รักครับ ที่สุดละครับ

ลำดับตอนที่ #3 : บอกรัก ครับ.

     หลังจากที่ผมโดนคนผมทองที่ชื่อยูอิลต่อยมาเมื่อคืน แก้มข้างที่ถูกต่อยก็ยังคงระบมอยู่เป็นพักๆ เช้าวันนี้ฟ้าโปร่งไร้เมฆ มันช่างเหมือนกับใจผมที่โล่ง ขาดคนเติมเต็มจริงๆครับ พูดแล้วนึกถึงบีบี เธอจะรู้ไหมนะ ว่าผมคิดยังไงกับเธอ ผมไม่ได้เพ้อ ไม่ได้บ้าครับ ผมพูดความจริง..

     เช้าวันนี้ผมก็เดินมาโรงเรียนกับจิรุยะ ผมเจอไอ่พวกสามคนนั้นที่มันรุมต่อยผม ผมไม่หลบหน้ามันครับ มันจ้องผม ผมจ้องมันกลับ มันหลบหน้าผมครับ ฮะๆ //ก็ผมเดินมาพร้อมกับคุณพ่อนี่ครับ

     ผมกลัวว่าถ้าผมบอกรักบีบีไป ผมอาจจะโดนพวกนั้นรุมตื้บเลยก็ได้ ผมเลยเงียบๆไว้ครับ รอสักวันผมกล้าพอ ผมจะไปตะโกนใส่หูทุกคนเลยครับ 

... ว่าผมรักบีบีครับ ...
 

     พักเที่ยง... 
    
     ผมเดินมากินข้าวพร้อมกับจิรุยะ พร้อมกับเปรรันและ บีบี...  แต่พอผมหันหน้ากลับมาอีกที ไอ่จิรุยะก็แวบไปหาเปรรันแล้วครับ ตอนนี้จึงเหลือผม กับ บีบี เดินด้วยกันอยู่สองคน...

     ผมมองหน้าเธอ เธอจ้องตาผม เราสองคนยืนเงียบใส่กัน ผมไม่พูดอะไร ก็รู้ว่าธอมีคนที่ชอบเธอมากมาย แล้วผมมันเป็นใคร
ถึงจะมีสิทธิ์มาบอกรักเธอได้ครับ.. ผมถอยเองดีกว่าครับ คิดได้แบบนั้นผมเลยเดินหนีเธอออกมา... โดยไม่หันไปมองสีหน้าผิดหวังของเธอเลย..

     "พี่จิรุยะคะ.. พี่เห็นสีหน้าพี่บีบีมั้ย ดูเศร้าจัง" เปรรันยืนคุยกับจิรุยะ
     "พี่คิดว่า.. บีบีคงสับสนกับใจตัวเองอยู่นะ " จิรุยะตอบ

     "แล้วถ้าวันนึง เปรรันเสียใจแบบนั้น พี่จะทำยังไงคะ.." เปรรันถามหาความสนใจ
     "พี่ไม่มีทางทิ้งเธอได้หรอกนะ เปรรัน" หนุ่มหน้าหล่อลูกครึ่งเกาหลีญี่ปุ่นก้มตัวลงมามองหน้าน้องสาวคนสวย แล้วยกมือขึ้นวางแปะลงบนหัวของสาวน้อย ยีหัวเธอเบาๆ เปรรันยิ้มตอบอย่างอารมณ์ดี... ผมมองภาพความน่าประทับใจของคู่นั้นแล้วหวนกลับมามองตัวเอง...

     ... ถ้าบีบีรักผม ก็คงจะดีสินะ ...

     ถ้ามองตรงไปยังโต๊ะกินข้าวข้างหลังผม คุณจะพบกับ... ยูอิล เฟริว และ ปีเตอร์..ครับ.
     
     "ไอ้พอลมันเงิบไปเลย สะใจชะมัด" ยูอิลพูดแสดงความสะใจ
     "เออ จริงของแก" เฟริวก็เห็นด้วยกับยูอิลครับ..
     "งั้นเราก็มีหวังกันใช่มั้ยฟร๊ะ" สักพักปีเตอร์ก็เข้ามาร่วมแจมในวงสนธนาครับ 

     แล้วพวกมันก็หัวเราะร่วนพร้อมกัน... และนั่นคืดสิ่งที่ผมได้ยินทั้งหมดครับ

     โอเคครับ ผมยอมรับเลยตอนนี้ ว่าผมไม่หล่อ พ่อเป็นแค่อาจารย์ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ผมมันคนตกกระป๋องครับ แต่ถ้าผมเกิดจีบบีบีติดละก็ พวกมันได้หงายหลังเงิบแน่ครับ //แอบสะใจเล็กน้อย

     บีบี...นึกถึงเธอก็เดินมาหาผมเลย.. ดูเหมือนเธอจะเดินมาบอกอะไรผมสักอย่าง... ผมยังไม่อยากรู้ครับ.. ก็เราไม่ใช่แฟนกัน นี่ครับ..
     
     "พอล...แก้มนาย ไปโดนอะไรมา บอกเราได้มั้ย.." บีบีนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม แล้วมองมาทางผม.. 
     "ไม่มีอะไร แค่โดนคนสะกิดแก้มมาเท่านั้นเอง" ผมหลบหน้าเธอ.. 
     "โดนต่อยมาหรอ ใครต่อยนาย?!" บีบีดึงแก้มผมกลับมามองหน้าเธออีกครั้ง ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้ว่า เธอเป็นห่วงผม..
     "ไม่มีอะไร เธออย่ายุ่งกับผมเลยครับ" ผมหลับตาลงไม่อยากมองหน้าคนสวยตรงหน้า..
     "พวกสามคนนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกับเรานะ อย่าเข้าใจผิดสิ!" เธอรั้งคอเสื้อผมไว้ ผมจึงต้องมองหน้าเธออีกครั้ง.. เป็นสีหน้าที่แฝงไปด้วยความอายและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา..
     "แล้วเค้าเป็นอะไร ไม่ใช่แฟนแล้วเป็นคนรักหรอครับ?" 

     เพียะ ! ...แรงจากฝ่ามือน้อยๆทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหน้า เธอตบหน้าผม..งั้นหรอครับ.

     "ไม่เข้าใจรึไง เราไม่ได้คิดอะไรกับพวกนั้น..." แล้วเธอก็ยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร... เธอเป็นอะไรไป ผมทำอะไรผิดไปหรอครับ...

     ซวบ ! ... เธอโอบตัวผมไว้แนบกาย เอาใบหน้าเรียวเล็กนั้นทาบลงบนแผ่นอกแกร่งของผม คนข้างหลังทั้งสามมองมาเป็นตาเดียวกัน 

     "บีบี !" พวกมันส่งเสียงร้อง

     เป็นไงล่ะ เจอภาพนี้เข้าให้ถึงกับเงิบไปเลยรึไงพวกแก 

     "อย่าทำตัวแบบนี้อีกนะ...เพื่อน" บีบีพูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ผมเป็นแค่ เพื่อนหรอ?!
     "เพื่อน...?"่ ผมพูดออกมาอย่างหมดกำลังใจ
     "เรายังไม่อยากเป็นอะไรเกินเลยกันหรอกนะ..." คำตอบจากเธอ ทำให้ผมคิดได้เลยครับ..

     เธอคลายอ้อมกอดจากตัวผม สามคนนั้นยิ้มอย่างสนุกสนาน ส่วนผม...แทบร้องไห้ครับ...

     "เอาไว้เรา เจอกันใหม่นะ.." บีบีโบกมือบ๊ายบายผม

     แล้วคืนนั้นเองครับ...ที่ผมนอนไม่หลับ เพราะคิดถึงแต่คำพูดเธอ... แต่ถึงยังไง เธอจะยังไม่มีใจให้ผม แต่ตอนนี้ผม...

... ผมรักเธอครับ ...

:-Daisy ✿