เพื่อนตาย My school

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นที่เริ่มก่อตัวจากบางสิ่ง

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ไม่ขำ
เริ่มตอกย้ำสิ่งเงื่อนงำมองไม่เห็น
ฟังไม่รู้ดูไม่ออกบอกไม่เป็น
เปรียบดังเช่นสิ่งเร้นลับมาย่างกาย...

แสงอาทิตย์โพล้เพล้ ดวงตะวันค่อยๆคล้อยต่ำลง เลือนหายไปในหุบเขา ลมพัดโชยอ่อนๆ ใบพญาสัตบรรณพลิ้วไหว ปลิวตกลงตรงกลางวงสนธนา ใต้ร่มเงาของต้นพญาสัตบรรณ...

"ทุกคนเรามานั่งคุยกันเรื่องอะไรกันดีล่ะ" มิ้วเปิดวงสนธนาด้วยน้ำเสียงสดใส

"เรื่องผีๆ  เป็นไง!!!" เอิร์ธตอบโดยไม่ได้หันไปดูสีหน้าเพื่อนๆที่นั่งอยู่ข้างหลังเลยว่าแต่ละคนมีสีหน้าอย่างไร

   บรรยากาศในตอนนี้ เริ่มมืดอึมครึมยิ่งกว่าบรรยากาศของเมฆที่กำลังจะตั้งเค้าและก่อตัวเป็นพายุในอีกไม่ช้า

   พวกเราเป็นเด็กนักเรียนชั้นม.1 รร.Dark Soul School...  วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่พวกเราจะได้เลื่อนชั้นขึ้นม.2กันแล้ว พวกเราเลยหากิจกรรมสังสรรค์ทำร่วมกัน...จึงได้กิจกรรมการสนธนาเรื่องลึกลับที่ทุกคนรู้ เอามาเล่าสู้่กันฟัง

"จะว่าไปนะ พวกเราไม่น่ามาคุยกันเรื่องพวกนี้เลย นี่มันจะมืดแล้ว มันจะเป็นลางไม่ดีเปล่าๆ..." แจงพึมพำออกมาเบาๆ ทำให้เพื่อนๆทุกคนหันหน้ามามองแจงด้วยสายตากังวล เป็นตาเดียวกัน

"มันก็จริงนะ เราทำอย่างอื่นกันดีกว่ามั้ยเนี่ย..." พลอยเห็นด้วยกับแจงจึงหันหน้าไปปรึกษาเบ๊นซ์ด้วยสีหน้าที่กังวลไม่แพ้กัน

"เราว่า แยกย้ายกันกลับหอกันก่อนดีมั้ย เพราะถึงยังไงพวกเราก็ไม่ได้กลับบ้านกันอยู่แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ได้มาคุยกันใหม่หนิ" ยุ้ยออกความเห็นซึ่งเป็นการลดความหวาดกลัวของเพื่อนๆหลายคนได้มากเลยทีเดียว...

"อืม ดีเหมือนกัน" ทุกคนพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

ในขณะที่ทุกคน เหมือนมีจิตใจเดียวกัน ลุกขึ้นยืนถือกระเป๋านักเรียนคนละใบสองใบ...เสียงกุกกักในการเก็บของ ของทุกคน...ยังเบากว่าเสียงใต้ผืนน้ำที่มีอยู่เพียงก้นบ่อกาโตะ...บ่อน้ำอาถรรพ์ของโรงเรียนแห่งนี้

   สภาพบ่อกาโตะเคยมีน้ำอยู่เต็มบ่อเมื่อปีที่แล้ว...น้ำใสมองเห็นสิ่งมีชีวิตมากมายแหวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำนี้

   แต่ตอนนี้สภาพเปลี่ยนไปแล้ว เหลือเพียงน้ำที่มีเพียงก้นบ่อ ซากปลาตายที่เน่าลอยอืด...แต่น่าแปลกใจ เพราะไม่มีกลิ่นปลาเน่าโชยขึ้นมาเลย...

   สายตาทุกคู่ที่จับจ้อง มีเพียงกลุ่มสาวๆที่วิ่งหนีออกมาจากลานพญาสัตบรรณไป โดยไม่ทิ้งคำร่ำลาเพื่อนที่เหลืออยู่ ซึ่งอาจจะไม่ได้กลับมาคุยกันอย่างที่หวังไว้ก็ได้ รวมทั้งภพและนาย...ได้ชวนกันวิ่งหนีกลับหอกันหมดแล้ว

ผิวน้ำที่เคยนิ่งไม่ไหวติง กลับมีระลอกคลื่นเล็กๆกระทบขอบบ่อ หยดน้ำที่กระเซ็นออกหยดมาโดนใบหน้าของ"จ๊อบ"

ทำให้หน้าสีขาวซีดของทุกคนในที่นี้หันมามอง"จ๊อบ"ด้วยความลุ้นระทึก 

หน้าของ"จ๊อบ"มีหยดน้ำสีแดงสดเกาะอยู่เต็มใบหน้า....

ในขณะเดียวกัน "จ๊อบ" เริ่มมองเห็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งเริ่มคืบคลานขึ้นมาจากบ่อ...และมีเพียงเขาคนเดียวที่มองเห็น"สิ่งนั้น"

"ทุกคน...." จ๊อบละสายตาจากบ่อ หันมามองเพื่อนๆ เพราะเขาคิดว่ามันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะได้เห็นพวกเขา และก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำเพื่อให้เพื่อนได้หนีรอดกลับไปได้อย่างปลอดภัย ส่วนตัวเองจ๊อบก็รู้ว่าเขากำลังจะตาย!!

"หนีไป!!!!" นั่นเป็นประโยคที่พวกเพื่อนชายของฉันได้ยินจากปากจ๊อบ ก่อนที่จะวิ่งสุดชีวิตเพื่อหนีออกจากตรงนั้น หนีสิ่งที่ไม่ควรเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยเลย หนี...หนีเพื่อนคนนั้นที่ต้องการความช่วยเหลือเหมือนกับพวกเขา..

และไม่มีใครได้ยินเสียงของ"จ๊อบ"ที่เรียกร้องหาชีวิตจากเพื่อนๆเลย ไม่มีใครเลย ไม่มีจริงๆ

.......เสียงนั้นค่อยๆแผ่วเบาลงไปเรื่อยๆ ราวกับเริ่มล่องลอยหายไปตามสายลมและกลื่นพญาสัตบรรณ..

ห่างเหินกันไปสำหรับภาพรางๆที่ปรากฏ ภาพของเพื่อนที่กำลังโดนสิ่งนั้นดึงทึ้งลงสู่ก้นบ่อ สิ่งนั้น...คืออะไร??
ไม่รู้กันทั้งนั้น รู้เพียงอค่ว่ามันอันตรายและไม่น่าพิศวาทสักเท่าไร่ จึงจำเปนต้องวิ่งหนีตามความต้องการของร่างกายเพื่อให้อยู่รอดต่อไป และไม่ตายเหมือนเพื่อนที่เป็นแค่เพียงความทรงจำ!!