เจ็บ..จำ..ทำ..คืน

ข้อมูลเบื้องต้น

.....ภัทรศยานั่งอ่านข้อความอย่างเหม่อลอย    เธอตั้งใจจะเขียนข้อความนี้ให้ชายหนุ่มที่เธอแอบชอบ    โดยที่ทุกครั้งภัทรศยาจะนำดอกกุหลาบสีแดงสดไปวางไว้ที่ล็อกเกอร์ของเขา     พร้อมกับการ์ดกลิ่นหอมหวานเป็นประจำ    เธอทำอย่างนี้มาตั้งแต่เธออยู่ม.5    เพราะชลธีเป็นเด็กที่เพิ่งย้ายมาจากที่อื่นเข้ามาเรียนห้องเดียวกับเธอ    เขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาหล่อ   ขาว   ตี๋  จนเป็นที่จับตามองของใครหลายๆคน   แล้วหนึ่งในนั้นก็ต้องเป็นภัทรศยา  

ด้วยฉายาที่เพื่อนๆต่างเรียกเธอว่า  ยัยถังแก๊ส   ทำให้เธอคิดน้อยใจในปมด้อยของตนเองจนไม่กล้าที่จะบอกความในใจออกไปให้คนคนนั้นรู้ได้

                วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ภัทรศยาจะต้องส่งดอกกุหลาบให้กับคนคนนั้น     แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

                โครม  ชลธีวิ่งชนภัทรศยา

และทันใดนั่นเอง    ดอกกุหลาบสีแดงสดกับการ์ดกลิ่นหอมกระจัดกระจายหล่นอยู่ที่พื้นด้านหน้าของชลธีชายหนุ่มรูปงาม

                เพื่อนของชลธีรีบหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาอ่านทันที    แล้วบอกกับชลธีว่า  เฮ้ย! ไอธี  ยัยถังแก๊สมันแอบชอบแกวะ   นึกว่าสาวที่ไหนแอบส่งดอกไม้กับการ์ดมาให้แกทุกวัน  ที่แท้ก็ยัยอ้วนนี้เอง  

ว้า...  

ในเวลานั้นทุกอย่างเงียบสงัด  ความอับอายเข้ามาหาเธออย่างเฉียบพันจนเธอแทบอยากมีเวทมนต์เสกให้ตังเองหายไปจากตรงนี้เลย    

แต่ชลธีกับไม่สนใจแล้วพูดอย่างหน้าตาเฉยว่า  ไร้สาระวะ   ไปเหอะ

                คำพูดและน้ำเสียงที่ไม่มีแม้แต่เยื่อใยความเป็นเพื่อนหรืออะไรเลยในตัวเธอ    มันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดนี้ให้ลึกลงไปลึกจนถึงห้วงหัวใจของเธอ    ภัทรศยาเสียใจมาก  เธอร้องไห้วิ่งหนีไปทั้งน้ำใสๆที่กำลังรินจากตา

                ในที่สุดเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นเธอกลับมาอีกครั้งด้วยสภาพหน้าตาเหมือนซากศพเดินได้    เธอเดินเหลือบไปมองบอร์ดที่มีคนมุงดูนับสิบ  

ปรากฏข้อความสั้นๆประโยคหนึ่งว่า  ถังแก๊สแอบรักเทพบุตรรูปงาม   และเทพบุตรรูปงามคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้  

นอกจากเขา...คนเดิม

                ข่าวแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน    ทุกคนต่างต่อว่าดูถูกและรังเกลียดเธอ  

เธอหนี   หนีจน....

                ไอธี  แกคิดยังไงกับยัยถังแก๊สวะ  ภัทรศยายืนหยุดตัวแข็งที่หน้าห้องน้ำชาย   กูไม่ได้คิดอะไรนี่ว้า   อ้วนก็อ้วน   แถมยังไม่สวยอีก   ใครจะไปชอบลงวะ  เสียงชายคนนั้นดังขึ้น   เสียงที่เธอไม่อยากได้ยินในตอนนี้ 

นับจากวันนั้น....ไม่มีใครรู้เลยว่า   เธอไปอยู่ที่ไหน  เธอยังอยู่อีกหรือเปล่า   มันเป็นคำถามที่คงไม่มีใครที่จะอยากหาคำตอบ     

เนื้อเรื่อง

......หลังจากชลธีเรียนจบมัธยมปลาย    เขาสอบเข้าที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดพิษณุโลก    คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เป็นคณะที่เขาเลือกที่จะมาเรียนต่อ    ที่เพิ่งจะมีตึกของคณะเป็นของตนเอง    ตึกนี้อยู่ใกล้กับหอสมุดแหล่งรวบรวมความรู้ที่ทุกคนฝักใฝ่      บนโถงชั้นล่างล้วนเต็มไปด้วยผลงานฝีมือของเหล่าบรรดาเด็กศิลป์ที่สร้างสรรค์ความคิดออกมาเป็นรูปธรรม     และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีผลงานชลธี    เด็กศิลป์เพลย์บอยคนนี้และด้วยความที่เขาเป็นคนรักสนุก   เฮฮา   ชอบเที่ยวและมั่วผู้หญิง    เขาจึงยังคงความเป็นโสดและสนุกกับชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ        

“เที่ยงตรง” นาฬิกาทุกคนบอกเวลา   ผู้คนแออัดทุกคนต่างคนต่างมุ่งหน้าสู่โถงใหญ่ใต้ตึกใหม่   ที่ที่เราจะบรรเทาอาการหิวโหยจากการที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่ตื่นนอนมา    ร้านค้าหลากหลายพร้อมทั้งอาหารนานาชนิดที่คัดสรรมาให้นิสิตได้เลือกรับประทานกัน     ชลธีกับเพื่อนมองหาโต๊ะที่นั่งของวันนี้    และแล้วเขาก็ได้ที่ศาลานั่งเล่น    ที่ที่ลมพัดเย็นสบาย    แวดล้อมไปด้วยเสียงของธรรมชาติ

เพล้ง!!   เสียงจานหล่นกระทบพื้นอย่างดังสนั่น

“ขอโทษครับ   ผมไม่ได้ตั้งใจ”  ชลธีพูดขึ้นโดยยังไม่ทันเห็นคู่กรณี

“ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวคณะพยาบาลบอกกับชายหนุ่มผู้นั้น

ชลธีเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงหวานนั้นทันที    เขาตะลึงในความงามของเธอ   เธอสวยมาก    สายตาคู่นั้นของชลธีทำให้หญิงสาวหน้าแดง   เขินจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

....เหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชลธีเริ่มคิดจะรักใครสักคนด้วยความจริงใจและจริงจัง    การคบกันของเขาและเธอสานต่อความสัมพันธ์กันไปจนกระทั่ง....

.....ที่ห้องของภัทรวดีแฟนสาวของชลธีคนนั้น    นี่คือการมาห้องของแฟนสาวครั้งแรกตั้งแต่คบกันมานับปี   ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ฝังแน่น   จนชลธีอยากทะนุถนอมและรักษาเธอไว้ไม่ให้บอบช้ำเหมือนผู้หญิงคนที่แล้วมา    

รูปหญิงสาวสมัยมัธยมปลายที่ทั้งอ้วน   ทั้งดำ   และหน้าตาอัปลักษณ์   ใส่กรอบสีสดใสวางอยู่ข้างหัวเตียงเธอ    เขามองอยู่สักครู่ใหญ่จนเอ่ยถามภัทรวดีคำหนึ่งว่า

“ใครครับ   ภัทเหรอ”  ถามด้วยเสียงใสแกมหัวเราะยิ้มเย้ย

“ทำไมเหรอ  รู้จักเธอด้วยเหรอ” เธอตอบ

“เปล่าคับ”  เขาตอบอย่างตะกุกตะกัก   แต่คิดในใจว่าทำไมภัทรู้จักกับยัยถังแก๊สคนนั้นด้วย

ภัทรวดีขยี้ปากชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เขาเอ่ยถามอะไรออกมาอีก    ทั้งคู่ค่อยๆบรรจงเริ่มบทรักและช่วยกันสานต่ออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก    จนจบ...

ทั้งคู่นอนอย่างเหนื่อยล้า     ภัทเอ่ยถามชลออกมาว่า  “ถ้าคนในรูปเป็นภัท    คุณจะเชื่อไหม”

“บ้าสิ”  “ยัยนั้นขี้เหร่ขนาดนั้น   จะเป็นคุณได้ไงคับ”  เขาตอบอย่างไม่คิดอะไร

“ภัทไปทำศัลยกรรมมา  ไม่เชื่อเหรอค่ะ”  เธอพูดด้วยความสนุก

“สวยขนาดนี้    หมดไปเยอะละสิ   พอๆไปอาบน้ำเถอะไร้สาระหนะ”  ชลหงุดหงิดนิดหน่อยที่เธอพูดอะไรออกมาเพ้อเจ้อ   มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

 ภัทรวดีลุกขึ้นทันทีด้วยความโกรธหลังได้ยินคำสุดท้ายของชลว่า  “ไร้สาระ”    หัวสมองเธอคิดถึงแต่อดีตที่เขาทำไว้    มันคงยังฝังลึกแน่นอยู่ในส่วนลึกของเธอ   

“ยัยอ้วนคนนั้นหนะ  ฉันเอง”  “แกจำไม่ได้เหรอ   คนที่แกบอกว่าอ้วนก็อ้วน   แถมยังไม่สวยอีก   ใครจะไปชอบลง”     น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ไม่...ไม่จริง   อย่ามาล้อเล่นน๊า”   เขาตอบอย่างตกใจ

“ฉันนี่แหละยัยถังแก๊ส”   “คนที่แอบชอบแก  ส่งดอกไม้ให้แก”   “แล้วเพื่อนแกก็เอาไปประจานจนฉันอยู่ที่นั่นไม่ได้ไง”    “จำไม่ได้เหรอ”   “ฉันต้องทนเจ็บปวดมาตลอด   แกเคยรู้บ้างไหม” 

ทั้งคู่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดสนิทมีเพียงแสงเล็กๆจากโคมไฟหัวเตียงของเธอท่ามกลางความเงียบ   ชลธีตั้งสติแล้วพูดช้าๆกับภัทว่า  “นี่มันอะไรกัน”   “คุณทำอย่างนี้ทำไม”

“คุณ.......ไม่รักฉัน......” “ฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้าง  คุณรู้ไหม   ฉันต้องทนให้เขามัดมือมัดเท้าแล้วยึดตัวอยู่บนเตียง    รอให้เขาเอามีดมากรีดหน้าฉัน   หมดเงินไปเท่าไร   กว่าจะทำให้ฉันสวย”  “ฉันรอวันนี้มานานแล้ว    วันที่คุณกลับมารักฉันไง”  ภัทพูดทั้งน้ำตาแล้วโผล่เข้ากอดชลธีทันที

ด้วยความรักที่ชลธีมีให้กับภัทรวดี    มันยิ่งใหญ่จนทำให้เขามองไม่เห็นความผิดที่เธอไปทำศัลยกรรมเรื่องที่ผู้ชายทุกคนเกลียดที่จะให้ผู้หญิงที่เขารักไปทำมากัน   ของแท้ต้องดีกว่าเทียมอยู่แล้ว    เขาพร้อมจะให้อภัยกับเธอได้เสมอ     

เขาโอบเธอและกระซิบเบาๆที่ข้างหูเธอว่า   “ผมรักคุณมากนะครับ”           

ภัทยิ้มอย่างมีเล่ห์แล้วพูดว่า   “ฉันรอวันนี้มานานแล้วค่ะ   รอมานานมากๆๆ”  “ขอบคุณนะคะ”

“เราเลิกกันเถอะ”

 “ฉันไม่เคยรักคุณเลย”

....ประโยคที่คู่รักคู่ไหนๆก็คงไม่อยากได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมา   มันเป็นการทำร้ายและทำลายความรัก  ความผูกพันของชลธีลงอย่างเยือกเย็น    นี้เป็นบทสนทนาสุดท้ายที่ทั้งคู่ได้คุยกัน   ก่อนชลธีจะ.....

“จะไม่มีอะไรพรากเราจากกันไปได้”

 ชลธีกำลังลากร่างไร้วิญญาณเข้าไปในห้องน้ำ    เขาใช้มีดคมกริบค่อยๆ บรรจงกรีดลงบนเรือนร่างของหญิงสาว     พร้อมกับจูบและสัมผัสเรือนร่างที่เต็มไปด้วยความงามของเธออย่างทะนุถนอมด้วยความรักที่เขามีให้เธอ    เขาเริ่มหั่นเธอเป็นชิ้นเล็กๆ  ชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนไม่เหลือเรือนร่างของหญิงคนนั้นที่อยู่ซึ่งตรงหน้าของเขาแม้แต่เส้นผมของเธอ    เขาค่อยๆจัดการนำชิ้นส่วนต่างๆใส่ถุงดำอัมพรางศพอย่างเยือกเย็น   

ตี 3  ของวันนั้นชลธีจอดรถบนสะพานข้ามแม่น้ำน่านแห่งหนึ่ง    เขาโยนอุปกรณ์การทำลายศพพร้อมชิ้นส่วนของศพลงในแม่น้ำ   เขายิ้มด้วยความรักและพูดว่า 

“ผมรักคุณนะ”

แล้วจู่ๆเสียงหวอสัญญาณจากรถตำรวจก็ดังขึ้น  เป็นระยะๆ   

“คุณถูกจับแล้ว   มอบตัวซะ”   ตำรวจล้อมและจับชลธีไปอย่างง่ายดายเหมือนเขารู้ตัวอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว    ว่ามันจะจบลงอย่างนี้

....ณ  สถานบำบัดแห่งหนึ่ง   มีแต่ผู้ที่ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตมารักษาตัว   ชลธีถูกส่งตัวมารักษาที่นี้เช่นกัน    จากเหตุการณ์ทั้งหมดทำให้เขากลายเป็นคนบ้า  คลุ้มคลั่ง  และเสียสติ   เขาถูกมัดมือมัดเท้านอนอยู่บนเตียงในห้องสีขาวเพียงลำพัง

“ฉันขอโทษค่ะ”  

ภัทรวดียืนมองชลธีด้วยความสงสารปนด้วยความโกรธแค้นอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยทางจิตหมายเลข  202     เสียงหวานของหญิงสาวที่ชื่อ  ภัทรวดีดังขึ้นอีกครั้ง      

ตำรวจได้ชันสูตรศพแถลงข่าวว่า    ศพเป็นหญิงสาว   อายุราว  22 ปี  เป็นนิสิตคณะพยาบาลศาสตร์     ในมหาวิทยาลัยเดียวกับนายชลธีฆาตกร    เหยื่อถูกรัดที่คอจนขาดอากาศหายใจและเสียชีวิตลงในที่สุด    ทราบชื่อแล้วคือ   นางสาวโชติการณ์   งามศักดิ์   ในญาติมาติดต่อรับศพได้ที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย    

ชลธีเสียใจมากที่ภัทรวดีบอกตัดขาดความสัมพันธ์อย่างสิ้นเชิง   จึงกระโดดหอพักจากห้องของภัทราวดีลงมา    แต่เขาถูกนำส่งโรงพยาบาลไว้ได้ทัน   เขาจึงปลอดภัย   ตั้งแต่นั้นมาเขาได้รับความกระทบกระเทือนทางจิต    เกิดอาการคลุ้มคลั่งจนเกิดการฆาตรกรรมพยาบาลสาว   รัดคอพยาบาลคนนั้นด้วยสายน้ำเกลือ   แล้วหั่นศพเป็นชิ้น   นำไปโยนทิ้งที่สะพานแม่น้ำน่าน    พยาบาลคนนี้จึงเป็นเหยื่ออีกรายของเหตุการณ์ความรักครั้งนี้   

.............ภัทรวดีเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้หลุมศพของน้องสาวเธอฟัง.......