Zumbi Hunter ไล่ล่าผ่า.นรก

ลำดับตอนที่ #1 : ◕ อยู่อย่างเดียวดาย สนุกสนาน ?

"อย่าหนีน้าาา"
"ไม่ยอมหรอกกก"

เสียงเพื่อนในห้องสองสามคนวิ่งเล่นกันไปรอบห้องเรียนเสียงดังโครมคราม ดีที่อาจารย์ไม่อยู่นะ ไม่งั้นซวยยกห้องแน่ เหอะ!
ฉันถอนหายใจเบาๆเหลือบตาเห็นเพื่อนสองสามคนกำลังนั่งเล่นแท็ปเล็ตด้วยกัน บางคนนั่งอ่านนิยาย บางคนกำลังฟุบนอนกับโต๊ะ
และใครสักคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ

"เช้านี้ อากาศเย็นเน๊อะ"   เค้าเดินมานั่งข้างๆ
"อือ"  ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้สนใจคนที่มานั่งอยู่ด้วย จะถามอะไรก็ถามสิ ไม่มีอะไรจะคุยซะหน่อย
"เป็นไงบ้าง"   เค้าถามมา 
"ก็ดี"   ฉันตอบไปสั้นๆห้วนๆ
"อือม์..."   เค้าเงียบ แล้วเดินออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

     จะว่าไปเช้านี้ก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ ถ้ามีคนบอกว่ามันพิเศษ .จะขอแย้งให้ดู ถ้ามันเป็นเรื่องพิเศษจริงมันต้องมีอะไรน่าแปลกใจสิ  อย่างปลา.ตก.ลงมาจากท้องฟ้างี้ ...เห็นม๊ะ!? ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเลยสักนิด น่าเบื่ออออ..

"เห้ยยย!! อาจารย์มา"

ราวกับต้องมนตร์ ทุกคนเก็บขนมทุกชิ้นลงใต้โต๊ะ แม้กระทั่งแท็ปเล็ตหรือโน๊ตบุ๊ค

"ใครส่งเสียงดังลงไปข้างล่างน่ะ"

อาจารย์เดินถือไม้บรรทัดฟุตเหล็กอันใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
ห้องเรียนทั้งห้องเงียบลงทันที

'เย่.. กว่าจะเงียบ ฉันจะได้งีบซะที...'


"นักเรียนฟังอาจารย์นะ พรุ่งนี้ เราจะมีโปรแกรมไปทัศนศึกษานอกสถานที่ ขอให้นักเรียนเตรียมตัวให้พร้อม รถออกหกโมงเช้านะ อย่าตื่นสายล่ะ"

"ค่ะ/คร้าบบบบ"

เป็นเรื่องน่าสนุกของนักเรียนหลายคนแต่สำหรับฉัน .. รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้... มันปวดจี้ด แบบ...โอ๊ยย

ฟลุ่บ.

'ใครก็ได้.. พาเข้าห้องพยาบาล.. ที...'

ตอนนั้นเอง ฉันหลับตาเอามือกุมหัวตัวเองนอนอยู่กับพื้นบิดตัวไปมา ฉันเห็นภาพตัวเองลอยเข้ามาในสมอง
ฉับพลัน ภาพทั้งหมดดับวูบกลายเป็นสีดำมืดสนิท

โลกทั้งใบดับไปชั่วขณะ...
     
     ฉันเห็นเด็กผู้หญิงอายุราวห้าขวบสวมชุดกระโปรงลูกไม้สีขาววิ่งเล่นไปมาอยู่บนเกาะอะไรสักอย่าง ที่ไหนสักที่ ที่ที่ฉันเองก็ไม่รู้..
     สักพักเด็กคนนั้นวิ่งล้มลงสะดุดกับก้อนหินก้อนใหญ่ เลือดที่บาดแผลไหลกลบชุดสีบริสุทธิ์นั้น ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อเห็นหน้าเธอหันมาแสยะยิ้มสยองให้ !

แฮ่ก..แฮ่ก ๆ ..

"ตื่นแล้วหรอ..."
'
'อะไรกัน เด็กนั่น เด็กผีนั่น !! ตามมาที่นี่ได้ไง ออกไป !'

ฉันออกแรงสุดตัวถีบคนตรงหน้ากระเด็นไปติดผนัง หวังหนีวิญญาณตรงหน้า
แต่พอเตะไปแล้ว...แต่กลับได้ยินเสียง...

" เพน ถีบเราทำไม... เจ็บนะ.."

'อ้าว. ? นี่มันเพื่อนเรานี่ งั้นตะกี้ก็... ฝัน.หรอ ?'

แล้วไอ้เกาะอะไรสักอย่างนั่น... ไม่มีจริงละมั้ง เพ้อเจ้อไปเองอีกแล้ว...

"แล้วเราไปทัศนศึกษากันที่ไหนหรอ?"
     ฉันลองถามเพื่อนที่มานั่งเฝ้าฉันอีกคน ส่วนคนที่โดนฉันถีบนั่นยังสลบเหมือบอยู่กับพื้น น่าสงสารชะมัด

"ไปเกาะอะไรสักที่นี่แหล่ะ แกถามทำไม ไม่ได้ฟังอาจารย์พูดรึไง"
อ้าว มันใส่ฉันมาเป็นชุดๆเลย

"คือ ตอนนั้นเราแอบงีบน่ะ.."
     แก้ตัวได้เนียนตามความจริง พองีบเสร็จก็มาเจอภาพเด็กผู้หญิงอะไรนั่นลื่นล้มไม่เข้าท่า แล้วฝันร้ายอีก นี่แกจะไม่สงสารฉันเลยใช่ไหมเนี่ย

'แต่... เดี๋ยวก่อนนะ.. ไปเกาะหรอ.. เกาะ.. ตามฝัน..
ต้องใช่แน่ๆเลย !!'

"ไม่ไปได้ไหม"   ฉันพยายามเลี่ยง ก็เพราะถ้าหากว่าเป็นเกาะตามฝันละก็ มันก็ต้องมีเด็กผ้หญิงใส่ชุดเปื้อนเลือดอะไรนั่น คิดแล้วขนลุกชะมัด ถ้าเลือกได้จะขอไม่ไปดีกว่า...

"ไม่ได้ แกอยากจะไปทะเลาะกับอาจารย์ฝ่ายวิชาการก็ตามใจแก เราไม่เอาด้วยหรอก" โถ่ๆๆ เพื่อนเอ๋ยเพื่อน !!

"ทำหน้าแบบนี้ นี่แกกำลังจะบอกว่าแกฝันร้ายเจอผีอะไรนั่นอะไรนี่อีกแล้วใช่ป่ะ"   เพื่อนฉันพูดแบบเหมือนจะรู้ดี

"อือ"   ฉันพยักหน้าหงึกๆ
"เลิกเพ้อเจ้อเหอะน่า"   เฮ้อ สุดท้ายฉันก็โดนหาว่าบ้าอีกตามเคย

"แต่เราเห็นจริงๆนะ เด็กผู้หญิงใส่ชุดเปื้อนเลือดยังยืนแขวะยิ้มใส่เราอยู่เลย" ฉันพยายามอธิบายรูปร่างของเด็กผีนั่นให้เพื่อนเข้าใจ  ..แต่อธิบายยังไงมันก็ไม่ยอมเข้าใจ

"พอเหอะ ไปเรียนคาบต่อไปได้แล้ว"   พวกมันรีบเดินนำออกจากห้องพยาบาลไป แหม่.. รีบจริงๆลืมเพื่อนนั่งเงิบอยู่ในห้องพยาบาลคนเดียวเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ!  นี่เพื่อนประเภท
ไหนกันเนี่ย

แต่ว่า ฉันฝันเห็นจริงๆนะ... เด็กนั่น ต้องอยู่ที่เกาะนั่นแน่ๆ

ฉันเดินออกจากห้องพยาบาลอย่างเงียบๆคนเดียว เดินไปที่ซิงค์แล้งเปิดน้ำล้างหน้า สลัดความฝันแปลกๆนั่นทิ้งไป

'แต่...ช่างมันเถอะ ไม่แน่ฉันอาจจะแค่เพ้อเจ้อไปเอง'

ฉันเดินออกมาจากห้องพยาบาล แบกกระเป๋านักเรียนแล้วเดินไปที่ห้องเรียนของคาบเรียนใหม่...

โดยไม่ได้หันหลังกลับมาเห็นภาพวาด...

ภาพวาดมีชีวิต ภาพวาดเด็กหญิงชุดขาวเปื้อนหมึกสีแดง..

หมึกสีแดง.. เริ่มไหลออกมาจากภาพ.

แล้วความเงียบทั้งหมดนั้นก็ถูกกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กหญิงชุดสีเลือด...


To be continue...