คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มบันทึก
27 เดือน4ปี17XX
จู่ๆเสียงระเบิดก็ดังขึ้นพร้อมแรงอัดกระแทกที่ทะลวงกำแพงบ้านเข้ามา ร่างของฉันกับพ่อแม่กระเด็นตามแรงไปอยู่อีกฟากอย่างไม่ทันตั้งตัว หลังจากที่กำลังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นฉันได้ยินเสียงอึกทึกจากภายนอกผ่านช่องกลวงโบ๋วของผนังนั่นแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงทว่าภาพตรงหน้าที่เห็นยังคงวุ่นวาย แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะเงียบแบบนี้ นี่อาจเป็นอาการที่เรียกกันว่า หูดับ
ฉันยกมือขึ้นจับใบหู ความรู้สึกกลัวคืบคลานเข้ามาทันทีเพราะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ฉันมั่นใจว่าระเบิดเมื่อครู่เป็นของพวกชุดน้ำตาลแน่ๆ ซักพักก็มีมือมาฉุดให้ฉันลุกขึ้น แม่พยายามพูดอะไรบางอย่างพร้อมกับเขย่าตัวฉันไปด้วย ฉันไม่เข้าใจเพราะไม่ได้ยิน แม่ดูกระวนกระวายมากไม่ต่างจากพ่อที่กำลังหาอะไรบางอย่างอยู่แถวๆโต๊ะทำงานที่กระเด็นคว่ำอยู่ ฉันมองออกไปข้างนอก ชาวบ้านวิ่งพล่านเต็มไปหมด ผู้หญิงบางคนกำลังร้องไห้อุ้มลูกอ่อนปนไปกับกลุ่มคนพวกนั้น
“แล้วเราจะไปกับพวกเขามั้ย” ฉันถามโดยที่ไม่รู้ว่าแม่จะได้ยินรึเปล่า แต่คงจะไม่ได้ยินหรอกแม่เองก็คง
จะหูดับเหมือนกัน ฉันก็เลยชี้ออกไปข้างนอกแทนแต่ดูแล้วเธอจะไม่ได้สนใจคนพวกนั้น น้ำตาค่อยๆไหลลงข้างแก้ม ฉันชะงักเมื่อได้เห็นรู้สึกตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้ว แม่จูบหน้าผากฉันเบาๆก่อนจะปิดตู้ ฉันพยายามทุบและผลักแต่ไม่สามารถออกไปได้ มีเพียงแสงที่เข้ามาจากช่องระหว่างประตูตู้ทำให้เห็นเส้นเชือกที่มัดพาดอยู่
เสียงตะโกนร้องเรียกของฉันไร้ความหมาย ไม่นานนักฉันก็เห็นพวกชุดน้ำตาลเดินเข้ามาในบ้านประจันหน้ากับพ่อและแม่ ฉันไม่สามารถมองเห็นได้ทุกส่วน ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไร แล้วเลือดก็สาดกระเซ็นเต็มผนังบ้านพร้อมกับพวกนั้นที่เดินออกไป ฉันไม่ได้ยินแต่ฉันเห็น ฉันอึ้ง ฉันกลัว ฉันเลิกทุบตู้ น้ำตาไหนนองกับภาพตรงหน้าที่เห็น ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ช่องเล็กๆ
พ่อกับแม่..ตายแล้ว...
.
.
.
เสียงเรียกแผ่วๆที่เริ่มดังขึ้นพร้อมกับบางอย่างอุ่นๆสัมผัสที่แก้ม ฉันปรือตาขึ้นเล็กน้อยแล้วยกมือบังแสงที่แยงตาเข้ามา ตู้ที่ขังฉันไว้ถูกเปิดออกตรงหน้ามีร่างของหญิงอ้วนท้วมที่คุ้นตา เธอคือเอ็มม่าคุณป้าข้างบ้าน
“เบล ได้ยินฉันมั้ย”
“ค่ะ” ฉันขมวดคิ้วมึนงงว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ในนี้ ก่อนจะลุกพรวดออกจากตู้ทันทีที่จำได้
ฉันทรุดตัวลงเริ่มร้องไห้ อยากจะขอให้ตัวเองแค่กำลังฝัน มันเป็นฝันร้ายมากๆ ร่างที่กองอยู่บนพื้นตรงหน้ามีคราบเลือดติดกรังเต็มไปหมด
เอ็มม่าเข้ามากุมไหล่ฉันเบาๆจากข้างหลัง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าหนูอยู่ในนั้น”
ผู้หญิงคนนั้นไม่ตอบ เพียงแค่ส่งกระดาษแผ่นเล็กๆมาให้ ฉันอ่านข้อความในนั้นแล้วเริ่มร้องไห้อีก
“เมื่อวานฉันเข้าไปในตัวเมือง ไม่คิดว่ากลับมาหมู่บ้านจะกลายเป็นสภาพแบบนี้ฉันเลยมาหาโซเฟียแต่…”
เอ็มม่าเงียบไปพอพูดถึงแม่ ทั้ง2สนิทกันแม่คงรู้ว่าเอ็มม่าจะต้องมาหาแน่ๆเลยเขียนข้อความทิ้งเอาไว้ ทำไมนะ ถ้าเป็นแบบนี้ให้ฉันตายในตู้นั้นไปพร้อมกับครอบครัวเลยดีกว่า ไม่ต้องให้มีคนมาเจอก็ได้
“มาเถอะ สามีฉันกำลังเก็บของ เราจะออกจากเมืองนี้กัน” เธอพูดแล้วจูงมือฉันเดินไป หน้าบ้านของเธอมีรถม้าคันสีดำและสัมภาระมากมายดูท่าสามีของเธอจะเก็บของเสร็จพอดี
“โซเฟียกับนิคล่ะ” เขาถามเสียงเรียบหลังจากที่เห็นเอ็มม่าพาฉันมาแค่คนเดียว เอ็มม่าเพียงแค่ส่ายหัวส่วนฉันพยายามกัดปากตัวเองไม่ให้ร้องอีก ฉันไม่อยากร้องให้ใครเห็น
“พวกคุณจะไปไหนกัน” ฉันเอ่ยปากถามเอ็มม่า
“ไปเมืองหลวง ไปบ้านของแม่ฉัน” ผู้ชายคนนั้นตอบแล้วกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เอ็มม่าพากลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน ฉันหยิบเสื้อผ้ามา2-3ตัวกับนาฬิกาล็อกเก็ตทองเหลืองของพ่อติดตัวมาด้วย นั่งลงกอดร่างของพ่อกับแม่ครั้งสุดท้ายก่อนจะออกไป
พวกเราขึ้นนั่งบนรถม้าโดยที่สามีของเอ็มม่าเป็นคนคุมม้าอยู่นอกตัวรถ ฉันนั่งนิ่งอย่างนั้นจนกระทั่งรถออกตัวไปได้ซักพัก
“เอ็มม่า หนูมีเรื่องอยากจะขอ…”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแปะบทนำไว้ก่อน พอย้อนกลับไปอ่านแล้วกิลรู้สึกว่าสำเนียงในการเขียนเรื่องนี้กับเรื่องของฮันเตอร์เปลี่ยนไป QAQ ต้องพยายามกลับมาสไตล์นี้แล้วสินะคะ อ๊าาาาา
/กลับไปฝึกใหม่
ความคิดเห็น