never foget U

ข้อมูลเบื้องต้น

fic 2AM
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่ง
ชอบ ไม่ชอบติชมกันได้นะจ๊ะ

เนื้อเรื่อง

"โจควอน...ฉันจะรักเธอตลอดไป.."

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...เราจะเป็นของกันและกันตลอดไป"

คำพูดที่จดจำฝึกลึกในหัวใจของคนคนนี้ตลอดมา
ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมานานแค่ไหน แต่ฉันไม่เคยลืม...ไม่เคยแม้สักครั้ง...
น้ำตาของควอนพรั่งพรูใหลออกมาโดยไม่รู้ตัว...อีกครั้ง..
...กี่ครั้งที่ฉันคึดถึงเธอ.มันยิ่งทำให้ฉันทรมาน...มันทรมานเหลือเกิน...

"เมื่อไหร่ที่เราจะได้พบกันอีก.... คุณ..ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..ฉันรักเธอได้ยินไหม"
สายตาของควอนทอดผ่านความวุ่นวายใจกลางกรุงโซล ด้วยความสลดหดหู่ใจ
จากหน้าต่างบานเล็กๆบนห้องอพาร์ตเม้นท์ที่ควอนอาศัยอยู่

สายลมทอดผ่าน ความหนาวเย็นเบาๆ  ควอนรับรู้ถึงความวาบหวิวของสายลมที่
เย็นเยือก
"ยิ่งทำให้น้ำตาไหลพั่งพรูจากตาดวงน้อยๆ ของหนุ่งร่างเล็กคนนี้"

ควอนบ่างเบี่ยงออกจากหน้าต่าง มานั่งลงตรงที่เก้ามุมโปรดของแฟนเค้าที่เคยมานั่งหยอกเย้ากันอย่างอบอุ่น

...ควอนเปิดสมุดบันทึก..หน้าปกสีชมพู..ลายรูปหัวคู่ดูสวยงาม..

บนหน้าปกเขียนว่า..
"เราจะรักกันตลอดไป ควอน and คุณ"

ควอนเปิดอ่านหน้าต่อไป ซึ่งมีช่องเล็กๆเขียนบันทึกเรื่องราวความทรงจำที่ยากจะลบเลีอนที่ฝังลึกถึงก้นบึ้งหัวใจของหนุ่มร่างเล็ก ยิ่งทำให้ควอนทรมานยากที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้

ควอนจับสมุดบันทึกเล่มนั้นขว้างไปยังข้างฝาอย่างเเรง

ปึ๊งงงงงง!! 

.."ไอ้คนเลว ไหนบอกว่าจะรักฉันคนเดียว  ตอนนี้แกหายหัวไปไหน ฉันเฝ้ารอแกมานานแค่ไหน มานทรมานแค่ไหนแกเคยรู้บ้างไหม"..

ควอนทรุดร่างบางๆของเค้าลงกับพื้น อย่างเรี่ยวแรง มือกอดหัวเข่าอย่างแน่น และอีกกับการร้องไห้...กับนำตาที่เขต้องเสียไป เพราะคำสัญญาโง่ๆที่ควอนเฝ้ารอมาโดยตลอด...

ก๊อก ๆ ๆ ๆ


เสียงประตูดังขึ้น พร้อมเสียงนุ่มลึกของชายผู้เป็นปลอบใจควอนมาโดยตลอด


"พี่ควอนครับบ  อยู่มั๊ย ผมซื้อบะหมี่มาให้ครับบ"

...ไม่มีเสียงตอบรับจากห้องอันแสนเงียบสงบ...

"เอ่ออ..พี่ควอนครับพี่อยู่รึป่าวครับ"

ก๊อกๆๆๆ

โจควอนตั้งสติได้จึงรีบปาดน้ำตา เก็บสมุดบันทึกเข้าไว้อย่างมิดชิดรวดเร็ว.

"ครับ  พี่มาแล้ว"
โจควอนขานรับ

พร้อมกับเงื้อมมือเปิดประตูอย่างอ่อนโยน

"มีอะไรเหรอ จินอุน"

ควอนถามชายร่างสูงอย่างแอ่อนโยน

"เอ่อ..ผมซื้อบะหมี่มาให้อะครับ "

"พี่ควอนเป็นไรรึป่าวครับเห็นหน้าแดงเชียว"
น้องชายแสนดีถาม

"เอ่อ..ป่าวหรอก มะมีไร"
ควอนพยายามหันหน้าหนี
"พี่ควอนกินไรยังคับบ กินบะหมี่ด้วยกันน๊า"

น้องชายแสนดี ลากตัวควอนมาในห้อง มานั่งที่โต๊ะอาหาร

"กินก่อนเถอะ พี่ไม่หิว"

ควอนบ่ายเบี่ยง

ไม่ได้นะครับผมอุตส่าห์ซื้อมา ไม่กินเดี๋ยวผอม  เดี๋ยวสาวๆ ไม่กรี๊ดนะครับ"

น้องชายเย้าเล่น พร้อมรอยยิ้มแสนหวาน
"อืมม  ก็ได้"
ควอนใจอ่อน ยอมกินบะหมี่กับน้องชาย

*******
พอกินบะหมี่เสร็จจินอุนจึงกลับไปที่มหาลัยเพราะยังมีงานที่ค้างหลายอย่าง

"พี่ควอน เอ่อ ผมกลับก่อนนะครับ ผมยังมีงานที่มหาลัยหลายอย่าง เดี๋ยวเย็นผมมาหานะครับ"
น้องชายกล่าวลาพร้อม ส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา...

"อื้มมมมม...โชคดีนะ  น้องรักก"
พร้อมกับโบกมืออย่างหดหู่ใจ......
อีกแล้วที่ควอนต้องอยู่ในห้องอย่างโดดเดี่ยว
ยี่งทำให้ควอนรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครอีกเเล้ว...เพราะความเหงาที่ใครก็ที่จะมาเติมเต็มได้ ...นอกจาก..เค้าคนเดียว......

"แต่งตัว....ไปซื้อของที่ห้างดีกว่า..อยู่ในนี้ก็มัวแต่คิดเรื่องไอ้บ้านั่นเรื่องเดียว"

ควอนบ่นพึมพำกับตัวเอง
*******
......รถรามากมาย   ผู้คนพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่  เต้มไปด้วยความคึกคัก.......
"เท่าไหร่ครับ"

"580 วอนครับ" 

ควอนลงจากแท๊กซี่ ด้วยความโดดเดี่ยว

เเล้วมุ่งไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดัง กลางกรุงโซล

.....เกรื๊ด...

ควอนจับรถเข็นสินค้า พร้อมไปซื้อของ เเต่ใบหน้าของควอนนั้นกลับมีเเตความหดหู่
ทั้งที่สังคมภายนอกนั้นคึกคักยังกะอะไรดี..

ควอนเดินผ่านร้านไอติม..ร้านหนึ่ง
 
"ควอนน  อ๊าปากดิ เดี๋ยวเค้าป้อน"
"อื้มมมมมม ไอติมร้านนี้อร่อยจัง"

.."ถ้าอร่อยเดี๋ยวคุณพามาทุกวันเรยยย"

........ควอนหันหน้าหนีจากร้านไอติม..พร้อมกลับเดินผ่านอย่างเร็ว....



ปึ๊งงงงงงงงงงงงงง!!!!!


ควอนเดินชนกลับบุคคลร่างสูงโปร่งอย่างแรงงง

"ขอโทษครับ  เอ่ออ   เป็นไรไหมครับ"
ร่างเล็กถาม

ร่างสูงหันมาและกล่าวว่า

"ไม่เป็นไรครับบบ"...........

"คุณ.."
ควอนพูดอย่างแผ่วเบา

"ควอน  โจควอนที่รักของผม."

คุณพูดอย่างเสียงดัง ด้วยความดีใจ

เปรี๊ยยยยยยย!!

เสียงฝ่ามือน้อยๆๆ  กระทบหน้าคุณอย่างแรงงง

ควอนน้ำตาไหล พร้อมหันเพื่อวิ่งหนีชายผู้เป็นที่รั้ก.....


ควอนวิ่งออกมาจากห้าง  เพื่อจะเรียกแท๊กซี่หนี 

คุณวิ่งมาอย่างเร็ว พร้อมโอบกอดควอนไว้อย่างแน่นน

คุณลากร่างเล็กไปที่ซอกตึก....


"ควอน  ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน.."

พร้อมกับสายตาที่แดงกร่ำพร้อมน้ำตาที่จะใหลออกมา

"เธอหายไปไหนมา....เธอสัญญากับฉันไว้ว่ากลับมาหา แต่...!!!!!.."

ปากของชายร่างสูงประกบปากร่างเล็กอย่างอ่อนโยน

ผลั๊กกกกกกกกก!!

ควอนผลักคุณอย่างรุนแรง
"ไอ้คนบ้าแกทามรายเนี่ย"
ควอนค้อน พร้อมน้ำตาที่ใหลมาอย่างไม่ขาดสาย
"..ควอนฉันขอโทษ......ที่ให้เธอรอ

......ครอบครัวของฉันต้องการให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก แต่ฉันก็ปฎิเสธ  และฉันก็กลับมาหาเธอไง"

ร่างสูงอธิบายพร้อมน้ำตา

"ระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลย ทั้งอีเมลล์ ฉันไปหาเธอที่ไหนก็ไม่เจอ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน"

.............

ควอนไม่มีคำพูดพร้อมกับวิ่งโถมมาหาชายร่างสูงผู้เป็นที่รัก

คุณโอบกอดไว้อย่างแนบแน่น...........

"คุณฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน  ฮืออๆๆๆๆๆๆ  ฉันรอคอยเธอมาโดยตลอด.............เพื่อที่จะได้เจอเธออีกครั้ง........"

ควอนพูดทั้งน้ำตา

"ฉันก็รักเธอนะควอน ...ในโลกนี้ไม่รู้ว่าใครจะมาแทนที่เธอได้อีก..นอกจากเธอ...โจควอน"
คุณพูด..พร้อมจูบหน้าผากควอนอย่างแผ่วเบา..

"ต่อจากนี้..ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไปไหนอีก..เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ...นิชคุณ"

ควอนกล่าวอย่างอ่อนโยนพร้อมเอื้อมไปหอมแก้ม  คุณอย่างแผ่วเบา..

"ได้สิ..จากนี้เราจะมีแต่กันและกันตลอดไปนะ"

"ฉันรักเธอ"

ทั้งสองกล่าวพร้อมกันโดยบังเอิญ...พร้อมน้ำตาที่เต็มไปด้วยความสุขล้นหัวใจ...............



......ฝากสายฝนที่ร่วงหล่นบนผืนน้ำ
นำถ้อยคำจำนรรที่สรรสร้าง
ไปให้คนที่ห่างไกลในระยะทาง
แต่หัวใจไม่ได้ห่างยังใกล้กัน

กลัวสายใยที่บอบบางจะหวั่นไหว
กลัวคนไกลที่เคยใกล้จะไหวหวั่น
แต่ความรักของฉันยังผูกพัน
ยังยืนยันว่ารัก...จะมั่นคง.................