แกล้งรักเธอ ยัยตัวร้าย

เนื้อเรื่อง

   บทที่ 1

  วันแรกของการเปิดเทอมกับอากาศที่สดใส นักเรียนทุกคนต่างก็มาโรงเรียนกันแต่เช้า คงเพราะมีเรื่องมากมายหลายอย่างไปคุยกับเพื่อนๆ เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องมาแต่เช้า เพื่อพูดต้อนรับวันเปิดเทอมหน้าเวที เธอก็หันไปเจอกับเพื่อนของเธอจึงได้เข้าไปทัก ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างคนอารมณ์ดี

กฤติกา: “ไง ยัยดามาแต่เช้าเชียวนะ^o^~”เธอทักเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงสดใส

วิชชุดา: “อ้าว! กริชเธอก็มาเช้าเหมือนกันนะ”หญิงสาวหันมาตอบเพื่อนของเธอ

กฤติกา: “ก็วันนี้ฉันต้องขึ้นไปพูดบนเวทีน่ะก็เลยต้องมาแต่เช้า เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะดา”กริชชวนเพื่อนสาวให้รีบเข้าโรงเรียน

นทีกานต์: “กริช ดา รอฉันด้วยซิ พวกแกจะรีบไปไหนกัน”มีใครบางคนตะโกนเรียกพวกเธอ จึงหันไปตามเสียงเรียกก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร

วิชชุดา: “จะตะโกนทำไมย่ะ เสียงดังแต่เช้าเลยนะ”วิชชุดาแขวะเพื่อนชายทันที

กฤติกา: “มาเช้าเป็นกับเขาด้วยนะ นที”กริชพูดแซวนทีกานต์ ทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาเพราะความอาย

นทีกานต์: “โธ่ พวกเธอก็พูดกันแรงไป เปิดเทอมใหม่ก็ต้องทำตัวให้ดีขึ้นมั้งซิ ลืมนทีคนเก่าไปได้เลย”

วิชชุดา: “ค่ะๆท่านนทีรีบเข้าโรงเรียนได้แล้ว”วิชชุดาหันไปเร่งเพื่อนทั้งสอง เพราะเธอหันไปเห็นโจทย์ของเพื่อนสาวข้างๆเธอ ดูจากสีหน้าแล้วหมอนี่อารมณ์คงจะไม่ดี อย่าให้ทั้งสองคนได้เจอเป็นดีกว่า วันนี้ยัยกริชอารมณ์ดีด้วย

นทีกานต์: “จะรีบไปไหนล่ะ ฉันหิวข้าวอ่ะพาฉันไปกินข้าวก่อน”นทีกานต์พูดขัดก่อนที่วิชชุดาจะพากริชเข้าโรงเรียน

วิชชุดา: “จะกินข้าวใช่ไหม ก็ไปกันซิจะยืนกันอีกนานไหม”ตอนนี้วิชชุดาคิดแค่อยากจะพากริชไปให้พ้นจากตรงนี้ ไปไหนก็ได้เพื่อไม่ให้สองคนนั้นได้เจอกัน

กฤติกา: “เป็นอะไรรึเปล่าดา ทำไมดูร้อนรนจัง”กริชหันมาถามวิชชุดาเมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางของเพื่อนสาวแปลกไป

วิชชุดา: “เปล่านี่ รีบไปกันเถอะนะ”แต่ว่าสายไปแล้วเขาคนนั้นได้เดินตรงมาทางที่พวกเขาอยู่กัน

ชีวิน: “โอ้ นึกว่าใครคุณประธานนักเรียนนี่เองมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย”มาถึงเขาก็พูดกวนประสาทใส่เลย แต่คนฟังก็ใช่จะยอมซะเมื่อไหร่ เธอหันไปประจันหน้ากับเขาแล้วตอบกลับ

กฤติกา: “อ้าว นึกว่าเสียงสัมพเวสีที่ไหนมาขอส่วนบุญแต่เช้าเป็นนายเองเหรอชีวิน แล้วนายมาเกะกะอะไรแต่เช้ามิทราบ”เธอตอบกลับไปทำเอาคนฟังหน้าหงายเลยทีเดียว

ชีวิน: “เธอนี่มัน...”

กฤติกา: “ฉันมันทำไม มีอะไรก็พูดมา ฉันไม่ชอบอะไรค้างคา”

วิชชุดา: “ไปกันเถอะกริชเดี๋ยวก็สายหรอก”วิชชุดาพูดแทรกขึ้นก่อนที่จะมีการวางมวยกัน

ชีวิน: “ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยดาวลูกไก่”

9.00 น. คาบเรียนที่ 1

อาจารย์ทิชากร: “สวัสดีจ๊ะทุกๆคนวันนี้มากันครบเลย อ้อ!กฤติกาจ๊ะพูดได้ดีมากเลย ครูขอบใจทุกคนมากเลยนะที่มากันแต่เช้าเลยได้คำชมจากท่านผอ.ด้วยล่ะ”อาจารย์ทิชากรที่ปรึกษาประจำชั้น พูดคุยกับนักเรียนทุกคนว่าปิดเทอมไปทำอะไรกันมาบ้าง แต่มีอยู่สองคนที่ไม่สนใจใครเลย จับจ้องอยู่ที่หญิงสาวไม่วางตา คนหนึ่งมองด้วยความชื่นชม รักใคร่ ส่วนอีกคนก็มองเพื่อจะหาวิธีเอาคืน

วิชชุดา: “นี่ รู้สึกว่านายวินทร์นั้นมองแกอยู่นะ กริช”วิชชุดากระซิบถามเพื่อนของเธอ

นทีกานต์: “นี่ ฉันเห็นไอ้วามองแกด้วยอ่ะ”นทีหันหลังมาบอกเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่ข้างหลังเขา

กฤติกา: “ฉันรู้แล้วย่ะ ทำเป็นไม่สนใจอยู่นี่ไง”กริชตอบเพื่อนทั้งสองแต่ตายังมองอยู่ที่หนังสือการ์ตูน เพื่อไม่ให้สองคนนั้นรู้

โกศล: “ไง กริชปิดเทอมที่ผ่านมาไปเที่ยวไหนมาบ้างบอกเรามั้งซิ”มีใครบ้างคนเดินเข้ามาหากริช ไม่ใช่ใครนายโกศลนี่เอง

กฤติกา: “เหอะๆ วันๆฉันไม่ว่างมากไปเที่ยวมั่วซั้วเหมือนนายหรอกนะ แต่ถ้าจะถามว่าทำอะไรล่ะก็ ไม่มีอะไรหรอกแค่ทำงานพิเศษ ถ้าว่างก็ช่วยพ่อจับโจร”

โกศล: “...เหรอ ดีนะ...”สีหน้าของโกศลเปลี่ยนไปทันตาเห็น เขาคงตกใจไม่ใช่น้อย แต่มันกลับทำให้คนที่นั่งฟังได้ยินเข้าถึงกับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

ชีวิน: “ฮ่าๆๆๆๆ ยัยนี่ด่าว่าแกมันไม่มีประโยชน์วะไอ้ศล ยัยนี่มันร้ายจริงๆเลย55+”ถึงชีวินจะขำมากแค่ไหนกริชก็ไม่สนใจเธอยังคงอ่านหนังสือของเธอต่อไป

กฤติกา: “...” วิชชุดาเลยแทรกพูดขึ้นมาว่า “ถ้าจะกวนประสาทกันก็ไปเลยดีกว่านะ หัดเกรงใจกันบ้างซิย่ะ”พอวิชชุดาพูดจบโกศลก็ขอตัวกลับไปนั่งที่เดิม ส่วนชีวินก็เดินหัวเราะแล้วกลับไปที่นั่งของเขาเอง

11.00 น.

นทีกานต์: “คิดถึงกับข้าวร้านนี้จังเลย ปิดเทอมตั้งสองเดือน”นทีพูดไปด้วยพร้อมกับจัดการอาหารตรงหน้า วิชชุดาหันไปสังเกตเห็นว่าเพื่อนสาวของไม่ร่าเริงเลยจึงถาม

วิชชุดา: “เป็นอะไรเหรอกริช ดูไม่ร่าเริงเลยนะ ไม่สบายรึเปล่า”วิชชุดาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง กริชหันมามามองวิชชุดา แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันต้องงานเข้าแน่ๆเลย”คำพูดของกริชทำเอาเพื่อนทั้งสองคนตกใจต่างพากันมองมาที่กริชเป็นตาเดียว

นทีกานต์: “อะไรทำให้แกรู้สึกอย่างนั้นล่ะ”นทีถามอย่างสงสัย แต่ยังไม่ทันได้คำตอบจากหญิงสาวใครบางคนก็เดินเข้ามานั่งข้างกริชอย่างหน้าตาเฉย ไม่ใช่ใครที่ไหไนนายชีวินทร์นี่เอง เขาหันมามองหน้ากริชแล้วอมยิ้มจากนั้นก็หันไปสนใจกับอาหารที่เขาถือมาแล้วก็นั่งกินอย่างสบายใจ ทำเอานทีกานต์และวิชชุดาอึ้งไปเลยที่อยู่ดีๆชีวินทร์เข้าใกล้กริชแถมยิ้มให้ด้วย มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

ชีวิน: “ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”ชีวินทร์หันไปถามกริช เธอเงยหน้ามามองเขาแล้วตอบเขาไปว่า“มีอะไรล่ะ”

ชีวิน: “เธอว่าฉันเป็นยังไง เอ่อ...หมายถึงว่าฉันเป็นยังไงในสายตาเธอ”

กฤติกา: “นายนะมันเห็นแก่ตัว เจ้าอารมณ์ ขี้โวยวาย ชอบทำตัวมีปัญหา ระรานคนอื่น...โดยเฉพาะฉัน”เมื่อพูดจบเธอก็กินข้าวต่อ แล้วชีวินก็พูดขึ้นว่า

ชีวิน: “ฉันมันเลวร้ายมากขนาดนั้นเลยเหรอในสายตาเธอ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย เขาเลยพูดต่อว่า “ถ้าฉันจะทำตัวใหม่ให้ดีขึ้นกว่านี้เธอจะชอบฉันไหม”ประโยคนี้ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่หันมามองที่ชีวิน แต่คนที่อึ้งและตกใจที่สุดคือกริช เขาต้องพูดเล่นแน่เลยอย่าเชื่อนะ

กฤติกา: “...เมื่อกี้นายพูดว่า...ไรนะ ล้อเล่นใช่ไหม ฮะๆตลกดีนะ”สีหน้าของกริชเริ่มเปลี่ยน ในหัวมีแต่ความสับสนและงง อยู่ดีๆเขามาพูดอะไรแปลกๆกับเธอ สงสัยจะกินอะไรผิดแน่ๆเลย

ชีวิน: “ฉันพูดจริงๆนะ ฉันมาคิดดูแล้วฉันคงทำเธอเกลียดขี้หน้า ไม่พอใจรำคาญฉันและก็ชอบแกล้งเธอ แต่ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันอยากอยู่ใกล้เธอ เวลาไม่มีเธอฉันรู้สึกหงุดหงิดเวลาอยู่ใกล้เธอฉันรู้สึกสบายใจ”เมื่อชีวินพูดจบเขาก็ยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนทำให้กริชมองเขาตาค้างด้วยความตกใจ

กฤติกา: “ฉันว่านายคงเมายาดมมาแน่เลย นายน่าจะไปพักผ่อนที่ห้องพยาบาลซักหน่อยนะ”

ชีวิน: “ฉันไม่ได้เมายาดมหรือเมาเหล้าหรอกนะ แต่ฉันมันบ้า...บ้ารักเธอ”สองคำสุดท้ายทำเอาวิชชุดาและนทีกานต์ต้องหันมามองหน้ากัน ทั้งสองคงคิดว่า หมอนี่ต้องบ้า เอ๊ย ไม่ซิเขาต้องล้มที่ไหนซักแห่งแล้วหัวฟาดพื้นสมองกระทบกระเทือนแล้วมั้งถึงพูดอย่างนี้ออกมา

กฤติกา: “นายต้องการอะไรจากฉันบอกมาเลยดีกว่าอย่ามาพูดอะไรไร้สาระแบบนี้ คนอื่นได้ยินจะคิดยังไง”กริชเริ่มหมดความอดทนกับการกวนประสาทแบบแปลกๆของชีวินทร์แล้ว ถ้าเขายังกวนอีกเธอคงเอาส้อมแทงคอหอยเขาเป็นแน่

ชีวิน: “ใจเย็นๆก่อนซิ ฉันไม่ต้องการอะไรจากเธอหรอก แค่อยากให้เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ เธอจะได้เข้าใจแล้วไม่เกลียดฉันไปมากกว่านี้ไง...เธอจะคบกับฉันได้ไหม...กริช”ชีวินค่อยๆจับมือของกริชมากุมไว้ ส่งสายตาอ้อนวอนให้กับกริชเพื่อทำให้เธอสับสนและกระตุ้นให้เธอรีบให้คำตอบ

กฤติกา: “ถ้านายอยากให้ฉันยอมรับในตัวนายล่ะก็ นายต้องพิสูจน์ให้ฉันดูก่อนว่านายเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ แล้วฉันจะคิดดูอีกที”เมื่อกริชพูดจบรอยยิ้มก็เกิดขึ้นบนใบหน้าของชีวินทร์ทำให้กริชหน้าแดงเพราะรอยยิ้มของเขาทำเอาใจสั่นไปเลย

ชีวิน: “ได้ ฉันจะทำให้เธอเห็นเองว่าฉันดีพอที่จะรักเธอ”พูดจบเขาก็ลุกเดินไปเก็บจานข้าวของกริชและของเขาแล้วเดินกลับมาชวนให้ไปที่ห้องดีกว่า

16.00 น.

วิชชุดา: “แกคิดยังไงถึงพูดแบบนั้นออกไป คิดดีแล้วเหรอ”วิชชุดาถามด้วยความแปลกใจ อันที่จริงเธออยากถามตั้งแต่ตอนที่ขึ้นมาที่ห้องเรียนแล้วแต่ไม่มีโอกาส เพราะนายชีวินเกาะไม่ปล่อยอย่างกับปลิง ตอนนี้มีเวลาเธอจึงถามเลย

กฤติกา: “แค่อยากรู้ ว่าชีวินทร์ต้องการอะไรถึงทำแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจเขาเลย ดา”กริชทำท่าทางคิดอย่างหนัก แต่คิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจการกระทำของชีวิน

เวลาเดียวทางด้านของชีวิน

ชีวิน: “แกว่าแผนนี้มันจะได้ผลไหมว่ะ ไอ้วา”รอยยิ้มที่แสนดีเมื้อกี้ได้หายไปแล้วตอนนี้มีแต่รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แทนที่ ชีวาหันมามองหน้าญาติผู้น้องที่คราวนี้เขาเล่นแรงเกินไปแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะไม่โกรธขนาดนี้เลย แต่นี่เป็นกริชคนที่เขาแอบชอบอยู่ด้วยแล้ว มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

ชีวา: “นี่มันไม่แรงไปหน่อยเหรอ วิน ถ้ากริชรู้เข้าคงจะโกรธมากเลยล่ะ ฉันว่าแกเลิกแกล้งกริชซะแล้วบอกความจริงไปจะดีกว่าถ้าเจ้าตัวเขามารู้เองที่หลัง”ชีวาเตือนชีวินว่าเขาควรจะล้มเลิกเกมนี้ซะ ก่อนที่มันกู่ไม่กลับแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เข้า

ชีวิน: “ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็จบถ้ายัยนั่นบอกว่ารักฉันก่อน ฉันจะทำให้ยัยดาวลูกไก่รักฉันให้ได้”ชีวาได้แต่ถอนหายใจเขาคงห้ามไม่ทันแล้วล่ะ

1 เดือนผ่านไป

วิชชุดา: “นี่ก็ผ่านมา 1 เดือนแล้วนะแกจะทำยังไงต่อไป จะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอ”วิชชุดาถามขึ้นเมื่อเห็นกริชเดินเข้าในห้องเรียน โดยมีชีวินเดินตามหลัง และก็เป็นอย่างนี้ตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา ชีวินเดินตามติดหนึบกริชไม่ปล่อยไมว่าจะไปรับที่บ้าน ไปกินข้าวเที่ยงไปส่งที่บ้าน เอาอกเอาใจกันทุกอย่าง

ชีวิน: “เดี๋ยวมานะ อยากได้อะไรไหมจะซื้อมาให้^_^”ชีวินหันมาถามกริชที่นั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ เธอเงยหน้ามองชีวินแล้วพูดขึ้น

กฤติกา: “(. .)(--)(-0-) ขอบใจนะ ไม่เป็นไรหรอก”แล้วเธอก็อ่านหนังสือต่อ แต่ที่ผ่านมาชีวินดูเปลี่ยนไปมาก เขาพูดจาดีขึ้น ใจเย็นลง เขาอาจดีจริงๆแล้วก็ได้

นทีกานต์: “ฉันไม่เคยเห็นไอ้วินเป็นแบบนี้มาก่อนเลยว่ะ อย่างไอ้วินเนี่ยนะจะยอมผู้หญิง แล้วนี่ยังเป็นไอ้กริชด้วยแล้วยิ่งมหัศจรรย์เข้าไปกันใหญ่” นทีนั่งสนทนาอยู่กับชีวา ซึ่งเขาสงสัยมากว่าชีวินเป็นอะไร

ชีวา: “ก็ไม่แปลกมั้งที่คนเราจะเปลี่ยนเพื่อใครซักคน”ชีวาตอบแต่สายยังคงอ่านอยู่ที่หนังสือ เขามองผ่านไปเท่านั้นแหละแต่ละตัวที่อ่านไม่ได้เข้าหัวของเขาเลยตอนนี้มีแต่หน้าของกริชลอยเข้ามาไม่ขาดสาย

นทีกานต์: “แล้วแกล่ะจะไม่ทำอะไรซักหน่อยเหรอ หรือว่าแกเลิกชอบไอ้กริชมันแล้ว ฉันเชียร์แกอยู่นะ ไอ้วา”ชีวาละสายตาจากหนังสือเหลือบมองกริชที่กำลังนั่งหัวเราะกับเพื่อนๆอยู่

ชีวา: “แกจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ฉันไม่อยากมีปัญหากับวิน”ชีวาตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา จริงๆแล้วเขาเก็บอาการไว้ต่างหาก เขาอยากจะบอกออกมาเลยว่าเขาอิจฉาชีวินมากที่ได้อยู่ใกล้กับกริช ได้พูดคุยได้เจอกันทุกวัน เขาอยากแทนที่ชีวินอยากอยู่ข้างๆเธอเขาสามารถทำให้เธอได้จากใจจริงไม่เหมือนกับตอนนี้ที่ชีวินแกล้งเสแสร้ง

………………………………………………

ชีวิน: “วันนี้รีบไปไหนรึเปล่า ไปกินไอติมกันนะ”ชีวินถามขึ้นเมื่อออกมาจากโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านเขาจึงชวนกริชก่อนเพราะมันยังไม่เย็นมาก เธอหันมามองหน้าเขาแล้วตอบไปว่า

กฤติกา: “ไม่รีบ ถ้าเลี้ยงก็ไป”ที่ผ่านมาไม่ใช่ชีวินคนเดียวที่ดูเปลี่ยนไป กริชก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน สิ่งที่ชีวินทำให้มันทำให้กริชเริ่มใจอ่อน และกิริยาท่าทางของกริชที่ดีก็ทำให้ชีวินเริ่มหวั่นไหวบ้างแล้ว

ชีวิน: “ตกลงครับ”สงสัยว่าสิ่งที่เขาเคยคิดไว้ก่อนหน้านั้นดูท่าเขาจะลืมมันไปแล้วและเขาคงหลงรักผู้หญิงคนนี้จริงๆแล้วก็ได้

กฤติกา: “ขอบใจนายมากเลยนะที่เลี้ยง ไว้วันหลังจะขอเรียกใช้บริการใหม่”หลังจากนั้นชีวินก็มาส่งกริชที่หน้าบ้าน

ชีวิน: “เข้าบ้านไปได้แล้ว พรุ่งนี้วันเสาร์ไปไหนไหม”กริชส่ายหน้าเป็นคำตอบชีวินเลยพูดขึ้นต่อ

ชีวิน: “งั้นฉันจะมารับตอน 10 โมงแต่งตัวให้สวยๆล่ะ”

กฤติกา: “อือ รู้แล้วน่านายก็กลับบ้านได้แล้ว ไป”กริชไล่ชีวินให้กลับไป แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป ชีวินตะโกนพูดไปว่า

ชีวิน: “ฝันดีนะ อย่าลืมฝันถึงฉันบ้างน๊า คิดถึง”ชีวินยิ้มให้กับการกระทำของตัวเอง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

กฤติกา: “บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้”แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป

10.00 น. ณ ร้าน Melody

ชีวิน: “วันนี้เธอน่ารักมากเลยนะ”ชีวินมองกริชอย่างอึ้งๆ

กฤติกา: “ฉันคิดว่านายจะชมว่าฉันสวยซะอีก”กริชมองหน้าชีวินที่ตอนนี้กำลังยืนยิ้มแก้มปริอยู่

ชีวิน: “อืม สวยมากเลยล่ะ”ชีวินพูดออกมาแต่ยังคงมองกริชไม่วางตา ผู้หญิงคนนี้ทำหัวใจเขาเต้นแรงตลอดเวลาจริงๆเลย เธอดูต่างจากแต่ก่อนมากเลย

กฤติกา: “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ฉันไม่ว่านายหรอก--”

ชีวิน: “สวยก็สวยซิ ฉันพูดจริงๆนะ”ดูถ้าชีวินคงจะยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขายังคงเล่นตามแผนที่ตัวเองวางไว้ โดยที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว แต่เธอก็ไม่โวยวายออกมา เธอยังปล่อยให้เขาเล่นเกมนี้ไปก่อนเพราะคนที่จะชนะก็คือเธอ