Do you know? รู้ตัวเป็น เห็นตัวตาย

ลำดับตอนที่ #2 : ความมืดมนที่ช่างน่าค้นหา

หลังจากผ่านพ้นค่ำคืนที่ดูน่ากลัวไปอีกหนึ่งคืน
วันนี้ก็กลับมาเริ่มต้นใหม่เหมือนเกมส์ทั้งหมดถูก รีเซ็ทค่า อีกครั้ง

ถึงกระนั้น ข่าวของชายบนสะพานก็ดังขึ้นมาตามข่าวหน้าแรกของหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับ เป็นเรื่องราวที่ผมเป็นคนส่งข่าวออกไปให้นักข่าวและได้รับเงินตอบแทนมากมาย หึหึหึ

แต่ถึงผมจะเป็นผู้ส่งข่าวหน้าใหม่แต่ถึงยังไงวันนี้ผมก็ต้องเดินไปโรงเรียนอยู่ดี
และก่อนที่ผมจะไปโรงเรียน... ผมได้ไปแวะร้านอัดรูปก่อนครับ
ได้รูปเด็ดๆของเมื่อคืนมาเต็มเป้เลยแฮะ หึหึหึ

หลังจากที่ออกมาจากร้านอัดรูป ผมก็เดินเท้าไปตามฟุตบาท และได้เหลือบตาไปเห็นหน้าหนังสือพิมพ์แผ่นหนึ่ง มันพับไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะแล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้ผมนึกสนุก..ผมวางกระเป๋านักเรียนลงเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆแล้วพลิกหนังสือพิมพ์นั่นเปิดอ่าน

 หนุ่มนักศึกษาทิ้งชีวิตตัวเองลงสะพาน ดับคาโขดหิน
ฮือฮามือศพกำแน่น วัตถุปริศนา 

วัตถุอะไร..
ก่อนหมอนั่นจะโดดลงไปก็ไม่เห็นจะกำอะไรไปด้วยนี่ ..

ผมรู้สึกแปลกใจ เลยคว้าเป้ขึ้นมาเปิดหารูปถ่ายที่เพิ่งไปอัดมา
ก่อนที่หมอนั่นจะโดดลงสะพานไปก็ไม่ได้กำอะไรไว้นี่...

ช่าง มัน เหอะ..
ผมวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเดินต่ออย่างไม่สนใจอะไร

จะหนีกันไปแบบนี้ มันจะง่ายไปละมั้ง

ใคร.. เรียกผมทำไม  ผมถาม 'สิ่งนั้น แบบไม่ต้องการคำตอบ

ก็ไม่มีอะไร นายแค่เอาข่าวฉันไปขายแล้วไม่ยอมขออณุญาตก่อน ก็แค่นั้น...
ร่างหนึ่งปรากฎต่อหน้าผม มันเป็นร่างของชายในชุดนักศึกษาขาดๆเปื้อนเลือดที่ร่างกายดูบวมน้ำ เหมือนกับ..คนจมน้ำตาย

คุณตายไปแล้วนี่ จะเอาอะไรอีกล่ะ เงินรางวัลค่าข่าวเนี่ยน่ะหรอ เอาไปแล้วจะได้ไปเกิดใหม่รึไง ผมพูดท้าทายเสียงจากสิ่งเร้นลับนั้น

ก็ไม่ได้ว่าอะไร นายมาหาเรื่องฉันก่อนเองนะ เป็นแค่เด็ก ม.ปลายธรรมดา ริจะมาลองดีรึไง ! เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้กลัวอะไร

คุณต้องการอะไรจากผมล่ะครับ เงินค่าข่าวก็ไม่เอา ผมก็เป็นอย่างที่คุณบอกนั่นล่ัะครับ ผมเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดา แล้วผมก็ไม่มีอะไรจะให้คุณหรอกนะครับ ผมปรับระดับความดุดันของน้ำเสียงให้ดูอ่อนโยนกับสิ่งที่ลอยอยู่ตรงหน้า นี่ผมไม่ได้ทำตัวใจดีสู้เสือนะ ผมก็แค่ยอมอ่อนข้อให้เขาในระดับหนึ่งเท่านั้นเอง

แก.... มันขู่ผม

อะไรครับ ? ผมก็กวนมันกลับ

ตาย ! 

จึ้ก ! เมื่อปลายนิ้วสัมผัสลงบนกลางหน้าผากของสิ่งนั้น แสงสว่างพลันดับหายไปในช่วงเวลาหนึ่ง ความมืดในกายแผ่ซ่านออกมาปะทะกับสิ่งไม่มีดวงวิญญาณตรงหน้า วิญญาณทั้งดวงพลันสลายกลายเป็นกลุ่มควันเล็กๆไร้พิษสง ไหลเข้าสู่ร่างกายของชายหนุ่มผ่านปลายนิ้วที่สัมผัส เสียงร้องโหยหวนดังเล็ดลอดออกมาจากปากของวิญญาณร้าย ก่อนที่ความมืดทั้งหมดจะสลายไปกับสายลม...

เสร็จไปอีกหนึ่ง  ผมดีดนิ้วดังเป๊าะเมื่อจัดการกับสิ่งไร้ชีวิตนั้นเสร็จ สะพายกระเป๋าเป้ขึ้นหลังแล้วเริ่มเดินต่อจนถึงหน้าประตูโรงเรียน...

ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ธรรมดา
ผมสามารถมองเห็นวิญญาณ
คุยกับวิญญาณ
และ จัดการผนึกวิญญาณได้ด้วยนิ้วมือเพียงนิ้วเดียว...

ช่วยไม่ได้ ก็พวกมันอยากออกมาสร้างความรำคาญให้ผมเองนี่ครับ.. สมควรแล้วที่ต้องสลายไปจากโลกนี้ ไปเกิดใหม่ซะเถอะ เฮ้อ...

การผนึกวิญญาณแต่ละครั้งนี่เล่นผมแทบจะล้มทั้งยืน พลังงานถูกดูดออกมาใช้อย่างไม่มีหยุด 

กว่าจะเดินมาถึงโรงเรียนนี่ เหงื่อเต็มหลังเลยแฮะ...

แน่นอนว่าประเทศไทยเรา ทุกโรงเรียนจะต้องมายืนเข้าแถวเคารพธงชาติ
และเมื่อเข้าแถวเสร็จแล้วก็เหมือนกับได้กลับมากระโดดโลดเต้นอีกครั้ง...

แต่.... เหนื่อย.... ผม... แฮ่ก .. แฮ่ก... ผม....

ตุบ.... ผมไม่ไหวแล้ว....

แสงสว่างสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาของผมจะปิดลงเป็นแสงจากหลอดนีออนของห้องพยาบาล... จากนั้น... ผมก็ ไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว...

การสื่อสารกับวิญญาณ เป็นเรื่องที่ต้องใช้พลังงานมาก จำไม่ได้หรือ.. และเสียงนี้ก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะตกสู่ภวังค์...

ห้องพยาบาล...
ห้องพยาบาล ที่ที่จะทำให้ผมรอดจากเหตุการณ์หมดสติในครั้งนี้...
ผม... จะได้ตื่นขึ้นมา อีกไหมนะ...

จะไปไหนล่ะ อยู่คุยกันก่อนสิ นายสัมผัสได้ถึงตัวพวกฉันไม่ใช่หรือ น่าสนใจ.. มาคุยกันก่อนสิ อย่าเพิ่งรีบไปไหนเลย.. หึ หึหึ ...


Next stage.. is coming....