พี่หมอครับ...รับเกียร์ผมด้วยครับ

"นี่!!คณะพวกคุณอีกแล้วหรอ"ผมพูดในเชิงไม่พอใจเท่าไหร่นัก เพราะตั้งแต่ผมอยู่ปี1ยังปี4คณะที่ผมได้รักษาบ่อยที่สุดคือศิวะนี้แหละครับ ไม่รู้ทำอีท่าไหนกันเป็บลมบ้าง ลมชักบ้าง ข้อเข่าอักเสบบ้าง  ถามจริงคณะพวกมึงรับน้องหรือทรมารน้องห๊ะ

"ไม่พอใจหรอกครับ" แหม่ อ่านใจกูออกด้วย

"แล้วไปทำกันอีท่าไหนห๊ะ ถึงทำให้ผู้ชายแมนๆแบบนี้เป็นลม" ผมพูดแล้วปลายหางตามองคนที่อยู่บนเตียง

"ก็หลายท่าอยู่อะครับ" แน๊ะ ยังกวน ตอ-อี-นอ ตีน อีกนะ เดี๊ยวพ่อตบให้คว่ำ

"ผมล้อเล่น" แล้วพ่อกูเล่นด้วยป่ะ

"ก็แค่ลุกนั่ง100ครั้ง วิ่งรอบสนามอีก10" what!!!จิตใจพวกมึงทำได้ยังไงให้น้องลุกนั่งร้อยครั้งวิ่งรอบสนามอีก คิดแล้วสายหยุดจะเป็นลม

"นี่ผมถามจริง รับน้องที่ไหนเค้าทำแบบนี้ห๊ะ!!!" ผมตะโกนใส่คนตรงหน้าอย่างเต็มเสียง  ยัง ยัง ยังมาแสยะยิ้มให้อีก 

"พี่เรียนหมอไม่ใช่หรอครับ พี่มีหน้าที่ดูแดก็ดูแลไปนะครับ" ยังจะมีหน้าสั่งอีก ผมยื่นมือไปจับอีกคนเพื่อ้งตัวไม่ให้ออกไป

"พวกคุณทำเกินไปหรือเปล่า  ถ้าน้องเค้าเป็นมากกว่านี้แล้วใครจะรับผิดชอบ" ผมพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลเพราะยังไงผมก็เป็นรุ่นพี่  

"ขอโทษด้วยนะครับนี่มันระบบโซตัส ถ้าไม่โหดไม่เด็ดขาดแล้วจะเรียกว่า  โซตัส หรอครับพี่สายหยุด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบ ดูเย็นชาราวกับราชสีห์ที่กำลังคำราม

"ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าระบบที่พวกคุณเรียกว่าโซตัส มันจะโหด เถื่อน และมีดีอะไรกันมันทำมั้ยถึงมีอยู่" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบ ที่ก็ไม่เย็ยชาเท่าเขา แต่ถ้าถามว่าเถื่อนมั้ยโหดมั้ยดูจากคนที่สลบอยู่เตียงแล้วน่าจะไม่ใช่ย่อย

คนตรงหน้าของสายหยุดฉายแววตาเจ้าเล่ห์ พร้อมกับโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาไปกระซิบกระซ่ายที่ใบหูของว่าที่หมอหนุ่มสุดสวย 

"ก็ดีครับ.... เดี๋ยวผมจะให้พี่เรียนรู้ระบบโซตัสอย่างทั่วถึงเลยละครับ  บางที่ระบบโซตัสอาจทะให้พี่ติดใจเลยก็ได้นะครับ" 

สวัสดีค่ะทุกคน แต่งเรื่องแบบบรรยายเป็นครั้งแรกก็ต้องขออภับด้วยนะคะ