว่าทะเลาะกันอีก ไม่มีใครชอบหรอกเวลาเพื่อนตีกันหน่ะ
"จะครึ่งชั่วโมงละ มันมัวแต่เดินช้อปปิ้งอยู่ในดิวตี้ฟรีรึเปล่าวะ" ยุนฮยองว่าพลางกรอกตาไปมา จินฮวานเองก็พยักหน้าขึ้นลงช้าๆเป็นเชิงว่าเห็นด้วยกับเพื่อนเหมือนกัน เพราะมันก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่นั่นแหละนะว่าฮันบินมันบ้าการช้อปปิ้ง แล้วมันจะมีความสุขมากๆด้วยเวลาได้ถลุงเงินซื้อของแพงๆแบบไม่บันยะบันยัง
"มานั่นแล้วไง" จีวอนว่า มุมปากได้รูปกระตุกเป็นรอยยิ้มพร้อมกับพยักเพยิดหน้าไปทางเพื่อนร่างโปร่งแสนคุ้นที่ตาที่เดินออกมาจากเกทด้วยท่าทางที่ดูเหมือนเดินอยู่บนรันเวย์สุดๆจนจินฮวานกับยุนฮยองต้องเบ้ปากเล็กน้อยในความมั่นหน้าของเพื่อน
แฟชั่นสนามบินของฮันบินวันนี้เรียกได้ว่าดูดีมากเลยทีเดียวจนถึงขั้นคนที่เดินผ่านต้องหันหน้ามามองตามกันเป็นแถบๆ ร่างโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกใส่ทับด้วยเสื้อไหมพรมสีเข้มกับกางเกงยีนส์สีเข้มและเอาเสื้อโค้ทตัวยาวสีเทาคลุมบ่า ไม่พอ แว่นกันแดดที่ใส่อยู่มันยิ่งเสริมให้ฮันบินดูดีมายิ่งขึ้นไปอีก
คือโอเคเข้าใจว่าฮันบินมันเป็นคนหน้าตาดี หุ่นดีรูปร่างโปร่งใส่อะไรก็ดูดี
แต่มึงจะมาเดินลากกระเป๋าเอื่อยๆแล้วทำหน้าหล่อออร่าจับแบบนี้ไม่ได้!
กูหมันไส้!
กูจินฮวานเนี่ย! ไม่ใช่กูจุนฮเวนะ
เอ้อะ แล้วจะไปนึกถึงไอ้หมานั่นทำไมวะ ใจหวิวเลยดูดิ้
"กูว่าแล้ว มึงต้องเดินช้อปอยู่ในดิวตี้ฟรีจริงๆด้วย ตอนอยู่เมกามึงชอปไม่พอหรอไง -_-" พอร่างของฮันบินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับกระเป๋าลากสีขาวใบโต ตามด้วยชายชุดสูทสีดำคนของที่บ้านฮันบินเข็นรถเข็นกระเป๋าที่บนรถมีแต่ถุงแบรนด์เนมนับสิบถุงกองพะเนินอยู่กระเป๋าเดินทางอีกสี่ห้าใบเป็นหลักฐานชั้นดีว่าเพื่อนตัวแสบนี่มันต้องช้อปปิ้งมาแน่ๆ ยุนฮยองหันไปยิ้มให้กับชายคนนั้นเป็นมายาทแล้วเปิดปากบ่นเพื่อนรักแทบจะทันที
ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าใบหน้าของฮันบินจะเป็นยังไง หงิกทันทีที่โดนเพื่อนบ่นเลยนั่นแหละ จินฮวานได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
คุณคนนี้เขาไม่ชอบการโดนบ่นหน่ะ
"พูดมากชิบหาย ของฝากไม่ต้องเอา" มือเรียวปล่อยที่ลากกระเป๋าเดินทางขึ้นมาเท้าเอวหมับพร้อมกับจับจ้องไปที่ใบหน้าเพื่อนทั้งสามคนด้วยแววตาขุ่นเคือง มันน่าน้อยใจแค่ไหนคิดดูแล้วกันที่ออกมาจากเกทช้าก็เพราะเลือกของฝากเพิ่มให้พวกมันทั้งนั้นแหละ ไอ้พวกเรื่องมากเนี่ยได้ของไม่ถูกใจก็บ่น
ยุนฮยอง จีวอนแล้วก็จินฮวานระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วรุมกอดฮันบินกันเสียแน่น
"เดี๋ยวจิน ปากมึงไปโดนไรมา ใครทำอะไรมึง" ผละออกจากเพื่อนรักได้ก็รีบจับเพื่อนตัวเล็กเอาไว้ให้มองหน้าเขาตรงๆ จินฮวานทำหน้าเลิ่กลั่กพลางหันไปมองจีวอนอย่างขอความช่วยเหลือ แต่พอเป็นฮันบินยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมคนตัวเล็กถึงได้ถอนหายใจออกมาอีกรอบ
“มีเรื่องในมอนิดหน่อย มึงอย่าห่วงให้มากเลยน่า กูแค่ปากแตกแต่น้องที่มาหาเรื่องกูอะฟันหัก หน่ะทำหน้าแบบนี้แสดงว่าไม่เชื่อ มึงหันไปถามไอ้ยุนกับจีวอนดูก็ได้ว่าจริงมั๊ย”
สิ้นประโยคที่จินฮวานพูดฮันบินก็รีบหันหน้าไปหาเพื่อนอีกสองคนแทบจะทันที เห็นยุนฮยองกับจีวอนพยักหน้าหงึกหงักร่างโปร่งก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือเรียวจับใบหน้าของเพื่อนตัวเล็กที่รักมากเสียเหลือเกินเอาไว้แผ่วเบา ดวงตาคู่สวยสำรวจไปทั่วใบหน้าของจินฮวานอย่างเป็นห่วงพร้อมกับปลายนิ้วที่เกลี่ยลงเบาๆบนแผลมุมปาก
“ทายาแล้วใช่มั๊ย กินยาแก้อักเสบกันไว้แล้วรึยัง? เดี๋ยวคืนนี้มึงจะปวดแผลนะ”
“อื้อ จุน...เอ่อ ทายาแล้ว แต่ยายังไม่ได้กิน กูมารับมึงก่อน ไปเหอะกลับห้องกัน อยากแกะของฝากมึงละ” ชะงักไปเล็กน้อยตอนที่เผลอหลุดพูดชื่อจุนฮเวออกมา เห็นฮันบินขมวดคิ้วเข้าหากันอีกรอบคนตัวเล็กก็รีบโอบไหล่เพื่อนรักขี้หวงให้เดินขึ้นบันไดเลื่อนไปสักที โดยที่จีวอนกับยุนฮยองเดินตามหลังมาติดๆ
แต่ดูเหมือนจะรีบเดินไปหน่อยจนไม่ได้ระวังเท้าเล็กดันไปเหยียบตรงกลางระหว่างบันไดเลื่อนที่กำลังจะเลื่อนขึ้นมาพอดีทำให้เสียหลักจนเกือบจะหงายไปข้างหลัง แต่โชคดีที่ฮันบินรีบคว้าตัวเล็กๆของเพื่อนเข้ามากอดเอาไว้ทัน จินฮวานเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนที่ตัวสูงกว่าตัวเองเล็กน้อยพร้อมกับทำตาโต เห็นฮันบินส่ายหัวไปมาเบาๆก็หัวเราะเสียงแห้งๆ
“ซุ่มซ่ามตลอดนะมึงอะ ไม่ให้กูเป็นห่วงมึงได้ยังไงเนี่ยจิน”
“เอาน่า พวกกูก็คอยดูมันอยู่นี่ไง เนี่ยเพราะมันซุ่มซ่ามเลยนะเว่ยถึงได้มีน้องมาจีบ” ยุนฮยองพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะแล้วยีหัวเพื่อนรักตัวเล็กจนยุ่งไปหมด จินฮวานหันไปถลึงตาใส่ให้ยุนฮยองหยุดพุดก่อนจะหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ฮันบินที่ตอนนี้ขมวดคิ้วเป็นปมอีกแล้ว
“น้องที่มาจีบ ใช่จุนฮเวที่มึงเคยบอกกับกูรึเปล่า?”
“เออ แต่กูเลิกคุยแล้ว” เลิกคุยไปแล้ว ใช่จินฮวานหมายความอย่างที่บอกจริงๆนั่นแหละ เพราะตั้งแต่ตอนที่เขาปฏิเสธจุนฮเวไปตอนบ่าย ไอ้หมานั่นก็ไม่ส่งไลน์มาหาเขาอีกเลย
จินฮวานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดลอคดูข้อความในไลน์ นิ้วเรียวกดเข้าไปอ่านข้อความสุดท้ายที่เขาคุยกับจุนฮเวไปเมื่อคนแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ พอไม่มีไลน์ของจุนฮเวเด้งขึ้นมามันก็รู้สึกแปลกๆ ที่เห็นมีเพียงแค่จุนฮเวเปลี่ยนดิสไลน์จากรูปของตัวเองเป็นรูปหมาตัวใหญ่ทำหน้าหงอยเท่านั้น
ฮันบินมองเพื่อนตัวเล็กที่ตัวเองแอบรักมานานเหลือเกินพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“หึ ก็ดีแล้ว :-)”
#ขอใจพี่จิน 110%
ว๊ายแกร ใครกลับมาแล้วน้า ใครแล้วมาแล้วน้า มีใครรอคุณฮันบินกลับมาบ้างมั๊ยน้าขอเสียงหน่อยจิ
ตอนต่อจากนี้ดราม่ามั๊ยไม่รู้ แต่คิมฮันบินกลับมาแล้วนะครัช
ไม่มีไรเลย แค่จะบอกว่า ฮันบินกลับมาแล้วนะ! (เอ้ะอีนี่ก็ย้ำจัง555555)
ดีใจค่ะที่ต๋าของกันได้เข้ามามีตัวตนแบบจริงๆจังในเรื่องนี้สักที
ใครทีมน้องจุนฮเว ใครทีมพี่จีวอน ใครทีมน้องฮันบิน เชิญไปหวีดกันได้ในแท็กค่ะ
#ขอใจพี่จิน นะฮับอย่าลืมเชียว
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ยังคงรอฟิคกันอัพเหมือนเดิม *กราบเบญจางคประดิษฐ์*
รักนะคะฮันบินของฉัน <3
ความคิดเห็น