Zumbi Hunter ไล่ล่าผ่า.นรก

ลำดับตอนที่ #2 : ◕ คนเรา มันไม่เหมือนกัน

นี่แกกำลังจะบอกว่า เกาะที่เราจะไปกันน่ะ มีผีงั้นหรอ?
 
เหลวไหล ไร้สาระ

.....

     เย็นวันนั้นเองที่เพื่อนฉันเกือบทั้งห้องมานั่งล้อม.วงฟังเรื่องราวที่ฉันฝัน บางคนเชื่อ แต่บางคนก็ไม่เชื่อ และฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะที่แน่ๆคือ ฉันจะไม่ยอมไปเกาะอะไรบ้าบอนั่นเด็ดขาด

ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมไปหรอก เกาะอะไรไม่รู้ แค่ฝันถึงก็จะบ้าตายแล้ว

แล้วแกจะผ่านการเรียนมั้ยเนี่ย ไปเหอะน่า   เพื่อนยิ้มให้ฉัน คล้ายๆกับว่ากำลังตื้อให้ไปด้วยกันให้ได้

ไม่เอา   ฉันก็ยิ้มให้เพื่อน

แกจะไปกลัวอะไร มันก็แค่ความฝัน   มีเสียงหนึ่งพูดเหน็บแนมฉัน

แกไม่ได้ฝันเหมือนเรา แกไม่รู้หรอก   ฉันแอบด่าเจ้าของเสียงนั้นในใจ

ถ้าแกไม่ไป เงินค่าเดินทางก็ต้องหารยี่สิบสาม มันไม่ลงตัวอ่ะ
แล้วถ้าแกไม่ไปที่นั่งก็จะเหลือ ทัวร์ครั้งนี้อาจต้องโดนยุบก็ได้นะ
ไปเหอะนะ นะ นะ

นี่พวกแก เห็นเงินสำคัญกว่าเพื่อนงั้นสิ เหอะ! 
แต่แล้ว  ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป....

โอเค ไปก็ไป.. 

แล้วทั้งห้องก็ส่งเสียงเฮดังๆพร้อมกัน 
ตามด้วยเสียงถอนหายใจยาวๆของฉัน... ไม่อยากไปเลย รู้สึกแปลกๆ.. แปลกยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะมีอะไรรอเราอยู่ที่นั่น..

กลัวว่า จะไม่ได้กลับมาอีก...  ช่างมันเถอะ คิดไปเองทั้งนั้น เฮ้ออ..

     เด็กผีนั่น ก็คงไม่มีจริงหรอก ฉันคิดไปพลางคว้าคัฟมาม่ามานั่งแกะฝา เติมน้ำร้อน และเปิด.วงมาม่ากับเพื่อนสนิทในยามดึก...

และนั่นเป็นสิ่งที่ช่วยให้ฉันหายเครียดไปได้ชั่วขณะหนึ่ง..
หลังจากปาร์ตี้มาม่า พวกเราก็ต้องเข้านอนเพื่อเก็บแรงไว้ทัศนศึกษาพรุ่งนี้..
ก่อนจะปิดเปลือกตา ฉันก็เริ่มกังวลอะไรบางอย่าง

พรุ่งนี้ต้องไปเข้าค่ายแล้วสินะ   ฉันพูดลอยๆ

อือ นี่แกนอนไม่หลับหรอ     แหม่ เพื่อนยังจะมาแอบได้ยินอีก

อือม์   ฉันก็ตอบเพื่อนไปตามจริง

กลัวอะไรล่ะ เราเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องช่วยกันได้เซ่   เพื่อนตบไหล่ฉันดังป้าบ เพื่อนคนอื่นหันขวับมามอง 

อือม์   ฉันก็ตอบเพื่อนแบบเดิม

แล้วเราทั้งคู่ก็หลับไป... เตรียมพร้อมสู่เช้าวันใหม่ เข้าค่าย.. ที่เกาะ เกาะอะไรไม่รู้ล่ะ แต่ที่แน่ๆคือ ฉันมั่นใจว่ามัน..

ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ...

...ฝันดี...

คืนนั้นเองที่ฉันฝัน...
ความฝัน ที่ไม่ได้เรื่องเลย...

เราจะไปไหนกันน่ะ แฮ่ก แฮ่กๆ   ฉันเห็นตัวเองในฝันกำลังถูกเด็กหญิงน้อยตัวน้อยในชุดกระโปรงลูกไม้สีขาวคนหนึ่งวิ่งนำหน้า โดยที่มือของเธอกำลังจูงมือฉันอยู่ มันทำให้เราต้องวิ่งไปด้วยกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ไปเรื่อยๆน่ะ พี่สาว ไปด้วยกันนะคะ   ก็แกไม่บอกว่าจะพาพี่ไปไหน แล้วพี่จะยอมไปกับแกรึไง

ไปไหน บอกก่อนสิ!   น้องเค้าก็เงียบ ระดับความเร็วในการวิ่งลดลงจนเปลี่ยนเป็นการเดิน แล้วเราสองคนก็หยุดยืนตรงหน้าก้อนอะไรสักอย่าง

พี่สาวรู้มั้ยคะ เนี่ย บ้านหนู   หรอ บ้านน้องเป็นก้อนหินเนี่ยนะ ?

น้องล้อเล่นใช่มั้ย หนูหลงทางกับแม่หรอคะ เดี๋ยวพี่สาวจะช่วยพาหนูไปหาแม่ดีมั้ยคะ ?   ฉันพยายามบีบเสียงเป็นพี่สาวใจดีเข้าไว้

หนูไม่ได้ล้อเล่น พี่ต้องช่วยหนูนะ..   ช่วย ? ช่วยอะไรล่ะเนี่ย ?

พาหนูกลับที่เดิม หนูไม่อยากอยู่ที่นี่   เด็กอะไรเนี่ย ตอนแรกบอกว่าบ้านตัวเองเป็นก้อนหิน แต่พอมาพูดอีกทีบอกว่าอยากกลับที่เก่า บ้าไปแล้ว บ้าแน่ๆเลย

หนูจะกลับบ้าน...   เด็กนั่น..พูดอะไรนะ.. ทำไมรู้สึกเหมือนเสียงเธอเบาลงกว่าเดิมนะ...

เอ่อ... ตะกี้น้องบอกว่า...อะไรนะ ?

หนูจะกลับบ้าน !!! กรี๊ดดดดดดดดด !!!!!

เห้ยยยยย !! เด็กนั่น กรี๊ด เสียงแหลม ปากกว้างเผยอออกเห็นฟันซี่คมสีขาว ทว่าเลือดในปากไหลออกมาตามรอยกอดฟันของเด็กน้อย จากชุดลูกไม้สีขาวกลับกลายมาเป็นชุดลูกไม้สีเลือดสดไปในทันตา !

นี่มัน... เด็กนั่น เด็กที่เข้าฝันฉันตอนนั้น กลับมา.. กลับมาแล้ว !
เด็กนั่น เด็กผี !

กรี๊ดดดด !

ฉะ.. ฉันตื่นขึ้นมาพบกับความจริง ตอนนี้ฉันอยู่บนเตียงนอน สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบกับสื่งปกติ พัดลม หมอน ที่นอน ผ้าห่ม.. ไม่มีเด็ก.. ไม่มีเด็กนั่น

ฉันบอกกันไปแล้ว ความฝัน... มันอาจจะเป็นจริง
ฝันติดกันสองครั้งแบบนี้...
มันอาจจะเป็น...ลาง...

ลาง ไม่ดีซะด้วยสิ....