เพื่อนตาย My school

ลำดับตอนที่ #4 : ทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะความคิดเคียดแค้น

เฝ้ารอถามปัญหามาจากไหน
เกิดอะไรกับชีวิตลิขิตสวรรค์
ความตายเริ่มย่างกายไฉนกัน
เพ้อรำพันถามปัญหาไร้หนทาง

ความคิดของทุกคนอยู่ในสภาวะวิกฤตแล้ว...ในตอนนี้คนเกือบทุกคนคิดที่จะฆ่าตัวตาย เพราะทนรับความตายต่อเนื่องของเพื่อนไม่ได้ และคิดไปเองว่าเดี๋ยวจะตายเป็นคนต่อไป....

ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว.....

เข็มนาฬิกาหอพักตีเวลาสิบห้านาฬิกาสามสิบนาที...อีกครึ่งชั่วโมงจะเป็นเวลาตายของเพื่อนคนแรกของพวกเรา..."จ๊อบ"
ซึ่งในตอนนี้ไม่มีใครอยากออกไปไหนเลย ได้แต่นั่งล้อมวงหันหลังให้กัน เพื่อช่วยกันดูว่าจะมีใครหลงมาให้ช่วยหรือปล่าว แต่อีกใจนึงก็หวังว่าอย่าให้มีอะไรมาหาพวกเราเลย...

เวลา...ที่ทุกคนดูมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน อะไรๆก็แล้วแต่ที่ทุกคนไม่ต้องการรอคอย...เวลามันมักจะเดินเร็วเสมอ...ตอนนี้ก็เช่นกัน

สิบเจ็ดนาฬิกาสี่สิบนาที ทุกคนเริ่มหากิจกรรมทำต่างๆนาๆ เพื่อลดความกลัวลง... แต่มันกลับทำให้ทุกอย่างเลวร้ายขึ้นมา...

พลอยกับเบ๊นซ์นอนหงายลงกับพื้นมองเพดานสีขาว แต่ไม่กล้ามองผ่านกระจกที่เป็นบานเกร็ด เพราะยังจำสาเหตุการตายของเพื่อนได้ดีทั้งสองคน

เอิร์ธ ษรรค์ ต้นกล้า เขตต์ นั่งเอาหลังพิงฝาผนัง เอาใบหูแนบติดกับผนัง เพื่อฝังเสียงไซเรน เผื่อจะมีคนมาช่วย...

มิ้ว ตอง ใบตอง มิ้น นอนคว่ำลงกับพื้น ปากก็คุยกันเรื่องเพื่อนที่ยังอยู่รอด กับเพื่อนที่ตายไปแล้วเบาๆ....ถึงแม้ทุกคนจะไม่ได้ยินคำทุกคำที่สาวๆพวกนั้นพูด แต่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นออกมาเบาๆออกมาจากวงสนทนานั้น...

ส่วนคนที่เหลือ นั่งเปิดหนังสือพิมพ์ทีละหน้าเพื่อหาเบอร์โทรศัพท์ของเจ้าหน้าที่ ที่พอจะมาช่วยอะไรได้บ้าง

สิบเจ็ดนาฬิกาห้าสิบนาที ทุกคนหยุดทำกิจกรรมทุกอย่าง แล้วกลับมานั่งล้อมวงหันหลังให้กันเหมือนเดิม....ทุกคนเผลอหลับกันทั้งหมดในเวลา สิบหา้นาฬิกาห้าสิบเก้านาที...

เสียงเพลง Final countdown ดังก้องขึ้นมาจากในห้องน้ำ เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่มีใครได้ยิน...

มิ้วและตองเหมือนจะละเมอ เดินเข้าไปในห้องน้ำนั่น......ทั้งสองคนเดินเข้าไปในนั้นพร้อมกับลากใบตองเข้าไปด้วย

"เฮ้ย!!!! จะทำอะไร!!!" ใบตองตะโกน แต่เพื่อนก็ยังหลับกันอยู่...

"ไปเข้าห้องน้ำกับพวกเราหน่อยสิ..." มิ้วและตองพูดออกมาเบาๆ แต่ปากของพวกเธอไม่ขยับเลย แล้วใครเป็นคนพูด..

ความมืดมิดภายในห้องน้ำ.... มืดเสียจริงๆ มองไม่เห็นอะไรเลย

แต่ภายในความมืดนั้น ใบตองเริ่มมองเห็นนิ้งยืนอุ้มตะวันอยู่ในสภาพที่ใครมาเห็นแล้วก็ต้องกลัว...

นิ้งอุ้มตะวันด้วยท่าแบกกระสอบทราย คอของตะวันหมุนได้ครบสามร้อยหกสิบองศา สภาพเหมือนคนคอหัก ส่วนนิ้งก็มีสภาพบวมอืดเปรียบเช่นดั่งคนจมจมน้ำ พวกเธอมองมาที่ใบตองในสภาพนั้น....

"ไปอยู่กับพวกเรานะ เพื่อน...." ร่างของนิ้งกับตะวันที่ไร้ชีวิตป่าวประกาศออกมาอย่างแผ่วเบา....

มือที่ถูกมิ้วและตองจับอยู่ของใบตอง และสะบัดออกโดยสัญชาตญาณ แล้วใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองผลักทั้งสองคนนั้นเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็จัดแจงล็อกประตูไว้อย่างแน่นหนา 

ใบตองได้ยินเสียงร้องไห้ เสียงหัวเราะ ดังออกมาจากในนั้น ห้องน้ำนั่นเอง...

 ด้วยใจที่คิดทรยศเพื่อน และความกลัวที่มีอยู่เต็มอก.... ใบตองเดินเปิดประตูออกไปหน้าระเบียงตากผ้า.... ยืนมองลงไปข้างล่าง มันช่างสูงเสียจริงๆ.....ถ้าตกลงไปข้างล่าง...คงไม่ต้องตามหาศพเลยล่ะ เพราะมันต้องเละอยู่แล้ว.....

ใบตองคิดแค่นั้น ก็เดินเข้าไปที่ขอบระเบียง ยกขาข้างขวาขึ้น ก่ายขอบระเบียงไว้.....ปากก็เพ้อรำพันต่อเพื่อนๆเป็นครั้งสุดท้าย....

"ลาก่อนเพื่อนๆ เราคงจะได้เป็นเพื่อนกันใหม่...ทุกๆคน... เราขอโทษ....." ประโยคสุดท้ายที่ใบตองพูดออกมา ก่อนที่ึความมืดมิดจากพื้นดินด้านล่างจะสูบร่างของเธอหายไปตลอดกาลนานเท่านาน.....