หอพักมรณะ

ลำดับตอนที่ #6 : DIABOLIK LOVERS | 彼岸花(มิผ่านจ้า)

REGISTRATION FORM

"หืม...ว่าฉันหรอ"

นามสกุล - ชื่อ : นานากิ โคลว์ | Nanaki Col

ชื่อเล่น : โคลว์ | Col

สัญชาติ : อังกฤษ - ญี่ปุ่น

อายุ : 17

ลักษณะภายนอก : สาวน้อยไซส์มินิ ตัวเล็กกระทัดรัด ทำให้ไปไหนสะดวก คัพบีสิคะรอไร ชอบใส่เสื้อสายเดี่ยวกับหมวก ใส่ยีนส์ขาสั้น ชอบใส่ถุงน่องสีดำ ถ้าเป็นไปได้ ไม่ส้นสูงก็ผ้าใบค่ะ สูง 154 ซม. น้ำหนัก 41 กก. ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ตาสีเทาออกทางดำ ใส่สร้อยพระจันทร์เสี้ยว ซึ่งเป็นใบเบิกทางไปรับใช้ 'ท่านผู้นั้น'

อุปนิสัย : เป็นคนนิ่งๆ ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า เป็นคนมารยาทดี เพราะที่บ้านสั่งสอนมาแบบนี้ แต่ใครจะรู้ว่าความจริงจังดุจน้ำแข็งเทือกเขาหิมาลัยนั้น เป็นเพียงเพราะเธอไม่กล้าแสดงออก เธอเลยเลือกที่จะเงียบ ทั้งๆที่ในใจของเธอหวั่นไหวเป็นอย่างมาก ใครๆคงจะมองว่าเธอหยิ่ง แต่เชื่อเถอะ เธอแค่ไม่กล้าเริ่มพูดก่อน เธอกลัวว่าถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูฝ่ายตรงข้าม จะโดนโกรธเอา แต่เห็นแบบนี้ เธอเป็นคนระเบียบจัด ทุกๆอย่างต้องตรงเป๊ะตามที่ต้องการ ห้ามเกิน ห้ามขาด ห้ามเลย ห้ามทุกๆอย่าง สำหรับคนที่เธอคิดว่ากวนได้ ก็อย่าหวังเลยว่าจะรอด แต่คนที่เธอกวนนั้น จงดีใจซะเถอะ ที่เธอกวน เพราะว่าเธอคิดว่าสนิทกับคนๆนั้นมากๆแล้วนะ ลองนึกภาพตาม สาวน้อยขี้อาย ที่ไม่กล้าแม้แต่แสดงความคิดเห็น มากวนคนที่เธอเลือก!! แต่การกวนของเธอ บางครั้งก็ออกแนวมึนๆ เธออาจจะไม่ได้ตั้งใจกวน แต่พอดี มันอาจจะไม่ได้ยินจริงๆ หรือไม่รู้ว่าเขาสั่ง...แต่!!! ถ้าใครมันบังอาจมาร้ายใส่เธอ เธอจะโกรธ จะเกลียด พยายามไม่เฉียดตัวเข้าใกล้ จะทำตัวนิ่งแบบโคตรของโคตรนิ่ง จะไม่พูด ไม่คุย ทำเหมือนคนๆนั้นเป็นเพียงอากาศธาตุที่ไร้ตัวตนในสายตา เธอไม่รู้หรอกว่าคนที่เธอโกรธเป็นใคร อาจจะเป็นลูกขุนนางสูงสุด หรืออะไรก็ตามแต่ แล้วไงล่ะ คนร้ายมา จำเป็นต้องดีกลับหรอ? ทำไมเธอถึงจะไม่มีสิทธิที่จะโต้ตอบเขาล่ะ ไม่ยุติธรรมเลย ยอมรับว่าเป็นคนเย็นชา มากๆ ไม่ชอบยิ้ม มากๆ ไม่ตีสองหน้าเหมือนใครบางคนหรอก(?)(หนูไม่รู้ มือมันลั่น)แต่ภายใต้ใบหน้านิ่งเฉย เย็นชาดุจน้ำแข็ง ใครจะรู้ว่าเธอ...เป็นติ่งไอดอล!!!(ฮา)

ประวัติเบื้องลึก : ขอเป็นแบบนิยายเลยแล้วกันนะคะ อาจจะเข้าใจฟิลขึ้น

"โคลว์ ลูกเห็นนี่ไหม"พ่อของฉันว่าพลางยื่นสร้อยรูปพระจันทร์เสี้ยวมาให้

"ค่ะ มันคืออะไรหรอคะ คุณพ่อ"ฉันในวัยไร้เดียงสา อืม ประมาณ 4-5 ขวบมั้งตอบพลางมองสร้อยนั่น

"มันคือบัตรผ่านเข้าไปในมิติมหัศจรรย์ยังไงล่ะ โคลว์อยากไปไหม พ่อให้เอาไหม"พ่อของฉันพูดพลางใส่สร้อยที่คอฉัน

"ว๊าววว คุณพ่อใจดีจัง แล้วโคลว์จะไปมิติมหัศจรรย์ยังไงหรอคะ"ฉันตอนเด็กถามยิ้มๆ

"อืม ไว้รอซักอายุ 17 เดียวพ่อจะเรียกคนมารับนะ"พ่อบอกอย่างนั้น ฉันก็ได้แต่นั่งนับวันคืนมาจนถึงอายุ 11...

"พ่อคะ สร้อยนี่มันแปลกๆนะคะ ดูสิ"ตอนฉันเห็นครั้งแรกค่อนข้างตกใจ เพราะอยู่ดีๆ สร้อยสีทองที่เคยงดงาม กลับเปลี่ยนเป็นสีดำน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อ๋อ สงสัยมันคงหิว"พ่อของฉันมองสร้อยแล้วตอบแบบสบายๆ

"หิว? หมายความว่ายังไงคะ โคลว์ไม่เข้าใจ"ฉันถามไปแบบงงๆ ใช่สิ มาบอกว่าสร้อยหิวเป็นใคร ใครก็งง

"เอ๊ะ!? ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง บอกว่าสร้อยมันหิวก็คือหิวสิ แกก็แค่ให้มัน'กิน'เท่านั้น จบ"พ่อของฉันตอบแบบสบายๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเข็มมา เห้ย!! เข็ม!!!

"แล้วให้กินยังไงล่ะคะ....ไม่นะคะพ่อ โคลว์กลัวเข็ม เอาไปไกลๆค่ะ"ฉันพูดแบบตั้งสติ ถึงกลัว แต่ก็ไม่ได้มากขนาดนั้นนะ แค่ไม่ชอบ มันแหลม

"อยู่นิ่งๆสิ ยัยเด็กนี่!!! ฉันก็กำลังให้อาหารสร้อยอยู่ไง!!!"ว่าจบพ่อก็เอาเข็มจิ้มที่คอฉัน(เป็นแผลเป็นไปแล้ว จุดเล็กๆที่คอ ถ้าไม่สังเกตคือไม่เห็น) ดูดเอาเลือดจนเต็ม เขากระชากสร้อยออกไปโดยไม่สงสารว่าฉันจะเจ็บคอไหม ก่อนจะเอาเลือดฉันฉีดราดสร้อย ก่อนที่สีของมันจะกลับมาเป็นสีทองเหมือนเดิม พ่อเดินกลับมาใส่ให้ฉันดังเดิม ก่อนจะตบหน้าฉันไปฉาดนึง

เพี๊ยะ

"ฉันบอกแล้วไง!!! ว่าต้องให้อาหารมันตลอด อย่าให้ขาด!!! แล้วนี่มันคืออะไร!!"ฉันค่อนข้างจำได้ว่าพ่อไม่เคยบอกฉัน เอมจังเป็นพยานได้ เนอะ(ฮา) 

"เอาล่ะ เข้าห้องไปได้แล้ว ต่อจากนี้ แกจะต้องฝึกมารยาท ทำตัวให้สุภาพ สุขุม ห้ามออกมาเที่ยวเล่น ห้ามหัวเราะ ห้ามมีความสุข และห้ามมีความรัก!!! เข้าใจไหม!!!"พ่อของฉันตะคอกฉันก่อนจะลากฉันขึ้นไปห้องใต้หลังคา ที่มืด และหนาว

"ฉันถาม เข้าใจไหม!!!!"

"เข้าใจค่ะ เข้าใจค่ะ เข้าใจค่ะ หนูขอโทษ อย่าทำร้ายหนูอีกเลย"พ่อของฉันไม่ฟัง เขาเดินไปที่ประตูและปิดมันลง เสียงกลอนประตูตามหลังมา ใช่...เขาขังฉันในห้องใต้หลังคา ที่ทั้งหนาว และมืด เปล่าเปลี่ยว ไร้ซึ่งอิสระ ฉันผิดสินะ ผิดที่เกิดมาในตระกูลนี้ แม่คะ คิดถึงจังเลย ฮึก ฮือ...เห้ยๆ ห้องใต้หลังคามีอะไรอ่ะ อะเด๊ะ ไรหว่า แต่หล่ออ่ะ(รูปไอดอล) นั่นๆมีเครื่องเล่นเพลง ขอไปฟังเพลงแก้เหงาก่อนแล้วกัน...และหลังจากนั้นนิสัยใสซื่อของฉันก็หายไป กลายเป็นราชินีน้ำแข็ง(เอลซ่า)(หืม? ใช่หรอ)แต่ไอนิสัยขี้อาย แก้ยังไงก็ไม่หายจริงๆ บวกกับรู้ทีหลังว่าที่ดูที่ฟังนั้นคือไอดอลกับเพลงของไอดอลคนนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมีได้ไง แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ไม่เหงาค่ะ

สิ่งที่ชอบ : ไอดอล เพลงไอดอล หนุกๆมันส์ๆ | ตอนถูกขังบนหลังคา ไม่มีไรทำ มีแต่พวกนี้

สิ่งที่เกลียด : เข็ม(กลัวค่ะ แต่ไม่มาก เกลียดมากกว่า) | ปมตอนเด็กที่ถูกพ่อจิ้มคอ ไม่ชอบของแหลม

สิ่งที่กลัว : ความหนาว(แต่ฉายาคือราชินีน้ำแข็ง-_-) | ปมตอนเด็กที่ถูกขังบนห้องใต้หลังคา

งานอดิเรก : ร้องเพลงไอดอล กวาดห้อง(ห้องใต้หลังคามันรก) ตะโกนแหกปากให้พ่อปล่อย(?)

ความสามารถพิเศษ : มองเห็นที่มืดๆชัด

คู่ : มุคามิ โคว

เพิ่มเติม : -แม่ของโคลว์(เห้ย!!!พึ่งสังเกตุ ชื่อคล้ายกัน กำ ไม่เป็นไรหรอก...มั้ง)เป็นคนญี่ปุ่น และตายไปแล้ว

               -พ่อของโคลว์เป็นนักเขียนนิยายชาวอังกฤษที่เชื่อเรื่องภูติผีวิญญาณและแวมไพร์

              -แม่ของโคลว์ตายเพราะถูกพ่อฆ่า แต่โคลว์ไม่รู้

              -โคลว์อยากฆ่าพ่อตัวเองมาก(ถ้าติดก็กรุณาทำความฝันโคลว์ให้เป็นจริงด้วยนะคะ)

ส่วนโรลเพลย์สำหรับตัวละคร

นัยน์ตาสีแดงเลือดนกเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยสายตาพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยคำทักทาย "สวัสดียัยเหยื่อสังเวย เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่ได้อยู่ร่วมห้องกับท่านผู้นั้นของเธอแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะหืม"

"สวัสดี"หญิงสาวในดวงตาสีเทาออกดำตอบเรียบๆนิ่งๆ"ถ้าถามเกี่ยวกับเมื่อคืน ไม่มีไรมาก แค่เจ็บ..."เธอตอบพลางลูบคอเบาๆ

หญิงสาวในผ้าคลุมฮู้ดสีดำสนิทส่งเสียงหัวเราะน่าขนลุกเบาๆพลางไหวไหล่เหมือนจะบอกว่า มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอเสียหน่อย "แล้วยังไงล่ะ อยากจะหนีเหรอ" เธอถามแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

"อยากสิ ทำไมจะไม่อยาก แต่ฉันหนีได้ไหมล่ะ ฉันไปไหนไม่ได้"เธอพูดพลางก้มหน้า มือสองข้างบีบเข้าหากัน

"เอาน่า แรกๆก็แบบนี้นั่นแหละ อีกไม่นานก็คงจะชิน อีกอย่างจะหนีไปไหนได้ล่ะหืม" เสียงนั้นเจือความสงสารปนสมเพชอย่างชัดเจน รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นข้างริมฝีปาก "เธอก็เห็นด้วยใช่ไหมล่ะ เรามาเปลี่ยนหัวข้อกันดีกว่า อืม...ถ้าสมมตินะ ท่านผู้นั้นของเธอล่ามเธอไว้แค่ภายในห้องเท่านั้นล่ะ ไม่ให้อิสระเธอที่จะออกไปไหนหรือทำอะไรได้ เธอจะทำยังไงเหรอ"

"(พูดเบาๆ)ใครจะอยากชินล่ะเฟ้ย"...เงียบ"ฉันคงจะทำอะไรไม่ได้ ยิ่งถ้าเป็นคนๆนั้น คงไม่ยากที่จะขังฉันเอาไว้"เธอว่าพลางไหล่ตก 

นัยน์ตาที่เคยกวนประสาทเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย "ฉันว่าอีกไม่นานคงจะมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่ๆเลย หึๆ จะทนรอไม่ไหวแล้วสิ เอาล่ะ มาถึงคำถามสุดท้ายที่ควรถามเป็นคำถามแรกแล้วล่ะนะ ความประทับแรกของเธอที่ตื่นขึ้นมาโดยมีท่านผู้นั้นจ้องมองอยู่เป็นยังไงเหรอ"

"อืม....ความประทับใจ? ไม่มีอ่ะ ใครจะไปประทับใจ จริงไหม?"เธอตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

ส่วนตอบคำถามสำหรับผู้ปกครอง

ก่อนอื่นเลย สวัสดีค่ะ ผู้ปกครองของว่าที่นางเอกของเอมฯ ขอทราบชื่อหน่อยได้ไหมคะ : แคนดี้จ้า คุ้นๆกันอยู่แล้วเนอะ~

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณที่อุตส่าห์เสียเวลามานั่งพิมพ์ใบสมัครนะคะ :จ้าไม่มีปัญหา

ทำไมถึงเข้ามาสมัครเรื่องนี้คะ หรือว่าชอบใครในเรื่องเป็นพิเศษเอ่ย :ก็นอกจากเรย์จิก็ชอบโควนี่แหละจ้า ขอโทษที่เผลอตั้งชื่อคล้ายกันนะคะ ลืมค่ะลืม แล้วก็พิมพ์จากโทรศัพท์ถ้าผิดก็ขอโทษจ้า

ว่าแต่ลบวงเล็บทั้งหมดออกแล้วใช่ไหมคะ อย่าลืมลบด้วยน้า :ค่าาา

เอ้อ เรื่องใบสมัครส่งตอนที่ 1 และส่งเป็นลิ้งค์เท่านั้นนะคะ ไม่งั้นเท : จัดให้ค่า

สุดท้ายและท้ายสุด อย่าลืมกดสับตะไคร้ เอ๊ย fav. แฟนพันธุ์แท้กันด้วยนะคะ บ๊ายบายจ้า! : กดตั้งแต่ส่งตัวแรกแล้ว(ฮา) บ๊ายบายค่า