[ Fic : Harvest Moon ] ขยับรักป่วนใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : [First stage] เจอเธอโดย... บังเอิญ?

เช้าอีกแล้ว.. หาววว ที่นี่มัน.. บ้าน หรอ
จำได้ว่าตอนสุดท้ายชั้น.. อยู่ที่คลินิคนี่ ? แล้วทำไม...

สาวผมทองลุกพรวดจากเตียงนอนเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตัยงนอนในบ้านตัวเอง ?

ชั้นมาอยู่บ้านได้ไงเนี่ย ?

"อ้าว... ตื่นแล้วหรอ นึกว่าเธอจะนอนยันบ่าย" ที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน ยังมีคนๆหนึ่งนั่งหันมายิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี
"นาย...เป็นใคร ? นายมาบ้าั้นชั้นทำไม ต้องการอะไร อย่ามาเงียบ ตอบมานะ !" แคลร์คว้าหมอนหนุนออกมาจากบนเตียงออกมาขว้างใส่ชายแปลกหน้า

"นี่เธอ โอ้ย! หยุดเลยๆ" ชายผมสีน้ำตาลตะปบหมอนใบสุดท้ายที่แคลร์ขว้างมาใส่เขาให้อยู่นิ่ง แล้วค่อยๆวางหมอนทั้งหมดลงบนขอบเตียง
"ผมแค่ไม่อยากเห็นเธออยู่กับด๊อกเตอร์นั่น ผมเจอเธอนอนอยู่ ผมก็แค่.." ชายแปลกหน้านิ่งเงียบ
"ฉุด ชั้น มา ! ไอ่บ้า !! " แคลร์รีบลุกออกจากเตียงเดินขาถี่เข้ามาใกล้ชายผู้หวังดี ง้างมือไปข้างหลังอย่างเต็มที่ แล้วเตรียมจะฟาดลงใบหน้าของชายหนุ่ม ชายผมน้ำตาลหันหน้าขวับหนี มือใหญ่ข้างหนึ่งของเขารวบข้อมือบางของสาวน้อยเอาไว้อยู่หมัด

"ผมไม่ได้ฉุดเธอนะแคลร์ ผมช่วยเธอด้วยซ้ำ" สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มจริงจัง ข้อมือแกร่งออกแรงบีบมือเล็กให้แน่นขึ้น ไม่ปล่อยโอกาสให้เด็กสาวขยับตัวหนี เขาใช้มืออีกข้างรวบใบหน้าของเธอให้หันมามองหน้าเขา ตาประสานตา ฝ่ายชายไม่ปล่อย ฝ่ายหญิงก็ไม่หยุด

เค้ารู้ชื่อชั้นได้ไง แคลร์แอบอึ้งในใจแต่ก็ไม่ยอมแสดงออกด้วยสีหน้า เธอยังคงทำตัวหยิ่งใส่เขาอยู่ด้วยซ้ำ
"ใครๆก็รู้ว่าด๊อกเตอร์น่ะอันตรายต่อผู้หญิงอย่างเธอขนาดไหน ถ้าผมไม่ได้ช่วยเธอออกมานะ  เมื่อวานเธอคงไม่รอดจากเขาแน่" เขาค่อยๆคลายมือออกจากใบหน้าและมือเล็กๆของสาวน้อย ตอนนั้นเองที่สองมือเรียวได้กำหมัดทั้งสองมั่น ชกเข้าหน้าท้องเขาอย่างจัง

"อุ๊ก ! เธอ.. โอยย ต่อยเข้ามาได้ไงเนี่ย ผมช่วยเธอมานะ รู้จักสำนึกบุญคุณสะบ้างเซ่"
แคลร์มองหน้าชายผู้หวังดีก่อนจะพูดเย้ยหยันเขาอย่างอารมณ์ดี
"หมัดตะกี้น่ะ ค่าที่นายลวนลามชั้น"

ปั๊ก ! 
"นี่ค่าที่นายลักพาตัวชั้น"

ปั๊ก ! 
"และนี่ค่า..."
พูดไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็รีบพูดแทรกเธอ กันว่าตัวเองจะได้ไม่ต้องโดนต่อยซ้ำอีกรอบ

"พอเลยๆ.. นี่เธอ.. จำผมไม่ได้จริงๆหรอ.. ?" เขารีบเตือนความจำเธอ ก่อนที่เธอจะทำร้ายเขาไปมากกว่านี้

"ใคร ?"  แคลร์พยายามนึกหน้าเพื่อนเก่าๆ

"นึกให้ดีสิ ผมน่ะเพื่อนซี้สมัยเด็กของเธอเลยนะ ผมชื่อ..." ชายผมน้ำตาลพยายามทำให้เธอนึกได้

"เดี๋ยว ชั้นนึกเอง นายเงียบไปเลยนะ " แคลร์หลับตาพยายามใช้ความคิด

"นายชื่อ คิดส์ ? "เธอลองถาม เขาส่ายหน้า
"คิม หรือ คีน นะ?" เธอลองถามอีกครั้ง เขาก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เอ่อ รึว่าจะเป็น คลิก ?" แคลร์เริ้มคิดหนัก เมื่อรู้ว่าเพื่อนเก่าคนนี้ไม่ได้ชื่อ คลิก
"อ๋อใช่ ! นายชื่อ คลิฟฟ์" ให้ตายเถอะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เกือบลืมเธอแล้วนะเนี่ย

ในที่สุด ! เธอก็จำได้ คลิฟฟ์ตะโกนในใจ

"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เธอสวยขึ้นนะเนี่ย" คลิฟฟ์ชมเธอซึ่งๆหน้า
"นายก็หล่อขึ้นเหมือนกันแหล่ะน่าา" แคลร์ยิ้มตอบเขา

คำชมเพียงสองประโยคทำให้คนทั้งคู่เงียบกันไปสิบวิ...

"เอ่อ แล้ว นายจะไปไหนต่อหรอ ?" สาวผมทองตั้งคำถามเพื่อทำลายบรรยากาศน่าอึดอัด เธอแอบไปเห็นใบหน้าคล้ำอมแดงแจ๋
"ไปโบสถ์น่ะ" คลิฟฟ์กระแอมไอสองสามทีก่อนจะตอบเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อ่ะ อืม.." 

อะไรของตานี่นะ ทำไมต้องหน้าแดงใส่ชั้นด้วย ! ....

"ถ...ถ้า.. ถ้าเธอสบายดีแล้วงั้น ช..ชั้นขอตัวก่อนนะ !" คลิฟฟ์พุ่งตัวออกไปทางประตู และทิ้งแคลร์ให้ยืนแปลกใจอยู่อย่างนั้น.. สาวน้อยขยับตัวเดินไปที่หน้ากระจกเพื่อสำรวจใบหน้าตัวเอง

.. น..หน้าแดง.. ?
... มันก็แค่เรื่องบังเอิญ สินะ.. คลิฟฟ์ไม่มีทางชอบเราหรอก..

-----

นั่นสิ... เราจะไปชอบแคลร์เค้าได้ยังไง.. ไม่ได้เจอกันตั้งนาน..แล้วนี่นะ 
คลิฟฟ์ทิ้งตัวนอนก่ายหน้าผากลงบนเตียงในห้องพักโรงแรมอยู่เงียบๆอยู่สักพัก เจ้าของห้องอีกคนก็เดินเข้ามา นั่นทำให้คลิฟฟ์รีบคลุมโปงนอนเพราะยังไม่ชินกับการอยู่ร่วมกับคนอื่นในเมืองสักเท่าไร

โดยเฉพาะหมอนี่..

"อ้าวคลิฟฟ์ หลับซะแล้วหรอ" ชายสวมหมวกเดินเข้ามาทักทายเขาจากปลายเตียง
"..."
"ไม่ไหวเลยนะนายเนี่ย นอนทั้งๆที่ยังไม่ถอดรองเท้า ..ไม่เนียนเลยนะ" ลืมถอดรองเท้าหรอเนี่ย กำ! สิ้นเสียงของเขา คลิฟฟ์ก็สบถกับตัวเองในใจพร้อมสะดุ้งตัวสะบัดรองเท้าออก
"!!"  
     ภาพที่เห็นตรงหน้าเป็นภาพที่ได้พบได้เจอตามปกติตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่เพิ่งย้ายมา ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายติดหมวกลุคนิ่งๆเงียบๆชื่อ เกรย์ จะเป็น..เกย์

     เกรย์ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวคลิฟฟ์ออก แล้วหอมแก้มชายที่นอนบนเตียงเบาๆ ก่อนจะกลับไปนอนเตียงตัวเอง แรกๆคลิฟฟ์ก็ตกใจกับการกระทำของเกรย์อยู่หรอก แต่พอนานๆเข้ามันก็ชิน จนเขาเริ่มสับสนว่าตัวเองเป็นเพศอะไรกันแน่.. 

แต่ว่าเรา.. แอบชอบแคลร์มา..ตั้งแต่เด็กแล้วนี่..นา คลิฟฟ์หลับลงอีกครั้งและพยายามนอนทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาช่วยแคลร์จากหมอ โดนเธอต่อย และหนีเธอออกมา ทั้งๆที่ยัง...ไม่ได้บอกความรู้สึกที่เก็บไว้นานตลอดสามปี..


สุดท้ายก็ไม่กล้าบอกไปอีกแล้ว..สินะ