รักครับ ที่สุดละครับ

ลำดับตอนที่ #4 : แย่งใจ ครับ.

     ผมตื่นมาในอีกวัน วันนี้เมฆมากคล้ายฝนจะตกครับ น่าเสียดายที่เมืองไทยไม่มีหิมะเหมือนที่ญี่ปุ่นครับ ไม่อย่างนั้น ผมจะพาเธอไปเล่นหิมะด้วยกัน แล้วค่อยพาเธอไปดูดาวที่ Palomar Observatory แล้วเราก็คงจะไปดินเนอร์ด้วยกัน ผมคงมีความสุขเลยมากมายเลยล่ะครับ

     วันนี้ผมเดินลงมาจากหอเหมือนเดิมครับ เดินมากับจิรุยะสองคนและผมก็เหลือบเห็นคนเดินตามมาข้างหลังอีกสามคน ผมรู้เลยว่าไอ่สามคนนั่นจะเข้ามาหาเรื่องผมแน่ๆ ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรครับ ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูแบบแกล้งคุยกับพ่อบ้าง ชวนจิรุยะคุยบ้าง คือ..ผมกะจะไม่หันไปหามันเลยน่ะครับ แล้วความอดทนของพวกมันก็ถึงจุดสูงสุด มันวิปครับ มันสามคนเดินเข้ามาขวางหน้าผม ยูอิลกดเปลือกตาลงมองหน้าผมอย่างเหยียดๆก่อนจะพูดประโยคแทงใจดำใส่หน้าผม

     "แกคงชอบบีบีจนถอนตัวไม่ขึ้นน่ะสิ บีบีน่ะเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้วเว่ย" ยูอิลพูดเหมือนจะให้กำลังใจ แต่กลับฟังดูแล้วแดกดัน
     "เออดิ น่าสงสารนะ แต่ช่วยอะไรไม่ได้ ฮะๆ" เฟริวก็มาซ้ำเติมผมอีกทบหนึ่ง ผมกำมือทั้งสองข้างแน่น ตัวสั่นระริกๆเหมือนคนไร้ทางสู้่
     "เป็นแฟนกันก็ไม่ใช่ จะเข้าไปยุ่งเขาทำไมฟร๊ะ ฮ่าๆ" หลังจากที่ปีเตอร์พูดประโยคนั้นจบ คนทั้งสามก็หัวเราะก๊ากพร้อมกัน ใช่สิครับ ก็ผมมันหน้าหล่อ ย่อมมีคนอิจฉาอยู่แล้วครับ... 

     "ไปกันเถอะ" ผมดึงมือจิรุยะให้เดินออกมาจากตรงนั้น พวกมันหยุดหัวเราะครับ ยูอิลกระชากกระเป๋าสะพายข้างของผมไว้ มันทำให้ผมลื่นล้มหงายหลังลงพื้น จิรุยะจะเข้ามาช่วยผมครับ แต่...

     "อย่าเข้ามา ถ้าไม่อยากมีเรื่อง ไอ่หน้าหล่อ ฮะๆ" ขำขู่ของพวกมันทำให้โอกาสรอดตัวของผมลดน้อยลงทุกทีๆ จิรุยะก็กลัวแบบหัวหดตดหายวิ่งหนีไปทิ้งผมให้อยู่กับคนสามคน

     วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้ไปเที่ยวสวนสนุกกับทางโรงเรียน ถ้าเป็นไปได้...ผมอยากจะเดินไปไหนมาไหนกับบีบี ถ้าไม่มีไอ้พวกนี่ ผมคงมีความสุขกว่านั้ใช่ไหมครับ... เฟริวยืนเก๊กหล่อมองผมด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดประโยคพิษออกมา
     
     "บีบีน่ะ ของพวกเราเฟ่ย" ยูอิลพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน
     "วันนี้เราก็จะไปเที่ยวกับบีบี แกไม่เกี่ยว ฮะๆ" เฟริวก็ช่วยเพื่อนตอกย้ำผม
     "ไปได้แล้ว !" ปีเตอร์ใช้น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากใส่ผม 

     ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนตัวตรง ปัดขาที่เลอะฝุ่นทั้งสองข้าง มองหน้าพวกมันอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

     "ขอบใจที่บอกข้อมูลพวกนั้นให้ผมรู้ครับ ไว้เราจะได้เจอกันใหม่แน่ๆครับ" ผมยิ้มให้พวกนั้น แล้วหันไปเจอกับบีบีที่ยืนรออยู่ที่หน้าหอ พวกนั้นมองตามตาผมไปเจอบีบียืนอยู่ก็อึ้งครับ ก็บีบีมายืนรอผมอยู่นี่ครับ

     "ไปกันเถอะ" บีบีดึงตัวผมให้เดินไปด้วยกัน สามคนนั้นอ้าปากค้าง
     "ครับๆ" ผมยิ้มหวานให้เธอนิดนึง เธอก็ยิ้มตอบผม แล้วเราก็เดินไปขึ้นรถทัวร์ด้วยกัน ไปสวนสนุกครั้งนี้ ผมก็ต้องสนุกแน่ๆครับ ก็ผมมีบีบีอยู่ทั้งคน ฮะๆ

     เมื่อรถทัวร์เดินทางมาจอดอยู่ที่หน้าสวนสนุก ผมรีบวิ่งไปที่ไจแอ้นท์ดรอปเลยครับ บีบีก็ค่อยๆเดินตามเหมือนแม่เดินตามลูก ผมบอกบีบีว่า 'ผมไม่กลัวความสูงหรอกครับ' บีบีก็ขำแล้วบอกว่าจะนั่งรออยู่ข้างล่าง จากนั้นผมก็ขึ้นไปนั่งเล่นมันเลยครับ //ฮะๆ

     แต่ดูเหมือนจะผิดคาด... 

     วืบ ! พอเครื่องเล่นตกลงถึงพื้น สีหน้าแรกของผมก็คือ... เหวอค้าง ครับ บีบีเห็นหน้าเหวอๆของผมแล้วก็ขำให้ผม ผมก็เลยขำตาม หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ผมอยากตามเธอไปเล่นด้วยกัน แต่ผมก็คิดว่า ผมควรจะให้บีบีมีอิสระเป็นของตัวเองบ้าง คิดได้อย่างนั้นผมก็สบายใจครับ 

     ผมลากคอจิรุยะไปเล่นเครื่องเล่นด้วยกันครับ จิรุยะเลยเดินควงน้องสาวผมมาอีกคน เห็นแล้วผมอยากตบหัวมันให้เกรียนแตกจริงๆ ชอบมายุ่งกับเปรรันจริงๆ //ฮะๆ

     ตกเย็นวันนั้นเอง บีบีหยิบอะไรบางอย่างส่งให้ผม แล้วยัดเยียดให้ผมเก็บไว้... มันเป็นเข็มกลัดรูปตัว P ครับ... ผมไม่เคยคิดจะทิ้งมันเลย...

     เราผ่านช่วงเวลาดีๆมาด้วยกันมากมาย เราเล่นเอแม็ทด้วยกัน ตอนแรกผมก็เล่นไม่ค่อยเป็น ผมมักจะแพ้บีบีเสมอ เวลาที่เธอเล่นมัน เธอชอบยิ้มให้ใจผมละลายอยู่เสมอ ผมเลยไม่มีใจกับการเล่นเอแม็ทสักเท่าไร ก็ใจผมมันไปอยู่กับเธอหมดแล้วน่ะครับ
 
     "เราเลือกชุมนุมใหม่แล้วนะ พอลยังจะอยู่ชุมนุมเดิมรึปล่าว" ผมจำคำพูดของเธอได้ดีครับ
     "ก็อยู่นะ เธอเข้าชุมนุมประวัติศาสตร์ใช่มั้ย" ผมก็จำได้ว่าผมเคยถามคำถามเธอแบบนี้ 
     "อื้อ เราชอบวิชานี้มากเลยล่ะ" แล้วผมก็จำได้ว่าเธอก็ตอบแบบนี้เช่นกันครับ

     ผมไม่ได้คิดอะไรเรื่องชุมนุมเลย แค่ขาดเธอไปชุมนุมเราคงเหงาแย่ ไม่มีคนช่วยมาสอนผมเล่นเอแม็ทเลยครับตอนนี้ แต่สักวัน ผมต้องเก่งเท่าเธอได้แน่ครับ

     ผมยังไม่มีโอกาสไหนที่จะได้บอกเธอเกี่ยวกับความรู้สึกที่ผมมี ผมทำได้แค่เงียบต่อไป รอเวลาที่เธอจะได้รู้เองครับ ผมรอ.. ผมรอเธอคนเดียวจริงๆ

:-Daisy ✿