รักครับ ที่สุดละครับ

ลำดับตอนที่ #7 : จุดเปลี่ยน ครับ.

"เธอ บอกกับฉันว่าตัวเธอจะรัก...
ไม่ว่านานเท่าไร รักของเราจะยังตรึงใจ
ไม่ว่านานเท่าไร ใจเอ๋ย ใจ
จะยังคงเป็นเหมือนเดิม"

ผั๊วะ ! ..

"เป็นอะไรของแกฟร๊ะ เดี๋ยวนี้เหม่อได้เหม่อดีจริงๆ แถมยังจะหัดร้องเพลงไทยอีก เจ๋งอ่ะ !"
จิรุยะเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าสดใส มันเล่นตีหัวผมเล่นๆ ไม่รู้ว่ามันมีเจตนาอะไร แต่ตอนนี้ผมน่ะ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆอยู่คนเดียวจนไอ่เกรียนนี่เดินเข้ามาตบหัวผม ผมเลยค่อยๆจะรู้สึกตัวทีละนิด

"ไม่เป็นอะไร  ไม่ต้องห่วงหรอกเพื่อน" ผม ฝืน ยิ้มให้กับเพื่อนสนิทอย่างพยายามและอดทน พยายามกับการยอมรับความจริง และอดทนกับการเก็บน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาให้เพื่อนสนิทได้เห็น

อดทน... อดทนไม่ร้องไห้ให้เพื่อนได้เห็น ไม่ให้เธอได้รู้
ว่าผม..
เจ็บ
กับคำพูดของเธอที่บอกผมมา

ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามชั่วโมงยี่สิบสองนาทีสามสิบหกวินาทีก่อน
ตอนนั้นเป็นเวลากินข้าวเย็นที่โรงเรียน ตอนนั้ผมยังไม่ได้กลับจากการแข่งขันเลย..

ก่อนหน้านี้สองชั่วโมงสิบหกนาทีห้าสิบเก้าวินาที
รถตู้ที่ผมนั่งมาพร้อมคณะเกือบจะมาถึงโรงเรียน ขณะเดียวกันนั้นเอง ทุกคนต่างแยกย้ายกันเดินหลับหอ 

และ ก่อนหน้านั้นแค่สามสิบนาที
ผมกลับมาถึงโรงเรียนแล้ว... 
พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเพื่อน จิรุยะก็กลับหอไปก่อนแล้ว ไม่มีเพื่อน ไม่มีบีบี...

ตอนนั้นเป็นเวลา สี่ทุ่มตรง.
 

ผมเก็บของที่ซื้อมาและตั้งใจจะเอาไปให้เธอเอาไว้ในล็อกเกอร์ บอกฝันดีเธอผ่านของนั่น แล้วล็อกล็อกเกอร์ นอนฝันหวานว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ของนี่ถูกส่งถึงมือเธอ

และมันก็เป็นได้แค่ฝัน.....

ผมตื่นมาก็พบกับความจริง...
ความจริงที่ว่า เธอมีแฟนแล้ว
ผมเลย... ทำอะไรไม่ถูก

กลับสู่ปัจจุบัน

"แล้วแกจะเอายังไงต่อฟร๊ะ บีบีก็ทิ้งแกไปแล้ว?" จิรุยะกำลังทำให้ผมเดือดดาล...
"แกไม่ใช่เรา แกไม่รู้หรอก !!!" ผมผึงตัวขึ้นโกรธหน้าแดงจัด ใจอยากจะต่อยไอ่เพื่อนนี่ให้หน้าคว่ำ จะตอกย้ำอะไรกันนักหนา !

"ปล่อย เธอ ไป เถอะ..." ผมก็ได้แค่พูดไปงั้นๆ ผมอยากจะลืมเธอ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เรามีอดีตที่น่าจดจำด้วยกันมามากมาย แต่เธอ...ก็ทิ้งผมไป

เธอทำฉันเสียใจ....

รุ่งเช้า....

"พอล สวัสดี" เสียงหวานๆดังเข้ามาทักทายผมในโสตประสาท
"อืม" ผมฝืนคำพูดออกไป แล้วเดินหนีเธอออกมา...

จิรุยะเห็นผมและบีบียืนคุยกันไม่ถึงสามวินาที.. ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร มันเข้าใจผมด้วยซ้ำ

ก็ผมเคยบอกพวกคุณไปแล้ว...

...ความรักมันไม่แน่นอน...

"จริงของแก บีบีมีแฟนแล้วจริงๆ...เฮ้อ เสียใจด้วยอ่ะ" จิรุยะปลอบใจผม
"อืม" สงสัยว่าทั้งวันนี้ผมคงจะพูดได้แค่คำๆเดียวสินะ
คำว่า อืม ในตอนนี้มันคงจะแทนอะไรได้หลายไรได้อย่างเลยสิ ทั้งสนุก มีความสุข และ ผิดหวัง....

"เราไม่มีอะไรจะคุยกับบีบี ไม่อยากเจอเธอ ไม่อยากเสียใจ" ผมบอกความจริงกับจิรุยะ
"แล้วแกจะเอายังไงกับอดีต จะทิ้งและไม่เรียนรู้จากมันน่ะหรอ" เพื่อน.... เสียงของเพื่อนอีกคนที่ผมเห็นว่าสำคัญและอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก... แอล...

"ไม่ได้ว่าอะไร..." ผมเบี่ยงสายตาหนีเพื่อนคนสนิททั้งสอง
"มั่นใจว่าแกจะลืมเขาได้?" แอลดึงเสื้อผมกลับให้หันมามองหน้ากันอีกครั้ง
"ไม่รู้... เราเสียใจ" ผมก็บอกความจริงกับแอล 

ทั้งแอลทั้งจิรุยะพยักหน้ารับหงึกๆ

"คนเราลืมอะไรได้ยาก ยิ่งเป็นเรื่องที่เคยมีความสุขมากเท่าไหร่  เวลาจบ มันก็ทุกข์ขนาดนั้นล่ะ.." จิรุยะปลอบใจผมอีกครั้ง

"ขอบใจ...ทั้งคู่ มาก...นะ" ผมบอกจากใจจริง
"อืม...."

สรุปแล้ว เราทั้งสามก็เดินไปไหนมาไหนด้วยกันได้ โดยที่ผมไม่จำเป็นต้องมีบีบี?
ตอนนี้เองที่ผมเริ่มจะคิดได้ว่า มิตรภาพของเรา จะยังคงยั่งยืนต่อไป อีกนานแสนนาน

นานกว่าความรักที่ไม่แน่นอนจาก เธอ.
เธอ...คนที่ฉันรัก
เธอ... คนที่ทำให้ฉันเสียใจ


เธอจะรักผมหรือเปล่า รักมากแค่ไหน มันกลายเป็นอดีต
แต่ตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะไปรักใคร ผมยังคงยืนยันได้แค่คำเดียว...

ว่า

ผมรักเธอ...