รักครับ ที่สุดละครับ

ลำดับตอนที่ #6 : รัก นะ ครับ.

     เช้าวันนี้ผมตื่นมาหน้าตาสดชื่นเป็นพิเศษครับ ก็วันนี้ผมรู้ดีว่าเป็นวันพิเศษสำหรับคนพิเศษของผมครับ วันนี้ผมเอากระดาษแผ่นหนึ่งติดตัวมาตอนเช้า.. เป็นกระดาษที่เขียนความในใจที่จะบอกเธอว่าผมแอบปลื้มเธอมากแค่ไหน ในกระดาษแผ่นนั้น ผมได้บันทึกเรื่องราวต่างๆที่เราได้เจอด้วยกันมาเท่าที่ผมจำได้ หรือเธออาจจะลืมมันไปแล้ว แต่สำหรับผม..ความทรงจำเก่าๆที่เคยมีด้วยกันมา เป็นความทรงจำที่มีคุณค่าที่ทำให้ผมยังจำมันได้จนถึงทุกวันนี้... กระดาษแผ่นนั้นยังคงอยู่ในมือผม เพราะตอนนี้ ผมยังไม่กล้าพอที่จะเอามันไปให้เธอครับ...

     แล้วผม..ก็เห็นโอกาสของผมหลุดลอยไป... ภาพที่ยูอิล เฟริวและปีเตอร์เดินเข้ามาพูดคุยกับบีบี ทำให้ผมแอบเจ็บใจ..แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมได้แต่ยืนมองภาพเธอยิ้มให้กับคนสามคนนั้นอยู่ห่างๆ ผมไม่กล้าเดินเข้าไปหาเธอครับ... สักพักหนึ่ง...พวกสามคนนั้นก็เดินเข้าหาผม...

     "ไม่มีอะไรจะให้บีบีหรอ พ่อรูปหล่อ" ยูอิลตีสนิทเดินเข้ากอดคอผม
     "..." ผมไม่มีอะไรจะพูดครับ 
     "ถึงจะมีก็สงสัยจะให้ไม่ได้ละมั้ง ก็บีบีถือของซะมือเต็มทั้งสองข้างเลยนี่" เฟริวก็เข้ามาสมทบซ้ำ
     "..." ผมก็ยังคงเงียบต่อไปครับ
     "แต่ไม่ต้องห่วงหรอกมั้ง อย่างแกน่ะคงไม่มีอะไรไปให้คนที่แกแอบปลื้มหรอก ฮะๆ" ปีเตอร์ครับ...
     "..." ผมเงียบครับ แต่ตอนนี้ในใจผมมัน...เดือดดาลไปหมดแล้ว ! 
     "... ถ้าหมดธุระแล้ว ผมขอตัวนะครับ" ผมรีบพูดตัดบทแล้วเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงจุดนั้น พวกมันมองตามผม แล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ

     สรุปแล้วผมมันก็แค่คนขี้แพ้ ไร้น้ำยา แอบรักเขาข้างเดียว ผมรู้ดีว่าเธอมีคนให้เลือกมากมาย ถ้าผมทำได้... ผมอยากจะเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นครับ

     ผมเดินหงอยๆอยู่คนเดียวได้สักห้านาที จิระยุก็วิ่งหอบๆมาหาผมครับ ผมรีบยกมือห้ามมันไม่ให้วิ่งมาชนผมครับ และแล้ว...

     โครม ! ผมร่วงลงไปนอนกองกับพื้น ทั้งๆที่มีตัวไอ้จิรุยะทับอยู่ !

     "เห้ยยย !" เราสองคนโวยขึ้นมาพร้อมกัน แล้วต่างคนก็ต่างรีบลุกขึ้นหนีกัน ขนลุกเลยครับ..
     "รีบอะไรนักหนาฟร๊ะ" ผมสบถใส่จิรุยะ
     "ก็รีบน่ะสิฟร๊ะ ไม่งั้นจะวิ่งมาหาทำไม" จิรุยะก็เถียงใส่ผม
     "มีเรื่องอะไรอีกล่ะ แฟนใหม่ขอเลิืกรึไง" ผมประชดมัน
     "เปรรันหายงอนแล้วเว่ย !" จิรุยะกระโดดไปมา แสดงความดีใจอย่างสุดซึ้ง โอเคๆ ยินดีด้วย..

     จิรุยะจับมือผมแล้วบังคับให้ผมกระโดดด้วย ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แต่ถ้าเพื่อนทำแล้วมีความสุข ผมก็จะทำครับ//ยิ้ม   ผมมองจิรุยะที่กระโดดอยู่ข้างหน้า และบีบีที่กำลังยืนมองอยู่ข้างหลัง... เธอเดินเข้ามาหาผมใกล้เข้ามาทุกที.. ทุกที... 

     "พอล.. เธอไม่มีอะไรให้ฉันเลยหรอ?.." เป็นคำถามที่แทงใจดำผมมากครับ
     "ก็เธอได้เยอะแล้วนี่ครับ.." ผมหยุึดกระโดดแล้วหันมาคุยกับบีบีด้วยอารมณ์ประมาณว่า ดราม่า
     "ไม่ใช่สักหน่อย.." บีบียืนก้มหน้าหลบตาผม
     "ผมไม่มีอะไรเลยครับ ขอโทษด้วย..." ผมดึงตัวจิรุยะที่กำลังอ้าปากค้างยืนมองเราสองคนคุยกันอยู่ให้เริ่มขยับขาเดินออกมาจากตรงนั้น ออกมาจากเธอ ผมกำกระดาษแผ่นสำคัญในมือไว้่แน่น แน่นเสียจนบีบีเห็นความผิดปกติ.. เธอจึง..

     "นั่นอะไรน่ะ พอล ?" เธอดึงกระดาษแผ่นนั้นออกจากมือผมไปอ่านครับ !
 
       ......    

     ' วันแรกที่ค่ายรับน้อง ผมเจอคนๆหนึ่งใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย ชื่อบนป้ายชื่อของเธอเขียนไว้ว่า บีบี ผมรู้สึกเอะใจนิดๆที่ผมไม่สามารถละสายตาจากเธอได้.. แต่ตอนนั้นผมยืนยันได้ว่า ผมยังไม่คิดอะไรกับเธอ

     ต่อมา ผมได้เจอเธออีกครั้งที่ค่ายวิทย์ ผมไปเล่นเครื่องเล่น แล้วกลับกลัวขึ้นมา เธอเห็นผมผมยิ้มอายๆครับ

     บีบีเข้าชุมนุมเดียวกับผม เธอเล่นเอแม็ทเก่งมาก ผมดูเธอแข่งกับคนอื่นหลายกระดาน ผมแอบชมเธอในใจครับ

     บีบีเอาเบอร์ผมมาจากไหนไม่รู้ครับ เธอโทรมาหาผม ผมงงครับ แต่ผมก็เก็บเบอร์เธอไว้อย่างดี ไม่ลบทิ้งแน่ครับ

     ผมเอาขนมไปให้เธอ เธอเอาขนมมาให้ผม ผมเก็บวันไว้หลายวันกว่าจะกินได้ ก็ผมอยากเก็บของที่เธอให้ผมมา ให้มันอยู่กับผมไปนานๆนี่ครับ

     ผมคิดจะเขียนจดหมายหนึ่งให้เธอ แต่ไม่กล้าเอาไปให้เธอครับ

     เธอชวนผมเล่นเอแม็ทครับ แล้วผมก็แพ้แม็กเธอสามเท่าครับ

     .

     .

     .

     .

     ผมคิดว่าผมเจอคนที่สำคัญต่อผมแล้วครับในตอนนี้..คืดเธอครับ

     ผมได้เข็มกลัดจากเธอครับ ซึ่งทุกๆวันผมจะเอามันติดตัวเสมอครับ

     ผมเคยฝันจะเป็นคนที่เธอรักครับ แต่ผมก็ได้แค่หวัง เพราะตอนนี้ผมก็ังไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม

     ผมเห็นเธอยิ้มแล้วมีความสุขทุกทีเลยครับ ไม่รู้ทำไม แต่ผมเริ่มจะรู้แล้วว่าผมรักเค้าน่ะครับ

     เธอเล่นคีย์บอร์ดให้ผมฟังครับ...เพลงนั้นเป็นเพลงไทย ชื่อเพลงลูกอม... ผมชอบจังเลยครับ...

     เธอทำงานบ่อยมาก จนไม่มีเวลาพักเลยครับ ผมเ็ป็นห่วงเธอจัง

     ฟังเพลงลูกอมจากในยูทูปหลายๆครั้ง ทุกๆครั้งผมก็คิดถึงเจ้าของคีย์บอร์ดคนนั้นครับ...
     
     ผมอยากบอกเธอหลายครั้งจริงๆครับ ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ แต่ผมก็ได้แต่บอกรักเธอในฝันเท่านั้นเองครับ

     ผมไม่มีอะไรจะพูดเลย เมื่อตอนที่เธอแกล้งโกรธผม ผมขอโทษทุกอย่างที่ผมทำผิดไปนะครับ

     ผมจะเอากระดาษแผ่นนี้ไปให้เธอในวันเกิดของเธอ... ถ้าเธอได้อ่านกระดาษแผ่นนี้แล้ว เธอจะคิดยังไงผม...ก็บังคับเธอไม่ได้ครับ..

     ผม รัก เธอ นะ ครับ '


     พอกระดาษแผ่นนั้นถูกพับเก็บลงกระเป๋ากระโปรงของเธอ เราทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรกันต่อ..

     บีบีค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้ผมเล็กน้อย เธอเอามือสงข้างมาป้องหูผมไว้ ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง

     "ฉันก็รักเธอ..."  เป็นบางอย่างที่ผมจะจดจำมันไป....ตลอดกาล....

. . . ผม รัก เธอ ครับ . . .

:-Daisy ✿