คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 12 : Hongdae
CHAPTER 12
HONGDAE
วันนี้ทั้งวันจินฮวานเอาแต่นอนอ่านหนังสืออยู่แต่ในห้อง
กับ จุนฮเว -_-
ก็ตอนสิบโมงเช้าอยู่ๆไอ้เด็กบ้านี่ก็มากดออดห้องเขาเสียงดังลั่นจนจินฮวานที่กำลังหลับอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด พอเปิดประตูห้องมาเจอจุนฮเวมอนิ่งคิสไปจุ๊บนึงนี่ทำเอาจินฮวานตื่นขึ้นมาเต็มตา
เด็กบ้าอะไรขยันทำให้เขาเขินได้แม่ งทุกครั้งที่เจอหน้า
ส่วนจุนฮเวก็โดนพี่ตัวเล็กฟาดปากด้วยมือเป็นของแถมไปตามระเบียบ....
ได้จูบเขาไปทีนึงแล้วเดี๋ยวนี้ชักจะลามปาม -///-
"พี่อ่านแต่หนังสือพี่ไม่เบื่อหรอ" เด็กตัวสูงว่าพลางส่งขนมเข้าปากของคนแก่กว่าที่ตัวเองนอนหนุนตักอยู่ จินฮวานงับขนมจากมือใหญ่พลางส่ายหัวน้อยๆแทนคำตอบ ส่วนตาก็ยังคงจดจ้องอยู่กับตัวหนังสือนับพันตัวตรงหน้า คิ้วสวยขมวดเข้าหากันมุ่นเมื่อจุนฮเวเริ่มพลิกกายไปมาจนจินฮวานเริ่มเสียสมาธิ
"ขยับตัวอีกนานมั๊ย ไปนอนโซฟาโน้นเลยไป กูจะอ่านหนังสือมึงนี่ -_-"
"ไม่เอาอะ ไม่อยากให้พี่อ่านหนังสือแล้ว จะอ่านอะไรเยอะแยะครับคุณหมอ แค่นี้ก็เก่งจะแย่แล้ว" เสียงทุ้มว่าพลางทำหน้าอ้อนปากยื่นตาแป๋วใส่รุ่นพี่ตัวเล็ก มือใหญ่กดหนังสือในมืออีกคนให้ต่ำลงมาเพื่อจินฮวานจะได้เห็นชัดๆว่าตอนนี้จุนฮเวกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ คนตัวบางหัวเราะเสียงเบาก่อนจะวางหนังสือลงข้างกาย จุนฮเวยิ้มกว้างแล้วส่งขนมเข้าปากจินฮวานอีกรอบ
"ยิ่งจะเป็นหมอยิ่งต้องอ่านสิมึงนี่ เกิดกูทำฟันคนไข้พังขึ้นมาจะทำยังไง หมอฟันนี่เป็นอะไรที่คนกลัวยิ่งกว่าหมอธรรมดาอีกนะเว่ย"
"เออก็จริงนะพี่ ตอนเด็กๆผมโคตรกลัวหมอฟันเลย น่ากลัว.." เด็กตัวสูงว่าพลางทำหน้าแหย ทำเอาจินฮวานหัวเราะเพราะจุนฮเวอีกรอบเสียงดัง
"แล้วมึงกลัวกูมั๊ยเนี่ย 55555"
"ไม่กลัวสิครับ คุณหมอน่ารักขนาดนี้ผมยอมโดนถอนฟันหมดปากเลย" จุนฮเวยิ้มโชว์ฟันจนตาหยีก่อนจะรีบหันหน้าชุกท้องของจินฮวานหนีมือเล็กที่กำลังจะหยิกหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว เสียงทุ้มหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขแล้วเงยหน้าขึ้นมามองจินฮวานตาแป๋ว
"เดี๋ยวกูก็ต่อยให้ฟันร่วงหมดเลยมึงนี่" ถลึงตามองจุนฮเวที่นอนหัวเราะอยู่อย่างเอาเรื่อง แต่ก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังก็เพราะอยู่ๆจุนฮเวลุกขึ้นมาทำฟันยื่นใส่
"ผมเหมือนพี่จีวอนมั๊ย >:B"
"5555555555555555 กูจะฟ้องเพื่อนกู" ขำลั่นออกมาเสียงดัง มือขาวผลักหน้าจุนฮเวที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆให้ออกไป ก่อนที่กายบางจะทิ้งตัวลงมานอนขำจนตัวงอ จินฮวานยอมรับเลยว่าช่วงนี้เขาหัวเราะเพราะจุนฮเวบ่อยมากจนจะกายเป็นคนบ้าอยู่แล้ว
จุนฮเวนั่งมองคนแกกว่าที่นอนขำอยู่พลางคลี่ยิ้มออกมาบางๆ มือใหญ่คอยเกลี่ยน้ำตาอีกคนที่เปรอะรอบดวงตาคู่สวยให้ออกไปอยู่ตลอด
จุนฮเวดีใจนะที่ทำให้พี่จินฮวานหัวเราะออกมาได้ เห็นอ่านหนังสือทำหน้าเครียดมาหลายชั่วโมงแล้ว
"ช่วงนี้พี่อยู่กับผมแล้วพี่ยิ้มบ่อยขึ้นนะ พี่รู้ตัวมั๊ย"
"รู้ดิหัวเราะเพราะมึงจนตีนกาขึ้นละเนี่ย"
"ไหนดูหน่อยสิครับ" ไม่ว่าเปล่าจุนฮเวก้มหน้าลงไปใกล้จินฮวานที่นอนกะพริบตาปริบๆ แกล้งคนตัวเล็กให้เขินจนตัวแข็งทื่ออีกครั้งด้วยการต้องใบหน้าอีกคนนิ่ง มือใหญ่ทาบลอคอีกคนเอาไว้บนโซฟาเบธหลังใหญ่ก่อนจะจูบลงเบาๆที่หน้าผากมน
จินฮวานเบิกตาโพลงพร้อมกับหัวใจด้วยเล็กที่เต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาจากอกอยู่แล้ว จากที่เมื่อกี๊นอนขำจนจะเป็นจะตายกลับหยุดขำแล้วนอนนิ่งเป็นหินจ้องหน้าจุนฮเวอยู่หลายวิ สำผัสอ่อนนุ่มยังคงติดอยู่ที่หน้าผาก จินฮวานมองจุนฮเวที่ผละออกมาแล้วระบายรอยยิ้มบางๆตาปริบๆ
"ผมไม่เห็นตีนกาพี่เลย 55555 พี่น่ารักจังเลยครับ"
นะ น่าร้ง น่ารักอะไรกันเล่า
.////.
"มะ มึง...กู กูว่ากูหิวข้าว ลุกออกไปดิกูจะไปหาข้าวกิน" คนตัวเล็กกลบเกลื่อนอาการเขินด้วยการผลักออกจุนฮเวให้ออกไปจากตัวเบาๆ จินฮวานหันหน้าหนีสายตาหวานเชื่อมของเด็กตัวสูงกว่าไปอีกทางเพราะทนมองไม่ได้ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นแรงมากขึ้นเรื่อยๆ กายบางรีบดีดตัวลุกขึ้นมาจากโซฟาลุกขึ้นยืนแล้วคว้ากระเป๋าตังเดินออกจากห้องทันที
อยู่ในห้องกับมันสองคนแบบนี้ไม่ดีแน่
แซะยุนฮยองเรื่องชานอูเอาไว้เยอะ
แค่เมื่อคืนจุนฮเวอัพคลิปที่เขาทาลิปบาล์มลงในอินสตาแกรมแล้วเพื่อนตัวดีทั้งหลายมันเห็นแค่นี้จินฮวานก็โดนล้อจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
จุนฮเวไม่พูดอะไรแต่ก็ทำแค่มองตามอีกคนพลางยิ้มกว้าง กายสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตามจินฮวานออกจากห้องบ้าง ยืนรอให้คนตัวเล็กลอคห้องให้เสร็จสรรพกายสูงก็ค่อยเดินขนาบข้างคนตัวเล็กที่เอาแต่มองไปทางอื่น มือใหญ่เลื่อนไปกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆ จินฮวานสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับแก้มสองข้างที่เริ่มขึ้นริ้วสีชมพูน่ามอง
ใครใช้ให้มือมันอุ่นขนาดนี้วะ ;_;
"พี่อยากกินอะไร?? เราเดินกันมาจนจะสุดซอยแล้วนะ" เสียงทุ้มว่าพลางออกแรงกระตุกที่ข้อมือเล็กเบาๆเรียกให้สติของจินฮวานที่กำลังเดินเหม่ออยู่กลับเข้าร่างมาอย่างรวดเร็ว
“หะ ห๊ะ?? มึง ว่าไงนะ??”
“ผมถามว่า พี่จะกินอะไร นี่เราเดินกันมาจะสุดซอยแล้วนะ”
“อืมมมม กูเบื่อข้าวแถวๆคอนโดแล้วอะ ไปหาไรกินแถวฮงแดกันดีกว่าป่ะ???”
“เอ้า! แล้วพี่ก็ไม่บอกผม ปล่อยให้ผมเดินจูงพี่มาซะไกล เดินกลับไปเอารถที่คอนโดนี่คงเมื่อยตาย”
“เดินไปขึ้นรถไฟใต้ดินเอาก็ได้ จริงๆแล้วกูชอบไปไหนมาไหนเรื่อยๆแบบนี้มากกว่าขับรถอะ เวลารถติดแล้วกูหงุดหงิด” คนตัวเล็กตอบหน้ามึนพลางกระชับมือใหญ่ที่จับมือตัวเองอยู่ให้แน่นขึ้นแล้วออกแรงลากจุนฮเวที่ยังคงยืนงงอยู่ให้เดินตามมาด้วยกัน จิ้ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจเพราะไอ้เด็กตัวสูงนี่มันตัวหนักลากไม่ไปแถมยังยืนเอียงคอมองจินฮวานอย่างสงสัยสุดๆอยู่ด้วย
มือขาวเลยสะบัดอออกจากมือของจุนฮเวแล้วเดินกอดอกทำหน้าเซ็งไปที่ทางลงรถไฟใต้ดินแทน ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของจุนฮเวดังตามหลังมาพร้อมกับแขนยาวที่โอบไหล่ตัวเองเอาไว้หลวมๆแล้วยิ่งหงุดหงิด นี่เขาโดนจุนฮเวแกล้งอีกแล้วหรอ -_-
#ขอใจพี่จิน
กว่าจะถึงฮงแดนี่พูดได้เลยว่าจินฮวานโดนชาวบ้านมองกันทั้งรถไฟเพราะไอ้เด็กตัวสูงนี่มันยืนโอบไหล่เขาไม่ยอมปล่อย พอจะแงะตัวเองออกมาจุนฮเวก็ยิ่งโอบเอาไว้แน่นขึ้นมาอีกแถมยังมีหน้ามาให้เหตุผลไร้สาระด้วยว่าถ้าไม่โอบไหล่เขาเอาไว้จินฮวานอาจล้มเพราะโดนคนเบียดก็ได้ พอดิ้นมากเข้าก็ดันไปชนคนข้างหลังจนโดนด่ากลับมาด้วยสายตาทุกครั้ง จนสุดท้ายจินฮวานก็ทำได้แค่ยืนนิ่งๆให้จุนฮเวโอบไหล่บนรถไฟใต้ดินนั่นแหละนะ
“นี่เรากำลังไปเดทรอบสองกันอยู่ใช่มั๊ย???” เสียงทุ้มถามขึ้นมาทันทีที่มาถึงฮงแด ถนนเส้นนี้เป็นถนนที่จุนฮเวชอบมาจริงๆนะ มีร้านอาหารดีๆกับคาเฟ่นั่งเยอะแยะเลย เขาเชื่อด้วยเหมือนกันว่าคนตัวเล็กข้างกายเขานี่ก็ต้องชอบเหมือนกันแน่ๆ
“รอบที่สามมั๊ง!!!!” คนตัวเล็กโพล่งขึ้นมาเสียงดังและตวัดตามองจุนฮเวอย่างหาเรื่อง คนตัวสูงกว่าเหลือบเห็นหูของคนแก่กว่าแดงแจ๊ดก็อดที่ยิ้มขำไม่ได้ พีจินฮวานเป็นคนทีเขินแล้วชอบแหกปากโวยวายเสียงดัง ถึงจะพยายามทำหน้านิ่งหน้าซึนแต่มุมปากพี่ตัวเล็กข้างกายเขาก็ยิ้มออกมาบางๆอยู่ดีนั่นแหละ
“อยากไปเดทกับพี่ให้ถึงรอบที่ล้านเลยครับ ^^”
“ไร้สาระ ทำไมชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อจังวะมึงนี่ 55555” หันไปหัวเราะใส่หน้าจุนฮเวที่ยืนทำหน้างงอยู่ก่อนจะเดินจูงมือพาจุนฮเวเข้าร้านอาหารที่ตัวเองมากินเป็นประจำในฮงแด บรรยากาศในร้านถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้และแสงไฟสีส้มอ่อนๆมันทำให้จินฮวานผ่อนคลายได้มากเลยทีเดียว คนตัวเล็กเลือกที่จะนั่งโต๊ะริมสุดติดกระจกในร้านเพราะจินฮวานชอบที่จะมองบรรยากาศของถนนเส้นนี้ตอนช่วงหัวค่ำไปด้วย มันเป็นอะไรที่ดีไม่น้อยเลยแหละเวลาได้เห็นคนเดินไปเดินมา บางทีก็มีคู่รักใส่เสื้อคู่เดินจูงมือเล่นกันบนถนนด้วย นั่งมองแล้วมันเพลินดี
เขาเคยคิดนะว่าอยากจะพาแฟนมานั่งมองอะไรในแบบที่ตัวเองชอบบ้าง อยากแชร์สิ่งที่ชอบให้กับแฟนบ้าง อยากจะพามานั่งกินข้าวในร้านนี้บ้างเพราะบรรยากาศมันดีใช้ได้เลยจริงๆ
“พี่ชอบมากินร้านนี้หรอ??”
“ใช่ ทำไม?? มึงไม่ชอบ??”
“เปล่าครับ ร้านนี้ร้านโปรดผมเหมือนกัน เคยคิดเอาไว้ว่าจะพาแฟนมาที่นี่” จุนฮเวว่าพลางยิ้มๆ ตอนนี้เขามีความสุขมากจริงๆนะ ร้านนี้ก็เป็นร้านที่เขาชอบมานั่งมากๆเหมือนกัน เคยคิดอยู่หลายรอบว่าตัวเองมาเดทกับพี่จินฮวานเขาต้องพาพี่ตัวเล็กนี่มานั่งกินขนมที่ร้านนี้ให้ได้ เพราะนอกจากบรรยากาศมันจะดีแล้วอาหารมันก็อร่อยแบบที่พี่จินฮวานชอบด้วย
ใครมันจะไปคิดว่าเราสองคนจะบังเอิญใจตรงกันแบบนี้
“อ่า....งั้นหรอ” เสียงหวานตอบอีกคนงึมงำพลางมองไปรอบๆร้านมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย จนสุดท้ายก็หันหน้าออกไปมองที่นอกร้านแทน ไม่กล้าหันไปมองหน้าจุนฮเวที่กำลังนั่งสาดยิ้มใส่เป็นคนบ้าแบบนี้หรอก เขารู้สึกเขินเกินกว่าที่จะมองจุนฮเวได้จริงๆ
นั่งเท้าคางมองออกไปนอกร้านเงียบๆปล่อยให้จุนฮเวเป็นฝ่ายสั่งอาหารแทนตัวเองเสียเสร็จสรรพ แอบเงี่ยหูฟังอยู่เหมือนกันว่าจุนฮเวจะสั่งอะไรให้เขากิน แต่พอได้ยินเมนูที่จุนฮเวสั่งแล้วจินฮวานก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียวอีกรอบนั่นแหละ
“คุโรบูตะราสซอสชีสครับ อ่า น้องครับ จานนึงไม่ใส่หัวหอมนะ”
นั่นแหละที่ทำให้จินฮวานแอบยิ้มอยู่คนเดียว เขาไม่รู้หรอกว่าจุนฮเวรู้ได้ยังไงที่เขาไม่ชอบกินหัวหอม ที่แน่ๆคืออีคนนึงมันต้องใส่ใจเขาในระดับนึงนั่นแหละนะ
อา....ความรู้สึกแบบนี้
จินฮวานไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้วนะ
จินฮวานไม่ใช่เกย์ แต่จุนฮเวก็ทำให้จินฮวานหวั่นไหว
จินฮวานกำลังนั่งเท้าคางหันหน้าออกไปมองทางด้านนอกของร้านที่ติดริมถนนที่ถูกประดับไปด้วยแสงไฟหลากสี บรรยากาศช่วงหัวค่ำที่บนถนนเต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลังไหลเดินกันอยู่ริมถนน เห็นคู่รักมากมายเดินจูงมือมาเดินเล่นกันแล้วก็อดที่จะยิ้มบางๆไม่ได้ คิ้วสวยมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพราะเหมือนจะเห็นใครบางคนที่คุ้นหน้า แต่พอกระพริบตาอีกรอบใครบางคนทีจินฮวานเพิ่งเห็นก็หายไปเสียแล้ว
ส่วนคนที่นั่งมองจินฮวานอยู่สักพักแล้วไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปทีเผลอของจินฮวานเอาไว้หลายชอต ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มบางเบาขณะมองอีกคนผ่านทางจอโทรศัพท์ พี่จินฮวานตอนนี้ดูน่ารักมากๆจนเขาละสายตาไปไหนไม่ได้จริงๆนั่นแหละนะ
กระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ ต่างคนก็ต่างกินอาหารของตัวเองเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมานอกเสียจากเสียงช้อนที่กระทบกับจานเท่านั้น จินฮวานแอบเหลือบมองจุนฮเวที่นั่งกินเงียบๆแล้วก็ก้มหน้าลงไปยิ้มกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองอีกรอบ ก่อนที่คิ้วสวยจะขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปมเมื่อช้อนดันเขี่ยไปเจอกับหัวหอมในจานเข้า คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮเวก่อนจะสะกิดอีกคน
“มึง...มันมีหัวหอมอยู่ในจานกูอะ” ไม่ว่าเปล่า จินฮวานรีบตัวหัวหอมที่ตัวเองเจอให้จุนฮเวดู คนตัวสูงกว่ามองหัวหอมชิ้มเล็กเท่ามดในช้อนของจินฮวานแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“55555 พี่ ชิ้นเท่ามดเอง ทำไมหาเจอเนี่ย เอามาใส่จานผมแทนมา”
“กูเก่งไง ก็กูไม่ชอบกินนี่ ว่าแต่มึงรู้ได้ไงเนี่ยว่ากูไม่ชอบกินหัวหอม” พูดพลางทำหน้ามุ่ยแล้วเขี่ยหัวหอมในช้อนตัวเองใส่จานจุนฮเว จินฮวานวางช้อนลงที่จานตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
“ก็ทุกทีพี่จะเขี่ยออกจากจานนี่ กว่าพี่จะได้กินก็เกือบครึ่งชั่วโมง”
"5555 เอ้านี่ทิชชู่ ชอสเลอะที่มุมปากมึงอะ” ได้แต่หัวเราะตอบจุนฮเวไป มือเล็กหยิบทิชชู่ส่งให้อีกคนพร้อมกันชี้บอกว่าชอสมันเลอะอยู่ตรงไหน นิ้วเรียวจิ้มที่มุมปากจุนฮเวเบาๆก่อนจะรีบชักมืออกมาเพราะอยู่ๆจุนฮเวก็กระตุกยิ้มมุมปากใส่
“นี่พี่จ้องปากผมตลอดเลยหรอ คิดไรอยู่ป่ะเนี่ย”
“คิดบ้าอะไรหล่ะ อย่ามาไร้สาระ โตเป็นควายแล้วยังจะกินเลอะอีก -_-” แทบจะปาทิชชู่ใส่หน้าไอ้เด็กบ้าที่นั่งทำหน้าทะเล้นใส่อยู่เลยจริงๆนะ เกลียดอะ
“55555555 ตั้งใจกินเลอะให้พี่เช็ดปากให้ตังหากหล่ะครับ”
“คราวหลังจะเอาตีนเช็ดให้นะมึงนี่ เห้ยกินเข้าไปสิข้าวเนี่ยไม่ต้องมามองหน้ากู” สุดท้ายก็ทนไม่ได้จินฮวานเสียงดังใส่จุนฮเวอีกรอบเป็นการกลบเกลื่อนความเขิน แล้วรีบก้มหน้าก้มตากินอาหารที่เหลืออยู่ในจานให้หมดทันที เขาแทบจะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮเวอีกรอบแล้วจริงๆนะคราวนี้ สายตาจุนฮเวที่มองมานี่ถ้ามองเข้าตรงๆเขาคงได้เขินจนตัวระเบิดแน่ๆ
กว่าจะกินมื้อเย็นเสร็จก็ไปเกือบสองทุ่ม เพราะมัวแต่นั่งเล่นอยู่กับจุนฮเวอยู่ที่ร้านนั่นแหละ ตอนแรกจุนอเวคิดว่าจะมากินแค่ข้าวกินเสร็จจะได้ออกไปเดินดูของนั่นนี่ แต่ที่ไหนได้พออาหารของเขาหมดจานปุ้บพี่ตัวเล็กก็เรียกพนักงานมาสั่งขนมเค้กกินต่อเลยอีกสองชิ้น กำลังจะอ้าปากถามว่าพี่ยังไม่อิ่มอีกหรอเพราะเขาตอนนี้อิ่มจะแย่อยู่แล้ว แต่ก็โดนช้อนที่มีชีสเค้กอยู่ยัดใส่ปากตามด้วยสายตาดุๆของพี่จินฮวานเป็นเชิงว่าอย่าพูดอะไรมากแค่กินเข้าไปเงียบๆก็พอแล้ว
เดินออกมาจากร้านตลอดทางเดินในถนนฮงแดคนตัวเล็กข้างกายเขาก็เอาแต่บ่นงุ้งงิ้งว่าอิ่มอย่างนั้นอิ่มอย่างนี้ อิ่มจนกินอะไรไม่ลงแล้วจริงๆ แต่พอจุนฮเวซื้อชูโรสมาป้อนให้พี่ตัวเล็กที่ยังคงบ่นว่าอิ่มกินอีกคนก็รีบอ้าปากงับขนมรสหวานอันนั้นกินเข้าไปทันที สุดท้ายชูโรสที่เขาซื้อมาก็ตกไปเป็นของจินฮวานไปตามระเบียบโดยที่จุนฮเวมีหน้าที่คอยเดินข้างๆแล้วส่งทิชชู่ให้อีกคนคอยเอาไว้เช็ดปากเท่านั้น
แต่น่าแปลกที่มือเล็กยังคงจับอยู่กับมือของจุนฮเวไม่ยอมปล่อยทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงง่วนอยู่กับการซื้อขนมตามข้างทางกินทำเอาจุนฮเวยิ้มออกมาไม่หุบตลอดทางเดินเลยก็ว่าได้ พี่จินฮวานเหมือนเด็กน้อยที่มีพ่อคอยตามเช็ดปากถือขนมให้ตลอดอย่างไรอย่างนั้น มือเล็กที่จับอยู่กับมือของเขาแกว่งไปมาตลอดทางบ่งบอกให้รู้ว่าตอนนี้คิมจินฮวานอารมณ์ดีมากแค่ไหน
ท้องฟ้าสีเข้มยามราตรีกับแสงสีริมถนนช่วยให้บรรยากาศบนถนนฮงแดดีขึ้นมากทีเดียว ถึงอากาศจะร้อนเล็กน้อยเพราะนี่อยู่ในช่วงหน้าร้อนแต่ก็ยังคงมีลมพัดเอื่อยๆที่ทำให้ไม่ร้อนมากเกินไปนัก จินฮวานเดินจูงมือจุนฮเวเข้าร้านนั้นออกร้านนี้แบบร้านต่อร้านเลยก็ว่าได้ คนตัวเล็กได้เสื้อยืดที่จุนฮเวช่วยเลือกมาเพิ่มอีกสองตัว ส่วนของจุนฮเวหน่ะไม่ต้องเลือกหรอก เพราะตัวสูงจะใส่อะไรก็ดูดีไปหมดนั่นแหละ
มือใหญ่กระตุกมือเล็กเอาไว้เบาๆเพื่อให้จินฮวานหยุดเดิน จินฮวานหันมาเอียงคอแล้วเลิกคิ้วใส่จุนฮเวเป็นเชิงถามแต่อยู่ๆตัวเองก็โดนจุนฮเวดึงเข้าไปกอดเสียกลางถนน จินฮวานเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะรีบยื้อตัวเองออกมาจากอ้อมกอดนั้นสุดชีวิต รู้สึกได้ทันทีเลยว่าคนต้องมองเขาสองคนเยอะมากแน่ๆ ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆของเด็กสาวแถวนั้นแล้วจินฮวานก็หน้าแดงลามไปยันหู
“หะ เห้ย อะไรเนี่ย ปล่อยดิ คนมองกันเยอะแล้วนะมึง”
“ขอผมกอดพี่แบบนี้แป้บนึงนะ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆพร้อมกับกอดจินฮวานให้แน่นขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นอยู่ถึงกับหยุดนิ่งแล้วปล่อยให้จุนฮเวยืนกอดตัวเองอยู่แบบนั้น จินฮวานหน้าแดงแจ๋เพราะหน้าตัวเองอยู่ตรงตำแหน่งเดียวกันกับหัวใจของจุนฮเวอยู่พอดี ได้ยินเสียงหัวใจของคนที่ขยันทำให้เขาเขินอยู่ได้ทุกเวลาเต้นรัวเป็นจังหวะเดียวกันกับตัวเอแล้วมันทำให้จินฮวานเขินจนทำอะไรไม่ถูก
ถามว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้จุนฮเวดึงจินฮวานมากอดกลางถนนแบบนี้ คงเป็นรุ่นพี่คนสวยคนนั้นที่จุนฮเวเจอที่มหาลัยเมื่อวาน และก่อนหน้านั้นที่ร้านชานมไข่มุกวันที่ไปเดทกับพี่จินฮวานครั้งแรก กำลังเดินหัวเราะอยู่กับผู้ชายคนอื่นอยู่ ซึ่งจุนฮเวคิดว่าถ้าพี่จินฮวานเห็นเข้าคงได้นอยด์จนไม่อยากทำอะไรต่อแน่ๆ
ถ้าจะนอยด์จนไม่อยากเดินเที่ยวต่อกับจุนฮเวเรื่องนั้นมันไม่สำคัญเลย เขาแค่กลัวว่าพี่จินฮวานจะนอยด์จนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องมากกว่า ช่วงนี้พี่จินฮวานมีเทสต์ย่อยทุกวันเลยด้วย
ยืนกอดอีกคนจนแน่ใจแล้วว่ารุ่นพี่คนสวยเดินไปไกลแล้วจุนฮเวถึงจะค่อยๆผละออกมาจากจินฮวานที่ยืนทำหน้ามึนพร้อมกับยิ้มบางๆ มือใหญ่เลื่อนลงจากไหล่เล็กมาจับมือนุ่มของอีกคนเอาไว้เหมือนเดิม พอสิตกลับมาจินฮวานเงยหน้าขึ้นไปหาจุนฮเวเตรียมจะอ้าปากด่า แต่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะคิดผิด ไม่น่าเงยหน้าขึ้นไปมองจุนฮเวตอนนี้เลยด้วย
รู้สึกพัง....
อะไรคือสายตาเป็นประกายขนาดนั้น จินฮวานไม่อยากที่จะมองเพราะว่ากลัวว่าจะเขิน รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าคมคายของจุนฮเวตอนนี้ที่ถูกแสงไฟหลากสีบนถนนสาดกระทบหน้าพอดี มันดูดีมากเสียจนจินฮวานรู้สึกร้อนหน้าแปลกๆ รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทำตัวเหมือนนางเอกซีรีย์เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้อีกครั้งเวลาอยู่กับจุนฮเว ส่วนไอ้เด็กบ้านี่ก็ชอบทำตัวหล่อเกินจนจินฮวานหมันไส้
“555555 มึงทำอะไรเนี่ย คิดว่าถ่ายซีรี่ย์อยู่หรอไง” แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนอาการเขินจนหน้าสั่นอีกรอบ ขาเล็กก้าวเดินไปพร้อมกับจุนฮเวที่เดินกลับไปขึ้นรถไฟใต้ดินกลับคอนโด
“ถ้างั้นผมคงเป็นพระเอกที่หล่อที่สุดเลยใช่มั๊ยหล่ะครับพี่ 55555”
“ไร้สาระ คิมซูฮยอนหล่อกว่ามึงตั้งเยอะ มึงอย่ามาหลงตัวเอง” เมื่ออาการเขินเริ่มกลับมาเป็นปกติดีแล้วจินฮวานคนโหดก็กลับมาอีกรอบพร้อมกับมือขาวที่ต่อยเข้ากับไหล่กว้างของจุนฮเวเบาๆ เด็กตัวสูงหัวเราะร่วน เดินจูงมือนุ่มนิ่มของจินฮวานพลางคุยโนคุยนี่เรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตอนนี้เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของพี่ตัวเล็กนี่แล้ว
“ผมไม่ได้หลงตัวเองหรอกครับ ที่หลงอยู่เนี่ย ผมหลงพี่อยู่ตังหาก”
ตู้มมมมม~
เสียงหน้าจินฮวานระเบิดเองนี่แหละไม่ต้องหันไปมองที่ไหน โอ้โหตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอคนเล่นมุกนี้ใส่เลยไม่รู้ว่าคนโดนมันจะเขินขนาดไหน เคยเห็นน้องชานอูเล่นมุกนี้กับยุนฮยองจนเพื่อนเขามันนั่งบิดตัวเป็นเกรียวแล้วตัวเองก็ได้แต่แอบเบะปากใส่อยู่คนเดียวเพราะหมันไส้ แต่พอมาโดนเข้ากับตัวเองแล้วจริงๆจินฮวานรู้สึกเหมือนอยากจะมุดดินหนีจุนฮเวมันเสียตรงนี้ เสี่ยวมากแต่ก็ทำให้เขาเขินมากด้วยให้ตายเถอะ สาบานได้เลยว่าถ้าคนเล่นมุกนี้ไม่ใช่จุนฮเวแล้วเป็นจีวอนคงโดนเขาชกหน้าหงายไปแล้ว (แล้วบาบิเค้าเกี่ยวอะไร TT)
“อื้อหือออออออ”
“ผมพูดจริงๆนะ...” เสียงทุ้มเรียกให้จินฮวานหันหน้ากลับไปมองจุนฮเวเต็มๆตาอีกรอบ คนตัวเล็กเผลอตัวประสานจ้องจุนฮเวกันนิ่งนาน คำพูดของจุนฮเวทำเอาจินฮวานชะงักค้างไปเล็กน้อย
“หละ หลงกู ละ แล้ว ช่วยหลงให้มันนานๆด้วยนะ ขะ ขอบคุณนะ ที่ช่วยให้กูไม่ต้องเห็นนายองวันนี้” เสียงเล็กเอ่ยตะกุกตะกักพลางเงยหน้าขึ้นมามองจุนฮเวอีกรอบด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ เรื่องที่จุนฮเวดึงเขาไปกอดกลางถนนฮงแดแบบนั้นจินฮวานรู้ดีเลยแหละว่าเพราะอะไร เพราะก่อนหน้านั้นเขาเห็นนายองเดินอยู่กับคนอื่นมาก่อนหน้าที่จุนฮเวดึงเขาไปกอดแค่แป้บเดียวเอง
“พี่รู้???” จุนฮเวเบิกตากว้างออกมาจนแทบจะถลนออกมาจากลูกตาอยู่แล้วมองหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างตกใจ รู้สึกว่าตัวเองหน้าแตกละเอียดจริงๆก็ตอนที่จินฮวานพยักหน้าขึ้นลงช้าๆแทนคำตอบนี่แหละ
“กูเห็นนายองตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว...แต่ขอบคุณมึงมากๆนะ”
“พี่โอเคมั๊ยครับ??” ถามอีกคนออกไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงจริงๆ มือใหญ่บีบบ่าเล็กเบาๆ
“อื้อ โอเคดิ โอเคมากๆเลย” จินฮวานกัดปากพลางช้อนตามองจุนฮเวอย่างใช้ความคิด ก่อนที่จะทำในสิ่งที่จุนฮเวคาดไม่ถึง
คนตัวเตี้ยกว่าเขย่งปลายเท้าขึ้นมาประกบปากจุนฮเวไว้ด้วยริมฝีปากนุ่มนิ่ม ทำเอาจุนฮเวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพียงแป้บเดียวเท่านั้นจินฮวานก็รีบผละออกมาก่อนจะก้มหน้างุดมองปลายเท้าตัวเอง บังเกิดความเงียบไปทั่วทางเดินชั้น19 จนได้ยินเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นโครมคราม จุนฮเวรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาใจเต้นกับจูบแบบเด็กๆแบบนี้จนหูอื้อหน้าชาไปหมด คนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่แบบนี้คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก หูพี่จินฮวานแดงแจ๊ดจนจะระเบิดอยู่แล้ว
“ขะ ขอบคุณอีกรอบนะ กะ กู กูเข้าห้องก่อนนะ ฝะ ฝันดีนะมึง” รีบเอ่ยขอบคุณจุนฮเวอีกรอบก่อนจะที่มือขาวที่กำลังสั่นระริกจะหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดห้องเตรียมหนีเข้าห้องนอนไประเบิดความเขินตัวเองอย่างรวดเร็ว จุนฮเวดึงขึ้มือเล็กเอาไว้พร้อมกันยิ้มบางๆ
“ฝันดีนะครับพี่จินฮวาน^^”
“อะ อื้อ! ฝันดีนะ!” และนั่นก็เป็นประโยคสุดท้ายของวันที่จินฮวานพูดกับจุนฮเวพร้อมกับประตูห้องที่ค่อยๆปิดลง จุนฮเวยิ้มกว้างจนตาแทบปิดพลางโบกมือบ๊ายบายจินฮวานไปด้วย
อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบปากตัวเองอย่างแผ่วเบาพร้อมกับยิ้มกว้าง ยืนมองประตูห้องที่เพิ่งปิดลงไปเมื่อครู่แล้วหัวเราะเบาๆ
ส่วนคนตัวเล็กเจ้าของห้องทันทีที่ประตูปิด จินฮวานก็รีบพุ่งตัวเองไปแหกปากใส่หมอนระบายความเขินแทบจะทันที วันนี้เขาเป็นบ้าอะไรกันวะเนี่ยทำไมถึงได้รู้สึกดีกับจุนฮเวได้ขนาดนี้ กายบางพลิกตัวไปมาบนเตียงสุดท้ายก็กลิ้งมานอนกอดหมอนข้างแล้วเอาหน้าซุก เปลือกตาสีเนื้อละเอียดค่อยๆปิดเบาๆพลางนึกทบทวนความรู้สึกของตัวเองที่มีไปด้วย
คนที่เข้ามาในชีวิตแล้วทำให้จินฮวานหัวใจเต้นผิดจังหวะแบบนี้มีไม่ค่อยบ่อยนักหรอก จะบอกว่าจินฮวานเอาแต่เรียนไม่สนใจใครเลยมันก็ไม่ถูกเสียทีเดียว คนเข้ามาคุยเรื่อยๆจินฮวานเองก็มีบ้าง แต่แป้บๆคนตัวเล็กก็เลือกที่จะถอยห่างออกมาเองเพราะเบื่อเสียมากกว่า บวกกับตัวเงยังคงผูกใจเจ็บกับรักเก่าด้วยแหละมั้งที่ทำให้ไม่อยากยุ่งกับใคร แต่เขาไม่รู้เลยว่าทำไมจุนฮเวถึงเป็นคนที่จินฮวานยังคงคุยด้วยนานที่สุด แถมเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาจีบแล้วจินฮวานไม่ไล่ตะเพิดให้ไปห่างๆด้วย
เอ้ะ หรือว่าไล่แล้วแต่มันไม่ไปนะ....
แต่ช่างมันเถอะ วันนี้ความรู้สึกของจินฮวานที่มีให้จุนฮเวมันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วนิดนึงจริงๆ เขากำลังรู้สึกดีกับจุนฮเวมากๆอันนี้คือเรื่องจริง
ตั้งแต่มีจุนฮเวเข้ามาในชีวิตเขายอมรับเลยว่าคิดถึงนายองน้อยลงจริงๆ ยอมรับเลยแหละว่าจุนฮเวทำให้เขาแฮปปี้มากๆ
เรื่องนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจินฮวานอยากจะเดินหน้าไปต่อกับจุนฮเวโดยที่ไม่ต้องมีอะไรมาขวาง สิ่งสำคัญที่จินฮวานต้องทำเป็นอย่างแรกในตอนนี้เลยก็คือการบอกให้เพื่อนคนสำคัญที่สุดในชีวิตได้รับรู้ เขาอยากให้ฮันบินได้รู้คนแรกว่าคนที่เขารู้สึกดีด้วยคือใคร ฮันบินจะได้ไม่รู้สึกน้อยใจเหมือนกับหลายๆครั้งที่ผ่านมากตั้งแต่ตอนเด็กๆอีก ฮันบินหน่ะเป็นเด็กขี้น้อยใจ 5555
มือขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไปที่ไลน์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว กดเข้าไปที่แชทล่าสุดที่เขาคุยกับฮันบินแล้วส่งข้อความไปหาเพื่อนพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัว รู้สึกเหมือนตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะตอนที่เพื่อนกดอ่านข้อความเขาแทบจะทันทีที่ส่งไป
มึง...ตื่นยังวะ :jinhwan
H: ตื่นแล้ว มึงมีอะไร????
กูมีเรื่องสำคัญจะบอกมึงหว่ะ :jinhwan
H: เรื่อง??????
คือ :jinhwan
คือกูมีคนที่กูคิดว่ากูชอบแล้ว...:jinhwan
H: ใคร???
รุ่นน้องในมออะ ชื่อจุนฮเว :jinhwan
H: อ่ออออออ
H: ก็ดีแล้วนี่มึง
H: แล้วจุนฮเวอะไรนี่เป็นคนยังไง มึงชอบมากมั๊ย คิดจะจริงจังด้วยรึเปล่า
ไม่รู้หว่ะ ตอนนี้แค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆ :jinhwan
แต่ก็อาจพัฒนาได้เรื่อยๆอะ :jinhwan
กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครตั้งแต่เลิกกับนายองเลยนะ :jinhwan
กูอยากบอกให้มึงรู้คนแรก :jinhwan
H: 55555
H: เพื่อนกูมีคนที่ชอบแล้วเว้ย
H: ขอบคุณนะมึงที่บอกกูคนแรก
H: กูจะรีบกลับไปหามึงเลยจิน กลับไปช่วยเชคว่าจุนฮเวนี่มันเหมาะกับเพื่อนกูมั๊ย
H:
55555 :jinhwan
มาๆรีบๆกลับมา คิดถึงมึงจะแย่แล้วเนี่ย :jinhwan
กูนอนก่อนนะ พน.มีสอบเช้า :jinhwan
H: โอเคเพื่อน
H: กูจะรีบกลับไปหามึงเลย
#ขอใจพี่จิน
ฮุ่ยยยยยยย ไอคอนได้วันเดบิวต์แล้วเว่ยยยยยยย ต้องอัพฉลองเสียหน่อย
น้องฟ้าพี่มาอัพแล้วน้าาาาาาาาา
เลาหายไปนานอีกละ 555 รอบนี้ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากจะบอกว่าเลาขี้เกียดเอง TT
ไม่ต้องขอใจพี่จินละโน้ะ น้องมันได้ใจพี่เค้ามานิดนึงละ อิอิ
เค้าไปเที่ยวกัน เค้าไปเที่ยวกันอิอิ *แนบรูป*
คอมเม้นและสกรีมในแท็ก #ขอใจพี่จิน เหมือนเดิมน้า
คิดถึงรีดเดอร์มั่กๆโลยยยยย
ความคิดเห็น