[FIC :Soul Eater]สุดคูลแซบซ่า ขอคว้าใจ ยัยกะโปโล

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องของนายเถอะ.

@Death City

ที่นี่ ชิบุเซ็น.
สอนการใช้อาวุธแก่นักเรียนเพื่อปราบวิญญาณคิชิน

ฉัน มากะ อัลบาร์น ผู้ใช้อาวุธเคียวเหมือนแม่ฉัน
ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่กับสึบากิจังและด๊อกเตอร์สไตน์ที่ข้างสนามการประลอง ยืนดูไอ้หมอนั่น(?)กับแบล็คสตาร์สู้กับคิดส์คุงอยู่..

ถามว่า ตอนนี้คู่หูฉันอยู่ไหนน่ะหรอ..

"อ๊๊ากก ก..! "

เฮ้อออ.. โซล อีทเตอร์ อีแวนส์

          หลังจากที่โซลและแบล็คสตาร์แพ้ราบคาบแล้ว ฉันเดินเข้าไปลากคอเสื้อหมอนั่นกลับเข้าข้างสนามประลอง สึบากิจังก็รีบวิ่งไปดูแบล็คสตาร์ ส่วนคิดส์คุงก็สลบไปพร้อมกับมีแพตตี้และริชนั่งดูแลอยู่ข้างๆ

"นายนี่มันเพ้อเจ้อชะมัด คิดไปลองดีกับ เดธเดอะคิดส์ คนนั้นน่ะ" ฉัน 

"คิดส์ก็เว่อร์ไปหน่อย แค่ปลายผมโดนเคียวของโซลตัดขาดไป ก็ถึงกับรับไม่ได้เพราะขาดความบาลานส์เนี่ยนะ" ฉันหันไปมองคิดส์คุงนอนชักกระตุกอยู่ที่พื้น เฮ้อ..แต่ละคน

"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า"
โซลที่โดนยิงอัดคลื่นวิญญาณใส่ด้วยเดธแคนอนจนนอนสลบหมดแรงไม่เหลือชิ้นดีขนาดนี้แล้วยังจะมาโบ้ยปากบอกว่าไม่เป็นไรๆเนี่ยนะ...

"ก็บอกว่า ไม่เป็นไรๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า.." หมอนั่นหันมาชูนิ้วโป้งให้
"ก็ชั้นมันคูลนี่นา ฮ่าๆๆ" 

"... ขนาดใกล้ตายแล้วยังจะมากวนอีก ..เห๊อะ!  ฉันจะไม่ช่วยให้นายเป็นเดธไซส์!!" ฉันปล่อยคอเสื้อหมอนั่น แล้วนั่งคุกเข่ากอด อกแสดงความไม่พอใจ(อย่างมาก)

.... สตันท์กันไปสามวิ...

"หา !? เธอเอาจริงหรอ ที่ว่าจะไม่ช่วยให้ชั้นเป็นเดธไซส์น่ะ ??" 
"จริง..ก็นายชอบมากวนฉัน" ฉันจะไม่มองหน้าโซล ไม่มอง..ไม่มอง...ไม่มอง!
"ชั้นกวนอะไรเธอไม่ทราบ? ก็แค่ทำตัวปกติเหมือนทุกวันๆ" โซลแขวะยิ้มใส่ฉัน
"ฮึ่ย! ฉันไปละ! จะอ่านหนังสือ!" 
ฉันลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น โซลนั่งนิ่งในท่าเดิม.. เรื่องนายเถอะ! จะทำอะไรก็ทำ

จะไปหาคู่หูใหม่ ก็ไป..ซะเถอะ

ตกเย็นวันนั้นเอง ฉันเดินไปนั่งเล่นที่เก้าอี้ข้างสนามบาส.. ลูกบาสถูกใครก็ไม่รู้วางนิ่งไว้กลางสนามนั้นอย่างเดียวดาย..

"....." ไม่มีคำพูดใดลอดออกจากปากฉัน.. นี่ฉันจริงจังกับโซลมากไปรึป่าวนะ?
ฉันลุกจากที่นั่งไปที่ลูกบาสนั้น อุ้มมันขึ้นมาแล้วเดาะมันลงพื้น 1 ที 2ที 3ที... ปากก็บ่นอะไรก็ไม่รู้เรื่อยๆ ตามความรู้สึกของฉันตอนนี้

"นี่โซล.. ฉันจริงจังกับนายไปรึป่าวนะ?..ฉันทำอะไรผิดต่อนายไปรึป่าว.." ลูกบาสถูกเดาะลงพื้น
"นายเคยสอนฉันเล่นบาสนี่นา.. ฉันจำได้" ลูกบาสเด้งขึ้นลงตามจังหวะ
"นี่.. นายออกมาตอบฉันสิ" ลูกบาส..หมดแรงเด้งขึ้นเพราะฉันไม่ยอมเดาะมันอีก ปล่อยให้มันเด้งไปตามแรงที่เหลืออยู่ เด้งไปไหนของมันก็ไม่รู้.. แต่ตอนนี้ คนที่ฉันต้องการพบมากที่สุดเค้าไปอยู่ไหนกันนะ?..

"โซล นายอยู่ไหนน่ะ.. ออกมาตอบฉันสิ ออกมาตอบฉันนะ... ฉันขอโทษ!.." ฉันทรุดตัวลงนั่ง ปล่อยโฮกลางสนามบาสนั้นนั่นเอง..

ฉันร้องไห้ ร้องๆๆๆ ร้องไห้กับความผิดพลาดของตัวเอง ฉันทำผิดต่อโซล ฉันไม่น่าไปตวาดโซลแบบนั้นเลย.. ฉันนั่งร้องไห้ปิดหูปิดตาไม่รับฟังเสียงจากอะไรทั้งนั้นจนกระทั่ง..

ตึก ตึก...
รู้สึกว่าเหมือนมีใครเดินมาทางนี้นะ...

ตึก ตึก..
เสื้อเหลืองๆดำๆ กางเกงสีแดงเลือดหมูงั้นหรอ..?

ตึก ตึก.
ผมชี้โด่เด่น่าเกลียดแบบนั้น..

"โซล.. นาย.. นายมานี่ตั้งแต่เมื่อไร?" ฉันปาดคราบน้ำตาทิ้งเมื่อเห็นคนตรงหน้า แล้วตั้งคำถามดักเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเขา
"นานพอทีจะได้ยินเรื่องที่เธอพูดทั้งหมดนั่นแหล่ัะ" หมอนั่นยิ้มตามแบบฉบับของโซล อีทเตอร์ อีแวนส์... ซึ่งฉันก็คิดเสมอว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่กวนสมองที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
"นายอย่าขำนะ!" ฉันเผลอตวาดเขาไปรอบที่สอง
"ฉันจะขำเธอไปทำไมล่ะ ฮ่าๆๆ" โซลคงหัวเราะกลบเกลื่อนความเครียดสินะ 
"ก็เธอเป็นผู้ใช้ฉันนี่นา.. :) " 

...ตอนนั้นเองที่ฉันเป็นคนสตั้นท์เพราะรอยยิ้มที่ไม่คุ้นตาที่เห็นจากปากของหมอนั่น...

รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแบบนั้น.. คนที่อยู่ตรงหน้าฉันนี่คือ 'โซล' จริงหรอ

"นี่เธอ.. จะนั่งนิ่งอีกไปถึงไหนนะ" โซลทิ้งตัวลงนั่งคุกเข้าสูงข้างหลัง แล้วดึงผมแกละข้างซ้ายของฉัน และดึงแกละข้างนั้นแบบเบามือ
"..." และปฏิกิริยาของฉันตอนนี้ก็คือ นิ่งทำอะไรไม่ถูก   
แล้วโซลก็ดึงผมแกละฉันอีกข้าง และเริ่มดึงแกละฉันไปทางซ้ายที ขวาที ในขณะที่ปากก็ฮัมเพลงไปด้วย เอ่อ.. เพลง papermoon เนี่ยนะ?
"งือๆ..." ฉันเบ้ปากตามจังหวะการโยกหัว โซลนี่ก็นะ..เล่นเป็นเด็กไปได้ -_-

"นี่.." โซลหยุดขยับมือ แล้วคล่อยๆปล่อยมือออกจากผมแกละฉัน
"?" 
"ฉันไปละ" รู้สึกว่าโซลจะหมดอารมณ์เล่น เพราะฉันอีกแล้วหรอ?
โซลลุกขึ้นยืน เสียงเพลงจากปากเขาดับหายไป
"เอ่อ โซล.." ฉันจับปลายกางเกงย่นๆของโซลเอาไว้ โซลหยุดเดินแล้วเอามือใส่กระเป๋าเสื้อ
"จะไปไหนล่ะ?" ฉันเงยหน้ามองเขา กลัวว่าโซลจะโกรธที่รั้งเขาไว้เลยหลับตาปี๋

"ฮ่าๆๆ" อ้าว? นายหัวเราะ? ไม่โกรธหรอ?
"หิวแล้วสิ วันนี้เวรทำอาหารของมากะใช่ม้าา มีอะไรกินล่ะ?" หมอนั่นทำหน้าตายียวนกวนประสาทใส่ฉันอีก
"โอ๊ะ? ต้องไปซื้อของนี่นา ลืมซะสนิทเลย" นั่นสิ วันนี้เวรฉันนี่นา!
"ว่าไงนะ?!" โซลทำหน้าแหยใส่ฉัน 
"โทษทีนะ วันนี้กินบะหมี่ถ้วยแล้วกัน" ฉันวิ่งนำโซลไปก่อน และพูดกวนหมอนั่นไำปอย่างนั้นแหล่ะ  
"อย่ามาล้อเล่นน่า!" หน้าโซลโกรธเนี่ย น่ารักจัง

แล้วพวกเราก็วิ่งกลับบ้านด้วยกัน และอาหารเย็นวันนี้ก็คือ บะหมี่ถ้วยนั่นเอง :)