ป่านนี้อยู่หนใดใคร่ครวญหา
ปราศพี่ยาพาใจหวนระลึกถึง
ป่านนี้เจ้าอยู่ใดเล่าเฝ้าคะนึง
ปราศพี่เจ้าเฝ้าคิดถึงจึ่งปวดใจ
นึกคราวก่อนคราววอนฉะอ้อนรัก
จิตประจักษ์รักจริงเป็นไฉน
แต่เวรกรรมจำพรากรักแรมไกล
ร้าวฤทัยคิดคำนึงถึงจอมนาง
จากบ้านจรหมอนหมิ่นไปหนใด
จากดวงใจวอนฝากความคิดถึง
จากห้วงรักผ่านสายลมหวนรำพึง
จากคะนึงตรึงจิตมิห่างไกล
เหตุอันใดใยเจ้าจึงทอดทิ้ง
เหตุอันใดรักจริงจึงหมองหมาง
เหตุอันใดจึงบอกให้ปล่อยวาง
เหตุอันใดจึงร้างลารักไป
เหตุอันใดรักจริงจึงหมองหมาง
เหตุอันใดจึงบอกให้ปล่อยวาง
เหตุอันใดจึงร้างลารักไป
ใคร่ใฝ่รักปักใจเพียงพี่ยา
ใคร่ฝันหาเพียงแค่ท่านแม้ในฝัน
ใคร่คิดถึงเพียงท่านอยู่ทุกวัน
ใคร่พี่โปรดอย่าหมางห่างกันไกล
ขอตัวพี่กลับมาเมตตาน้อง
ขอตัวพี่ใฝ่ปองรักครั้งใหม่
ขอตัวพี่อย่าทิ้งน้องไปถิ่นไกล
ขอตัวพี่มีใจรักน้องคนเดียว
เทียวนั้นหรือที่พี่ใคร่บอกกับน้อง
เทียวนั้นหรือที่ใฝ่ปองต้องใจหนา
เทียวนั้นหรือที่พี่เอ่ยจากใจนา
เทียวนั้นหรือจึ่งคลาดคลาจากข้าไกล
น้องเอ๋ยอย่าเอ่ยออกเช่นนี้
ทุกวจีเจ้าเอ่ยพี่สงสัย
จำจากเจ้าเพราะไปทัพไปแดนไกล
แต่ดวงใจมอบแต่น้องเพียงผู้เดียว
ให้ข้าเชื่อคำรักในบุรุษ
อันแสนสุดลึกลับสุดสับสน
เปรียบใจคนดุจเถาวัลย์อันวกวน
ใจพะวงกลัวพี่ยาจักผันแปร
ทุกวจีเจ้าเอ่ยพี่สงสัย
จำจากเจ้าเพราะไปทัพไปแดนไกล
แต่ดวงใจมอบแต่น้องเพียงผู้เดียว
ให้ข้าเชื่อคำรักในบุรุษ
อันแสนสุดลึกลับสุดสับสน
เปรียบใจคนดุจเถาวัลย์อันวกวน
ใจพะวงกลัวพี่ยาจักผันแปร
ความคิดเห็น
PS. หมากกระดานยังมีเรื่องให้ขบคิด... หมากชีวิตไม่คิดจะได้หรือ???
ผสมกันดีเหลือเกิน
PS. "เย ธัมมา เหตุปปะภะวา เตสัง เหตุง ตะถาคะโต เตสัญจะ โย นิโรโธ จะ เอวัง วาที มะหาสะมะโณ" ธรรมเหล่าใดเกิดแต่เหตุ พระตถาคตเจ้าได้แสดงเหตุแห่งธรรมนั้น และความดับแห่งธรรมนั้น พระมหาสมณะมีวาทะไว้ดั่งนี้