เพื่อนตาย My school

ลำดับตอนที่ #2 : ความวุ่นวายสับสนปนเร้นลับ

ถูกทิ้งไว้ในความมืดมิด
ปวดดวงจิตคิดอาฆาตพร้อมล้างผลาญ
เจ็บปวดร้าวเพื่อนทิ้งเราไม่พยาบาล
เคียดแค้นทรมานทิ้งกันได้ไม่งามดี
 

บรรยากาศภายในหอพักนั้นเงียบสงบ ไม่มีใครพูดเพราะทุกคนได้เห็นสีหน้าของพวกที่รอดชีวิตมาจากเหตุการณ์น่าสยดสยองนั้น ซึ่งแต่ละคนก็คิดเป็นความเห็นเดียวกันคือ มันน่ากลัว...น่ากลัวจริงๆ

"เราเห็น...มันโผล่ขึ้นมาจากสระ" ษรรค์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ใช่ๆ เราเห็นชัดเลย จริงมั้ยพวกเรา...." เอิร์ธตะโกนหาแนวร่วม ในขณะที่สีหน้ากำลังหวาดระแวง

"อืม เราก็เห็น...จ๊อบสั่งให้พวกเราหนีออกมา แล้วจ๊อบเค้า.....เค้า...." เขตต์พรรณนา...

"เค้าตายแล้ว!!!!" ขุนตวาดโพลงขึ้นมา น้ำเสียงสั่นๆคล้ายจะร้องไห้...

"แล้วใครฆ่าจ๊อบ ใครมันเป็นคนทำ!!!!" เติ้ลฝืนใจถามด้วยความสลดใจ

"...พอเถอะน่า พอได้แล้ว จ๊อบตายแล้ว มันจบแล้ว!!!!!" และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชาย... สายน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจากเบ้าตาของ ต้นกล้า ....เด็กชายที่เคยเงียบขรึม ขณะนี้เค้าร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก....

เสียงของเพื่อนผู้หญิงเริ่มดังขึ้นตามลำดับ ดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนดังกว่าเสียงเดินของใครบางคนมาที่หน้าประตู...

"นี่ทุกคน!!! หยุดพูดกันก่อนตอนนี้พวกเราเหลือกันอยู่แค่ยี่สิบสามคนเองนะ อยู่เฉยๆ...ฉันจะนับ...." ยูพูดทั้งกลัวทั้งเห็นใจ

"ครบ.....ยี่สิบสามคน...แล้ว....แล้วใครเคาะประตู!!!!" คำถามจากยูที่ยังค้างคาใจเพื่อนๆทุกคน...

"อาจารย์!!!! อาจารย์แน่ๆ อาจารย์ช่วยพวกหนูด้วยนะคะ พวกหนูติดอยู่ในนี้ หนูยังไม่อยากตาย!!!!" ตองเริ่มตะโกนเรียกสิ่งที่อยู่ภายนอกประตู ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนั้นเป็นอะไร...เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าเดินเิข้าไปดูเลย

ใบตอง มองตองด้วยความยโส ก่อนที่จะมองตองด้วยสายตาที่เย็นชา เพื่อข่มความสติแตกของตองเอาไว้...ได้ผล...ตองเงียบลงจริงๆ...  แต่เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นเรื่อยๆ...

ปิ่นตัดสินใจยืนพรวดขึ้นมากระชากมือจ๋าให้ลุกขึ้น เดินจ้ำขาเข้าไปทางประตู เธอเริ้มมองเห็นเงาตะคุ่มๆที่หน้าประตู...

เธอพยายามข่มความกลัว ก่อนสั่งให้จ๋าตะโกนออกไปตามที่เธอสั่ง...

"เห้ย!! แกเป็นใคร ออกมานะเว้ย เพื่อนๆกลัวกันหมดแล้ว.." แน่นอนว่านี่เป็นประโยคที่จ๋าไม่ได้คิดจะพูดเอง ปิ่นกำหนดให้จ๋าพูดไว้อยู่ก่อนแล้ว....จ๋าจึงจำ้เป็นต้องพูดตาม....

เสียงเคาะประตูเริ่มเบาลง จนหยุดไป ประตูกระจกที่เคยใสกลับมีฝ้าสีแดงสดเกาะอยู่เต็มบานเกร็ด...

ถาพข้างหน้าที่ปิ่นเห็น ทำให้เธอถอยหลังหนี ทิ้งจ๋าไว้หน้าประตูคนเดียวด้วยสภาพตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก...

"พวกแกไม่ช่วยเรา เราตาย เพราะพวกแก ไปอยู่กับเราซะดีๆ!!!" มือสีขาวเริ่มทะลุผ่านกระจกเข้ามา...

มือนั้นคว้าเข้าที่ลำคอของจ๋า ผ่านหน้าปิ่นไปในระยะเผาขน....

แรงบีบนั้นมหาศาล เจ้าของมือนั้นกำมือแน่นขึ้น แล้วกระชากกลับด้วยแรงที่เหนือกว่าธรรมชาติ!!

กระจกบานเกร็ดคมๆ ปาดเนื้อหนังของจ๋า เลือดสีสดกระจายลงบนพื้นเป็นวงกว้าง...

...การตายต่อหน้าต่อตาของจ๋า ทำให้ปิ่นบ่อน้ำตาตื้นเหมือนเด็กสามขวบ ร่างของเธอทรุดลงแล้วสลบไปกลางวงเลือดนั้นเอง...

และแล้วทุกคนก็ไม่ได้กลับไปที่หอพักของตัวเองอีก เพราะไม่มีใครกล้ากลัาโดยเฉพาะพวกผู้ชายเพราะต่างคนต่างคิดว่า จะมีคนเดินกลับเป็นเพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคน จากตอนนี้ที่เหลืออยู่แค่แปดคน อาจจะเพิ่มเป็นเก้าก็ได้ แล้วอีกหนึ่งนั้นอาจจะไม่ใช่คนอีกแล้ว...

หอพักที่หนึ่งเลยกลายเป็นเหมือนสถานที่หลบภัยที่ทุกคนไว้วางใจมากที่สุด เพราะตอนนี้ทุกคนอยู่รวมกันที่นี่หมดเกือบทุกคน...

ค่ำคืนอันแสนทรมานผ่านพ้นไปโดยไม่เสียใครไปอีก แต่ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่า มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเท่านั้น!!!!