รักครับ ที่สุดละครับ

ลำดับตอนที่ #1 : ผมเอง ครับ.

     ผมชื่อพอล เป็นพี่ชายคนโต พ่อเป็นคนอเมริกาส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น ผมมีน้องสาวคนสวยคนนึง ชื่อเปรรัน ซึ่งน้องสาวคนนี้นี่ล่ะ เป็นคนที่ผม หวง มาก... ผมมีเพื่อนสนิทที่คิดว่าสนิทที่สุดเลยอยู่คนนึง ไอ่หมอนี่ชื่อ จิรุยะ เป็นเพื่อนชาวญี่ปุ่นแต่ดันไปเกิดที่เกาหลี ผมดูออกเลยว่าไอ่เพื่อนคนนี้มันชอบน้องสาวผม แต่ผมก็คงยกน้องสาวที่หผมหวงคนนี้ให้มันไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ//ขำร่วน

     ผมได้เรียนรู้ภาษาไทยมาได้ประมาณสองปีเศษก็เพราะได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนประจำในประเทศไทยนี่ละครับ ผมอยู่หอกับไอ่จิรุยะ มันทำให้ผมต้องฝึกเรียนภาษาไทยบ่อยๆครับ ตอนแรกๆผมกับจิรุยะก็พูดอะไรเพี้ยนๆ   เพื่อนๆคนอื่นก็ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่พวกผมพูดหรอกครับ อย่างคำว่า 'สวัสดีครับ' ผมก็ชอบพูดเป็น 'ซาหวาดดีคาบ' เพื่อนก็เลยถามผมเสมอว่า 'อะไรนะ คาบต่อไปอะไรนะ' ผมแทบบ้าเลยครับ//ขำ

 วันหนึ่งเป็นวันที่ฝนตก.. ผมกับจิรุยะเดินถือร่มคันเดียวกัน ทำให้มีคนคิดว่าเราเป็นคู่จิ้นกันครับ คนไทยเนี่ยก็คิดอะไรลึกไปจริงๆครับ 
     แล้ววันหนึ่งก็มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นกับผม... 

     "อ๊ะ !" กองหนังสือบนมือร่างบางหล่นลงพื้นดังตุ๊บ ผมตาลีตาเหลือกยืนงงๆอยู่นาน เฮ้ย!นี่ผมเดินชนเค้านะ
     "ยืนเอ๋ออยู่ทำไมฟร๊ะ เดินไปช่วยเค้าเก็บสิโว้ย !" จิรุยะด่าผมเป็นภาษาญี่ปุ่น แน่นอนว่าคนอื่นเค้าฟังไม่รู้เรื่องครับ
     "เออๆ..เอ่อ ผมช่วยมั้ยครับคุณ" แล้วตอนนั้นเอง ดวงตาสีฟ้าของผมก็จ้องผสานกับ ดวงตาสีดำของสาวไทยคนนี้... ผมรู้สึก.. รู้สึกใจเต้นแรงยังไงไม่รู้ครับ ผมจึงรีบเปลี่ยนท่าทางจากจ้องตาเป็นช่วยเก็บหนังสือที่หล่น บังเอิญเกินไปที่มือของเราต่างสัมผัสโดนกัน เอ่อ..ผมรู้สึกว่าหัวใจมันจะเต้นถี่รัวเหมือนอยากจะหลุดออกมานอกตัวอยู่แล้วครับ..

     ตอนนั้นเองครับ..

     "เฮ้ย ไอ้หมึกพอลทำอะไรอยู่ฟร๊ะ รอนานแล้วนะเฟ้ย" ไอ้จิรุยะ...ไอ่มารผจญ !
     "มาแล้วๆ" ผมรีบผละมือออกจากมือเรียวคู่นั้น แต่ความรู้สึกดีๆยังคงไม่จางหายไป

     ผมรีบวิ่งเข้าไปหาจิรุยะที่ยืนทำหน้าดุใส่ผมมานาน เธอคนนั้นหันหน้ามาสบตาผมสักพัก แล้วผงกหัวขอบคุณผม ผมยิ้มด้วยความเต็มใจเลยครับ

     แล้วเธอก็วิ่งจากไปอีกทาง... ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้เหมือนกับว่า ใจผมจะสลายหายไปเป็นเสี่ยงๆ

     ผัวะ ! ไอ้จิรุยะเตะผม!

     "แกเป็นไรฟร๊ะ ดูเหม่อๆตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว" จิรุยะถามผมเสียงดุเลยครับ
     "ก็นิดหน่อยน่ะ" ผมเอามือบลูบมือตัวเองที่ได้จับมือเธอเมื่อกี้ สัมผัสจากเธอช่างนุ่มนวลเหลือเกินครับ
     "ไม่นิดหน่อยอ่ะ หน้าแกแดงหมดแล้วเว่ย รู้ตัวมั้ย" จิรุยะเอากระจกในกระเป๋าตังค์ส่งให้ผม หมอนี่มันเป็นหนุ่มเจ้าสำอางน่ะครับ เล่นพกทั้งกระจก ทั้งน้ำหอม ผมว่า..สักวันมันต้องเป็นเกย์แน่ๆเลยครับ

     "เออๆๆ รู้แล้วๆ" ผมรีบปัดป่ายความอายทิ้งแล้วรีบโอบคอเพื่อนคนนี้วิ่งฝ่าฝนกลับหอ ผมลืมอะไรไว้นะ.. ช่างมันเหอะ

     ที่ตรงเดิม ตรงที่หนังสือเคยตก สาวน้อยผู้ชื่นชอบดาราศาสตร์ชื่อ บีบี กำลังก้มเก็บอะไรบางอย่าง... ร่มของคนๆนั้นนั่นเอง
     
     'หมึกพอล..คนบ้าอะไรชื่อหมึกพอลเนี่ย' สาวน้อยร่างบางผมหน้าม้า หยิบร่มคันนั้นขึ้นมา 

     'ไว้พรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้แล้วกัน.. พอล' ความคิดของสาวน้อยบีบีเป็นความคิดที่สามารถทำให้พอลนั้นยิ้มได้แน่นอน...

@หอพักชาย
 
     "เฮ้่ยยยยย !" ไอ่จิรุยะแหกปากโวยวายใส่หูผม
     "เป็นอะไรไป แหกปากตะโกนไปได้" ผมเอามืออุดหูตัวเองแล้วทำตาหยี
     "แกลืมร่มไว้ที่ยัยสาวผมดำคนนั้นน่ะ!" จิรุยะวิปใส่ผม
     "แล้วไงอ่ะ" ผมกวนมันกลับ
     "ก็ร่มเราน่ะสิ! ไม่รู้ล่ะ พรุ่งนี้ แกต้องไปเอาร่มคันนั้นมาคืนให้ได้!!" มันวิปใส่ผมอีกรอบ โอเค...you win  
     "เออๆ" ผมชิงพูดตัดบท 

     ผมรีบเข้านอนตอนหัวค่ำ ขี้เกียจรบกับไอ่จิรุยะ มันเป็นซาตานปากร้ายในคราบเทพบุตร ใครเห็นก็ตามตื้ออยู่นั่นล่ะครับ จริงๆแล้วมันไม่ค่อยอยากคบใครจริงจังหรอกครับ ม่อไปวันๆเท่านั้นล่ะ
     ผมนอนฝันเห็นหน้าเธอคนนั้น เธอชื่ออะไรกันนะ ยิ่งคิดยิ่งใจเต้น เจอเธอครั้งแรกแล้วมาคิดอะไรแบบนี้ ให้ตายเถอะ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย

     "เป็นไรฟร๊ะ นอนบิดตัวอยู่ได้" จิรุยะชะโงกหน้าขึ้นมาถามผมที่นอนอยู่บนเตียงชั้นสอง
     "นิดหน่อย คิดถึงสาวคนนั้นนิดนึงน่ะ" ผมตอบตามความเป็นจริง
     "โห เจอกันไม่นานเนี่ย คิดถึงกันแล้วหรอ" จิรุยะด่าผมอีกแล้วครับ
     "เออ ..ทีแกเพ้อถึงเปรรันทุกวันๆเนี่ย ฉันไม่ตบหัวแกตายก็บุญแค่ไหนแล้ว" ผมมองค้อนใส่จิรุยะ
     "เออๆ เรายอมแล้วๆ ก็มันคิดถึงเปรรันจริงๆนี่ฟร๊ะ ไม่ได้เจอกันตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว" จิรุยะวอนโดนเตะเข้าให้แล้วครับ 
     "ไปนอนได้แล้ว ขอร้องเหอะ อย่าให้เราขึ้นนะ หวงน้องสาวนะเฟ้ย" ผมทำเสียงดุ
     "เออ ฝันดีเว่ย" แล้วเราทั้งคู่ก็แยกย้ายไปนอน ผมฝันเห็นสาวคนนั้น ส่วนจิรุยะก็คงฝันถึงเปรรันแน่เลย... ฝันดีครับทุกคน

@หอพักหญิง

     น้องเปรรันและบีบีกำลังนั่งคุยกันในหลายๆเรื่อง 
     
     "พี่บีบีคะ ร่มนี่มันของใครหรอคะ เปรรันว่ามันไม่น่าจะใช่ของพี่เลย" เปรรันชี้นิ้วไปทางร่มคันเล็กที่บีบีแขวนไว้กับตู้เสื้อผ้า
     "ของคนชื่อหมึกพอลอะไรนั่นน่ะ" บีบีนึกคันมือจึงคว้าเอาร่มคันนั้นมานั่งกอดเล่น คล้ายเด็กสามขวบได้ของเล่นใหม่อะไรประมาณนั้น
     "โห ถึงขั้นเอามากอดเลยหรอคะ พี่บีบี" เปรรันถามคนเป็นพี่
     "ไม่ขนาดนั้นหรอกจ๊ะ" บีบียิ้มให้เปรรัน เธอยิ้มตอบ แล้วทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันไปนอน เปรรันนอนเตียงชั้นล่่าง ส่วนบีบีกำลังนอนกอดร่มคันนั้นอยู่บนเตียงชั้นบน...

... หลับฝันหวานครับ ที่รักของผม ...
 

:-Daisy ✿